Jak to się stało

Mam wrażenie, że Anna Karpińska mogłaby śmiało pisać powieści wraz z Jolantą Kosowską. Obie panie doskonale odnajdują się w świecie polskiej literatury obyczajowej, potrafią zaciekawić czytelników, zwłaszcza żeńską część, a na dodatek w swoich tekstach bardzo często przenoszą nas w różne zakątki świata. Autorka „Jak to się stało” już nie pierwszy raz upodobała sobie Chorwację, niemniej jednak nie jest to jedyne miejsce akcji. Z pewnością wielu odbiorów chciałoby zobaczyć malownicze zakątki, ja także zaliczam się do tego grona.

Anna Karpińska udowodniła jednak, że w naszym życiu nie zawsze jest bajecznie, malowniczo i beztrosko. Duże kłopoty mogą na nas spaść jak domino- szybko i bez hamulców. Swoje troski rozwiązują przede wszystkim Natalia i Urszula. Pierwsza z kobiet, bizneswoman i żona właściciela biura podróży, dowiaduje się, że nie jest biologiczną córką swoich ukochanych rodziców. Emerytowani nauczyciele robili dla niej wszystko i rozumieli jej życiowe wybory. Niestety, biologia jest nieubłagana, zwłaszcza, jeśli chodzi o więzy krwi. Czy taka wiadomość dla kobiety mającej 39 lat jest druzgocąca? Czy będzie chciała szukać swoich biologicznych rodziców? Czy słynna puszka Pandory się otworzy? O tym już czytelnicy muszą przekonać się sami. Ja nie chcę zdradzać wszystkich kluczowych kwestii.

Drugą z istotnych bohaterek powieści jest Urszula, także trzydziestodziewięciolatka. Kobieta nie miała i nie ma w życiu łatwo- jej dom rodzinny przypominał jednostkę wojskową. Ojciec, były wojskowy, rządził zarówno nią, jak i jej matką, a swoją żoną. Wyróżniał jedynie Zbyszka, brata Uli. Staroświeckie poglądy pana domu mówiły o tym, że to mężczyzna jest panem domu i ma obowiązek tworzyć nowe pokolenie. Kobieta natomiast jest od tego, by prać, sprzątać i podawać mężowi ciepły obiad. Własne zdanie? Wykluczone! Kiedy więc w domu kultury, w którym Ula pracuje, poznaje Wojciecha, wdowca, rolnika i ojca ukochanej Mai, zaczyna kreować wizję nowego, lepszego życia. Czy jednak zauważa ona tylko zalety swojego wybranka? Każdy z nas ma przecież jakieś defekty, a czy Wojciech będzie mógł zasłużyć na miano ideału? Zapraszam do lektury i zapewniam, że wątek związany z życiem Uli jest znacznie bardziej wciągający.

Poza spotkaniem się obu bohaterek oraz tematem malowniczych wycieczek organizowanych przez męża Natalii treść książki jest ważna jeszcze z kilku innych powodów. Anna Karpińska postawiła na temat prawdziwej przyjaźni, takiej na śmierć i życie. Mania, przyjaciółka Uli, mimo wielokrotnych prób zajścia w ciążę nie może mieć dzieci. Czy po takich traumatycznych problemach można się podnieść i żyć dalej? Czy Mania zazdrości Uli, która jest biologiczną matką dla dwójki swoich dzieci? Czy boli ją jej radość, opiekuńczość? Warto się o tym przekonać i wierzyć, że prawdziwa przyjaźń istnieje, choć bardzo dziś o nią trudno. Jestem też przekonana, że wielu czytelników od razu pokocha Manię- kobietę pomocną kiedy trzeba, ale i szczerą do bólu. Osobiście kocham w ludziach taką właśnie postawę.

Inny i ważny temat dotyczy życia w rodzinie patchworkowej. Ula wyszła za Wojciecha, ojca nastoletniej już teraz Mai. Jaka jest relacja między Ulą a dziewczyną, która nie pamięta swojej biologicznej matki? Czy zawsze widać ewidentne wyróżnianie dziecka przez rodzica? No i czy brak więzów krwi niszczy dobre relacje rodzinne? Jest to temat do głębszej refleksji.

Anna Karpińska daje nam jeszcze jeden ważny przekaz, który nie ma związku z głównym tematem powieści. Udowadnia nam bowiem, jak ważna i pasjonująca może być nauka języków obcych. Bycie poliglotą nie jest synonimem pozerstwa, o nie! Wręcz przeciwnie- znajomość konkretnych języków obcych otwiera nam drzwi do wymarzonej kariery zawodowej i ułatwia podróżowanie. Możemy też pomagać osobom trzecim, co jest piękne i altruistyczne. Sama uczę się języka hiszpańskiego i nie żałuję. To cudowne hobby.

Ogólnie cała książka bardzo mi się podobała, choć końcowe rozdziały, poza epilogiem, były mocno przekombinowane. Autorka nieco popłynęła, a co za dużo to niezdrowo. Mam też duże zastrzeżenia odnośnie do okładki powieści. Nie pasuje ona do głównego tematu, a nawet myli czytelnika. Moim pierwszym skojarzeniem jest czas wojenny, który tutaj nie występuje.

Czy polecam powieść? Tak, choć jest trochę przekombinowana, w końcowej fazie przypomina bardzo zawiły labirynt. Zalecam, by książkę tę czytać powoli, bo liczne powiązania mogą zmylić czytelnika i zniechęcić do czytania dalszych rozdziałów. Całość oceniam jako po prostu dobrą treść, lecz nie rewelacyjną.

To moje kolejne spotkanie z powieścią Anny Karpińskiej. Cenię autorkę za lekki styl pisania oraz historie, które fundują czytelnikowi ogromną dawkę emocji. Z chęcią więc sięgnęłam po nową propozycję, w wydaniu Wydawnictwa Prószyński.

Natalia i Urszula — różni je prawie wszystko, pochodzą "z dwóch całkiem innych światów", ale pewnego dnia, połączy ich coś, czego nigdy by się nie spodziewały. Gdy okazuje się, że ojciec Natalii potrzebuje przeszczepu nerki, córka nie waha się ani sekundy. Niestety ku zdziwieniu zarówno rodziców, jak i jej samej, nie może zostać dawcą, bo nie jest z nimi spokrewniona. Pojawienie się Urszuli sprawia, że nikt nie ma wątpliwości, że to ona jest prawdziwym potomkiem Antczaków. Jak to możliwe? Tuż po przyjściu na świat obie dziewczynki zamieniono ze sobą w szpitalu. Po kilkudziesięciu latach, gdy sprawa wychodzi na jaw, nic już nie będzie takie samo…

Autorka dzięki zmiennej narracji wprowadza czytelnika do świata dwóch rodzin. Fabuła na początku toczy się powoli, jednak w momencie, gdy prawda wychodzi na jaw, zaczyna się istny rollercoaster emocji. Akcja zdecydowanie przyspiesza i ciężko odłożyć książkę choćby na moment. Historia rodzi w czytelniku dylematy moralne oraz sprawia, że zaczynamy się zastanawiać, co sami zrobilibyśmy w sytuacji bohaterek. Ta opowieść udowodni, że nie warto się poddawać, a swoje miejsce na ziemi i miłość możemy odnaleźć w każdym momencie naszego życia.

"Jak to się stało" - to historia dwóch kobiet, Natalii i Urszuli ? to one opowiadają swoją historię. Pewnego razu Natalia wykonując badania, dowiaduje się, że nie jest biologiczną córką rodziców. Również jej rodzice są zaskoczeni tą informacją. Podejrzewają, że ich córka została zamieniona w szpitalu tuż po urodzeniu. Czy podejmą się próby wyjaśnienia tej sytuacji?

Gorąco zachęcam do zapoznania się z tą historią. Książka wciąga od początku, jest napisana pięknym stylem, czyta się jednym tchem. Podobała mi się kreacja bohaterów, autorka dostarczyła wiele emocji. Jestem zachwycona! Z tą książką spędzicie miło czas.

Cenię Panią Annę Karpińską za tzw. lekkie pióro, za cudowne, wciągające i emocjonujące historie ze świetnie wykreowanymi bohaterami z krwi i kości. Za to, że każda jej kolejna książka jest przemyślana i pokazuje coś całkiem nowego, coś, o czym jeszcze nie czytałam. Za te wszystkie historie, które mogłyby wydarzyć się w rzeczywistości, a ja zawsze zastanawiam się, jak postąpiłabym, będąc na miejscu bohaterek. Jak to się stało to kolejna emocjonująca historia, opowiadająca o dwóch kobietach, które tuż po przyjściu na świat zostały zamienione w szpitalu i trafiły do nie swoich rodzin. Długie lata żyją w nieświadomości, że tak się stało, ale przychodzi moment, gdy prawda wychodzi na jaw, a Urszula i Natalia będą musiały się z nią zmierzyć. Szokującą prawdę muszą przyjąć do wiadomości także ich rodziny, a przede wszystkim rodzice. W kolejnej swojej książce Anna Karpińska stworzyła niebanalną historię, która mogłaby wydarzyć się naprawdę. Jak to się stało, to nie tylko wspaniała opowieść o pokręconych ścieżkach ludzkich losów, ale także o tym, czym jest rodzina i co najbardziej ją łączy.

Natalia i Urszula są już dojrzałymi kobietami, statecznymi mężatkami i matkami. Nie zdają sobie sprawy, że za chwilę ich poukładane życie zostanie wywrócone do góry nogami. Pozornie nic ich nie łączy, a jednak, jak się okaże, bardzo wiele. Już od samego początku wiadomo, że Natalia nie jest biologiczną córką ludzi, których miała za swoich rodziców. Fakt ten został przypadkiem odkryty przy okazji badań kandydatów do przeszczepu nerki ojca Natalii. Cała trójka przeżywa szok, bo nie mieli o niczym pojęcia, jedynym wyjaśnieniem jest fakt, że doszło do zamiany dzieci w szpitalu. Gdy pojawia się druga bohaterka Urszula Babicz, łatwo można się domyślić, że to ona jest prawdziwą córką Antczaków.

Autorka bardzo powoli przy pomocy naprzemiennej narracji przedstawia obraz życia każdej z bohaterek. Natalia wychowała się w kochającej rodzinie, gdzie wszyscy darzą się miłością i szacunkiem. Liczą się ze swoim zdaniem i wzajemnie się akceptują.

Urszula natomiast w rodzinie, gdzie niepodzielnie rządzi ojciec, który decyduje o wszystkim, a jego zdanie nie podlega dyskusji.

Gdy obie kobiety w końcu dowiadują się, kim są ich biologiczni rodzice, zaczynają się schody. Natalia wie, że gdyby nie przypadek nadal żyłaby w nieświadomości, co jej bardzo odpowiadało. Rodzą się dylematy moralne i pytania. Czy warto było grzebać w przeszłości? Może lepiej było zostawić wszystko w spokoju. Natalia ma cudownych kochających rodziców, a Urszula toksycznych. Natalia nie ma ochoty na wchodzenie w kontakty z Kowalskimi, bo miała szczęśliwe dzieciństwo i nie czuje potrzeby, by poznawać obcych ludzi, natomiast Urszula cieszy się, że ci, którzy ją wychowywali i całe życie zamiast miłości wciąż obciążali swoimi problemami, tak naprawdę nie są jej rodzicami.

Z chwilą, gdy zamienione w przeszłości kobiety poznają prawdę, akcja nabiera tempa, a emocje sięgają zenitu. Czy tego chciały, czy nie losy Natalii i Urszuli splotły się ze sobą już na zawsze. Kiedy wydaje się, że obie sobie jakoś wszystko poukładały i pogodziły ze swą przeszłością, następuje gwałtowny twist, to jeszcze dla nich nie koniec niespodzianek od losu. Autorce udało się mnie zaskoczyć, chociaż wydawało mi się, że fabuła toczy się w jednym wytyczonym i przewidywalnym kierunku. Dla obu kobiet nadciąga nowa rzeczywistość.

Jak to się stało to niezwykła powieść obyczajowa z wątkiem psychologicznym, którą czyta się z zapartym tchem niczym najlepszy kryminał. Z ogromnym zaciekawieniem śledzi się losy wspaniale wykreowanych postaci bohaterek, które musiały wiele przejść, by dojrzeć do decyzji o zmianie swego życia. Zawalczyć o siebie i podjąć nowe wyzwania. Piękna opowieść, pełna emocji i zawirowań w życiu bohaterów, o tym, że nigdy nie jest za późno, żeby znaleźć swoje miejsce w życiu. Jestem nią zachwycona, bo dawno żadna historia nie dostarczyła mi tylu emocji, rozterek i wzruszeń. Może jedynie epilog wydał mi się zupełnie niepotrzebny, bo na koniec zepsuł mi odbiór całości, ale to jest moje subiektywne zdanie. Wolałabym, aby pewne fakty zostały pozostawione tylko w sferze domysłów.

„Jak to się stało” to opowieść o dwóch kobietach, które pomimo, że mają już prawie 40-ści lat poznały prawdę o swoim pochodzeniu.

Natalia, żona Łukasza i matka dwójki dzieci. Kocha bardzo swoich rodziców i kiedy tata upada na zdrowiu i potrzebny jest przeszczep nerki, nie waha się ani chwili i chce oddać swoją. W wyniku badań na jaw wychodzi, że nie jest ona spokrewniona z żadnym ze swoich rodziców. Jak się okazuje, dla starszych ludzi ten fakt również zaskoczył.

Urszula to żona Wojciecha, który świata poza uprawą truskawek nie widzi. Nasza bohaterka czuje się zaniedbywana i niedoceniona zarówno przez męża jak i przez swoich rodziców. O tym, że nie jest biologiczną córką swoich rodziców, również nie wiedziała.

Jaką cenę zapłacą za odkrycie prawdy? Czy będą umiały odnaleźć się w nowej sytuacji? I czy będą umiały zaakceptować się wzajemnie?

Książka chociaż nie należy do cienkich jest z gatunki tych co czyta się szybko i przyjemnie. Strony same przekładają się i nie można oderwać się od lektury, aż nie poznamy wszystkich wydarzeń sprzed lat. W jaki sposób kobiety zostały podmienione? Czy był to kogoś błąd i niedopatrzenie, czy może zamierzone działanie? Czy Ula pomimo szoku, zaskoczenia odda swoją nerkę dla kogoś kogo nie zna? Tata Natalii nie ma zbyt dużo czasu, a on biegnie nieubłaganie. Czy zdąży obie porozumieć się i wszystko skończy się szczęśliwie? Przekonajcie się sami.

Książka jak najbardziej trafiła w moje gusta czytelnicze. Bardzo polubiłam Natalię, która była w stanie zrobić wszystko by uratować swojego tatę. Autorka dostarczyła mi wielu emocji związanych nie tylko z odkrywaniem prawdy, ale również ze względu na życie prywatne oby kobiet. W książce bowiem jest poruszany drugi wątek, który przeplata się z pierwszym. A jaki to musicie przekonać się sami.

Książkę bardzo polecam każdemu, kto lubi potężną dawkę emocji oraz zaskakujące zwroty akcji.

Nie czytałam jeszcze żadnej powieści tej autorki. Liczę na to, że to nie moje ostatnie spotkanie z powieściami tej Pani. Historia Uli i Natalii skradła moje serce.

"Jak się stało" to historia dwóch kobiet. Z pozoru dwie różne osoby, dzieli ich niemal wszystko. Każda z kobiet ma swoje rodziny, marzenia, pasje. Łączy ich, natomiast jeden szczegół, zostały podmienione 40-lat temu w szpitalu.

Powieść "Jak to się stało" ukazuje losy dwóch rodzin, które przez jedną sytuację doświadczają wielu zmian w swoim otoczeniu. Prawdą jest, że każdy ma do wypełnienia jakieś zadanie w swoim życiu. W przypadku Natalii i Urszuli ich zadaniem, jest ponowne odnalezienie się. Losy bohaterek momentami są bardzo poplątane i wyboiste.

Autorka w swojej książce porusza temat życia rodzinnego oraz wielu emocji, które są związane z rodziną. Na przestrzeni lat wiele się zmieniło. Dawniej Kobiety były zdane na "łaskę" mężczyzny. W rodzinie Urszuli jej matka nigdy nie pracowała i zawsze była na każde zawołanie męża. Jej ojciec uważał, że to mężczyzna musi zapracować na rodzinę.

"Jak to się stało" to opowieść pełna miłości i wzruszeń. Autorka pokazała, że miłość można znaleźć w każdym wieku i w każdej sytuacji życiowej. Dzięki tej książce uwierzyłam, że siła kobiet istnieje. Powieść bardzo wzrusza, ale jednocześnie uczy nas.

Polecam

Przenikająca zawiłą mozaiką rodzinnych stosunków. Obrazująca nieobliczalne ścieżki złośliwego chichotu losu. Obnażająca sekrety, rzucające cień na szczelnie skorelowaną z przeszłością teraźniejszość.

„Jak to się stało?” to powieść nasączona emocjami, z czułością nakreślająca w pełni autentyczne relacje, które stają się fabularną przestrzenią do kreacji osobliwie poplątanych więzi. Niesiona głosem dwóch kobiet, spowitych całunem iluzorycznej pewności słowa przysięgi i pozornie bezwarunkowej miłości, otula życiowym realizmem. Pani Anna Karpińska po raz kolejny tka literacką patchworkową narzutę z ludzkich zażyłości, dobierając do siebie nici kontrastujących impresji, sprzecznych odczuć i odmiennych wartości – tworzy kompozycję niewątpliwie zaskakującą i emocjonującą.

To historia skoncentrowana na poszukiwaniu tożsamości i kierunku własnej drogi na etapie egzystencji złudnie uznanym od lat za sprecyzowany. Tym samym angażująca w muzykę refleksyjnych tonów, które esencjonalnie wybrzmiewają przez cała podróż śladami dojmującej w duszy tajemnicy. Tajemnicy, która śmiało toruje sobie obszar do zmian codzienności obcych sobie kobiet. Autorka na fundamencie familijnego dramatu kreśli skomplikowane portrety osobowości, intencjonalnie wzniecające wielobarwne doznania. Ingerując w intymne przemyślenia, które wraz ze stężeniem napięcia fabularnej eksploracji, stają się dla czytelnika zrozumiałe i akceptowalne – wyzbywają się powłoki irytacji, przywdziewają szaty wymowności na tle nakreślonych incydentów.

Bezsprzecznie zadbano także o prowokację wyobraźni – zapewniono bowiem wizualne doświadczanie chorwackiego zakątku, barwnie eksponowanego na tle szarych odczuć rzeczywistości. Naznaczona swoistą pomyłką sprzed lat fabuła, obnaża psychologiczne rozterki, nieodłącznie przypisane żeńskim rolą. „Jak to się stało?” to poruszający pejzaż nieszczęśliwych żon, niepewnych matek i zawiedzionych córek – w moim odczuciu mocno kobiecy i sensorycznie oddziałujący na odbiorcę. Ta powieść obyczajowa nie referuje przeciętnych emocji, absolutnie nie pokryto jej powłoką zwyczajności. Tkwi w niej nuta napięcia, która nieustanie podsycana niespodziewanymi wydarzeniami, trzyma w przyjemnym uścisku zafrapowania finalnie uchwyconą materią.

Na filarze pięciuset stron, miłość przybiera wielorakie kształty, esencja przyjaźni napełnia najdziwniejsze formy, a wsparcie, troska i oddanie ściśle wypełniają powstałe na skutek konfliktów luki. To z przenikliwością oddana definicja rodziny, tym samym podszyta burzliwym materiałem, w ostatecznym wyrażeniu uwypuklającym jej silne akcenty, których nie jest w stanie spruć nawet brutalna prawda – ona naturalnie wprowadza zamęt, ale jednocześnie daje szansę na wyrazistą interpretację monotonnej prozy dnia. Przybliża nasączający zmysły mariaż tęsknoty i pragnień, które dopuszczone do głosu, jawnie domagają się zaspokojenia. Przedstawicielka gatunku, która przemierza świat kobiecych eksperiencji, przez duże P!

"Jak to się stało" to książka o trudnych relacjach rodzinnych, walka o siebie i swoje marzenia.

Natalia i Urszula to dwie kobiety, które różni bardzo dużo. Los postanowi skrzyżować ich drogi ze sobą. Ojciec Natalii jest bardzo chory i potrzebuje przeszczepu nerki, córka nie waha się ani chwili i jest skłonna oddać mu swoją nerkę. Jednak okazuje się, że Natalia nie może być dawcą, bo nie jest córką swojego ojca. Natalia zrobi wszystko, aby ratować ojca, dlatego postanawia odszukać biologiczną córkę swoich rodziców i namówić ją do oddania nerki ojcu. Tą siostrą okazuje się być Urszula. Przed odryciem prawdy rodzina Natalii i Urszuli zdążyła się zaprzyjaźnić.

Jak obie kobiety poradzą sobie po odkryciu prawdy? Natalii początkowo będzie bardzo ciężko i nie będzie mogła się odnaleźć w nowej sytuacji, tymbardziej, że jej matka naciska na to, żeby odnaleźć biologiczną córkę. Natalii jest bardzo ciężko gdy to słyszy. Urszula też nie ma lekko. Marzy o podróżowaniu, chce coś jeszcze w zyciu osiągnąć. Tymczasem utknęła na wsi, a jej mąż nie liczy się z jej zdaniem.

Anna Karpinska po raz kolejny udowadnia, że nie boi się trudnych tematów. Ta książka to prawdziwy rollercoaster emocji i wzruszeń. Bohaterowie są bardzo autentyczni. Historia opisana przez autorkę pokazuje nam jak w życiu niczego nie można być pewnym.

"Jak to się stało " - to powieść obyczajowa, która rodzi mnóstwo pytań. To historia, gdzie w szpitalu podczas porodu zostają zamienione dzieci. Niemożliwe a jednak prawdziwe. Dochodzenie prawdy po latach oraz stłamszone sumienie biologicznych rodziców to tylko część losów bohaterów.

Dwie główne bohaterki, Natalia i Urszula mierzą się z brutalną prawdą, która dotyka je dosłownie przez nieprzychylny los.

Tata Natalii potrzebuje natychmiastowego przeszczepu, poprzez wykonane badania, które wykazują, że kobieta nie może być dawcą, otrzymuje kolejny cios w formie wiadomości, która zmieni jej życie na zawsze. Natomiast Ula znudzona postawą męża i codzienną rutyną wykupuje wycieczkę, na której poznaje Natalię. Obie kobiety rozpoczną swoją życiową przygodę, nie mając pojęcia co je łączy. Zwykła wycieczka do Chorwacji okaże się kolejną powieścią na ich życie. Nieświadome, stoją przed wyzwaniem życia, bowiem historia ich losów potoczy się w sposób najmniej oczywisty dla nich jak i ich rodzin.

Bardzo przyjemna powieść, która mimo niespodziewanych, wręcz dramatycznych i trudnych zwrotów akcji ,bardzo przyjemnie ją się czyta z wypiekami na twarzy. Jednak nie są to wypieki ekscytacji czy adrenaliny, tutaj mamy raczej styczność z wydarzeniami dość burzliwymi, trudnymi do zaakceptowania i słowa same wskakują na usta... JAK TO SIĘ STAŁO?! Książka momentami bywa poruszająca, czasem wręcz szokująca od nadmiaru wydarzeń w życiu bohaterek. Autorka nie bała się pokazać mnóstwo emocji, które sprawiają, że fabuła książki jest nieoczywista i zaskakująca. Jak dla mnie zdecydowanie jest to powieść obyczajowa z wątkiem psychologicznym, który pokazuje trud życia codziennego dwóch kobiet, które mimo odkrycia brutalnej prawdy, zmagają się też z innymi problemami.

Są takie historie, które mocno poruszają i zmuszają do zastanowienia. I taka właśnie jest książka Anny Karpińskiej "Jak to się stało". To taka opowieść, która nie pozostawia obojętnym i zadaje pytania.

Natalia i Urszula, dwie kobiety, których z pozoru nic nie łączy. Mają inne zainteresowania, pasje, rodziny... Ale okazuje się, że jako noworodki zostały zamienione w szpitalu i opuściły go nie ze swoimi matkami.

Jak udźwignąć taką wiadomość? Jak przyjąć do siebie informację, że całe nasze życie zbudowane jest na kłamstwie? Jak po takiej ruinie budować siebie na nowo?

No przyznam się Wam, że czytałam tę historię z ogromnym zaciekawieniem. I czytając tak sobie myślałam, co ja zrobiłabym na miejscu Natalii i Urszuli. Czy chciałabym poznać biologicznych rodziców, czy byłaby to dla mnie zdrada tych, których znam i kocham od zawsze? To bardzo bolesna i skomplikowana sytuacja. Wszak wychowując kogoś przez lata kochamy go, troszczymy się i nie wyobrażamy sobie, że nie jest naszym dzieckiem. A potem się okazuje, że właśnie nie jest nasz...

Kotłowało się we mnie wiele uczuć, niedowierzanie, ból, smutek ale też czułam miłość i zrozumienie dla obu kobiet, bo też los postawił na ich drodze ogromną przeszkodę. Jak sobie z nią poradziły to już sami przeczytajcie.

To taka historia, która jest najgorszym koszmarem każdego rodzica. I naprawdę nikomu nie życzę znaleźć się w sytuacji w jakiej znalazły się obie kobiety i ich rodzice.

Obydwie bohaterki wzbudzały moją sytuację, choć chyba bardziej polubiłam Natalię. Urszula była zbyt potulna jak na mój gust.

Z całego serca Wam polecam byście przeczytali tę książkę. Myślę, że ta historia mocno Was poruszy tak jak poruszyła mnie. I tak jak ja będziecie kibicować Urszuli i Natalii, by udało im się wyjść cało z tej niezwykle trudnej sytuacji.

To naprawdę piękna książka. Całą historię ujrzymy z perspektywy dwóch postaci, których losy będą się ze sobą przewijały. Autorka poruszyła tutaj ważne tematy o których rzadko się w książkach czyta. Pierwszym jest małżeństwo z mężczyzną, który już posiadał swoje dziecko. Jego małżonka zaczyna coraz bardziej czuć się od niego odtrącona. Niby wie, że ma dobrego męża, lecz kiedy zaplanowała podróż dla całej rodziny, on obwieścił jej, że ma inne wydatki na własne dziecko. To było dla niej policzkiem, gdyż chciała, aby wszystkie dzieci były traktowane na równi. Nie omówił jej sprawy uczelni z nią, gdyż chodziło tylko o jego córkę, nie ich. Było jej przykro, gdyż zaznacza, że ona dla wszystkich się poświęciła rezygnując ze swoich marzeń. Dlaczego więc teraz on tego nie docenia? Kolejną problematyką, tylko u innej rodziny okaże się zwykły przypadek. Mężczyzna w podeszłym wieku trafi do szpitala i będzie potrzebował przeszczepu nerki. Do badań podejdzie jego małżonka i córka, jednak wyjdzie na to, że ich geny są różne. Czy wychodzi na to, że mogli podmienić dziecko w szpitalu? Powiem wam, że córka choć już dorosła, to jednak zaczyna czuć się obco w domu, który wcześniej uważała za rodzinny. Niby rodzice zaznaczają, że bez względu na wszystko i tak będą ją kochać, ale czy tak się stanie? Jak to możliwe, by przez tyle lat nikt o niczym nie wiedział? Czy będzie kobieta chciała poszukać biologicznych rodziców? My znamy myśli każdej z rodzin, widzimy ich problemy i wiemy, że bardzo przy tym cierpią. Autorka wspaniale oddała przy tym ich emocje, wybierając najbardziej prawdopodobne zachowania postaci w tym temacie. Rodzice dla swoich dzieci potrafią zrobić wszystko, tylko jak zaakceptować fakt, że każdy z nich stracił tyle cennego czasu? Jak odnaleźć prawdziwą córkę chorego ojca, kiedy wiemy, że czas gra główną rolę?

Dawno się tak nie wzruszałam. Pisarka duży nacisk dała na emocje, bez zbędnych opisów, bez ozdobników, tylko zwróceniem uwagi na otoczenie gdzie aktualnie przebywają. Polecam przeczytać, gdyż uważam, że wniesie wiele dobrego do naszego życia:-)

Mówi się, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu. Jednakże patrząc na to z drugiej strony, „rodzina nie cieszy, nie cieszy, gdy jest – lecz kiedy jej ni ma – samotnyś jak pies!”. Dlatego lepiej, kiedy mamy obok osoby, na które możemy liczyć w trudnych momentach. Kogoś, z kim czujemy więź, nawet jeśli w naszych relacjach czasami powieje chłodem, to sama świadomość, że są, potrafi być krzepiąca. Co jednak, kiedy z dnia na dzień okazuje się, że ludzie, których uważaliśmy za rodziców, nimi nie są, bowiem doszło do pomyłki, a dzieci zostały zamienione przy narodzinach w szpitalu? Co musi czuć taki człowiek, którego dotychczasowe życie w jednej chwili się kończy, pozostawiają go z poczuciem pustki oraz braku pewności, że dokądś przynależy? Że odtąd nie wie, skąd pochodzi i jakie są jego korzenie… Anna Karpińska swoją najnowszą powieść utkała właśnie na fundamencie nieszczęśliwej podmiany, do której doszło prawie czterdzieści lat temu. Dziś, dorosłe już kobiety, mają poukładane życie, zarówno rodzinne, jak i zawodowe. Zupełny przypadek, jakim jest choroba ojca jednej z nich, sprawił, że musiały się zmierzyć z tą trudną prawdą. Jak sobie z nią poradzą?

Autorka snuje przejmującą opowieść o ludzkich relacjach, nie skupiając się wyłącznie na tych między dzieckiem a rodzicami, ale wchodząc niejako także do małżeńskiej alkowy, i obnażając tym samym codzienne problemy w związkach. Pary, które na zewnątrz są odbierane, jako zgodne, tak naprawdę mierzą się z trudnościami wynikającymi z braku porozumienia, odmienności potrzeb, czy innego pomysłu na życie. Dwie różne kobiety, dwa różne małżeństwa, a jednak takie samo pragnienie – bycia kochaną, co nie jest postrzegane tylko w kontekście stabilizacji życiowej, posiadaniu dzieci, ale przede wszystkim jako potrzeba zrozumienia przez partnera oraz możliwość samostanowienia, rozwijania się oraz realizacji własnych celów. Kiedy dochodzi do „małżeńskiego konfliktu interesów”, ciężko jest budować coś trwałego, nawet jeśli u fundamentów związku leży wieloletnia zażyłość. Życie się zmienia, my się zmieniamy, nie każdemu wystarczy zwyczajna codzienność pod znakiem status quo.

„Jak to się stało” to wielopłaszczyznowa powieść, w której autorka dotyka ważnych problemów, z którymi musimy się zmagać my- kobiety. Niekochanie, ograniczenie przez partnera, brak szansy na posiadanie dziecka, oziębłe relacje z rodzicami, chęć rozwinięcia skrzydeł, a także wydarcia od życia wszystkiego, co najlepsze, jakby jutra miało nie być, nawet jeśli trzeba będzie postawić na szali absolutnie wszystko. I myślę, że rozbudowana warstwa psychologiczna w książce Anny Karpińskiej stanowi jej siłę. Autorka bardzo wnikliwie potraktowała temat, sytuację, w jakiej znalazły się jej bohaterki, ze względu na podmianę, ale także na codzienne rozterki, którym muszą stawić czoła. Pochyla się ona z dużym wyczuciem nad nakreślonym jej ręką portretem psychologicznym każdej z kobiet, dając tym samym czytelnikowi możliwość, zrozumienia ich pobudek. Zwłaszcza, kiedy przyjdzie im stanąć przed kolejnym trudnym wyborem. Autorka nie ocenia, daje nam szansę wyciągnięcia własnych wniosków, a także, być może, na refleksję, jak w przedstawionych przez nią w książce sytuacjach, sami byśmy się zachowali.

Podsumowując:

„Jak to się stało” to powieść, której lektura niesie ze sobą cały wachlarz różnych emocji. Mimo niespiesznej fabuły autorce udało się stworzyć zaskakującą historię, której siłą są pełnokrwiści bohaterowie, których rozterki mogą być nam tożsame. Opowieść, która próbuje odpowiedzieć na pytanie: czy naszym życiem rządzi przypadek? A może to, co zsyła na nas los, wcale przypadkowe nie jest? Historia o trudnych wyborach, miłości, o sytuacjach, które nas kształtują, a także o kobiecej sile, która potrafi uskrzydlić, nawet wtedy, kiedy wydaje nam się, że nie jesteśmy w stanie zrobić już nic. Która może stać się motorem napędowym do zmian, których nie powinnyśmy się obawiać, nawet jeśli byłyby one nie w smak najbliższemu otoczeniu. Najważniejsze, abyśmy my nie czuły się niewolnicami własnego życia. Bo choć społeczeństwo wciska kobietę w ciasne ramy bycia przede wszystkim żoną i matką, to my musimy zawalczyć o siebie, nawet jeśli wymagałoby to największej rewolucji w naszym życiu.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, słyszałam o książkach Pani Ani, jednak nie miałam wcześniej okazji żadnej przeczytać, postanowiłam to zmienić właśnie przy okazji powieści "Jak to się stało?". To był strzał w dziesiątkę, bo ta historia jest niezwykle życiowe, prawdziwa, poruszające przyziemne sprawy i niosąca za sobą głębsze przesłanie, a takie właśnie lubię najbardziej! Język jakim operuje tutaj autorka jest bardzo lekki i przyjemny w odbiorze, co sprawia, że książkę czyta się naprawdę szybko i z dużym zainteresowaniem oraz zaangażowaniem. Ja historię Natalii i Urszuli przeczytałam dosłownie jednym tchem i nie mogłam się od niej oderwać dopóty dopóki nie poznałam zakończenia! Fabuła została w bardzo ciekawy, realny sposób nakreślona, przemyślana, dopracowana i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie świetnie wykreowani! To postaci, które z powodzeniem moglibyśmy spotkać w rzeczywistości i takie z którymi śmiało możemy utożsamić się w wielu kwestiach, podzielając podobne troski i dylematy moralne. Historia została przedstawiona z perspektywy obu kobiet - Natalii i Urszuli - co pozwoliło mi lepiej je poznać, dowiedzieć się co czują, myślą, z czym się borykają, a tym samym lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Bohaterki są naprawdę skrajnie różne, każda z nich miała swoje wady i zalety, a los postanowił z nich zadrwić i w wyniku niefortunnych zdarzeń losowych Natalia dowiaduję się, że została zamieniona w szpitalu z inną dziewczynką, kobieta jest zmuszona odszukać tą kobietę, co wywołało w życiu każdej z kobiet nie małe zamieszanie. Na kartach powieści obserwowałam ich zmagania z codziennością, ich relacje z bliskimi osobami, które nie zawsze były poprawne. Zagłębiając się coraz bardziej w historię bohaterek doszłam do wniosku, że one faktycznie w wielu aspektach znalazły się nie w tym miejscu co trzeba, przy okazji skupiając się na tym czego wymagali od nich inni całkowicie zatraciły się w sobie, a przecież pragnęły jedynie szczęścia oraz kochać i być kochanymi. Śledzimy tutaj także losy postaci drugoplanowych, w których życiu również wiele się dzieje i wywołuje wiele emocji. Pisarka w genialny sposób rysuje portrety psychologiczne bohaterów, mamy tutaj cały wachlarz osobowisci. Autorka w swojej powieści porusza naprawdę sporo ważnych, ponadczasowych problemów, z którymi zgadza się dzisiejsze społeczeństwo, trudne relacje rodzinne, brak samorealizacji, brak samoakceptacji, zdrady, kłamstwa, nieporozumienia, poszukiwanie siebie i swojego miejsca w życiu. Powiem Wam, że myślałam, że nic nie jest w stanie już mnie w tej powieści zaskoczyć, myślałam, że wszystkie karty zostały odkryte, jednak to co zaserwowała autorka pod koniec naprawdę mocno mnie zaskoczyło i w pewnym sensie mną wstrząsnęło. Ze stron tej powieści emocje wylewają się dosłownie z każdej przeczytanej strony! "Jak to się stało?" to emocjonująca, poruszająca, wartościowa, życiową historia pełna życiowych mądrości i prawd, która zmusza do głębszej refleksji. Spędziłam z nią świetnie czas i czekam na kolejne powieści autorki! Ogromnie polecam!!