Histeria

Z okazji wydania trzeciego tomu trylogii pani Izabeli Janiszewskiej, "Amok" postanowiłam zrobić rereding "Wrzasku" oraz nadrobić drugi tom, "Histerię". Właśnie ostatnio udało mi się ją skończyć. Czy była równie dobra jak "Wrzask"?

W kolejnej części poznajemy dalsze losy Bruna oraz Larisy. Także postać Bartka jest bardziej rozbudowana. Po historii Jacka Lewickiego Lara wpada na trop Fantoma. Człowieka, który pokazuje się tylko w białej masce, strasząc ludzi którzy niezbyt delikatnie obchodzą się ze swoimi dziećmi. Tymczasem dochodzi do morderstwa kobiety. Również powiązana jest z faktem, że nie traktowała swojego synka zbyt dobrze. Czy te dwie sprawy coś łączy? Czy Bruno i Lara znów połączą siły?

Przede wszystkim widać postęp autorki w pisaniu. Mimo, że nie do końca było czuć, że "Wrzask" jest debiutem to znalazłam tam kilka rzeczy do których mogłam się przyczepić. Tutaj jest wszystko bardziej przemyślane i świetnie się ze sobą łączy. Kreacja bohaterów jest bardzo dobra. Poczynając na drwiącym i ironizującym Brunie (uwielbiam jego poczucie humoru i docinki) kończąc na wycofanej i żyjącej w swoim świecie Larisie. Ale nawet oni nie potrafią się oprzeć buzującym emocjom i ulegają nim. Nie są idealni i bez skazy. Autorka świetnie pokazała ich słabości. Sama zagadka kryminalna również przypadła mi do gustu, chociaż domyśliłam się zakończenia. W pewnej chwili już byłam pewna kto zabija. Nie przeszkadza mi to tak bardzo, aczkolwiek lubię na koniec się mocno zdziwić. Czuć było przez całą książkę napięcie. A poruszony przez autorkę temat znęcania się psychicznego nad dziećmi tylko dodał jej wartości. Po "Wrzasku" pani Izabela mocno podniosła sobie poprzeczkę, ale myślę, że "Histeria" dała radę spełnić moje oczekiwania. Mam nadzieję, że na Amoku również się nie zawiodę.

„Histeria” Izabeli Janiszewskiej to drugi tom kryminalnej trylogii o dziennikarce Larysie Luboń i komisarzu Brunonie Wilczyńskim. Jego fabuła skupia się na temacie przemocy psychicznej, której dopuszczają się rodzice na własnych dzieciach. Nie można zaprzeczyć – to temat ważny, o którym ciągle mówi się za mało, a Janiszewska robi to naprawdę szeroko i solidnie. Jako kontynuacja „Wrzasku”, „Histeria” też wypada bardzo dobrze – obraz głównych bohaterów serii zostaje mocno poszerzony, poznajemy lepiej ich przeszłość, ich relacje rodzinne, przez co i lepiej ich rozumiemy. Do tego dodajmy jeszcze dobrą warstwę językową, solidnie zbudowane zdania, w których czuć, że autorka język polski rozumie i kocha i nie musi uciekać się do brutalnych opisów czy szokowania soczystymi przekleństwami, by przyciągnąć uwagę czytelnika. To po prostu solidny, rasowy kryminał, przy którym czas płynie inaczej!

"Histeria" Izabeli Janiszewskiej to drugi tom przygód komisarza Wilczyńskiego i dziennikarki Larysy Luboń. "Wrzask" nie zrobił na mnie ogromnego wrażenia, ale po lekturze wiedziałam, że sięgnę po kolejne powieści Autorki. Widziałam opinie osób, które są rozczarowane "Histerią", ja się do nich nie zaliczam. Moim zdaniem jest lepsza niż pierwszy tom i ja po lekturze jestem usatysfakcjonowana.

Komisarz Bruno Wilczyński nie potrafi pogodzić się z tym, że nie udało mu się schwytać psychopatycznego mordercy. Zwyrodnialec nie daje łatwo o sobie zapomnieć i choć Bruno musi rozpocząć nowe śledztwo w sprawie brutalnego zabójstwa na warszawskim Ursynowie, nie ma zamiaru rezygnować ze starej sprawy.

Tymczasem reporterka Larysa Luboń trafia na trop mężczyzny w masce, który terroryzuje mieszkańców Warszawy.

Takie kryminały lubię. "Histeria" to książka z dobrze skonstruowaną fabułą i intrygującą zagadką kryminalną. Wydarzenia obserwujemy z perspektywy trójki bohaterów - Bruna, Larysy i Bartka. Każde z nich zmaga się ze swoimi problemami, a ich losy kolejny raz splotą się ze sobą w bardzo zaskakujący sposób. Bardzo polubiłam Bartka i liczę, że będzie go więcej w kolejnej książce. Larysa wciąż mnie irytuje, ale zaczynam darzyć ją coraz większą sympatią, a Wilczyńskiego polubiłam już w pierwszym tomie. W tej części Autorka porusza nowe wątki, a przy okazji kontynuuje tematy znane czytelnikom z pierwszej części. I tutaj muszę się przyczepić do braku Lewickiego, który w "Histerii" jest zaledwie tłem.

Książka porusza trudny temat, jakim jest przemoc psychiczna i fizyczna wobec dzieci. Krzywda wyrządzana najmłodszym zawsze wzbudza mnóstwo emocji. Pani Janiszewska wie jak wstrząsnąć i poruszyć czytelnika. Szkoda, że ten wątek nie został przez Autorkę bardziej rozwinięty i zgłębiony. Mimo to książkę czytałam z dużą przyjemnością i jestem pod dużym wrażeniem tego, w jaki sposób łączą się i zazębiają wszystkie wątki. Autorka ma talent, potrafi zaintrygować czytelnika i ja chętnie sięgnę po kolejne napisane przez nią powieści.

Dla mnie "Histeria" to dobry kryminał, który warto przeczytać.

Polecam!

Po lekturze pierwszego tomu zawsze wiem, czy sięgnę po kolejne czy sobie odpuszczę. W tym przypadku wiedziałam, że będę kontynuować poznawanie historii. Czy decyzja okazała się słuszna?

'A umarłych raczej średnio obchodziło to, co się dzieje z żywymi. Szczególnie gdy ci ostatni zachowywali się, jakby sami już byli martwi.'

W jednej z warszawskich dzielnic zostają znalezione zwłoki brutalnie zamordowanej kobiety. Po raz kolejny niezależnie od siebie prowadzone są dwa śledztwa. Komisarz Bruno Wilczyński próbuje odnaleźć mordercę. Jednocześnie dziennikarka Larysa Luboń pisze reportaż o mężczyźnie w białej masce, który pojawia się na ulicach Warszawy. Czy sprawy są ze sobą w jakiś sposób połączone czy wręcz przeciwnie?

Lubię, kiedy jedna historia opowiadana jest nie tyle z innych perspektyw, ale z całkiem różnych punktów wyjścia. Otrzymujemy niezależne od siebie wnioski i próby dojścia do prawdy. Z jednej strony Bruno prowadzi śledztwo, z drugiej Larysa poszukuje materiałów do swojej historii. Ich drogi nie raz się splatają, jednak nie przeszkadza im to w dążeniu do własnych celów. Koniec końców tok myślenia głównych bohaterów się łączy, jednak dzięki takiemu zabiegowi całość czyta się z ogromnym zainteresowaniem.

Autorka poruszyła dość ważny, jednak mało nagłaśniany problem przemocy psychicznej kierowanej w stosunku do dzieci. To właśnie ona jest podstawą całej historii. Nie jest ważny sam fakt popełnienia zbrodni, ale właśnie to, w jaki sposób pozostawiła ona swój ślad na dzieciach. Czy nie jest tak, że to właśnie te małe postaci są najbardziej niewinne? Ale jednocześnie to właśnie dzieci najłatwiej ukształtować, świadomie lub nie. Jakie skutki mogą mieć takie działania?

'Dziecko to cholernie delikatna materia, jeden fałszywy ruch i je tracimy. A jeśli jest najważniejszym i kto wie, czy nie jedynym świadkiem, to byłoby trochę głupio tak się wyłożyć, nie uważasz?'

Polecam, bez zbędnego owijania w bawełnę. Zarówno pierwszy jaki i drugi tom są wciągające i nieprzewidywalne. Historia przedstawiona przez autorkę nie jest wyłącznie zagadką morderstwa, ma w sobie o wiele więcej. I właśnie dlatego warto ją poznać!

'Pomyślał, że ludzie, nawet nic nie mówiąc, zawsze coś przekazują i że nie da się uciec od siebie.'

Kontynuacja "Wrzasku" wywołała u mnie ogromne emocje. Z jednej strony obudziła demony przeszłości, z drugiej uderzyła w najczulsze struny matczynej miłości.

Książki Pani Izabeli to dla mnie odkrycie roku. Wrzask mnie zachwycił, pochłonęłam książkę jednym tchem. Histeria jest nieco inna. Spokojniejsza akcja, która przyśpiesza ok. 80 strony i utrzymuje dobre, aczkolwiek wyważone tempo już do finału. Czytałam ją dłużej, chłonęłam emocje i przeżywałam je razem z bohaterami. Tak jak poprzednio, historia jest wielowątkowa, jednak pod koniec łączy się z koronkową precyzją. Dużym plusem jest również piękne spięcie wątków z obu części. Demony przeszłości nie są na pierwszym planie, jednak czujemy ich oddech na plecach przez całą książkę.

Miałam ciary, popłynęły mi łzy, zostałam z otwartymi z wrażenia ustami, a końcówka przyprawiła mnie o palpitacje serca. Nie zostawia się tak czytelnika!

Książka pozostawiła mnie z pytaniami.

Dlaczego ludzie robią to własnym dzieciom? Czy takie bestialstwo kiedyś się skończy? Żyjemy przecież w społeczeństwie, które uważa, że poniżanie dziecka "hartuje" charakter. Temat trudny, który pojawia się w publicznej dyskusji zdecydowanie zbyt rzadko.

Podsumowując. Czekam niecierpliwie na część trzecią. Polecam każdemu, nie tylko miłośnikom gatunku!

Po rewelacyjnym „Wrzasku”, gdy tylko zobaczyłam, że już jest kolejna część przygód Bruna i Larysy musiałam ją przeczytać.

Bruno dostaje nowe śledztwo, jednak w dalszym ciągu nie może pogodzić się z tym, że nie udało mu się wsadzić za kratki seryjnego mordercy z pierwszej części.

Nowe śledztwo to brutalnie zabita kobieta, która zostawia w aucie śpiące dziecko. Morderca atakuje tylko kobietę, dziecku otwiera drzwi i rozpina pasy.

Larysa by dostać nową prace musi napisać rewelacyjny artykuł o Fantomie. Mężczyźnie chodzącym w masce, który śledzi „złych” ludzi.

Autorka porusza bardzo trudny temat, jakim jest przemoc wobec dzieci i nie mowa tu o tej powszechnie znanej przemocy fizycznej czy seksualnej a o tej psychicznej. To ona pozostawia niewidzialne „gołym okiem” ślady, które zostają na całe życie tej małej istotki.

Przerażające jest to, że takie rzeczy dzieją się w rzeczywistości. Jak rodzic, matka, która urodziła może wyrządzać taką krzywdę własnemu dziecku? Wiadomo, że pociechy nie raz potrafią wyprowadzić z równowagi, lecz to w dalszym ciągu dziecko, nasze dziecko. W głowie mi się nie mieści jak można karać dziecko siedzeniem w zimnej wodzie😱, bądź obarczać winą niewinne dziecko i wmawiać mu, że to jego wina.

Książkę czyta się bardzo szybko. Już pierwsze strony wciągnęły mnie w wir historii. Zakończenie było zaskoczeniem, aczkolwiek minimalnie mniejszym niż w pierwszej części. Tu tak trochę podejrzewałam, kto może za tym stać.

„Histerię” jak najbardziej Wam polecam, tylko koniecznie w pierwszej kolejności zapoznajcie się z „Wrzaskiem”. A ja już nie mogę się doczekać kolejnej książki autorki.

Jeszcze w mojej głowie nie przebrzmiały echa "Wrzasku", a już zakradła się tam podstępnie "Histeria". I z pewnością pozostanie na długo.

Krzywda wyrządzana dzieciom, nie zawsze ta fizyczna, ale równie okrutna i bolesna, ze strony najbliższych, którzy powinni dawać miłość i poczucie bezpieczeństwa zostawia w nich ślad na zawsze. Rozdarte między miłością, a nienawiścią wchodzą w dorosłość z obciążeniem, kompleksami i poczuciem winy.

W kontynuacji „Wrzasku” ten bolesny i łapiący za serce problem przewija się nie tylko przy brutalnych zbrodniach młodych matek, którymi zajmuje się komisarz Bruno Wilczyński, ale i tajemniczego Fantoma, siejącego postrach w Warszawie, przedmiotu reporterskiego śledztwa Larysy Luboń.

Naszych bohaterów absorbują nie tylko nowe sprawy. Tematy rozpoczęte w pierwszej części nabierają tempa, rozwijają się, nie zawsze w kierunku, którego by oczekiwali. Bruno z zacięciem, czy wręcz obsesją poluje na Jacka Lewickiego. Tylko kto tu jest kotem, a kto myszą? Larysę natomiast próbują dopaść mężczyźni, którym zalazła za skórę i demony przeszłości, które bezskutecznie próbuje zagłuszyć.

Ponownie to główni bohaterowie, a przede wszystkim ich pokręcona relacja i słowne przepychanki, tworzą duszę tej powieści. Mimo, że miałam wrażenie, że tym razem chadzają częściej własnymi ścieżkami, to jednak bardziej odsłonili swoje prawdziwe ja. Poruszana tematyka natomiast wywołuje ogromne emocje, bo kto pozostałby obojętny na krzywdę dziecka?

To opowieść nie tylko o przemocy, ale również o maskach, które zrzucamy, gdy się zapomnimy, lub wydaje nam się, że nikt na nas nie patrzy.

Niektóre z rozpoczętych spraw znajdują swój finał, a część nadal pozostaje wielką niewiadomą wzmagając apetyt na kolejną część, na którą, mam nadzieję, przyjdzie nam równie krótko czekać.

„Wrzask” ma godnego następcę. „Histeria” nokautuje, sprawia, że wszystkie emocje buzują. Komisarz Bruno Wilczyński i reporterka Larysa Luboń to duet doskonały, który zaskarbił moje czytelnicze serce. I myślę, że wielu czytelników zgodzi się z moją opinią. Bo jak nie lubić tak wyrazistych postaci.

Bardzo dobrze się stało, że polski czytelnik nie musiał długo czekać na drugi kryminał autorki. Kryminał, który ponownie sprawi, że pisarka zdobywać będzie kolejne zasłużone laury. Pani Izabela w niebywały sposób scala czytelnika z wykreowaną historią. Czyni to tak doskonale, że owa historia nie odrywa się od nas zaraz po odłożeniu książki. Nie da się ukryć, że myślami powracać będziemy do fabuły kryminału, który tak jak „Wrzask” umiejscowić możemy w ścisłej topce. Jak dla mnie „Wrzask” i „Histeria” to pierwsza piątka książek przeczytanych w tym roku. A to wielki sukces, gdy w natłoku propozycji wydawniczych, jedna autorka uplasowała się tak wysoko ze swoją twórczością.

Szybkie tempo, mocno zarysowana zbrodnia, doskonale skonstruowana intryga oraz przekaz fabularny, to wielki atut „Histerii”. Bruno Wilczyński przeżywa fakt, że nie zdołał dorwać psychopatycznego mordercy, który przywraca w nim traumatyczne wspomnienia z przeszłości. Jednak kolejna sprawa wymusza na nim pełnię koncentracji, gdyż jak się okazuje na warszawskim Ursynowie dochodzi do morderstwa kobiety. Czy to morderstwo to kolejne uderzenie psychopaty z przeszłości? Czy Wilczyński zdoła go schwytać zanim morderca ponownie da o sobie znać?

W czasie gdy komisarz prowadzi sprawę morderstwa z Ursynowa, Larysa Luboń wpada na trop tajemniczego mężczyzny w masce, który sieje strach wśród mieszkańców Warszawy. A znając reporterkę z wcześniejszej książki, możemy być pewni, że bezkompromisowa, gotowa zapłacić wysoką cenę za poznanie prawdy nie spocznie, dopóki nie pozna jego personaliów. Pytanie tylko, czy media mają rację mianując go potworem? Czy ponownie te dwie sprawy połączą Wilczyńskiego i Luboń? Czy tworzą one jedną historię?

Możecie być pewni, że „Histeria” to doskonale utkany kryminał, którego fabuła niczym puzzle w finałowej rozgrywce układają obraz w jedną całość. Całość, która wstrząśnie niczym wstrząśnięte niemieszane martini, choć Pani Izabela nieźle namieszała. I o to właśnie chodzi, by czytelnik nie tylko poznawał mrożącą krew w żyłach historię, lecz analizował powoli odkrywane karty i sam wpadł na trop. Jednak nie tak szybko będzie nam to dane. To kolejny plus tej książki. Lecz nie tylko zbrodnia i zawiła intryga decydują o jej doskonałości. To również przekaz psychologiczno-społeczny, który zmusza nas do przemyśleń o motywach postępowania mordercy. Nie chcę go usprawiedliwiać, lecz warto czasem spojrzeć w jego umysł i dowiedzieć się, co nim kierowało.

A jedyny kierunek, który zalecam miłośnikom kryminałów, to twórczość Izabeli Janiszewskiej. Autorka wyrasta na czołową „kryminalistkę” w polskiej literaturze, w której poczujemy solidny powiem skandynawskich klimatów. I choć Wilczyńskiego i Luboń porównać można do Mikaela Blomkvista i Lisbeth Salander, to proszę mi wierzyć nie są oni ich kopią, lecz mocno zarysowanymi postaciami wykreowanymi w umyśle pisarki. Jednym słowem takich duetów nam trzeba!

http://www.czyt-nik.pl/recenzje/izabela-janiszewska-nokautuje/

Dopiero co wrzeszczałam od nadmiaru emocji, a tu nagle przyszła pora, by popaść w konkretną "Histerię"!

Wielu czekało i ja też czekałam, bo stan w jakim pozostawiło mnie krzykliwe zakończenie pierwszego tomu, daleki był od stoickiego spokoju. Poprzeczka została zawieszona wysoko, oczekiwania były spore i choć zawiedzona nie jestem, to jednak odczuwam pewien niedosyt...

"Histeria" okazała się godną kontynuacją, lecz moim zdaniem "Wrzasku" nie przebiła. Mamy tu trochę ciąg dalszy tego, co było w pierwszej części, a trochę fabularnych nowości. Jest Larysa, jest Bruno, jest magnetyczny styl autorki i emocje od pierwszych stron, czyli to, na co tak bardzo czekałam. W tę powieść po prostu się wsiąka - człowiek siada, zaczyna czytać i nie może się oderwać! Pod względem wciągnęcia się w fabułę było nawet lepiej niż w poprzedniej części. Totalnie przepadłam czytając do później nocy, co ostatnio rzadko mi się zdarza.

Wszyscy chwalą przesłanie i tematykę jaką autorka w "Histerii" poruszyła, ja natomiast bardzo doceniam nieliczne, ale sugestywne opisy Warszawy. Moim zdaniem klimat został świetnie oddany i z łatwością można sobie wyobrazić miejsca i ludzi, którzy pojawiają się jako tło wydarzeń.

No dobrze, to czego mi zatem zabrakło?

Trudno to określić, bo niby wszystko gra, ale jednak nie znalazłam w "Histerii" tej wyrazistości, którą miał "Wrzask". Z jednej strony książka petarda, z drugiej lekkie powielenie schematów z pierwszej części. Niby drobiazg, ale jednak minimalnie obniżył moją ocenę. "Histerią" się najadłam, ale gdzieś tam w środku czuję, że odrobinę więcej na pewno by nie zaszkodziło...

Twórczość Izabeli Janiszewskiej bardzo polecam, bo babeczka ma to coś w piórze, co wyróżnia jej historie na tle innych kryminałów. Czekam na kontynuację i mam nadzieję, że tym razem mnie konkretnie nasyci!