Route 66

Mikro opowiadania z tomu "Nanizane na sznurek" to jeden z pierwszych tekstów nurtu tzw. Węgierskiej nowej prozy. Wydana na Węgrzech w 1976 roku debiutancka książka młodego matematyka, obecnie jednego z najwybitniejszych europejskich pisarzy, do dziś nie straciła aktualności i świeżości, a przez wiele lat była jednym z niewielu literackich przekazów dotyczących niechlubnej przeszłości węgierskich wysiedleń. Ten wyrafinowany artystycznie, pełen fantazji opis rzeczywistości widzianej przez pryzmat wspomnień z dzieciństwa należy do najbardziej frapujących dokonań Petera Esterhazyego.

Autor, łotewski lekarz, specjalista Tradycyjnej Medycyny Chińskiej i Qigong, odkryje przed Tobą metodę na osiągnięcie pokoju wewnętrznego i uwolnienie się od nagromadzonego napięcia. Jak przekonuje, kluczem do tego jest pokój w sobie, równowaga myśli i uczuć oraz niski rytm wewnętrzny, który umożliwia spokojne i prawidłowe myślenie. Odkryjesz co kradnie Twoje siły, w jaki sposób stworzyć indywidualną mapę pokoju, jaką wartość niesie za sobą praktykowanie aktywności fizycznej, ćwiczeń oddechowych, autohipnozy i medytacji. Przestaniesz się męczyć przeżywaniem w kółko tego co zrobiłeś nieprawidłowo, a także odkryjesz w jaki sposób odpoczywać wchodząc na czwarte piętro! Odzyskaj pokój - wróć do zdrowia!

Wyspiański nie był poetą i równocześnie był poetą we wszystkim, co robił. Gdy tworzył swoje dramaty i projektował dla nich teatr, gdy komponował witraże i snuł fantazje architektoniczne o wzgórzu wawelskim. Był nim także wtedy, gdy pisał listy i eseje –to z nich głównie pochodzą teksty składające się na ten niewielki wybór. Poetyckie fragmenty przypominają Wyspiańskiego kameralnego i refleksyjnego; tworzą najbardziej osobiste przesłanie artysty: pod ściszoną tonacją pulsuje dramatyczne napięcie, pod ironią skrywa się rozpacz. Najlepiej pozwalają zrozumieć ten liryczny autoportret: „jakimś poematem wydaje mi się życie moje […], ale wciąż drżę, że ten poemat się nagle rozerwie…, że przepadnie niedokończony...” Teksty Wyspiańskiego k...

Pierwsza pełna biografia księdza Józefa Tischnera, a zarazem dzieło w prawdziwie Tischnerowskim duchu. Jest to nie tylko oparta na faktach, rzetelna relacja o życiu i kształtowaniu się wybitnego uczonego, ale przede wszystkim pasjonujący reportaż biograficzny, którego autor dociera do najbardziej zaskakujących miejsc, do najmniej spodziewanych świadków, by dzięki nim pełniej zrozumieć swojego bohatera. Książka powstawała przy wielkiej życzliwości i pomocy ze strony rodziny Księdza Profesora. Autor dopuszczony został do rodzinnego archiwum – stąd w książce mnogość znakomitych, nieznanych fotografii – a zarazem nie szczędzono mu czasu i uwagi, gdy trzeba było odtworzyć i zweryfikować rozmaite fakty z przeszłości. Ów trud poszukiwania, odkurzania pamięc...

W gronie mężczyzn, dla których nie ulega wątpliwości, że najważniejsze zagadki marzenia sennego rozwikłane zostały dzięki staraniom autora niniejszego artykułu, pewnego dnia pojawiło się pragnienie, by zająć się takimi snami, które w ogóle nigdy nie były przez nikogo śnione, a zatem snami stworzonymi przez psiarzy i przypisanymi osobom fantastycznym, bohaterom pojawiającym się na scenie opowiadania.

Autor w ośmiu tekstach porusza temat „nihilizmu reakcyjnego”, tak bardzo różnego od nihilizmu niemieckiego czy rosyjskiego, wyrastającego z katolicyzmu, osadzonego na cywilizacji łacińskiej i pilnującego tradycji. Porusza ten problem w znakomitej formie eseju literacko-filozoficznego. O książce Krzysztof Tyszka-Drozdowski pisze: „Śródziemnomorski nihilizm, reakcyjny nihilizm, który tu opisuję, to stan duszy narodów łacińskich. Stan duszy tych, którym tradycja wydaje się nieskończenie droga, choć wiedzą, że jest zniszczalna i kruchsza, niż się wydawało, tych, którzy pilnują jej, bo wiedzą, że Bóg przestał jej pilnować. Chwilowo, na jakiś czas… Ten czas musimy przeczekać, jako narody i jako jednostki. Starałem się poukładać wiedzę o tym, jak tę...

Książka w sposób śmiały i nowatorski stara się uwolnić pojęcie patriotyzmu i przywiązania do rodzinnej ziemi od ideologii. Zwłaszcza ideologii narodowej, która wykorzystuje, zniekształca i zafałszowuje naszą prywatną, intymną lokalność. Sfera czułej dyskrecji, jaką każdy z nas otacza własną lokalną ojczyznę, zostaje użyta do ideowej reprezentacji, a jej ładunek emocjonalny staje się siłą nośną samej ideologii. To, co zwyczajnie ludzkie i autentyczne, zmienia się w ideologiczne i sztuczne. Jest to zatem również książka o przebijaniu się przez fałsz ku szczerości. A ponieważ jednym z najważniejszych nośników naszej patriotycznej afektywności jest literatura, to pisarze są rzecznikami tych prywatnych ojczyzn i oni reprezentują nas w próbach powr...

Pierwsza biografia Magdaleny Abakanowicz Jest dziś najgłośniejszą polską artystką. Znów jej prace wędrują po świecie, a na aukcjach osiągają niebotyczne ceny. Pokazywane są w londyńskiej Tate Modern, w Chicago czy Hiroszimie, przyciągają do Wrocławia czy Poznania, ale jej życie wciąż pozostaje wielką zagadką. Magdalena Abakanowicz zrewolucjonizowała sztukę, nie tylko polską. Zmieniła tkaninę artystyczną w dzieło bliższe rzeźbie i architekturze niż tkactwu. Jednak zarówno historię swojego życia, jak i interpretacje swojej sztuki trzymała pod ścisłą kontrolą. Budowała wokół siebie wielki mit, którego początki sięgać miały Czyngis-chana. Jak bardzo ten mit odległy jest od rzeczywistości? Co chciała ze swojej biografii wymazać? Z jakim bagaż...

Jeden z najważniejszych dogmatów nowoczesności sprowadza się do wiary, że naturalnym stanem ludzkich wspólnot politycznych jest pokój. To złudzenie. Starożytni Grecy patrzyli na rzeczywistość bardziej trzeźwo. Wiedzieli, że normę stanowi wojna. Nigdy nie jest ona tak odległa, by nie mogła się wydarzyć. Niemal zawsze nawiedza życie zbiorowe w tej lub innej formie – jeżeli nie otwartego konfliktu, to w postaci gorących sporów, które już za chwilę mogą przeobrazić się w otwartą przemoc. W garnku, w którym ludzie pichcą własną historię, niemal zawsze bulgoce. Momenty oddechu należą do rzadkości. Co gorsze, wiele wskazuje na to, że to sama natura człowieka – naraz wspaniała, groźna i niezmienna – sprawia, że ludziom prędko przejada się dobrobyt...

Biurko do pracy, łóżko i spokój – to przecież tak niewiele. Lecz cudzoziemiec w obcym kraju, w burzliwych czasach, nawet za pieniądze nie jest w stanie tego zdobyć. „Trzymający w napięciu metafizyczny thriller nieznanego klasyka literatury czeskiej. Gorąco polecam!” – Andrzej S. Jagodziński

Emanuel Karski, ekscentryczny architekt i miłośnik książek, pozostawia swoim dzieciom i tajemniczej przyjaciółce testament z instrukcją, jak zdobyć spadek. Trop prowadzi do kórnickiego zamku i słynnych dzieł sztuki, w których należy szukać wskazówek. Skłócone rodzeństwo rozpoczyna wyścig z czasem, zwycięży bowiem ten, kto pierwszy rozwiąże zagadkę. W intelektualną grę zostaje wciągnięty także detektyw Barber i jego czternastoletni asystent Omnibus. Kiedy w okolicy pojawiają się zainteresowani spadkiem gangsterzy, wszystkim zaczyna grozić śmiertelne niebezpieczeństwo...

Utwory Elżbiety Wojnarowskiej są uderzająco krótkie z naciskiem na słowo uderzająco. Mówią wszystko. Oto ulotność życia. My, zakładnicy rzeczy jesteśmy uwięzieni między przedtem a potem. Życie zdaje się drobną przynależnością. Z precyzją szpilki czy igły, rekwizytów pojawiających się w Światoczułości, autorka dotyka tego, co ważne. Pociąga subtelność obrazu przynależności. Życie, drobiazg, jest znośne. Inne być nie może. Wystarczy kochać poranki. Piękno jest nieśmiertelne. To przynależność absolutna. Czy można pisać wiersze? - pyta poetka. Trzeba, należą do Pani! odpowiadam Pani Elżbiecie Wojnarowskiej. Krzysztof Bielecki Tom zaczyna się serią maksym tak zaskakujących, że budzą nas z nieprzytomności codziennego krzątania. A w k...

Światoodczucie II czyli rozmowy na XXI wiek

Co właściwie się wydarzyło? Bo nic tu nie jest oczywiste. To thriller psychologiczny. Padł strzał, kto strzelał, do kogo i dlaczego? Ranna zostaje główna bohaterka, Nastazja. Celowo czy przypadkiem? Czy musi umrzeć? Około 30-letnia Nastazja na planie filmu poznaje niewiele od siebie starszego Vincenta, oboje, „naturszczyki” zaangażowani przez reżysera wprost z ulicy, grają główne role, kochanków. 1939 rok. Wojna. Ona żegna pilota który leci do Anglii walczyć w Dywizjonie 303. Film nie zostaje ukończony. Ale ich relacja przenosi się na życie, zostają kochankami, w końcu biorą ślub. Jednak to nie happy end. To początek… tragedii. Nastazja porzuca Vincenta dla Leona, który po przejściach wraca z USA do Polski. Leon buduje dla Nastazji dom na wsi, w którym...

Jak bardzo można być samotnym? Dziesięcioletnia Janeczka przekonuje się o tym boleśnie. Jej życie jest pasmem niepowodzeń. Traci rodzinę, potem mamę, nagle zostaje sierotą. Jest teraz sama. W wielkim, obcym mieście. W obcej szkole i nieprzyjaznej klasie. Czy zostanie oddana do Domu Dziecka? Janeczka tego boi się najbardziej. Ale czasami nieszczęście nie jest końcem wszystkiego. Często staje się początkiem czegoś nowego, a nawet lepszego. Od którego nie trzeba będzie nigdzie uciekać. Tak się dzieje z Janeczką. Znajduje zupełnie niespodziewanie nowy dom i serdeczność. Opowieść o potrzebie miłości i przyjaźni. I o mądrości nadziei.

Skandal wywołany książką Witaj smutku Francoise Sagan był bezprecedensowy, z Córeczką może być podobnie, ta historia także mrozi krew w żyłach. Czytamy i nie możemy oprzeć się wrażeniu, że to się dzieje obok nas. A wydarzyło się wiele. Bo to thriller psychologiczny o obsesyjnej miłości i zazdrości, która prowadzi do? No właśnie do czego, jak nie do bezprecedensowej zbrodni… która zbrodnią jest, czy nie jest? Bohaterka, 18-letnia Amanda, kochana „córeczka tatusia”, zakochana we własnym ojcu, znanym aktorze, Wiktorze, nie akceptuje jego związku z producentką Julią. Akceptuje wszystkie wyskoki ojca, nawet jego skoki w bok, ale miłość i ślub? To dla niej za wiele. Gotuje ojcu i jego wybrance piekło na ziemi. Co nieuchronnie prowadzi do katastrofy. W...

Jak bardzo można być samotnym? Dziesięcioletnia Janeczka przekonuje się o tym boleśnie. Jej życie jest pasmem niepowodzeń. Do czasu. Niekiedy nieszczęście utraty jest nie tylko końcem dotychczasowego życia, ale często staje się początkiem nowego, lepszego. Od którego nie trzeba będzie nigdzie uciekać. Opowieść o mądrości nadziei.

To literatura ambitna, która nie tylko w sposób ciekawy opowiada historię trzech różnych ludzkich egzystencji, ale zakotwicza je w kontekstach społecznych i politycznych ostatnich sześćdziesięciu lat. Narracja trzyma w napięciu, opowieści przeplatają się i przenikają, dzięki czemu uzyskujemy interesującą, miejscami ekscytująca polifonię głosów. Ale nie tylko fabuła stanowi ważną zaletę tej książki. Ciekawy jest styl, miejscami zmetaforyzowany, przepełniony interesującymi refleksjami na temat życia. W tej książce, zbudowanej na zasadzie suspensów, nic nie jest jasne, tak jak nie jest jasne nasze życie, które można opowiadać na różne sposoby, a do jego prawdziwej istoty nigdy nie dotrzemy.

Skandal wywołany książką Witaj smutku Franoise Sagan był bezprecedensowy, z Córeczką może być podobnie, choć już bez precedensu. Ta historia jednak także mrozi krew w żyłach. Czytamy i nie możemy oprzeć się wrażeniu, że to się dzieje obok nas. Bo ilu z nas dotyczy podobna historia? A na koniec nie potrafimy po prostu zamknąć książki i zapomnieć, jakby nic się nie wydarzyło.