Manuał. Felietony i szkice z lat 2013-2019

Między esejem a poezją leży słabo znany ląd, na którym Krzysztof Siwczyk wyznaczył brawurowo swoje on the road. Życie codzienne od Polski późnogierkowskiej po Polskę dzisiejszą (historia opowiedziana przez przedmioty i zmieniające się pejzaże miasta) i życie niecodzienne tych, którzy muzyką i słowem (wyobraźnia językowa nie ma tu granic) próbowali wydrzeć z tego kiepawego świata choć kawałek siebie i uchronić się przed szarym znicestwieniem. Czytajcie, gitarzyści i szarpidruty, poeci i wierszokleci, palacze traw i palacze w kotłach, pacykarze i malarze nieba, postpunkowcy i posthippisi, urzędnicy i nierządnicy, to o was ta książka.Marek Bieńczyk

Daniel Passent, jedna z najbardziej wyrazistych autorskich osobowości w historii polskiej prasy kończy w tym roku 80 lat, z czego 60 spędził w tygodniku "Polityka". Czytelnicy często przyznają, że zaczynają lekturę od jego felietonów. Z tej okazji oddajemy w Państwa ręce autorski wybór tekstów, które ukazywały się w latach 1965-2018.. Zapraszamy do spaceru przez kilkadziesiąt lat polskiej historii z klasykiem felietonu. Był Passent, przez wszystkie lata uprawiania swego ironicznego i złośliwego pisarstwa, krytykowany, pomawiany, atakowany z każdej politycznej i ideologicznej strony. Z tego zbioru da się odczytać dlaczego : otóż Daniel Passent jest radykalnym - jak byśmy dziś powiedzieli - symetrystą, poszukiwaczem złotego środka, zasadniczo zdystansowanym...

U Żadana koniec znanego świata okazuje się wstępem do naprawdę długiego koszmaru... Pasza – trzydziestopięcioletni nauczyciel, mruk, idealista – musi odebrać z internatu siostrzeńca i wrócić z nim do domu. Byłoby to może łatwe, gdyby nie wojna. Jakoś rok temu przywieźli ją ze sobą ci dziwni ludzie, od których czuć prochem, tytoniem i smarem. Mówią w tym samym języku, w którym mówi Pasza, ale też w państwowym, którego Pasza uczy. Najpierw widywano ich w telewizji, później na ulicach. Potem kraj został znienacka anulowany, a na jego miejsce podstawiono zrujnowane industrialne przedmieścia, opustoszałe wioski i miasto widmo, w którym grasują okupanci, płoną bloki i trwa kanonada. Z tej pułapki można się wymknąć tylko cudem lub za cenę ogromnego u...

Menów dzielimy, podobnie jak kawę, na: Super Menów, Wyborowych Menów i Orient Menów. A oto i on, Orient Men, we własnej osobie. Bohater kultowego komiksu „Na co dybie w wielorybie czubek nosa Eskimosa", tym razem w albumie wyłącznie z własnymi przygodami.

„Ja bardzo dużo czytam, moja córka Marysia wygrzebuje dla mnie gdzieś w księgarniach odpowiednie książeczki, i ja tu nawet w rozmowie z panem czasem się posługuję taką pseudowiedzą, że niby coś wiem z zakresu nauki: astronomii, biologii. Tylko że ja mam ułomną pamięć i w szczegółach mogę coś przekręcić, coś przeinaczyć, coś nie tak podać. Ale w tym moim bełkocie przesłanie, to, do czego zmierzam, mnie się wydaje chyba słuszne. Na przykład, panie Przemku, początkowo, jak zacząłem to czytać, doznawałem szoku, gdy panowie astronomowie z lubością podawali odległości w kosmosie. 4 miliardy kilometrów. Mało, 4 miliardy lat świetlnych! Ja tak troszkę byłem w lekkim, nie za silnym, szoku. A potem nagle ten szok zaczął się we mnie uspokajać i uc...

Martin Pollack to jeden z najbardziej rozpoznawalnych współczesnych austriackich intelektualistów. Książka Śmierć w bunkrze, opowiadająca jego historię rodzinną, poświęcona ojcu pisarza, który był członkiem gestapo i zbrodniarzem wojennym, weszła już do kanonu literatury dotyczącej tożsamości, winy i odpowiedzialności, a autor stał się w Polsce symbolem etycznego i humanistycznego pisarstwa. Jego osobiste i zawodowe związki z Polską trwają już ponad sześćdziesiąt lat. W związku z krytyką polityki PRL-owskich władz w latach osiemdziesiątych jako osoba niepożądana miał zakaz przekraczania polskiej granicy. Po upadku komunizmu przez kilka lat, do 1998 roku, był korespondentem „Der Spiegel” w Polsce. Po powrocie do Austrii pozostał przyjacielem i rzec...

Piotr Bratkowski urodził się w 1955 r. w Warszawie. Debiutował na łamach prasy literackiej w 1975 r. W latach 80. popularność przyniosły mu felietony o muzyce rockowej, publikowane w miesięczniku "Literatura". Od 1990 r. pracował jako redaktor i dziennikarz, m.in. w "Gazecie Wyborczej" i w "Newsweeku". Na tom "Wiersze stare i nowe" złożył się wybór wierszy Bratkowskiego z tomów "Uniwersytet" (1981), "Strefa skażeń" (1983) i "Nauka strzelania" (1990) oraz 10 nowych utworów, napisanych przez poetę po kilku latach milczeniaWybór wierszy:Telefon zaufania13 grudniaScena balkonowaCzy nie boisz się zaczynać życia od nowa, pyta mnie przyjacielPóki my żyjemySkromna sztuka pisania powieści kryminalnychNie nazywam się ŚwietlickiWszystko oblepił mokry, brudny śnieg

Trolberg ma do odkrycia jeszcze wiele tajemnic, a Hilda dowie się, że jej świat nie jest do końca taki, jak to sobie wyobrażała.W trakcie swojej kolejnej przygody Hilda poznaje pokątki rodzaj ekscentrycznych stworków, złośliwych, a przy tym uroczych. Okazuje się, że w ich świecie, który sąsiaduje z naszym, a w pewnym sensie się z nim przenika, obowiązują trochę odmienne prawa fizyki. W tym samym czasie Trolberg zacznie nawiedzać ponura zjawa

„Kościół nie będzie istniał, dopóki nie spróbuje odpowiedzieć na pytanie o źródła Zagłady”, pisze Marcin Król w eseju Pakuję walizkę. Esej oraz zawarty także w tym tomie dziennik z czasu pandemii okazały się nieoczekiwanie ostatnimi tekstami filozofa – stanowią świadectwo nie tylko jego wyjątkowej zdolności do żywego myślenia, ale też podjęcia głębokiego z o b o w i ą z a n i a do owego myślenia. Myślenie, uczy nas Marcin Król, jest imperatywem moralnym: trzeba nieustannie zadawać sobie najważniejsze pytania o prawdę, o sens, o źródła zła. Teksty zawarte w tym tomie są testamentem życia w odpowiedzialności. Marci Shore

Henri Michaux (1899–1984) to urodzony w Belgii francuski poeta, prozaik, eseista, malarz i grafik. Był jednym z najbardziej intrygujących XX-wiecznych pisarzy języka francuskiego. Autor kilkudziesięciu książek: tomów wierszy, prozy poetyckiej, dzienników z podróży, esejów i szkiców, a także przedsięwzięć intermedialnych. Laureat ważnych nagród literackich i malarskich. Początkowo inspirował się odkryciami awangardy, a jego poetykę naznaczała wizyjność o surrealistycznych korzeniach. W drugiej fazie twórczości poświęcił się unikalnemu doświadczeniu poszukiwania „przestrzeni wewnętrznej”, czemu służyły podróże odbywane realnie (Azja, Ameryka Południowa) i mentalnie (eksperymenty z meskaliną). Twórczością Henri Michaux fascynowali się nie tylk...

Willa Bianki` jest to ostatni tekst Schulza, na którym pracował Władysław Panas. Płynną i labiryntową materię utworu Panas ujął w wyraziście nakreśloną konstrukcję. Przygotowujący tekst do druku Paweł Próchniak uwzględnił obie perspektywy - autorską i krytyczną - pamiętając zarówno o domykających esej autorskich gestach, jak i o tym, że `Willa Bianki` pozostaje sktuktuą otwartą także dlatego, żę jest tekstem nieukończonym.

?Na końcu łańcucha? to dyptyk, w skład którego wchodzą sztuki: ?Na końcu łańcucha? i ?Na końcu łańcucha II Twardy gnat, martwy świat?. To dyptyk o Tytusie Andronikusie i o Hiobie. To dyptyk o człowieniu.

KREMATORIA III Udar Myśli Wiertło do szpiku Szepcze Jest To szczyt wszystkiego

KREMATORIA IDwa na półtora na półInnego nie maWymiaru

Między esejem a poezją leży słabo znany ląd, na którym Krzysztof Siwczyk wyznaczył brawurowo swoje on the road. Życie codzienne od Polski późnogierkowskiej po Polskę dzisiejszą (historia opowiedziana przez przedmioty i zmieniające się pejzaże miasta) i życie niecodzienne tych, którzy muzyką i słowem (wyobraźnia językowa nie ma tu granic) próbowali wydrzeć z tego kiepawego świata choć kawałek siebie i uchronić się przed szarym znicestwieniem. Czytajcie, gitarzyści i szarpidruty, poeci i wierszokleci, palacze traw i palacze w kotłach, pacykarze i malarze nieba, postpunkowcy i posthippisi, urzędnicy i nierządnicy, to o was ta książka.Marek Bieńczyk

Książka Krzysztofa Siwczyka jest, jestem o tym najgłębiej przekonany, istotnym projektem zmierzenia się z „metafizyką codzienności” (ze „sprawami – jak powiada Autor – bieżącej metafizyki”). Ale w jej wymiarze szczególnym – takim, który odnosi się do egzystencjalnych warunków „bycia-w-kulturze”, do czytania i pisania, do życia (także) słowem i tekstem. Do zmagania się – na przykład – z „przemocą fabuł” i z „przemocą interpretacji siebie”, ze „zjełczałą fantazją” albo z porzuconą (niedoczytaną, niedopisaną) książką, która domaga się powrotu do dzieła. Chodzi tu przede wszystkim, jak sugeruje tytułowy i programowy esej zbioru, o osaczenie przez zmienny i wszystkożerny jakby mikrokosmos, osaczenie przez najprostsze zdarzeni...

102 tom „Biblioteki Poetyckiej” Wydawnictwa a5 pod redakcją Ryszarda Krynickiego. Sekwencja z Widmowa Rzeźnia lub szczalnia, dwa tylko ruchy dźwigarem w klatcepełnej zatopionych precjozów, ale huczy i obojętnie fuka,gdy kończy się przebieg szczękowego mechanizmu,zeskok w ramiona tego, który kocha bez względu na porę,bez zasad dób, biegniesz na macanego w olej upalnej nocy,przysiadasz w kąciku relaksu i masz zaniemówione oczy,z którymi nie wiesz co zrobić, na nic nie patrzeć, Widmowo,ale to tam właśnie lokuje się moment zawahania,w którym go odnajdziesz, ślepa lecz wciąż zaradna,bez wspomnień bliskich, dalszych już się nie ma.

Krzysztof Siwczyk należy do autorów, którzy w przestrzeni kolejnych książek starają się penetrować coraz to nowe poetyckie idiomy. Zmieniająca się poetyka jego wierszy wskazuje mi.in na inspiracje tradycją awangardową i neoawangardową, na kwestie kryzysu języka i próby jego przezwyciężenia. W twórczych poszukiwaniach towarzyszy mu zawsze przychylność czytelników i krytyki. O "Dokąd bądź", poemacie nagrodzonym w 2015 roku Nagrodą Kościelskich pisano , że "to jedna z najjaśniejszych gwiazd polskiej poezji ostatnich lat" ( Krzysztof Koniuszy) czy "Piękna książka"( Piotr Śliwiński). O nowym tomie pisze sam autor: Jasnopis to próba nowego języka, zaledwie przymiarka do gramatyki przeczutej epifanii mowy, której źródłem jest inne, nowe życie - życie pojed...

Najnowsza książka poetycka Krzysztofa Siwczyka. Kilkuczęściowy poemat „Dokąd bądź” jest niezwykle ambitnym „zamachem na całość”, rozbudowaną grą językową, pełną jednak odniesień do rzeczywistości i – zapewne – wątków autobiograficznych. To obraz człowieka zanurzonego w świecie, oddany poprzez ciągi paradoksalnych obrazów, zderzanych ze sobą zwrotów z różnych obszarów współczesnej mowy publicznej, utartych, lecz tutaj wywróconych na nice związków frazeologicznych, kryptocytatów i aluzji – czasem czytelnych, czasem zaszyfrowanych. W tym świecie „fragmentaryczna pascha to cała nasza podróż w głąb księgi wyjścia, / z której zostały wióry po przejściu digitalizacji i nie ma, że boli istnienie / sentymentów, leżenie krzyżem bez d...