Spóźnione pożegnanie

Jedna z tych książek, gdzie można śmiało napisać krótko, zwięźlej na temat oczywiście pisze to w dobrym sensie. Dzisiejsza recenzja dotyczy najnowszej książki Adama Dzierżek. Autora znam dziki książce „Padlina” i, mam nadzieję, że będzie kontynuacja. Dziś zapraszam do praczy tania „Spóźnione pożegnanie”. Ile jesteście w stanie poświęcić, żeby zapomnieć o przeszłości? Jak bardzo przeszłość może wpłynąć na decyzje, jakie podejmiemy?

Nie będę pisała czy dobre, czy złe były decyzje naszych bohaterów, ale w sumie dało mi do myślenia. Często oceniamy innych zbyt pochopnie, nie analizując, co było powodem tego albo tamtego, ale co najważniejsze to, dlaczego w ogóle decydujemy się zastanawiać nad decyzjami podjętymi przez ludzi, których nie znamy? Jak zawsze, jeżeli chcecie dowiedzieć się o czym jest książka, to zapraszam na strony, gdzie umieszczony jest opis wydawcy. Ja raczej z tych, które nie czytają, bo lubię poznawać daną pozycje od początku. Nie ukrywam, że w momencie kiedy już będziesz wiedział/ła, że masz odpowiednią osobę na celowniku będziecie zdziwieni, ale tego dowiecie się sami.

Pełno tajemnic, a bohaterowie każdy inny każdy wnosi coś takiego, że tak naprawdę nie wiedziałam, czy jest dobrym bohaterem, czy złym. Czekam na kolejne takie historie, bo zdecydowanie warta zarwania nocy.

Polecam

Najnowsza powieść Adama Dzierżka "Spóźnione pożegnanie" nawiązuje klimatem do wcześniejszych powieści autora, choć jest zdecydowanie mocniejsza. Mroczna, przepełniona brutalnością fabuła, ukazująca niezwykle wymęczoną i dramatycznie doświadczoną psychikę człowieka, który w zasadzie nie pojmuje, co się z nim dzieje. Głęboka, fascynująca analiza ludzkiego umysłu, będącego dosłownie miazgą po wydarzeniach w przeszłości.

Akcja toczy się na głębokiej prowincji, gdzie miejscowi niechętnie dzielą się informacjami z obcymi. To właśnie tam, do Stawirowa, przybywa detektyw Maks Mejza w poszukiwaniu zaginionej córki swojego klienta. Zna to miejsce..z innego życia. Z opowiadań swojej byłej żony, której zafundował traumę i ból na całe życie.

Zalewa go fala wspomnień. Wspomnień, które wywołują w nim wyrzuty sumienia. Wspomnień, których wolałby nie mieć..

Na obrzeżach Stawirowa, w małej i zamkniętej dla świata wiosce, detektyw podejrzewa obecność poszukiwanej. Jednak nikt nie chce z nim rozmawiać o tym, co dzieje się owym miejscu. Krąży mnóstwo domysłów i plotek, które przedstawiają ludzi z wioski jako szalonych i niebezpiecznych. Mejza za wszelką cenę chce odkryć prawdę. A prawda jest szokująca..

Wspaniale poprowadzona fabuła, ze sporą ilością naprawdę zaskakujących wydarzeń. Postaci zostały genialnie wykreowane, a ich portrety psychologiczne nad wyraz realistyczne, momentami przerażające.

To książka zdecydowanie dla czytelników o mocnych nerwach, bowiem sporo tu brutalności, okrucieństwa i bestialskich zachowań. Autor ukazał upadek człowieczeństwa, totalne zezwierzęcenie, barbarzyństwo.. Alkoholizm, kazirodztwo, znęcanie się nad dziećmi, przemoc psychiczna, syndrom sztokholmski.. Tutaj trup ściele się gęsto.

Nawet główny bohater z krystalicznym obliczem ma niewiele wspólnego.

Mimo swej brutalności i mocnej problematyce, powieść porwała mnie od samego początku. To naprawdę świetny thriller psychologiczny, po którym trudno będzie Wam zasnąć..

Adam Dzierżek wart poznania autor młodego pokolenia, który pisze świetne kryminały.. „Spóźnione pożegnanie” to bardzo dobrze skonstruowany kryminał, który zrobił na mnie ogromne wrażenie. Oprócz zawiłej intrygi kryminalnej można w nim znaleźć poruszony przez autora bardzo ważny problem związany z epidemią XX wieku, czyli depresją, chorobą duszy. To mroczna, mocna historia, chwilami nawet szokująca, prowokacyjna, kontrowersyjna, a jednocześnie ze wszech miar zmuszająca do refleksji.

Maks Mejza stara się po rozstaniu z wydziałem kryminalnym stanąć na nogi. Ima się różnych zajęć, w końcu zostaje prywatnym detektywem. Swoją przeszłość topi w whisky, a blizna na szyi dokucza mu nie mniej niż wyrzuty sumienia. W głowie wciąż rozbrzmiewa ten sam utwór muzyczny, który tylko on słyszy. Po kolejnej wizycie w monopolowym, gdy wraca do biura, spada mu na głowę, prawie dosłownie z dwunastego piętra ciężarna kobieta. Policja szybko uznaje to za samobójstwo, chociaż Mejza widział tam na balkonie młodego mężczyznę. Tylko, nikt mu w to nie wierzy, bo zapewne upał i wypity alkohol sprawiły, że coś mu się przywidziało.

Mejza przesiaduje w biurze, ale klientów brak, zatem z ogromną ulgą przyjmuje pierwsze zlecenie. Zrozpaczony starszy mężczyzna poszukuje córki, która przed laty uciekła z domu oraz swojego wnuka, gdyż kobieta była w ciąży. Detektywowi udaje się namierzyć kobietę, ale pomimo że wszyscy wiedzą, że była w ciąży, to o dziecku nic nikt nie wie. Maks zdaje sobie sprawę, że niełatwo będzie mu się czegokolwiek dowiedzieć, bo kobieta żyje w dziwnej wspólnocie, do której dostępu broni dwóch ochroniarzy. Gołym okiem widać, że z tym miejscem coś jest nie tak.

Tak rozpoczyna się genialny nowy kryminał Adama Dzierzka. Kryminał, w którym autor prowadza po najciemniejszych zakamarkach umysłu i duszy głównego bohatera, który oprócz wykonania powierzonego mu zlecenia próbuje uporać się z własnymi demonami z przeszłości. Wraz z rozwojem akcji okazuje się, że Mejza od lat boryka się z nieprzepracowaną traumą i ma sporo mrocznych tajemnic, z którymi nie ma ochoty dzielić się ze światem. Doskonała konstrukcja postaci byłego policjanta, którego zniszczyła praca i alkohol, zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Autor w retrospekcjach Maksa pozwala poznać go, zanim z dobrego policjanta pełnego zapału zmienił się we wrak człowieka. Rozwiązanie powierzonej sprawy Maksowi, wydawało mi się mniej istotne od tego, czy i jak poradzi sobie z wyjściem z szamba, w jakie sam się wpakował.

„Spóźnione pożegnanie” znacznie różni się od „padliny”, bo o ile tamta powieść była sensacją w czystej postaci, to teraz autor pozytywnie, mnie zaskoczył dogłębną analizą psychologiczną człowieka, którego zniszczyła praca w policji. Michał Dzierżek pokazał, jak wszystko, z czym miał Maks na co dzień do czynienia, spowodowało, że stopniowo staczał się na dno.

Autor poruszył problem choroby XX wieku, zwanej depresją. Choroba duszy, która jest podstępna i wyniszczająca. Zachorować na nią może dosłownie każdy. Przeciętny Kowalski, nastolatek, kobieta w ciąży, policjant, a także duchowny. Ta straszna choroba nie wybiera, może dotknąć każdego i bez właściwej pomocy nikt sobie z nią nie poradzi, a niewłaściwa pomoc, z jaką mają do czynienia mieszkańcy Stawirowa prowadzi tylko w jednym kierunku, prosto w otchłań śmierci.

Ludzie, którzy nie potrafią sobie poradzić, ze swoją chorobą są dość łatwym celem, dla różnego rodzaju specjalistów i sekt. Stają się ich ofiarami, nie zdając sobie sprawy, że ci ludzie z lepszą wizją świata, doprowadzą ich do autodestrukcji, wmówią, że tylko śmierć będzie dla nich wybawieniem. Mejzie udaje się dostać na teren dziwnego dworku i myśli, że w ten sposób rozwiąże sprawę, ale nie wie, że go tam oczekiwano i wszedł prosto w paszczę lwa. Maks będzie zmuszony przejść bardzo długą drogę, zanim pożegna swoją przeszłość, by zapragnąć znowu tu być.

Świetna, wciągająca i poruszająca ważne tematy powieść. Oprócz problemu depresji i sekt, autor porusza jeszcze kwestię rodzin wielodzietnych, w których na pierwszym miejscu jest alkohol, dopiero potem dobro dzieci. Sytuacja dzieci w takich rodzinach jest przeważnie tragiczna. Często są maltretowane, źle traktowane przez pijane matki, upojonych alkoholem ojców lub konkubentów. Ludzi, którzy w swoich mieszkaniach żyją niczym szczury w norze i w takich warunkach wegetują z nimi ich dzieci.

„Spóźnione pożegnanie” to bardzo dobrze napisany kryminał, po który warto sięgnąć. Zakończenie książki to istny majstersztyk. Ta finałowa niesamowita scena, chwytająca za serce na zawsze zostanie w mojej pamięci.

"Spóźnione pożegnanie" to książka, która wciąga czytelnika w niesamowity klimat zamkniętej małomiasteczkowej społeczności. Tu nikt nic nie wie, nikt nic nie widział ale wszyscy podejrzewają, że w wiosce dzieje się coś złego. A trzeba przyznać, że dzieje się dużo.

To dość mroczny, krwawy thriller, który niesamowicie wciąga. Główny bohater musi zmierzyć się nie tylko z prowadzonym śledztwem ale także ze swoimi demonami.

Muszę przyznać, że Autor zafundował nam oryginalną fabułę, umiejętnie wplatając w nią trudne wątki takie jak depresja, uzależnienie, zbrodnia czy sekta. Detektyw Mejza stopniowo odkrywa kolejne fakty a czytelnik ma coraz bardziej namieszane w głowie. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się, że fabuła tak bardzo pozytywnie mnie zaskoczy.

Niewątpliwie całość skłania do refleksji nad możliwością manipulacji słabszym, zagubionym człowiekiem. Całość czyta się jednym tchem.

Jeśli macie ochotę na niebanalną, ciekawą i mocną opowieść to polecam Wam sięgnąć po "Spóźnione pożegnanie".

Przenikająca niepokojące oblicze hermetycznie zamkniętej społeczności. Meandrująca po najmroczniejszych odmętach ludzkiej świadomości. Obnażająca szokujące tajemnice, które spowijają iście zatrważającą prawdę.

„Spóźnione pożegnanie” to współcześnie mocna w wydźwięku kompilacja przesiąkniętego enigmatycznością thrillera psychologicznego i intrygującej powieści detektywistycznej. Adam Dzierżek stworzył fabularną przestrzeń, która dusznym klimatem odciętej od zwykłego życia zbiorowości, wzbudza jawnie sunące po kręgosłupie dreszcze. I zarazem wspólnoty tak frapującej skrywanymi w odgrodzonej czeluści sekretami – wszak najmocniej absorbuje właśnie to, co niedostępne dla obcych oczu. Co więcej, autor inicjuje treść, nie pozwalając na nabranie głębszego oddechu, komponuje bowiem zbrodnie, które od razu przybierają wstrząsającej wymowy. By następnie zbudować posępny i powłóczysty nastrój, a w finalnym ujęciu nie stronić od dynamicznych tonów – to aranżacja kompleksowo przemyślana, sugestywnie rozpisana na tle małomiasteczkowego tła, tym samym intensyfikująca emocje ze strony na stronę.

Tu demony przeszłości, boleśnie tkwiące w matni pamięci prywatnego detektywa, umiejętnie splatają się nierozerwalnymi nićmi z odkrywanym warstwa po warstwie szaleństwem, które skrywa się w ludzkich umysłach. Tu nieustannie wyczuwalna pod palcami blizna, przechowywany na dnie szafki pocisk oraz wciąż wybrzmiewająca w głowie piosenka stają się nośnikami rozdzierających serce wspomnień, które gęstym cieniem kładą się na teraźniejszości i realizowanym przez Mejzę zleceniu. Okryta całunem mroku sprawa skrywa przerażające przekonania, którymi karmią się zagubieni mieszkańcy odizolowanego terenu. Zdzierana powłoka mgły z artykułowanych kłamstw determinuje panoramę dramatycznych incydentów, nieokiełznanej grozy i tuszowanej pod pragnieniem pomocy biernej bezwzględności. Z kolei milczenie przybiera tu ewidentnie mrożącą krew w żyłach postać!

Z wyraźnie wyeksponowanym psychologicznym zacięciem, Adam Dzierżek eksploruje najbardziej odrażające zakamarki duszy oraz wypełniającą zmysły paranoję, przedziera się także przez otchłań surowego wynaturzenia, którego źródeł zuchwale doszukuje się w traumatycznych doświadczeniach. I zarazem przybliża społeczną materię, która autentycznie porusza najczulsze struny wrażliwości, portretuje zaniedbanie w sposób doprawdy druzgocący – przy czym bezgłośnie nawołuje do empatycznych odruchów. Prowincjonalna sceneria nasączona brudnymi grzeszkami, zawiły labirynt nieprzeniknionych ścieżek psychiki oraz wyzuty z delikatności, a wręcz krwawo oddany wizerunek brutalnie dokonanej śmierci – to doskonałe elementy do rozegrania brutalnego literackiego spektaklu, który zaakcentowanymi ludzkimi słabościami, utrwala się jaskrawie pod powiekami. To dobitna osnowa, która podkreśla, jak silnym narzędziem manipulacji mogą być tylko słowa.

Adam Dzierżek to autor lubujący się w nurcie czarnego kryminału i jego trzeci powieść pt. „Spóźnione pożegnanie” zdaje się naprawdę dobrze w to wpisywać. Historia skupia się na detektywistycznym śledztwie w sprawie dziecka, które nawet nie wiadomo czy w ogóle się narodziło – Maks Mejza dostał zlecenie, by wytropić jego losy. Szkopuł w tym, że matka, a zarazem córka klienta żyje w zamkniętej społeczności, możliwe, że jest to coś w rodzaju sekty... Dobrze utrzymany klimat małego miasteczka, w którym tajemnica społeczności zdaje się rozkwitać i brudne, mroczne, a jednak okropnie prawdziwe zagadnienia dotyczące straty i losów dzieci z rodzin patologicznych to elementy, które dobrze ten tytuł charakteryzują. Jest też oczywiście śledczy, bohater z trudną przeszłością i nałogami – z obydwoma równie trudno mu sobie poradzić. A jednak gdzieś tam w głębi to postać prawa, człowiek, w którego poczucie sprawiedliwości nie wątpimy... Akcja powieści toczy się umiarkowanie szybko, ale przyjemnie ciekawi, a kilka solidnych twistów fabularnych faktycznie zaskakuje. To dobra książka, może niepozbawiona niewielkich wad i na pewno nienastrajająca pozytywnie, ale myślę, że warto poświęcić jej chwilę, choćby ze względu na tematy, jakie porusza.

Powieść „Spóźnione pożegnanie” stworzyła mi pierwszą okazję do zaznajomienia się z twórczością Adama Dzierżka, która okazała się stanowić rozrywkę idealnie trafiającą w mój czytelniczy gust. Znękana traumatyczną przeszłością postać detektywa Maksa na początku mnie irytowała, by jednak bardzo szybko zaskarbić sobie moją sympatię. Choć zniszczony życiem i egzystujący co najmniej marnie, w dalszym ciągu o siebie walczył, znajdując każdego dnia motywację do tego, aby wstać z łóżka. Na uwagę zasługuje również z pewnością jego wytrwałość w dążeniu do okrycia prawdy. Sama atmosfera dusznego, parnego, brzydkiego małego miasteczka oraz wioski z budzącymi grozę mieszkańcami i niszczejącego dworku również przyciągnęła mnie do siebie swą szpetotą. Czymś, co w źle jest niesamowicie pociągające. Klimatyczne. Uzależniające. Niepokojące i wciągające jednocześnie. Chciałabym również zauważyć, że choć na początku akcja powieści rozgrywała się raczej niespiesznie, końcowe sceny bardzo zaskoczyły mnie swoją dynamiką oraz rozwojem sytuacji – bardzo krwawym, momentami wręcz karykaturalnie złym i zupełnie niespodziewanym. Ten świetnie skonstruowany kryminał doskonale pokazuje jak bardzo niebezpieczne może się okazać każde narzędzie, nawet takie pozornie zwyczajne jak słowo, w rękach szaleńca – człowieka z niezwykle niebezpieczną misją, którą ten uznaje za swoje powołanie. Jak doskonale udowadnia historia, kilku takich bardzo już jej zaszkodziło… 8/10

Uff!...

Panie @dzierzekadam, ale zafundował mi Pan emocje! Nie mogę dojść do siebie po lekturze tej książki...

Serio!

Niesamowite! Co za klimat! Taki... duszny, aż czasami wręcz przytłaczający... Klimat prowincjonalny, małej miejscowości - bardzo

mroczny... Dawno nie czytałam tak genialnego kryminału, aż momentami miałam wrażenie, że czytam thriller... Dodatkowym atutem są poruszane w tej książce tematy, takie jak: uzależnienia, depresja, patologia, przemoc...

Czytanie tej historii - to jak podróż w głąb ludzkiego umysłu!

Coś niebywałego!

Autor podaje nam układankę, którą naszym zadaniem jest powoli, aczkolwiek dokładnie dopasować i poukładać w całość (w pełen obraz). I dopiero na końcu powiemy - WOW!!!

Głównym bohaterem jest policjant, który po rozstaniu się z wydziałem kryminalnym oraz żoną poszukuje nowej drogi. Zostaje prywatnym detektywem.

Bolesną przeszłość topi w alkoholu...

Pierwsze zlecenie dostaje od ojca, któremu córka uciekła z domu niedługo po tym, jak zaszła w ciążę. Odnaleziona po latach w tajemniczej wiosce, okazuje się mieszkać ze swoim byłym psychiatrą, otoczona mrocznymi sekretami i ludźmi o niejasnych motywacjach...

Niestety okazuje się, że nigdzie nie ma jej dziecka... Nasz główny bohater musi rozwikłać zagadkę czy sprawa łączy się z morderstwem ciężarnej kobiety, do którego doszło w mieście nieopodal wioski... Musi rozwikłać jaką tajemnicę skrywa córka klienta i jej psychiatra...

W miarę jak Maks Mejza - bo tak właśnie nazywa się nasz główny bohater, odkrywa kolejne warstwy intrygi, wnika coraz głębiej w mroczne tajemnice miasteczka, gdzie wszyscy coś ukrywają i milczą jak grób...

Wydarzenia, które mają nastąpić, zrujnują w detektywie z trudem budowano zgodę ze światem i zaprowadza go do najmroczniejszych zakamarków ludzkiego umysłu...

"Spóźnione pożegnanie" - to mroczna i ciągle trzymająca w napięciu czytelnika historia, która tak mnie "omamiła", że w mojej głowie pozostanie na dłuuugi czas...

Myślę, że to wszystko zasługa tego, jakże dobrze przemyślanego przez autora miksu: polski prowincjonalny klimat, patologia, sekta, śledztwo... i oczywiście dużo, dużo tajemnic..

Polecam przeogromnie!

To dość mocna powieść sensacyjna czy też kryminalna, która szokuje nie tylko historią, ale też sposobem w jaki została przekazana. Czyta się ją błyskawicznie i z sercem w gardle, bo trudno przez tę historię przejść z lekkością. Polecam gorąco!

„Każdy ma swoja otchłań, (…). Czarną dziurę ukrytą gdzieś w myślach. Dziurę, która rośnie, pochłaniając wszystko wokół… Aż nie zostanie nic poza nią. Wtedy bardzo łatwo jest po prostu do niej… wejść. Poddać się”.

Wszystko się kiedyś kończy. Rzeczy. Ludzie. Relacje. Nie można udawać, że tak nie jest..

Dla Maksa Mejzy miała być to pierwsza sprawa w roli prywatnego detektywa. Rzecz z kategorii tych prostych i intratnych zarazem. Mężczyzna po przerwanej pracy w wydziale kryminalnym i zawikłanych upadkach w życiu osobistym – znieczulony alkoholem, a jednak trzeźwo patrzący w przyszłość – postanawia powstać, zrobić życiowy zwrot i pomóc „komuś” skoro już sobie nie może..

Pierwszym jego klientem okazuje się starszy mężczyzna, zrozpaczony i bezsilny, który zleca detektywowi odnalezienie wnuka, o ile on albo ona.. żyje.. Okazuje się, że córka klienta kilka lat temu zaszła w ciążę, po czym uciekła z domu. Dziś mieszka ze swoim byłym psychiatrą w tajemniczym miejscu na odludziu..

Co się stało z jej dzieckiem?

Na to pytanie odpowiedź ma znaleźć Maks Mejza udając się w „miejsce w pół drogi znikąd donikąd”, by powęszyć, popytać.. Odkryć prawdę, która jak się przekona, osobiście go spoliczkuje, zmanipuluje, złamie, zamroczy, rzuci na kolana i zafunduje cios w splot słoneczny..

Ruszamy więc w „miasto bez duszy” w kolorach szarości i zgniłej zieleni ogarnięte klaustrofobicznym klimatem, gdzie „depresyjna architektura” działa na wyobraźnię, gęste i lepkie powietrze elektryzuje zmysły, „spocona okolica” mierzi, „soki atmosfery” wydają dziwną, mdłą woń będąca mieszanką grozy i wzburzenia.. czuć pełzający pod skóra niepokój.

„Spóźnione pożegnanie” to trzymający w napięciu od pierwszej do ostatniej strony thriller, który zaskakuje, wprowadza w stan konsternacji i zdumienia. Poszukując sensu i celu bohaterowie tracą kontrolę nad własnym życiem, spadają w otchłań, próbują przekrzyczeć swoje i nie swoje myśli – zarażają czytelnika poczuciem, że nie każdą prawdę warto znać.

Jest sensacyjnie, nieprzewidywalnie, kryminalnie i emocjonalnie…

Polecam.

Czy można „zabić śmierć”?

Odpowiedź na to pytanie znajdziecie w najnowszej, mocnej i momentami brutalnej powieści Adama Dzierżka „Spóźnione pożegnanie”. Są jednak pytania, na które odpowiedzi próżno szukać, bo zwyczajnie nie zna ich nikt. Możemy coś brać na wiarę, próbować argumentacji, ale czy ostatecznie nie „szukamy sensu i celów w świecie, w którym sensu i celu zwyczajnie nie ma”?

Maks Mejza, po rozstaniu z wydziałem kryminalnym próbuje swoich sił jako prywatny detektyw. Jednak początki są trudne, a sprawy nie ułatwia nie tylko żar lejący się z nieba, ale przede wszystkim trauma sprzed kilku lat, którą mężczyzna próbuje zatopić w alkoholu. Pierwsze zlecenie od starszego mężczyzny poszukującego wnuka kieruje go do miejscowości, której wolałby unikać, nie może sobie jednak pozwolić na wybrzydzanie.

Zapowiada się dość spokojnie? O nie! Już na początku detektywowi spada niemal na głowę ciężarna kobieta, ginąc na miejscu. W Stawirowie, do którego zmierza nie tylko czekają na niego własne demony, ale i koszmarna sprawa kolejnej ciężarnej kobiety zamordowanej w szkole rodzenia. A tu dopiero akcja się rozkręca, bo lokalna hermetyczna społeczność niechętnie wita obcego, a chętnie i skwapliwie zamiata pod dywan to, czego widzieć nie chce. Miejsce poza miastem, gdzie szuka dziecka jest niczym twierdza, do której trudno wejść, ale z której jeszcze trudniej się wydostać.

Autor w jednej powieści zawarł nie tylko fascynującą fabułę, która zaskakuje kolejnymi powiązaniami, ale poruszył wiele trudnych tematów jak przemoc wobec dzieci, patologia, uzależnienia, depresja, a nawet metody manipulacji stosowane przez sekty. Znakomicie zbudował portret człowieka złamanego, ciągle oglądającego się wstecz, ale jednak kurczowo trzymającego się życia. Z postaci pobocznych niejednego zaskoczy postać księdza, który wychodzi daleko poza utarte schematy szokując, czasem śmiesząc, ale i dając do myślenia.

Splecenie wątków przemocy fizycznej z manipulacją psychiczną ukazuje siłę rażenia, jaką może mieć słowo użyte przez osobę skrzywioną, która własne traumy próbuje przenosić na innych. Ale też jak niewiele trzeba, by zapobiec tragedii, choć w tak wielu sytuacjach ludzka znieczulica i odwracanie wzroku zwycięża.

Autorowi udało się mnie kilka razy zszokować brutalnością opisów, ale tyleż razy wzruszyć, a czasem nawet rozśmieszyć. Tak jak napisałam na wstępie pytań pojawia się wiele, ale nie na wszystkie znajdziemy odpowiedzi. Pozostaniemy z własnymi myślami i refleksjami zanurzeni w klimacie odbierającym dech nie tyle przez letni upał, ile rozwój zdarzeń, których nie sposób przewidzieć. Bo to przede wszystkim porywająca powieść, która pochłania aż do zaskakującego zakończenia.

Moje drugie spotkanie z twórczością Autora uważam za udane. Powieść ma w sobie wszystko czego oczekuje od dobrego thrillera. Mroczny, klaustrofobiczny klimat małej mieściny, w której trwa bliżej nieokreślona zmowa milczenia. Niekonwencjonalny ksiądz, który bardzo różni się od standardowego duchownego. I główny bohater Maks.. który mimo swoich demonów, próbuje żyć na nowo. Maks podejmuje się zadania, odnalezienia wnuka swojego klienta oraz jego córki. Na pozór prosta sprawa, okazuje się bardziej skomplikowana. Przyznam, że Autor robi na mnie wrażenie swoją twórczością. Jest to napewno historia szokująca, momentami naprawdę mocna, która daje do myślenia. Bardzo polecam.

Czułam się ogromnie zaintrygowana po przeczytaniu opisu tej książki. Pomyślałam wtedy, że to może być coś genialnego. Czy było?

Nie ukrywam…Z początku ciężko mi się było wgryźć w tę historię. Zaczynałam ją kilka razy wciąż wracając do pierwszych rozdziałów, aż wreszcie powiedziałam sobie: Skup się Marta! I wtedy pykło. Pierwsze rozdziały „Spóźnionego pożegnania” mogą wprowadzać lekki chaos i dezorientację, ale nie martwcie się. To co z pozoru nie ma ze sobą nic wspólnego- później łączy się w jedną, spójną całość. Adam Dzierżek zmajstrował bardzo dobry kryminał z nietuzinkową fabułą, którego finału nie jesteście w stanie przewidzieć. Im dalej w las, tym więcej zwrotów akcji, niebezpieczeństwa i napięcia. Małomiasteczkowy klimat, mnóstwo sekretów i pojedyncze tropy, które są nam podrzucane sprawiają, że nie oderwiecie się od lektury, aż do rozwiązania sprawy. Gorąco polecam!

Fabuła tej książki jest naprawdę mroczna. To, co później wychodzi na jaw jest niepokojące. Nie brakuje dość mocnych opisów, które budzą przerażenie.

Lubię czytać o małych miasteczkach, w których każdy zna każdego, a tajemnic nie brakuje. Autorowi udało się oddać ten klimat.

To nie jest wesoła książka. Bohaterowie doświadczają tak przykrych i smutnych wydarzeń, że nie sposób im nie współczuć.

Książkę czyta się naprawdę szybko. Nie ma tutaj miejsca na nudę, bo ciągle dzieje się coś nowego i ujawniane są najnowsze fakty.

Podoba mi się klimat, jaki opisał tutaj autor, mała wioska, zmowa milczenia, wielka tajemnica. Nie wiemy nic, dostajemy tylko strzępki informacji, które powoli układają się w całość. Autor w sprytny sposób odsłania przed nami karty, powoli ukazuje przeszłość Mejzy, która odcisnęła się piętnem na jago życiu.

Autor ma przyjemne pióro, książkę czyta się szybko i z zaciekawieniem. Fabuła jest prowadzona w interesujący sposób, nie ma szans na nudę. Zakończenie, pomimo tego, że jest mocno naciągane, to dostarczyło mi mnóstwa wrażeń. Nie mogłam odłożyć książki nawet na moment.