„Cesare Lombroso” – książki

Czy to przypadek, że historię upadku człowieka zainicjowała przedstawicielka rodu kobiecego? Nawet jeśli do tej pory zaślepiały nas przykłady matczynej czułości lub urokliwa delikatność dziewic, czas nadszedł, aby zakwestionować rzekomą cnotliwość płci pięknej i ukazać jej prawdziwe oblicze.Drobiazgowe studia fizjologiczne Cesarego Lombroso dostarczają licznych dowodów na to, że kobiecie wrodzone są również zbrodniczość, wyrachowanie, mściwość, okrucieństwo, a zwłaszcza skłonność do rozpusty i to w stopniu znacznie przewyższającym niechlubne dokonania mężczyzn na tym polu. Zbrodniarka urodzona to ilustrowane kompendium nieodzowne dla każdego dżentelmena, który pragnie zbadać grzeszne predylekcje swojej połowicy. Nie dajmy się dłużej zwodzić powierzchownej religijności, pruderii, niewinnym rysom twarzy ani deklaracjom wiecznej miłości kobieta od Stworzenia predestynowana jest do złego, a aparycja jej posłużyć może za klucz do rozwikłania mrocznych żądz, którym jak dowodzi praktyka kryminologiczna nieustannie ulega.

Gdzie leży granica między szaleństwem, a geniuszem. Czy ludzie wybitni mają większe skłonności do chorób psychicznych? Czy przekraczanie tabu to objawy geniuszu czy szaleństwa? Dlaczego wybitni twórcy tak często miewają swoje natręctwa, swoje skłonności do alkoholu, hazardu, seksu itp? Na te i nie tylko te pytania próbuje odpowiedzieć włoski psycholog, psychiatra, antropolog i w zasadzie jeden z pierwszych kryminologów Cesare Lombroso (1835-1909) w swojej klasycznej pracy Geniusz i obłąkanie. I choć wiele elementów teorii włoskiego naukowca zostało już obalonych choćby teza o istnieniu współzależności wyglądu i skłonności patologicznych, przestępczych, czy też teorię o dziedziczności cech przestępczych. Według Lombroso przestępca to odmienny typ biologiczny. O tym, czy człowiek stanie się przestępcą decydują przede wszystkim cechy antropologiczne, a także osobowościowe. Przestępcy dzielą się na tych, którzy: są nimi od urodzenia (2/3 wszystkich przestępców) przestępcy z namiętności przestępcy z nawyknienia (ich rodzice byli przestępcami) pseudo-przestępcy (przypadkowi) kryminoloidzi (podatni na przestępstwo). I choć jak pisaliśmy te teorie są już obecnie uznawane za przestarzałe to jednak Geniusz i obłąkanie to nie tylko rozprawa kryminologiczna, w tej pracy bowiem autor koncentruje się nie na przestępcach, a na ludziach wybitnych i w tej części praca ta wydaje się ciągle aktualna

Gdzie leży granica między szaleństwem, a geniuszem. Czy ludzie wybitni mają większe skłonności do chorób psychicznych? Czy przekraczanie tabu to objawy geniuszu czy szaleństwa? Dlaczego wybitni twórcy tak często miewają swoje natręctwa, swoje skłonności do alkoholu, hazardu, seksu itp? Na te i nie tylko te pytania próbuje odpowiedzieć włoski psycholog, psychiatra, antropolog i w zasadzie jeden z pierwszych kryminologów Cesare Lombroso (1835-1909) w swojej klasycznej pracy „Geniusz i obłąkanie”. I choć wiele elementów teorii włoskiego naukowca zostało już obalonych – choćby teza o istnieniu współzależności wyglądu i skłonności patologicznych, przestępczych, czy też teorię o dziedziczności cech przestępczych. Według Lombroso przestępca to odmienny typ biologiczny. O tym, czy człowiek stanie się przestępcą decydują przede wszystkim cechy antropologiczne, a także osobowościowe. Przestępcy dzielą się na tych, którzy: są nimi od urodzenia (2/3 wszystkich przestępców) przestępcy z namiętności przestępcy z nawyknienia (ich rodzice byli przestępcami) pseudo-przestępcy (przypadkowi) kryminoloidzi (podatni na przestępstwo). I choć jak pisaliśmy te teorie są już obecnie uznawane za przestarzałe to jednak „Geniusz i obłąkanie” to nie tylko rozprawa kryminologiczna, w tej pracy bowiem autor koncentruje się nie na przestępcach, a na ludziach wybitnych i w tej części praca ta wydaje się ciągle aktualna