Rubens. Malarstwo światowe

„Malarstwo światowe” to nowa seria minialbumów poświęcona twórczości najwybitniejszych artystów z całego świata, których obrazy odegrały ważną rolę w malarstwie i których twórczość do dziś inspiruje oraz zachwyca zarówno krytyków, jak i amatorów sztuki. Serię zapoczątkuje album poświęcony Albrechtowi Dürerowi, który uważany jest za najzdolniejszego artystę niemieckiego renesansu. Był on bardzo pracowity i ciągle szukał nowych środków wyrazu, wplatając efekty świetlne w stonowane malarstwo północnoeuropejskie. Jego artystyczne podróże po Europie, zwłaszcza do Włoch, dawały mu inspirację i pozwoliły odkryć nowe malarskie rozwiązania. Do najbardziej znanych obrazów artysty należą Madonna Hallera, Święto Różańcowe oraz Adoracja Trójcy Świętej.

Michelangelo Merisi da Caravaggio jest uważany za jednego z najwybitniejszych artystów barokowych na świecie. Jego twórczość zrewolucjonizowała dotychczasowe malarstwo, wprowadzając światłocień uwypuklający dramatyzm oraz realizm przedstawień. Artysta świadomie zrezygnował z kultu piękna obecnego w ówczesnym malarstwie, zaznaczając niedoskonałości malowanych postaci. Sztuka ta początkowo wywołała oburzenie, z czasem przeszła jednak w fascynację, co tym samym niesamowicie rozsławiło artystę. Kompozycja obrazów oraz ich teatralny styl eksponowały pierwszoplanowe postacie, ukrywając w mroku szczegóły i budząc domysły. Awanturnicza natura malarza nie przeszkodziła mu w stworzeniu wybitnych przedstawień religijnych, do których należą m.in. „Wieczerza w Emaus”, „Męczeństwo św. Mateusza”, czy „Powołanie św. Mateusza”.

Vincent van Gogh (1853–1890) to jeden z niewielu malarzy, którego twórczość wywarła tak wielki wpływ na sztukę XX wieku. Niedoceniany i nieznany szerszemu gronu odbiorców za życia, sławę i uznanie zyskał dopiero po przedwczesnej śmierci. Dziś jego obrazy, m.in. Słoneczniki czy Gwiaździsta noc, należą do najbardziej rozpoznawalnych oraz najdroższych na świecie. Vincent van Gogh malował głównie portrety i pejzaże inspirowane pracą na roli i przyrodą. Twórcze okresy w życiu artysty przerywane były kolejnymi załamaniami nerwowymi. Artysta, poszukując powołania i swojego miejsca na świecie, pracował jako marszand w Londynie i Paryżu, był misjonarzem w Belgii, a w Antwerpii studiował malarstwo. Nie zyskał jednak uznania nauczycieli. Kolejno wyjechał do Arles w Prowansji, całkowicie oddając się malarstwu. Następnie przeprowadził się do Auvers, gdzie namalował wiele słynnych obrazów m.in. Portret doktora Gacheta. Ten pozornie szczęśliwy okres w życiu artysty przerwała śmierć spowodowana powikłaniami po postrzale.

Claude Monet (1840–1926) to jeden z najbardziej znanych na świecie malarzy francuskich, współtwórca i przedstawiciel impresjonizmu. Artysta już w młodości przejawiał zainteresowanie sztuką, a jego pierwsze sukcesy w postaci serii karykatur przyniosły nie tylko uznanie, ale również stały się jego źródłem dochodów. Monet, zachęcony przez Eugène’a Boudina, z sukcesem uprawiał malarstwo plenerowe, czego dowodem jest dzieło, od którego pochodzi nazwa kierunku, pt. „Impresja, wschód słońca”. Artysta upodobał sobie naturę, a w szczególności wodę, jako temat swych obrazów, które przedstawiał w wyjątkowym, żywym stylu. Przez całe życie poprawiał swój warsztat, jednak zawsze najważniejsze były dla niego kolor i światło oraz ich wzajemne relacje. Przykładem takich studiów są wspaniale cykle tematyczne poświęcone grze kolorów ze światłem, między innymi „Nenufary”.

Tamara Łempicka (1898-1980) to najbardziej znana polska artystka na świecie. Jej obrazy należą do najchętniej kupowanych i osiągają zawrotne ceny na aukcjach. Królowa art déco pochodziła z zamożnej, wpływowej rodziny. Od najmłodszych lat interesowała się sztuką, z którą często obcowała. Elegancka, błyskotliwa skandalistka w Paryżu zrobiła furorę swymi portretami o świetlistych, żywych kolorach z wyraźnymi cieniami i w niestandardowej stylizacji. Z tego okresu pochodzą „Autoportret w zielonym bugatti”, „Portret Iry P.” oraz akty „Andromeda” i „Kobieta z gołębiem”. Po wyjeździe do Stanów Zjednoczonych malowała głównie portrety gwiazd Hollywood, słynąc przy tym z bujnego i dekadenckiego stylu życia. Szczególne miejsce w twórczości Łempickiej zajmują akty. Doskonałym przykładem jest Piękna Rafaela, arcydzieło art déco, które oddaje zmysłowość modelki i akcentuje jej cielesność.

Nowy minialbum z serii „Malarstwo” przedstawia twórczość jednego z najbardziej znanych na świecie artystów surrealistycznych – Rafała Olbińskiego. Jego niezwykłej urody prace zdobią okładki czołowych czasopism, takich jak „Der Spiegel”, „Newsweek” czy „Time”, i prezentowane są w najlepszych galeriach sztuki na świecie. Olbiński porusza wielkie, abstrakcyjne tematy, skrystalizowane w obrazach zaskakujących swoją celnością. Album prezentuje autorski wybór prac artysty.

Francisco de Goya y Lucientes (1746-1828) to jeden z najważniejszych artystów hiszpańskich oraz jeden z najwybitniejszych twórców przełomu XVIII i XIX wieków. Był artystą niezwykle płodnym. Spod jego ręki wyszło przeszło dwa tysiące obrazów, grafik i rysunków. Najbardziej charakterystycznymi dziełami Goi są portrety, które powstały kiedy był nadwornym malarzem królewskim oraz seria tzw. czarnych obrazów, stworzonych po przebyciu ciężkiej choroby. Zakres poruszanych przez artystę tematów jest niezwykle szeroki. Obok wspomnianych wcześniej portretów, malował scenki rodzajowe, uprawiał malarstwo religijne, przedstawiał martwą naturę. Jednak to malarstwo historyczne, ukazujące tragizm, cierpienie, heroiczną walkę, nawiązującą do tragicznych wydarzeń w historii Hiszpanii, jest znakiem rozpoznawczym tego niezwykłego artysty.

Album prezentujący dorobek malarza i rysownika Konrada Krzyżanowskiego (1872–1922). Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, gdzie zainteresował się malarstwem portretowym i pejzażowym, tam też zaczął rozwijać swój charakterystyczny, dynamiczny styl. Kiedy po późniejszym pobycie w Monachium Krzyżanowski przyjechał do Warszawy, rozpoczął wówczas najbardziej intensywny okres swojej twórczości. Jego efektem były dzieła pełne ekspresji, o intrygującej kolorystyce, takie jak m.in. „Portret Marii Krzymuskiej”, „Chmury w Finlandii” czy „Portret Pelagii Witosławskiej”.

Stefan Norblin, właśc. Juliusz Stefan Norblin de la Gourdaine (1892–1952), praprawnuk Jeana-Pierre'a Norblina, francuskiego malarza przełomu XVIII i XIX wieku. Ten niezwykle utalentowany i wszechstronny artysta, nazywany malarzem maharadży, w okresie międzywojennym odnosił w Polsce ogromne sukcesy zarówno jako grafik i projektant. Po wybuchu II wojny światowej opuścił ojczyznę i przedostał się do Iraku, gdzie malował portrety rodziny królewskiej. Jednak kariera malarska artysty rozkwitła dopiero w Indiach, przynosząc mu sławę i prestiż. Stworzył tam niezwykłe malowidła w pałacach maharadży i rezydencjach arystokracji. Czerpał motywy z religii hinduskiej, lecz nadawał im nowoczesną formę o bogatych kolorach i z wieloma elementami dekoracyjnymi, łącząc przy tym europejską secesję z indyjskimi tradycjami.

Stanisław Bohusz-Siestrzeńcewicz (1869–1927) – polski malarz, rysownik, ilustrator książek i czasopism. Absolwent malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu oraz paryskiej prywatnej szkoły malarskiej Académie Julian. W Monachium kształcił się pod kierunkiem Józefa Brandta. Naukowo związany z Uniwersytetem im. Stefana Batorego, na którym wykładał malarstwo. Specjalizował się w malarstwie rodzajowym oraz pejzażowym (szczególnie okręgu wileńskiego). W sowich pracach uwieczniał: targi konne, jarmarki, małomiasteczkowe życie kresowych miejscowości. Chętnie malował również sceny polowań i obrazy inspirowane kulturą Dalekiego Wschodu. Swoje prace wystawiał m.in. w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, w warszawskim Salonie Krywulta, a także w Wilnie.

Józef Mehoffer to jeden z czołowych przedstawicieli sztuki Młodej Polski, wybitny malarz, grafik, plakacista, projektant witraży i scenografii teatralnej. Minialbum Mehoffer. Malarstwo zawiera najważniejsze obrazy olejne, w tym piękne portrety żony, liczne projekty polichromii i witraży, a także monumentalne kartony do witraży. Bogactwo treści, głębia symboliki, piękno rysunku sprawiają, że dzieła Mehoffera na długo pozostają w pamięci. Album, zawierający ponad 50 prac pochodzących m.in. ze zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie stanowi syntetyczne zestawienie najważniejszych dzieł artysty.

Minialbum, zawiera ponad 50 prac wybitnego malarza, rysownika, rzeźbiarza i plakacisty – Wojciecha Fangora. Najcelniejsze prace plakatowe i graficzne tego wielkiego mistrza w wyborze znawców tematu Doroty Folgi-Januszewskiej oraz Błażej Lniskiego tworzą znakomity, dostępny dla każdego, zbiór dzieł. To drugi album z serii poświęconej najwybitniejszym twórcom polskiej szkoły plakatu.

Publikacja "Janusz Stanny. Ilustracje", poświęcona twórczości Janusza Stannego, rozpoczyna nową serię miniaturowych albumów, tym razem o najwybitniejszych polskich autorach ilustracji. Stanny to niewątpliwie jeden z najsłynniejszych twórców zajmujących się tą dziedziną sztuki - dorobek artysty obejmuje ilustracje wykonane do ponad dwustu książek, choćby Pana Tadeusza Mickiewicza, Don Kichota Cervantesa czy bajek La Fontaine'a i baśni Andersena. Jego prace, cechujące się łatwo rozpoznawalną kreską, stanowią unikatowe połączenie malarskości z dowcipem. Niniejszy minialbum, prezentujący blisko 60 wybranych ilustracji artysty, powstaje we współpracy z Akademią Sztuk Pięknych w Warszawie.

Książka przedstawia dzieje polskiej tradycji graficznej prowadzącej do tzw. fenomenu polskiego plakatu, historię, która wiedzie od pierwszych ośrodków drukarskich w Krakowie XVI wieku, narodzin grafiki artystycznej w XVII i XVIII wieku, przez eksperymenty warsztatowe XIX stulecia, modernistyczne przemiany, opisywany na świecie fenomen polskiej grafiki artystycznej okresu międzywojennego i narodziny polskiej szkoły projektowania graficznego w latach 30. XX wieku, aż do polskiej szkoły plakatu w drugiej połowie tegoż stulecia, solidarnościowego affiche brut następnego pokolenia i w końcu rozkwitu młodego, poetyckiego i anarchizującego plakatu przełomu XX i XXI wieku oraz początku XXI wieku. Na przykładzie 1724 reprodukcji prac kilkuset artystów zgromadzonych w kilkunastu kolekcjach w Polsce i na świecie czytelnik ma okazję wędrować, obserwując przemiany tej polskiej specjalności. Wersja w jezyku angielskim.

Książka przedstawia dzieje polskiej tradycji graficznej prowadzącej do tzw. fenomenu polskiego plakatu, historię, która wiedzie od pierwszych ośrodków drukarskich w Krakowie XVI wieku, narodzin grafiki artystycznej w XVII i XVIII wieku, przez eksperymenty warsztatowe XIX stulecia, modernistyczne przemiany, opisywany na świecie fenomen polskiej grafiki artystycznej okresu międzywojennego i narodziny polskiej szkoły projektowania graficznego w latach 30. XX wieku, aż do polskiej szkoły plakatu w drugiej połowie tegoż stulecia, solidarnościowego affiche brut następnego pokolenia i w końcu rozkwitu młodego, poetyckiego i anarchizującego plakatu przełomu XX i XXI wieku oraz początku XXI wieku. Na przykładzie 1724 reprodukcji prac kilkuset artystów zgromadzonych w kilkunastu kolekcjach w Polsce i na świecie czytelnik ma okazję wędrować, obserwując przemiany tej polskiej specjalności.

Piotr Gawron (ur. 1943) – rzeźbiarz i pedagog, absolwent Wydziału Rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Zofii Demkowskiej i Tadeusza Łodziany (1966–1972), później wykładowca, a od 1994 roku profesor ASP.

Minialbum prezentujący twórczość Antoniego Rząsy (1919–1980) – rzeźbiarza, urodzonego w Futomie na Podkarpaciu, później związanego z Zakopanem. Choć osobiście nie identyfikował się z żadnym wyznaniem religijnym, w swej twórczości skupił się przede wszystkim na tematyce chrześcijańskiej. Dotyczy to głównie motywów chrystologicznych, poruszających temat ludzkiego cierpienia, który wiąże się także z młodzieńczymi doświadczeniami artysty sięgającymi okresu drugiej wojny światowej. Na uwagę zasługują szczególnie cykle, takie jak „Droga Krzyżowa” czy „Oświęcim”.

Książka prezentująca dorobek Eryka Lipińskiego (1908–1991) – rysownika, autora plakatów, ilustracji książkowych, karykaturzysty i satyryka – powstała we współpracy z Muzeum Karykatury w Warszawie, którego artysta był inicjatorem. W 1935 roku wraz ze Zbigniewem Mitznerem i Zenonem Wasilewskim założył czasopismo „Szpilki”, w którym przez kilka lat pełnił funkcję redaktora naczelnego. Jako rysownik współpracował ponadto m.in. z „Przekrojem”, „Przeglądem Kulturalnym”, „Trybuną Ludu”, „Panoramą” i „Expressem Wieczornym”. W twórczości plakatowej Lipińskiego istotną rolę odegrała groteska, a dzięki dużej różnorodności techniki i formy jego prace zyskały swój własny niepowtarzalny charakter.