Dachołazy

12-letnia Sophie jako niemowlę została znaleziona na środku kanału La Manche w futerale na wiolonczelę, a jej wybawcą został ekscentryczny i optymistyczny naukowiec z Londynu, Charles Maxim, który postanowił przygarnąć ją do siebie i wychować jak własną córkę. Mężczyzna robi wszystko, by dziewczynce niczego nie zabrakło i opiekuje się nią najlepiej, jak potrafi, jednak panna Eliot, surowa pracownica Krajowego Urzędu Opiekuńczego, uważa że nie ma odpowiednich predyspozycji do wychowywania młodej damy, a jego metody budzą zastrzeżenia. Gdy Charles dostaje wiadomość od komisji o pozbawieniu go opieki nad Sophie i zamiarze umieszczenia jej w sierocińcu, oboje postanawiają uciec i wyruszyć do Paryża w poszukiwaniu matki dziewczynki, mimo iż szanse, że przeżyła katastrofę statku są bardzo małe…

„Dachołazy” autorstwa brytyjskiej pisarki, Katherine Rundell, to moje pierwsze spotkanie z jej twórczością i bez wątpienia mogę je zaliczyć do udanych. Zwykle nie sięgam po książki skierowane do młodszych czytelników, jednak ten tytuł wyjątkowo przykuł moją uwagę, a po zapoznaniu się z licznymi pozytywnymi opiniami na zagranicznym portalu goodreads moja ciekawość tylko wzrosła, dlatego nie wahałam się ani chwili. Dzieło Katherine Rundell okazało się lekturą nietuzinkową i magiczną, w której nie brakuje niesamowitych przygód, błyskotliwych dialogów i zaskakujących zwrotów, dlatego śledziłam tę historię z prawdziwą przyjemnością, nie mogąc się od niej oderwać. Na uwagę zasługuje też świetna kreacja bohaterów, którzy są niepowtarzalni i wielowymiarowi i z pewnością budzą sympatię. „Dachołazy” to mądra, niebanalna i wartościowa lektura, która napawa optymizmem, wzrusza i zachęca do refleksji. Brytyjska pisarka stworzyła wyjątkową i barwną historię o poszukiwaniu, przyjaźni oraz sile miłości, determinacji i nadziei, dzięki którym niemożliwe staje się możliwe. Serdecznie zachęcam do sięgnięcia po tę pozycję, zwłaszcza entuzjastów literatury dziecięcej. Jestem pewna, że się nie zawiedziecie! ;)

Już na początku zapoznawania się z informacjami na temat tej publikacji, wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć. Czułam, że to będzie lektura, której potrzebuję. Nie pomyliłam się. Książka Katherine Rundell to nieoczywista, fascynująca i wyjątkowa historia, którą zapamiętam na długo.

"Dachołazy" to opowieść o Sophie, małej dziewczynce, która ocalała ze statku. Śmierci w tej katastrofie uniknął również naukowiec Charles Maxim. Mężczyzna podjął się opieki nad dzieckiem. W związku z tym, że nie potwierdzono by jakakolwiek kobieta ocalała z katastrofy, Sophie została uznana za sierotę. Dziewczynka jednak w to nie wierzy. Od dziecka uczona by "nigdy nie przekreślać możliwego" nie przestaje mieć nadziei na odnalezienie swojej matki. Życie dziecka zmienia swój bieg w momencie gdy jej opiekun otrzymuje list z pomocy społecznej, nakazujący przeniesienie dziewczynki do sierocińca. Oboje wyruszają do Paryża, odszukać matkę dziewczynki. Czy im się to uda? I jaki w tym udział będą mieli tytułowe Dachołazy?

To co najbardziej podobało mi się w tej powieści to jej nieoczywistość. Z jednej strony książka wzrusza i bawi, z drugiej jest pełna tajemnicy i chyba lekkiej mroczności. Tak czy inaczej, trudno się od niej oderwać, ponieważ czytelnik bardzo mocno wchodzi w świat przedstawiony w tej historii.

Powieść "Dachołazy" skłania do refleksji i zdecydowanie zachęca do sięgnięcia po inne utwory tej autorki. Niebawem na rodzimym rynku ma się ukazać jej następna książka.

Przyznaję, że zazwyczaj ze sporą rezerwą podchodzę do nagród książkowych. Te które otrzymała Katherine Rundell są jak najbardziej zasłużone. Zdecydowanie. Gorąco polecam. Nie tylko młodzieży. "Dachołazy" to uniwersalna powieść, dla każdego.

Powieść młodej pisarki rozgrzewająca serca czytelników - tych młodszych, jak i starszych. Dachołazy to pierwsza książka autorstwa Katherine Rundell, jaka za niedługo zagości na polskim rynku wydawniczym. Z kolei za granicą autorka wydała bardzo dużo książek i zyskała całkiem sporą popularność. Jej powieści głównie skierowane są do młodszych czytelników - dzieci, młodzieży. Jednakże sens płynący z treści również trafia i do tych starszych.

25 października 2017 roku na półkach polskich księgarń będzie można znaleźć Dachołazy - z kolei ja już dzisiaj przybliżę Wam o czym ta powieść jest i czy warto ją przeczytać.

Wszyscy myślą, że Sophie jest sierotą. Rzeczywiście, nie potwierdzono, aby jakakolwiek kobieta ocalała z wraku, który opuściła Sophie, dryfując w futerale po wiolonczeli przez kanał La Manche. Sophie jednak pamięta widok matki wzywającej pomocy. Jej opiekun mówi, że to niemal niemożliwe, aby jej matka wciąż żyła, jednak „niemal" oznaczało, że taka możliwość istniała. Dlatego kiedy nadszedł list z opieki społecznej, z którego wynikało, że grozi jej sierociniec, Sophie postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. Uciekła do Paryża, aby odnaleźć matkę, wyposażona w jedną jedyną wskazówkę - adres lutnika, który wykonał wiolonczelę. Kim są tytułowe dachołazy i czy pomogą jej odnaleźć mamę?

W powieści Rundell na pierwszy plan wysuwa się nietypowy warsztat pisarski autorki - niby to dziecięcy, a jednak nie do końca. Trzecioosobowa narracja daje nam wnikliwy wgląd w życie bohaterów: Sophie, dziewczynki, którą znaleziono w dryfującym przez kanał La Manche futerale po wiolonczeli, oraz jej opiekuna - Charlesa, ekscentrycznego naukowca. Dorastanie pod skrzydłami tak nietuzinkowej osoby, jaką był Charles odcisnęło mocne piętno na charakterze Sophie, która jest... dosyć nietypowym dzieckiem. Dziewczynka bowiem usilnie wierzy w to, że jej mama wciąż żyje, i że jako niemowlę była w stanie zapamiętać wygląd kobiety. Ogromnie podobało mi się to, że naukowiec - osoba, która powinna patrzeć na świat przez pryzmat faktów i tego, co zostało udowodnione za pomocą mocnych dowodów, jest w stanie uwierzyć niedorzecznym słowom dziecka - dlatego, że je kocha i wierzy w siłę nadziei.

Nigdy nie przekreślaj niemożliwego.

Choć książek o sierotach jest wiele, to ta zdecydowanie stanowi wyjątkową pozycję literacką. Autorka skupia się nie tylko na postaci Sophie czy Charlesa, ale stawia przed czytelnikiem również inne nietypowe charaktery, które potrafią na długo zapaść w pamięci oraz sercu. To historia wielu osób - dzieci, które swe miejsce odnalazły w ukryciu, tuż nad głowami niczego nieświadomych ludzi. Katherine Rundell posiada nadzwyczajną wyobraźnię. Nie bez powodu książka Dachołazy otrzymała dwie nagrody (Nagrodę Literatury Dziecięcej Waterstonesa oraz Nagrodę Blue Peter) i trzy nominację (Medal Carnegie, Nagroda Guardiana za powieść dziecięcą, UKLA Children's Book Award).

Kim są tytułowe Dachołazy? Odpowiedzi na to pytanie wyczekiwałam z niecierpliwością. Choć po samej nazwie można się co nieco domyślić, to i tak świat, który stworzyła autorka totalnie mnie urzekł, bowiem Rundell stworzyła coś tak nietypowego (i prawdopodobnego) tuż obok nas. Co jeżeli faktycznie dachy budynków są zamieszkane przez zapomnianych ludzi?

Powieść czyta się niezwykle szybko - wydawnictwo specjalnie dobrało rozmiar czcionki oraz interlinii, tak by młodsi czytelnicy nie mieli żadnych problemów z przyswajaniem treści. Dialogi, choć proste, to kryją w sobie głębszy sens. Autorka bawi się klimatem powieści, bohaterami. Przeplata delikatność z wartą akcją, czczą nadzieję z zaskakującymi aktami odwagi. Dachołazy to to lapidarna powieść o rozległych wartościach: o miłości rodzinnej, przyjaźni, o sile nadziei i odnalezieniu swego miejsca na świecie.

Wkrótce w Polsce ukaże się najnowsza książka autorki "Odkrywca".

"Dachołazy" to powieść, która urzekła mnie swoją okładką, od której po prostu nie mogłam oderwać wzroku. Prawda, że jest śliczna? Choć książka ma polską premierę dopiero pod koniec października, dzięki uprzejmości wydawnictwa Poradnia K jestem już po jej lekturze. Teraz mogę podzielić się z wami moją opinią na temat tej pozycji. Jeśli zastanawiacie się czy warto sięgnąć po "Dachołazy" - jesteście we właściwym miejscu! Zapraszam do zapoznania się z dalszą częścią recenzji, w której z pewnością znajdziecie odpowiedzi na wszelkie nurtujące was pytania.

Sophie jest sierotą. Dziewczynka przeżyła zatonięcie statku i została znaleziona w futerale na wiolonczelę, pływającym w kanale La Manche po katastrofie statku. Dzieckiem zaopiekował się Charles, naukowiec, którego metody wychowawcze są co najmniej dziwne. Pomimo jego oddania i więzi jaką udało mu się stworzyć z dziewczynką, surowa opiekunka społeczna chce mu odebrać Sophie i umieścić ją w sierocińcu. Wierząc, że jej mama żyje, Sophie ucieka z Charlesem do Paryża, dokąd prowadzi ich adres umieszczony na futerale wiolonczeli. Czy dziewczynka w końcu odnajdzie matkę i tym samym uchroni się przed dzieciństwem w sierocińcu? Kim są tytułowe dachołazy i czy pomogą jej w poszukiwaniach? Jakie rozwiązania przyniesie wycieczka do Francji?

Fabuła książki jest ciekawa, choć moim zdaniem mogła być odrobinę lepiej rozwinięta. Już od pierwszych stron zaczęłam zastanawiać się kim są tytułowe dachołazy i jaką rolę odegrają w tej książce. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że przygody małej Sophie tak bardzo mi się spodobają i zaczarują mnie swoją magią. To historia, którą niekoniecznie trzeba traktować dosłownie - wiele rzeczy można wyczytać między wierszami, a dzięki temu powieść staje się jeszcze bardziej wyjątkowa. "Dachołazy" to pozycja, która daje nadzieję na to, że wszystko w życiu jest możliwe. Pokazuje, że nie można się poddawać, pomimo beznadziejnej sytuacji, w której czasami się znajdziemy. Chciałabym mieć tyle odwagi i wiary co Sophie, aby nie zważając na przeciwności iść do przodu i spełniać marzenia.

Bohaterowie są dosyć dobrze wykreowani, choć nie można powiedzieć, że ich charaktery są jakoś szczególnie mocno rozbudowane. Kilka pierwszych stron wystarczyło, abym polubiła zarówno Sophie jak i Charles'a. Są to postacie bardzo specyficzne i z pewnością wyróżniają się na tle bohaterów z innych książek. Sophie jest sympatyczną dziewczynką, którą życie niejednokrotnie mocno doświadczyło. Jej zachowanie często jest lekkomyślne, ale trudno się temu dziwić, ponieważ mając kilka lat chyba każdy z nas zachowywał się podobnie. Charles to bardzo dziwny opiekun - jego metody wychowawcze stanowczo nie podobają się surowej opiekunce społecznej, która chce zabrać mu Sophie. Cieszę się, że mogłam poznać ich historię i obserwować jak podążają za marzeniami.

Język, którym posługuje się autorka jest prosty i z pewnością doskonale dla każdego zrozumiały. To wszystko sprawia, że powieść czyta się naprawdę szybko i przyjemnie. Żałuję, że "Dachołazy" liczą tylko niewiele ponad dwieście pięćdziesiąt stron - dla mnie to zdecydowanie za mało, tym bardziej, że historia Sophie tak bardzo mi się spodobała.

Podsumowując - "Dachołazy" to powieść skierowana do każdego czytelnika, bez względu na wiek czy płeć. Każdy może z niej wyciągnąć coś wartościowego i wprowadzić to do własnego życia. To historia magiczna, która na każdym kroku wywołuje na naszej twarzy uśmiech, ale także niejednokrotnie skłania do przemyśleń. Jeśli szukacie książki, która wyróżni się na tle innych nowości w księgarni - "Dachołazy" powinny was zachwycić.

Po przeczytaniu opisu książki ,,Dachołazy" byłam bardzo jej ciekawa. Z jednej strony na okładce widnieje napis, iż otrzymała ona nagrodę w kategorii literatura dziecięca, a z drugiej opis nie do końca brzmiał dla mnie, jak książka dla dzieci. Zaciekawiona tym zaczęłam ją czytać.

Bardzo szybko przekonałam się, że jest to pozycja równie dobra dla młodszych, jak i starszych czytelników. Bohaterowie w młodszym wieki oraz zastosowanie prostego języka na pewno pozwoli mniejszym miłośnikom książki na przywiązanie się do tej lektury. Ci więksi mogą pokusić się na wciągającą historię oraz relaks, jaki można doznać czytając tę książkę, gdyż jest to typowa pozycja niewymagająca zbytniego wysilania szarych komórek. Po prostu się ją czyta i rozkoszuje chwilą zapomnienia oraz przeniesienia do innego świata.

Muszę przyznać, że na początku w ogóle nie rozumiałam tytułu książki. Miałam chyba jakieś kompletne zaćmienie mózgu, bo do głowy nie przyszły mi żadne skojarzenia. W momencie, gdy pojawiły się dachołazy w książce, śmiałam się sama z siebie. Po zapoznaniu się z nimi, bardzo ich polubiłam, gdyż byli to kolejni bohaterowie, którzy w ciekawy i niecodzienny sposób radzili sobie z codziennością. Aż sama zaczęłam się zastanawiać, jak to jest spędzać dnie w taki sposób.

Polubiłam tytułowych dachołazów, jak i innych niebołazów, jednak niewątpliwie moimi ulubionymi bohaterami byli Sophie oraz jej opiekun, Charles. Oboje na swój sposób szaleni, niepowtarzalni z niecodzienną więzią, jaka ich połączyła. Muszę wyznać, że trochę zazdrościłam Sophie tego kreatywnego wychowania bez sztywnych, szkolnych reguł i możliwości pisania po ścianach.

,,Dachołazy" to jedna z tych książek, która spodoba się dla każdego bez względu na płeć czy wiek. Ja, nieco starsza od tych najmniejszych czytelników, bawiłam się świetnie. Polecam.