Szczury Manhattanu

Fantasmagoryczna opowieść o Hotelu, który istnieje w miejscu, gdzie krzyżują się różne rzeczywistości – historii, snu, marzenia i mitu Brigitte Bardot i tow. Jóźwiak z UB; Pablo Picasso i Cyrankiewicz; Rudolf Hess i Caravaggio; Lady Vi i Ulla, gwiazdy porno i Urbuś, Szopcio, Atom, chłopaki ze szkoły lat sześćdziesiątych; Marilyn Monroe i Wirski, sadystyczny nauczyciel muzyki; szaleni poeci i Marlon Brando; Cezanne i John Lennon; Sartre i Ringo Starr; Templer, Śmieciolog, Rabindranath Tagore, Liz Taylor, Oscar Noble… Co łączy te postacie: historyczne i wymyślone, w różnych czasach i różnych światach (i filmach) żyjące (lub nie)? Wszystkie są mieszkańcami Hotelu (a może Labiryntu? albo – Świata?), który istnieje w miejscu, gdzie krzyżują i przenikają się różne rzeczywistości: historii, snu, kultury, marzenia czy mitu, i gdzie stapiają się w jedno odmienne strumienie czasu. Ten Hotel ma nieskończoną ilość pokoi, korytarzy i drzwi, za niektórymi z nich – nagle, ale w najoczywistszy sposób – rozpościerają się… Syberia, Anglia, Bukowno, Katowice, Plac Zwycięstwa albo Riva dei Sette Martiri. W tym Hotelu – co także wydaje się naturalne – jest tajemniczy Ogród, podziemne rzeki kanały, i Biblioteka, w której można przeczytać własne, dosłownie sprzed chwili, myśli. W tej gęstwinie, bohater, niczym Telemach wśród mitycznych lądów i postaci, poszukuje ojca, byłego lotnika Dywizjonu 302, którego prawdziwy los matka skrzętnie skrywa przed dorastającym synem.

Rewelacyjna powieść Lecha Majewskiego. „Minęło tyle lat, ale wciąż się boję. Gdy wszedłem dzisiaj na Ponte Accademia, serce ścisnęło mi się tak mocno, że o mało nie zemdlałem. Zapadł zmierzch i wszędzie rozpalały się światła. Wszędzie tylko nie w palazzo. Jego mroczna bryła wznosiła się nad Canale Grande jak ogromna czaszka z martwymi oczodołami; wszystkie okiennice były zatrzaśnięte. Patrzyłem długo, dłużej niż zazwyczaj, chociaż lęk nie dawał mi spokoju. Złamałem przecież pieczęć i opisuję to, czego mi nie dozwolono.” Dziejąca się w Wenecji niezwykła opowieść, pełna grozy i tajemnicy, utrzymana w duchu literatury masońskiej i osiemnastowiecznych traktatów symbolicznych.

Lato 2003 roku. Manhattan, wciąż dotknięty głęboką traumą po zamachach z 11 września 2001. Dwudziestotrzyletni Cordelius Bendix, pracownik magazynu sprzętu elektronicznego, nie rozstaje się ze swoją kamerą i obsesyjnie rejestruje świat wokół siebie, w tym życie mieszkańców sąsiedniej kamienicy. Pewnego dnia filmuje morderstwo popełnione w mieszczącym się tam na trzecim piętrze przybytku rozkoszy, który zaspokaja wszelkie, nawet najbardziej radykalne fantazje seksualne klientów. Cordelius nie zgłasza się jednak z nagraniem na policję, ale usiłuje na własną rękę dowiedzieć się prawdy o zagadkowym wydarzeniu i zatrudnia się w przybytku rozkoszy jako sprzątacz. Prywatne śledztwo prowadzi go do zdeprawowanego świata, w którym każdy skrywa mroczne tajemnice?

Wzruszająca historia, gwałtowne uczucia i ich zaskakujące związki z ponadczasową sztuką. W sennej atmosferze Wenecji rozgrywa się cichy dramat? Powieść o miłości, wielokrotnie wznawiana i wciąż poszukiwana przez czytelników, która doczekała się ekranizacji pod tytułem OGRÓD ROZKOSZY ZIEMSKICH. Życie głównej bohaterki, Bei, historyka sztuki pracującej w National Gallery w Londynie, splata się z życiem Luisa, inżyniera budowy okrętów, by zaowocować szczęściem, spełnieniem i? porażającą samotnością. Tak jak Beatrycze Dantego, Bea, zafascynowana tajemniczym malarstwem Hieronima Boscha, prowadzi Luisa przez świat uczuć i znaczeń symboli. Bowiem czymże są zasady wyznawane przez Luisa ? symetria i arytmetyka ? wobec rzeczywistości, która okazała się tak piękna, niepowtarzalna i krucha?

Rozmowy autobiograficzne o świecie i o sztuce Charlotte Rampling, David Bowie, Viggo Mortensen, Dennis Hopper, Gary Oldman, Karen Black, Benicio Del Toro, George Romero, Michael York, Rutger Hauer, Josh Hartnett, John Malkovich… to tylko niektóre z gwiazd jego filmów. Jego dzieła wyświetlane są w kinach, ale goszczą również w najbardziej prestiżowych galeriach i muzeach świata. Żyje i pracuje w Nowym Jorku, Rio de Janeiro, Londynie, Wenecji, Los Angeles i Katowicach. Nieustannie tworzy. Życie poświęcił sztuce. Nie tylko kinu. Mówi, że jest przede wszystkim malarzem i poetą. Wystawia sztuki, opery, pisze, fotografuje. Jego światowa kariera rozpoczęła się wraz z filmem „Rycerz”, który w Polsce oceniono jako „ambitną porażkę”. Na urządzony o dziewiątej rano pokaz w Gdyni przyszło tylko kilka osób. Wśród nich był jednak krytyk z „Timesa”. Zachwycił się. Jedna recenzja pociągnęła za sobą kolejne. Przyszło zaproszenie na festiwal w Cambridge. Z Wielkiej Brytanii nie wrócił już do Polski… Lech Majewski to poeta, pisarz, malarz i reżyser urodzony w Katowicach, od 1981 pracuje przede wszystkim za granicą. Początkowo studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych, a następnie ukończył studia na Wydziale Reżyserii PWSTFTviT w Łodzi. Jego filmy, m.in.: „Rycerz”, „Lot Świerkowej Gęsi”, „Więzień Rio”, „Ewangelia wg Harry’ego”, „Basquiat” (scenariusz na podstawie jego książki), „Pokój saren”, „Wojaczek”, „Angelus”, „Ogród rozkoszy ziemskich”, „Szklane usta”, „Młyn” i „Krzyż” oraz „Onirica”, prezentowane były na festiwalach filmowych w Cannes, Wenecji, Berlinie, Toronto, Rzymie, Nowym Jorku, Rio de Janeiro, Londynie, Barcelonie, Jerozolimie i Montrealu, zdobywając wiele nagród. Wideoarty, fotografie i rzeźby Lecha Majewskiego pokazywało wiele muzeów i galerii świata. W 2006 roku nowojorskie Muzeum of Modern Art uhonorowało jego twórczość organizacją indywidualnej retrospektywy, a rok później instalacja Krew Poety stała się częścią 52. Biennale w Wenecji. Kolejny cykl wideoartów pt. Bruegel Suite był wystawiony w Luwrze, Tel Aviv Museum of Art., National Gallery w Londynie, Prado w Madrycie oraz na 54. Weneckim Biennale.

Esencje i notatki o sztuce, religii, liczbach i miastach. Jesteśmy uwikłani w grę obrazów, skomplikowaną rzeczywistość wewnętrzną, zatem języka symbolicznego powinniśmy uczyć się od dziecka. Nie ma czegoś takiego jak nowy człowiek. To ciągle stary człowiek nawarstwiony na poprzednich pokoleniach. Mówiąc obrazowo, stanowimy cienką powłokę na pniu wielu pokoleń. Duża część naszej psyche, ego czy poczucia samego siebie związana jest z archaicznym odbiorem rzeczywistości. W ten sposób komunikuje się z nami owa „nawarstwiona” nieświadomość zbiorowa. Komunikuje się z nami ukrytym językiem symboli. Lech Majewski to poeta, pisarz, malarz i reżyser urodzony w Katowicach, od 1981 pracuje przede wszystkim za granicą. Początkowo studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych, a następnie ukończył studia na Wydziale Reżyserii PWSTFTviT w Łodzi. Jego filmy, m.in.: „Rycerz”, „Lot Świerkowej Gęsi”, „Więzień Rio”, „Ewangelia wg Harry’ego, Basquiat” (scenariusz na podstawie jego książki), „Pokój saren”, „Wojaczek”, „Angelus”, „Ogród rozkoszy ziemskich”, „Szklane usta”, „Młyn i Krzyż” oraz „Onirica”, prezentowane były na festiwalach filmowych w Cannes, Wenecji, Berlinie, Toronto, Rzymie, Nowym Jorku, Rio de Janeiro, Londynie, Barcelonie, Jerozolimie i Montrealu, zdobywając wiele nagród. Wideoarty, fotografie i rzeźby Lecha Majewskiego pokazywało wiele muzeów i galerii świata. W 2006 roku nowojorskie Muzeum of Modern Art uhonorowało jego twórczość organizacją indywidualnej retrospektywy, a rok później instalacja Krew Poety stała się częścią 52. Biennale w Wenecji. Kolejny cykl wideoartów pt. „Bruegel Suite” był wystawiony w Luwrze, Tel Aviv Museum of Art., National Gallery w Londynie, Prado w Madrycie oraz na 54. Weneckim Biennale.

Uznany na arenie międzynarodowej reżyser Lech Majewski, po "Ogrodzie rozkoszy ziemskich" oraz "Młynie i krzyżu", zamyka filmem "Onirica" swój tryptyk, będący dialogiem z wielkimi mistrzami. Adam, poeta, który w wypadku stracił przyjaciela i ukochaną, porzuca pracę wykładowcy i zostaje kasjerem w supermarkecie. Ucieka od bolesnej rzeczywistości, a jego jedyną lekturą staje się "Boska Komedia" Dantego.

Przedstawiamy wybór wierszy nowych, dotychczas niepublikowanych oraz wierszy z czterech tomów poetyckich: • Baśnie z tysiąca nocy i jednego miasta, • Poszukiwanie raju, • Mieszkanie, • Muzeum mojej nędzy.

Warszawa początek dwudziestego wieku. W środku miasta pojawia się enklawa, jej rozrost może powstrzymać jedynie mur nabity srebrnymi prętami. Nikt nie wie, skąd się wzięła, dlaczego zmienia się tam układ ulic i wygląd kamienic. Identyczne strefy znajdują się w Moskwie i Petersburgu. Pozornie normalne życie tuż obok emanacji wynaturzonego świata pełnego stworzeń rodem z mrocznych legend. Do strefy zapuszczają się jedynie carskie patrole i alchemicy w poszukiwaniu składników do swoich eksperymentalnych leków. Polski alchemik Olaf Rudnicki oraz oficer elitarnej carskiej gwardii, muszą zmierzyć się z zagrożeniem, stawiając na szali nie tylko życie. Na domiar złego narasta konflikt miedzy mocarstwami, nieubłaganie zbliża się wojna. Pojedynki, zakazane eksperymenty i narastające wrzenie w mieście, prowadzą do finału, którego nikt się nie spodziewa. Adam Przechrzta – naukowiec oraz pisarz fantasy. Ukończył studia historyczne. W 2001 roku na podstawie pracy „Antypaństwowa działalność komunistów w oczach polskich służb specjalnych 1918-1939” uzyskał tytuł doktora na Uniwersytecie Zielonogórskim. Autor artykułów o tematyce historycznej oraz militarnej. W prozie fantastycznej debiutował w 2006 roku w magazynie „Nowa Fantastyka” opowiadaniem „Pierwszy krok”, które rozwinął w powieść, wydaną pod tym samym tytułem w 2008. Wydał 1 zbiór opowiadań i 9 powieści fantasy w wydawnictwie Fabryka Słów. Jego powieść „Gambit Wielopolskiego”, będąca swego rodzaju rozrachunkiem z polskimi powstaniami XIX wieku, została opublikowana w 2013 r. przez Narodowe Centrum Kultury, a w 2014 r. nagrodzona Srebrnym Wyróżnieniem Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego. Jest żonaty, ma dwójkę dzieci. Mateusz Drozda – śpiewak operowy, bas. Doświadczenie teatralne zdobywał na deskach Teatro di San Carlo w Neapolu, Teatru Wielkiego Opery Narodowej w Warszawie, Operze Wrocławskiej i na innych europejskich scenach. Jako lektor jest m.in. głosem telewizji ElevenSports. Czytanie audiobooków sprawia mu ogromną przyjemność i daje dużą satysfakcję.

Prohibicja miała ocalić konserwatywną Amerykę i otrzeźwić obywateli Nowy Jork odpowiedział po swojemu i pokazał, że nic nie inspiruje bardziej niż zakaz. W przeddzień wprowadzenia prohibicji mieszkańcy Nowego Jorku pili na umór do północy. Już następnego dnia życie zaczęło toczyć się w tajnych barach, a wkrótce picie stało się obowiązkowym punktem wieczoru, podobnie jak obecność na Broadwayu. Dziewczęta z dobrych domów sączyły martini z buteleczek chowanych za podwiązką, a wściekli katolicy nie chcieli zastąpić wina mszalnego sokiem winogronowym. Gangsterzy brylowali na wytwornych przyjęciach. Nawet burmistrz spędzał więcej czasu w kasynie niż w ratuszu. Świetnie napisany reportaż o Nowym Jorku w czasach Wielkiego Gatsby’ego, gangstera Luciano i szalonych wieczorów w Cotton Clubie. I o tym, że to, co nielegalne, pociąga najbardziej, a zakazy wcale nie zmieniają świata na lepsze. Ewa Winnicka – reporterka, publicystka, dwukrotnie uhonorowana nagrodą Grand Press za teksty o tematyce społecznej. Nominowana do Nagrody Literackiej Nike, laureatka MediaTorów 2018 za reportaż Był sobie chłopczyk. Autorka książek non-fiction, m.in. Angoli, Milionerki, Londyńczyków.

Książka przynosi szczegółowe omówienie wczesnego okresu funkcjonowania kina w Japonii, zwłaszcza procesów formowania się i profesjonalizacji branży filmowej, oraz prześledzenie relacji zachodzących między kinem a szerszymi zjawiskami kulturowymi, społecznymi i politycznymi, jakie wystąpiły w Japonii od chwili zarzucenia przez jej władze w połowie XIX w. ponad dwustuletniej restrykcyjnej polityki izolacji i otwarcia się kraju na wpływy zachodnie. W stosunku do tradycyjnych historii kinematografii narodowych, w tym historii kinematografii japońskiej, pracę tę cechuje większy nacisk na różnorodne pozafilmowe konteksty. Rzecz jasna niniejsza książka pozostaje w spektrum historii kina, toteż trzon narracji stanowi opowieść o przedsiębiorcach filmowych, reżyserach, wytwórniach, filmach, gatunkach i innych składowych tradycyjnej historiografii kina, zaakcentowano w niej jednak takie kwestie, jak zbieżność retoryki organizatorów pionierskich projekcji filmowych z ideologią „cywilizacji i oświecenia” (bunmei kaika), rola japońskich mediów w relacjonowaniu i interpretowaniu I wojny chińsko-japońskiej (1894-1895) i wojny rosyjsko-japońskiej (1904-1905), relacje między branżą filmową a innymi sektorami przemysłu rozrywkowego czy wczesne próby wykorzystania przez władze kultury popularnej, w tym kina, w celach edukacyjnych i politycznych.

Zbiór złożony z najważniejszych w dorobku Williama Blake’a Pieśni niewinności oraz Pieśni doświadczenia i uzupełniony o nieznaną dotąd prozę Wyspa na Księżycu ukazuje autora jako jednego z pierwszych diagnostów słabości nowoczesnej cywilizacji. Z tekstów pisanych na przełomie XVIII i XIX wyłania się obraz świata niebywale podobnego do współczesnego, w którym zysk i skarlała polityka zawładnęły ludzkimi umysłami, a jednostka praktykuje wolność jedynie w sferze marnej rozrywki. Summa poetycka genialnego angielskiego wizjonera w arcydzielnym przekładzie jego najlepszego interpretatora – Tadeusza Sławka.

Krew poety - to unikalny cykl pozwiązanych ze sobą wideo i fotografii będących retrospektywą twórczości Lecha Majewskiego. To porojekt, który pierwotnie zaczął się od cyklu siedmiu filmów krótkometrażowych a z czasem rozwinął się do 33 autonomicznych filmów. Światowa premiera wystawy odbyła się w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku.

Lech Majewski poeta, malarz, reżyser i pisarz. Na wystawie w Zachęcie zostały zaprezentowane jego wideo instalacje i rzeźby. Ekspozycji towarzyszy bogato ilustrowany katalog z syntetycznym wprowadzeniem autorstwa Romana Lewandowskiego. Książka zawiera notę biograficzną oraz wypis ważniejszych indywidualnych wystaw, w całości poświęcona wizualnym poematom artysty.

Esencje i notatki o sztuce, religii, liczbach i miastach. Jesteśmy uwikłani w grę obrazów, skomplikowaną rzeczywistość wewnętrzną, zatem języka symbolicznego powinniśmy uczyć się od dziecka. Nie ma czegoś takiego jak nowy człowiek. To ciągle stary człowiek nawarstwiony na poprzednich pokoleniach. Mówiąc obrazowo, stanowimy cienką powłokę na pniu wielu pokoleń. Duża część naszej psyche, ego czy poczucia samego siebie związana jest z archaicznym odbiorem rzeczywistości. W ten sposób komunikuje się z nami owa „nawarstwiona” nieświadomość zbiorowa. Komunikuje się z nami ukrytym językiem symboli. Lech Majewski to poeta, pisarz, malarz i reżyser urodzony w Katowicach, od 1981 pracuje przede wszystkim za granicą. Początkowo studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych, a następnie ukończył studia na Wydziale Reżyserii PWSTFTviT w Łodzi. Jego filmy, m.in.: „Rycerz”, „Lot Świerkowej Gęsi”, „Więzień Rio”, „Ewangelia wg Harry’ego, Basquiat” (scenariusz na podstawie jego książki), „Pokój saren”, „Wojaczek”, „Angelus”, „Ogród rozkoszy ziemskich”, „Szklane usta”, „Młyn i Krzyż” oraz „Onirica”, prezentowane były na festiwalach filmowych w Cannes, Wenecji, Berlinie, Toronto, Rzymie, Nowym Jorku, Rio de Janeiro, Londynie, Barcelonie, Jerozolimie i Montrealu, zdobywając wiele nagród. Wideoarty, fotografie i rzeźby Lecha Majewskiego pokazywało wiele muzeów i galerii świata. W 2006 roku nowojorskie Muzeum of Modern Art uhonorowało jego twórczość organizacją indywidualnej retrospektywy, a rok później instalacja Krew Poety stała się częścią 52. Biennale w Wenecji. Kolejny cykl wideoartów pt. „Bruegel Suite” był wystawiony w Luwrze, Tel Aviv Museum of Art., National Gallery w Londynie, Prado w Madrycie oraz na 54. Weneckim Biennale.

„Dolina Bogów” Lecha Majewskiego („Młyn i Krzyż”, „Angelus”, „Wojaczek”) to artystyczna uczta wykraczająca poza tradycyjny obraz filmowy. Splata ze sobą trzy wątki narracyjne, które prowokują widza do własnych interpretacji. Legenda Indian Navajo o bogach zamkniętych w skałach doliny Valley of the Gods pełna bogatej symboliki i archetypów, historia najbogatszego człowieka globu Wesa Taurosa (John Malkovich) oraz losy narratora filmu Johna Ecasa (Josh Hartnett), pisarza, który zmaga się z własnymi problemami. Obsada: Josh Hartnett, John Malkovich, Berenice Marlohe Dodatki: • Gwiazdy Hollywood o kulisach współpracy z Lechem Majewskim – scenarzystą, reżyserem, producentem i autorem zdjęć w jednej osobie. • Jak powstawał film: Proces twórczy.

„Dolina bogów” Lecha Majewskiego („Młyn i Krzyż”, „Angelus”, „Wojaczek”) to artystyczna uczta wykraczająca poza tradycyjny obraz filmowy. Splata ze sobą trzy wątki narracyjne, które prowokują widza do własnych interpretacji. Legenda Indian Navajo o bogach zamkniętych w skałach doliny Valley of the Gods pełna bogatej symboliki i archetypów, historia najbogatszego człowieka globu Wesa Taurosa (John Malkovich) oraz losy narratora filmu Johna Ecasa (Josh Hartnett), pisarza, który zmaga się z własnymi problemami. Obsada: Josh Hartnett, John Malkovich, Berenice Marlohe Dodatki: • Gwiazdy Hollywood o kulisach współpracy z Lechem Majewskim – scenarzystą, reżyserem, producentem i autorem zdjęć w jednej osobie. • Jak powstawał film: Proces twórczy.

Książka autorstwa Jerzego Miśkowiaka i projektu Lecha Majewskiego przedstawia życie i twórczość Elisabeth Jerichau-Baumann, XIX-wiecznej artystki polskiego pochodzenia, która większość życia spędziła w Danii. Jerichau-Baumann portretowała najważniejsze duńskie osobistości – członków rodziny królewskiej, arystokratów, polityków, aktorów i pisarzy, m.in. Hansa Christiana Andersena, ale także dzieci i żebraków. Malarka chętnie posługiwała się alegoriami – jest autorką niezwykle popularnego przedstawienia Danii jako Walkirii niosącej duńską flagę i miecz, której wizerunek był wykorzystywany m.in. na pudełkach czekoladek czy pocztówkach. Na płótnach artystki wielokrotnie pojawiały się również Turczynki, Egipcjanki, Żydówki i Włoszki, a zwłaszcza bohaterki sag i baśni – Halgjerde, Lorelei, nimfy i liczne syrenki, powstałe zapewne z inspiracji warszawskim herbem. Album, zawierający biografię artystki i polskie konteksty jej twórczości, przybliża na niemal 300 reprodukcjach styl malarki i czasy, w których żyła.

Przedstawiamy analizę arcydzieła filmowego Federica Felliniego, dotyczącą jego fascynacji Jungiem, magią, telepatią oraz symboliką wody, ogniska domowego i tańca. Z unikatowymi fotosami z planu zdjęciowego.

Przedstawiamy wybór wierszy nowych, dotychczas niepublikowanych oraz wierszy z czterech tomów poetyckich: • Baśnie z tysiąca nocy i jednego miasta, • Poszukiwanie raju, • Mieszkanie, • Muzeum mojej nędzy.