Władcy czasu

Po spotkaniu z pierwszym tomem ("Cisza białego miasta"), którym byłam oczarowana, i drugim ("Rytuały wody"), który sprawił mi wiele przyjemności, liczyłam, że podobne miłe wrażenia powstaną podczas poznawania trzeciego. Niestety, nie wszystko poszło w taki sposób, jak zakładałam i wyczekiwałam. Zawiodłam się na lekturze, ale też nie mogę powiedzieć, że była zła. Po prostu, książka nie poszła tropem poprzednich odsłon serii, otrzymałam coś innego, mniej barwnego, zarówno od strony postaci, intrygi, jak i baskijskich klimatów. Wcześniej zakochałam się w akcentach celtyckich legend, dawnej kultury, dziedzictwa społecznego, a we "Władcach czasu" próżno tego szukać. Owszem, powieść nawiązywała do przeszłości, z końca dwunastego wieku, ale to już nie ten porywający wydźwięk. Tym niemniej, książkę dobrze się czyta, przyjemna naprzemienna narracja i ciekawa zagadka detektywistyczna.

Składała się z dwóch komponentów połączonych wybranymi akcentami i nawiązaniami. Jeden to dość przeciętna średniowieczna opowieść, drugi to zajmująca kryminalna historia dziejącą się obecnie. Analogie do współczesnych wydarzeń wydawały się silne i znaczące, lecz jakby stworzone pod presją konieczności dopasowania i zespolenia. Nie można jednak odmówić mnogości przygód i tajemnic, które oplatały losy licznych postaci. Kilka rozwiązań okazało się zaskakujących, przynajmniej mnie nie udało się szybko trafić na właściwe tropy. Angażowały mnie wstawki dotyczące profilowania psychopatycznych umysłów, poszukiwania alternatywnych wyjaśnień, tworzenia ciągu przypuszczeń i domysłów. Uznałam je za mocne strony powieści, chętnie wdawałam się w rozważania, przyciągała mnie tematyka i jej niejednoznaczność.

Fabułę oparto na ciekawym pomyśle, powieść historyczna, która natychmiast znajduje uznanie czytelników, lecz nikt nie wie, kto jest jej autorem, nawet wydawnictwo, które ją opublikowało. Szybko okazuje się, że książka staje się się wzorcem do osobliwych zbrodni. Ktoś morduje według średniowiecznego modus operandi, jak zamurowanie żywcem, otrucie kantarydyną, utopienie w beczce wraz ze zwierzętami. Prowadzący dochodzenie, Kraken, Estibaliz i Alba, dysponują małą ilością śladów fizycznych, brakuje wyraźnych motywów zbrodni. Ale to nie koniec problemów, dochodzą nowe aspekty wystawiające śledczych na śmiertelne niebezpieczeństwo. Kto kryje się za cierpieniem innych, wachlarzem sekretów, zadziwiającym zbiegiem okoliczności? Co przemilczają mieszkańcy małej i uroczej Vitorii? W jaki sposób dotrzeć do prawdy zagrzebanej pod kamieniami i wiekami historii?

Bookendorfina.pl

"Tu kończy się twoje polowanie, tutaj zaczyna się moje"

"Władcy czasu" to ostatni tom Trylogii Białego Miasta i moim zdaniem idealne zakończenie cyklu. Wszystkie cześci to była dla mnie rewelacyjna przygoda i ogromnie żałuję, że nie będzie mi dane sięgnąć po kolejną. Niestety, wszystko co dobre szybko się kończy i nadszedł czas pożegnać Krakena i Albę. Chociaż muszę się do przyznać, że ja najbardziej będę tęskniła za dziadkiem Unaia. To mój ulubiony bohater z całej trylogii.

W Vitorii serca czytelników podbija powieść historyczna "Władcy czasu". Jej autor za wszelką cenę pragnie pozostać anonimowy. Ukrywa się pod pseudonimem Diego Veilaz i nikt, nawet sam wydawca nie zna jego tożsamości. Historia napisana przez niego okazuje się bestsellerem, a spotkanie autorskie, na którym ma się pojawić jest jednym z najbardziej wyczekiwanych wydarzeń w Vitorii. Niestety zostaje ono przerwane przez brutalne morderstwo. Wkrótce miastem wstrząsa seria zabójstw, do złudzenia przypominających te opisane na kartach książki. Czy Unai odnajdzie tajemniczego autora i powstrzyma sprawcę zbrodni?

"Władcy czasu" jak i cała trylogia to jedne z lepszych i ciekawszych książek jakie czytałam. Eva García Sáenz de Urturi potrafi stworzyć w swoich powieściach niezwykły klimat, który wciąga czytelnika od pierwszych przeczytanych stron. Świetnie prowadzi zarówno wątek kryminalny, jak i obyczajowy. Wszystko jest przemyślane i dopracowane w najdrobniejszym szczególe. W wyjątkowo plastyczny sposób oddaje piękno Vitorii, dla mnie coś niesamowitego! Mam nadzieję, że kiedyś dane mi będzie poznać atmosferę tego miasta.

Akcja powieści toczy się w dwóch ramach czasowych. Autorka zabiera czytelnika do średniowiecza, gdzie może śledzić wydarzenia z życia hrabiego Diego Veli. Bardzo dobrze czytało mi się te rozdziały i przyznaję, że byłam bardzo ciekawa w jaki sposób połączą się one z wątkiem teraźniejszym.

"Władcy czasu" to czytelnicza uczta! Przy lekturze tej książki nie można się nudzić. Mamy tu błyskotliwą zagadkę kryminalną, intrygujących śledczych i rewelacyjnie rozbudowany wątek obyczajowy. Jest wszystko, czego ja oczekuję od świetnej książki. Kto jeszcze nie zna tej serii, powinien szybko się za nią zabrać. Polecam!

O fenomenie trylogii Białego Miasta słyszał chyba każdy miłośnik kryminałów. Ja również, ale nim zabrałam się do czytania książek Evy, musiałam przemyśleć czy dać się wciągnąć w szał pochłaniania jej książki (wtedy po polsku wyszła zaledwie pierwsza część). Ponieważ jak widzicie, właśnie będę recenzować trzeci tom, to przyznaję - wciągnęłam się. Pióro de Urturi zdecydowanie przypadło mi do gustu i to praktycznie od pierwszych stron, więc ciężko byłoby mi odpuścić cykl po przeczytaniu jednej części, a co gorsza dwóch...

Vitoria, rok 2019

Ktoś pod pseudonimem Diego Veilaz publikuje książkę historyczną pod tytułem "Władcy czasu". Osadzona w średniowieczu opowieść podbija serca czytelników, a zwłaszcza mieszkańców Vitorii i okolic. Ponieważ nikt nie wie, kto jest autorem dzień, w którym ma odbyć się spotkanie autorskie, jest jednym z najbardziej wyczekiwanych dni. Jednak nie będzie on wspominany ani mile, ani szczęśliwie.

Vitoria, rok 1192

Legendarny hrabia don Vela wraca do domu po ponad dwóch latach nieobecności. Wysłany przez króla Nawarry na niebezpieczną misję ledwo uszedł z życiem. Jednak to, co zdumiewa go najbardziej to fakt, że jego brat Nagorno poślubił jego narzeczoną hrabiankę de Maestu.

Unai zwany Krakenem musi rozwiązać sprawę, której głównym wątkiem jest seria morderstw popełnianych według średniowiecznych metod. Co ciekawe zarówno sposoby zabójstw, jak i ich kolejność są ściśle powiązane z niedawno wydaną powieścią. Ktoś imituje zbrodnie popełniane setki lat temu, opisane zaś w niezwykle popularnych ostatnio "Władcach czasu".

Śledztwo przyprawia nie lada kłopotów Estibaliz, która wdaje się w niebezpieczny romans. Unai zaś, dzięki niemu dowiaduje się czegoś ważnego o swoich przodkach.

Eva Garcia tym razem połasiła się na powieść dwupłaszczyznową. Przeplatanie czasów współczesnych z XII wiekiem to naprawdę świetny zabieg, który wciąga czytelnika w świat z jednej strony kryminalny, a z drugiej historyczny. Muszę przyznać za to ogromnego plusa, bo wyszło to autorce genialnie. Druga sprawa to nawarstwienie problemów i bohaterów. Chyba po raz pierwszy czułam się... przytłoczona i momentami chciałam, by powieść już się skończyła i wyjaśniła! I nie mówię tego jako minus powieści, wręcz przeciwnie. Dostałam coś, na czym musiałam się mocno skupić, a nie lecieć strona za stroną, a w międzyczasie myśleć co przeczytam następne! Żałuję, że przygoda z Białym Miastem dobiegła końca, bo mogłabym tam spędzić dużo więcej czasu. Jedyne co mi pozostało to wspominać i iść do przodu. A Was zachęcam do przeczytania całej trylogii - koniecznie po kolei.

Ostatni - niestety! - tom Trylogii Białego Miasta. Jaka szkoda rozstawać się z Vitorią, Krakenem, z jego rodziną, rozterkami i trudnościami. Uporem i pełnym zaangażowaniem w prowadzone śledztwo. Ta seria ma wyjątkowy klimat baskijskiego miasteczka, nasączona jest kulturą i historią tego miejsca.

Tym razem smaczku dodaje szeroko poprowadzona historia średniowiecznego bohatera. Don Diago Vela powraca po dwóch latach tajnej i niebezpiecznej misji zleconej przez króla. Co zastaje? Narzeczoną poślubioną jego bratu, skonfliktowanych mieszkańców, zdrajców czyhających na okazję do uśmiercenia przeciwników. Ta część historyczna jest porywająca!

A współczesna? Okazuje się być powiązana z wydarzeniami opisanymi w powieści historycznej "Władcy czasu", która błyskawicznie staje się bestsellerem. Smaczku dodaje fakt, że książka została wydana pod pseudonimem, a autor niezwykle dba o swoją prywatność. Kraken za wszelką cenę będzie chciał odkryć dane pisarza, który może być ważnym źródłem informacji, rzucić trochę światła na śledztwo. Dodatkowo pojawiają się problemy i dramaty w życiu prywatnym policjanta. Los lubi rzucać Krakenowi kłody pod nogi. Nie brakuje dramatycznych momentów.

Uważam, że to bardzo dobre zakończenie Trylogii! Bardzo podobało mi się przeplatanie wydarzeń z roku 2019 i 1192, podoba mi się decyzja podjęta przez Unaia. Wszystko mi się podoba, prócz tego, że to koniec.

W Vitorii ukazuje się powieść historyczna pt. "Władcy czasu", autora, którego nikt nigdy nie widział na oczy. Na jednym ze spotkań autorskich pojawia się Kraken, pojawiają się zwłoki. Osoba została zamordowana według średniowiecznego modus operandi.

Jeśli chodzi o samą fabułę to autorka połączyła wydarzenia współczesne czyli miasto w roku 2019 i Vitorię z 1192 roku. Wyszło to zgrabnie, trochę spowalniało dotarcie do zagadki, ale dzięki temu czytało się szybko i sensu nabierało stwierdzenie "jeszcze tylko jeden rozdział". Tak jak i w poprzednich dwóch częściach, tak i we Władcach czasu autorka nie oszczędzała czytelników przy opisach zbrodni i tego, w jakim stanie znajduje się znalezione ciało. Dialogi nie wprowadzają zamętu i poczucia wrzucenia ich na siłę, wręcz przeciwnie. Pojawiają się w dobrych momentach.

Zazdroszczę każdemu z Was, jeśli ta seria jest jeszcze przed Wami. Nawet nie wiecie jak bardzo wsiąkniecie w baskijską Vitorię. Śmiało mogę stwierdzić, że trylogia Białego Miasta to książki pełne emocji, ciekawej fabuły, nieszablonowych zagadek i barwnych bohaterów.

Ukrywający się pod pseudonimem Diego Veilaz pisarz wydaje powieść historyczną osadzoną w XII-wiecznej Vitorii, która szturmem podbija listy bestsellerów. Na jednym ze spotkań autorskich dochodzi do morderstwa, które jest łudząco podobne do tego z książki: morderca truje ofiarę proszkiem z hiszpańskiej muchy. W krótkim odstępie dochodzi do kolejnych zabójstw popełnianych zgodnie ze średniowiecznym modus operandi. By przeprowadzić śledztwo Kraken będzie musiał sięgnąć do odległej przeszłości i zmierzyć się ze swoją. Zaczyna się polowanie i wyścig z czasem.

Część dowodów i podejrzeń zaprowadzi Krakena i Esibaliz do wieży Nograro i jej właściciela, który cierpi na dysocjacyjne zaburzenie osobowości.

KRYMINAŁ SKROJONY NA MIARĘ

Kiedy sięgam po powieści Evy García Sáenz de Urturi to jakbym sięgała po najlepsze desery z niespodzianką w środku. Autorka dba o to by wzbudzać w czytelniku niepokój, wodzić go za nos, zaskakiwać, a kiedy jesteśmy pewni rozwiązania zagadki burzy nasz domek z kart.

„Władcy czasu” nie są w tym przypadku wyjątkiem. Podziwiam to jak Eva Garcia snuje intrygi, jak doskonale kreuje historie teraźniejsze i te z przeszłości, jak perfekcyjnie je ze sobą splata i łączy w całość. Całość pędzącą i imponującą. Pełną zależności, wskazówek i powiązań. Średniowieczne modus operandi, dopieszczone w każdym calu szczegóły i rozbudowane tło historyczne i ogrom odniesień napędzają pełną niewyjaśnionych morderstw i krwi historię. Każdy wątek czy to trzynastowieczny czy obecny jest dopracowany. Podobnie jak bohaterzy – z krwi i kości, wiarygodni i realni. W tej historii nie ma miejsca na przypadek i bylejakość. „Władcy czasu” to misterna i dopracowana konstrukcja.

Poza tym autorka świetnie potrafi wyważyć wątki kryminalne i obyczajowe. Osobiste wydarzenia w życiu bohaterów dają chwilę odsapnąć od morderstw i śledztwa, ale nie przytłaczają i nie stają się dominujące. Choć w pewnym momencie śledztwo sprawia, ze Kraken musi zanurzyć się we własnej przeszłości. Rozwija się również wątek Estibaliz – zawodowej partnerki Krakena. Kobieta wdaje się w romans i przekracza tym samym pewne granice. Po raz kolejny śledztwo ma wpływ na życie Krakena i Esti i historia nabiera tempa.

GODNE ZAKOŃCZENIE TRYLOGII

„Władcy czasu” to świetne zakończenie baskijskiej trylogii. Obawiałam się nieco, że autorka nie zaskoczy. Niesłusznie, oj niesłusznie. Ta historia utrzymuje poziom poprzednich części, jest nieprzewidywanie, klimatycznie i akcja zagęszcza się z każdym rozdziałem. Nic dodać nic ująć. Żal jedynie, że trzeba rozstać się z piękną hiszpańską Vitorią i bohaterami trylogii.

PODSUMOWANIE

Uwielbiam cały cykl i na prawdę trudno jest mi się z nim rozstać, z Krakenem i Estebaliz, z piękną, zabytkową Vitorią i niepowtarzalnym baskijskim klimatem. Cenię tę trylogię za wiele rzeczy. Niebanalne intrygi, doskonała narracja, historyczne odniesienia i bogata symbolika, skomplikowana i napięta jak struna akcja, tajemnice z przeszłości i świetnie zarysowane wątki obyczajowe głównych bohaterów. I oczywiście niesamowity klimat hiszpańskiego miasta.

„Władcy czasu” to godne zakończenie historii, równie emocjonujące, nieprzewidywalne i mocne jak doskonały pierwszy tom „Cisza białego miasta”. Eva García Sáenz de Urturi jest mistrzynią skomplikowanej intrygi, która pochłania na długie godziny. W fascynujący sposób łączy wątki z przeszłości z teraźniejszymi. W jej powieściach królują odniesienia do lokalnej historii i kultury. To się po prostu świetnie czyta! Nie można się oderwać!

To jedna z lepszych serii kryminalnych jakie miałam okazję przeczytać. Tutaj nic nie dzieje się bez przyczyny i każdy szczegół ma znaczenie!

„Władcy czasu” Evy García Sáenz de Urturi to finalny tom trylogii Białego miasta. Znów spotykamy znanych nam już z poprzednich tomów bohaterów, czyli profilera Unai, jego partnerkę Esti i szefową a jednocześnie życiową partnerkę Albę.

Oczywiście pojawiają się w powieści nowi bohaterowie, jakże by inaczej, ale to ta trójka od pierwszego tomu odgrywa pierwsze skrzypce i nie inaczej jest tym razem.

W mieście dzieją się złe rzeczy, dochodzi do paskudnych zbrodni wzorowanych na tych z powieści Władcy czasu.

Akcja powieści toczy się dwutorowo, w 2019 roku oraz w 1192. Wydarzenia z teraźniejszości i przeszłości zaczynają się ze sobą łączyć, przeplatać, dawać wskazówki, a jednocześnie sprowadzać śledczych na manowce.

Autorka tka sieć zależności, wskazówek, sugestii, choć nie każda okazuje się prowadzić w kierunku rozwiązania zagadki i znalezienia winnego.

Oczywiście nie samą zbrodnią stoi ta powieść, więc mamy sporo wydarzeń z życia prywatnego bohaterów. Ale jak dla mnie autora zachowała idealną równowagę pomiędzy wątkami obyczajowymi, a kryminalnymi.

Wszystko się ze sobą dobrze łączy, splata i przenika, aby w spektakularnym finale zaskoczyć totalnie czytelnika.

Jeśli chodzi o styl, to niezmiennie jestem pod wrażeniem. Lekki, bardzo plastyczny, obrazowy. Nie trudno oczami wyobraźni zobaczyć wszystko co opisuje autorka. Cudowne hiszpańskie miasto, jego historia, teraźniejszość i przeszłość tego wyjątkowego miejsca. Vitoria okazuje się być kolejnym bohaterem tej powieści i zachwyca tak jak reszta postaci.

Sama intryga jest wyjątkowo ciekawa, a połączenie ze sobą wydarzeń z XII wieku z tymi z XXI dodaje powieści smaczku. Jest tu wszystko to, co zachwyciło mnie w poprzednich dwóch tomach. Jest tajemnica, są nieuchwytni sprawcy, są wątki z prywatnego życia bohaterów, które chcąc nie chcąc muszą splatać się z wykonywaną przez nich pracą.

Eva García Sáenz de Urturi rzetelnie przyłożyła się do swojej pracy i książka jest dopracowana, dopieszczona, autorka dba o szczegóły i sprawnie zamyka wszystkie wątki.

Z jednej strony cieszę się, że finalny tom już za mną, ale z drugiej żal mi, że to już koniec, że przygoda z tymi bohaterami dobiegła końca i nie mam już na co czekać.

Choć nie, liczę na to, że kolejna książka autorki już się pisze i nie trzeba będzie długo oczekiwać na jej premierę.

Każda z książek tej trylogii trzyma równy poziom, choć po przeczytaniu całości mogę przyznać, że „Władcy czasu” zachwyciła mnie najbardziej.

Może to przez przepięknie rozbudowane tło historyczne, a może bohaterowie z XII wieku tak bardzo mnie oczarowali. A może to wydarzenia, które nakreśliła autorka w XXI wieku tak mnie zaskoczyły i to w jakim kierunku potoczyła się fabuła?

Wg mnie wszystko po trochu sprawiło, że tom trzeci stał się moim ulubionym z całej trylogii.

Eva García Sáenz de Urturi ma niesamowity talent i zdolność do snucia wciągających historii.

Jej bohaterowie są prawdziwi, pełnokrwiści, odnosiłam wrażenie, jakby autorka pisała o ludziach, których zna.

A jeśli chodzi o mordercę, którego szukał Unai? Przyznaję, że do samego końca nie wiedziałam kto nim jest.

Kłaniam się autorce nisko, bo w większości kryminałów, które czytałam już gdzieś w połowie odgadywałam kto jest tym „złym”.

Na koniec chcę wspomnieć o filmie na podstawie „Ciszy białego miasta”, który niedługo będzie miał premierę na Netflixie.

Czekam ogromnie i jestem niesamowicie podekscytowana tym, że przygody Krakena zostały przeniesione na mały ekran.

Po przeczytaniu 1 tomu wiedziałam, że chcę przeczytać następny. Po 2 tomie pozostał ten sam głód. Aż pojawia się 3 tom i co? I pytam się, dlaczego to już koniec? Ta trylogia od razu mnie zachwyciła i wciągnęła.

A dlaczego? Choćby dlatego, że mało jest tego typu książek. Tak dobrych, prawdziwych i realistycznych. Dlatego, że fabuła jest misternie dopracowana i świetnie skonstruowana. Dlatego, że na naszym rynku wydawniczym pojawiła się nowa pisarka, która mną zawładnęła. W każdą z tych części włożyła ogrom pracy. Searching, wiedza, lekkość pióra i niesamowita wyobraźnia - czego mogę chcieć więcej? A przyznam się szczerze, że nie należę do fanów kryminalistyki, ani tym bardziej serii kryminałów, które stanowią cykle, i które najlepiej czytać wszystkie. A ta trylogia mnie oczarowała.

Stoimy na granicy. Po jednej stronie mamy realizm, po drugiej magię, niedowierzanie, brutalność i odwagę, które wymieszane razem tworzą bagno. I zastanawiasz się, w którą stronę porwie cię treść. Gdzie wylądujesz? Do samego końca nie wiesz. Lawirujesz i próbujesz trzymać balans. Masz rumieńce na twarzy, próbujesz dociec, co się wydarzy, a tu nic. Żadnych wskazówek, podpowiedzi... tylko zaskoczenie.

To jest geniusz pisarski.

Eva Garcia ponownie zabiera nas do Vitorii. Jesteśmy w 2019 roku, ale i w 1192. Bo tu zagadka oscyluje wokół powieści "Władcy czasu" i jej tajemniczego autora. Podczas spotkania autorskiego, gdzie ma zostać upubliczniona twarz tego, który stoi za stronami powieści, Unai, Alba i Esti stają się świadkami mordu. I jak się okazuje, nie jednego. To dopiero początek. A wszystko wypływa szlamem z "Władcy czasu", która staje się mapą i przewodnikiem kata. Odwzorowywanie śmierci z kart książki, czy można być tak brutalnym? Unai ponownie walczy o sprawiedliwość, ale wielkim kosztem. Esti na granicy śmierci, żona decyduje o rezygnacji z pracy, znajomi-informatorzy giną w nagłych momentach. Przyjaciele są zagrożeni, a podejrzany cierpi na dwubiegunowość. Jak udowodnić winę? Czy to gra? Sztuczki? Czy dobrze przemyślana strategicznie gra w kotka i policjanta? Opat, dziedzic z wieży Nograno, to człowiek, no właśnie, jaki? To oszust pełen zagadek i znaków zapytania, czy człowiek na wskroś uczciwy?

Wiele wątków w powieści splata się w jeden gruby sznur. Idealnie się w siebie wkomponowują. Zacieśniają splot. Niesamowita precyzja zwodzenia czytelnika pozostawia nas w permanentnej niepewności, aż do samego końca. Takie mistrzostwo może osiągnąć tylko dobry pisarz. I masz ochotę zaglądnąć na ostatnie strony. Masz ochotę na kuknąć i dowiedzieć się, choćby trochę, choćby tak... ciut, ciut, Ale nic z tego. Czytasz i …. z wypiekami zamykasz powieść żałując, że to koniec. Że więcej nie będzie.

Rewelacyjna trylogia, którą mam - skompletowaną.

„Władcy czasu” to fenomenalne zwieńczenie finału baskijskiej serii pod tytułem „Trylogia Białego Miasta”. Dzisiaj nakładem Wydawnictwa Muza książka trafiła do księgarń. Kontynuacja thrillera trzyma nas w kleszczach, ściskając tak mocno, iż zapiera dech w piersiach. Gwarantuje Wam, że Eva Garcia Saenz De Urturi zgotowała nam historię, która wzburza wzniecając ogniste emocje rozpalające niczym hutniczy piec. Fabuła rozgrzewa zawiłą intrygą. „Cisza białego miasta” oraz „Rytuał wody” elektryzują, lecz „Władcy czasu” potęgują doznania sprawiając, iż historia, którą przeżywamy zawładnie naszym umysłem. Ponownie wracamy do Vitorii i wczuwamy się w niepowtarzalny jej klimat. Chłoniemy go pełną piersią, w pełni odczuwając emocje, jakie towarzyszyły Krakenowi w rozwiązywaniu zagadki zabójstw. Morderca dokonując zbrodni kieruje się opisami zawartymi w powieści „Władcy czasu”, która wydana została przez nieznanego autora ukrywającego się pod pseudonimem Diego Veilaz. Ofiara otruta zostaje proszkiem z hiszpańskiej muchy. Dwie siostry zostają zamurowane żywcem. Trzeba przyznać, iż mordercy nie brakuje „fantazji” w dokonywaniu morderstw. Jeśli dodamy, że kolejna ofiara zostaje zatopiona w rzece, w zamkniętej beczce razem z psem, kotem, żmiją i kogutem, to włos jeży się na głowie, a ciarki przebiegają po całym ciele. By dotrzeć do sprawcy tych czynów Kraken dociera do wieży Nograro. Czy stanie na wysokości zadania i schwyta mordercę, zanim ten dokona kolejnych aktów? Niejednokrotnie będzie musiał zastanowić się, gdzie leży fikcja literacka, a gdzie prawdziwa historia. Jak się okazuje będzie on musiał nie tylko stanąć z nim twarzą w twarz, lecz również zmierzyć się z własną przeszłością, która zawarta jest również w powieści „Władca czasu”. Eva Garcia Saenz De Urturi nie tylko dostarcza nam kryminalnych emocji okraszonych nutą thrillera. Zapewnia nam lekturę z pogranicza powieści historycznej. Poznajemy historię dwunastowiecznej Vitorii I myślę, że ta seria trafi do współczesnej historii, jako jedna z najbardziej rozchwytywanych. Jedyny żal, to fakt, iż jest to tylko trylogia. Należy mieć jedynie nadzieję, iż Autorka podejmie decyzję, by z trylogii przeobrazić ten cykl w tetralogię. Dzięki temu będziemy mogli ponownie doznać przyjemności zatopienia się w książce, która pozostawi trwały ślad w naszej pamięci. Autorka uzależniła mnie od swej twórczości, tak bardzo, że moje czytelnicze rządze domagają się kolejnych losów Krakena! Pomysłowość Pisarki nie zna granic, zatem należy żywić nadzieję, iż ożywi swój pisarski pokład talentu, rozlewając go na kolejną część baskijskiej serii.

http://www.czyt-nik.pl/recenzje/mistrzowski-final-trylogii-bialego-miasta/

Władcy czasu to trzecia, ostatnia już część Trylogii Białego Miasta. Po ogromnym powodzeniu dwóch poprzednich części, trzecia jest mistrzostwem, najwyższym kunsztem Eve de Urturi. Ta lektura jest również przepełniona baskijskim klimatem i atmosferą obecnej Vitorii, ale odczuwa się również ducha czasu z dwunastego wieku.

Cała fabuła dzieje się na dwóch biegunach czasowych, obecnie oraz w XII stuleciu. Zaszłe wydarzenia były inspiracją dla nieznanego autora do napisania powieści historycznej Władcy czasu. Powieść zdobywa wielkie uznanie i wchodzi na listę bestsellerów. We współczesnej Vitorii popełniane są zbrodnie, które są opisane w powieści, a które jednocześnie miały miejsce w średniowiecznej Vitorii. Schemat zbrodni jest identyczny: ofiara otruta proszkiem z hiszpańskiej muchy, kolejne ofiary zamurowane zostały żywcem, a następna zatopiona w beczce ze zwierzętami. Każda morderstwo ma swoją określoną symbolikę, której rozszyfrowaniem zajmuje się oczywiście najlepszy profiler Kraken. Prowadzone dochodzenie doprowadzi policjanta do wieży Nograro, zamieszkałej przez dziedzica rodu. A na dodatek Estíbaliz zakocha się w podejrzanym, który cierpi na rozdwojenie jaźni. Czy górę wezmą emocje czy wykonywanie obowiązków przez stróżów prawa? Gdzie są granice i kto je wyznacza, czy można je bezkarnie przekraczać?

Eva Garcia stanęła na wyżynach światowego pisarstwa i jeszcze wyżej podniosła poprzeczkę. Trudno jest ją doścignąć, nawet myślę, że to prawie niemożliwe. Świetna i spójna kompozycja, przemyślana w każdym detalu, znakomity i efektowny pomysł na fabułę, zasługujący na wielki ukłon. Autorka miota czytelnikiem od pierwszych stron, prowokuje, zmusza do ciągłego gonienia. Wydawać się może, że zabójcą może być prawie każdy, kto pojawia się blisko dochodzenia. Jednak niespodziewanie pojawiają się nowe wątki i okoliczności, które burzą nasz porządek i utarty szlak dochodzenia do sprawcy, i znów jesteśmy na samych początku drogi. Oczywiście, że typowałam zabójcę, ale w miarę mijania kolejnych stron moje typy ewaluowały, zresztą jak cała fabuła. Nie łatwo w natłoku tajemnych wydarzeń odkryć sprawcę. Autorka czyniła wszystko, aby nie był znany do końca lektury. I udało się, ostatnie wytchnienia tej powieści są niesamowite, emocje sięgają zenitu i nie sposób nad nimi zapanować. Trzeba być nie lada wytrawnym graczem, aby nie dać się zmanipulować i zachować resztki zdrowego rozsądku. Znakomita i ekscytująca. Trącająca o najwyższe wcielenie skrajnych i wyczerpujących emocji. Tempo akcji nie zwalnia ani na chwilę, wręcz przeciwnie, z każdą stroną przyśpiesza coraz bardziej, nie sposób wyobrazić sobie, jaki będzie finał tej jazdy. Strach się bać.

Perfekcyjnie ukształtowani bohaterowie, każdy jest nieodzownym elementem całego pomysłu, brak któregokolwiek z nich odczuwałoby się od razu. Każdy wnosi cegiełkę do powieści i z tego został zbudowany mur oddzielający tę współczesną Vitorię od tej nam nieznanej, średniowiecznej. Powieść prowokuje czytelnika do uzewnętrzniania swoich wrażeń, z nimi nie sposób borykać się samemu, je trzeba wyrzucić i pozwolić swojemu umysłowi na chwilowe wytchnienie.

Nie pamiętam tak dobrej i ekscytującej lektury, cały cykl to arcydzieło w każdym elemencie. Fabuła, bohaterowie, baskijski klimat i atmosfera, zbrodnia i kara, walka i troska o rodzinę, i oczywiście miłość. Czy jeszcze czegoś tutaj zabrakło? Chyba tylko chwili spokoju, aby spokojnie tropić mordercę i wniknąć w jego zbrodniczy umysł, i spróbować odpowiedzieć na pytanie: dlaczego posunął się do tak okrutnych zbrodni, czym się tak zafascynował, że chciał zostać niezapomniany, jakie motywy i pobudki nim kierowały?

Ta powieść rozbudza apetyt, który rośnie w miarę czytania. I o dziwo, nic nie wskazuje na to, aby zostać poskromiony. Jestem pewna, że ten cykl podbije serca czytelników na całym świecie, nie wyobrażam sobie, aby mogło być inaczej.

Ostrzegam, nie odłożycie, zanim nie poznacie zakończenia!

Zwieńczenie trylogii okazało się równie udane, co jego dwie poprzednie części. Po raz kolejny jestem pod ogromnym wrażeniem umiejętności autorki. Stworzyła niesamowity świat z nietuzinkowymi postaciami, a od samego śledztwa ciężko było się oderwać. Gratuluję pomysłów, jedną z lepszych serii jakie kiedykolwiek czytałam.

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

''Władcy czasu'' autorstwa Pani Evy García Sáenz de Urturi jest ostatnią częścią Cyklu: Trylogia Białego Miasta (tom 3), którą mogę z największą przyjemnością zaliczyć na obecną chwilę do najlepiej mi się czytającą części tej powieści.

Wydarzenia opisywane przez autorkę toczyły się na przełomie dwóch odległych od siebie odstępach czasowych: Vitoria, rok 2019, Vitoria, rok 1192.

W tej części cyklu trylogii ujęła mnie jeszcze mocniej praca zawodowa Krakena, któremu to nie zabrakło, mocnych wrażeń wykonując ją z ogromnym zaangażowaniem.

Autorka zadbała o to, aby każdy skonstruowany przez nią wątek w rozdziałach był pomysłowo w nich rozwinięty.

Muszę jedynie podkreślić, że co poniektórzy występujący w tej części cyklu bohaterowie drugoplanowi byli, myślami gdzieś bardzo daleko zachowując dystans nawet do samych siebie.

Ogromnym wyzwaniem dla autora jest stworzenie powieści o tematyce kryminalnej, dobranie w nim odpowiedniego klimatu, który skłoni, Czytelnika do pomyślenia kim jest ten właściwy zabójca, dla którego życie ludzkie nie ma żadnej wartości.

Atutem tej powieści jest to, że autorka doskonale stosuje słownictwo psychologiczne oraz to, że ma ona ogromny szacunek dla swoich Czytelników dzieląc się swoimi uwagi po napisaniu całości tej powieści.

Polecam przeczytać tę powieść.