To, co zostało

Jodi Picoult jest znana głównie jako autorka bestselleru „Bez mojej zgody”.

Jednak każda jej książka porusza ciężki, często niewygodny temat. Porusza też serce czytelnika.

Nie inaczej jest w przypadku powieści pt. „To co zostało”.

Minka(Wilhelmina) mieszka w USA, ma kochającą wnuczkę, wiele ciepła w sobie i wydawałoby się spokojne życie… Minka ma też tatuaż… Jak wiele nowoczesnych kobiet, powiecie. Ale ten tatuaż to wspomnienie koszmaru… Pamiątka z Auschwitz...

Minka przeżyła wojnę i pobyt w obozie koncentracyjnym, wielokrotnie pytana o to, przez wnuczkę, zbywa Sage i zamyka się w sobie.

Sage ma 25 lat, jest skromna, ma żonatego kochanka, jest dziewczyną jakich wiele…Po śmierci matki uczęszcza na zajęcia grupy terapeutycznej. Tam poznaje Josefa Webera, byłego nauczyciela liceum, uroczego starszego człowieka. Z jaką traumą zmaga się Josef?

Pewnego dnia prosi Sage by pomogła mu umrzeć. Nie, nie jest on śmiertelnie chory. Cierpi dużo bardziej. Opowiada dziewczynie o swojej działalności w SS i roli w obozie koncentracyjnym.

Chce umrzeć by zaznać spokoju sumienia.

Młoda dziewczyna ma jednak obiekcje, czy mu pomóc. Próbując potwierdzić zdobyte informacje, nawiązuje kontakt z agentem FBI, Leo, zajmującym się karaniem zbrodniarzy wojennych.

Mężczyzna prosi ją aby pozwoliła mu na rozmowę z jej babcią. Jemu jedynemu udaje się, namówić starszą panią na zwierzenia.

Minka opowiada o swoim dzieciństwie w Łodzi, wojnie, pobycie w Auschwitz... Czy w jej opowieści będzie miejsce dla Josefa? Czy babcia Sage go zidentyfikuje? Czy Josef jest tym za kogo się podaje? Jaką decyzję w kwestii pomocy mężczyźnie podejmie dziewczyna?

Odpowiedzi na wszystkie te pytania odnajdziecie w książce „To co zostało”.

Muszę przyznać, że po raz kolejny jestem pod ogromnym wrażeniem realizmu, z jakim opisana jest historia Wilhelminy. Jej przeżycia zapewne pokrywają się częściowo z historiami jakie mają za sobą osoby, które przeżyły wojnę, nasze babcie i dziadkowie. Niestety, czasami wspomnienia są zbyt bolesne by chcieli o tym opowiadać… Czasami więc warto uszanować milczenie…

Cieszę się, że oprócz wielu amerykańskich autorów, którzy piszą „lukrowane historie” pod publikę, odnaleźć można też takie pisarki jak J. Picoult, niebojące się trudnych tematów.