Terrarium dla snów. Wiersze wybrane

Na meczu piłki nożnej David spotyka tajemniczego mężczyznę. Za jego namową zostawia rodziców i przeprowadza się do sierocińca. Szybko zjednuje sobie uczniów. Zostaje obwołany Bogiem. Powieść Coetzee'go jest mroczna, obrazoburcza. To osadzona we współczesnym świecie historia świętej rodziny. Czy tym razem potoczy się tak samo? Czy David przeżyje? „Oryginalne, ambitne, odważne dzieło” – Rafael Narbona „El Cultural”.

Starożytność przekazała nam pod nazwiskiem Tibullusa trzy księgi pieśni; składają się one na tzw. Corpus Tibullianum. Autorstwa poety możemy być pewni jedynie w przypadku dwóch pierwszych zbiorów - na trzeci złożyły się utwory niejakiego Lygdamusa oraz Sulpicji, rówieśnych artyście twórców o pomniejszym znaczeniu, jak również dzieła autorów anonimowych. Owe dwie księgi, stanowiące ogół osiągnięć artystycznych Tibullusa, obejmują szesnaście elegii: w pierwszej zawiera się dziesięć utworów, w drugiej - kolejnych sześć, każdy średnio około stuwersowej długości. W konfrontacji z innymi wiodącymi mistrzami pióra epoki augustowskiej - choćby Horacym czy Wergiliuszem, o wiele bardziej czynnymi zawodowo, a przy tym mierzącymi się odważnie z róż...

Jane Hirshfield, poetka, eseistka i tłumaczka, jest autorką nagradzanych tomów wierszy, w tym The Beauty (2015), Come, Thief (2011), After(2006), Given Sugar, Given Salt(2001), The October Palace (1994), Of Gravity & Angels (1988). Po polsku ukazał się w 2002 roku wybór jej poezji Uważność. Jest autorką kilku zbiorów esejów o poezji oraz współautorką antologii poetyckich, w tym wyboru wierszy religijnych pisanych przez kobiety. Tłumaczka m.in. poezji japońskiej. Studiowała na prestiżowym uniwersytecie w Princeton. Jako visiting poet wykładała na wielu amerykańskich uczelniach. Popularyzuje poezję, prowadząc warsztaty creative writing, występując w radio i cyklicznych programach TV. Spędziła kilka lat w klasztorze zen w Kalifornii, gdzie została wyświęcona na...

Pierwszy grzech Jezusa. Chłopiec stoi nad pustym grobem ptaka, którego pochował dzień wcześniej. Czy wtedy utracił niewinność? Może stało się to, kiedy bez wahania opuścił zrozpaczonych rodziców? A może, gdy znalazł ciało bestialsko zamordowanej nauczycielki tańca, a nikt nie potrafił jej wskrzesić? Powieść J.M. Coetzee’go jest jak baśń napisana skalpelem. Losy niezwykłego siedmiolatka Davida i jego opiekunów kryją wieloznaczną refleksję o naturze dobra i zła, piękna i brzydoty, miłości i nienawiści. „Powinniśmy przeczesywać świat nie w poszukiwaniu prawdziwej odpowiedzi, lecz prawdziwego pytania” – mówi jeden z bohaterów. Lata szkolne Jezusa są właśnie takim fundamentalnym pytaniem. J.M. Coetzee – południowoafrykański pisarz, noblis...

„Kiedy rozpoczynam ze studentami rozmowę o tekście, razem wprawiamy słowa w ruch. Taka rozmowa ma jednak sens tylko wtedy, kiedy wcześniejsza lektura nas samych poruszyła, przeciwstawiła się nam, potrąciła jakąś istotną strunę, wyrwała ze stanu apatii. W przeciwnym wypadku nie warto zaczynać wykładu. Niniejszy tom jest zbiorem szkiców, w których starałam się zebrać refleksje będące pokłosiem moich spotkań z Szekspirem i z odbiorcami jego sztuk. Chciałam wydobyć w nich wątki teologiczne w twórczości angielskiego dramatopisarza. Pamiętałam przy tym, że on sam niezwykle starannie ukrywał swoje poglądy, niewątpliwie świadom kłopotów, jakie mogą wyniknąć z pytania o wiarę, jeśli pytającymi są dociekliwi inkwizytorzy albo śledczy Jej Królewskiej...

Wojna, miłość i przesuwanie granic ludzkiej wytrzymałości! Lucjusz Krzelewski z zamożnej polskiej rodziny mieszkającej w Wiedniu studiuje medycynę, gdy nadchodzi rok 1914, wybucha wojna i błyskawicznie rozlewa się po całej Europie. Zafascynowany tym, że z dnia na dzień może zostać lekarzem, zaciąga się do wojska, licząc na przydział do znakomicie zorganizowanego lazaretu. Niestety trafia do Lemnowic, maleńkiej wioski w sercu Karpat, do szpitala polowego urządzonego w zrujnowanym kościele, skąd uciekli wszyscy lekarze. Jedyną osobą, która może pokazać Lucjuszowi jak ratować ciężko rannych zwożonych z pól bitewnych frontu wschodniego, jest tajemnicza siostra Margareta. Szalona i piękna. Osobliwy, niebezpiecznie bliski związek tych dwojga zostaje brutalnie p...

Opus posthumum Sowinskiego, Ludzkie, niezbyt ludzkie. Collage filozoficzny jak w soczewce oddaje charakter jego aktywności przekładowo-filozoficznej, jest niejako jego pełnym i ostatecznym scaleniem siebie w pośmiertnym dziele, a zarazem jego filozoficznoświatopoglądowym credo oraz przesłaniem. (...) Sowiński tłumaczy (...) autorów mu najbliższych, tych zatem, którzy filozoficznie go uformowali i których, zwłaszcza Nietzschego, systematycznie przekładał – stał się tłumaczem rozpoznawalnym w kraju właśnie za sprawą przekładów dzieł Nietzschego. Przełożył większość jego opublikowanych dzieł.

W co wierzyć - pyta autor - gdy człowiek stając twarzą w twarz z losem staje się mimowolnym narzędziem nieuchronnej zagłady tego, czym jest i co kocha? To podstawowy wątek wielkich mitów ludzkości, zbudowanych z nadziei, tęsknoty i trwogi spełnienia. Wpisują się w nie także Brzegi Syrtów - jedno z najważniejszych dzieł literackich XX wieku. Brzegi Syrtów są powieścią o powtarzalności historycznych cykli: można w niej odczytać echa upadku Cesarstwa Rzymskiego, czy zmierzchu Republiki Weneckiej. Ale to także powieść o granicach możliwości człowieka w oddziaływaniu na bieg przeznaczeń.

Gajusz Waleriusz Katullus urodził się ok. 87 r. p.n.e. w Weronie i żył mniej więcej lat trzydzieści. Zdaniem krytyków, wyrósł „ponad poziom «produkcji» swoich kolegów sztuką, a ponad poziom całej erotyki antycznej – głębią uczucia” po spotkaniu z siostrą osławionego trybuna Publiusza Klodiusza, Klodią. Jako kluczowe dla twórczości Katullusa wskazywano także ścigające go nieszczęścia: śmierć brata, zdradę ze strony przyjaciela i bolesny miłosny zawód, jak również brak zainteresowania polityką i lekceważenie dla republikańskich norm społecznych. W XX wieku mit Katullusa romantyka, dziecka natury tworzącego z porywu serca głęboko emocjonalne wiersze, któremu czasem tylko, niepotrzebnie, zdarzało się zabłądzić w rejony przeintelektualizowane...

Przedmiotem książki jest starożytny Bliski Wschód, w węższym znaczeniu ograniczony do regionu zwanego czasem Lewantem, to jest dzisiejszych terytoriów Syrii, Libanu, Palestyny i Jordanii. Nie trzeba przypominać, jak ważną rolę odegrała w dziejach ta część świata. Wystarczy wspomnieć, że to ojczyzna alfabetu i monoteizmu, a więc tam znajdujemy początki najważniejszych systemów religijnych świata i wszystkich aktualnie używanych systemów pisma. Z Przedmowy prof. dr hab. Michała Gawlikowskiego

„W 1952 roku napisałam Nasze dni wczorajsze, powieść, w której moje postaci straciły zdolność rozmowy. Albo raczej – mówią do siebie, ale już nie w formie bezpośredniego dialogu. Znienawidziłam dialogi. W tej książce zostały one wplecione ściśle w tkaninę historii; w tkaninę o bardzo ścisłej osnowie, jak w robótce na drutach zbyt gęstej, przez co nie przepuszcza powietrza”, pisała Natalia Ginzburg w 1964 roku. „Książka Nasze dni wczorajsze stanowi powieściowe pendant do najsłynniejszego utworu Natalii Ginzburg, autobiografii Lessico famigliare (Leksykon rodzinny). Także tutaj obserwatorką i sprawozdawczynią opisywanych wydarzeń jest młoda dziewczyna, która, jak się z początku zdaje, trzyma się z boku i nie do końca jest świadoma tego, co się...