Syrena i Pani Hancock

"Syrena i Pani Hancock", to książka, która ma zarówno piękne wnętrze, jak i oprawę.

Historia opisana przez Imogen Hermes Gowar przenosi nas do XVIII-wiecznej Anglii. Autorka w dużym stopniu skupia się na bardzo szczegółowych opisach miejsc, ubioru, krajobrazów czy zwyczajów ludzi, dzięki czemu możemy poczuć niesamowity klimat Londynu i tamtego okresu.

Warto również zwrócić uwagę na świetnie wykreowanych i różnorodnych bohaterów, o przeróżnych charakterach i historiach.

Książka pomimo niewielkiej ilości akcji i "ciężkiego" początku sprawiła, że nie mogłam się od niej oderwać, choć rzadko sięgam po literaturę tego typu :)

O SYRENIE BEZ SYRENY?

Książka zapowiadała się na motyw syreny na pierwszym planie, prawda? A jednak tak nie jest. Tej syreny właściwie za wiele nie ma. Początkowo budziło to moje zaniepokojenie, ale jak się okazało - nie było to wcale wadą. Spośród stron wyłania się powieść obyczajowa, która niezwykle wciąga czytelnika. Nasz pan Hancock to człowiek porządny, którego wzburzają ekscesy domu publicznego, a jednak ciekawi go panna Neal - kolorowy kwiat, beztroska kurtyzana lubiąca luksusy. Czy będzie coś z tego zderzenia światów?

A jeśli już przy postaciach kobiecych jesteśmy - to one są gwiazdami tej książki, z Angelicą na czele. Autorka postarała się o naprawdę niesamowitą kreację bohaterki, która była dynamiczna i przeszła ogromną metamorfozę. Na uwagę zasługuje również mała Sukie, którą polubiłam od pierwszych stron z jej udziałem. Ciekawe są też postacie pani Chappel, właścicielki domu rozpusty oraz dziewcząt, które się tam znalazły, zwłaszcza Polly. Przy okazji wątku kurtyzan z domu publicznego, został poruszony wątek pozycji kobiet i ich roli w społeczeństwie, a także temat wolności i tak wielu rozbieżności w postrzeganiu tego terminu. I trzeba przyznać, że Imogen Hermes Gowar zrobiła to z ogromnym wyczuciem, nie narzucając nikomu swojego zdania, a wręcz prezentując obie strony medalu, co bardzo mi się podobało.

I wiecie co? Chociaż na początku liczyłam na jakieś magiczne syreny, których ostatecznie raczej nie dostałam, to jednak podobała mi się ta książka. I to bardzo! ;-)

STRUKTURA

Książka podzielona jest na części, w ramach których mamy numerowane rozdziały. Przed niektórymi rozdziałami pojawiają się również krótkie wstawki - nieco tajemnicze, jakby z perspektywy owej syreny? Kto wie. ;-) Narrator jest trzeciosobowy i było to zgrabne zagranie, gdyż bardzo umiejętnie przeskakiwał on między losami naszych bohaterów, podążając za nimi tak, by w naszej głowie historia składała się w całość i niczego nam nie brakowało. Podobał mi się również styl pisania autorki - sprawiał, że poczułam klimat świata przedstawionego i wciągnęłam się w opowieść.

Również miłośnicy pięknych wydań będą zadowoleni - edycja w twardej oprawie jest obłędna! Piękna obwoluta, a pod nią niezwykła okładka. W środku dodatkowo kwiecista wklejka oraz nieco inna, ale równie przyjemna dla oka czcionka.

Od strony technicznej nie mam więc żadnych zastrzeżeń.

PODSUMOWUJĄC

Syrena i Pani Hancock to powieść z niebanalnym klimatem, przez którą płynie się z ogromną przyjemnością. Ciekawy pomysł na fabułę, genialna kreacja bohaterów i interesujące wątki poboczne. Do tego styl pisania tak bardzo pasujący do czasów, w jakich osadzono historię, że człowiek niemalże przenika do książkowego świata. I przyznam się Wam, że momentami Syrena i Pani Hacock kojarzyła mi się z Lalką Bolesława Prusa. Kwestia klimatu, małych podobieństw w historii? Nie mam pojęcia, jednak była to dla mnie zaleta.

Jestem zdecydowanie zadowolona z lektury i serdecznie ją Wam polecam! ;-)

Tekst pochodzi z bloga: https://amandaasays.blogspot.com/2019/04/syrena-i-pani-hancock-imogen-hermes.html

„Syrena i Pani Hancock”

Książce nie mam kompletnie nic do zarzucenia. Czytanie jej było cudowną przygodą. Autorka, Imogen Hermes Gowar napisała bardzo ciekawą i oryginalną powieść. Głównie czytamy o kupcu imieniem Jonah Hancock, którego życie odmienia się diametralnie, za sprawą najprawdziwszej syreny. Syrenę przywozi mu kapitan jego statku. Czytamy również o Pani Chappel, która prowadzi dom publiczny, oraz o kurtyzanach w nim pracujących. Niech nie zwiedzie was tytuł. O syrenie czytamy niewiele, wręcz epizodycznie. Książka zalicza się do fantastyczno-historycznych. Nie nudziła mnie, czytałam ją z zaciekawieniem i zainteresowaniem. Akcja rozgrywa się w Anglii w latach 80, XVlll wieku co również bardzo mi się podobało. Niektórym powieść może wydawać się nudna z racji tego, że opisy są dosyć obszerne a akcja toczy się po mału. Jak już pewnie wiecie nie gustuję w obszernych opisach, lecz w tym przypadku kompletnie mi to nie przeszkadzało, były one tak bogate, że pobudzały moją wyobraźnie.

Muszę dodać, że książka jest cudownie wydania ! Okładka prezentuje się ślicznie. A w mojej domowej biblioteczne stoi na honorowym miejscu. Trzeba przyznać, że wydawnictwo Albatros, staje na wysokości zadania jeśli chodzi o wydania swoich książek. Zerknijcie na „Kirke”, której wydanie jest równie cudowne.

Książkę oceniam 4/5

@gusiolec

Powieść Imogen Hermes Gowar wydana przez wydawnictwo Albatros, stanowiła chyba jedną z głośniejszych premier 2019 roku - a już na pewno jego początku; zwracając uwagę szerokiego i dosyć zróżnicowanego grona czytelników. Być może niniejsze zainteresowanie wywołała oprawa „Syreny i Pani Hancock”, bo, powiedzmy to sobie już na wstępie, Albatros rozbija jakiś bank w tej kategorii ostatnimi czasy (zerknijcie choćby na wydanie „Kirke” czy „Siedem śmierci Evelyn Hardcastle”), ale osobiście do lektury zmotywował mnie nieco inny czynnik - mianowicie ubiegłoroczna nominacja do Women’s Prize for Fiction. Prawdopodobnie część z Was zdaje sobie sprawę z tego, że osobiście skupiam sporą uwagę do tytułów nominowanych do niniejszej nagrody, bo z doświadczenia wiem, że zazwyczaj (z drobnymi wyjątkami) są to tytuły, które mają sporo do zaoferowania i doskonale wpisują się w mój gust. A „Syrena i Pani Hancock” nie jest tu wyjątkiem.

Pan Hancock wiedzie spokojne, względnie dostatnie, ale pozbawione uniesień życie jako kupiec. Po tym jak stracił żonę i dziecko, mieszka w towarzystwie siostrzenicy, nie angażując się nadmiernie w życie towarzyskie. Kiedy jeden z pracowników sprzedaje jego statek i w zamian ofiaruje syrenę, życie pana Hancocka ulega niespodziewanej i diametralnej zmianie. Syrena Pana Hancocka budzi szerokie zainteresowanie socjety i kupiec nieoczekiwanie trafia w sam środek całkiem odmiennego, nowego świata. Jego losy splatają się z życiem Angeliki Neal - wpływowej londyńskiej kurtyzany, która z racji na śmierć swojego dotychczasowego „opiekuna”, znajduje się w dosyć trudnej sytuacji finansowej.

Powieść Imogen Hermes Gowar zdecydowanie cechuje pewna osobliwość - tytułowy motyw syreny nie stanowi może co prawda głównego wątku fabularnego, ale trudno zignorować jego rolę - nie tylko stanowi swego rodzaju furtkę do poznania losów głównych bohaterów, ale też przewija się przez całą historię nierzadko obnażając pewne przywary i słabości postaci. Trudno jednak określić „Syrenę i Panią Hancock” jako pozycję fantastyczną - debiutancki tytuł autorki pozostaje mocno osadzony w realiach XVIII wieku, a przepiękny język tylko potęguje iluzję przeniesienia się w czasie. Jest coś w tej powieści co rzeczywiście, za słowami z okładki, przywodzi na myśl klasykę literatury angielskiej - dzieła Charlesa Dickensa, Jane Austen czy choćby Elizabeth Gaskell.

To tego rodzaju proza, w której brak zwrotów akcji i szybkiej fabuły, a która w zamian oferuje czytelnikowi wysublimowaną, niespiesznie poprowadzoną historię społeczeństwa XVIII wieku i niesamowicie plastyczne sceny z ich życia codziennego: spektakularne bale i drobne troski; próby wspięcia się na kolejne szczeble drabiny społecznej; życie kurtyzan i niepewność z jaką musi zmagać się na co dzień kupiec; ale także problemy jakie niesie ze sobą pozycja najmłodszego dziecka (a już córki w szczególności w rodzinie). Imogen Hermes Gowar wymyka się przy tym pewnym utartym schematom i skupia uwagę na dosyć nietypowych nietypowych grupach społecznych: ludzie, którzy nierzadko posiadają pewien majątek, ale nie cieszą się raczej uznaniem i szacunkiem socjety.

„Syrena i Pani Hancock” nie jest powieścią moralizatorską, ale nierzadko stawia niezwykle trafne komentarze na temat życia społecznego: właściwego zarówno dla XVIII wieku, jak i czasów nam współczesnych. Imogen Hermes Gowar pisze o tym co wiemy, albo wiedzieć powinniśmy, ale co niezmiennie warte jest przypomnienia: zgubnym wpływie nieustannej pogoni za „czymś więcej”; błędnemu utożsamianiu pozycji ze szczęściem; i prawdzie jaka kryje się w słowach, że prawdziwych przyjaciół poznajemy tak naprawdę dopiero w tych trudnych momentach. A choć gdzieś między wierszami pojawia się też choćby kwestia rasowa, osią fabularną niezmiennie pozostają sylwetki Pana Hancocka i Angeliki.

Warto mieć na uwadze, że „Syrena i Pani Hancock” nie stanowi klasycznej opowieści o syrenach i że ów motyw jest raczej pretekstem dla innej historii. A choć debiut Imogen Hermes Gowar nie podbił mojego serca całkowicie - przy czym trudno mi cokolwiek mu zarzucić - i tak polecam wam lekturę. Zwłaszcza jeśli brakuje wam klimatu rodem ze stron klasycznej literatury angielskiej.

Fikcja historyczna łącząca mit i legendę z brutalną osiemnastowieczną rzeczywistością, pokazująca problemy tamtej epoki, balansująca między historią a niesamowitością, czymś co czai się tuż pod powierzchnią, ale czego nie można dotknąć. Tytułowa syrena jest jedynie tłem dla toczących się w powieści wydarzeń. Nie przypomina żadnych wcześniejszych filmowych czy literackich wcieleń. Nie jest postacią z bajki, nie jest uosobieniem męskiej fantazji. Jest esencją, nastrojem, atmosferą, uosobieniem tęsknot i pragnień bohaterów, którzy chcą dla siebie szczęścia i wolności.

Autorka w swojej książce odmalowuje portret XVIII-wiecznego Londynu i jego mieszkańców, skupia się przede wszystkim na istniejących wówczas w społeczeństwie angielskim nierównościach między warstwami społecznymi, trudnej sytuacji całkowicie uzależnionych od mężczyzn kobiet oraz czarnoskórych mieszkańców Wyspy. Przywołująca na myśl dzieła XIX- wiecznych angielskich

mistrzów, takich jak Karol Dickens, George Eliot czy Jane Austen, urzekająca opowieść o zniewoleniu, sile, wolności i niezależności.

„Syrena i Pani Hancock” bez wątpienia zachwyci wszystkich miłośników angielskiej literatury klasycznej. Jeśli jesteście fanami prozy Charlesa Dickensa, Jane Austen lub Elizabeth Gaskell, historyczna, społeczno-obyczajowa powieść autorstwa Imogen Hermes Gowar powinna szczególnie przypaść Wam do gustu – mnie szalenie się podobała.

Anglia, rok 1785. Czterdziestoletni kupiec Jonah Hancock traci jeden ze swoich najlepszych statków. Jego kapitan nie powraca jednak z pustymi rękami – przywozi mu towar, który swoją wartością wielokrotnie przewyższa zagubiony okręt… prawdziwą syrenę! Plotka bardzo szybko roznosi się po okolicznych kawiarniach i dokach, a chętnych na zobaczenie syreny nie brakuje. Pan Hancock pragnie wykorzystać swoją szansę i wzbogacić się na wyłowionym z morskich odmętów stworzeniu. Decyduje się więc na wypożyczenie syreny jednemu z najsławniejszych londyńskich domów rozpusty, przez który każdego dnia przewijają się dziesiątki osób. W tym luksusowym przybytku znajduje się jednak o wiele więcej stworzeń gotowych przywieść pana Hancocka do zguby…

Nigdy nie czytałam książki z motywem syreny. Nigdy nie czytałam również książki, której akcja toczyłaby się w XVIII-wiecznej Anglii. Powoli zaczynam się przyzwyczajać do tego, że Wydawnictwo Albatros otwiera mnie na zupełnie nowe światy literatury, z którymi do tej pory nie miałam wiele wspólnego. Syrena i Pani Hancock jest bowiem powieścią niezwykłą, wyróżniającą się z grona innych książek literatury współczesnej. Wiele jej elementów może być jednak zwodniczych. Już sam tytuł i opis tworzą pewne sugestie, które nie są do końca zgodne z prawdą. A może się to skończyć większym lub mniejszym rozczarowaniem.

Mam na myśli samą postać syreny, która jako niezwykłe fantastyczne stworzenie będzie przyciągać czytelników do powieści Imogen Hermes Gowar tak samo, jak przyciągała licznych gapiów na pokazy organizowane przez pana Hancocka. Jestem pewna, że duża część osób sięgnie po Syrenę i Panią Hancock zachęcona syrenim motywem, ale… prowadzi to do nieuchronnego zawodu. Dlaczego? Wprawdzie syrena jako postać pojawia się już w pierwszych rozdziałach książki, lecz jest ona… martwa. I w żaden sposób nie bierze osobiście udziału w akcji. Na przestrzeni ponad 500 stron jej ciało jest nieustannie przedmiotem utargu, obiektem handlu i źródłem problemów. Wpływa ona pośrednio na losy bohaterów, lecz nie są to działania spektakularne i obrazowe. Ktoś, kto zdecyduje się na lekturę Syreny i Pani Hancock, może poczuć się nieco oszukany, ponieważ nie znajdzie tam takiej syreny, jakiej się spodziewał.

Abstrahując jednak od naszej fantastycznej bohaterki, powieść Imogen Hermes Gowar ma wiele zalet, które czynią ją unikalną. Przede wszystkim rzuca się w oczy wyjątkowy klimat Anglii XVIII wieku, który autorka tworzy za pomocą zmysłowych, pełnych szczegółów opisów, niesamowicie działających na wyobraźnię. Naprawdę nietrudno odtworzyć w głowie powozy przejeżdżające alejkami, służące wiążące damom gorsety i nakładające tony pudru na ich włosy oraz wytwornych dżentelmenów przesiadujących w eleganckich lokalach w oparach fajki. Imogen Hermes Gowar przykłada dużą wagę do elementów składających się na przestrzeń i kreuje je z doskonałym wyczuciem.

Niesamowicie podobało mi się to, że Syrena i Pani Hancock jest powieścią wielowątkową. Już od pierwszych stron śledzimy losy Jonaha Hancocka, kupca, w którego ręce zupełnym przypadkiem trafia niezwykły okaz w postaci syreny, jednak równolegle jesteśmy świadkami rozwoju zdarzeń w… londyńskim domu rozpusty. Poznajemy panią Chappell, rajfurkę, oraz kurtyzany znajdujące się pod jej opieką. Spośród nich na pierwszy plan wysuwa się Angelica Neal, która po pewnym czasie staje się główną bohaterką książki, jednak aż do samego końca wieści o losach pozostałych dziewcząt przewijają się przez kolejne rozdziały. Ta początkowo prostolinijna historia po pewnym czasie zaczyna rozwijać się w wielu kierunkach, a poszczególne wątki łączą się ze sobą i rozplatają, tworząc razem coraz bardziej wciągającą opowieść. Moim jedynym zastrzeżeniem jest to, iż niektóre z bohaterek w jednym momencie znikały w tajemniczych okolicznościach i nie pojawiały się już ani razu, nie mogliśmy liczyć też na żadną wzmiankę o tym, co tak naprawdę się z nimi stało. Nie wiem, skąd się wzięło takie niedopatrzenie w tak skrupulatnie stworzonej historii.

Syrena i Pani Hancock nie jest książką, która porwie Was zastraszającym tempem akcji i w którą wskoczycie za jednym razem jak w głębiny oceanu. Imogen Hermes Gowar niespiesznie odtwarza przed czytelnikiem pełen obraz swojej powieści, która ze strony na stronę staje się ciekawsza. Nawet nie zauważyłam, w którym momencie zaangażowałam się w losy bohaterów i zaczęłam śledzić je z rosnącym zainteresowaniem. Tak naprawdę nigdy nie czytałam książki, która przypominałaby tę Imogen Hermes Gowar, więc czułam, że odkrywam coś zupełnie dla mnie nowego. Choć nie możecie liczyć tu na multum zaskoczeń i zwrotów akcji, z pewnością dacie się porwać atmosferze i intrygującej fabule.

Bohaterowie powieści wykreowani są podobnie jak stworzona przez autorkę przestrzeń – wyjątkowo szczegółowo. Choć na pięciuset stronach przewija się ich wielu, każdy jest na swój sposób szczególny i nie ma żadnego problemu z odróżnieniem ich od siebie. Nie powiedziałabym jednak, że łatwo jest tych bohaterów lubić – pan Hancock bywa bierny, flegmatyczny i brak mu zdecydowania, a Angelica jest przesadnie rozegzaltowana i skupiona na sobie (choć trzeba przyznać, że przechodzi w książce poważną metamorfozę). Ich negatywne cechy sprawiają jednak, że są oni bardziej ludzcy, co trzeba docenić.

Jeszcze jedną rzeczą, która mi się nie spodobała, było zakończenie wątku syreniego. Zauważyłam, że Imogen Hermes Gowar ma problem z tworzeniem zakończeń, które faktycznie miałyby sens i dawały spokój usatysfakcjonowanemu czytelnikowi. Niestety, zdarzało się, że autorka urywała wątki w nieoczekiwanych momentach (o czym już wspomniałam) lub też zamykała je w dziwny, nie do końca zrozumiały i logiczny sposób. Nie tak wyobrażałam sobie koniec losów syreny, która może i nie grała pierwszych skrzypiec w powieści, jednak na ostatnich stu stronach stała się elementem dosyć znaczącym.

Syrena i Pani Hancock pozytywnie zaskoczyła mnie swoją aurą i mnogością kierunków, w jakich zmierza zawarta w niej historia. Imogen Hermes Gowar w mistrzowski sposób kreuje rzeczywistość XVIII-wiecznej Anglii i niespiesznie wprowadza czytelnika do świata kurtyzan i kupców. Mały minus należy jej się za zakończenie, które pozostawiało lekki niedosyt. Polecam Wam tę książkę, jednak pamiętajcie o tym, aby nie nastawiać się na praktyczny udział syreny w fabule – jest jej tam niewiele, jednak inni bohaterowie powieści w zupełności zaspokoją Wasz głód literacki :)

booksofsouls.blogspot.com

Opatrzność zabrała mu statek, dając w zamian syrenę. Tylko jak za jej sprawą ma spłacić wspólników, odzyskać majątek i jeszcze mieć za co żyć?

Pan Hancock inwestuje pieniądze w statek, który wypływa po cenne towary. Niestety jego kapitan sprzedaje go wraz z ładunkiem, aby za jego wartość nabyć dziwactwo budzące grozę. Osobliwym znaleziskiem jest syrena, a właściwie wysuszone ciało małego potwora.

Chcąc odzyskać chociażby część, przeznaczonych na to pieniędzy, pan Hancock postanawia wystawiać osobliwe stworzenie na widok publiczny. Tak zwraca na siebie uwagę właścicielki okolicznego domu uciech, która na jego nieszczęście (bądź szczęście) chce ubić z nim interes. Tak poznaje jedną z kurtyzan i zaczynają się jego prawdziwe przygody.

Imogen Gowar stworzyła książkę o niezwykłej atmosferze. XVIII wieczny świat, baśniowa otoczka i profesja, która od zawsze wywoływała u ludzi kłopotliwe zarumienienie. Idealnie komponuje się to z charakterami głównych bohaterów: niewinnym zachowaniem pana Hancocka oraz bezpruderyjnością kurtyzany. Do tego dochodzi zagadka morskiego stworzenia, piękny język i jakaś tęsknota za tym, jak żyło się dawnej.

I choć przeczy to, mojej lubiącej tempo logice, to poniższa książka jest jedną z lepszych, jakie ostatnio czytałam. Akcja jest tu powolna, opisów od groma, przełomowy moment właściwie nie istnieje, a cały tydzień tylko czekałam by znów usiąść do lektury.

Syrena i pani Hancock to debiut Imogen, ale już czuć, że jest niezwykle utalentowana autorka. Przeczytajcie koniecznie. Forma jest rewelacyjna!

Imogen Hermes Gowar studiowała archeologię, antropologię i historię sztuki na Uniwersytecie Wschodniej Anglii. Swoją przygodę z literaturą rozpoczęła od krótkich opowiadań zainspirowanych eksponatami w muzeum, w którym pracowała. Dzięki stypendium Malcolma Bradburry’ego zaczęła studiować kreatywne pisanie. Imogen Hermes Gowar zdobyła Curtis Brown Prize za rozprawę naukową, która potem przeistoczyła się w debiutancką powieść pt. „Syrena i pani Hancock”. Książka ta natychmiast została nominowana do kilku ważnych nagród [opis pochodzi z książki].

Jest rok 1785 w Anglii. Kupiec Jonah Hancock czeka na wieści od załogi swojego statku, która wyruszyła na poszukiwania rzadkich towarów. Jednak panu Hancockowi nawet przez myśl nie przeszło, co kapitan statku może mu przywieźć. Bowiem zawiniątko, które przynosi do domu kupca, skrywa w sobie najprawdziwszą syrenę. Oszołomiony pan Hancock nie wie co począć z tym stworzeniem, ale wkrótce wystawia je na pokaz i niezwykle się na tym bogaci.

Nawet najsławniejsza w mieście rajfurka wypożycza syrenę na tydzień, aby pokazać ją szerszemu gronu. Właśnie w należącym do niej domu rozpusty Hancock poznaje jej podopieczne – piękne kurtyzany. Jedna szczególnie wpada mu w oko.

Przyznam szczerze, że jestem trochę rozczarowana. Spodziewałam się fantastyki z syreną jako główną bohaterką, a zamiast tego dostałam treść, w której syrena jest zaledwie pobocznym wątkiem. Co prawda ma ona wpływ na fabułę, ale tak naprawdę dość niewielki. Cała książka opowiada historie pana Hancocka, kupca, i Angeliki, kurtyzany. W pewnym momencie ich ścieżki się przecinają i obserwujemy jak rozwija się ich relacja. Z bliska możemy przyjrzeć się XVIII-wiecznym domom rozpusty i zaobserwować jak wtedy wyglądał ten fach. Nie powiem, czytało się całkiem nieźle, ale książka jest zbyt rozwleczona – cały czas czekałam na jakiś zwrot akcji czy pojawienie się syreny, a tak naprawdę ten wątek został potraktowany po macoszemu. Jest to dopiero debiut autorki, także jestem dość wyrozumiała, ale lektura mnie nie powaliła. Liczyłam na coś więcej. Trzeba przyznać, że największym atutem tej powieści jest niewątpliwie jej okładka.