Wieczny mąż

Idiota to jedna z najważniejszych powieści w dorobku mistrza literatury rosyjskiej Fiodora Dostojewskiego (1821-81). Ta napisana w latach 1868-69 powieść (pisał ją po katordze, przebywając w Europie Zachodniej) jest swego rodzaju utopią moralną, a jej główny bohater to postać - co u Dostojewskiego rzadkie - pozytywna. Książę Myszkin (bo tak się nazywa główny bohater powieści), to człowiek prawy, naturalny, trochę dziecko, trochę Chrystus, trochę taki rosyjski „jurodiwyj”, człowiek natury wg wzorów Jana Jakuba Rousseau, pragnący zbawić świat czy choćby ocalić drugą z bohaterek Nastasję Filipowną. Ta misja okaże się jednak tragicznie nierealna, dobro jednak (tu obawia się pesymizm Dostojewskiego) nie może pokonać zła. Ale ważny pozostaje poryw szla...

Nie ma bodaj w literaturze światowej powieści tak słynnej (przetłumaczono ją na ponad 100 języków świata) jak Zbrodnia i kara Fiodora Dostojewskiego (1821-81). Autor, czołowy przedstawiciel (obok Tołstoja i Turgieniewa) rosyjskiego realizmu, wielki pesymista, człowiek skazany przez carat na katorgę, a potem przeciwnik idei socjalistycznych zdaje się w niej pytać: Czy zbrodnia popełniona w imię wielkiego, szlachetnego celu zasługuje na karę? Czy zatem cel uświęca środki? A może przeciwnie: to użyte środki, zawsze i wszędzie, rozstrzygają o wartości celu? Czy zatem zbrodnia (czy to popełniona w imię wielkiej idei czy w zasadzie po to by udowodnić sobie, że po prostu można) musi nieść za sobą karę, wbrew temu co wydaje się głównemu bohaterowi powieści,...

Książka jest próbą wprowadzenia w najważniejsze problemy filozoficzne, a choć są to zagadnienia często bardzo trudne, przedstawia ona w sposób możliwie przystępny różnorodne szkoły i kierunki myśli filozoficznej Indii, Chin, a także Tybetu i Japonii, pozwalając czytelnikowi na zorientowanie się w całym zakresie różnorodnych pytań, problemów i ich rozwiązań.

Zespół Dżem jest symbolem żelaznej konsekwencji muzycznej, a jego fenomen jest rzeczą oczywistą. Niebanalny styl łączący rocka, bluesa, reggae, country, funku, boogie z pewnością przyczynił się do wielkiego sukcesu. Utwory Dżemu sprawdzają się zarówno w kawiarniach, na ulicy, jak i na ogniskach przy dźwiękach gitary akustycznej. Brzmią w uszach niejednego polskiego pokolenia. Lista utworów: 1.1. Złoty Paw 1.2. Harley Mój 1.3. Naiwne Pytania 1.4. Sen O Victorii 1.5. Jak Malowany Ptak 1.6. Autsajder 1.7. Mała Aleja Róż 1.8. Modlitwa III – Pozwól Mi 1.9. Czerwony Jak Cegła 1.10. Whisky 1.11. Wehikuł Czasu – To Byłby Cud 1.12. List Do M. 1.13. Zapal Świeczkę 1.14. Skazany Na Bluesa 2.1. Kim Jestem – Jestem Sobie 2.2. Kaczor Coś Ty Zrobił...

Historia miłosna przepełniona czystym pięknem, głębokim smutkiem i głęboką prawdą. Większość z nas ma tylko jedną jedyną historię do opowiedzenia. Nie chodzi mi o to, że w naszym życiu dzieje się tylko jedno coś: są niezliczone wydarzenia, które przekształcamy w niezliczone historie. Ale naprawdę liczy się tylko jedna historia, którą warto opowiedzieć. Ta jest moja. Lata sześćdziesiąte, przedmieścia południowego Londynu, lato. Paul w wieku dziewiętnastu lat wraca z uniwersytetu. Matka namawia go do wstąpienia do klubu tenisowego. W turnieju mieszanym debla gra z Susan Macleod, znakomitą zawodniczką. Pewna siebie, ironiczna, czterdziestoośmioletnia mężatka z dwiema prawie dorosłymi córkami szybko staje się również ciepłą towarzyszką, ich więź...

Wydaje się, że Julian Barnes zrobił dla brytyjsko-francuskich stosunków więcej niż ktokolwiek od czasów Edwarda VII - "Daily Telegraph" Ktoś, kto pisze tak dobrze o literaturze francuskiej, o Flaubercie i o Francji, naprawdę zasługuje na Legię Honorową - Bernard Pivot, "Apostrophes" Francuzi wprost czczą Juliana Barnesa, a my, niewystarczająco jak sądzę, tylko go podziwiamy - Joanna Trollope Długi i pełen namiętności związek Juliana Barnesa z Francją zaczął się ponad czterdzieści lat temu. Sceptyczny obserwator podczas rodzinnych wypraw samochodowych, nauczyciel w szkole w Bretanii, student języków i literatury, przemierzył wzdłuż i wszerz Francję i doskonale poznał jej kulturę. Zebrane tu eseje, pisane w ciągu ponad dwudziestu lat, świadczą o jego p...

Wielowątkowa, diaboliczna opowieść o tym, jak szlachetne idee indywidualnej wolności, w umysłach ludzi na wolność niegotowych, kształtowanych w uściskach carskiego samodzierżawia, przeradzają się w idee nihilizmu, bezwładne rewolucyjne ruchy i terroryzm. Gęste od mrocznych emocji, mieszaniny obłudy i szlachetności, nienawiści i współczucia, niewinności i amoralnego cynizmu, są „Biesy” krzywym zwierciadłem ówczesnych – jakże czasami aktualnych w opisanych postawach – inteligenckich marzeń o ludzkiej utopii i proroczą zapowiedzią powstania stalinowskiej wersji totalitaryzmu.

Książka Roku 2023 w Ukrainie Brawurowa opowieść o (nie)udanej ucieczce i (nie)spodziewanym powrocie Eugenia Kuzniecowa to świeży, zaskakujący głos literatury ukraińskiej. Pisarka życie dzieli między ojczyznę, a Hiszpanię (gdzie pracuje na uniwersytecie i wraz z mężem wychowuje dzieci). Jej nowa powieść o próbie ucieczki przed rodziną, wojną i własnym niedostosowaniem wyrasta z życia na dwóch krańcach Europy. Introwertyczny Tolik zawsze marzył o własnym domu w Hiszpanii. Kiedy jego marzenie się spełniło i usiadł w wygodnym fotelu, w Ukrainie wybuchła wojna. U progu pojawiła się matka z jego siostrą i jej przyjaciółką, wujem, cioteczną babką, dwoma kotami i hałaśliwym psem. Wyśniona oaza spokoju do złudzenia zaczęła przypominać jego dom rodzinny...

Laureatka Choix Goncourt Prize i Elle readers' Prize. Niezwykle szczera i poruszająca powieść, nazywana jedną z najlepszych książek ostatnich lat we Francji. W skrzynce pocztowej matki Anny Berest znalazła się dziwna pocztówka. Nie była podpisana. Zdjęcie opery paryskiej Garniera, a na odwrocie imiona dziadków jej matki oraz jej ciotki i wujka, którzy zginęli w Auschwitz w 1942 roku. Autorka postanowiła dowiedzieć się, kto ją przysłał. Wynajęła prywatnego detektywa i kryminologa, przepytała mieszkańców wioski, w której zatrzymano jej przodków. Udało jej się odtworzyć epopeję rodziny Rabinowiczów: ucieczkę z Rosji, przeprowadzkę na Łotwę, a potem do Palestyny, osiedlenie w Paryżu i tragiczne wojenne losy. I udało się wreszcie odkryć, kto był nadawcą...

Obrzydliwie zabawna seria! Plamek i Brudek to dwie złośliwe bakterie. Wprost uwielbiają wszystko, co smrodliwe, paskudne, glutaśne i brudaśne. Zawsze są blisko dzieci, które zapominają o codziennym dbaniu o higienę – nie myją rąk ani zębów, nie czeszą włosów, nie lubią zmieniać skarpetek i sprzątać w swoim pokoju. To właśnie wtedy Plamek i Brudek stają się ich najlepszymi przyjaciółmi i nie opuszczają ich na krok. Siedzą sobie pod brudnymi paznokciami albo w dziurawym zębie i wymyślają najohydniejsze zabawy. Tym razem Plamek i Brudek postanawiają wybrać się w najbardziej fujkową podróż – do brudnych włosów! Zajrzą też do pewnego, długo niesprzątanego pokoju… Uwaga! „Plamek i Brudek” to obrzydliwie przezabawna seria, która uświadomi naj...

Gdybym nie chciała sprzedać mieszkania. Gdyby mój dziadek nie popełnił samobójstwa w momencie, kiedy potrzebowaliśmy pieniędzy. Gdybym nie przesunęła wizyty u wydawcy w Paryżu. Gdyby Stephen King zginął w strasznym wypadku, którego doznał trzy dni przed Claude’em. Gdyby padało. Gdyby dni poprzedzające wypadek nie obfitowały w nieoczekiwane i niewyjaśnione wydarzenia. W rozgorączkowanej, pełnej napięcia narracji Brigitte Giraud usiłuje zrozumieć, jak doszło do wypadku, w którym dwadzieścia lat wcześniej zginął jej mąż. Robi bilans i jeszcze raz stawia te wszystkie pytania, które przez lata pozostały bez odpowiedzi. Przypadek, przeznaczenie czy zbieg okoliczności? Autorka wraca do tych dziwnych dni, pozornych drobiazgów, które doprowadziły do śmierci...

Krótka, nieznana czytelnikom opowieść o kobiecej wolności i pożądaniu, o zagadkowości życia i jego nieprzewidywalności Wydana 10 lat po śmierci autora Miłości w czasach zarazy i Stu lat samotności. Ana Magdalena Bach jest szczęśliwą mężatką. Od śmierci swojej matki, którą zgodnie z jej życzeniem pochowano na karaibskiej wyspie, Ana co roku 15 sierpnia udaje się na jej grób. Nieodmiennie składa bukiet gladioli i następnego dnia wraca do domu. Te rutynowe wyprawy drastycznie zmieniają swój charakter, gdy w trakcie kolejnej podróży na grób matki Ana spędza niespodziewanie noc z nieznanym mężczyzną. Od tego czasu każdy następny wyjazd będzie oczekiwaniem (czasem spełnionym, czasem nie) na kolejną przygodę.

Wieczny mąż, podobnie jak inne utwory Dostojewskiego, zbudowany jest na charakterystycznych dla prozy rosyjskiego pisarza "przeklętych problemach". Wiarołomstwo, żądza zemsty, topienie własnych lęków i rozpaczy w alkoholu, psychologiczny sadyzm i masochizm - oto, co dręczy jego bohaterów. Dostojewski ukazuje ich w całym wewnętrznym skomplikowaniu, jako jednostki głęboko nieszczęśliwe, napiętnowane poczuciem klęski i winy. Późną nocą mieszkanie Wielczaninowa niespodziewanie odwiedza Trusocki, znajomy gospodarza sprzed lat. Po śmierci swej żony Natalii Trusocki dowiedział się o jej dawnym romansie z Wielczaninowem. Jedną z konsekwencji tego związku było dziecko

Bracia Karamazow to ostatnia powieść Fiodora Dostojewskiego, ukończona w 1880 roku. Jest uważana za jedno z najważniejszych dzieł literatury rosyjskiej i światowej. Powieść porusza wiele głębokich tematów filozoficznych, moralnych i egzystencjalnych, postacie w niej są bogato rozwinięte, co pozwala autorowi na głębokie eksplorowanie różnych aspektów ludzkiej natury. Bracia Karamazow stanowią ważne dzieło literatury psychologicznej i filozoficznej.

Oto powieść, z utworów Dostojewskiego kto wie czy nie największa, na pewno zaś najgłębiej badająca mroczne tajniki duszy, a zarazem wzywająca do wytrwania w poszukiwaniu   piękna jej wnętrza, chrześcijańskiej caritas, miłości współczującej i wybaczającej. Taki jest główny bohater, książę   Lew Myszkin, który bez grosza przy duszy przyjeżdża do Rosji, by objąć spory majątek. Swej dobrotliwości, pokorze oraz irytującej wręcz naiwnej ufności do ludzi, zawdzięcza on tytułowy przydomek, jakim obdarzają go inne postaci. Myszkin to postać z innego czasu i innych krain. Być może zagubiona wprost z Ewangelii w XIX-wiecznym świecie, bezwzględnym dla słabych, pełnym nierówności i złych namiętności. Książę Myszkin chce naśladować Chrystusa,...

`Wspomnienia z martwego domu` to wybitna, a zarazem najbardziej osobista powieść Fiodora Dostojewskiego, w której opisał on życie w syberyjskim więzieniu. Pisarz m.in. za krytykę carskiej polityki został skazany na karę śmierci. Ostatecznie, car zmienił wyrok na więzienie i ciężkie roboty, a Dostojewski spędził cztery lata na katorżniczej pracy. Doświadczenia zebrane w tym okresie pozwoliły mu nakreślić poruszający obraz życia na zesłaniu. Ustami bohatera, Aleksandra Pietrowicza Gorianczykowa, skazanego za zabójstwo żony, pisarz przekazał w powieści prawdę o więziennych warunkach - ciężkiej pracy, brutalności strażników, dramatycznej sytuacji więźniów, a także o skomplikowanych relacjach między nimi. Większość zesłańców pochodziła z chłopst...

Dostojewski pisał ?Opowieści fantastyczne? właściwie przez całe życie. Spośród jego bohaterów sympatię budzą głównie ludzie prości, wywodzący się z ludu, jak wieśniak Mareusz czy babuleńka z opowiadania ?Stuletnia?. To w nich widział ostoję wartości narodu rosyjskiego ? wiary, tradycji i prawości. Osiągnął tu formę mistrzowską. Znajdując punkt wyjścia w prostej historii, niekiedy gazetowej informacji, przechodził do rozważań uniwersalnych. Zmuszał i zmusza nas do zastanowienia się nad ?przeklętymi wyzwaniami? egzystencji: prawdą i fałszem, dobrem i złem, pięknem i brzydotą. Ale dobro miesza się ze złem, prawda z fałszem, piękno z brzydotą; nasza dusza lawiruje pomiędzy jednym a drugim, nigdy nic nie jest czarne albo białe. I w tym właśnie je...