Szable Wojska Polskiego 1918-1939

Numer specjalny 78 „Okrętów Wojennych”, a w nim: 79 fotografii czarno białych, 12 rysunków, 39 tabel, 7 plansz kolorowych.

Agentura wpływu nazywana nie tak dawno sowiecką, a dziś rosyjską, poczyna sobie śmiało także w III RP. Jej dziełem jest narzucana Polakom od kilkunastu lat przez media głównego nurtu (wszystkie w rękach zagranicznych decydentów) i przez niektórych polityków tzw. polityka wstydu. Polega ona na upowszechnianiu, i to w skali świata, fałszywego obrazu naszej historii, na deprecjonowaniu polskiego narodu, jego bohaterów i osiągnięć. Wszystko oczywiście w imię rzekomej prawdy historycznej. Narobiono już wiele zła i szkód taką „polityką” historyczną, zwłaszcza wśród ludzi młodych, dla których historią jest już pontyfikat św. Jana Pawła II, podobnie jak rzeczywistość bolszewicka, w tym PRL-owska. Teraz trzeba mozolnie odgruzowywać fakty, postaci, wydarzenia – przywalone kłamstwem i podłością. Na szczęście są historycy, są pisarze, którzy temu zadaniu się poświęcają. Dla nich drzwi Białego Kruka stoją szeroko otworem. Polacy z niecierpliwością czekają na każde kolejne ich dzieło. Do bardzo aktywnych głosicieli prawdy o naszych dziejach, o poprzednich pokoleniach, należy Autor tej książki, prof. Jan Żaryn. Z zapałem podejmuje najtrudniejsze nawet tematy, odrzucając całkowicie tzw. poprawność polityczną, która narobiła już tyle zła. Kościół i naród polski – tak! To nierozłączne pojęcia. Naród z niego, a on z narodu. Udowadnia to właśnie prof. Jan Żaryn. Przywołuje kilkadziesiąt wydarzeń i ponad sto postaci wyznaczających katolicki szlak polskich dziejów – aż po lata najnowsze. Sięga do samego Chrztu, do Mieszka I, choć skupia się na czasach nam znacznie bliższych, głównie na wieku XX. Ileż tu dramatyzmu, ileż szlachetnych postaw, ale też – niemało zdrady. Dzięki wierze jednak tak pojedynczy człowiek, jak i cały naród trwają. Podejmowane od zewnątrz, nieraz nawet z pomocą polskich rąk, próby oderwania nas od korzeni chrześcijańskich kończą się zawsze niepowodzeniem, choć często okupywane są morzem nieszczęść i krwi. Zapobiec dramatom może na pewno silne bronią państwo, ale i silny moralnie naród. Dzieła pisarskie jak to, wzbogacone fantastycznymi ilustracjami, umacniają nasze morale. Czytajmy je i polecajmy dalej!

Dlaczego? – ciśnie się na usta za każdym razem, kiedy zastanawiamy się nad historią Rosji oraz relacji polsko-rosyjskich. Dlaczego Rosja boi się Polski? Dlaczego państwa zachodnie od stuleci naiwnie wierzą w dobre intencje Moskwy? Dlaczego w dziejach Rosji jest aż do dziś tyle brutalności, przemocy i zacofania? Dlaczego krwiożerczo napadała na kraje, które uważała za słabsze; na przykład na Polskę w 1920 czy 1939 r., na Gruzję w 2008 r. albo na Ukrainę w 2022 r.? W tej arcyważnej i niezwykle aktualnej książce wybitny znawca dawnej i współczesnej Rosji prof. Andrzej Nowak odsłania źródła rosyjskiej mentalności cofając się aż do czasów powstania państwa polskiego i Rusi Kijowskiej, kiedy Moskwa była zarośniętym trawą i lasem skrawkiem ziemi w dziczy, prowadząc czytelnika aż do czasów współczesnych i haniebnej inwazji Władimira Putina na Ukrainę. Uczony tłumaczy, że Ruś to nie Rosja, a dziedzictwo tamtej historycznej krainy nie ma nic wspólnego ze współczesną Moskwą. Dopiero w XV w. zaczęto na dworach w Krakowie i Wilnie postrzegać Moskwę jako zagrożenie militarne, kiedy dla uzasadnienia swoich wojen przeciwko Polsce carowie już wtedy zaczęli używać argumentów, które słyszymy również dziś – rzekoma obrona mniejszości prawosławnej i zjednoczenie wszystkich Rusinów pod jednym berłem. Warto też zaznaczyć przepaść cywilizacyjną dzielącą Polskę i Rosję. Gdy dziesiątki tysięcy szlachty polskiej decydowało o losie Rzeczypospolitej na sejmikach i sejmach, w Rosji nastał czas opriczniny, czyli brutalnego terroru i władzy służb specjalnych. Kiedy nad Wisłą powstawały setki książek i pism politycznych, w carskim imperium nie znano map, mało kto też potrafił czytać czy pisać, nie było szkół. Rósł strach przed Polską, a wraz z nim nienawiść. Finałem tej nienawiści zdawał się być wiek XVIII, kiedy caryca Katarzyna upokorzyła Rzeczpospolitą instalując na polskim tronie swego kochanka, porywając polskich senatorów i wreszcie zarządzając rozbiory. Oprócz gołej siły militarnej Moskwy, doprowadziła do tego wewnętrzna słabość państwa, a Polska straciła swoją suwerenność formalnie będąc sojusznikiem Rosji. Ostrzega nas przed tym prof. Andrzej Nowak. To cenna i ważna lekcja także dziś, a to największa wartość tej książki. Z historii stosunków polsko-rosyjskich wyciąga autor nieustannie wnioski, które ważne są dla nas teraz; zwłaszcza teraz. Prowadzi nas przez heroizm XIX-wiecznych powstań do wielkiego zwycięstwa w 1920 r., a potem do działań agentury rosyjskiej w II RP i stale niebezpiecznej współpracy niemiecko-rosyjskiej, której kulminacją były zbrodnie II wojny światowej. Zatrzymujemy się dopiero w czasach nam współczesnych, kiedy na własne oczy i tak blisko nas na Ukrainie widzimy nieposkromiony i zbrodniczy apetyt imperialny Władimira Putina. Prof. Andrzej Nowak oparł swoją analizę na nieznanych wcześniej dokumentach oraz badaniach, które przeprowadzał w moskiewskich archiwach. Dlatego ostrzegał i wciąż ostrzega przed krwiożerczą bestią, która także nad Wisłą ma swoich zwolenników. Czas udawania się skończył. Ta książka ma nami potrząsnąć. Czy się obudzimy?...

Czas prezentacji wojskowych statków powietrznych w publikacji Andrzeja Morgały obejmuje okres od 1924 r., to jest od rozpoczęcia masowych dostaw sprzętu proweniencji francuskiej, przez rozwój polskich konstrukcji do września 1939 roku. Uwzględnione zostały przy tym dalsze losy samolotów za granicą˛ wykorzystywane przez obcych użytkowników. Ujęto również˙ inne statki powietrzne, w tym balony, szybowce i latawce wojskowe. Układ tematyczny uformowano według podziału na grupy użytkowe z przestrzeganiem szyku chronologicznego, według realizacji projektów lub zakupów. Pozwala to na zaobserwowanie postępu w rozwoju konstrukcji samolotów poszczególnych klas. Opracowanie pozwala na prześledzenie losów polskich samolotów wojskowych, które zwłaszcza w ich rdzennie rodzimym kształcie przedstawiały się korzystnie na tle konstrukcji zagranicznych. Odznaczały się przy tym wysokimi walorami i wieloma nowoczesnymi rozwiązaniami konstrukcyjnymi, często opatentowanymi, a zatem mającymi cechy wynalazków technicznych. Odnosiło się to jednak do poszczególnych grup w różnych okresach. Samoloty myśliwskie, oznaczone symbolem P, liniowe Karasie czy bombowce Łoś, stanowiły wówczas charakterystyczny wyznacznik odrębności i oryginalności rozwoju koncepcji technicznej samolotów wojskowych w Polsce do 1939 roku.

W tomie Baśka, Wanda i inne omówiono nazwy własne malowane na pojazdach i innym sprzęcie używanym przez Wojsko Polskie w okresie od 1917 roku do czasów obecnych. Kolejny tom, który Czytelnicy trzymają w dłoniach – Oznakowania pojazdów Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie – przybliża zasady stosowania znaków rozpoznawczych i taktycznych malowanych na pojazdach używanych w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie w okresie od 1939 do 1946 roku. Aby to osiągnąć, Autor przejrzał setki dokumentów i tysiące zdjęć, których jakość często pozostawia wiele do życzenia, ale dobrze, że jeszcze istnieją, bo wiele z nich zamiast do archiwów trafia po prostu na śmietniki. Materiały do opracowania tego tomu Autor czerpał głównie z archiwum Instytutu i Muzeum im. Generała Sikorskiego w Londynie. Doskonale wiemy, że sprzęt wojskowy z pola walki bardzo różni się wyglądem od tego, co widzimy na co dzień na ulicach. Pokrywany jest bowiem barwnymi plamami, nazywanymi kamuflażem, oraz różnymi znakami czy też napisami. Są to tak zwane znaki rozpoznawcze i taktyczne. Stosowanie ich regulują rozkazy wyższych dowódców, a mają one na celu ułatwienie dowodzenia oddziałami wojska i kontroli nad ruchami własnych oddziałów na polu walki oraz na ich zapleczu. Obok znaków taktycznych stosowano znaki rozpoznawcze określone rozkazami, chociaż zdarzało się używanie znaków niezatwierdzonych, a nawet znaków indywidualnych, można powiedzieć – prywatnych. Sposób i miejsce ich malowania regulowały rozkazy, zmieniane w zależności od sytuacji, a przy tym uzgadniane z Dowództwem Armii Francuskiej, a następnie Brytyjskiej, którym pod względem organizacyjnym Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie podlegały. Oznakowania pojazdów Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie to szczegółowy przewodnik, który systematyzuje i wspomaga rozpoznawanie poszczególnych znaków używanych w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Andrzej Antoni Kamiński – modelarz z wieloletnim stażem, rekonstruktor działający w GRH Breda, autor albumów Od Acromy do Zwycięzcy, książki Baśka, Wanda i inne oraz licznych publikacji o sprzęcie używanym w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie zamieszczanych w czasopismach „Nasz Refleks”, „Militaria i Fakty”, „Militaria XX Wieku” oraz „Super Model”. Współautor książek: Artyleria Samobieżna w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie 1940-1945,Kawaleria Pancerna w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie 1940-1945, Pojazdy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie 1939-1946 oraz Staghound. Kolekcjoner zdjęć sprzętu i uzbrojenia używanych prze żołnierzy polskich na Zachodzie oraz dokumentów dotyczących tego sprzętu oraz organizacji polskich oddziałów wojskowych.

W ostatnich latach wzmogło się zainteresowanie historią II Rzeczypospolitej, w tym dziejami naszej armii. Ukazują się publikacje na ten temat, powstają grupy rekonstrukcyjne kultywujące i utrwalające pamięć o poszczególnych wydarzeniach, formacjach czy pułkach. Temu zapotrzebowaniu odpowiada niniejsza praca. Jej pierwsze wydanie ukazało ćwierć wieku temu w ograniczonym nakładzie, w formie powielaczowej. Jest dostępne jedynie w największych bibliotekach. Częste cytowania, a także życzliwe uwagi korzystających skłoniły Wydawnictwo NapoleonV i autora do powtórnego wydania, tym bardziej, że brak jest innej monografii, tak szeroko ujmującej te zagadnienia. Zostało ono obecnie znacznie wzbogacone o informacje z ponad 130 najnowszych publikacji i starannie wydane. Dzięki temu będzie mogło dotrzeć do szerokiego kręgu odbiorców. Poszczególne rozdziały poświęcono powstaniu i formowaniu się struktur organizacyjnych służby zdrowia W.P. od jesieni 1918 do mobilizacji w 1939, szpitalnictwu wojskowemu i innym placówkom leczniczym, stanowi zdrowia wszystkich służący w armii, a także problemom kadrowym, łącznie z omówieniem kształcenia i szkolenia kadr tej służby. Tekst zawiera też 74 tabele, opracowane głównie o dokumenty z CAW oraz obszerną bibliografię. W bogatych aneksach podano obsadę najważniejszych stanowisk w służbie zdrowia W.P. (1918-1939), zamieszczono również wykazy oficerów korpusu sł. zdr. i prac. cywil. od demob. w 1922 do mob. w 1939, ułożone w kilku grupach, zgodnie z miejscami i sposobami ich kształcenia. Podano: nazwisko, imię, datę urodzenia oraz uzyskania dyplomu, a także niekiedy zgonu, jeśli dana osoba zmarła przed mob. w 1939. Dla ułatwienia odszukania nazwisk lub miejscowości na końcu zamieszczono indeksy.

„W swoim klasycznym już zbiorze esejów Gertrude Himmelfarb dokonuje krytycznego przeglądu rozmaitych sposobów uprawiania historii, które zyskały na popularności w XX wieku. Konfrontuje tradycyjne metody badawcze ze stanowiskiem historii społecznej oraz z nurtami marksistowskimi, psychoanalitycznymi i postmodernistycznymi. Pozwala to nie tylko uchwycić ich specyfikę, lecz także odsłonić konsekwencję ich założeń dla postrzegania i rozumienia rzeczywistości. Podstawą pierwszego przekładu na język polski jest rozszerzone wydanie książki, które ukazało się w 2004 roku. Nowa historia przyjęła się jako poręczna nazwa dla tych rodzajów historii, które choć nie są spójne, to – wszystkie razem i każdy z osobna – stanowią wyzwanie dla tradycyjnej historii. Jest to poważne wyzwanie, choćby ze względu na dzisiejszą dominację (jak powiedziałby nowy historyk, „hegemonię”) nowej historii w historiografii. To właśnie owa dominacja ma kluczowe znaczenie dla mojego wywodu. W całej książce argumentuję bowiem wielokrotnie, że istoty problemu nie stanowi nowa historia sama w sobie, lecz raczej decydująca rola, jaką zaczęła odgrywać, i autorytatywne sądy, które głosi się w jej imię”. Fragment książki Gertrude Himmelfarb (1922–2019) – historyk, eseistka, autorka kilkunastu książek, w tym m.in. przetłumaczonych na język polski: Jeden naród, dwie kultury (2007) i Drogi do nowoczesności: brytyjskie, francuskie i amerykańskie. Oświecenia (2018). Laureatka licznych nagród, jedna z najbardziej wyrazistych oraz wpływowych amerykańskich intelektualistek okresu powojennego.

Tom dziesiąty jest kolejnym z serii, w całości poświęcony losom ofiar represji sowieckich na terenach Azji Centralnej, przede wszystkim Kazachstanu. Książka składa się z relacji Polaków, którzy opisują swoją drogę do Kazachstanu, straszliwe warunki na zesłaniu, w obozach koncentracyjnych oraz niełatwą drogę do Armii Andersa. Sprawozdania naocznych świadków namacalnie ilustrują nam dramatyczny los tych, którym ostatecznie udało się wyrwać z sowieckiego piekła.

Podczas II wojny światowej nieformalna grupa polskich dyplomatów z poselstwa RP w Bernie oraz przedstawicieli organizacji żydowskich współdziałała pod kierownictwem posła RP w Szwajcarii Aleksandra Ładosia w celu ratowania europejskich Żydów. Co najmniej od początku 1941 aż do końca 1943 r. jej członkowie nielegalnie kupowali, sporządzali i dostarczali osobom zagrożonym Zagładą sfałszowane paszporty oraz poświadczenia obywatelstwa czterech państw Ameryki Południowej i Środkowej: Paragwaju, Hondurasu, Haiti i Peru, które co do zasady chroniły ich właścicieli przed wywózką do obozów śmierci na terenach okupowanych przez III Rzeszę. Według różnych szacunków grupa Ładosia wystawiła ok. 4–5 tys. takich dokumentów, a akcja paszportowa mogła objąć nawet do 10 tys. osób. Opracowanie, które oddajemy do rąk czytelników, jest pierwszą próbą odtworzenia imiennej listy tych, dla których przygotowano dokumenty. Na liście tej obecnie znajdują się 3262 osoby. Część z nich przeżyła wojnę, części z nich nie udało się uratować, losy wielu są nadal nieznane. Lista została opatrzona obszernym komentarzem, opisującym działanie grupy Ładosia, a także metody opracowania zestawienia oraz pierwsze analizy statystyczne przeprowadzone na zgromadzonym materiale. Prace badawcze nad listą Ładosia prowadzili wspólnie pracownicy Ambasady RP w Bernie i Instytutu Pileckiego, przy wsparciu innych instytucji. „Lista Ładosia to nie tylko spis osób, na których nazwiska w okresie II wojny światowej zostały wystawione paszporty latynoamerykańskie przez Poselstwo RP i organizacje żydowskie w Szwajcarii, lecz także żmudnie odtworzona historia jej powstania i statystycznie uprawdopodobniona lista osób, którym udzielono pomocy. Opracowanie ma charakter pionierski i pokazuje niezbicie, że kluczem powodzenia omawianej akcji ratowania Żydów w czasie Holokaustu było poparcie Poselstwa RP w Bernie. Autorzy wykonali gigantyczną i bardzo dobrze udokumentowaną kwerendę źródłową w archiwach polskich i zagranicznych”. – dr Bożena Łazowska, Dyrektor Centralnej Biblioteki Statystycznej

II Rzeczpospolita w oczach arystokraty Książka Żołnierz i dyplomata. Pamiętnik jest pierwszym wydaniem znajdującego się w zbiorach rodzinnych pamiętnika Jerzego Potockiego, pułkownika WP, ziemianina, senatora II RP i dyplomaty. Pozostawił on po sobie barwne wspomnienia będące bogatym, pełnym faktów historycznych, barwnych opisów i anegdot, komentarzem do czasów walk o wolność Polski i starań o jej utrzymanie. Autor z racji pełnionych w dyplomacji polskiej II RP funkcji charakteryzuje polskie stosunki w czasach międzywojennych, zarówno w kontekście stosunków wewnętrznych, jak i kontekście spraw o międzynarodowej randze. Praca ta jest źródłem wiedzy tak o stosunkach wewnętrznych, jak i ich uwarunkowaniach międzynarodowych w okresie międzywojennym i pierwszych latach wojny. Pozwala również poznać sposób organizacji i działania polskiej dyplomacji w tym okresie, pokazuje, jak ważna dla tego pokolenia była wolność i niepodległość Polski i z jakim oddaniem pełniło ono służbę dla niej. Lektura książki umożliwia również poznanie stylu i sposobu życia elit II RP. Przedstawiamy Czytelnikowi kolejny tom wspomnień drugiego z czwórki braci Potockich. Jerzy Potocki (1889-1961), rotmistrz Wojska Polskiego, w latach 1919-1920 żołnierz i adiutant marszałka Józefa Piłsudskiego, od 1933 dyplomata w służbie RP. Był młodszym synem Elżbiety z Radziwiłłów i Romana Potockiego, III ordynata na Łańcucie. Jego służba dla kraju rozpoczęła się wcześnie, brał udział w walkach niepodległościowych, ale dopiero przy generale Stanisławie Szeptyckim w 1919 roku rozwinęła się na dobre prawdziwa kariera wojskowa. Często powierzano mu misje specjalne, niełatwe i wymagające dyplomacji, przeprowadzane na różnych frontach kończącej się I wojny światowej, a także wojny polsko-ukraińskiej; pozwoliły one odkryć talenty młodego rotmistrza i niebawem został on adiutantem osobistym Naczelnego Wodza. Od 1933 r. pozostawał w służbie dyplomatycznej. Na początku tegoż roku wyjechał z tajną misją do Paryża, sondując w imieniu Piłsudskiego rząd francuski w sprawie projektu wojny prewencyjnej przeciwko Niemcom. 3 marca 1933 r. uzyskał nominację na ambasadora RP w Rzymie, zgodnie z sugestią J. Piłsudskiego odmówił objęcia tej placówki wobec udziału Włoch w „Pakcie Czterech”. 3 czerwca 1933 r. został mianowany ambasadorem RP w Ankarze, od 1936 był ambasadorem w Waszyngtonie, z jednoczesną akredytacją na Kubie. W 1941 roku za sprawą ujawnienia przez Niemców jego raportów przesyłanych do MSZ i nacisków doradców generała Władysława Sikorskiego na biuro prezydenta Franklina Delano Roosevelta musiał opuścić ambasadę II RP w Waszyngtonie. Po zakończeniu misji osiadł w Limie. Żonaty z Susaną de Itureguei y Orbegoso (1899–1989), Peruwianką i księżniczką z Trujillo, z którą miał syna Stanisława. Zmarł 20 września 1961 w Genewie. Pochowany został w Lozannie, przy matce i bracie. W 2001 r. po długich staraniach rodziny prochy jego i małżonki zostały złożone w krypcie rodowej Potockich w łańcuckim kościele farnym.

Doniesienia prasy zagranicznej o powstającej w 1918–1919 r. Polsce to marne źródła do badania dziejów niepodległości. Wiadomości ukazywały się w dziennikach od Atlantyku po Omsk spóźnione o dni, tygodnie lub nawet miesiące. Autorzy rzadko byli obiektywni. Treść bywała przepisywana z wiadomości agencyjnych lub – jawnie stronniczych – innych gazet. Komentarz mieszał się z opisem (często rzekomych) faktów, zależał od poglądów właściciela tytułu, jego stosunku do polityki rządu własnego kraju, sympatii ideologicznych, oceny zdolności do (prze)życia państw narodowych powstających na ruinach cesarskich imperiów. Wartość niniejszego wyboru polega nie na odtwarzaniu faktów, ale na ich interpretacji. Dokumentuje zagraniczne poglądy o powstającej II Rzeczypospolitej, pokazuje potęgę i trwałość stereotypów, nadzieje i obawy związane z powstającą nową mapą Europy Środkowo-Wschodniej. Polska odgrywała na niej rolę kluczową. Do wyobrażeń o świecie idealnym pasowała rzadko. Jak wszystko inne, co powstawało na przełomie 1918 i 1919 r.

„Najnowsza książka Wydawnictwa PISM prezentuje w zwarty i komunikatywny sposób wiedzę o obronie przeciwrakietowej i zagrożeniach rakietowych. Obronę przeciwrakietową uznaje się obecnie za warunek wstępny każdego planu obrony wojskowej, dlatego problem ten ma rangę strategiczną także dla polskich decydentów i opinii publicznej. Książka pod redakcją naukową dr. hab. Roberta Kupieckiego stanowi nowatorską publikację na polskim rynku. Nad jej powstaniem pracował zespół autorski złożony z siedmiu ekspertów MON, MSZ oraz PISM, zajmujących się tym tematem od wielu lat, tak na gruncie naukowym, jak i praktycznym. Autorzy przedstawiają niezwykle przystępnie skomplikowane kwestie obrony przeciwrakietowej, ich aspekty polityczne, strategiczne, techniczne oraz ekonomiczne. Bezpieczeństwo jest wartością nadrzędną i fundamentem rozwoju Polski. W ostatnich latach podjęliśmy duży wysiłek, by je wzmocnić, także w wymiarze obronnym. Pośród najważniejszych przedsięwzięć realizowanego właśnie programu modernizacji sił zbrojnych, największego w naszej historii, szczególne miejsce zajmuje budowa narodowego systemu obrony przeciwrakietowej – w powiązaniu z programami NATO i we współpracy z naszym amerykańskim sojusznikiem. Zdaniem wielu ekspertów wojskowych skuteczna obrona przed zagrożeniami powietrznymi, w tym rakietowymi, we współczesnym świecie musi stanowić początek planu obrony w ogóle”. Tomasz Siemoniak, Minister Obrony Narodowej RP (fragment przedmowy)

Ostatnia część 1200-stronicowej Trylogii "Oręż Niepodległej". Dwie poprzednie części to "Bagnety Wojska Polskiego 1918-1939" i "Szable Wojska Polskiego 1918-1939". Książka "Kordziki Wojska Polskiego 1918-1939" zabiera nas w niezwykłą podróż w czasy II Rzeczypospolitej. Przemierzymy powietrze, wodę i ogarnięte wojną ziemie w Europie, aby upamiętnić bohaterów, służących Rzeczypospolitej w lotnictwie, marynarce wojennej oraz w wojskach pancernych. Oprócz szczegółowego opisu oręża, sporo uwagi poświęcimy ich właścicielom. Kordziki to nie tylko broń, to przede wszystkim historia oficerów, którzy byli w jej posiadaniu. To ona czyni ten oręż wyjątkowym. W unikatowej publikacji zostaną pokazane bezcenne kordziki ze zbiorów m.in. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie, Muzeum Dywizjonu 303, Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie, Muzeum Narodowego w Krakowie i Lublinie, a także Muzeum Powstania Warszawskiego. Kordziki wybitnych dowódców oraz ważnych postaci okresu II Rzeczypospolitej ? m.in. oręż dowódcy legendarnego dywizjonu 303 gen. pil. Witolda Urbanowicza, płk pil. Stanisława Skarżyńskiego, gen. pil Stanisława Skalskiego, mjr obs. Antoniego Kiewnarskiego, płk. pil. Jana Białego, płk pil. Mariana Romeyko, płk pil. Włodzimierza Gedymina i innych. Publikacja została objęta patronatem honorowym Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Narodowego Centrum Kultury, Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, Muzeum Niepodległości w Warszawie, a także Narodowego Instytutu Wolności, jest projektem realizowanym w ramach obchodów stulecia odzyskania niepodległości oraz odbudowy polskiej państwowości.