„Barbara Szczepanowicz” – książki

„Ośmieliłam się zmierzyć z bardzo trudnym tematem, nad którym teolodzy i egzegeci pochylają się od wieków. Liczby w Biblii to ryzykowna przygoda. Zdaję sobie w pełni sprawę, że to, co napisałam, nie wyczerpuje tematu, że nie przeniknęłam wszystkich tajemnic i nie udzieliłam odpowiedzi na wszystkie pytania, jakie można postawić w związku z liczbami w Biblii. Mimo to mam nadzieję, że lektura tej książki pozwoli Czytelnikom poznać bogactwo znaczeniowe liczb biblijnych i przyczyni się do lepszego rozumienia słowa Bożego zawartego na kartach Pisma Świętego. Nie jest to książka stricte naukowa ani dla specjalistów, lecz dla przeciętnego czytelnika Biblii, który chce ją poznać i lepiej zrozumieć. Jeśli sprawi, że Czytelnik niezwracający dotąd większej uwagi na liczby w tekstach biblijnych przyjrzy się im z życzliwym zainteresowaniem – cel niniejszej książki zostanie osiągnięty”. Autorka

Barbara Szczepanowicz od lat omawia różne elementy biblijnych realiów. Tym razem zajęła się ubiorem i dodatkami do niego. Rozmyślaniom nad tekstem Pisma Świętego pomaga wyobrażenie sobie występujących w nim osób. Można niejako samemu brać udział w tym, o czym się czyta, stanąć obok ówczesnych ludzi, patrzeć na nich i słuchać ich słów. Jest to łatwiejsze, jeśli przeczyta się dobrą książkę, omawiającą w przystępny sposób ówczesny strój i towarzyszące mu dodatki oraz ozdoby.

Człowiek składa się z dwóch wymiarów: zmysłowego i duchowego. Część zmysłowa jest niejako zewnętrzna, w porównaniu z częścią duchową. Nasze zmysły są jak okna, poprzez które stykamy się ze światem zmysłowym: z ludźmi, rzeczami, sytuacjami, zdarzeniami... Zmysłowość jest wartościowa i dobra, jeżeli korzystamy z niej w sposób właściwy i wolny. Może stać się pułapką, jeżeli przesłoni inne wartości, szczególnie duchowe. Zmysły, ciało nie są zagrożeniem, od którego trzeba uciekać, ale środkiem do dotykania najgłębszych warstw naszego ja. To, co odbieramy fizycznymi zmysłami jest tymczasowe, to czego nie widzimy ludzkimi oczami, pochodzi z duchowej rzeczywistości i jest wieczne, wszak nie obfitość wiedzy, ale wewnętrzne odczuwanie i smakowanie rzeczy, zadawala i nasyca duszę.

W niezwykle ciekawy sposób przedstawione życie kobiet, które straciły swoich mężów. W książce możemy poczytać o losach wdów przedstawionych na kartach Biblii, jak układało się ich życie po stracie męża, jakie panowały zwyczaje, do kogo przynależała wdowa, co mogła uczynić bezdzietna, a co ta, która posiadała dzieci. Poznajemy również losy świętych wdów, które zostały wyniesione na ołtarze, np. św. Helena, św. Jadwiga Śląska, św. Zofia. Ostatnia część książki to prywatny pamiętnik kobiety, która po śmierci swojego męża zdecydowała się sporządzać osobiste zapiski, by lepiej zrozumieć siebie. Autorka pamiętnika zdecydowała się go udostępnić innym, by dać nadzieję kobietom, które utraciły radość życia po śmierci męża.

Małżeństwo było pierwotnie monogamiczne. Jako pierwszy dwie żony pojął kainita Lamek. Małżeństwo Noego i jego synów, jak również Hioba i Mojżesza było monogamiczne. Wiadomo jednak, że niektórzy sprawiedliwi mężowie mieli po dwie żony jednocześnie, jak patriarcha Jakub, Elkan, Dawid. Nawet Abraham miał dwie żony, jedną Sarę jako pierwszorzędną, drugą Agar, drugorzędną. Prawo Mojżeszowe przyjmowało milcząco wielożeństwo jako dozwolone, ale jednożeństwo uchodziło za właściwą formę małżeństwa. Wraz z upływem czasu nastąpiła ewolucja rodziny związana z przejściem od życia koczowniczego do osiadłego, a potem rozwojem życia miejskiego. Rodzina, która była pierwotnie samowystarczalna, przestała nią być z chwilą wzrostu wymagań co do dobrobytu materialnego, a rozwój rzemiosła doprowadził do specjalizacji zawodów. Szukając w Piśmie Świętym pouczeń dla współczesnej rodziny, należy pamiętać, że życie rodzinne w czasach biblijnych było odzwierciedleniem kultury zupełnie innej niż nasza. W Biblii znajdziemy raczej zasady niż konkretne rozwiązania.

Dzieci z natury są szalenie ciekawe świata i wielokrotnie potrafią zawstydzić dorosłych swoimi pytaniami. Dziecięce pytanie potrafić być prawdziwym wyzwaniem i niezłą łamigłówką. Nie powinno się jednak ignorować pytań małego człowieka. Dzięki nim poznaje on świat, zdobywa wiedzę, rozwija swoją osobowość. Rozmowy babci z wnukami to wyjątkowa książka, która powstała jako pokłosie rozmów prowadzonych przez autorkę z własnymi wnukami. Pytania stawiane babci dotyczą codziennego życia, świata wiary i moralności.

„Niniejsza książka jest już trzecią z kolei moją pozycją o tematyce starości, cierpienia, odchodzenia do wieczności. Poprzednie dwie zostały bardzo dobrze przyjęte przez czytelników, dlatego ośmieliłam się jeszcze napisać kolejną, bo temat jest tego wart. Materiału do napisania tej książki jak i poprzednich dostarczyło mi samo życie. Wiele z opisanych sytuacji i postaci jest prawdziwych. Książkę zaczęłam pisać, współczując koleżance ze studiów, że dotknął ją nowotwór piersi. Zakończyłam ją w sytuacji ciężkiej próby, kiedy u mnie również zdiagnozowano złośliwego guza piersi. Nie pytam, dlaczego ja? To właśnie w takiej sytuacji granicznej ujawniła się moja prawdziwa wiara i zaufanie do Boga. Jest to czas, kiedy człowiek jest bezbronny, boi się wymawiać słowo „rak”, bo ono onieśmiela”. Autorka

Powieść biblijna Barbary Szczepanowicz Dziewiąty dzień miesiąca Aw dobrze oddaje realia opisywanych czasów, osoby i wydarzenia związane z ważnym momentem dziejów świata, judaizmu i chrześcijaństwa. Równocześnie autorka porusza zawsze aktualne problemy moralne. Dzięki lekturze można dostrzec analogie między życiem bogatych klas imperium rzymskiego a współczesną cywilizacją konsumpcyjną. Książka przybliża czytelnikom Pismo Święte, początki Kościoła, pomaga zastanowić się nad sensem życia. o. Tomasz M. Dąbek OSB Barbara Szczepanowicz to autorka książek popularno-naukowych o tematyce biblijnej takich jak: Atlas roślin i zwierząt biblijnych; Ziemia Święta. Geografia biblijna; Rośliny biblijne. Ziemia Święta; Kuchnia biblijna, czyli co, jak i kiedy spożywano w czasach biblijnych, jak ucztowano; Kuchnia żydowska ? święta, obyczaje i potrawy świąteczne; Zwierzęta i rośliny w życiu świętych oraz jako ich atrybuty; Moda w Biblii; Muzyka i taniec w Biblii; Tajemnice liczb biblijnych; Zdrowie i choroba w świecie Biblii. Zafascynowana Pismem Świętym przybliża czytelnikom w formie powieści biblijnych również mniej lub bardziej znane postacie ze Starego i Nowego Testamentu jak Ewa, Izaak, Lot, Hiob, król Salomon, Juda Machabeusz, Gedeon, Judasz, Marta, Salome, Eliasz, Amos, Ozeasz, Ezechiel. Dziewiąty dzień miesiąca Aw to już dwudziesta z kolei powieść tej autorki. Jej tytuł oznacza datę zburzenia świątyni jerozolimskiej, która miała przełomowe znaczenie dla judaizmu i rozwoju chrześcijaństwa.

Książka powstała na życzenie czytelników mojej poprzedniej publikacji Starość. Skarb do odkrycia. Temat starości jest mało obecny we współczesnej literaturze, stąd duże zainteresowanie przywołaną książką i prośba o napisanie drugiej części. Każdy człowiek ma swoją historię i swoje problemy. I tak jak było w pierwszej części: wiele opisanych historii jest prawdziwych, bo opowiedzieli mi je czytelnicy na spotkaniach autorskich lub spisali i przysłali z nadzieją na opublikowanie, za co im serdecznie dziękuję. Mam nadzieję, że Starość niejedno ma imię zostanie przyjęta równie ciepło i niejednemu czytelnikowi pomoże godnie i mądrze przeżyć starość oraz przygotować się na odejście do wieczności. Tematowi odejścia poświęciłam sporo miejsca w niniejszej publikacji, ponieważ jest mi bardzo bliski, gdyż sama musiałam uporać się ze stratą męża i żałobą. W wielu fragmentach książki opisałam moje osobiste przeżycia, rozmyślania i przedstawiłam próbę zmierzenia się z problemem utraty najbliższej osoby i wdowieństwem. Nie ja jedna straciłam męża i zostałam wdową. Problem ten dotyka wiele osób. Nie wszyscy dobrze sobie z nim radzą. Żywię nadzieję, że niniejsza książka im w tym pomoże.

Starość czeka wszystkich, niezależnie od tego, czy zastanawiają się nad nią czy nie. Starość, tak jak życie, bywa różna, bo kowalem swego losu każdy bywa sam. Upływający czas kradnie młodość, przyjaciół...Kiedy umieramy, zostaje po nas jedynie miłość, którą daliśmy innym. Zachęcam do przeczytania tej książki. Mam nadzieję, że ludzie starsi odkryją dobre strony starości, a młodym posłuży za przykład, jak żyć, aby cieszyć się radością życia niezależnie od wieku. Książkę tę pomogło mi napisać samo życie. Większość opisanych historii jest prawdziwa, zmieniłam tylko imiona bohaterów. Pragnę zatem podziękować wszystkim, którzy opowiedzieli mi bądź sami opisali zdarzenia ze swego życia i wyrazili zgodę na ujęcie ich w książce. Szczególne podziękowania składam mojej szkolnej koleżance Helenie oraz mężowi, Marianowi, z którym przeżyłam czterdzieści wspaniałych lat. Nie wiem, ile jeszcze nam ich zostało, dlatego od pewnego czasu dziękuję za każdy darowany nam dzień – autorka.