The Painter of Modern Life

Intymne notatki Baudelaire’a odkryte po jego śmierci. Myśli, tematy fragmenty, materiały do dwóch nienapisanych książek, Moje serce obnażone i Biedna Belgia!. W pierwszej „parzącym niby lód stylem, spiekłym i zmrożonym w abstrakcję” chciał zamknąć swoją wściekłość na cały świat oraz najbardziej osobiste myśli i uczucia. Miało to być podsumowanie jego życia. Druga, pierwotnie pomyślana jako rodzaj literackiego przewodnika, przekształciła się w zjadliwy i stronniczy pamflet, wyraz rozpaczy i bezradności „znużonego człowieka, który za sobą, w głębi lat, widzi jedynie gorycz rozczarowań, a przed sobą burzę, nie wróżącą niczego, ani nowej nauki, ani bólu”.

Pisząc w roku 1851 szkic Wino i haszysz Baudelaire wierzył jeszcze, że z wina może się zrodzić poezja, ale wiedział już, że haszysz jedynie obezwładnia. Twierdził, że wino pobudza wolę, a haszysz ją unicestwia, że wino czyni człowieka towarzyskim, a haszysz go izoluje. Dziewięć lat później wszystkim środkom pobudzającym stawia ten sam kardynalny zarzut: paraliżują wolę, najcenniejszą ze wszystkich władz. Łudzą wspaniałymi wizjami, których nie udaje się przekształcić w trwałe piękno. Nie sposób jednakowoż nie odnieść wrażenia, że te wizje go zachwycają. W swych dociekaniach dochodzi do wniosku, że pociąg do środków pobudzających wynika ze szlachetnej pobudki: głodu nieskończoności. (Ze Wstępu) W komentarzach Czytelnik znajdzie wszystkie da...

Lektura nadobowiązkowa. Żądza wolności w poezji poètes maudits przybierała kolosalne rozmiary, a punktami wyzwalania stały się dusza, ciało i miłość. Śmierć przecież przyszła po nich prędko, pozostawiając im wieczną młodość. Wyklęci zostawili po sobie poezję niepokoju, pokazali, jak przekracza się granice. To dziewiętnastowieczny portret tamtych burzliwych myśli i pełnych namiętności i niebezpieczeństw męskich historii.

Jak bym cię kochał, Nocy! bez twych gwiazd miliona, Bo ich światło to mowa stokroć powtórzona! A próżni, mroku szuka moja dusza smutna! Lecz, niestety, ciemności nawet są jak płótna, Gdzie tysiączne postacie odtwarza me oko Osób znikłych, lecz tkwiących w pamięci głęboko. Charles Baudelaire (1821-1867) Wybór wierszy najsłynniejszego symbolisty francuskiego w klasycznych przekładach.

Poprzez "Le Spleen de Paris", Charles Baudelaire nadaje prozie nowoczesną formę. W książce znajdują się wszystkie toposy charakterystyczne dla autora: morze, podróże, wino, miłość Studiowanie jej umożliwia eksplorację gatunku poetyckiego i rejestrów takich jak liryczny, polemiczny, tragiczny.Pojęcia literackie: wiersze w prozie, poeci przeklęci.Historia sztuki: fotografowanie poetów, poezja w muzyce.Kontekstualizacja: koniec XIX wieku ku nowoczesności.

W czerwcu 1857 Charles Baudelaire publikuje" Kwiaty zła ", kilka miesięcy po tym, jak Flaubert został osądzony za" pogardę dla moralności publicznej, religijnej i moralnej. Kwiaty Zła operują odważną erotyką, brzydotą oraz obrazami pełnymi śmierci i zła, wywołały, podobnie jak Madame Bovary Flauberta, skandal i proces sądowy, w wyniku którego Baudelaire oraz jesgo wydawca zostali ukarani grzywną za niemoralność, a sześć wierszy usunięto. W tym zbiorze dominujące są motywy i tematy: Dobra i Zła, Boga i szatana, grzechu pierworodnego, poezji, kobiety, wina, kotów...