Uśpiona. Który to wariant rzeczywistości?

„Brutalny i mroczny thriller psychologiczny, pełen nagłych zwrotów akcji. Stopniowo poznajemy kolejne postaci, które wydają się być ze sobą niepołączone. Nic bardziej mylnego.

Dlaczego prokurator PRL ściga ukrywającą się dziewczynę? Kto zabił rodziców Jagody? Jak Bromski stał się bezwzględnym psychopatycznym pedofilem? Czy Andrzej zemści się na prokuratorze? I w końcu, który wariant rzeczywistości okaże się tym prawdziwym?”

Recenzja tej książki miała ukazać się dopiero w przyszłym tygodniu, ale autorka zrobiła mi taką sieczkę z mózgu, że muszę już o niej napisać. Na samym początku wydaje się, że nic w tej książce nie łączy się ze sobą, ale są to tylko pozory, bo im dalej czytamy, tym więcej ze sobą łączymy, a na światło dzienne wychodzą brudne i przerażające sekrety bohaterów. Poznajemy Andrzeja, Redaktora, Rylskiego, Majkę, Komisarza, Szybkiego, Jagodę, Komisarza, Bromskiego i Artura, mam nadzieję, że nikogo nie pominęłam, ale bohaterów jest naprawdę sporo. Przyznam szczerze, że na początku gubiłam się w wydarzeniach, w czasach, w miejscach i oczywiście w samych bohaterach, ale myślę, że taki właśnie zamiar miała autorka. Ona w perfidny i wyrachowany sposób zrobiła mi wodę z mózgu, bym czytając, czuła się jak dziecko we mgle. Poza tym na samym początku wydaje się, że żaden z bohaterów nie jest ze sobą powiązany, że to tylko przypadkowe osoby, ale uwierzcie mi moi drodzy, że autorka tak namieszała, tak powiązała losy bohaterów i przede wszystkim tak wodziła mnie za nos, że tego nie da się opisać słowami. Najlepsze jest to, że gdy już jako tako wszystko poukładałam sobie w głowie i z zadowoleniem doszłam do ostatnich stron, to przeżyłam taki szok, oczy wyszły mi z orbit, a szczęka kilkukrotnie odbiła się od podłogi. Znów poczułam się jakbym dostała obuchem w głowę i tak prawdę powiedziawszy, znów nie wiem nic. Nie wiem, co było prawdą, co kłamstwem, czy to właśnie zakończenie ukazało prawdziwe twarze bohaterów. No kurde oszalałam i czuję się jak jeden z bohaterów tej książki.

„Uśpiona” to genialny thriller psychologiczny, który mami, zwodzi i przeraża. To książka, która dostarczy Wam mnóstwa emocji i wrażeń. To historia, która zryje Wam głowę, pełna brutalności, okrucieństwa, a także i obrzydliwości. Ja wiem, że długo o niej nie zapomnę, bo przez długi czas będę się zastanawiała, co tam się odpierdzieliło.

Polecam wszystkim fanom tego gatunku!

P.S. Aniu zastanawiam się ile jeszcze popieprzonych rzeczy siedzi w Twojej głowie :D

„Uśpiona. Który to wariant rzeczywistości?” to thriller psychologiczny autorstwa Anny Mrówczyńskiej. Autorka prezentuje najpierw obszerne fragmenty życiorysów kilku osób, które stopniowo składają się w coraz mniejsze i mniejsze, aż w końcu poznajemy wszystkie powiązania między bohaterami. Śledzimy opowieść o nastoletniej Jagodzie – córce polityka całkowicie podporządkowanemu prokuratorowi Bromskiemu, zagubionej i nieustannie uciekającej przed oprawcami Majce, a także 16-letnim Andrzeju, który chroniąc matkę i młodsze rodzeństwo, pozbawił życia znęcającego się nad nimi ojca. Losy tych bohaterów nieustannie przeplatają się ze sobą i zmuszają do dalszych działań.

Sięgnęłam po tą książkę, bo byłam ciekawa tego thrillera i zastanawiałam się jaką historię można przedstawić na 195 stronach. Muszę przyznać, że akcja, która nasycona jest przemocą oraz brutalnością, toczy się w takim tempie, że ciężko tą pozycję odłożyć. Momentami domyślałam się zakończenia, ale autorka zagrała czytelnikom na nosie, co skutkuje tym, że finał naprawdę jest sporym zaskoczeniem. W tej książce Mrówczyńska pokazała również mroczny świat PRL, w którym władza była skorumpowana, mogła zabijać z zimną krwią, gwałcić bezbronne dzieci, fałszować zbrodnie i dość mocno wpływać na politykę. To co teraz przeczytaliście pewnie uświadomi Wam, że „Uśpiona” jest zdecydowanie dla ludzi o mocnych nerwach

Przygodę z twórczością Anki Mrówczyńskiej rozpoczęłam od „Borderline: Autoterapia, czyli o sprawach poważnych z solidną dawką autoironii”, która była jej autobiograficzną książką i zrobiła na mnie duże wrażenie. Gdy wyszła jej najnowsza książka, byłam pewna, że osoba po takich przejściach, będzie z pewnością umiała dokładnie opisać część psychologiczną thrillera i nie myliłam się.

„Uśpiona. Który to wariant rzeczywistości?” to momentami bardzo brutalny thriller psychologiczny, z pewnością nie dla osób o słabych nerwach. Przeplata on wątki kilku osób, które na przestrzeni lat zaczęły się splatać w dość przerażający sposób, a cała akcja ma miejsce w czasach PRL, gdzie władza może więcej..

Mamy tutaj naprawdę mocne motywy - pedofilia, nadużycia władzy, morderstwa, pościg za dziewczyną, zemsta, a wszystko to na zaledwie 200 stronach, co sprawia, że akcja jest dynamiczna i wciągająca, co uważam, za duży atut tej książki.

Jedyny problem miałam w połapaniu się kto jest kim, ponieważ postaci było dużo, a na przestrzeni lat, były one różnie nazywane, jednak kiedy już ogarnęłam co się dzieje teraz, a które fragmenty są wydarzeniami z przeszłości, to nie miałam już tak dużego problemu ze zrozumieniem treści.

Książka zawierała parę momentów, które mną wstrząsnęły. Domyślałam się, w którą stronę pójdzie finał, jednak nie spodziewałam się jak zostaną zakończone wątki niektórych postaci, także za te szokujące momenty książce należy się również duży plus!

Generalnie większych zastrzeżeń co do treści nie mam, czytało mi się tę książkę bardzo dobrze i z ogromnymi emocjami śledziłam losy bohaterów, także polecam. :)

https://niezwykle-slowa.blogspot.com/2019/01/92-uspiona.html

Przyznam szczerze, że ta niepozorna książka, która liczy sobie zaledwie dwieście stron, wstrząsnęła mną dogłębnie. Jest brutalna, mocna i zdecydowanie nie dla każdego. Stanowczo odradzam jej czytania osobom, które wolą lekkie powieści, polecam natomiast fanom pozycji z dreszczykiem.

„Uśpiona” posiada wszystko, co dobry thriller posiadać powinien, przede wszystkim wyróżnia się wśród innych książek z tego gatunku, a zawsze miło czyta się coś, co nie powiela schematów. W połączeniu z elementem psychologicznym oraz bardzo dobrym zakończeniem otrzymujemy udaną całość. Co prawda nie czytałam wcześniej żadnych innych dzieł autorki, ale przeglądając jej dorobek, stwierdzam, że opisywana przeze mnie książka, jest zupełnie inna od tych, które wyszły spod jej pióra do tej pory.

„Uśpiona” składa się z paru historii, sceny wręcz kipią przemocą, nie ma czasu na nudę, akcja mknie w zawrotnym tempie i wciąż zmienia bieg. Pozorny brak ładu i składu, z każdą stroną przybliża nas do finału, w którym wszystko łączy się w jedną całość. Poznajemy świat z czasów PRL-u, ale również ten z czasów współczesnych. Mamy okazję zobaczyć pracę milicji oraz jej brutalne metody.

Bohaterowie są różnorodni i nie są przerysowani, tak jak to często bywa w polskiej prozie. Andrzej, który zabija swojego ojca, lecz nie robi tego dla zabawy, płochliwa Majka, która boi się niemal własnego cienia, bezlitosny prokurator Bromski, który jest zły i mściwy oraz Jagoda – córka pewnego polityka, tworzą razem mieszankę wybuchową. Co ich wszystkich ze sobą łączy?

W tej pozycji nic nie jest pewne, jawa miesza się z rzeczywistością. Niekiedy autorka potrafi wprowadzić czytelnika w stan dezorientacji i zagubienia. Bywały chwile, w których musiałam się „zatrzymać” oraz poukładać wszystko w swojej głowie, by zrozumieć kolejność wydarzeń. Od początku lekturze towarzyszy tajemniczy, a zarazem klimatyczny charakter. Kiedy łapiemy właściwy tor i myślimy, że udało nam się rozwiązać zagadkę, okazuje się, że jesteśmy w błędzie. Właśnie to błądzenie we mgle, jest najlepsze w tego typu książkach.

Niezmiennie cieszę się, gdy pisarzom udaje się mnie zaskoczyć oraz wyprowadzić na manowce. Wolę przemieniać się w detektywa i samodzielnie prowadzić śledztwo, niż dostawać wszystko podane na tacy. Anna Mrówczyńska dostarczyła mi niezłą zabawę oraz ciekawą lekturę. Polecam!

Thriller pierwsza klasa!

Ta książka to jedno wielkie, niesamowite zdziwienie - i to na ogromny plus :) Okazuje się bowiem, że autor z rodzimego podwórka potrafi napisać świetny thriller psychologiczny z zakończeniem, którego nie powstydziłby się żaden wiodący autor gatunku. Samo zaskoczenie zaś jest po ostatniej stronie tym większe (wciąż na plus!), że do tej pory Anka Mrówczyńska przyzwyczaiła nas do całkiem innego rodzaju lektur (!).

Beletrystyka na niezłym poziomie to coś, o co Ankę można było co prawda trochę posądzać (patrząc na dotychczasowe zdolności twórcze :) ), ale nie sposób było się spodziewać, że efekt będzie aż taki fajny :) "Uśpiona" to kilka z pozoru niezwiązanych ze sobą wątków i historii, scen nasączonych przemocą i brutalnością, mnóstwo zwrotów akcji i stopniowe zbliżanie się wraz z każdą stroną do zaskakującego finału, w którym wszystkie wątki ostatecznie się ze sobą połączą, ale w sposób, jakiego nikt się raczej nie spodziewał. Brawo! :)

Akcja w stylu mrocznego PRL-u jest absolutnym strzałem w dziesiątkę. Tak samo jak główni bohaterowie - zagubiona, nieustannie przed kimś i przed czymś uciekająca Majka; Andrzej, który aby chronić rodzinę zabił ojca; Jagoda, córka podporządkowanego całkowicie pewnemu prokuratorowi polityka i wreszcie sam prokurator Bromski, bezwzględna, mściwa i mroczna postać, gotowa na wszystko co może pomóc w realizacji celów. Historie ludzi nie mających ze sobą nic wspólnego... ale tylko z pozoru. Łączy ich wszystkich więcej, niż można sądzić po pierwszych stronach, a ile tego jest - przekonać się można w finale, który całkowicie zmienia perspektywę i początkowe domysły czytelnika. Zakończenie książki to bowiem jeszcze jeden punkt widzenia i kolejny wariant rzeczywistości, a tych jest w książce naprawdę wiele. Zabieg celowy? Zapewne :) Tym lepiej, bo wykonany bardzo dobrze :)

Klimat "Uśpionej" jest mroczny, pełen przemocy. Lekturze bardzo dobrze to robi - język, fabuła, realia i akcja łączą się ze sobą w całość, która jako thriller stoi na zaskakująco dobrym poziomie. Ta historia naprawdę może wciągnąć i... robi to. A wciągnąć się naprawdę nie jest trudno, jeśli już bowiem zaczniemy, to książka "czyta się" praktycznie sama. Biorąc pod uwagę objętość - raz jeszcze wielkie brawa, nie jest bowiem wcale łatwą sztuką zamieszczenie na niespełna dwustu stronach tylu wątków, poprowadzenie ich i zamknięcie w logiczną całość, przy jednoczesnym przedstawieniu postaci w sposób wiarygodny i interesujący.

Anka Mrówczyńska przyzwyczaiła nas do nieco innego rodzaju lektur, jednak niniejsze "odstępstwo od normy" należy zapisać Jej na wielki plus. Oby tak dalej! :) Bardzo mocno podejrzewam, że kto jak kto, ale ta akurat autorka jeszcze nie raz pokaże na co Ją stać - z czystą przyjemnością się o tym przekonam :) A Was zachęcam do tego samego :)

Polecam!

Recenzja także na:

https://cosnapolce.blogspot.com/2018/12/uspiona-anka-mrowczynska.html

Anka Mrówczyńska, urodzona wiosną 1987 roku, absolwentka klasy dziennikarskiej, rozpoczęła studia filozoficzne, potem pedagogiczne, jednak naukę na obu kierunkach przerwała. Ambasadorka akcji „Słowa na granicy zmian” realizowanej przez Cieszyńskie Stowarzyszenie Ochrony Zdrowia Psychicznego „Więź” w ramach programu Narodowego Centrum Kultury.

Zadebiutowała w 2015 roku dziennikiem napisanym w szpitalu psychiatrycznym „Młody bóg z pętlą na szyi. Psychiatryk”. Książka została bardzo dobrze przyjęta przez środowisko psychologiczno-psychiatryczne i polecana jest zarówno studentom, jak i specjalistom z szeroko pojętej dziedziny ochrony zdrowia psychicznego. Po sukcesie „Psychiatryka” rozpoczęła prace nad kolejnymi częściami cyklu „Młody bóg z pętlą na szyi”.

Tuż przed 30. urodzinami wydała książkę „Borderline: Autoterapia, czyli o sprawach poważnych z solidną dawką autoironii”, która jest próbą nabrania dystansu do problemów wynikających z pogranicznego zaburzenia osobowości [opis pochodzi ze strony Wydawnictwa Psychoskok].

Kilku bohaterów, którzy wydają się w żaden sposób ze sobą niepowiązani. Młody Andrzej, który wraz z matką i rodzeństwem jest ofiarą przemocy domowej, a później zostaje milicjantem. Jagoda, córka polityka, która w wieku 15 lat postanawia zamieszkać na squacie, kocha poezję i poznaje chłopaka, z którym świetnie się dogaduje. Majka, która ciągle ucieka przed goniącymi ją ludźmi – nie ma pojęcia, czego od niej chcą, a życie w biegu i strachu ją wykańcza. W końcu brutalny komisarz, nie powstrzymujący się przed niczym i bezwzględny prokurator, który ma zapędy pedofilskie, a jego oczy są zimne niczym lód… Co łączy tych bohaterów?

Autorka stworzyła rewelacyjną książkę, pełną przemocy, zwrotów akcji i niesamowicie wyrazistych bohaterów. Historia każdego z nich przyprawia o gęsią skórkę, i mimo że książka ma niecałe 200 stron, jest tak nasycona akcją, że aż trudno uwierzyć, że w tak małej lekturze można zawrzeć tyle niesamowitych historii i bohaterów. Książka przepełniona jest brutalnością, a nieustanne tempo nie pozwala nam jej odłożyć. W pewnym momencie może się nam wydawać, że już domyślamy się prawdy, ale na koniec autorka gra nam na nosie! Ta książka to bomba, która dorównuje najlepszym zagranicznym thrillerom psychologicznym! Sami zastanawiamy się, który wariant rzeczywistości jest prawdziwy i każdy z nich wydaje się idealnym zakończeniem.

Bardzo się cieszę, że mogę być patronem medialnym tej książki, bo musimy zdawać sobie sprawę, że i nasi polscy autorzy potrafią nieźle namieszać nam w głowie! Jestem pod ogromnym wrażeniem, a że lubię takie brutalne książki i „skrzywione” psychiki, to czytało mi się to rewelacyjnie. Chociaż faktycznie może być to książka dla ludzi o mocnych nerwach.

Autorka zabiera nas także do świata komuny, w którym milicjanci i prokuratorzy byli panami świata – mogli bezkarnie zabijać, wpływać na politykę, katować, maskować swoje zbrodnie, a także bezkarnie gwałcić dzieci… Każdego obywatela trzymali w szachu, przez co w dowolnym momencie mogli się nim wysługiwać.

Jak widać, to pełnokrwista książka, która nie zawiedzie koneserów dobrej akcji i dreszczyku emocji. Zdecydowanie polecam.