Wiedźmin. Szpony i kły

No tak. Trzydzieści lat. Wiedźmin do wynajęcia za trzy tysiące orenów. Gdy pojawił się w Wyzimie, w karczmie „Pod Lisem”, nie był młodzieniaszkiem. Pobielałe włosy, szrama na twarzy i ten charakterystyczny, paskudny uśmiech.

Zaczął od górnego C: trzech oprychów, potem strzyga i kolejne stwory – ludzkie bądź nieludzkie – niegodne żyć w świecie, który został nam dany.

A potem Biały Wilk poszedł własną drogą. Ciernistą, tak bym to ujął, ale cóż, każdy uczy się na błędach. Gdzieś w oddali łypie do mnie znacząco Hollywood, ale na razie cieszmy się tym, co wyłowiła z wiedźmińskiego konkursu „Nowa Fantastyka” i superNOWA: jedenaście opowieści zainspirowanych losami Geralta oraz jego przyjaciółek i kamratów.

Czytałem je z uwagą, nie ingerując. Są wśród uczestników konkursu na „trzydziestkę” wiedźmina ludzie bardzo utalentowani. Wkrótce stworzą własne światy bądź zanegują istniejące. Nie straćmy ich z oczu!

Spis treści:

• Marcin Zwierzchowski – Dziedzictwo Białego Wilka (przedmowa)

• Piotr Jedliński – Kres cudów (zwycięskie opowiadanie)

• Beatrycze Nowicka – Krew na śniegu. Apokryf Koral

• Sobiesław Kolanowski – Ironia losu

• Nadia Gasik – Co dwie głowy...

• Katarzyna Gielicz – Skala powinności

• Barbara Szeląg – Bez wzajemności

• Przemysław Gul – Lekcja samotności

• Tomasz Zliczewski – Nie będzie śladu

• Andrzej W. Sawicki – Dziewczyna, która nigdy nie płakała

• Michał Smyk – Ballada o kwiatuszku

• Jacek Wróbel – Szpony i kły