Wszystkie ptaki, co we mnie...

Zatrać się we wspaniałej romantycznej historii o ponadczasowej miłości i podróży dwóch serc. Artystka Clare Abshire (Rachel McAdams, „Polowanie na druhny”, „Pamiętnik”) odczuwa emocjonalną więź z Henrym De Tamble (Eric Bana z „Troi” oraz „Kochanic króla”), przystojnym bibliotekarzem, który wbrew swej woli podróżuje w czasie. Claire i Henry zdają sobie sprawę, że w każdej chwili mogą zostać rozdzieleni, dlatego pielęgnują wspólne chwile, napawając się tęsknotą i namiętnością dwojga ludzi uwiezionych w czasie i uwolnionych przez miłość. Teraz w serii „Zakochane kino”.

Nowy Jork, koniec XIX wieku. Peter Lake (Colin Farrell) jest irlandzkim rzezimieszkiem. Pewnego dnia, plądrując kolejny dom, spotyka jego piękną mieszkankę, Beverly Penn (Jessica Brown Findlay). Między dwójką bohaterów rodzi się wielkie uczucie. Miłość, zbrodnia, śmierć i odwieczne pragnienie, by zatrzymać czas. Przepiękna opowieść osadzona w magicznych realiach. Teraz w kolekcji „Zakochane kino”!

W wyniku tragicznego wypadku podczas konnej przejażdżki czternastoletnia Grace (Johansson) i jej ukochany koń Pielgrzym odnoszą poważne obrażenia, a jej przyjaciółka ginie na miejscu. Dziewczynka nie może otrząsnąć się po tragedii. Zdesperowana matka (Thompson) postanawia zabrać Grace i konia do zaklinacza

Legendarny Casanova (Heath Ledger) spotyka kobietę swoich marzeń. Zafascynowany powabną Francescą (Sienna Miller), próbuje zdobyć jej względy, ale tajemnicza dziewczyna robi coś, czego słynny kochanek nigdy by się nie spodziewał – odrzuca jego zaloty. By się do niej zbliżyć, Casanova podejmuje niebezpieczną grę, ryzykując własnym życiem oraz reputacją.

Zbiór Tu mieszkał Jonasz zawiera wiersze z dotąd wydanych tomów Mariusa Burokasa oraz wiersze nowe, publikowane tylko w prasie literackiej. Odzwierciedla ewolucję stylów poety i prezentuje ważne dla niego tematy. Poezja Mariusa Burokasa to „rentgen do prześwietlania bytu” – rejestruje „stany skupienia” podmiotu i świata, obnaża pęknięcia, luki, blizny. Wiersze są „gojącymi się ranami”, wędrówką od niebycia do „czystego bycia”, „czyszczeniem źrenic”. Poeta czerpie z rodzimego folkloru, wielokulturowego dziedzictwa Litwy i z tradycji zachodniej, zwłaszcza anglojęzycznej. „Wiersze Mariusa Burokasa to oryginalna mieszanka powagi i dziwności. Ich polski przekład szeleści, stuka i aliteruje, słowo jest tu traktowane jak obiekt materialny. Wtedy dz...

Białoszewski swoim niezwykłym, obróconym na lewą strone językiem opowiada o tym, co tak bardzo zwykłe. To, co namacalne, w wierszach poety pozostaje tym samym, choć jest cięższe o opisujące je słowo. Odbijająca sie w poezji rzeczywistość na nowo się staje, na nowo zaczyna w pełni być - a wszystko, co zdaje sie tak zwyczajne, że prawie niezauważalne, znów robi się istotne. Lektura wierszy Białoszewskiego to, niezależnie od kalendarza, wejście w słynny "mironowy wtorek". Przekroczenie progu jego mieszkania i "rozsiąście się" na wciśniętej pod okno, niewielkiej wersalce ("Tu leży poeta Miron. Boże, daj mu większe wyro"). Te wiersze to wspólna podróż windą. To nabita na klamkę kartka z dopiskiem "wejdź i jak chcesz, to sobie to weź". Te wiersze to Biało...

Matrix pisany cyrylicą „Gociek odważył się poprowadzić Demokratora w oryginalnej stylizacji na rosyjską skazkę wykręconą w narzędzie totalitarnej propagandy. Ironia tego chwytu jest bardziej przewrotna, niż sugerują doraźne odczytania powieści; one z czasem zblakną, a pozostanie mocna metafora XXI-wiecznej postdemokracji”. – Jacek Dukaj „Demokrator to powieść fantastyczna. Ale, Towarzyszu Gociek, uważajcie! Jeśli Wasza kniga wpadnie w ręce Władimira Władimirowicza, może być z Wami krucho. Przed drzwiami mogą pojawić się „zielone ludziki”, a sąsiedzi ogłoszą referendum w sprawie eksmisji z mieszkania”. – Bogdan Rymanowski, „faszysta z Polszy” „Gociek zadebiutował potężną powieścią. Wszystko w niej zaskakuje: temat, jego ujęcie, form...

Andrej Adamowicz jest jednym z najciekawszych współczesnych białoruskich literatów. W 2012 roku za tomik (?Dzień poezji śmierci dzień?) uhonorowany nagrodą za najlepszy debiut poetycki na Białorusi. Zwycięzca kilku konkursów dla młodych pisarzy i poetów, uczestnik licznych poetyckich festiwali. Poezje tłumaczone na język litewski, polski, rosyjski i ukraiński.

?Tłuścioch i leszcz? w 2016 roku otrzymał 3. miejsce w konkursie Nagroda Literacka im. Jerzego Giedroycia. Jest to nagroda przyznawana od 2011 za najlepszą książkę roku w języku białoruskim przez białoruski PEN Club we współpracy z Ambasadą RP i Instytutem Polskim w Mińsku oraz niezależnym Związkiem Pisarzy Białoruskich.

Pisząc sto jedenaście wierszy tomu Zapiski z czterech lat, Eugenio Montale miał 80 lat i odebrał - w 1975 roku - Literacką Nagrodę Nobla. Był nie tylko poetą. "Pisałem wiersze - mówił w przemówieniu podczas uroczystości noblowskiej - i za nie dostałem nagrodę, lecz byłem również bibliotekarzem, tłumaczem, krytykiem literackim i muzycznym, a nawet bezrobotnym przez rozpoznany niedostatek wierności reżimowi, którego nie mogłem kochać". Uprawiał też "niepotrzebność", a za jedno z głównych zagrożeń swojego czasu uważał komercjalizację. Co do wierszy, które (wciąż w wystąpieniu noblowskim) określał jako "wytwór absolutnie niepotrzebny, lecz prawie nigdy szkodliwy", Zapiski z czterech lat są jego szóstym tomem i okazały się również ostatnim opublik...

Choroba nie jest czyimś upadkiem, agresją, przed którą się ustępuje, ale pierwotnym, makromolekularnym defektem. Jeśli organizacja jest pierwotnie rodzajem języka, to genetycznie uwarunkowana choroba (maladie) nie jest przekleństwem (malédiction), lecz nieporozumieniem (malentendu). Można źle odczytać hemoglobinę, tak jak można źle odczytać rękopis. Tutaj jednak chodzi o słowo, które nie wyszło z czyichkolwiek ust, o pismo, które nie wyszło spod czyjejkolwiek ręki. Za wadą (malfaçon) nie kryje się żadna zła wola (malveillance). Być chorym znaczy być złym, jednak nie w znaczeniu, w jakim o chłopcu mówi się, że jest zły, ale w takim, w jakim mówi się, że jest zła o ziemi. Choroba nie ma już niczego wspólnego z indywidualną odpowiedzialnością. Geo...

„Odkąd sięgam pamięcią zawsze trudno mi było mówić o moich miłościach. To ponaderotyczne uniesienie jest zarówno wielkim szczęściem, jak i czystym cierpieniem – a i jedno, i drugie domagają się mocnych słów. Niewłaściwy, nieadekwatny, od zawsze aluzyjny – kiedy właśnie chcielibyśmy, aby był jak najbardziej bezpośredni – język miłości szybuje w przestworzach metafor – jest bowiem językiem literatury. Jest też niepowtarzalny, uznaję go wyłącznie w formie pierwszoosobowej. A jednak opowiem Wam tutaj o pewnym szczególnym rodzaju filozofii miłości. Czymże bowiem jest psychoanaliza, jeśli nie niekończącym się poszukiwaniem odrodzenia, właśnie dzięki doświadczeniu miłości, podejmowanym wciąż na nowo po to, aby je przemieścić, ożywić, i...