Wieża strachu

Zastanawialiście się kiedyś co się dzieje z człowiekiem w śpiączce? Co się dzieje z jego mózgiem? Czy jest w stanie odróżnić to czy żyje naprawdę, a może jednak to jest wytwór jego wyobraźni w śpiączce?

W jednym z warszawskich apartamentowców zostają odnalezione zwłoki kobiety i mężczyzny. Od samego początku samo miejsce zbrodni, ułożenie ciał i zbrodnia budzą konsternację oraz wątpliwości śledczych co do przebiegu wydarzeń. Sprawa zostaje przydzielona Prokurator Gabrieli Seredyńskiej, która zrobi wszystko, aby dotrzeć do prawdy.

Nie będę pisała o zbrodni ani o fabule nic więcej, bo chciałabym, żebyście mogli sami odkrywać kolejne makabryczne puzzle układanki.

Pani Prokurator ma twardy orzech do zgryzienia, a ta sprawa jest zupełnie inna. Będzie wymagała od niej przekroczenia granicy ludzkiego umysłu, aby ją rozwiązać. Brak dostatecznych dowodów umożliwiających identyfikację sprawcy frustruje Panią Prokurator, a na domiar wszystkiego jedyny świadek zdaje się balansować na granicy własnej świadomości.

Majstersztyk jeśli chodzi o zagadkę kryminalną i w zasadzie do samego końca czułam, że autor wodzi mnie za nos. Ta cienka granica między snem a rzeczywistością w pewnym momencie mi się zatarła i miałam problem z ogarnięciem fabuły, dosłownie. Autor rozwalił mnie rozwiązaniem i pozostawił z mętlikiem w głowie. Dawno nie czułam takiego rozbicia po przeczytaniu książki, ostatni raz chyba po "W labiryncie" Carrissiego.

Może nie ma tu zawrotnej prędkości akcji, ale za to autor umiejętnie podrzucał kolejne tropy, które burzyły moje domysły co do tożsamości ofiar i samego sprawcy.

W dalszym ciągu jestem pod ogromnym wrażeniem warsztatu autora, który w tak piękny i inteligentny sposób opisuje samą konstrukcję zbrodni, miejsce i przebieg wydarzeń. Co prawda były momenty zastoju w czytaniu, ale nie był on związany z samą fabułą, a prywatnymi myślami zaprzątającymi mi głowę.

Moja sympatia do Pani Prokurator nie ustaje i myślę sobie, że to wyróżniającą się postać na tle głównych kobiecych postaci w polskich kryminałach. Kobieta, która jest inteligentna, ambitna, zawzięta i w pełni skupiona na pracy, bardzo szybko ucząca się na własnych błędach. Podziwiam i sama chciałabym pracować z takimi Prokuratorami, jak ona.

Nie pozostaje mi nic innego jak napisać, żebyście czytali Borkowskiego, bowiem Wieża Strachu to świetnie skonstruowana zagadka kryminalna, niebanalni bohaterowie i motyw śpiączki powodują, że to kawał dobrego wciągającego kryminału.

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autora i, szczerze mówiąc, w momencie gdy zgłaszałam się do jej recenzji nie miałam pojęcia, że to kolejna część serii. A WIEŻA STRACHU to trzecia odsłona zmagań prokurator Gabrieli Seredyńskiej z polskimi zbrodniami. Czy jednak odczułam to, że nie czytałam poprzednich części?

Odpowiedź brzmi: ani trochę! Być może gdybym znała poprzednie odsłony serii to wyłapałabym w WIEŻY STRACHU jakieś smaczki z przeszłości Pani prokurator czy jej poprzednich spraw. No cóż, nie czytałam, nie wiem czy takie były, a nawet jeśli, to ich nie wyłapałam

Nie zepsuło mi to też zabawy z czytania tej książki. Wciągnęła mnie ona niesamowicie, a autor skutecznie mieszał mi w głowie, aż do momentu, gdy ostatecznie się poddałam i stwierdziłam, że nawet nie próbuję oddzielić rzeczywistości od kłamstwa. W trakcie czytania nieraz mówiłam mamie, że pod koniec książki prawdopodobnie nie będę wiedzieć jak się nazywam. Bardzo spodobał mi się wątek, jaki autor wykorzystał w powieści - nigdy dotąd się z takim nie spotkałam, więc to zdecydowanie na plus jako coś kompletnie nowego. Książka bardzo mi się spodobała, była nietuzinkowa i zaskakująca. Idealna lektura na zarwanie nocki

Jest cały wachlarz kryteriów wpływających na mój odbiór danej książki. Czasami dwie zupełnie różne pod każdym względem podobają mi się równie mocno, innym razem takie zbliżone fabularnie oceniam skrajnie inaczej. Osobno kategorię stanowią powieści, które zachwycają wszystkich, a mnie ani trochę. Może chodzi o to, że wiele pozytywnych opinii zwiększa oczekiwania, a może po prostu nie rozumiem niektórych trendów. 

Twórczość Przemysława Borkowskiego znam jedynie z serii z prokurator Seredyńską i jest to trudna znajomość. "Rytuał łowcy" bardzo źle mi się czytało, trudno było mi się wczuć w narrację, ale ostetecznie fabularnie było naprawdę dobrze. Przy "Śmierć nie ucieknie" sytuacja się odwróciła - przebrnęłam przez nią szybko, ale nie spodobała mi się. Za to "Wieża strachu"... 

Niby to już trzeci tom serii, a główna bohaterka jest dla mnie wciąż zagadką. Wiadomo że w kryminałach najważniejsze jest śledztwo i wszystko, co z nim związane, ale skoro jakaś postać pojawia się w kilku książkach danego autora to chyba po to, by czytelnik się jakoś z nią związał, a nie tylko po to, by reklamować je jako cykl. Wspominam o tym też dlatego, że przy tak monotonnej fabule jak w przypadku "Wieży strachu", autor sam pozbawia się możliwości wprowadzenia czegoś ciekawego w prywatnym życiu śledczych, co mogłoby nie tylko być urozmaiceniem, ale nawet uratować książkę w oczach czytelnika. 

"Wieża strachu" nie przekonała mnie niczym. Czytałam jakiś czas temu podobne połączenie kryminału z rozważaniami egzystencjalnymi, ale tam przynajmniej akcja posuwała się jakoś do przodu, a tutaj miałam wrażenie, że kilka fragmentów zapętlało mi się w kółko i gdy książka się skończyła, odczułam ogromną ulgę. Najbardziej mnie chyba rozczarowało w niej to, że sam pomysł może byłby ciekawy, gdyby inaczej go wykorzystano. A tak powstało kilka stron niezłego kryminału i kilkaset czegoś, czego nawet nie potrafię nazwać. Szkoda, bo Przemysława Borkowskiego stać na więcej i mam nadzieję, że kolejną powieścią nawiąże do "Rytuału łowcy". 

Moje 5/10.

Bardzo lubię poznawać twórczość polskich autorów. Postawiłam sobie za cel, aby poznać ich jak najwięcej, a już w szczególności pisarzy kryminalnych historii. Z tego powodu w zeszłym roku sięgnęłam po swoją pierwszą książkę Przemysława Borkowskiego. Poznanie prokurator Seredyńskiej było bardzo udane. Tak udane, że z wielką chęcią sięgałam po kolejne części i jestem już po przeczytaniu najnowszej, czyli "Wieża strachu".

Najnowsza część o prokurator Seredyńskiej różni się od poprzednich. Oprócz tego, że mamy do rozwiązania sprawę kryminalną to do tego pojawiają się rozważania na temat istnienia i świadomości, co ostatecznie też doprowadza czytelnika do ciekawej zagadki. W tej części otrzymałam nietypową i trochę pokręconą historię, ale też wciągającą od pierwszych stron. Polubiłam Seredyńską i jej sposób prowadzenia śledztwa. Byłam ciekawa jej kolejnych kroków, a najbardziej tego co tak naprawdę tam się stało, czyli rozwiązania sprawy.

Książka "Wieża strachu" to było moje trzecie spotkanie z twórczością pana Borkowskiego i mogę śmiało stwierdzić, że polubiłam styl autora. Nie miałam żadnych problemów ze zrozumieniem historii, która spodobała mi się od początku i utrzymała moje zainteresowanie do samego końca. Dodatkowo krótkie rozdziały sprawiły, że książkę czytało mi się bardzo szybko. Wiem, że autor pisze już kolejną część tej serii i jestem jej już ogromnie ciekawa. Jestem pewna, że będzie to kolejne udane spotkanie z prokurator Seredyńską, jak wszystkie do tej pory.

[…] był w tym wszystkim jakiś sens[…] Nawet w działaniach szaleńców bywa zawarta jakaś logika”.

Najnowsza powieść Przemysława Borkowskiego skojarzyła mi się ze słynnym filmem braci Wachowskich – Matrix, gdy Haker komputerowy Neo dowiaduje się, że świat, w którym żyje, jest tylko obrazem przesyłanym do jego mózgu przez roboty.

Zastanawialiście się kiedyś, czy żyjemy w czasie rzeczywistym, czy alternatywnym? Czy to, co przeżywamy dzieje się naprawdę, czy jest tylko wytworem naszego mózgu? Na pierwszy rzut oka to co wydaje się nam prawdą, po pojawieniu się detalu, którego nie pamiętaliśmy, wszystko co wiedzieliśmy w jednej chwili zostaje podważone.

„Wieża strachu”, to duszny, psychodeliczny thriller psychologiczny, którego miejsce akcji jest niejednoznaczne i przerażające. W ekskluzywnym apartamentowcu na trzydziestym piętrze policja znajduje zwłoki kobiety i mężczyzny. To, co początkowo wydaje im się typową zbrodnią małżeńską, już wkrótce po odnalezieniu kolejnych makabrycznych, trudnych do wytłumaczenia śladów, wywraca im wszystkie hipotezy do góry nogami. Przydzielona do sprawy prokurator Gabriela Seredyńska, znana ze swojej dociekliwości i bystrego umysłu, ma nie lada zagwozdkę do rozwiązania. Kiedy w sprawie nieoczekiwanie pojawia się świadek, kobieta jest przekonana, że śledztwo wkrótce uda jej się zamknąć. Niestety jego zeznania nie wnoszą nic nowego do śledztwa, podobnie jak sekcja zwłok ofiar, a wręcz przeciwnie zamiast odpowiedzi, pojawiają się nowe niepokojące pytania.

Autor niewątpliwie jest inteligentnym człowiekiem i bystrym obserwatorem otaczającej nas rzeczywistości, jaką z niezwykłą starannością opisał w „Wieży strachu”. Prowadzał mnie po meandrach ludzkiej psychiki, opowiadał o mroku trawiącym ludzką duszę, zamknął w klaustrofobicznej przestrzeni wieżowca na warszawskim „Manhatanie”, otoczył niejednoznaczną rzeczywistością. Stworzył taką historię, w której moje osądy i wnioski ciągle podawałam w wątpliwość. Coraz bardziej przytłaczały mnie wywody głównego bohatera i, pomimo że rekompensowały je krótkie rozdziały, to oczekiwałam na te, w których narrację przejmowała Seredyńska, ale to i tak niezbyt rozjaśniało mrok tej powieści.

Prokurator Gabriela Seredyńska nie ma łatwo. Wciąż natyka się na kolejne komplikacje na czele z gadatliwym patologiem i człowiekiem w szpitalu, który budzi w niej uczucia, z jakimi dawno nie miała do czynienia. Nie potrafi tego zrozumieć, bo przecież jest zawodowcem, osobą myślącą logicznie, która rozwiązała już niejedną skomplikowaną sprawę.

Słowotok patologa, który bardzo irytował panią prokurator, mnie także denerwował. Mnóstwo słów, które tak naprawdę nie wiele wnosiły do sprawy. Postać Olgi Seredyńskiej mogła w tej powieści zostać zastąpiona kimkolwiek, bo autor bardziej skupił się na wymyślonej przez siebie historii, dziejącej się w ekskluzywnym wieżowcu, luksusowym apartamencie, działając tym samym na niekorzyść kreacji postaci głównej bohaterki. Miałam chwilami wrażenie, że ów wieżowiec występuje w powieści jako równoprawny bohater i to on jest powodem, tego, co tam się wydarzyło. Wszystkie ślady znalezione na miejscu zbrodni wzajemnie się wykluczają i gmatwają, tak już niełatwą do rozwiązania sprawę. Gdy pojawia się świadek, obraz zbrodni jeszcze bardziej się zaciemnia, bo udaje mu się wciągnąć inteligentną, twardą i bezkompromisową prokurator w swoją grę.

Był moment, że nawet chciałam odłożyć książkę, tak bardzo zmęczyła mnie ta historia, zwłaszcza wątek egzystencjalny, ale w końcu zwyciężyła ciekawość, dokąd doprowadzi opowieść o niestabilnym emocjonalnie człowieku. Krystian Zapała, to nietuzinkowa postać. Jest zagubiony i po omacku błądzi w zakamarkach swego umysłu, próbując odkryć, co jest prawdą, a co mu się tylko wydaje. Pragnęłam więcej akcji i emocji, bo te rozważania filozoficzne bohatera, były chwilami nie do zniesienia, lecz nadchodzi wreszcie moment, gdy wszystkie elementy się łączą i opowiadana przez Borkowskiego historia nabiera w końcu sensu. Pierwszy wątek zostaje odsunięty w cień, a śledztwo rusza błyskawicznie do przodu. I dopiero wtedy dostrzegłam wreszcie zamysł autora i zrozumiałam, co chciał w swej książce przekazać. Nie chodziło mu tylko o intrygę kryminalną, ale także o pretekst do rozważań dotyczących sensu naszego istnienia, kwestii możliwości naszego umysłu, tego, co nam się wydaje, a co istnieje naprawdę. Dochodzi tu jeszcze kwestia miejsca akcji ”Wieży strachu”, wieżowca ze szkła, stworzonego wbrew naturze i prawom fizyki, w którym wydaje się, że człowiek powinien się czuć niczym pan świata, bo od zewnętrznej przestrzeni oddziela go tylko szklana tafla, a staje się miejscem, gdzie zostaje popełniona zbrodnia. Czy w takim razie nie powinniśmy żyć zgodnie z naturą, a nie wbrew sobie w miejscu odciętym od świata, w którym nikt nikogo nie zna i nikt nikomu nie pomoże?

Przemysław Borkowski to inteligentny pisarz, który wciągnął mnie w mroczny i psychodeliczny świat, który wymyślił. Nic w jego historii nie znalazło się przypadkowo, każde zdanie, najdrobniejsze zdarzenie, mają swój cel i sens i wszystko w końcu łączy się w spójną całość, a zakończenie pozostawia pole do refleksji i przemyśleń. Dopiero na koniec zrozumiałam, że na historię Borkowskiego, trzeba spojrzeć całościowo, bo poszczególne elementy wyrwane z kontekstu nie mają najmniejszego sensu, dopiero jako całość stanowią spójny obraz i tylko wtedy znajdują logiczne wytłumaczenie.

Książki cyklu z Gabrielą Seredyńską, są skrajnie różne, każda z nich jest inna, chociaż na swój sposób bardzo dobra. Mogłyby spokojnie funkcjonować, jako oddzielne powieści, które można czytać niezależnie od pozostałych. „Wieża strachu” wydaje mi się, że jest najbardziej pogmatwana z nich wszystkich. Należy ją czytać powoli i dość uważnie, bo jej lektura wymaga dość dużego skupienia. Łatwo można się pogubić i nie zrozumieć, co autor chciał przekazać. Moim zdaniem, to bardzo udany thriller, w którym Borkowski pokazał, że jest w doskonałej formie. „Wieża strachu”, to powieść, po którą powinni sięgnąć wszyscy entuzjaści mrocznych i nieoczywistych thrillerów.

„Głupota jednak nie jest zaburzeniem psychicznym […] Doświadcza jej zbyt wielu ludzi”.

Poprzedni tom serii był mocno średni i biłam się z myślami czy kontynuować przygodę z Gabrielą Seredyńską. Ciekawość wygrała i sięgnęłam po trzeci tom. Czy było warto?

'Twarz nieboszczyka zastygła w grymasie bólu. Wytrzeszczone oczy zdawały się patrzeć na nią. Kałuża krwi wokół głowy wyglądała jak czerwona aureola.'

Na trzydziestym piętrze warszawskiego apartamentowca policja znajduje zwłoki kobiety i mężczyzny. Początkowo wszyscy myślą, że jest to zbrodnia małżeńska, jednak im dalej śledztwo posuwa się do przodu, tym więcej jest niewiadomych. Co wydarzyło się naprawdę? Czy prokurator Gabriela Seredyńska odkryje prawdę?

Historia przedstawiona jest z perspektywy znanej czytelnikom z poprzednich tomów pani prokurator oraz jednego uczestnika krwawej masakry. I to właśnie ta druga perspektywa jest maksymalnie wciągająca. Miesza w głowie od samego początku i trzeba się naprawdę skupić, żeby nie wypaść z biegu wydarzeń. Autor robi czytelnikowi sieczkę z mózgu do tego stopnia, że wraz z bohaterem wierzymy w to, co dzieje się w jego głowie.

'Zazwyczaj zabójstwa dokonywane są pod wpływem emocji; tu ich jakby brakowało. Bardziej wyglądało to na miejsce egzekucji dokonanej przez grupę przestępczą lub skutek jakiegoś dziwnego rytuału.'

Pokręcona i jednocześnie tajemnicza historia z tłem bardzo psychologicznym. Czytając musiałam być w pełni skupiona, aby to mi się wszystko w głowie nie pomieszało. Po drugim tomie autor wrócił z taką petardą, że ani trochę nie żałuję lektury. Zdecydowanie polecam! I jeśli nie zależy wam na wątkach obyczajowych głównym bohaterów to można czytać tę część bez znajomości poprzednich.

'Póki nie wie się czegoś na pewno, można żyć, jakby się tego nie wiedziało.'

„Kiedyś wierzono, że w krwi ma siedzibę ludzka dusza. Dlatego Żydzi nie mogą jej spożywać, a świadkowie Jehowy przetaczać. Jeśli to prawda, to czyjaś dusza leżała uwięziona u jej stóp”.

„Wieża strachu ” to trzeci tom serii kryminalnej z udziałem prokurator Gabrieli Seredyńskiej autorstwa Przemysława Borkowskiego. W moim odczuciu najlepszy. Może dlatego, że najbardziej psychologiczny? Dziwny? Nieoczywisty? Chyba tak mogłabym go określić.

Ta nieoczywistość wiąże się z egzystowaniem głównego bohatera w poczuciu iluzji. Autor postawił Krystiana przed nie lada wyzwaniem. Zamknął go w mieszkaniu, które mógłoby oszałamiać przepychem, zachwycać funkcjonalnością, imponować bogactwem. Umiejscowione na wysokości trzydziestego piętra, osłonięte jedynie szklaną taflą od ogromnej przestrzeni za oknem, budzi ogromny niepokój. Przeraża, a jednocześnie fascynuje. Prawdziwa wieża strachu, jak zatytułował swoją opowieść autor.

Czy istnieje granica między snem, a jawą?

To jednak nie o mieszkanie chodzi, ale o umysł bohatera, który jest obleczony w dziwny stan zawieszenia między tym, co realne, a tym, co jest wytworem jego wyobraźni. Tym, co namacalne, a tym, co iluzoryczne. Jego psychika prowadzi walkę z rozsądkiem. Sam siebie osadził w poczuciu udręki, w rzeczywistości, która jak mu się wydaje, daleka jest od prawdy.

To zmaganie z demonami krążącymi w głowie głównego bohatera dominuje, ale nie lada gratką jest również śledztwo kryminalne, którego tok postępowania wciąga bez reszty. Przed prokurator Gabrielą wyzwanie, które wymagać będzie od niej niecodziennego wysiłku. W tym pięknym, choć budzącym grozę mieszkaniu wydarzyło się coś tragicznego, coś, co niełatwo jej będzie rozwikłać.

Jaką tajemnicę kryje tytułowa „ Wieża strachu ”? Jakie przesłanie ze sobą niesie? Przekonajcie się sami. Warto.

rewelacyjny thriller, osadzony w mrocznych realiach ludzkiego umysłu, który jest prawdziwą ucztą dla wielbicieli gatunku (do których zdecydowanie należę ja).

Akcja książki, w dużej mierze, rozgrywa się w warszawskim apartamentowcu na 35 piętrze.

Już od pierwszych stron, mówiąc dosadnie, trup się ściele (i to nie jeden) a im dalej idziemy ,tym bardziej makabrycznych odkryć dokonujemy wraz z panią prokurator. Gdy pojawia się niespodziewany świadek i już można by oczekiwać , że sprawa będzie do wyjaśnienia, to zamiast odpowiedzi pojawia się coraz więcej pytań..

Nic nie jest tutaj oczywiste, nic nie jest tym czym być się wydaje. Co jest prawdą a co fikcją, co realne a co tylko snem..

Tak się wciągnęłam w treść książki i tą psychologiczną rozkminę Krystiana, że aż sama zaczęłam się zastanawiać nad otaczającą mnie rzeczywistością ? autor genialnie wykreował pełną tajemnic intrygę, rozwalając przy tym w drobny mak fasadę normalności.

Jeśli jeszcze nie mieliście tej przyjemności aby poznać prokurator Seredyńską, to najwyższa pora to zmienić.

„Myślisz, że to możliwe? (…) Żeby naprawdę nie wiedzieć, czy to, na co patrzymy, jest prawdą, czy nie?”.

„Warszawski Manhattan” – osiedle ekskluzywnych apartamentowców, szklanych wież z widokiem wartym fortunę. A wśród nich 44 piętrowa twierdza, gdzie na 30 piętrze mieszka pewne małżeństwo. Oboje przed 40 – prawniczka i malarz. Ludzie, których po wielu latach wspólnego życia wypełnionego cieniami i blaskami tzw. „miłości” – dziś już „nie łączy ani łoże, ani stół”. Nie mają dzieci, wspólnych pasji, ani tematów do rozmów. Ich relacja to szczątkowe komunikaty, obojętność, rezygnacja, zniecierpliwienie i irytacja sobą nawzajem. Żyją więc z dnia na dzień w tej swojej wieży nad 30-piętrową przepaścią, wywyższeni, wyalienowani, osamotnieni, odizolowani od innych, „zwykłych” ludzi.

Pewnego dnia do ich mieszkania wkracza policja. Odkrywa tu zwłoki kobiety i mężczyzny. Początkowo sprawa wydaje się banalna. Wszystko wskazuje na typową zbrodnię małżeńską. Z czasem jednak, raczej szybciej niż później, pojawiają się komplikacje..

Tą tajemniczą sprawę dostaje kobieta, której nagminnie zdarza się zapomnieć, że prokurator pracuje gównie za biurkiem: Gabriela Seredyńska, a więc nie byle kto. Rozpoczyna się śledztwo pełne nieoczekiwanych zwrotów akcji. Tu nawet obraz miejsca zbrodni nie pasuje do żadnego ze znanych doświadczonemu prokuratorowi jej typów.

Co tu się właściwie stało?

Czy ta majestatyczna szklana wieża – złośliwa, mroczna, skrywająca tajemnice, nie jest przypadkiem jednym ze sprawców?

Gabriela Seredyńska to osoba, która nigdy nie odpuszcza, zrobi wiec wszystko, by odkryć jaka była sekwencja zdarzeń i co ją wywołało.

Czy i tym razem jej intuicja okaże się dobrym doradcą?

„Wieża strachu” to trzeci tom serii z prokurator Gabrielą Seredyńską. Dostajemy świetną, nieoczywistą historię, w której nic nie jest takie, jak się wydaje na początku. To opowieść o „testowaniu realności rzeczywistości”, o emocjach, które wrzą, kipią, palą się i zwęglają wszystko wokół, aż w końcu wybuchają, a siła rażenia tego wybuchu przekracza ludzkie wyobrażenia. O życiowych wyborach i ich konsekwencjach, o osobistych dramatach i zimnej kalkulacji, wewnętrznych demonach i o uwalnianiu z więzów niepokornych umysłów.

Do ostatniego akapitu nie byłam w stanie przewidzieć, jak to wszystko się skończy..

Polecam.