Kronos 3/2010 Montaż człowieka

Religie Dalekiego Wschodu, buddyzm i hinduizm, można studiować na dwa sposoby. Pierwszy ma charakter (tak go nazwijmy) obiektywny. Można studiować religijne pisma Hindusów, uczyć się starożytnych języków i alfabetów, żeby w ten sposób odrywając się od siebie dotrzeć do wiedzy, która nadal, choć minęły tysiąclecia, głęboko do nas przemawia. Sposób drugi zarysowuje kształt przeciwny i ma charakter subiektywny. Zaczyna od współczesności, od świata, który nas otacza i który w sobie nosimy, żeby następnie cofnąć się do europejskich tradycji czytania Hindusów. Odwrotny jest tu porządek zadawanych pytań. Najpierw pytamy o powody naszej podróży na Wschód i pojęcia oraz wyobrażenia, które pomogą nam albo przeszkodzą w zrozumieniu Azjatów. Także i w...

W numerze m.in.: – Friedrich Wilhelm Joseph von Schelling, Światowieki. Ułamek z roku 1811, – Christophe Bouton, Czas i wolność, – Markus Gabriel, Filozofia czasu w Światowiekach Schellinga, – Catherine Malabou, Przyszłość Hegla. Plastyczność, czasowość, dialektyka. Wstęp, – Søren Kierkegaard, Bojaźń i drżenie. Epilog, – Michał Otorowski, Dzień XXXVII: Wahania Naturalisty, – Paweł Rzewuski, Filozofia demiurgizmu, – Marek Blaszke, Miłość i medycyna, – Jan Tokarski, Andrzej Walicki i Leszek Kołakowski – korespondencja.

Są to pieśni wyrastające ze społecznych marginesów i nawet środki językowe – rodzaj slangu pewnego, który tutaj jest używany – jest w swojej strukturze i w swojej inwencji bardzo podobny w bluesie i w greckich rebetika tragoudia. […] […] Słowo – los – powtarza się we wszystkich tych trzech kulturach w kontekście owych form muzycznych, o których mówię. Kwintesencja losu ludzkiego, czyli dor – w Rumunii. Los, czyli saudade, tęsknota i mágoa – w Portugalii. I los, przeznaczenie, tęsknota, naznaczona zresztą tragicznym piętnem – czyli kaimos, lachtara – w Grecji. To słowa-klucze, które zjawiska przeze mnie przedstawiane spajają ponad barierami kulturowymi, językowymi.

Doktor Marcin Luter, ten „chrześcijański Odyn”, odrzucając tradycję i autorytet Kościoła, stworzył paradygmatyczny dla nowożytności wzór buntu w imię bezpośredniego doświadczenia i źródłowej prawdy. Gest Lutra powtórzony przez Kierkegaarda wobec Duńskiego Kościoła Narodowego, a potem przez Karla Bartha wobec niemieckiego „protestantyzmu kulturowego”, dowodzi, że sens protestu pozostał żywy do naszych czasów, a jego przedmiotem może być sam protestantyzm. Wielkie projekty filozoficzne: Nietzscheańskie przewartościowanie wszystkich wartości i Heideggerowskie przezwyciężenie metafizyki także czerpią swój patos twórczego zniszczenia z luterańskiego ducha protestu w imię powrotu do źródeł myślenia o świecie i przeżywania świata; co wskazuje na...