Tatusiu, czy dziesięć to dużo?

Ta książka pretenduje do miana najładniejszych książek o życiu i/lub ojcostwie w naszej biblioteczce!

A książek mamy dużo, więc to jest znacząca nominacja

Dlaczego? No przez treść oczywiście!

(choć ilustracje Emilii Dziubak są, jak zawsze, cudowne)

Mały wilczek pyta tatę o różne swoje cechy. Czy jest duży/mądry/zabawny/sprytny

Który rodzic nie zna tych pytań :)

Ale który rodzic nie odpowie na nie od razu, z wielką czułością: "OCZYWIŚCIE, kochanie!"?

Ano... inteligentny (z przymrużeniem oka, wiadomo)

Ja nie należałam do tego grona. Do dziś

Bo odpowiedzi taty wilka mnie rozbroiły logiką, szczerością i normalizowaniem bycia... normalnym. Niesamowitym, wyjątkowym, ale nie zawsze lepszym.

Bo bycie najlepszym zależy od tego, z kim się porównujesz :)

A końcówka rozpuszcza serce.

Chcecie mieć tę książkę u siebie, mówię Wam

Mały wilczek, jak każdy maluch, zadaje sporo pytań. Czy jestem duży? Czy jestem puchaty? A może jestem zabawy? Pierwsza nasuwająca się podczas czytania myśl to ta, że maluch bardzo pragnie być doskonałym w oczach taty, a zadając liczbę pytania, szuka potwierdzenia, że faktycznie taki jest. O tym, że tylko zaspokaja swoją ciekawość pomyślałam w drugiej kolejności.

Na wszystkie te pytania z pełnym skupieniem odpowiada Tata Wilk. Jego odpowiedzi nie są jednak oczywiste, a ukryte w licznych porównaniach.

Tylko jedno zadane przez syna pytanie nie wymaga żadnych wyjaśnień i porównań, bo miłość ojca do syna nie jest zależna od niczego.

Książka zabawna z fajnym przesłaniem skierowanym do małego czytelnika.