Saga nadmorska. Jagoda. Znany szum morza

Magdalena Majcher wkroczyła w moje życie nagle, ale dzięki lekturze dziewięciu książek wiem, że pozostanie w moich planach czytelniczych na dłużej. Z tego właśnie powodu, sięgnęłam po trzeci tom urzekającej Sagi nadmorskiej. Jaka okazała się moja dziesiąta powieść autorki, czyli "Znany szum morza"?

Przywędrowali z Kresów do Ustronia Morskiego, uciekali przed Rosjanami, szli tropem wracających do siebie Niemców i nad morzem szukali dla siebie lepszej przyszłości. Mowa oczywiście o głównych bohaterach sagi - rodzinie Zielczyńskich, w której wydarzyło się wiele tragedii a na domiar złego, kolejne pokolenia przekazują sobie w genach nieszczęście.

Najmłodsza latorośl - córka Gabrieli - Jagoda uważa nawet, że kobiety z tej rodziny są nieszczęśliwe, samotne i wisi nad nimi coś na kształt fatum. Dziewczyna zamierza jednak odwrócić bieg zdarzeń i wraz z ukochanym Tomkiem założyć prawdziwie kochającą się rodzinę. Tymczasowo rozdzielają ich studia chłopaka, który postanowił zdobywać wiedzę w Szczecinie, zaś Jagoda musi zdać maturę w Ustroniu. Tomek jest przekonany, że dziewczyna dołączy do niego w dużym mieście, gdyż on nie zamierza wracać do mieściny, z której pochodzi, ale Jagoda nie wyobraża sobie życia w innym miejscu. Czy są w stanie jakoś porozumieć się w tej kwestii?

Przywiązanie Cymerówny do Ustronia jest ogromne, tutaj ma mamę i babcię Marcjannę, której opowieści o dawnych czasach skrzętnie spisuje. Wspomnienia z Kresów, trudna droga w poszukiwaniu nowego domu, utrata bliskich, rodzinne tajemnice, a także życie na Ziemiach Obiecanych niezwykle pasjonują młodą dziewczynę. Ku czemu zmierza jej pasja? Czy uda jej się zrozumieć decyzje przodków i odwrócić kłamstwa nawarstwione latami?

Na przestrzeni lat, kobiety z tej rodziny radziły sobie same. Teraz Jagoda czuje się jak one, ponieważ jej związek z Tomkiem to istna huśtawka - raz ze sobą są, raz nie... A potem okazuje się, że los zamierza złożyć na jej barki jeszcze więcej... Dziecko na które czeka będzie niepełnosprawne... Jagoda ma żal do losu, ale jej miłość do synka nie maleje. Dzielna młoda matka zamierza przemienić kolejny rodzinny dramat w coś pozytywnego - odkryjcie sami jej pomysły.

Magdalena Majcher przedstawiła w tej powieści cały wachlarz życiowych zdarzeń - pozytywnych i negatywnych. Nie pominęła odejścia bliskich, rozstań, lęku, bezsilności czy frustracji bohaterów. Podkreśliła jak często miewamy problem z kontrolowaniem emocji, kiedy złość, gniew i rozczarowanie się kumulują. Ale powinniśmy również pamiętać, że nasze potrzeby są tak samo ważne, jak innych i nie należy odkładać własnych na 'kiedyś'. Bo życie jest tylko jedno, a potem można tylko żałować.

Książka jest dowodem na to, że mężczyźni boją się silnych kobiet, które niezależnie od zadawanych sobie pytań, dlaczego to akurat ich dziecko jest niepełnosprawne, każdego dnia walczą o lepsze jutro. Nie akceptują tej sytuacji, żyją z nią, radzą sobie, ale nic ponadto. To zbyt trudne. Zbyt dużo kosztuje - nie tylko złotówek, ale też zdrowia, energii, nieprzespanych nocy i zabieganych dni.

Bardzo przypadła mi do gustu ta saga, zżyłam się z bohaterkami i czytając o narzekającej na nieudaną starość Marcjannie, miałam wciąż świeżo w pamięci jej obraz z czasów, gdy mieszkała na Kresach. Trudno mi było uwierzyć, że bohaterki tak szybko przemijają, odchodzą, a kolejne pokolenia, mimo że też nie miały nudnego życia, już chyba mnie tak do siebie nie przekonały. Powieść kilkukrotnie sprawiła, że oczy mi się 'pociły', chwile wzruszeń mieszają się ze złością na pewne decyzje. W książce problemy teraźniejszości przeplatają się z klimatem przeszłości.

Podsumowanie - "Znany szum morza" to niezwykle udane zwieńczenie trzytomowej Sagi nadmorskiej. To przepełniona ogromem emocji, bólu i rozczarowania historia, jaka może spotkać każdego człowieka. Opowieść o zawiedzionym zaufaniu, ulatującej duszy, podeptanych marzeniach, toksycznych związkach oraz próbach podniesienia się po upadku. O szukaniu szczęścia w małych rzeczach, związkach na odległość, piętnie wojny i samozaparciu. A najbardziej o posyłaniu w świat dobra i chwilach, gdy czujemy, że na plecach wyrastają nam skrzydła. Gorąco polecam Wam ten tytuł!

Znany szum morza to ostatni tom Sagi Nadmorskiej Pani Magdaleny Majcher. Tym razem opowiada o losach Jagody, córki Gabrieli i wnuczki Marcjanny. To właśnie o kobietach i ich problemach, zmaganiach z życiem jest cała saga.

Jagodę poznajemy kiedy jest uczennicą ostatniej klasy liceum, za kilka miesięcy będzie pisała maturę. Jest pochłonięta spisywaniem wspomnień swojej babki Marcjanny. Myśli o wydaniu wspomnień pierwszych mieszkańców Ustronia Morskiego. Spotyka się z Tomkiem, który studiuje dziennikarstwo w Szczecinie. Chłopak myśli, że dziewczyna po zdaniu matury przyjedzie studiować do Szczecina. Jednak Jagoda nie chce opuszczać miejsca swojego urodzenia. Czuje się związana z matką i babką. Nie chce ich zostawiać.

Kilka lat później Jagoda zostaje matką. Matką syna który jest niepełnosprawny. Młodej kobiecie na kilka chwil wali się świat. Jednak wie, że tylko ona może zawalczyć o najlepsze warunki do życia. Robi co tylko może, aby Mateusz mógł samodzielnie funkcjonować w tym trudnym świecie.

„- Właściwie to chciałam z tobą o czymś porozmawiać – odezwała się w końcu Jagoda. – mama mówiła, że odmówiłaś wykonania badania, a ono jest bardzo ważne, żeby lekarz mógł określić co ci dolega…

- Ale ja nie potrzebuję żadnych doktorów, żeby wiedzieć, co mi jest!

- Tak, a co? - Jagoda zmrużyła oczy od słońca, którego pojedyncze promienie przebijały się przez gałęzie lipy.

- SKS! Starość, kurwa, starość – zachichotała Marcjanna. – Dobre, nie? Rozalia u mnie ostatnio była i wyjaśniła mi rozwiniecie tego skrótu.

Wnuczka tylko wzruszyła ramionami, bo nie wiedziała, co mogłaby powiedzieć. Nigdy wcześniej nie usłyszała przekleństwa z usta babci, dlatego była odrobinę skofundowana.”

To jeden z niewielu zabawnych fragmentów w tej powieści. Cała książka jest wzruszająca i nostalgiczna. Pokazuje jak Jagoda walczy o normalność dla swojego synka. Zawsze byłam pełna podziwu dla tych kobiet, które poświęcają swoje życie, ambicje aby stworzyć swojemu dziecku w miarę normalne warunki do funkcjonowania. Ciotko Anko, o Tobie właśnie piszę!

Podsumowując cała Saga Magdaleny Majcher przedstawia wiele trudnych tematów. To nie są książki łatwe i przyjemne, o których następnego dnia zapominamy. To książki o których nie da się zapomnieć i wymagają od nas przemyśleń oraz zastanowienia. W sposób wzruszający autorka przedstawiła historię Ustronia Morskiego oraz wplotła w niego losy Marcjanny, Gabrielli oraz Jagody. Przeczytajcie – nie zawiedziecie się!

Magdalena Majcher już nie raz udowodniła, że nie boi się poruszać trudnych tematów, nie ma dla niej tabu, a solidne przygotowanie, przemyślana konstrukcja bohaterów i sama fabuła, w którą wplata czy niepełnosprawność, czy przemoc, sprawiają, że te ciężkie momenty są na miejscu, pojawiają się zupełnie naturalnie i ciężko wyobrazić sobie inny tok danej historii. Syn Tomasza i Jagody rodzi się z zespołem Downa. Dla obojga młodych rodziców jest to szok, przelane łzy, ciągłe pytania „dlaczego nas to spotkało?”. Jednak z czasem u Jagody zauważamy, że ten pierwszy lęk o dalsze życie, zmienia się w determinację, aby mały Mateusz miał szansę funkcjonować w społeczeństwie na takich samych warunkach, jak dzieci bez dodatkowego chromosomu. Tomasz zupełnie inaczej reaguje, ucieka w pracę, w obowiązki zawodowe i chociaż Jagoda pozbawiona jest jego męskiego wsparcia, to nie traci wewnętrznej siły i walczy nie tylko o przyszłość synka, ale i o siebie jako kobietę.

Morze przestało szumieć złowieszczo, a uspokaja znanym rytmem, ale czy koniec sagi można uznać za szczęśliwy? Sami oceńcie. Polecam!

1998–2019 Jagoda

Jagoda pragnie przełamać koło międzypokoleniowych kłamstw. Spędzając całe dnie na rozmowach z babką, stara się zrozumieć zawikłaną historię rodziny.

Wiedziona przekonaniem, że los można odwrócić, stawia wszystko na jedną kartę. Tworzy wyjątkowe miejsce, które przyciąga kobiety takie jak ona – samotne matki niepełnosprawnych dzieci.

Czy smutek i cierpienie można dziedziczyć po przodkach? Czy mamy jakikolwiek wpływ na nasze życie?

Pełna emocji opowieść o powrocie do domu, gdzie można odnaleźć i zrozumieć ślady przeszłości.

"Znany szum morza" to ostatni tom cyklu Sagi nadmorskiej, gdzie kolejny raz gościmy w Ustroniu Morskim. Poprzednie dwie części podobały mi się i byłam bardzo ciekawa historii Jagody oraz tego, jak potoczyły się dalsze losy pozostałych dwóch kobiet.

"Morze jej odpowiedziało. Ono rozumiało. Było świadkiem wielu mniejszych i większych dramatów. (...) Wszystko minie, zdawało się mówić. I dobre, i złe. Wiedz o tym. Jesteś tu tylko przez chwilę, ale ja będę o tobie pamiętać."

Choć fabuła książki osadzona jest w latach współczesnych, ponownie czuć klimat dawnych czasów, który wywarł piętno na bohaterach. Autorka posiada ten wyjątkowy dar, że kiedy wplecie w fabułę odpowiednią dozą prawdziwej historii, z miejsca wsiąkamy w emocje każdej z postaci, przeżywając toczące się wydarzenia i sytuacje.

"Mam wrażenie, że jeszcze dużo wody w Wiśle musi upłynąć, zanim będziemy mogli mówić wprost o ludobójstwie na Wołyniu. Ja nie wrócę na Ukrainę. Wciąż mam przed oczami wykrzywione niechęcią twarze sąsiadów, nie mogę zapomnieć o mojej przyjaciółce, która z dnia na dzień przestała ze mną rozmawiać i udawała, że mnie nie zna, pamiętam tę nienawiść, która popchnęła człowieka do najgorszego."

Ogromne zaangażował mnie wątek samotnej matki niepełnosprawnego dziecka z zespołem Downa. Autorka z niezwykłą wrażliwością opisuje jak wygląda codzienność z chorym dzieckiem. Historia Jagody pokazuje z iloma przeciwnościami losu musi mierzyć się kobieta, ile cierpienia, bólu i smutku jest w stanie znieść. Ale tak jak każda z nas, jest silna, nie poddaje się, mało tego! Robi coś dla innych kobiet, które znalazły się w podobnej sytuacji co ona. Bardzo zaimponowała mi swoim podejściem do życia.

Niezwykle trudno było żegnać się z bohaterami, zwłaszcza z nestorką rodu Marcjanną. Śmierć co prawda wpisana jest w nasze życie, ale to przykre doświadczenie, które boleśnie przypomina o starości, przemijaniu, o tym, że nikt i nic nie może trwać wiecznie.

"To zadziwiające - człowiek przetrwa wszystko, najazd Sowietów, wywózki, wywłaszczenia, okupację niemiecką, atak banderowców, przesiedlenia, gwałt, śmierć najbliższych... a pokonuje go starość."

Magdalena Majcher odarła tę opowieść z lukru. Jej bohaterowie popełniają błędy, dokonują niewłaściwych wyborów, ranią się, nie potrafią mówić wprost o swoich uczuciach i pragnieniach. Jednak próbują wszystko naprawić, dogadać się. Ale z jakim skutkiem? Tego nie mogę Wam zdradzić. Jedno jest pewne: wiara, nadzieja i wsparcie rodziny motywują do działania oraz pozwalają znaleźć wyjście z każdej trudnej sytuacji.

Saga nadmorska tworzy spójną całość fabularną, ale muszę powiedzieć, że autorka w ostatnim tomie pozostawia czytelnika z uczuciem leciutkiego niedosytu. Ale to w żadnym razie nie jest wadą. Wręcz przeciwnie. Możemy sami dopowiedzieć sobie jak mogły dalej potoczyć się losy bohaterów.

"Znany szum morza" to pełna emocji powieść, w której smutek i cierpienie chwytają czytelnika za gardło, nie pozostawiając go obojętnym na los Jagody. To książka nierozerwalnie związana z dwiema poprzednimi częściami sagi. Koniecznie sięgnięcie po całość! Poznajcie trzy kobiety Zielczyńskie - Marcjannę, Gabrielę i Jagodę. Poczujcie co to siła i wzajemne wsparcie, które są w stanie pokonać wszelkie przeciwności i trudy życia.

WNUCZKA I CÓRKA

Twórczość Magdaleny Majcher ma to do siebie, że autorka nie kreuje głównych postaci o skrajnych cechach. Zastępuje je tymi życiowymi, naturalnymi, dokonującymi dobrych i złych decyzji, mającymi słabości i nadzieje. Jak każdy z nas. Taka jest właśnie Jagoda. Na pozór twardo stąpająca po ziemi, ale potrzebująca czasu, by zrozumieć niektóre rzeczy. Postawiona przed trudnymi decyzjami, przy okazji których miewa wątpliwości i obawy. Na drugim planie przewijają się kobiety ważne dla Jagody, bohaterki, którym autorka poświęciła poprzednie tomy sagi. Gabrysia, matka, która zmaga się ze zniedołężniałym mężem po części w końcu odzyskując wolność oraz Marcjanna, babcia, z którą wnuczka Jagoda ma dobry kontakt i która wprowadza ją w tajemnice rodzinnej przeszłości.

NOWA BOHATERKA, A JEDNAK WSPÓLNY DRUGI PLAN

Autorka niejako kontynuuje historię rozpoczętą w poprzednim tomie sagi, więc pomimo tego, że każda część zostaje poświęcona innej bohaterce, warto zacząć czytanie od samego początku. Wszystkie książki wchodzące w skład cyklu mają wspólne tło i każda wydaje się kontynuacją swojej poprzedniczki rzucającą kilka słów dopowiedzenia w temacie każdego pokolenia bohaterek. Pomimo tego, że Jagoda żyje w czasach wolnej Polski, za sprawą Marcjanny wciąż pozostaje temat Wołynia, zaś dzięki Gabrysi zostaje wspomniany komunizm. Jest moment wejścia Polski do NATO i nieśmiałe wzmianki o Unii Europejskiej, która teraz wydaje się czymś jak najbardziej naturalnym. Autorka zadbała o to, by nie tylko w teorii, ale także w praktyce bohaterowie funkcjonowali w konkretnych latach i dziejach polskiego narodu. Dzięki temu lektura jest tak wiarygodna.

KILKA WĄTKÓW

Historia o miłosnych zawodach, życiowych rozczarowaniach i o trzeźwym patrzeniu w przyszłość. O przeznaczeniu, które powraca i o trudnych zaskakujących sytuacjach, które nieraz zdają się nam przydarzać, a z którymi trzeba po prostu nauczyć się funkcjonować. Niepełnosprawne dziecko, choroby starszych ludzi, w końcu śmierć . Rodzinne relacje, podarowane drugie szansy i wolność, którą trudno docenić, póki się jej nie straci. Emocjonująca, życiowa, mądra historia, która kolejny raz przekonała mnie, jak wiarygodne i wciągające powieści tworzy Magdalena Majcher. Tę na pewno polecam wszystkim fanom literatury obyczajowej.

https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2019/09/znany-szum-morza-magdalena-majcher.html