This Girl

Byłam przeogromnie ciekawa, jak skończy się cała ta trylogia. Znając Colleen, spodziewałam się czegoś okrutnie zaskakującego, a dostałam wielkie rozczarowanie... Zacznijmy może od początku.

W tej części Will, który kilka godzin wcześniej poślubił Layken, wspomina, jak rozpoczęła się ich znajomość. Opowiada jej o tym, co poczuł, gdy ją pierwszy raz zobaczył oraz o czym dokładnie wtedy myślał. Brzmi to znajomo, co?

Tak, brzmi bardzo znajomo. Bo cholerka jasna, jest to niemal dokładnie to samo, co było w Pułapce uczuć. Wiecie, czytanie pierwszy raz danej historii jest niezwykłe. Poznajemy wszystkich bohaterów po raz pierwszy, zapoznajemy się z nowym światem. Jednak, kiedy czytamy tę samą historię po raz kolejny, nie odczuwamy już tego samego co za pierwszym razem, ponieważ już to czytaliśmy.

Miałam wrażenie, że autorka nie miała już czego wcisnąć do tej historii, a prawdopodobnie bardzo chciała przedstawić jej zakończenie w jakiś spektakularny sposób. Wpadła więc na przegienialny pomysł, aby przedstawić poprzednie wydarzenia z perspektywy Willa. Nóż mi się w kieszeni otwiera no.

Wiem doskonale, że jest to debiutancka seria Colleen, ale nie zmienia to faktu, że Ta dziewczyna jest napisana na siłę. Możliwość większego zarobku? Najprawdopodobniej. Okej, przyznaję, że momentami ciekawie było poznać spojrzenie innego bohatera na całą sprawę, ale bez przesady...

Nie zrozumcie mnie źle. Broń Boże, nie chcę tutaj kogokolwiek obrazić, czy też całkowicie skreślić tej książki, ale jak wspomniałam wyżej, jest to dokładnie ta sama historia, co wcześniej. Wyjątki stanowiły króciutkie rozdziały, których akcja toczyła się w czasie teraźniejszym i pokazywała pierwsze chwile po ich ślubie.

Ja z chęcią uznam, że ta pozycja jest jedynie dodatkiem do całej tej historii, a cykl zakończył się na drugim tomie. Niemniej zdecydowanie polecam te książki osobom, które lubią cukierkowe, urocze opowieści miłosne, które mają za zadanie odprężyć po ciężkim dniu.

PERSPEKTYWA WILLA

Pamiętacie z jakim bagażem emocji wkraczała Layken w nowy związek? Jesteście w stanie przywołać w pamięci jej uczucia, które targały nią w momencie odkrycia zawodu Willa? A czy nie bylibyście ciekawi tego, co działo się w jego głowie? Czy przekraczanie tych wszystkich przeszkód dotknęło go równie mocno? „This girl” to książka, w której autorka wraca do początku, tym razem ukazanego jednak z perspektywy Willa. Mężczyzna przywołuje obraz zerwania z Vaughn, a potem skupia się na tym, jak to było, kiedy pierwszy raz przyszło mu spotkać Layken. Powieść w dużej mierze okazuje się powieleniem fabuły, która czytelniczkom powieści „Slammed” jest już dobrze znana. Można by więc trzeci tom nazwać dodatkiem, częścią 1.5 – jak to często bywa w przypadku różnego rodzaju książkowych serii. A jednak jest coś, co uniemożliwia takie potraktowanie sprawy. A mianowicie przeplatający się pomiędzy wspomnieniami przeszłości czas teraźniejszy.

MIESIĄC MIODOWY

Zdecydowaną mniejszość stanowią fragmenty dotyczące obecnej sytuacji powieściowej pary. Nic dziwnego, ileż można byłoby pisać o miesiącu miodowym? No chyba że autorka postanowiłaby swoim bohaterom rzucić pod nogi kolejne granaty, ale przecież już dość się wycierpieli. Nadmiar dramatów mógłby nadszarpnąć wiarygodnością tej lektury. Być może w tym momencie rzuciłam zbyt wielkim spojlerem, ale chciałabym byście sięgali po tę książkę ze świadomością, że nie ma tutaj żadnych wielkich, odkrywczych newsów. To raczej powielenie znanej już historii ukazane z innej perspektywy, z kilkoma świeżymi wiadomościami, które nie wnoszą w treść żadnych rewolucji.

JEGO EMOCJE

Co myślał Will, kiedy zobaczył Layken z planem lekcji w dłoniach? Jak wyglądały jego rozmowy z Julią? Jak trudno było mu przywyknąć do myśli, że nie może spotykać się z dziewczyną, którą kocha? Ból, rozstania, powroty, radość, nadzieja i slam. Tego nie zabrakło w pierwszym tomie historii, nie brakuje i w tym.

NIEZOBOWIĄZUJĄCY DODATEK

Nie ukrywałam już kiedyś, nie będę ukrywała teraz, że „Slammed” nie jest dla mnie szczególnie wyjątkową powieścią, a zarazem serią, Colleen Hoover. Podczas gdy wiele jej książek zrobiło na mnie bardzo pozytywne wrażenie, ta okazała się po prostu dobra. „This girl” to trochę zbędny dodatek, pod względem warsztatu utrzymany na podobnym poziomie jak poprzednie powieści serii, ale zdecydowanie mniej oryginalny, niewzbudzający już takich emocji. Bo przecież w większości i tak wiadomo, co następnie się wydarzy. Nic się nie stanie, jeśli poznawanie tej historii zakończy czytelnik na „Point of Retreat” chociaż ci, którzy pokochali losy bohaterów, a już na pewno ci, którzy pokochali Willa – mogą uznać lekturę za smakowity kąsek i szansę na to, by pobyć u boku ulubionych postaci chociaż chwilę dłużej.

https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2018/08/this-girl-colleen-hoover-zmiana.html#more

Colleen Hoover myślę, że wszyscy tu znamy, że ją uwielbiam też już wiemy, więc nie będę zbytnio przedłużać, tylko od razu przejdę do krótkiej recenzji na temat trzeciej części trylogii - „Ta dziewczyna” lub też „This girl”, jak kto woli.

Na samym wstępie powiem, że w zasadzie ta książka nie wnosi zbyt wiele do całej historii, co też nie znaczy, że jest niepotrzebna. Domyślam się, że czytając tę recenzję macie za sobą pierwszy, a także drugi tom, więc wiecie jak potoczyła się znajomość Willa i Lake. Teraz, po dwóch latach znajomości, po kilku tygodniach od wypadku, w końcu mogą być bez przeszkód razem, a przez weekend nawet tylko we dwoje. Poza wiadomymi rzeczami spędzają go też na długich rozmowach. Ale nie byle jakiej! Layken należy do ciekawskich dziewczyn i zależy jej na tym, by ukochany opowiedział jej własne odczucia z ich pierwszych spotkań, z bardziej i mniej przyjemnych wspólnych chwil. Chce, by opowiedział jej o przeszłości z jego punktu widzenia.

Można się więc domyślić, że „Ta dziewczyna” to nic innego, jak powtórzenie historii głównie z pierwszej części, tyle że z punktu widzenia Willa. Ale nie myślcie sobie, że tylko to stanowi podstawę fabuły! Nie jest tego dużo, ale jednak autorka dała nam szansę poznać wydarzenia sprzed akcji trylogii, których wcześniej nam nie przybliżyła. Generalnie rzecz biorąc, ta książka faktycznie składa się w dużej mierze ze wspomnień, ale też są poprzetykane teraźniejsze momenty, a w szczególności pod koniec.

Wiem, że o „This girl” krążą skrajne opinie, jedni twierdzą że była okej, inni – że ta książka w ogóle nie powinna powstać, że jest nudna i tym podobne. Moje zdanie leży gdzieś pośrodku, nie twierdzę, że ta konkretna część była arcyciekawa, bo tak naprawdę to nie dorównywała poprzedniczkom, ale też z drugiej strony nie uważam, że nie powinno jej być. „Ta dziewczyna” idealnie domyka historię Willa i Layken. Jest to jednak na takiej zasadzie, że chcesz sobie uzupełnić całość fabuły? To śmiało czytaj, nie pożałujesz. Ale jeśli po „Nieprzekraczalnej granicy” masz dość i nie chce ci się czytać ostatniej części – odpuść, świat się nie zawali, a ty i tak już wiesz, jak to się skończyło.

Ta recenzja chyba jest najkrótszą ze wszystkich, które napisałam, ale.. no co tu dużo pisać. Wszystko zostało zawarte w poprzednich dwóch częściach, ta jest tylko uzupełnieniem i tak naprawdę nie ma co się rozpisywać :) Tak na koniec powiem, że do „Pułapki uczuć” i „Nieprzekraczalnej granicy” mam spory sentyment, to jedne z moich pierwszych książek Colleen Hoover i w dodatku jedne z nielicznych, które czytałam dwa razy.

zabookowanyswiatpauli.blogspot.com

Ta część to taki dodatek do historii. Podczas wyjazdu Layken poprosiła Willa, by opowiedział jej jakie emocje towarzyszyły i kierowały nim w poszczególnych momentach ich historii. Także teraz cała powieść jest opowiedziana z jego perspektywy.

Powiem Wam, że nie spodziewałam się tego. Myślałam, że będzie to ciąg dalszy, a nie wspomnienie wszystkiego, tylko z innej perspektywy. Oczywiście, dowiadujemy się więcej szczegółów, ale jak dla mnie ten tom był trochę zbędny. Może historia stała się ciut pełniejsza, ale i bez tego czytelnik by przeżył.

"Miłość i nienawiść mimo swojej przeciwstawnej natury, są uczuciami wypływającymi z namiętności."

O bohaterach nie mam co nowego powiedzieć. Will nadal był uroczy i kochany, ale też trochę sztywny i czasami wręcz nudny. Jego zachowanie potrafiło czasami irytować, bo niby chciał postąpić słusznie, ale to łamało serce. Layken za to wiele od drugiego tomu się nie zmieniła. W sumie, w tym tomie stała się dla mnie wręcz obojętna. Za to chyba bardziej w moich oczach zyskała Julia, czyli matka Lake. Ta postać w poprzednich częściach została trochę pominięta, ale w tym została znacznie lepiej pokazana.

Nie mam pojęcia co mogłabym jeszcze powiedzieć Wam o tym książce. Czyta się ją szybko i przyjemnie. Akcji nie ma zbyt dużo i jest mało zaskoczeń. Poznajemy dlaczego Will robił takie rzecz a nie inne i co nim kierowało. Także ta książka to całkiem niezłe dopełnienie historii.

Także Ta dziewczyna nie jest rewelacyjnym zakończeniem trylogii. Może za wiele wymagałam od tej książki, czy po prostu była średnia. Wiele nowego do powieści nie wnosi, jednak pozwala nam bardziej poznać Willa i jego historię. Jeżeli zaczęliście tę historię to przeczytajcie ten tom, tak dla pełnego zakończenia, a jeżeli tego nie zrobiliście, to w sumie wiele nie stracicie. Także nie polecam ani nie odradzam.

Will i Lake przeszli długą drogę, ale w końcu odnaleźli szczęście. Teraz zakochani spędzają razem czas i przy okazji wspominają stare czasy. Will Cooper opowiada ze swojej perspektywy o tym, jak to było poznać Lake. Mówi o tym, jakim brzemieniem była opieka nad młodszym bratem po nieoczekiwanej śmierci rodziców. Jak rzuciła go dziewczyna, z którą zamierzał spędzić życie, bo bała się odpowiedzialności w tak młodym wieku. Dopiero, gdy na podjazd na przeciwko wjechała urocza dziewczyna, jego życie bardzo szybko się odmieniło. Chłopak wspomina pierwsze spotkanie, pierwsze wspólne wyjście, pierwszy pocałunek i targające nim uczucia i problemy, z którymi musieli się ciągle zmagać. W ten oto sposób Will wzbogaca nas o swoje spojrzenie na świat, szarą codzienność i promyk nadziei, którym jest dla niego Layken. Pojawiają się wspomnienia i sytuacje, których jego ukochana nie mogła znać, a także kilka nowych wierszy ze slamu.

Zabierając się za trzeci tom byłam święcie przekonana, że Colleen Hoover pociągnie tę historię dalej, szczególnie że zaczęły się dziać ciekawe rzeczy nie tylko z głównymi bohaterami, ale i tymi drugoplanowymi. Dlatego poczułam zaskoczenie, że czytam po raz kolejny opowieść, którą poznałam już w pierwszej części. Trudno mówić o jakimś wielkim rozczarowaniu, ale po prostu liczyłam na coś innego. Nie ma dla mnie większego sensu wydawania książek napisanych z perspektywy innej postaci, ale jeśli taki był zamysł autorki, to nie można się długo spierać. Co mi się podobało, przede wszystkim fakt, że mogliśmy jeszcze bliżej poznać Willa, to jak w wieku osiemnastu lat został ojcem i głową rodziny. Pojawiło się kilka nowych dialogów, ale była to niewielka namiastka. Kolejnym plusem były też rozdziały, które nie były retrospekcją i mogliśmy wreszcie poznać coś całkiem nowego.

"Ta dziewczyna" nie zachwyciła mnie tak, jak pozostałe tomy. Może gdyby historia ruszyła dalej, to miałabym o niej całkiem inne zdanie. Zdarzały się momenty, w których się nudziłam, ale udało mi się też dowiedzieć o kilku ciekawych rzeczach. Sądzę, że jeżeli ktoś jest fanem miłości Willa i Lake, to mimo wszystko sięgnie i po tę część i będzie z tego zadowolony.

PRZEŻYJMY TO JESZCZE RAZ

Chociaż bardzo liczyłam na jakiś rozwój sytuacji w trzecim tomie, bo ciekawiły mnie dalsze losy bohaterów, a zwłaszcza Eddie i Gavina, okazuje się, że Colleen Hoover postanowiła opisać w ostatniej części trylogii coś zupełnie innego. A mianowicie - całą historię z pierwszego tomu, widzianą oczami Willa. Została ona jedynie uzupełniona o jego uczucia, kilka wspomnień, których nie mogła znać Layken oraz kilka wierszy. Nie ma tu niczego nowego. Nasi bohaterowie spędzają razem czas (jeśli czytaliście tom drugi, to wiecie z jakiego powodu, jeśli nie, to nie będę spoilerowała) i przy okazji wspominają historię swojej relacji. Pierwsze spotkanie, pierwsza randka, pierwsze uczucia i pierwsze problemy.

Szkoda tylko, że nie było tu żadnych nowych wydarzeń, które urozmaiciłyby książkę, bo niestety kilka scen krótkich rozmów pomiędzy wspomnieniami nie zaspokoiło mojej ciekawości.

CZY BYŁO WARTO?

Czytając drugi tom, zastanawiałam się nad sensem jego powstania. Ostatecznie uznałam, że może nie był on jakoś specjalnie potrzebny, ale jednak coś tam do tej historii wnosił. Przy tomie trzecim już nie mogę tego powiedzieć. Czytanie dokładnie tych samych dialogów po raz drugi (i to w krótkim odstępie czasowym), nie wciągnęło mnie za szczególnie, a momentami wręcz nudziło. Niestety uczucia Willa nie były jakąś tajemnicą i spokojnie można było je odczytać z tego, co widziała w nim Lake w pierwszym tomie. Zainteresowało mnie jedynie te kilka scen, które wcześniej się nie pojawiły, jednak nie sądzę, aby był sens tworzenia nowej książki specjalnie dla nich.

Co jeszcze zwróciło moją uwagę to fakt, iż pojawiło się kilka elementów, które mam wrażenie, że były sprzeczne z tomem pierwszym. Jednym z nich był status znajomości Willa z Gavinem. Niby pojawiły się jakieś próby wytłumaczenia, ale jakoś do mnie nie przemówiły.

Szkoda też, że mając takich super bohaterów drugoplanowych, autorka zupełnie ich pominęła i skupiła całą powieść na tym, co tak szczerze mówiąc było mało interesujące, ze względu na fakt, iż praktycznie wszystko już wiedzieliśmy. Można było tę książkę wykorzystać do rozwinięcia losów Eddie i Gavina oraz naszych najmłodszych bohaterów i zdecydowanie byłoby wtedy ciekawiej.

STRUKTURA

Tym razem, tak samo jak w przypadku tomu drugiego, narrację prowadzi Will, a cała historia, poza podziałem na numerowane rozdziały, ma jeszcze podział na mniejsze elementy. Krótkie tytuły dają nam znać, czy akcja dzieje się w czasie teraźniejszym, czy też mamy jakieś konkretne wspomnienie. Dzięki temu łatwiej jest się odnaleźć w historii. Jeśli chodzi o styl, mam wrażenie, że tym razem było już nieco lepiej, niż w tomie drugim, bo na szczęście nie pojawiał się już dziennik Willa, który nieco psuł mi wtedy odbiór książki.

Mam jeszcze jedną uwagę do technicznej strony całej trylogii, a mianowicie - tłumaczenie. Różniło się ono momentami, jeśli chodzi o nazwy własne. W tomie drugim była bazania oraz "dna i słodycze", w tomie trzecim zaś - lazania oraz "słodycze i smutki". Niby małe zmiany, a jednak rzucały się w oczy, zwłaszcza, że pojawiło się to w tomie drugim i trzecim, które były tłumaczone przez tę samą osobę.

PODSUMOWUJĄC

This Girl jawi się w moich oczach niezbyt potrzebnym tomem w tej historii, jednak jeśli ktoś chce całkowitego zakończenia losów Lake i Willa oraz wyjaśnienia wszystkiego z perspektywy chłopaka, to prawdopodobnie będzie zadowolony i uzyska swoje odpowiedzi. Mi wystarczył tom pierwszy i do jego lektury zachęcam Was najbardziej. Wiem jednak, że jest sporo osób, które nie lubią snuć domysłów czy czytać między wierszami i wolą mieć wszystko opowiedziane wprost, więc prawdopodobnie CoHo wyszła im naprzeciw. I chociaż nie jestem specjalnie zadowolona z tego, w jakim kierunku potoczyła się ta historia, bądź raczej jak się zatrzymała, to jednak jestem zadowolona z tego, że przeczytałam tę trylogię. Pozwoliła mi podpatrzeć literackie początki jednej z moich ulubionych autorek. Dzięki temu nadal mam nadzieję, że i mi uda się kiedyś podbić literacki świat, bo w końcu każdy od czegoś zaczynał. ;-)

Tekst pochodzi z bloga: https://amandaasays.blogspot.com/2018/03/this-girl-colleen-hoover-puapka-uczuc-3.html

Bardzo dużo teraz się mówi o zawodzie miłosnym, każdy z nas w swoim dotychczasowym życiu takie coś przeżył. Wbrew opinii innych nie ma nic żenującego w tym, że zakochałaś się w swoim przełożonym, bądź jak w przypadku książkowej Lake – nauczycielu.

Tym razem przenosimy się wraz z młodym małżeństwem – Willem i Lake do miejsca, gdzie w końcu oboje mogą być szczęśliwi. Wspólnie wspominają wydarzenia z przeszłości z jednym małym wyjątkiem. Autorem uczuć i myśli, jakie wtedy odczuwał, staje się świeżo upieczony mąż.

Każde wspomnienie od samego początku staje się wartością na wagę złota, nie ważne czy to jest bardzo smutna, pełna goryczy chwila – ważne, że jest spędzona wspólnie z najdroższą osobą. Za namową Lake – Will opowiada wszystko ponownie przywołując przeszłość do życia, niestety zdarzają się takie momenty, gdzie same słowa ranią dziewczynę do głębi i sama musi się uporać ze swoimi demonami z poprzednich lat, które teraz wróciły.

Oczywiście w retrospekcji mężczyzny nie może zabraknąć osoby, którą był, najbardziej ciepłą osobą na świcie. Kobieta, która pomimo śmierci swojej jedynej połówki jakoś zdołała ogarnąć nie tylko swoje życie, ale i też sąsiadów mieszkających naprzeciw.

Jak zapewne łatwo możemy się domyślić po ciężkiej pracy następuje długoletni odpoczynek, gdzie wytrwałość i niezłomna wola w końcu zostają doceniane w postaci pięknego prezentu na całe życie.

Historia dwojga ludzi, którzy napotykają na swojej drodze wiele przeciwności, znaków, które aż krzyczą, że nie mogą być razem, a jednak…

W pewnym okresie naszego życia docieramy do punktu kulminacyjnego, dla niektórych całkowitym szczęściem jest osiągniecie bogactwa, dla jeszcze innych osiągnięcie sukcesu w pracy. Lecz, czy zdajemy sobie sprawę, że bez miłości drugiego człowieka tak naprawdę jesteśmy niczym, że w tym parszywym świecie sami nie przetrwamy na dłuższą metę.

Pewien mądry człowiek, kiedyś powiedział do mnie, że bez posmakowania takiego uczucia i szczęścia, jakim jest miłość nie zajdziemy daleko. Nie oszukujmy się rzeczami materialnymi, które nas cieszą, są źródłami wyczerpywanymi, w końcu osiągną swój kres, a my zostaniemy z niczym. A uczucie zostaje na zawsze, nawet po śmierci dalej widoczne są skutki kochania się dwóch osób. Niestety niektórzy tak bardzo łatwo zapominają o tym.

Miałam okazję poznać prozę Colleen Hoover podczas lektury książki „Maybe someday”, więc biorąc do rąk serię „Slammed” w nowym prześlicznym wydaniu, spodziewałam się bardzo wzruszających lektur. Nie bez powodu Pani Hoover jest tak bardzo lubiana i ceniona przez swoje czytelniczki, jej książki charakteryzują się ogromną ilością emocji, które wywołują. W każdym z trzech tomów autorka zaskoczyła mnie tym, jak różne uczucia potrafiła we mnie wzbudzić, a jej książki okazały się czymś o wiele więcej niż tylko wspaniałą rozrywką.

"Nie podchodźcie do życia zbyt poważnie. Dajcie mu w pysk, kiedy na to zasługuje."

Layken skończyła właśnie osiemnaście lat. Kilka miesięcy wcześniej niespodziewanie straciła ojca. Wraz z kochającą matką i młodszym bratem postanawiają zostawić za sobą przeszłość w Teksasie, by móc rozpocząć nowe życie w Michigan. Sprzedają dom, pakują rodzinne pamiątki i wyruszają na północ. Każde z nich z innymi obawami i planami na przyszłość. Zarówno Layken, jak i Kel nie chcą porzucać szkoły, przyjaciół, ulubionych miejsc. Nie wiedzą, co ich czeka tysiące kilometrów od domu. Prawdziwego domu. Julia, choć się martwi, stara się dodać otuchy swoim dzieciom i wesprzeć ich w najtrudniejszych chwilach. Po przyjeździe na miejsce okazuje się, że już pierwszy kontakt z sąsiedztwem z naprzeciwka zwiastuje poważne zmiany w rodzinnych relacjach. A to dopiero początek niezwykle emocjonalnej, chwilami przezabawnej historii rodziny Cohen i Cooperów, w której nikt nie zdaje sobie sprawy, jak ich członkowie staną się sobie bliscy w obliczu śmiertelnej choroby i codziennych problemów. Opis wydawcy Tom I

"Nie można płakać wiecznie. Każdy w końcu zasypia."

Po przeczytaniu pierwszych dwóch rozdziałów byłam nastawiona bardzo sceptycznie do dalszej lektury, wręcz rozczarowana tym, w jakim kierunku rozwijała się akcja. Takie historie wpadały mi w ręce bardzo często i wszystkie były do bólu przewidywalne, a czasami tak nudne, że odkładałam książkę i bez żalu o niej zapominałam. Na szczęście Hoover postanowiła wyjść poza schemat i napisać książkę, która na długo zostaje w głowie, nawet po jej zakończeniu. Zachwyciła mnie nie tylko konstrukcją swojej powieści, w której główny wątek, czyli uczucie rodzące się pomiędzy bohaterami, okazuje się ustępować na rzecz wątków pobocznych. Zaskakujące jest to, jak autorka przedstawiła różne rodzaje miłości, potrafiła tak opisać uczucia rodzeństwa, przyjaciół czy rodziców, że miałam wrażenie, że czytam o swoich bliskich. Jednak to, co czyni te książki tak niesamowitymi i poruszającymi to bohaterowie oraz ich doświadczenia. Każdy z nich ma do opowiedzenia historię poruszającą, niejednokrotnie bardzo bolesną i ukazująca niesprawiedliwość losu. Każdy z bohaterów radzi sobie w inny sposób, czasami idzie im lepiej, czasami pogrążają się w swoim bólu i rozpaczy. Piękne jest to, że autorka, opowiadając nam ich historię, pokazuje jak radzić sobie w trudnych sytuacjach. Udowadnia, że kochać można na różne sposoby, a czasami dla dobra bliskich trzeba poświęcić nawet najgorętsze uczucia.

„Slammed” (Pułapka uczuć), „Point of Retreat” (Nieprzekraczalna granica) i „This Girl” (Ta dziewczyna) to drugie wydanie bestsellerowego już cyklu Slammed. Te naładowane emocjami powieści nie pozwalają się delektować swoją lekturą, ponieważ gdy już się zacznie czytać, nie ma sposobu, żeby się od nich oderwać. Gdybym miała opisać tę trylogię jednym zdaniem, powiedziałabym że są to książki Mądre, wzruszające i szalenie wciągające, które można jedynie polecać!