Zaginione dziewczyny

Jak ocenić książkę, która opisuje tak drastyczne wydarzenia? Według mnie nie da się?

Od lat interesuję się tematyką kryminalną i o tej sprawie słyszałam już nieraz. Jednak sięgając po tę pozycję, miałam nadzieję, że dowiem się czegoś więcej. I dowiedziałam. Autor nie tylko opisuje dramatyczne wydarzenia, jakie spotkały trzy młode dziewczyny, ale także nakreśla życie sprawcy oraz jego rodziny ? kim byli, czy jak potoczyły się ich dalsze losy. John Glatt przedstawia całą sprawę bardzo dokładnie - nie pomija tortur jakich doświadczyły dziewczyny ani rozpaczy rodzin, które z wytrwałością poszukiwały Amandy i Giny. Mamy tu też wypowiedzi samego sprawcy, ofiar, ich rodzin, sąsiadów, policji i agentów FBI. Informacje są bardzo dobrze uporządkowane i przedstawione w sposób chronologiczny. Całość czyta się niezwykle szybko dzięki krótkim rozdziałom.

Chociaż autor pisze w lekki sposób, to ta książka definitywnie taka nie jest. Trzeba przygotować się na wiele emocji, zwłaszcza cierpienia, bólu, beznadziei. Nie jest to pozycja dla wrażliwych osób. Cała książka daje do myślenia i przeraża. Przerażające były zaniedbania, jakich dopuściła się policja ? gdyby zainterweniowano wcześniej do porwań albo by nie doszło, albo koszmar tych dziewczyn trwał krócej. Jakim cudem przez tyle lat Arielowi Castro udało się uniknąć wykrycia - nikt z rodziny ani przyjaciół nie zauważył niczego dziwnego, gdy odwiedzał go w jego domu? Może to po prostu wyparcie? Bo jakim sposobem ktoś nam bliski mógłby popełnić tak ohydną zbrodnię? Jaka matka zgłasza zaginięcie córki na policję, a potem nie interesuje się, czy dziecko zostało odnalezione? Niestety, to spotkało właśnie Michelle ? przez ponad dekadę nikt tak naprawdę jej nie szukał? No i kim trzeba być, żeby popełnić tak ohydną zbrodnię, a potem udawać, że pomaga się w poszukiwaniach? Ariel zniszczył życie nie tylko Amandzie, Ginie i Michelle, ale także życie ich rodzin, a nawet swoich dzieci, bo Gina przyjaźniła się z jedną z jego córek?

Jest to reportaż, o którym ciężko będzie zapomnieć. Jeśli interesuje Was tematyka true crime, to warto zapoznać się z tą pozycją. Bo z jednej strony to historia o prawdziwym potworze, a z drugiej o nadziei, niesamowitej wytrwałości i woli walki.

Jak ocenić książkę, która opisuje tak drastyczne wydarzenia? Według mnie nie da się…

Od lat interesuję się tematyką kryminalną i o tej sprawie słyszałam już nieraz. Jednak sięgając po tę pozycję, miałam nadzieję, że dowiem się czegoś więcej. I dowiedziałam. Autor nie tylko opisuje dramatyczne wydarzenia, jakie spotkały trzy młode dziewczyny, ale także nakreśla życie sprawcy oraz jego rodziny – kim byli, czy jak potoczyły się ich dalsze losy. John Glatt przedstawia całą sprawę bardzo dokładnie - nie pomija tortur jakich doświadczyły dziewczyny ani rozpaczy rodzin, które z wytrwałością poszukiwały Amandy i Giny. Mamy tu też wypowiedzi samego sprawcy, ofiar, ich rodzin, sąsiadów, policji i agentów FBI. Informacje są bardzo dobrze uporządkowane i przedstawione w sposób chronologiczny. Całość czyta się niezwykle szybko dzięki krótkim rozdziałom.

Chociaż autor pisze w lekki sposób, to ta książka definitywnie taka nie jest. Trzeba przygotować się na wiele emocji, zwłaszcza cierpienia, bólu, beznadziei. Nie jest to pozycja dla wrażliwych osób. Cała książka daje do myślenia i przeraża. Przerażające były zaniedbania, jakich dopuściła się policja – gdyby zainterweniowano wcześniej do porwań albo by nie doszło, albo koszmar tych dziewczyn trwał krócej. Jakim cudem przez tyle lat Arielowi Castro udało się uniknąć wykrycia - nikt z rodziny ani przyjaciół nie zauważył niczego dziwnego, gdy odwiedzał go w jego domu? Może to po prostu wyparcie… Bo jakim sposobem ktoś nam bliski mógłby popełnić tak ohydną zbrodnię? Jaka matka zgłasza zaginięcie córki na policję, a potem nie interesuje się, czy dziecko zostało odnalezione? Niestety, to spotkało właśnie Michelle – przez ponad dekadę nikt tak naprawdę jej nie szukał… No i kim trzeba być, żeby popełnić tak ohydną zbrodnię, a potem udawać, że pomaga się w poszukiwaniach? Ariel zniszczył życie nie tylko Amandzie, Ginie i Michelle, ale także życie ich rodzin, a nawet swoich dzieci, bo Gina przyjaźniła się z jedną z jego córek…

Jest to reportaż, o którym ciężko będzie zapomnieć. Jeśli interesuje Was tematyka true crime, to warto zapoznać się z tą pozycją. Bo z jednej strony to historia o prawdziwym potworze, a z drugiej o nadziei, niesamowitej wytrwałości i woli walki.

"Zaginione dziewczyny" to książka przerażająca i wstrząsająca. To dokument, od którego trudno się oderwać. Autor bardzo drobiazgowo i realnie przelał na papier przeżycia trzech młodych dziewczyn, które przez dziesięć lat przetrzymywane były przez Ariela Castro. Książka to reportaż szokujący, wstrząsający, tak jak wstrząsające są doświadczenia przedstawionych w nim zaginionych.

W pierwszych rozdziałach poznajemy Ariela Castro jako ulubieńca rodziny, kochanego syna , brata a przede wszystkim sąsiada. Dalszą część poświęcono zaginięciom Amandy Berry, Giny DeJesus i Michelle Knight. Mężczyzna przez lata znęcał się psychicznie i fizycznie nad zakładniczkami. Ta historia zostanie w mojej głowie już na zawsze. Na pewno nie jest dla osób o słabych nerwach. Szokuje, zadziwia, daje do myślenia. Wzbudza wielkie współczucie. To czego doświadczyli ludzie, którzy znali Castro i jego rodzina, też jest okropne. Żył w destrukcyjnym świecie, którym zarażał i niszczył wszystkich w wokół psychicznie i fizycznie. Jednak to co przeżyły dziewczyny zamknięte w tej piwnicy, przechodzi ludzkie pojęcie. Byłem momentami zły i wściekły a z drugiej strony, smutny i bezsilny wobec zachowania oprawcy. Autor napisał tą książkę bardzo dokładnie, wręcz dosadnie, z każdym szczegółem. Niektóre momenty były naprawdę straszne, wręcz obrzydliwe i makabryczne.

Gorąco polecam lekturę zwłaszcza osobom lubiącym literaturę true crime.

Amanda, Ginie i Michelle przez ponad 10 lat były przetrzymywane i krzywdzone przez Ariela Castro. W samym domu potwora, dziewczyny były skute łańcuchami. A w tym samym czasie Ariel jadał romantyczne kolację ze swoją narzeczoną, która o niczym nie miała pojęcia. Dlaczego nikt nic nie zauważył?

W maju 2013r. dziewczynom udało się uciec.

Zacznę od tego, że styl autora jest naprawdę wybitny. Choć tematyka książki była dla mnie ciężka, płynęłam przez nią. Krótkie rozdziały i interesujące dodatkowe informacje sprawiły, że przeczytałam ją błyskawicznie ze łzami w oczach.

Ariel Castro od małego przejawiał dziwne agresywne zachowania, i już od samego początku ten reportaż mnie wciągnął. Byłam ciekawa co wpłynęło na jego bestialskie czyny i dziwne zachowanie. Dlaczego potrafił się aż tak kamuflować?

Czytając historię, która wydarzyła się naprawdę trzeba przygotować się na wiele emocji. Prawdziwych. Ta historia zostanie w mojej głowie już na zawsze. Na pewno nie jest dla osób o słabych nerwach. Szokuje, zadziwia, daje do myślenia. Wzbudza współczucie, które aż miażdży serce.

To co wydarzyło się w tym domu jest po prostu okropne.

To czego doświadczyli ludzie, którzy znali Castro i jego rodzina, też jest okropne. Żył w destrukcyjnym świecie, którym zarażał i niszczył wszystkich w okół psychicznie i fizycznie. Jednak to do przeżyły dziewczyny zamknięte w tej piwnicy, przechodzi ludzkie pojęcie.

Nie wiem ile razy zamykałam książkę. Ale naprawdę sporo. Byłam momentami okropnie zła, smutna i czułam straszną niechęć do oprawcy.

Autor napisał tą książkę bardzo dokładnie, wręcz dosadnie, z każdym szczegółem. Niektóre momenty były naprawdę straszne, wręcz obrzydliwe.

Finał tej historii dał mi nadzieję, jednak to z czym musiały uporać się te prawdziwe bohaterki łamie serce za każdym razem, kiedy o nich pomyślę.

To warto przeczytać.

Książka ta wpadła w moje ręce dzięki konkursowi na facebookowej stronie jej wydawcy. Był to strzał w dziesiątkę.

Książkę rozpoczyna krótki opis z dnia wyzwolenia się tytułowych kobiet z domu swojego oprawcy. Na następnych stronach autor wprowadza nas w historie życia Ariela Castro, jego dzieciństwa, związków, relacji z rodziną, sąsiadami. Przedstawione są historie porwanych kobiet, po krótce opisano ich życiorysy, marzenia i plany, zniweczone jednym, nieprzypadkowym, pechowym spotkaniem w życiu każdej z nich. Poświęcono też uwagę rodzinom zaginionych dziewczyn. Przedstawiono ich zmagania z utratą bliskich, nadzieje tlące się w ich sercach, dające szansę na znalezienie dzieci całych i zdrowych.

Ogromna siła przetrwania pozwoliła dorosłym już kobietom wydostać się z koszmaru, w jakim tkwiły przez ostatnie 10lat ich życia. W słowach zapisanych przez autora czuć ulgę, radość, ale i niepewność uwolnionych kobiet. Po tylu latach psychicznych i fizycznych tortur trzeba zmierzyć się z rzeczywistością, stawić czoła problemom dnia codziennego oraz demonom przeszłości, czającym się w zakamarkach umysłu.

Ostatnie kilkadziesiąt stron książki pokazuje nam rozprawę sądową Ariela Castro. Autor zawarł tu różne słowa wypowiedziane przez porywacza, pokazujące jego punkt widzenia oraz sposób myślenia, jego postrzeganie tej całej sytuacji. Sposób zachowywania się Castro w celi czy na rozprawach - czasem pokazuje jego wyuczone zachowania, a czasem obnaża prawdę. Ciężko jest panować nad wszystkim, kiedy traci się grunt pod nogami, Ariel jednak zadziwiająco dobrze sobie z tym radził.

Książka przedstawia wiele ludzkich słabości, przesiąknięta jest przemocą, strachem, bólem. Spomiędzy tych negatywnych uczuć przebijają jednak i te pozytywne jak nadzieja, miłość, siła. To one dawały mi podczas czytania wiarę, że jednak historia ta może jeszcze zakończyć się dobrze. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tą książką, nie spodziewałam się bowiem aż tak dobrego opisu całej tej sytuacji.

Mówi się, że życie pisze najciekawsze scenariusze. Takie, których nie wymyśliłby żaden pisarz, reżyser czy inny zdolny myśliciel. I jest w tym dużo prawdy, a historia opisana przez Johna Glatta tylko to potwierdza. Jego "Zaginione dziewczyny" to opowieść na wskroś prawdziwa, oparta na faktach i bardzo szczegółowej analizie tego, co przydarzyło się trzem dziewczynom w Cleveland. Czy jednak tym razem życie napisało "najciekawszy" scenariusz? Myślę, że był on raczej najbardziej przerażający i niewyobrażalny z możliwych.

"Miałam wrażenie, że wszystko zamarło - mówiła Michelle. - Dosłownie stanęło w miejscu. Jedyne, co nadal było w ruchu, to świat zewnętrzny, a my utknęłyśmy w tym miejscu na dobre."

Michelle, Amanda i Gina - trzy dziewczyny, które zostały porwane i przetrzymywane przez Portorykańczyka Ariela Castro przez okres 10 lat w jego domu w Cleveland w niedalekiej odległości od miejsca ich zamieszkania. Poszukiwane przez całą społeczność miasta, spędziły dziesięć lat swojego życia wykorzystywane fizycznie, psychicznie i emocjonalnie. Czy można mówić w ich przypadku w ogóle o życiu? Trzeba chyba diametralnie zmienić definicję tego, czym życie jest lub powinno być, aby zrozumieć choć w niewielkim stopniu, czym stało się ono dla tych kobiet. I chociaż nie można zatrzymać czasu, dla Michelle, Amandy i Giny wskazówki zegara jednak przestały się przesuwać i ruszyły dziesięć lat później.

"[N]ie jestem agresywnym przestępcą seksualnym. Chcecie zrobić ze mnie potwora. Nie jestem potworem. Jestem normalnym człowiekiem, tylko chorym. Jestem uzależniony tak samo jak alkoholik. Alkoholicy nie są w stanie kontrolować swojego uzależnienia. Ja też nie potrafię zapanować nad swoim, Wysoki Sądzie."

Kim był Ariel Castro? Czy był rzeczywiście człowiekiem chorym, molestowanym w dzieciństwie, przez co uzależnił się później od pornografii i "problemów seksualnych"? Czy postrzegał rzeczywistość w swój własny wypaczony sposób i nie uważał swoich czynów za złe? Na wszystkie te pytania należy odpowiedzieć twierdząco. Dodatkowo, jego chora psychika często wypierała pewne wydarzenia, co pozwalało mu na funkcjonowanie wśród społeczności miasta. "Prowadziłem szkolny autobus (...) Jestem muzykiem. Miałem rodzinę. Mam szacunek dla ludzkiego żywota." Ariel Castro był przykładem psychopatycznego umysłu, tym bardziej przerażającego, że potrafił podjąć "przemyślaną decyzję... aby postąpić źle."

"Chciałbym móc powiedzieć coś optymistycznego i pełnego nadziei, ale krzywda, której doznały, nie pozwoli o sobie zapomnieć. Pozostanie z nimi do końca życia. To nie byle błahostka. Sądzę, że z czasem, dzięki miłości i wsparciu lokalnej społeczności, zyskają szansę na dobre życie. Nie oznacza to jednak, że kiedykolwiek wyzbędą się bólu, jaki został im wyrządzony."

Czytając książkę, czytelnik otrzymuje bardzo szczegółową, prawie pięćsetstronicową relację pełną dat, nazwisk i nazw. Pomimo swej objętości i skrupulatności, jest to jedna z najbardziej oszczędnych w słowa opowieści, jakie kiedykolwiek czytałam. Bo ta historia nie wymaga wielu określeń, aby poznać przerażającą prawdę, którą napisało samo życie. Wystarczą fakty. Oby takich scenariuszy było jak najmniej.

Polecam, ale należy przygotować się na dużą dawkę okrucieństwa i przeznaczyć na lekturę zdecydowanie więcej czasu. Umysł ludzki nie jest w stanie tak szybko przetworzyć pewnych faktów i wymaga przerw w czasie czytania.

Mówi się, że życie pisze najciekawsze scenariusze. Takie, których nie wymyśliłby żaden pisarz, reżyser czy inny zdolny myśliciel. I jest w tym dużo prawdy, a historia opisana przez Johna Glatta tylko to potwierdza. Jego "Zaginione dziewczyny" to opowieść na wskroś prawdziwa, oparta na faktach i bardzo szczegółowej analizie tego, co przydarzyło się trzem dziewczynom w Cleveland. Czy jednak tym razem życie napisało "najciekawszy" scenariusz? Myślę, że był on raczej najbardziej przerażający i niewyobrażalny z możliwych.

"Miałam wrażenie, że wszystko zamarło - mówiła Michelle. - Dosłownie stanęło w miejscu. Jedyne, co nadal było w ruchu, to świat zewnętrzny, a my utknęłyśmy w tym miejscu na dobre."

Michelle, Amanda i Gina - trzy dziewczyny, które zostały porwane i przetrzymywane przez Portorykańczyka Ariela Castro przez okres 10 lat w jego domu w Cleveland w niedalekiej odległości od miejsca ich zamieszkania. Poszukiwane przez całą społeczność miasta, spędziły dziesięć lat swojego życia wykorzystywane fizycznie, psychicznie i emocjonalnie. Czy można mówić w ich przypadku w ogóle o życiu? Trzeba chyba diametralnie zmienić definicję tego, czym życie jest lub powinno być, aby zrozumieć choć w niewielkim stopniu, czym stało się ono dla tych kobiet. I chociaż nie można zatrzymać czasu, dla Michelle, Amandy i Giny wskazówki zegara jednak przestały się przesuwać i ruszyły dziesięć lat później.

"[N]ie jestem agresywnym przestępcą seksualnym. Chcecie zrobić ze mnie potwora. Nie jestem potworem. Jestem normalnym człowiekiem, tylko chorym. Jestem uzależniony tak samo jak alkoholik. Alkoholicy nie są w stanie kontrolować swojego uzależnienia. Ja też nie potrafię zapanować nad swoim, Wysoki Sądzie."

Kim był Ariel Castro? Czy był rzeczywiście człowiekiem chorym, molestowanym w dzieciństwie, przez co uzależnił się później od pornografii i "problemów seksualnych"? Czy postrzegał rzeczywistość w swój własny wypaczony sposób i nie uważał swoich czynów za złe? Na wszystkie te pytania należy odpowiedzieć twierdząco. Dodatkowo, jego chora psychika często wypierała pewne wydarzenia, co pozwalało mu na funkcjonowanie wśród społeczności miasta. "Prowadziłem szkolny autobus (...) Jestem muzykiem. Miałem rodzinę. Mam szacunek dla ludzkiego żywota." Ariel Castro był przykładem psychopatycznego umysłu, tym bardziej przerażającego, że potrafił podjąć "przemyślaną decyzję... aby postąpić źle."

"Chciałbym móc powiedzieć coś optymistycznego i pełnego nadziei, ale krzywda, której doznały, nie pozwoli o sobie zapomnieć. Pozostanie z nimi do końca życia. To nie byle błahostka. Sądzę, że z czasem, dzięki miłości i wsparciu lokalnej społeczności, zyskają szansę na dobre życie. Nie oznacza to jednak, że kiedykolwiek wyzbędą się bólu, jaki został im wyrządzony."

Czytając książkę, czytelnik otrzymuje bardzo szczegółową, prawie pięćsetstronicową relację pełną dat, nazwisk i nazw. Pomimo swej objętości i skrupulatności, jest to jedna z najbardziej oszczędnych w słowa opowieści, jakie kiedykolwiek czytałam. Bo ta historia nie wymaga wielu określeń, aby poznać przerażającą prawdę, którą napisało samo życie. Wystarczą fakty. Oby takich scenariuszy było jak najmniej.

Polecam, ale należy przygotować się na dużą dawkę okrucieństwa i przeznaczyć na lekturę zdecydowanie więcej czasu. Umysł ludzki nie jest w stanie tak szybko przetworzyć pewnych faktów i wymaga przerw w czasie czytania.

To było mocne. Przy tej książce co chwilę zachodziłam w głowę, jak to możliwe, że te wydarzenia naprawdę miały miejsce.

Jakim sposobem porywacz był równocześnie bestialskim oprawcą i szanowanym mieszkańcem miasteczka? Ba, kierowcą szkolnego autobusu, któremu codziennie powierzane było bezpieczeństwo dzieci.

Jak to możliwe, że w ciągu dość krótkiego czasu porwał trzy dziewczynki i nikt nie wpadł na jego trop?

Jak to możliwe, że ofiary były przetrzymywane, katowane i napastowane przez 10 lat! I nikt ich nie odnalazł, chociaż w zasadzie wszyscy mieli je pod samym nosem?

Jak to możliwe, że nawet narzeczona Ariela Castro, nie zauważyła nic podejrzanego, mimo że niejednokrotnie przebywała z nim w jego domu (w którym, w piwnicy znajdowały się uwięzione dziewczynki)?

Chcecie się tego dowiedzieć? Przeczytajcie tę książkę.

„Więził trzy kobiety, unieruchamiał je łańcuchami i zamykał w pokojach, pozbawiał dostępu do jedzenia, toalety, prysznica. Dopuszczał się wielokrotnych gwałtów waginalnych, oralnych i analnych, stosował przemoc fizyczną i psychiczną.”

Przedstawiona historia wstrząsa do głębi. Kierowca autobusu Ariel Castro, przez dziesięć lat utrzymywał w tajemnicy przed wszystkimi, swoje przerażające czyny. Ten człowiek w swoim domu, w piwnicy uwięził, przykuł łańcuchami, znęcał się psychicznie i fizycznie przez lata nad trzema dziewczynami. Nikt nigdy niczego nie zauważył. W tym samym domu z narzeczoną jadał romantyczne kolacje, bywała w nim jego rodzina, członkowie zespołu, w którym grał. Jaka to możliwe? Najbliżsi sąsiedzi zgłaszali skargi na nietypowe sytuacje, jednak policja nigdy nie dała im wiary. Dlaczego nie zareagowali odpowiednio? W maju 2013 r. dziewczynom udało się uciec.

Historia Amandy Berry, Giny DeJesus i Michelle Knight jest wstrząsająca i przerażająca. Pierwsza była Michellin to ona była najdłużej uwięziona i to ona była jedyną, która odważyła się przeciwstawić swojemu oprawcy. Nieustannie ponosiła przykre konsekwencje swojego buntu. Bite, torturowane, poniżane, wyśmiewane, gwałcone, głodzone, to była ich codzienność. Gdy zachodziły w ciążę, przemocą wywoływał poronienia.

Autor włożył dużo pracy i trudu, aby zebrać informacje do powstania tej książki. Jest to swoisty, przejmujący reportaż. Zeznania, ofiar, sprawcy, świadków, relacje dziennikarzy, policjantów i bardzo szczegółowo, wręcz drobiazgowo zrelacjonowany sam proces. Ukazuje portret sprawcy, jego pochodzenie, najbliższą rodziną, odejście żony, nad którą się pastwił, za milczącą zgodą innych. Sprawca często rozmawiał z rodzinami swoich ofiar, pocieszał ich. Przez innych postrzegany był pozytywnie. Pan John pisze w sposób bardzo przystępny i intrygujący. Pomimo przerażających obrazów jakie przesuwały się w mojej głowie podczas czytania, książkę czytało się szybko i lekko. Nie ma tu zbędnych opisów, wszystko idealnie ze sobą współgra.

Przerażająca, smutna, dosadna historia, zapada w pamięć. Wywołała we mnie ogromne, skrajne emocje. Szaleniec zdolny do najgorszych zbrodni, aby zaspokoić swoje pragnienia. Książka uświadamia i pokazuje, jak niewiele wiemy o ludziach, z którymi mamy do czynienia na co dzień. Bardzo polecam

„Zaginione dziewczyny” to bardzo ciężka książka. John Glatt przybliża historię porwania i przetrzymywania przez 11 lat trzech kobiet.

Ariel Castro przez wiele lat więził, gwałcił, znęcał się, torturował i zamienił życie w piekło trzem młodym kobietom. Michelle Knight, Amanda Berry i Gina DeJesus doświadczyły czegoś niewyobrażalnie okrutnego i nieludzkiego z rąk człowieka, który przez lata drwił z organów ścigania oraz rodzin porwanych. Książka „Zaginione dziewczyny” bardzo mnie poruszyła. Nie była to lekka lektura. Ta książka jest bardzo przejmująca, a czytanie przedstawionej historii sprawia ogromny ból i smutek. Jestem pełna podziwu dla tych kobiet. Mimo tylu lat w niewoli, tylu cierpień i upodleń, nie poddały się, przetrwały i uciekły.

Nie odniosę się za bardzo do kwestii technicznych w tej książce, ponieważ jej treść poruszyła mnie tak bardzo, że cała reszta kompletnie nie miała znaczenia. Powiem tylko, że autor podszedł do tej historii bardzo poważnie, jednak z odpowiednim wyczuciem i szacunkiem dla ofiar i ich rodzin.

„Zaginione dziewczyny” to pozycja zasługująca na uwagę fanów literatury na faktach oraz czytelników o mocnych nerwach.

Ariel Castro, syn Pedro „Nona” Castro i Lilian Rodrigues. Był ulubieńcem rodziny. Lecz okazał się potworem w ludzkiej skórze. Przez ponad dziesięć lat w piwnicy swojego domu przetrzymywał Amandę Berry, Ginę DeJesus i Michelle Knight.

Poznając tę historię, aż ciężko wyobrazić sobie ogrom zła, które wyrządził kierowca szkolnego autobusu. Mężczyzna zwabił przyjaciółki własnej córki pod numer 2207 przy Seymour Avenue. John Glatt w książce „Zaginione dziewczyny” szczegółowo opisuje historię trzech dziewczyn. W wyniku ponad osiemnastu miesięcy badań i wywiadów ukazuje nam historię porwania, które wstrząsnęło opinią publiczną. Zdobywając zaufanie swych ofiar zwabiał je do swojego samochodu. Grożąc, porywał, po czym więził w piwnicy, gdzie zgotował im prawdziwe piekło. Stosował przemoc psychiczną i fizyczną. Często również wykorzystywał seksualnie, a gdy jego ofiary zachodziły w ciąże, przemocą doprowadzał do poronień.

To wręcz niewyobrażalne, co przeżyły jego ofiary. Zaskakujące jest to, że jego narzeczona nie była świadoma do czego dochodzi w piwnicy domu, w którym nie raz odwiedzała go urządzając romantyczne kolacje. Najbliższa rodzina mężczyzny nie podejrzewała go o takie czyny. Ariel Castro to człowiek o dwóch twarzach. Lokalna społeczność odbierała go jako pozytywnego człowieka. Często rozmawiał z rodzinami zaginionych dziewczyn, wyrażając nadzieję, na ich rychłe odnalezienie.

Czytając tę książkę nie potrafiłem pojąć tego, co tkwiło w umyśle Castro. John Glatt bardzo szczegółowo opisuje kulisy tej historii. Poznajemy Ariela od jego najmłodszych lat. Zostajemy wprowadzeni w szczegóły porwań oraz tego w jaki sposób traktował swoje ofiary. To nie pojęte, wstrząsające, bulwersujące. Historia Amandy, Giny i Michelle powinna być przestrogą, by zawsze kierować się ograniczonym zaufaniem wobec nieznanych nam osób. Problem w tym, że Castro był znany swoim ofiarom, a ten wykorzystując ich zaufanie spełniał swoje najczarniejsze fantazje.

John Glatt ukazał nam historię, która nie powinna się wydarzyć. Z dbałością o każdy szczegół wprowadza nas do piekła, z którego po dziesięciu latach udało się wyrwać jego ofiarom. „Zaginione dziewczyny” to historia, którą warto poznać.

Zaginione dziewczyny" John Glatt

W maju 2013 roku Stany Zjednoczone zatrzęsły się w posadach. Oto po dziesięciu latach nieobecności zostały odnalezione trzy kobiety porwane przez psychopatę, który zachowywał pozory normalności, prowadził szkolny autobus — Ariela Castro. Mężczyzna przez lata znęcał się psychicznie i fizycznie nad zakładniczkami. Splotem przypadków Michelle, Ginie i Amandzie udało się odzyskać upragnioną wolność.

"Zaginione dziewczyny" to wstrząsająca historia porwanych i przetrzymywanych przez lata kobiet. Przyznam, że czytając opis wydawcy, nie spodziewałem się po tej książce, że wywoła we mnie burzę emocji.

John Glatt zawarł w reportażu wszystko to, co pozwoli czytelnikowi zrozumieć postępowanie karne wobec Castro oraz jego najróżniejsze sposoby działania. Autor opisał mężczyznę jako szaleńca zdolnego do zaspokojenia własnych pragnień kosztem popełnienia nawet największej możliwej zbrodni. Sceny, które przedstawiały życie kobiet pod nieustanną kontrolą oprawcy, powodują u czytelnika narastające ze strony na stronę współczucie, wzruszenie, ale też zwątpienie, rozeźlenie, nienawiść i złość.

W książce John Glatt zarysował również bardzo dokładnie problem przemocy domowej, która spotykana jest coraz częściej, a która to niesie za sobą nieodwracalne skutki, głównie w psychice ofiar.

Podziwiam autora "Zaginionych dziewczyn" za zebranie tak wielu materiałów potrzebnych do stworzenia książki. Zeznań świadków, rodziny, ofiar, a nawet samego Castro; fragmentów przesłuchań, pamiętników porwanych kobiet. Do tego Glatt włożył dużo pracy w to, aby skleić w logiczną całość zebrane dokumenty — i udało mu się to w stu procentach. Czytając książkę, nie czujemy się znużeni, zniechęceni, a choć nieco sfrustrowani chcemy dalej poznawać tę jakże trudną i drastyczną opowieść.

Mimo że autor często przedstawia dokładnie miejsca zdarzeń, przeszłość i przyszłość osób powiązanych, podaje multum dat, to nie są to tylko "suche" fakty. W tych informacjach jest coś lekkiego, coś, co sprawia, że chętnie je przyswajamy.

"Zaginione dziewczyny" Johna Glatt'a to lektury jedynie dla czytelników o mocnych nerwach.

⭐7/10

Zaginione dziewczyny to poruszająca opowieść, przedstawiająca tragiczne losy trzech dziewcząt.

Amandy, Giny i Michelle, które zostały porwane i przetrzymywane w domu swojego oprawcy. Przez 10 lat. Dziewczyny przechodziły prawdziwe tortury, które codziennie zapewniał im ich porywacz, były poniżane, wykorzystywane, głodzenie.

Kobiety prowadziły pamiętniki w czasie swojej niewoli ze szczegółami opisywały przez jakie piekło musiały przechodzić każdego dnia, przez ponad dekadę.

Kobiety zamykane w pokoju, przykuwane łańcuchami, w ustach brudna, szara skarpeta, a w pokoju włączone było radio by stłumić ewentualne odgłosy.

Jak to możliwe, że nikt nie zauważył niczego dziwnego w zachowaniu mężczyzny, który był kierowcą autobusu szkolnego, grał wraz ze społem na różnych uroczystościach, pomagał p poszukiwaniach zaginionych.

Takim człowiekiem był właśnie Ariel Castro, potwór w ludzkiej skórze, takie okrucieństwo nie mieści się w głowie, jak można być tak okrutnym człowiekiem i zgotować taki los drugiej osobie.

Najgorsze jest to, że jest to prawdziwa historia, a nie fikcja literacka.

Jest to książka mocna, bardzo szczegółowa, prawdziwa, porusza bardzo ważny temat, zmuszająca do przemyśleń i dbania bardziej o bezpieczeństwo.

Jest to literatura dla ludzi o mocnych nerwach, którą bardzo polecam.

„Zaginione dziewczyny” autorstwa John Glatt to świadectwo walki o życie Mitchell Knight, Amandy Berry i Giny DeJesus. Ich życie zniszczył potwór – Ariel Castro, kierowca szkolnego autobusu!!!

Torturowane, gwałcone, poniżane, głodzone… tego piekła nie da się pojąć, takie okrucieństwo nie mieści się w głowie, a jednak to nie fikcja literacka, to straszliwa prawda. Całe to zło skrywane w domu przy Seymour Avenue 2207 w Cleveland. Potwór, który w swym domu maltretował trzy kobiety, na co dzień woził małe dzieci do szkoły, grał wraz z zespołem na ślubach i bartnictwach, występował w telewizji śniadaniowej, „pomagał” w rozwieszaniu plakatów dotyczących zaginionych…

Czy tak wyśmienicie się maskował?

Czy był pozornie nieskazitelny?

Czy przez lata nic nie wzbudziło podejrzeń?

Kilka skarg rodziców dzieci wiezionych przez niego do szkoły, kilka zgłoszeń o przemocy domowej, regularne wizyty partnerki w szpitalu z powodu pobicia…

Okazało się to za mało by sprawdzić Ariela przez 10 lat!!!

To opowieść o niezwykłych kobietach, które przeżyły piekło, o zrozpaczonych rodzinach, które nie straciły nadziei. To historia niezwykłej wiary w dobre zakończenie. John Glatt ukazuje również mechanizmy dotyczące zaginionych i gasnącą z każdym dniem walkę o odnalezienie tych osób i rozczarowanie rodzin związane ze stopniowym zapominaniem...

To książka mocna, dosadna, szczegółowa i pozbawiona wszelkich przemilczeń. Daleka od delikatności przekazu. „Zaginione dziewczyny” niosą wielki ciężar emocjonalny, poruszają niezwykle ważny temat i zmuszają do refleksji i rozmowy o bezpieczeństwie. Gorąco polecam lekturę zwłaszcza osobom lubiącym literaturę true crime.

"Zaginione dziewczyny" to przejmująca opowieść o Amandzie Berry, Ginie DeJesus i Michelle Knight, które zostały porwane i uwięzione. Były przetrzymywane przez ponad 10 lat. W piwnicy domu kierowcy autobusu szkolnego Ariela Castro, potwora w ludzkiej skórze, przeżyły prawdziwy koszmar. Gdy związane i skute łańcuchami cierpiały, narzeczona Castro odwiedzała go w tym samym domu i wspólnie przygotowywali romantyczne kolacje. Z niczego nie zdawała sobie sprawy.

W maju 2013 r. dziewczynom udało się uciec. Historia porwania i dramatycznego ratunku trafiła na pierwsze strony gazet na całym świecie.

Jak to możliwe, że nikt nie zauważył niczego dziwnego w zachowaniu mężczyzny, który trzem kobietom zgotował prawdziwe piekło?

Tworzymy więź z osobą, która jest wobec nas agresywna.

To Syndrom Sztokholmski".

Powyższy opis pochodzi od wydawcy

😱

Kolejna ciężka lektura za mną... Na literaturę faktu trzeba mieć dzień i ja akurat miałam, ale trzeba mieć naprawdę mocne nerwy, żeby wytrwać od samego początku do samego końca. To, co tutaj przeczytałam, przeraziło mnie i powodowało ciarki na całym ciele. Naprawdę nie mogę sobie wyobrazić tego piekła przez które przeszły bohaterki. Nie potrafię sobie wyobrazić, że może być na świecie taki potwór, jak opisany w ów książce. Nie potrafię ogarnąć jak można chcieć skrzywdzić drugiego człowieka dla chwilowej swojej przyjemności! Nigdy tego nie ogarnę! Nigdy się z tym nie pogodzę! Zawsze będzie mnie to boleć! Potworów w ludzkiej skórze jest wiele i dobrze, że są pisarze, którzy nie boją się tak ciężkiego kalibru. Piszą o tym, ukazują jak to wyglądało, pokazują jak ofiary radzą sobie po tej okropnej traumie. Oczywiście jak w życiu jest, jedni radzą sobie lepiej, inni gorzej, ale najważniejsze to mieć tę opokę obok, kogoś kto będzie, kogoś kto zrozumie, kogoś kto przytuli. W takiej traumie tak naprawdę najważniejsze jest wsparcie rodziny oraz przyjaciół. Pisarz w niebywały sposób pokazał nam ten okropny świat. Świat przemocy, świat zbrodniarza, świat ofiary. Patrząc na ciężki kaliber ów lektury, pióro autora jest lekkie i przyjemne, a przez książkę się "leci". Strona ucieka za stroną i nie czuć, że powieść ma prawie 500 stron. Polecam każdemu, kto nie boi się ciężkich tematów!