Krew i popiół. Tom 1

Główna bohaterka, Poppy jest Panną i wcale nie oznacza to jej znaku zodiaku, tylko to, że została wybrana przez Bogów. A co za tym idzie musi przestrzegać wielu zasad. Jako Wybrana nie może ukazywać swojej twarzy, nie może rozmawiać z innymi Damami Dworu, musi uczęszczać na lekcje do arcykapłanek, musi być posłuszna, nie stwarzać problemów, nie nawiązywać przyjaźni i wszędzie poruszać się ze swoimi strażnikami. To wszystko ma ją przygotować do Ascendencji. Poppy nie jest wychowywana przez rodziców, mieszka w zamku z księżniczką i księciem. Jej mama i tata zginęli z rąk Mrocznego. Wszystkie reguły, których musi przestrzegać główna bohaterka kłócą się z jej osobowością. Całe szczęście jej strażnicy chcą dla nie jak najlepiej i tak jeden z nich uczy jej strzelania z łuku, walki nożem, mieczem, co raczej nie muszę wspominać, że jest zabronione dla Panny.

Jednak wszystko ma się niebawem zmienić. Jej umiejętności, których uczyła się w tajemnicy, mogą się przydać. Jakie niebezpieczeństwo czeka na Poppy? Czy uda jej się zostać Ascendentką? Jaki los czeka Wybraną?

Muszę przyznać, że to była moja pierwsza książka tej autorki i jak z każdą fantastyką na początku miałam nie mały problem. Już od pierwszych stron czytelnik zostaje rzucony w głąb świata fantastycznego i właśnie tu ciężko było mi się wciągnąć w ten cały nierealistyczny obraz. Jednak im dalej zagłębiałam się w historię tym coraz więcej się działo, co nie pozwalało mi odłożyć książki.

Podobała mi się postawa głównej bohaterki. Skoro jest Panną i to ją Bogowie wybrali mogłaby spocząć na laurach i zwyczajnie w świecie przestrzegać zasad i nic nie robić. Jednak to wszystko gryzło się z sumieniem i charakterem Poppy. Ona nie potrafiła usiedzieć w miejscu, potrzebowała adrenaliny, najchętniej sama stanęłaby w obronie swoich najbliższych gdyby tylko miała taką możliwość.

Hawke też był niczego sobie. Był jej strażnikiem, jednak poznali się trochę wcześniej. Już od początku wiedziałam, że on coś ukrywa, był bardzo tajemniczy, zupełnie nie dał po sobie poznać, że już się widział z Poppy. Jednak im bliżej końca książki tym coraz bardziej drażniła mnie w nim jego aroganckość. Te niektóre teksty, które rzucał w kierunku głównej bohaterki nie przekonywały mnie, a wręcz odbierały nutę magii z danej chwili.

Co do zakończenia, to ostatnie, mniej więcej sto stron czytałam z zapartym tchem, mimo iż udało mi się, co nieco przewidzieć. Nie zmienia to jednak faktu, że zwyczajnie nie mogłam się oderwać od tej historii i byłam ciekawa czy moje przypuszczenia się potwierdzą, i oczywiście jak to się zakończy.

Z racji, iż jest to książka z gatunku science fiction to znajdziecie w niej mnóstwo fantastycznych postaci, walkę dobra ze złem, jest również wątek miłosny a co za tym idzie kilka scen erotycznych.

Jeśli nie czytaliście jeszcze tej książki, a lubicie fantastykę to gorąco Wam polecam. Mam nadzieję, że po przeczytaniu będzie tak samo niecierpliwie jak ja czekać na kolejny tom.

Jennifer L. Armentrout to jedna z moich ulubionych autorek! I tak się cieszę, że znów jej książki będą wydawane w Polsce. Tym razem zajęło się tym wydawnictwo You and ya books. Pierwszy tom From Blood and Ash "Krew i popiół" miał premierę 12 stycznia.

Poppy jest Panną. A to oznacza, że praktycznie nic nie może. Niedługo dostąpi rytuału ascendencji. Ale co to właściwie znaczy? Kim wtedy będzie? Na szczęście nasza bohaterka należy to tych mniej posłusznych. Dzięki tajemnym lekcjom swojego strażnika, Victera potrafi się obronić. Często wymyka się ze swoich komnat przez ukryte przejście by choć trochę "żyć". Podczas jednej z eskapad poznaje Hawka. Nie spodziewa się, że ten facet aż tak bardzo namiesza w jej przyszłości.

To taki naprawdę malutki skrawek tego co możecie spodziewać się po tej książce. Początkowo trudno było mi się wgryźć. Ale przeważnie tak jest przy fantastyce. Zanim się połapiemy kto jest kim, jakie ma zdolności i co znaczy w historii to musi trochę kartek pod palcami przelecieć. Dalej było tylko lepiej. Byłam zdumiona rozwojem sytuacji, ale jak najbardziej odebrałam to pozytywnie. Nie spodziewałam się historii o wampach, wikłakach i przede wszystkim o atlantach. I ktoś pomyśli, ale to już było. I rzeczywiście ciężko akurat w tej tematyce być dość oryginalnym bo książek o wampirach jest mnóstwo. Ale dla mnie to jakiś sentyment. Zaczytywałam się historiami o tych stworach i cieszę się, że znów mogę do nich wrócić. Sama fabuła bardzo przypadła mi do gustu. Kupiła mnie. Postacie Poppy oraz Hawka są naprawdę świetnie wykreowane. Bohaterzy poboczni też są równie wyraziści. Kilka razy autorka mnie zaskoczyła. Może nie tak bardzo by szczęka uderzyła mi o ziemię, ale mimo to fajnie jak nie można wszystkiego przewidzieć. Czekam z niecierpliwością na kolejny tom. Bardzo jestem ciekawa jaki los spotka bohaterów. A wam polecam z czystym sercem.

Została wybrana przez bogów, ma dostąpić Ascendencji i pomóc królestwu. Nałożone zostało na nią wiele ograniczeń by stać się godną, tylko dlaczego jej to nie cieszy? Poppy nigdy tego nie chciała, została zamknięta w złotej klatce, musi cały czas ukrywać swój wygląd (tylko nielicznym może pokazywać się bez maski), nie może nawiązać żadnej relacji i słuchać innych. To młoda dziewczyna, która się buntuje, chce być zwyczajna i móc poznawać świat. Za sprawą pewnych wydarzeń zostaje jej przydzielony nowy osobisty strażnik, który nie traktuje jej jak Panny, tylko widzi dziewczynę, między nimi rozwija się nić porozumienia. Do czego to doprowadzi? Czym jest Ascendencja? Jakie decyzje będzie musiała podjąć Poppy?

Książka o której mówiono już od dość dawna. Słyszałam wiele zachwytów, poza tym po trylogii Dark Elements miałam pozytywne wrażenia, dlatego chętnie po nią sięgnęłam. No i po lekturze mam mocno mieszane odczucia i to nawet bardziej w tą złą stronę, niestety. Jednak nie owijam już w bawełnę i tłumaczę o co mi chodzi.

Po pierwsze była to książka określona jako high fantazy, a do tego jej daleko. Jasne jest kilka wątków fantastycznych, ale to głównie objawia się w drugiej połowie książki i wcale nie można tego uznać za “high”, tylko zwyczajna fantastyka. Tym bardziej świat także nie jest jakoś mocno skomplikowany, baśniowy, tworzony od zera. Mamy tutaj schematy, które można znać z wielu innych powieści i niczym szczególnym się ona pod tym względem nie wyróżnia. Tym bardziej denerwujące jest to, że cały czas mówione jest o Ascendencji, że to jest ważne, że to zmienia życie osoby, staje się prawie nieśmiertelna i żyje bardzo długo, ale przez całą książkę nie zostaje to wyjaśnione, jedynie można się tego domyślać z niektórych dialogów. To było mocno denerwujące, chociaż z drugiej strony to też wyczyn autora, że przez taki czas niczego nie wyjawił.

No i bohaterowie, z nimi to już mam największy problem. Jak w pierwszej połowie byli w miarę znośni i mogłam ich sobie jakkolwiek tłumaczyć, tak im dalej tym gorzej. Poppy ma prawie 19 lat. Jasne była schowana przed wszystkimi, uniemożliwiono jej poznanie świata, popełniania błędów, zdobywania przyjaciół, a tym bardziej zakochania się. Można ją tłumaczyć, że nie znała tego, że wreszcie mogła się potknąć, popełnić błędy, buntować się, no ale później, po kilku wydarzeniach to już nie było wytłumaczenie, tylko czysta głupota. Jasne bohaterka została stworzona jako osoba silna, chcąca być niezależną, po kryjomu uczyła się walczyć, by nie być “panną w opałach”, miała cięty język i lubiła igrać z ogniem. Jednak za zachowanie w drugiej połowie, no nie jestem w stanie jej tak bardzo polubić, miała swoje momenty, gdy wykazywała się heroizmem, odwagą i zaciętością, ale głupoty w stosunku do jednej osoby, to była przesada. Jest też kilka innych postaci, które polubiłam jak na przykład Tawny i Victer, którzy pomagali bohaterce, byli jej opoką i starali się pohamować jej nieracjonalne działania. Mimo, że były to osoby drugoplanowe, to bardziej mnie interesował ich los, niż Poppy. No i na deser jest jeszcze Hawke. To był dopiero agent… Został wykreowany jako ideał mężczyzny, bez żadnych wad, w którym nic tylko się zakochać. Może należę do nielicznych osób, które go nie lubiły, no ale od początku coś mi w nim nie pasowało. Jego zachowanie było strasznie nachalne. Pokazywał się jako osoba ze zbyt wielkim ego i że może otrzymać wszystko czego chce, nie miał żadnych zahamowań i czasami był wręcz niesmaczny. Jego dialogi były wręcz obleśne i tylko przewracałam oczami i się denerwowałam.

Musiałam się wyżyć, bo bohaterowie niezmiernie mnie irytowali i do większości miałam dobre przeczucia. Książka sama w sobie do najgorszych nie należy. Mimo wszystko czytało się ją całkiem sprawnie i od połowy zaczęło się dziać naprawdę wiele. Akcja nabrała tempa, część spraw się wyjaśniła no i zakończenie też było na tyle ciekawe, że o dziwo będę wyczekiwać kontynuacji. Czytając też opinie innych, dużo osób mówiło o silnym nacisku na interakcje i chemię między bohaterami i z tym też się mogę zgodzić, chociaż nie była to zdrowa relacja. Hawke był mocno nachalny, cały czas rzucał dwuznaczne teksty i mimo że wiedział, że coś jej zakazane to nie robiło to na nim różnicy.

Także już podsumowując, opinie o tej pozycji są w większości pozytywne. Jest narzekanie na tłumaczenie tytułu czy nazw własnych, ale to kwestia już dyskusyjna. Jeżeli macie ochotę na książkę lekko fantastyczną, w której dość dużo się dzieje, są różnorodni bohaterowie i lubicie emocjonujące zakończenia, to ta pozycja powinna Wam przypaść do gustu. Nie mówię autorce nie, bo sama historia jest na tyle ciekawa, że chętnie się dowiem jak to dalej się potoczy.

Poppy jest mieszkanką królestwa Solis, które powoli odbudowuje się po wojnie. Dziewczyna dorastała pod opieką pary książęcej zamknięta pod kloszem. Zamek, w którym mieszka jest dla niej złotą klatką i przekleństwem. Wszystko dlatego, że jako dziecko Penellaphe została wybrana przez bogów i musi wieść życie Panny. W związku rolą społeczną, jaką przyszło jej odgrywać, życie młodej dziewczyny składa się głównie z zakazów i nakazów. Musi nosić biel, jej szaty zakrywają niemal całe ciało, a twarz okala welon. Tylko nieliczni mogą widzieć jej twarz, której jedna połowa jest ponoć zachwycająca, a drugą zdobią blizny. Nie może prowadzić życia towarzyskiego, ani nawiązywać znajomości. Zalecane jest natomiast rozmyślanie o bogach i czytanie ksiąg, które podsuwają jej kapłanki. W wieku dziewiętnastu lat ma doświadczyć tajemniczej Ascendencji i już na zawsze połączyć się z bogami. Jednak rytuał ten jest tak niejasny, że dziewczyna sama nie wie, o co tak naprawdę w nim chodzi. Życie Panny to przede wszystkim sztywne zasady, brak przyjemności i kary cielesne za każde odstępstwo od obowiązujących ją reguł. Jak szybko się okazuje, Poppy niewiele ma wspólnego z cnotliwą Panną, jaką powinna być. Potajemnie trenuje sztuki walki ze swoim osobistym strażnikiem i mentorem. Vikter nauczył ją jak się bronić i jak zabijać w razie konieczności, dziewczyna nie rozstaje się również z drogocennym sztyletem, który nosi ukryty pod szatą. Ponadto Poppy ciekawa świata często wymyka się z pałacu i zamaskowana gra w karty ze strażnikami. Podczas jednej z eskapad do lokalu o nazwie Czerwona Perła młoda kobieta natyka się na Hawke'a Flynna - słynnego aspirującego żołnierza, do którego lgną kobiety z całego świata. Wkrótce potem ten sam mężczyzna, któremu pozwoliła się pocałować, choć jest to zakazane, zostaje jej osobistym strażnikiem, a wówczas ich losy zostają ze sobą splecione na zawsze.

Jennifer L. Armentrout znam głónie z serii Lux oraz Dark elements, dlatego chętnie sięgnęłam po głośną książkę, jaką jest Krew i popiół. Głównie dlatego, że ma ona skrajne opinie, byłam ciekawa co pisarka tym razem wymyśliła. Ano Armentrout zaproponowała gorący romans okraszony fantastyką. Autorka stworzyła świat, w którym żyją Ascendenci, Descendenci, sysuni i wilkłaki. To nic innego jak znane już nam z kultury wampiry, wilkołaki czy zombie. Jednak zostało to opowiedziane trochę inaczej i podoba mi się sposób, w jaki autorka to wykreowała, ponieważ ten cały świat ukrywa się pod postacią religii. Początek może wydawać się dosyć ciężki, ponieważ główna bohaterka zalewa nas faktami i obcymi nazwami, jednak lekkie pióro pisarki szybko prowadzi nas do ciekawych wydarzeń. To, czego mi brakowało to mapki, ponieważ mamy tutaj różne królestwa, miejscowości, są wątki polityczne i motywy podróży i wówczas dużo prościej byłoby się odnaleźć w tym fantastycznym świecie. Ponadto do szaleństwa doprowadzał mnie wątek Ascendencji, który pojawiał się kilkadziesiąt razy. Wokół niego toczyło się życie głównej bohaterki, a ona sama jak i czytelnicy nie wiedzieli, o co właściwie chodzi. Mam nadzieję, że autorka w następnych tomach pokusi się o wyjaśnienie tego tematu. Przejdźmy zatem do kreacji bohaterów. Jak to bywa w powieściach new adult zazwyczaj główna bohaterka jest niesamowicie irytująca, a ja o dziwo polubiłam Poppy. Podobało mi się to, że pomimo tego, że była chowana pod kloszem, to charakterna z niej osóbka. Znajduje sposoby na wymknięcie się z pałacu, czytanie sprośnych książek, całowanie mężczyzny w niestosownym przybytku i łamanie miliona innych reguł. Nie może pogodzić się z faktem, że została wybrana przez bogów wbrew swojej woli i przez to nie może czerpać pełnymi garściami z życia. Uwielbiam również tę jej potrzebę umiejętności walki. To czego doświadczyła w dzieciństwie sprawiło, że nie chce być od nikogo zależna i sama chce władać mieczem. Te umiejętności potajemnie przekazał jej Vikter, którego traktuje jak ojca i który jest kolejną świetną postacią. Hawke Flynn natomiast został stworzony po to, żeby zakochały się w nim wszystkie czytelniczki. Wysoki, przystojny, świetnie zbudowany, dowcipny i waleczny - nic dziwnego, że Poppy straciła dla niego głowę. To on pokazał jej, że powinna być przede wszystkim sobą, a nie Panną. Ta para jest wybuchowa od samego początku, łączy ich wzajemne przyciąganie i pożądanie, które wkrada się od pierwszych rozdziałów. Ale czy bohaterów połączyła czysta miłość? Jeszcze tego nie rozwikłałam, ponieważ w drugiej połowie książki autorka funduje nam plot twist, który zmienia wszystko. Nie jest to historia romantyczna, pełno w niej brutalności, zdrady i przelanej krwi. Dlatego tak trudno było mi się oderwać od tego tytułu, co jakiś czas były podsuwane pewne wskazówki, które prowadziły do nagłych zwrotów akcji.

Krew i popiół to zdecydowanie udany początek serii, która zyskuje coraz więcej fanów. Nowo powstałe wydawnictwo You&Ya dzięki temu tytułowi zafundowało sobie świetny start na rynku wydawniczym. Mam nadzieję, że szybko przetłumaczą następny tom, bo jestem szalenie ciekawa dalszych losów Poppy i Hawke'a.

Napiszę tak: jedno wielkie WOW. Ekscytująca powieść. Rzadko sięgam po książki z gatunku fantasy. Opowieść „Krew i popiół” mnie poruszyła i sprawiła, że chcę poznać ten gatunek.

„Krew i popiół” to pierwsza część trylogii z cyklu „Blood and Ash”.

Naszą główną bohaterką jest Poppy. Ona jest Panną – wybraną dla bogów. Nie może żyć normalnie. Musi prowadzić samotne życie. Ma dużo zakazów nałożonych przez króla i królową. Przed innymi udaje, że wypełnia wszystkie polecenia na nią nałożone. Udaje, że przestrzega zakazów. Jednak nie byłaby sobą, gdyby nie kombinowała. Potajemnie wymyka się z zamku. Oczywiście w przebraniu. Na twarz nakłada maskę. Potajemnie również pobiera lekcje posługiwania się mieczem i łukiem oraz trenuje obronę i atak. Jej nauczycielem jest najwierniejszy jej strażnik. Nikt z wyjątkiem jej najbliższego otoczenia nie może widzieć jej twarzy. Gdy wychodzi ze swojej komnaty musi zakładać welon. Jej jedynym oficjalnym zadaniem jest przygotowywanie się do rytuału – Ascendencji.

Co tak naprawdę dzieje się w świecie, w którym żyje Poppy? Czy zostanie uznana za niegodną? Czy naprawdę może ufać osobą ze swojego najbliższego grona?

Byłam w wielkim szoku poznając prawdę. Tego to się nie spodziewałam. Jak mogło do czegoś takiego dojść? Takie praktyki nigdy nie powinny mieć miejsca. Brawa dla autorki. Potrafi zaskakiwać.

Moim zdaniem Poppy powinna mieć wybór czy chce być Panną – wybraną dla bogów. A co z miłością? Młoda dziewczyna powinna mieć prawo do zakochania, pierwszej miłości i tak dalej. Według zasad ją obejmujących – Poppy musi być nieskazitelnie czysta. Tylko czy nasza bohaterka trzyma się chorych zasad?

Popieram zachowanie Poppy. Jest silna i odważna. Idealna wojowniczka. Moim zdaniem nie nadaje się na Pannę dla bogów.

Kim tak naprawdę są król i królowa? Czy Poppy odnajdzie swojego brata?

Doskonale napisana książka. Dzięki niej przeniosłam się w magiczny świat, za którego rogiem znajduje się mnóstwo niebezpieczeństw i dziwnych potworów.

Już nie mogę się doczekać drugiego tomu. Ciekawa jestem dalszych losów Poppy i innych postaci.

Zachęcam was do przeczytania powieści „Krew i popiół”. Jeżeli nie lubicie tego gatunku to gwarantuję wam, że po tej lekturze pokochacie fantasy. Z całego serca polecam. „Krew i popiół” jest moim czytelniczym odkryciem 2022 roku.

Kiedyś miałam okazję czytać jedną z książek autorki i bardzo mi się spodobała, dlatego byłam niesamowicie ciekawa również tej pozycji.

Styl jest bardzo przyjemny, dzięki czemu książkę czyta się naprawdę szybko, choć muszę przyznać, że niektóre dialogi były dla mnie zbyt infantylne. Świat wykreowany został bardzo ciekawie. Podoba mi się ukazanie odmienności między ludźmi z innych obszarów, zarówno geograficznych, jak i społecznych.

Na samym początku bardzo polubiłam bohaterkę. Silna, wiedząca czego chce, ale przy tym dbająca i będąca w stanie poświęcić się dla szczęścia i bezpieczeństwa innych. Pod koniec książki zaczęłam ją lubić troszkę mniej, przez jej ślepe ufanie innym i kilka bezmyślnych decyzji. Jednak nadal jestem w stanie zrozumieć jej postępowanie. Dziewczyna była trzymana pod kloszem przez wiele lat, przez co nie była w stanie dobrze poznać otaczającego jej świata.

Pozostałe postacie też zostały wykreowane w bardzo ciekawy sposób. Są takie, które czytelnik znienawidzi od pierwszego wejrzenia, a także te, które bez problemu go zauroczą.

Myślę, że większość polubi też głównego bohatera - opiekuńczy, silny, waleczny, pozwalający podejmować własne decyzje, ale także nieco tajemniczy. Ja również go polubiłam, ale nie znalazł miejsca na liście moich ulubionych bohaterów.

Bardzo podobała mi się relacja między Poppy i jej pomocnicą. Mimo pochodzenia z dwóch różnych światów, kobiety znalazły wspólny język i zostały przyjaciółkami.

Wątek miłosny też był w porządku, ale dla mnie bez fajerwerków. Wiem, że wielu z Was polubi go zdecydowanie bardziej, szczególnie osoby młodsze ode mnie.

W książce dzieje się, oj dzieje się dużo, szczególnie na końcu. Jednak w dużej mierze jest to przewidywalne, choć przyznam, że ostatnie zdalnie zaskoczyło mnie ogromnie. Dla mnie jest to też odrobinę za szybkie i zbyt chaotyczne, jednak czyta się na jednych wdechu. Choć nie do końca jestem fanką około stu ostatnich stron książki (za to bardzo lubię pozostała część), to uważam, że stanowią świetne wprowadzenie do kolejnego tomu, który zapowiada się naprawdę ciekawie.

Jako osobna historia książka całkiem mi się podobała, ale bardziej traktuję ją jako wstąp do całej serii i uważam, że to zadanie spełnia bardzo dobrze. Teraz pozostaje już tylko czekać na drugi tom!

PS Widziałam, że wiele osób poleca książkę dla fanów Dworów i totalnie się z tym zgadzam.

Zaczęłam czytać "Krew i Popiół" i poczułam się, jakbym nagle obudziła się w obcym kraju. Tyle różnych nazw, nowych istot o nieznanych umiejętnościach, długa historia, którą muszę szybko przyswoić - to wrażenie początkowo było dosyć przytłaczające. Już myślałam, że sobie nie poradzę i niczego z tej książki nie zrozumiem. Na szczęście im dalej byłam, tym lepiej się czułam i chciałam wiedzieć jeszcze więcej.

Lektura jest niesamowicie wciągająca, postacie żywe, a każda strona przynosi nową dawkę emocji. Narracja prowadzona jest z punktu widzenia Poppy, którą szybko polubiłam. Miłośnicy młodzieżowej fantastyki, z dużym naciskiem na romans, znajdą tu wszystko to, co lubią w tym gatunku. Fabuła zainteresowała mnie na tyle, że przymknęłam oko na wszelkie niedoskonałości i po prostu cieszyłam się przygodą.

Ze wszystkich składowych budujących tę historię, najbardziej podobał mi się świat przedstawiony. Tak jakby autorka wzięła po kawałku różnych elementów z innych gier/książek/filmów fantastycznych i przerobiła je na swoją modłę. Szkoda, że na zapoznanie się z nim nie było więcej czasu. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach zostanie on jeszcze bardziej rozwinięty.

"Śmierć jest jak stary przyjaciel, który przychodzi z wizytą, czasami wtedy, kiedy najmniej się go spodziewasz, a czasami wtedy, kiedy na niego czekasz. Nie pierwszy raz i nie ostatni składa wizytę, ale żadna śmierć nie jest z tego powodu mniej okrutna i bezlitosna".

Wiem, że ta powieść nie była idealna i rozumiem osoby, które narzekają na główną bohaterkę albo takie a nie inne rozwinięcie akcji, ale ja naprawdę dobrze się przy niej bawiłam. Mogłam się zrelaksować przy niezobowiązującej fantastyce, w której świat jest typowo niesprawiedliwy, a idealna poświęcająca siebie dla bliskich heroina znowu dokonuje kiepskich wyborów miłosnych. Nigdy wcześniej nie czytałam nic od Jennifer Armentrout, ale może coś nadrobię, bo podoba mi się jej styl.

Czuć, że to dopiero wstęp do dłuższej historii, oby ciąg dalszy mnie nie zawiódł. Polecam szczególnie fanom gatunku.

Słyszeliście o wydawnictwie YOU&YA? “Krew i popiół” to ich pierwsza wydana książka, więc wchodzą na rynek z przytupem. 12 stycznia miała premierę wspaniała książka autorki, którą jak wiecie darzę uwielbieniem. Jennifer L. Armemntout jest znana mi i zgarnęła sporą rzeszę fanów w naszym kraju. Już teraz muszę przyznać, że “Krew i popiół” to najlepsza seria tej autorki, mam nadzieję, że kolejne tomu utrzymają swój poziom i z każdą następną książką, mój zachwyt będzie rosną. Z tego co się dowiedziałam jest to dopiero początek długiej historii i przede mną jeszcze kilka tomów historii Poppy. Jestem świeżo po lekturze i kac książkowy jaki mi towarzyszy jest ogromny, historia jaką nam przedstawiła autorka, oraz świat jaki wykreowała jest dopracowany w każdym szczególe, który zachwyca. Muszę Was ostrzec, to nie jest książka, o której szybko zapomnicie, nie jest to książka, obok której można przejść obojętnie. Jest to książka, która zawładnęła Bookstagramem i sercami czytelników.

“Czasami wspominanie zmarłych oznacza uświadomienie sobie własnej śmiertelności.”

Poppy to młoda dziewczyna, która jest bardzo wyjątkowa. Mianowicie Poppy jest Panną, dziewczyną, która powinna być skromna, cicha i najlepiej niewidoczna, lecz ciężko odwrócić wzrok od dziewczyny, która ukrywa swoją twarz pod welonem a jej życie jest pozbawione wszelkich przyjemności. Nieliczni mogą z nią porozmawiać i oglądać jej twarz, ponieważ Poppy jest wybrana, by poświęcić się Bogom i dostąpić Ascendencji. Poppy jednak pragnie czegoś więcej, pragnie być pożyteczna i pragnie doświadczać tego co inni. Potwory, które zagrażają śmiertelnym są bardzo dobrze znane Pannie, a dzięki treningom potrafi nie tylko się przed nimi bronić, ale również potrafi je zgładzić.

“Śmierć...

Śmierć zawsze znajdzie wejście.”

Podchodziłam do tej książki z dużą rezerwą. Znam twórczość autorki i wiem, że potrafi bardzo dobrze pisać, światy jakie stworzyła zawsze są unikatowe i bardzo ciekawe i przyznaję, że nie oczekiwałam niczego specjalnego. “Krew i popiół” była już tyle razy wychwalana, iż byłam pewna, że nie poczuję tej ekscytacji, którą czułam na początku mojej przygody z Jennifer L. Armentrout, lecz otrzymałam coś genialnego i nietuzinkowego. Nie wiem, czy pamiętacie, ale często narzekałam, że autorka za często posługuje się schematami, męczyło mnie to i powodowało to u mnie niechęć, tym razem nie odnalazłam żadnego schematu i to mnie zachwyciło.

Często przy pierwszym tomie mam problem z wprowadzeniem do nowego świata, przy tej książce nie miałam tego problemu. Autorka w bardzo prosty sposób ukazała nam Ascendentów i Descendentów, pozostawiając wiele szczegółów owianych tajemnicą, lecz mi to nie przeszkadzało, wolę dowiadywać się wszystkiego stopniowo, niż zostać zalana mnóstwem szczegółów, które mogą mi umknąć. Szczegółowość świata zachwyca i nie przytłacza a odkrywanie wszystkiego było bardzo interesującą przygodą. Jak zawsze autorka potrafiła zatrząść posadami swojego wykreowanego świata wprowadzając zwroty akcji, których nie mogłam się domyśleć. Zakończenie książki jak zawsze pozostawiło mnie w takiej niepewności, że moim jedynym pragnieniem było sięgnięcie po kolejny tom, na który przyjdzie mi poczekać jeszcze kilka miesięcy. Polecam ją Wam całym sercem i jeśli nie czytaliście jeszcze nic autorki to “Krew i popiół” jest genialną książką na początek.

#KrewiPopiół

“Strach i odwaga często są jednym i tym samym. Robią z ciebie albo wojownika, albo tchórza. Jedyną różnicę stanowi osoba, która jest w środku.”

Nie jestem może na bieżąco z twórczością Jennifer L. Armentrout, jednak te książki, które czytałam ogromnie mi się podobały. Piękna okładka, magnetyczny opis zwiastujący fantastyczną przygodę, która z pewnością uzależni nie jednego czytelnika. Z całego serducha chciałam wejść w ten nowy, jakże brutalny świat i stanąć twarzą w twarz z niebezpieczeństwem. Czy książka okazała się być strzałem w dziesiątkę?

Główną bohaterką książki „Krew i popiół” jest Poppy, ta młoda dziewczyna została wybranką Bogów, dlatego też jej życie różni się od innych. Jej istnienie pozbawione jest przyjemności, ludzkich codzienności, chociaż całe królestwo Solis pokłada w niej nadzieje, dziewczyna jest bardzo samotna. Porozmawiać mogą z nią nieliczni, nikomu nie wolno jej dotknąć, to wszystko ma na celu przygotowanie jej do rytuału Ascendencji, który ma zapoczątkować nową erę. Poppy niezbyt dobrze czuje się w towarzystwie kapłanek, czy dam dworu, jest dziewczyną niezwykle odważną, nie bałaby się sięgnąć po oręż, gdyby życiu najbliższych zagrażało niebezpieczeństwo. Zza Zaporą żyją potwory ukrywające się we mgle. Chciałaby zaznać prawdziwego życia, a wizja nieznanej jej przyszłości popycha ją do wymykania się komnaty. Podczas takiej eskapady poznaje tajemniczego Hawke, kim jest? Czy to spotkanie przyniesie jej pożytek, czy jedynie kłopoty? Czy przebywając w pałacu jest bezpieczna?

„Krew i popiół” jest powieścią, która z pewnością rozwija się powoli, w tym przypadku uważam to za ogromny plus, tym bardziej, że jako czytelnik wkroczyłam w zupełnie nowe miejsce, które chciałam poznać, poczuć jego klimat, aurę niebezpieczeństwa. Jennifer L. Armentrout nie błądzi tutaj po omacku, wszystko, co się dzieje jest spójne i przemyślane. Zwróciłam dużą uwagę na kreację Poppy, gdyż z pewnością nie należała ona do łatwych, bycie wybraną oznaczało dla niej bycie pod ciągłą kontrolą, miała więcej zakazów niż praw i czynności, które mogła wykonywać. Przez długi okres czasu godziła się na to, co przygotował jej los, jednak coś w niej pękło, chęć życia zwyciężyła od poczucia obowiązku. Życie ma się tylko jedno, prawda? Czy uda jej się dobrze je wykorzystać? „Krew i popiół” jest książką, która bardzo mnie zaskoczyła i to w pozytywny sposób. Czuć tutaj niebezpieczeństwo, pojawia się postać tajemniczego Mrocznego księcia, który za wszelką cenę chce pojmać Poppy, ponieważ chce ją do czegoś wykorzystać. Nie mogłam oderwać się od lektury, wydała mi się niesamowita, począwszy od stylu samej autorki, poprzez zwroty akcji, utrzymujące się tajemnice i sympatię do samych bohaterów. Właśnie dla takich książek, jak „Krew i popiół” Jennifer L. Armentrout warto zarywać noce.

Po przeczytaniu tej pozycji przyszła mi do głowy pewna myśl, że książki, o których jest głośno, w pewnym sensie są niebezpieczne dla czytelnika. Gdy dowiedziałam się o tym, że „Krew i popiół” zostanie wydane, bardzo nastawiłam się na tę książkę. Od razu chciałam mieć ją na swojej półce, bo choć czytam i książki obyczajowe i kryminały to moim ulubionym gatunkiem od zawsze i na zawsze jest fantastyka młodzieżowa. Do tego przeczytałam pierwsze recenzje tej pozycji i wszystkie z nich były pozytywne. Byłam po prostu przekonana, że zakocham się w tej książce i sięgnęłam po nią od razu, gdy do mnie przyszła.

Po jej przeczytaniu nie potrafię jednoznacznie określić, czy była ona dobra, czy zła, bo ta pozycja ma wiele zalet, ale też wad. Przynajmniej w moich oczach, bo tak jak wspomniałam, zbiera ogrom pozytywnych recenzji i nawet podejrzewam, dlaczego tak jest. Po pierwsze czyta się ją bez wątpienia szybko i przyjemnie. Początkowe rozdziały nieco przytłoczyły mnie nadmiarem informacji, ale gdy tylko przez nie przebrnęłam, naprawdę wkręciłam się w akcje i nie mogłam oderwać się od tej powieści. Niestety mój entuzjazm szybko ostygł, gdy dotarłam do ostatnich stron. We wcześniejszych rozdziałach nie przeszkadzało mi, że pewnych spraw nie wyjaśniono, bo myślałam, że stanie się to w odpowiednim momencie, ale się tego nie doczekałam. Akcja w końcówce powieści pędzi jak błyskawica i choć wiele kart nagle zostaje odkrytych, to są też takie, o których nadal się milczy. Dzieje się tam dużo, aż za dużo i niekiedy trudno było mi załapać, o co tak właściwie chodzi i czemu bohaterowie postępują w taki, a nie inny sposób. Kolejny minus tej książki to jej niedopracowanie. Armentrout stworzyła całkiem interesujący świat, nawet jeśli skorzystała z kilku znanych wszystkim schematów, ale niestety nie wykorzystała potencjału. Pierwotnie myślałam, że autorka ma w tym jakiś cel, że nie podaje niektórych informacji, by czytelnik, ciekaw, o co tak naprawdę chodzi, nie mógł oderwać się od lektury. Szybko jednak przekonałam się, że pisarka zepchnęła kreację świata na dalszy plan, by to wątek romantyczny grał główne skrzypce. I tak, jeśli sięgniecie po „Krew i popiół” szykując się na fantastykę, to głęboko się rozczarujecie, bo ta książka to w głównej mierze romans. Jestem pewna, że jeszcze kilka lat temu w ogóle by mi to nie przeszkadzało, ale niestety przeczytałam już tyle historii miłosnych, że ciężko mnie czymś zachwycić. Poza tym uważam, że niestety tutaj wątek romantyczny nie jest najlepszym elementem. Owszem, między Poppy i Hawke jest chemia, jest napięcie, ale jakoś nie byłam w stanie uwierzyć, że mogłoby się to przerodzić w coś więcej. Cały czas była to dla mnie jedynie wzajemna fascynacja, nic więcej. Poza tym ciągłe opisy o tym, jaki to Hawke jest piękny i cudowny oraz niektóre dialogi z jego udziałem zadziałały odwrotnie, niż chyba miały w zamyśle autorki, bo dzięki nim nie polubiłam tego bohatera. Były nawet takie momenty, że mnie przerażał, a w głowie zapalała mi się czerwona lampka alarmowa. Co dziwne nie irytowałam się zachowaniem Poppy, choć czasami ta bohaterka nie zachowuje się w tak racjonalnie, jak można by zakładać. Na przykład prawie mdleje, gdy tylko Hawke pojawia się na scenie. Takie akcje w jej wykonaniu mogą denerwować (tak samo jak jej niektóre wywody), ale jakoś byłam w stanie je zrozumieć. Nie podobało mi się tylko, że tak często wspominała o tym, że jest Wybrana. Dlaczego jest aż tak wyjątkowa? Jeszcze się nie dowiedziałam.

Mimo wad książki jestem pewna, że sięgnę po kolejny tom tej serii. Armentrout zostawiła mnie z niedosytem (i z pytaniami, na które nie dostałam odpowiedzi!). Poza tym zarys świata, który przedstawiła w pierwszej części, bezapelacyjnie mnie zaintrygował. Myślę, że ta seria może podnieść się jeszcze z popiołów i sprawić, że się do niej przekonam. Cóż, naprawdę na to liczę!

Pierwsza książka wydawnictwa YOU&YA i pierwsza, którą przeczytałam w tym roku. Z większym czytelniczym przytupem nie mogłam wejść w nowy rok 😉 "Krew i popiół" to pierwszy tom nowej serii fantasy, który na pewno będzie zbierał obiecujące opinie. Dlaczego?

Fani tegoż gatunku dostaną ciekawe postacie, które swoimi silnymi charakterami walczą o lepsze jutro. Co mnie totalnie zaskoczyło, to romans i erotyzm wylewający się jak czekolada z imprezowej fontanny. Wszystko ma swój cel, nawet wspomniany erotyzm.

Panna. Wybrana. Pennellaphe z zamku Teerman. Faworyta królowej. Dla przyjaciół po prostu Poppy. Autorka stworzyła naprawdę intrygującą postać młodej kobiety. Ona, wybrana przez bogów, ma więcej zakazów niż reszta mieszkańców zamku. Los nie jest dla niej łaskawy, straciła rodziców i trafiła pod opiekę samej królowej. Trzymana "pod kloszem" nie korzysta z uroków życia jak jej rówieśnicy, ale świetnie sobie radzi wymykając się ochronie, by choć trochę móc "pożyć". Gdy poznaje osobiście przystojnego Hawke, wszystko się zmienia. Przekracza kolejne granice, które narzucone od dnia narodzin przysparzały jej tylko fale domysłów. Ukazana jest walka Poppy o wolność, decyzyjność, możliwość wyboru. A przy boku Hawke jest to droga z pewnymi... przyjemnościami 😉 Mimo miłych momentów są również te gorzkie, które ukazują brutalność świata, w którym żyją bohaterowie.

Spotkacie tu sysunów, wilkłaki, wampry... Mają one oczywiście swoje odpowiedniki do znanych nam już postaci fantastycznych. Nie ma tu opisów przyrody, które wyrażą piękno natury. Akcja skupiona jest na relacji Poppy i Hawka, walce dziewczyny o możliwość wyboru.

To moje pierwsze spotkanie z autorką i na pewno nie ostatnie. Kupiła mnie historią Panny i jej przeznaczenia. Tutaj uczucie ma znaczącą rolę, bo to one zmienia pogląd na pewne aspekty życia. Przy końcu można spodziewać się mocnego zwrotu akcji, który także zmieni podejście do tematu błogosławieństwa bogom 😉 Ciężko jest się oderwać od książki, a te 500 stron wcale nie jest odczuwalne. Z czystym sumieniem polecam 😉