Matki, czyli córki. Tom 3. Kobiety cieżkich obyczajów

Kwiryna vel Luiza mieszka w barwnej, przedwojennej Warszawie, a splot nieoczekiwanych okoliczności wprowadza ją do świata ekskluzywnych prostytutek. Nie śni o księciu z bajki, szczęśliwej rodzinie ani miłości na zawsze. Kira, jej prawnuczka, dziedziczy po prababce nie tylko różnobarwność tęczówek, ale i nonszalancję, z jaką traktuje płeć męską. Czy Kirze uda się odmienić swoje przeznaczenie, czy powtórzy błędy Kwiryny?

"Kobiety ciężkich obyczajów" Nataszy Sochy to trzeci tom serii Matki, czyli córki. Książki o trudnych relacjach między kobietami, tajemnicach, niewypowiedzianych pretensjach, ale i o miłości, która zawsze daje kolejną szansę. "Kobiety ciężkich obyczajów" (tak jak w przypadku "Dziecka last minute") można przeczytać bez znajomości pozostałych części, za co należy się autorce ukłon po kolana, gdyż ów zabieg przeprowadziła po prostu mistrzowsko. Osobiście jeszcze nie udało mi się natrafić na część pierwszą. Ale nie ustaję w poszukiwaniach. :)

Akcja książki podzielona jest jakby na dwie z pozoru oddzielne części, które się przeplatają. W teraźniejszości śledzimy losy Kiry i jej rodziny (którą mieliśmy okazję poznać w książce "Dziecko last minute"). Natomiast w przeszłości śledzimy losy : Lucyny i Kwiryny, które pod wpływem biedy wpadają na pomysł by z młodziutkiej Kwiryny zrobić ekskluzywną damę do towarzystwa, taką którą będzie pożądać wielu, ale posiadać ją będą tylko wybrani.

Z książki dowiemy się, w jaki sposób "działają" mężczyźni, jak reagują na kobiety oraz czego potrzebują. Poznamy tajne sposoby uwodzenia oraz kokieterii, dlaczego czasem warto być (a czasem udawać) delikatną i nieporadną istotę.

Czasy, w których żyjemy zmuszają teraźniejsze kobiety do bycia silnymi, samowystarczalnymi pod wieloma względami, wiemy czego chcemy i dążymy do celów, jesteśmy bardziej świadome samych siebie, co często onieśmiela facetów, a nawet odstrasza. Warto więc pod wpływem lektury przemyśleć niektóre nasze zachowania i zastosować niektóre delikatne kobiece sztuczki, bo może się okazać że wyniki pozytywnie nas zaskoczą.

Książka opisuje również trudne relacje międzypokoleniowe w rodzinie. Prababcia, babcia, mama i córka - to kobiety, które czasem więcej łączy niż dzieli, choć na pierwszy rzut oka zdaje się być inaczej. Sama z doświadczenia wiem jak trudne są to relacje i często trzeba umieć pójść na kompromis, by o te rodzinne więzi zadbać.

"Kobiety ciężkich obyczajów" opowiadają o miłości (nie tylko tej fizycznej), ale głównie w aspekcie uczuciowym. Natasza Socha jawi nam miłość jako jasne światełko w tunelu, które może się okazać drogą do wybaczenia sobie i innym. Mówi, że zawsze jest szansa na poprawę, trzeba próbować i chcieć zmienić coś w sobie, nie tylko oczekiwać zmian u innych. Życie pisze dla nas różne, często trudne scenariusze, naraża nas na rozczarowania, strach, żal a nawet nienawiść, mimo to autorka, za pomocą swoich bohaterek, chce pokazać, że trzeba wierzyć - że jest dobro na świecie.

Myślę, że wiele osób (szczególnie panie) uzna, iż jest to książka warta przeczytania, ponieważ jest małą skarbnicą delikatnych sugestii, podpowiedzi, które możemy wykorzystać w naszej szarej codzienności.

Akcja "Kobiet" rozkręca się pomału, przypominane są wydarzenia z wcześniejszych części, po czym następuje spokojne zapoznanie z nowymi bohaterami. Tempo akcji do zawrotnych nie należy, wszystko to co się dzieje jest wyważone i stonowane, jednak wielce wymowne, co w efekcie ogólnym daje nam fantastyczny obraz życia kobiet w różnych czasach, "kobiet, którym trudno ze sobą żyć, rozmawiać i kochać się nawzajem". W "Kobietach" nie znajdziecie wielu momentów humorystycznych, co osobiście uznaję za bardzo dobre posunięcie ze strony autorki, ponieważ byłoby to niepotrzebne odrywanie się od fabuły.

W "Dziecku last minute" było wiele takich scen, gdzie uśmiałam się do łez. Po tytule tej części oczekiwałam bardziej stonowanego tonu, poważniejszego podejścia do tematu. I nie zawiodłam się!

Poza wątkiem o relacjach pokoleniowych, kolejnym sensem "Kobiet ciężkich obyczajów" są nierzadko trudniejsze relacje damsko - męskie. Zależności, które rządzą naszymi kobieco - męskimi relacjami są potraktowane przez autorkę profesjonalnie, ale i z prostotą, tak że nie znudzicie się czytając o nich.

Autorka bardzo solidnie przygotowała się do tematu jak sama napisała na końcu, najpierw kupiła około dwudziestu książek, potem drugie tyle wypożyczyła z biblioteki. Dzięki czemu stworzyła bardzo wiarygodny klimat przedwojennej Warszawy i świata prostytutek. To powieść skrojona na miarę, starannie uszyta, przyozdobiona ażurową maską z muślinową wstążką, opowiadająca o kobietach, które żyją w sposób dość niekonwencjonalny, niezrozumiały, a wręcz pogardzany przez resztę społeczeństwa.

Z niekłamaną szczerością powiem, że książkę powinny przeczytać wszystkie kobiety. Niewątpliwie w postaciach Luizy oraz Kiry wiele z nas odnajdzie osobiście skrywane potrzeby czy marzenia, bądź szaleństwa o których myślałyśmy a nie nie miałyśmy dość odwagi by je wprowadzić w życie.

"Kobiety ciężkich obyczajów" wcale nie kończą się jednoznacznym "happy endem". Pozostają niedokończone wątki np. ostatnia decyzja Luizy...czy relacje Konstancji i Józefa, a także przyszłość Kiry.

Jednak otwarte zakończenie pozwala mi mieć nadzieję, że Natasza Socha wróci jeszcze do poplątanych losów Luizy, Konstancji, Kaliny i Kiry. Co zresztą sama autorka komentuje: "Zakończenie jest otwarte, więc może kiedyś..."

Bardzo bym chciała, żeby nastało to owe kiedyś.

"Hormonia" była opowieścią o podróży - nie tylko do Amsterdamu, ale też w głąb siebie. Poznaliśmy kilka kobiet po czterdziestce, każdą z innymi problemami, ale i szansą na lepsze jutro. "Dziecko last minute" to humorystyczna historia ciężarnej i jej partnera, którzy muszą stawić czoła nowej sytuacji, jednocześnie borykając się z nierozwiązaną do końca przeszłością. Zaś w "Kobietach ciężkich obyczajów" poznajemy przeszłość, która do tej pory jawiła nam się dość mgliście... Teraz wreszcie wiemy skąd wynika zachowanie Kiry, powód wrogiego stosunku Konstancji do matki oraz prawdziwości - lub nie - winy Józefa.

Każdy z trzech tomów niósł inne przesłania, przekazywał inne mądrości i wartości. W żadnym wypadku nie mogę napisać, że poszczególne części serii są jak trojaczki a wręcz przeciwnie - różnią się ogromnie! Styl autorki jest zawsze przystępny, wydarzenia wciągające a postaci dobrze nakreślone, ale z uwagi na główny nurt fabuły i mniejszej lub większej dawki humoru to zupełnie inne książki. Wszystkie bardzo mi się podobały, wciąż wyczekiwałam na wyjaśnienie wątków czy tajemnic, ale chyba najlepiej bawiłam się podczas lektury zabawnego "Dziecka last minute" :)

W niniejszej powieści był jeden moment, który rozbawił mnie do łez - kiedy bohaterki cieszą się, iż nikt nie rozpozna ich charakteru pisma, bowiem napisały go na maszynie... do szycia :D Taki "kwiatek", ale jakże radosny.

Ukłon dla Nataszy Sochy za wnikliwe opisanie Warszawy z lat trzydziestych ze szczególnym uwzględnieniem stylu życia, strojów Polaków oraz roli dam do towarzystwa. To jakże specyficzne środowisko autorka doskonale scharakteryzowała i to nie tylko na jednym przykładzie... Wszak kobiet lekkich, bądź ciężkich obyczajów, było wiele...

W pierwszym tomie miałam mieszane uczucia w stosunku do Kosmy - facet z problemami, dość trudną chorobą stawów (coś o niej wiem niestety...), nieciekawą przeszłością... Ale w kolejnych książkach pokazywał się od innej strony. Pomijając sytuację z byłą żoną, kiedy to dał jej się całkowicie wkręcić to już w "Kobietach..." zapałałam do niego miłością :) Zwłaszcza, gdy mówił coś mądrego, oto przykład:

"... człowiek natrafia w swoim życiu na trzy przeszkody - na własne błędy, cudzy egoizm i złośliwe przypadki" *

Podsumowując - powieść jako odrębna lektura, ale również cała seria Matki, czyli córki to saga opowiadająca o trudnych relacjach między kobietami, które przeplatają się z niespodziankami jakie niesie im życie, ale również wymaga od nich zmierzenia się z tajemnicami czy błędami przeszłości. Opowieść o miłości, macierzyństwie, kontrowersyjnych wyborach oraz pretensjach ukrytych na dnie serca, które wychodzą na światło dzienne w najmniej odpowiednich momentach. To cudowna seria! Polecam

całość recenzji: http://czytelnicza-dusza.blogspot.com/2017/08/natasza-socha-kobiety-ciezkich-obyczajow.html

Oto kolejna z serii Matki czyli córki, książka autorstwa Nataszy Sochy. Jak wiecie, dwie pierwsze części totalnie zdobyły moje serce, rozłożyły mnie swoim humorem na łopatki i utwierdziły w przekonaniu, że książki tej autorki są warte czasu, jaki na nie poświęcam. Czasu niespecjalnie zresztą długiego, bo siadając do lektury, ciężko się od niej oderwać. Tia… Czytam, aż literki się skończą 😉

Tak było do tej pory. Trzecia i ostatnia (jak dotąd) część przygód o Kalinie i jej rodzinie różni się od dwóch poprzednich, a ja do tej recenzji zbierałam się ponad miesiąc. Książkę przeczytałam już dawno, ale wiele razy do niej wracałam. Choć nie wciągnęła mnie tak, jak tamte wcześniejsze tytuły, to zawiera inny, silny przekaz. Ale o nim za chwilę.

Przede wszystkim książka skupia się głównie na córce Kaliny. Jej dzieje przeplatają się z dziejami babki, po której dziewczyna odziedziczyła podejście do mężczyzn. Cofamy się w czasie, by poznać historię tej rodziny, głęboko skrywane przed teraźniejszością tajemnice.

Kira jest młodą, piękną kobietą, doskonale świadomą swoich atutów. Mężczyźni ją uwielbiają, praca zarobkowa nie jest ciężka i jedynie dom stanął na głowie, bo matka zwariowała i po raz kolejny wpakowała swoje ręce w pieluchy. Żal do mamy przeplata się tu z wyrachowaniem w stosunku do mężczyzn, a gdzieś w oddali majaczy coraz wyraźniejsza tęsknota za prawdziwą miłością. Czy jednak jest ona dziewczynie pisana?

Nie od dzisiaj wiadomo, że psy są dużo bardziej stabilne emocjonalnie niż odepchnięci kochankowie. (str. 94)

O życiu prababki nie chciałabym tu pisać, żeby nie popsuć Wam elementu zaskoczenia. Jej historia na pewno nie jest różowa i godna pozazdroszczenia. Ale jest trudna i życiowa, a autorka doskonale wczuła się w ten świat, w którym reguły nie do końca są takie jasne, jakby się wydawało. Natomiast wiele z zachowania dość mocno irytującej w części pierwszej Konstancji, stało się dla mnie jasne dopiero tutaj. I niestety rozumiem tę kobietę i przyznaję jej po części rację. Miłość jest trudna, a matka matce nierówna.

Niestety bardzo brakuje mi tu humoru, który okraszał dwa wcześniejsze tytuły. Wiem, że nie wszędzie i nie zawsze można pożartować. Ale przyzwyczaiłam się do tych wstawek doprowadzających mnie do szczerego, głębokiego śmiechu i ciągle ich wyczekiwałam.

Kiry nie polubiłam. Nie lubiłam jej w poprzednich częściach, nie polubiłam jej tu, gdy uwaga skupiała się głównie na niej. Kalina i Kosma to zdecydowanie wciąż moi faworyci. Ale coś mnie zastanawia. Czy naprawdę każdy z nas nosi na sobie przeznaczenie podyktowane przez przeszłość i decyzje naszych przodków? Czy ich decyzje odbijają się na nas w jakikolwiek sposób? A jeśli tak, to czy musi tak być? Czy można uciec przeznaczeniu?

Seria Matki czyli córki pokazuje z jakimi problemami borykają się kobiety należące do różnych pokoleń, a jednak żyjące razem. Ich podejście do życia, sposób myślenia, ustosunkowanie się do kwestii miłości pod różnymi postaciami. Nam zwracają uwagę na konieczność spojrzenia na bliskie nam kobiety. Nasze córki, matki, babki. Co je boli? Jakie są powody ich zachowań? Co w życiu przeszły? Czy możemy uczyć się na ich doświadczeniu? Jak może patrzeć na pojawienie się młodszego rodzeństwa dorosła już dziewczyna?

Życie jest wielką niespodzianką i te niespodzianki wybitnie kształtują fabułę. Do tego autorka ma cudowny, lekki styl. Właśnie dzięki takim pisarkom współczesna literatura polska jest naprawdę godna uwagi. Ja oczywiście mam w planach dalszą przygodę z twórczością Pani Sochy, zwłaszcza w poszukiwaniu tak ukochanego przeze mnie jej humorystycznego stylu :)

Można przeczytać tylko jedną część, bez znajomości poprzednich. Ale uważam, że warto chwycić za wszystkie trzy. Jeśli to planujecie, a nie znacie żadnej z nich- zaopatrzcie się od razu we wszystkie. Bo gdy przeczytacie jedną, będziecie chciały natychmiast chwycić kolejną. Znajoma pożyczyła ode mnie jakiś czas temu Hormonię. Ostatnio w rozmowie przyznała się, że kupiła sobie wszystkie trzy części, bo chciała mieć swoje egzemplarze na półce, a poza tym nie mogła się doczekać, aż się spotkamy, by pożyczyć kolejną ode mnie. To chyba najlepsze dowód na to, jak silny magnetyzm ma ta seria!

Trzeci tom serii nie wciągnął mnie tak bardzo jak poprzednie, "Hormonia" i "Dziecko last minute". Zabrakło mi w nim jakże sympatycznego i doprawionego różnymi przyprawami wspaniałego humoru autorki. Liczyłam, że znów będę miała okazję świetnie się zrelaksować, w miłych klimatach, ciepłych i lekkich nutach. I choć w pewnym stopniu tak było, to jednak częściowo. Pomysł na fabułę, lustrzane odbicie losów prababci i wnuczki, mnóstwo podobieństw zdarzeń, ale również kolorystyki zapełniających ich życia, uważam za ciekawy. Przewaga gorzkich smaków nad słodkimi, pogubienie się bohaterek w wewnętrznych walkach, rozterkach i zwątpieniach. Pozwolenie, aby ramy życia wymknęły się spod kontroli, co doprowadza do bolesnych doświadczeń życiowych. Zastanawiające, jak bardzo postawy mogą powielać się w kolejnych pokoleniach, uwidaczniać się z całą wyrazistością, podobnie jak pojawiające się silne kontrasty w sąsiadujących poziomach drzewa genealogicznego.

Książka napisana zgrabną i sympatyczną narracją, zachęca do przemyśleń, utwierdzenia się w przekonaniu, że aby wyrobić sobie zdanie na temat konkretnej osoby nie można bazować tylko na powierzchownych cechach jej osobowości czy wyłącznie poprzez pryzmat szokujących zachowań kształtować opinię. Trzeba podjąć się większego trudu, głębiej spojrzeć w źródła decyzji i podjąć próbę zrozumienia takiego a nie innego nastawienia do ludzi czy świata. Jakże często okazuje się wówczas, że pierwotny osąd był niewłaściwy i krzywdzący. Każdy popełnia błędy, wielu później wstydzi się, chce wymazać z pamięci. I jeszcze wątki skomplikowanych relacji między bliskimi osobami, wynikające z nadopiekuńczości, obaw o zbytnie wtrącanie się w życie czy pragnienie osiągnięcia własnej stabilizacji kosztem innych. Poupychane po kątach tajemnice, zamiatane pod dywan kłamstwa, sprytnie chowane w szufladach niepamięci półprawdy, które z czasem jedynie komplikują rzeczywistość, wywołując pretensje, żale, wyrzuty sumienia i poczucie winy. Czyżby potwierdzenie, że lekiem na uleczenie ran duszy okazuje się miłość, tylko jaka, płytka, miałka, chwilowa, a może raczej niebanalna, głęboka i prawdziwa? Tylko czy wszystkich stać na ofiarowanie i przeżywanie tego drugiego jej typu?

bookendorfina.pl

Nie mogłam się doczekać lektury ostatniego tomu cyklu Matki, czyli córki. I choć tym razem nie było tak zabawnie, jak w poprzednim przypadku, to ponownie zostałam urzeczona cudowną historią.

W stylu Nataszy Sochy zakochałam się od pierwszego czytania :) , więc i tym razem nie mogę narzekać. Co prawda nad tą książką trzeba przysiąść, poświęcając jej więcej czasu, ze względu na małodynamiczny rozwój wydarzeń, niemniej ten drobny niuansik wynagrodzi Wam cała reszta.

Akcja w książce toczy się dwutorowo. Z jednej strony kroczymy przez współczesność i poznajemy losy Kiry, z drugiej przenosimy się do przedwojennej Warszawy i życia jej prababki Kwiryny. Początkowo możecie mieć niewielkie problemy z „połapaniem się” wydarzeniach dotyczących Luizy, ale gdy już się wczytacie, wszystko ułoży się momentalnie w logiczną całość.

W Kobietach ciężkich obyczajów pokochałam opisy przedwojennej Warszawy. Natasza Socha świetnie oddała klimat ówczesnych czasów. Plastyczne opisy pozwalają nieomal oczami wyobraźni zobaczyć stolice tamtych lat, jak i poczuć, czym wówczas pachniała…

Autorka na kartach powieści maluje obraz prostytucji w przedwojennej stolicy, tego, jak wyglądał od zaplecza, i ile tak naprawdę „kosztował” kobiety trudniące się tym zawodem. Co chyba najciekawsze w tym temacie to, to jak w odniesieniu do treści ma się tytuł… Gdy doczytacie do tego fragmentu, w którym jedna z bohaterek wyjaśnia ów zagadnienie, przyznacie sami, że jest ono całkiem logiczne…i intrygujące.

Bohaterki wykreowani przez Nataszę Sochę zachwycają dopracowaniem, barwnością i rysem psychologicznym. Wzbudzają różnorakie emocje i uczucia w czytelniku, ale też o to w tym chodzi… by każdy mógł sam ocenić, czy daną postać da się lubić, czy też nie.

Podsumowując: Kobiety ciężkich obyczajów to powieść wielowymiarowa, w której poznacie nie tylko rys historii prostytucji w przedwojennej Warszawie, ale także zagłębicie się w relacje, często trudne, między kobietami… Poznacie od dawna skrywane tajemnice, pretensje… Przeczytacie także o miłości, która bądź co bądź jest uczuciem napędzającym i motywującym… i takim, które daje szansę, by odmienić to i owo w swoim życiu (i nie tylko)… Jeśli macie ochotę na przyjemnie spędzony wieczór (albo dwa) koniecznie sięgnijcie po tę książkę… Z pewnością nie będziecie się nudzić.

Gorrrrrąco polecam!

Po dwóch rewelacyjnych tomach trylogii "Matki, czyli córki" przyszła pora na jej zakończenie w powieści "Kobiety ciężkich obyczajów". Po raz kolejny Natasza Socha wciągnęła mnie bez reszty w swoją opowieść i po raz kolejny totalnie mnie oczarowała.

Są lata 30. ubiegłego wieku. Kwiryna, młoda dziewczyna szukająca pracy i lepszego życia, trafia do Warszawy. Splot nieoczekiwanych zdarzeń sprawia, że trafia ona pod skrzydła Lucyny, która wkrótce wprowadza ją w świat ekskluzywnych prostytutek. Kwiryna nie marzy o wielkiej miłości, księciu na białym rumaku czy rodzinnym gniazdku. Wystarczy jej wygodne życie, które zapewniają jej bogaci i wpływowi mężczyźni.

Kilka dekad później żyje jej prawnuczka, Kira, która odziedziczyła po prababce hipnotyzujące spojrzenie. Dziewczyna ma z Kwiryną jeszcze coś wspólnego. Nie szuka miłości, a mężczyzn traktuje jak zdobycz, którą porzuca, gdy już się nią znudzi. Czy jednak uda jej się znaleźć szczęście, gdy serce zabije mocniej?

Powieść podzielona jest na dwie części, które przeplatają się ze sobą na zmianę. Pierwsza z nich to podróż w czasie, która ma swój początek w przedwojennej Warszawie. Druga to opowieść już w pełni współczesna. Jeśli czytaliście poprzednie części, wiecie już co nieco z tego, jak potoczyły się losy Kwiryny. Ten tom uzupełnia historię kobiet tego rodu. Kwiryna nie jest już jedynie głosem z przeszłości, kładącym się cieniem na życiu Konstancji czy Kaliny. Tutaj wreszcie możemy prześledzić jej życie i poznać ścieżki jej losu. Ten tom także daje nam okazję, by poznać lepiej Kirę, która do tej pory była dosyć wyraźnym, ale jednak nadal tylko tłem opowieści o Kalinie. Tutaj wreszcie możemy zrozumieć, co takiego stało się w jej życiu, że traktuje facetów jak zabawki, a jej głównym celem stało się rozbijanie cudzych związków. Obie te historie są równie ciekawe i równie wciągające. Każda z nich odkrywa rzeczy, które wcześniej były owiane tajemnicą.

Uwielbiam powieści z historią w tle. Szczególnie zaś lubuję się w takich książkach, które bardzo dokładnie, z dbałością o detale, pokazują życie w jakiejś epoce. Muszę powiedzieć, iż pod tym względem Natasza Socha odwaliła kawał naprawdę dobrej roboty. Bardzo spodobało mi się to, jak wiarygodnie pokazała czasy, w których żyje Kwiryna. Jeśli zajrzycie do stron "Od autorki", sami przekonacie się, z ilu pozycji literatury faktu autorka korzystała, pisząc tę powieść i widać, że przyłożyła się do tego zadania bardzo starannie. W części dotyczącej Kwiryny znajdziecie wiele elementów, które razem tworzą klimat tamtych czasów i tamtego środowiska – od garderoby i kosmetyków, poprzez menu wykwintnych restauracji i zasady dobrego zachowania, po prasę codzienną czy hierarchię wśród prostytutek. Uwielbiam powieści, dzięki którym mogę odbyć swoistą podróż w czasie i Natasza Socha taką właśnie podróż mi umożliwiła. Dodam, iż była ona niezwykle fascynującą.

Część poświęcona Kirze interesująca jest, co oczywiste, z innego względu. Autorka skupia się tutaj głównie na wierności i zjawisku zdrady, stara się spojrzeć na te kwestie z psychologicznego punktu widzenia. Kira jest uwodzicielką, kusi mężczyzn, poluje na nich. Ciekawym było przyglądanie się temu, jak wygląda takie polowanie – jak bohaterka powoli roztacza swój urok, opanowuje myśli swojej ofiary, by wreszcie osiągnąć swój cel. Kira nie jest postacią, którą można jednoznacznie określić jako pozytywną, w końcu jej pojawienie się oznacza zgliszcza dla czyjegoś związku, a mimo to trzymałam kciuki, by znalazła wreszcie szczęście.

"Kobiety ciężkich obyczajów" to powieść o silnych kobietach wykorzystujących swoje atuty do własnych celów. Mężczyźni są w ich życiu jedynie dodatkiem. Kwiryna wykorzystuje ich, by żyć na poziomie, zapewnić sobie dobry byt. Kira natomiast dzięki facetom buduje swoje poczucie własnej wartości. Obie potrafią osiągnąć swój cel, a jednak ich historie mają gorzki posmak, bo czy można znaleźć prawdziwe szczęście, żyjąc takim życiem?

"Kobiety ciężkich obyczajów" to kawałek naprawdę dobrej literatury kobiecej. Powieść wciągnęła mnie z taką samą siłą, jak poprzednie części. Autorka ma niezmiennie lekki i przyjemny styl, który nie pozwala oderwać się od lektury. Historie Kwiryny i Kiry porwały mnie bez reszty.

Muszę przyznać, że książka ta ma bardzo zaskakujące zakończenie. Nie przypuszczałabym, że właśnie taką ścieżką potoczą się historie jej bohaterek. Co ciekawe, zakończenie pozostawia otwartą furtkę do ewentualnej kontynuacji. Gdyby Natasza Socha zdecydowała się dopisać ich dalsze losy, na pewno sięgnęłabym po taką powieść.

Książkę zdecydowanie polecam. Jeśli spodobały Wam się poprzednie części, również i ta Was nie zawiedzie.