Zeszyty Formacji Duchowej 81/2018. Panie, naucz nas modlić się!

Interesujący i piękny temat: kryzys jako godzina Boga. Już sam tytuł pomaga nam poprawnie interpretować to pojęcie. Gdy mówimy o kryzysie, myślimy często o trudnych sytuacjach. Oczywiście, kryzysy to także te szczególne sytuacje. Najpierw jednak warto uwzględnić etymologiczne znaczenie tego słowa. Kryzys oznacza zasadniczo zdolność człowieka do decyzji, dokonywanie przez niego wyboru. Człowiek żyje, dokonując wyborów – to jest jego stała postawa. Nie czeka, aż zdarzą się szczególne sytuacje, ale uczy się, jak najlepiej przeżywać każdy moment swojego życia, stale zadając sobie pytanie: jaka jest w tej chwili najlepsza rzecz, jaką mógłbym zrobić? Jeśli jest to człowiek wierzący, to stawia sobie pytanie: czego Pan pragnie ode mnie w tej chwili? Albo j...

W dzisiejszych czasach kwestia relacji jak nigdy jest aktualna i jednocześnie trudna, bo coraz trudniej nam relacje budować, tworzyć, rozwijać, pielęgnować. Niemożliwe jest budowanie dojrzałych relacji wyłącznie poprzez zanurzenie się w wirtualnym świecie. Relacje buduje się twarzą w twarz. Życie bez relacji, bez więzi budowanych twarzą w twarz jest iluzją. Relacje są fundamentem życia. Poczynamy się dzięki relacjom, rozwijamy przez relacje i spełniamy w relacjach. Jakie osoby, takie relacje; jakie relacje, takie życie. Dojrzałe relacje zależą od dojrzałości osób, które je tworzą. To osoby i ich poziom dojrzałości decyduje o jakości relacji, a jakość relacji o jakości życia.

Każdy człowiek naturalnie obdarzony jest przez Stwórcę bogactwem osobowości, potencjałem, który popycha go ku pełni życia, ku harmonii z Bogiem, ze sobą, z drugimi i otaczającą go naturą. Modlitwa jest jak praca artysty, który wykorzystując talenty otrzymane od Boga, stara się wypowiedzieć przed Nim swoją wewnętrzną treść, niepowtarzalność swojego istnienia. Człowiek jest powołany do życia w pełni, do odwiecznej harmonii. Dlatego stara się poznać siebie oczami Boga. Tylko wtedy może dostrzec życiowe powołanie, talenty, które prowadzą go do rozwoju, a także to, co zakłóca jego rozwój i niesie grzech.

Autor wprowadza w świat duszy psalmisty, podejmuje próbę zrozumienia ludzi, których nie omijały najcięższe doświadczenia życia. Jak je przeżywali? W jaki sposób odnajdowali światło? Jak mocowali się z Bogiem, który niekiedy wydawał się nieobecny, a nawet przeszkadzający? Analiza wybranych psalmów pozwala zrozumieć chociaż w jakimś stopniu nasze dusze i nasze groby. Jak wiadomo, psalmów jest 150 i występują w nich trzej główni bohaterowie: psalmista (podmiot liryczny, bohater), Pan Bóg (chyba nie ma psalmów, w których nie ma Pana Boga) i drugi człowiek. Pomiędzy tymi bohaterami dochodzi czasami do takich spięć w relacjach, że można mówić nawet o konflikcie, o sporze, o pewnego rodzaju dramacie, który dochodzi do takiego punktu, że człowiekowi nieraz...

58. numer Zeszytów Formacji Duchowej, poświęcony tematowi kluczowemu dla życia wierzącego chrześcijanina. Chodzi o osobiste spotkanie z Chrystusem. Bez więzi z Nim serce chrześcijanina przestaje bić, a wiara staje się martwa. Autor rozważań, Edward Staniek, prowadzi nas do serca chrześcijańskiego Credo drogą najpewniejszą: drogą Słowa Bożego. W sposób komunikatywny, konkretny i mężny wydobywa prawdy z kolejnych rozdziałów Listu św. Pawła do Rzymian, stanowiące podstawowe rozdziały życia w wierze. Ksiądz Staniek czyta List do Rzymian z taką prostotą wiary, przystępnością i bezpośredniością, że słuchający od razu, spontanicznie, czuje się w pierwszej osobie jego adresatem. List św. Pawła, bezkompromisowego świadka wiary, jest lustrem dla człowiek...

Księga Hioba jest księgą podwójnej nadziei – zauważa bp Grzegorz. Hiob darzy nadzieją Boga, ale i Bóg darzy nadzieją Hioba: „Jest nadzieja po stronie człowieka; choćby taka, że cierpienie ma sens, nawet jeśli cierpisz niezasłużenie, niesprawiedliwie. Ale jest też nadzieja po stronie Boga, nadzieja na to, że jest na świecie człowiek, który Go kocha łaskawie, kocha Go za darmo”. W Księdze Hioba wybrzmiewają nie tylko modlitwy Hioba, w których nadzieja ani przez chwilę nie umiera, ale także pełna nadziei prośba Boga do Hioba: „Zaufaj Mi, zaufaj!”. I Hiob ufa. Przyjaciele Hioba, niczego nie rozumiejąc z relacji, która łączy Hioba z Bogiem, używają „retuszu” próbując tłumaczyć mu, dlaczego cierpi. Hiob nie potrzebuje tego pytania „dlaczego”...

W naszym życiu relacje międzyludzkie stanowią jeden z ważniejszych elementów. Człowiek rozwija się właściwie jedynie w relacji, a swoje ludzkie cechy może budować tylko poprzez relację z innymi osobami. Szczególną trudność w relacjach stanowią granice. Z jednej strony chodzi o obronę. Jeśli nie postawimy granic, to potem może być za późno na ich wyznaczenie. Z drugiej strony wyznaczanie granic jest postawą bardzo pozytywną, pełną odwagi i godności. Mistrzem, który pokazuje, jak stawiać granice w relacjach, jest sam Jezus. W relacji ze swoimi uczniami, ale też w relacjach z nieznajomymi, których uzdrawiał, odwiedzał, ukazuje On, jak ważne jest wyznaczanie granic. Tym samym daje przykład, że granice są czymś dobrym, pożytecznym, a niekiedy wręcz ko...

Historia Jeremiasza przedstawia prawdziwy dramat człowieka rozmiłowanego w ojczyźnie i wiernego swojemu Bogu, który – paradoksalnie – powierza mu misję głoszenia swego Słowa wśród narodu izraelskiego. Jeremiasz przeżywa męczarnie patrząc z przerażeniem na zepsucie narodu. Uznany za zdrajcę, upokorzony, wygnany przez krewnych, został też pozbawiony możliwości założenia rodziny. Był przeklęty, prześladowany, torturowany ale Bóg wywyższył go przez jego wierność w powołaniu i głoszeniu Bożego Słowa.

Doświadczony francuski rekolekcjonista pomaga odkryć Boga, który jest Bogiem Teraźniejszości i przypomina, że jednym z warunków dostrzeżenia Bożych wezwań jest zakotwiczenie w chwili obecnej. Bóg mówi do nas codziennie.Wzywa nas wówczas, gdy przeżywamy chwile szczęścia, ale również pośród wydarzeń dramatycznych. Autor nie szuka i nie poleca szukać magicznej różdżki, która jednym dotknięciem rozwiąże wszystkie problemy, ale pokazuje, jak odkrywać wezwania Boga w samym sercu tych trudnych doświadczeń.

Celem każdej religii jest uszczęśliwienie człowieka. Dla religii małych to szczęście polega na zaspokajaniu ludzkich apetytów. Najczęściej są one związane z pożądliwością ciała, oczu i pychą żywota. Wielkie religie ukierunkowują poszukiwania w stronę wartości nastawionych na karmienie apetytów wyobraźni, rozumu i woli. Chrześcijaństwo jest jedną z wielkich religii, a szczęście, jakie Jezus ofiaruje swoim wyznawcom, jest najwyższym szczytem ludzkich pragnień. On sam ten szczyt zdobył i wytyczył szlak, który na niego prowadzi. Wielu poszło tym szlakiem i mają udział w szczęściu. Wśród nich jest św. Paweł, nawrócony Żyd, którego Bóg poprosił, aby przekazał prawdę o szczęściu zawartym w dwóch słowach: „wybawić” i „zbawić”. Jezu...

W dobie tak zwanego kultu ciała konieczne jest odnalezienie na nowo jego rzeczywistej wartości. W jaki sposób? Przez ukazanie jego ścisłego związku z tym, co duchowe w człowieku. To, co cielesne, najlepiej wyraża się przez to, co duchowe. Niniejszy zeszyt jest właśnie o tym: jak cielesność brata się z duchowością, jak dialogują ze sobą. Jest o tym, jak piękno ciała wydobywa się z piękna duchowości. Duchowość „wychowuje” cielesność do tego, co najcenniejsze w ludzkim życiu: do miłości, która jest dawaniem siebie. Nigdy ciało nie jest piękniejsze niż wtedy, gdy staje się „naczyniem” miłości, gdy służy i daje siebie do końca – jak Jezus, najpiękniejszy z synów ludzkich, który wydał swoje ciało w ofierze za nas.

Rany są część prawdy o nas samych. Wszyscy nosimy w sobie pęknięcie – ślad po grzechu pierworodnym. To pęknięcie czyni naszą naturę kruchą, podatną na nowe zranienia, które są niczym niezagojone „ślady sytuacji przecierpianych w przeszłości”. Nie zawsze dobrze sobie z nimi radzimy. Nie potrafimy się nimi właściwie zająć. Czasami ukrywamy je, ponieważ przypominają nam o naszej kruchości. Zamiast poddać je leczeniu, ukrywamy je pod śnieżnobiałym bandażem. Jednak rana, która nie jest leczona, zaczyna ropieć. Amedeo Cencini stawia drogowskazy – pokazując drogę do uzdrowienia i uczy, jak się na niej rozważnie poruszać. Prowadząc do spotkania z ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Jezusem, który wziął nasze rany na siebie i z ich śladami wstąpił...

Więź o. Jordana z Jezusem rodziła się z jego osobistej, niepowtarzalnej lektury Ewangelii. W obliczu Jezusa kontemplował Zbawiciela świata i razem z Nim wołał do Ojca: A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa (J 17,3). Tym wołaniem zapalił dusze wielu: i duchownych, i konsekrowanych, i świeckich.Boskim przymiotem, który stał się Jordanowi szczególnie bliski i który karmił Jego duszę i serce, była tajemnica Bożej Opatrzności. Jezus uczył Jordana, że w relację z Bożą Opatrznością wchodzi się przez bezgraniczne, synowskie zaufanie.Do duchowych synów i córek o. Jordana należy święty obowiązek dzielenia się owym dziedzictwem naszego założyciela, tak potrzebnym Kościołowi i św...

Więź o. Jordana z Jezusem rodziła się z jego osobistej, niepowtarzalnej lektury Ewangelii. W obliczu Jezusa kontemplował Zbawiciela świata i razem z Nim wołał do Ojca: „A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa” (J 17,3). Tym wołaniem zapalił dusze wielu: i duchownych, i konsekrowanych, i świeckich. Boskim przymiotem, który stał się Jordanowi szczególnie bliski i który karmił Jego duszę i serce, była tajemnica Bożej Opatrzności. Jezus uczył Jordana, że w relację z Bożą Opatrznością wchodzi się przez bezgraniczne, synowskie zaufanie. Do duchowych synów i córek o. Jordana należy święty obowiązek dzielenia się owym dziedzictwem naszego założyciela, tak potrzebnym Kościoł...

Przedstawiamy 52 numer czasopisma „Zeszyty Formacji Duchowej” autorstwa Piotra Szyrszeńskiego SDS

Temat Zeszytu „Między lękiem a ufnością” dotyka czułej struny naszej ludzkiej kondycji. Prawdziwym wyzwaniem staje się umiejętne przeżywanie napięcia między lękiem a ufnością. Wydaje się, że największy problem rozpoczyna się nie wtedy, gdy nachodzi nas lęk, lecz wtedy, gdy uchodzi z nas wiara. Lęk wydaje się nasilać tam, gdzie zaniedbywana jest, a nawet odrzucana wiara w Boga. Im bardziej świat dzisiejszy żyje, jakby Bóg nie istniał, tym bardziej narasta w nim lęk. Człowiek, który nie potrafi wierzyć, nie potrafi także ufać. Na przewodnika po naszym ważnym temacie wybieramy ojca Jordana. Założyciel salwatorianów należy do tych ludzi, którzy nauczyli się odważnie i twórczo przeżywać napięcie między lękiem a ufnością.

Misja i lęk idą często w parze. Ulegając lękowi, możemy słabnąć w wypełnianiu swojej misji. Lęk możemy przekroczyć, gdy oprzemy się na Słowie Boga. Jak przezwyciężać lęk, by nie zatracił życia i powołania? Odpowiedzi szukamy, wychodząc od ewangelicznego tekstu Mt 28, 16-20 oraz wsłuchując się w doświadczenie o. Jordana, założyciela i ojca duchowego salwatorianów i salwatorianek, człowieka adoracji, który w Bogu złożył całą swą ufność. Sesja została przeprowadzona przez ks. Piotra Szyrszenia SDS - duszpasterza, kierownika duchowego i rekolekcjonistę.