„Anna Gemra” – książki

?Literatura i Kultura Popularna? XX pod redakcją Anny Gemry przynosi 24 prace, zamieszczone w dwóch działach: Artykuły oraz Polemiki i recenzje. W pierwszym znalazło się 11 tekstów w j. polskim, angielskim i niemieckim, poświęconych fantastyce (w tym fantasy, prozie Jacka Dukaja, steampunkowi, wilkołakom i zombie), postmodernistycznym podróżom na Księżyc, najnowszej niemieckiej literaturze popularnej, powieściom Christiana Krachta, zagadnieniom związanym z gender, piosenkom ?Budki Suflera? i utworowi The Grudge zespołu Tool. Do artykułów dołączono streszczenia w j. angielskim oraz, w wypadku prac obcojęzycznych, także polskim. W drugim dziale znalazło się 13 recenzji w j. polskim i angielskim. Ich autorzy omawiają wybrane i w większości wypadków opublikowane stosunkowo niedawno pozycje z literatury przedmiotu. Recenzowane są zarówno teksty polskie, jak i zagraniczne ? tłumaczone i nietłumaczone, co pomaga czytelnikowi, do pewnego stopnia, zorientować się w aktualnym stanie badań.

27 tom ?Literatury i Kultury Popularnej? otwiera wspomnienie o wszechstronnym humaniście prof. Wojciechu J. Burszcie. I tak jak szerokie były jego zainteresowania, tak zróżnicowane są artykuły zebrane w tym roczniku. Znajdziecie tu teksty dotyczące zarówno literatury fantastycznej, kinematografii, jak i odniesień do twórczości Williama Shakespeare?a w kulturze popularnej, w tym na przykład w latynoamerykańskiej narkopowieści.

Terry Pratchett jest jednym z najbardziej znanych współczesnych autorów uprawiających fantasy humorystyczną. Książka omawia kilka kwestii, jakie brytyjski autor porusza w swoim najsłynniejszym cyklu – w Świecie Dysku. Poszczególne rozdziały poświęcone są takim m.in. zagadnieniom, jak relacja pomiędzy człowiekiem a Absolutem, problem wolności, prawo do prawdy, rozumienie tolerancji czy wreszcie stosunek do śmierci. Analizy prowadzą do wniosku, że przyjęta przez Pratchetta w cyklu Świat Dysku formuła służy zarówno do wprowadzania do fantasy elementów stricte komicznych, jak i – przede wszystkim – do komentowania świata realnego i jego zjawisk. Pratchett wyraźnie traktuje fantasy humorystyczną jako kostium, pod którego osłoną, nie rezygnując z dbałości o formę, walory artystyczne, literackie czy dydaktyczne, można się zajmować istotnymi egzystencjalnie zagadnieniami, a jednocześnie nie znudzić, nie odstręczyć odbiorcy.