Kolekcjoner pasjonat poświęca całe życie na zbieraniu militariów, chcąc utworzyć Muzeum Wojny. Wierzy, że można umieścić śmiercionośne maszyny i zło w jednym miejscu, dopóki za murami nie pozostanie jedynie dobro i pokój. Kolekcja rozrasta się, a wojennych obiektów wciąż przybywa. Działania kolekcjonera, przekształcają się w dłuższe dochodzenie. Pasjonat szuka inskrypcji pozostawionych przez więźniów jedynego krematorium nazistowskiego istniejącego na terenie Włoch – Risiera di San Sabba. Wkrótce mężczyzna ginie w tajemniczym pożarze. Czy wszystkie ważne notatki i militaria poszły z dymem? Czy Muzeum Wojny zostanie ukończone?
Po śmierci kolekcjonera jego dziełem ma zająć się Luisa Brooks – córka Żydówki i czarnoskórego żołnierza amerykańskiej armii. W jej życiorysie splatają się losy wszystkich wygnanych, prześladowanych, torturowanych, uchodźców, Żydów i cała historia ludzkiego cierpienia. Luisa zaczyna obsesyjnie angażować się w muzealniczy projekt.
„Od czasów Ulissesa Joyce‘a nie było znakomitszej powieści”.
– Nadine Gordimer, laureatka Literackiej Nagrody Nobla
W wypadku bezimiennego bohatera tej książki zainspirowałem się całkowicie swobodnie rzeczywistą osobą, wybitną indywidualnością, jaką był profesor Diego de Henriquez, genialny i niezłomny triesteńczyk o rozległej kulturze i wielkiej pasji, który poświęcił całe swoje życie (1909–1974) zbieraniu broni, wszelkiego rodzaju sprzętu wojennego mającego złożyć się na oryginalne i przebogate Muzeum Wojny.
Poświęcił on całe życie swojemu dziełu i swojemu obsesyjnemu marzeniu – które teraz zaczyna się realizować w Trieście — stawiając czoło wszelkim trudnościom i wyrzeczeniom w latach szczególnie naznaczonych konfliktami, aż w końcu zginął w pożarze magazynu, gdzie spał wśród eksponatów swojego Muzeum, pożarze tajemniczym, który stał się powodem śledztwa zakończonego praktycznie niczym.
Bez tego człowieka i bez jego maniakalnej pasji książka nigdy by nie powstała. Ale, jak zdarza się to w wypadku każdej fikcji literackiej, historia i portret głównego bohatera są całkowicie zmyślone, podobnie jak postać kobiety, mającej w powieści zaprojektować Muzeum. Wszelkie podobieństwa, jak głosi rytualna formułka, są więc zupełnie przypadkowe.
| Autor | Claudio Magris |
| Wydawnictwo | Wydawnictwo Literackie |
| Rok wydania | 2017 |
| Oprawa | twarda |
| Format | 14.5 x 20.5 cm |
| Numer ISBN | 978-83-08-06310-1 |
| Kod paskowy (EAN) | 9788308063101 |
| Waga | 580 g |
| Wymiary | 150 x 212 x 38 mm |
| Data premiery | 2017.01.13 |
| Data pojawienia się | 2017.01.13 |
Produkt niedostępny!
Ten produkt jest niedostępny. Sprawdź koszty dostawy innych produktów.
Claudio Magris to jeden z największych włoskich pisarzy naszych czasów.
Bohaterem książki jest bezimienny mężczyzna, jednak pisarz zainspirował się wybitną indywidualnością profesora Diego de Henriguez, niezłomnego triestesteńczyka, o rozległej kulturze i wielkiej pasji, który poświęcił swoje życie na zbieraniu broni i wszelkiego rodzaju sprzętu wojennego, aby założyć Muzeum Wojny.
Poświęcił on całe życie swojemu dziełu, jak też obsesyjnemu marzeniu, które zaczyna realizować w Trieście.
Jednak mężczyzna ginie w pożarze magazynu, gdzie spał wśród eksponatów swojego Muzeum, w pożarze bardzo tajemniczym, który stał się powodem śledztwa zakończonego praktycznie niczym.
Jest to fikcja literacka - zaczerpnięta z rzeczywistości, historia i portret głównego bohatera są zmyślone.
Po śmierci kolekcjonera jego dziełem zajmuje się Luiza Brooks - córka żydówki i czarnoskórego żołnierza.
Kobieta zawsze zastanawiała się, dlaczego nikt, szczególnie z żydowskich krewnych i znajomych nigdy nie wspominał o jej matce. Nigdy też nie mówiono imion lecz tylko wspominano bezosobowo np. spalony w Majdanku, spopielona w Treblince.
Jednak mówiono po imieniu o jej wuju Grinim - żydowskim donosicielu, który wraz z żoną - Marią wydał wielu żydów na śmierć.
Kolekcjoner żył zaś jedynie dla swojego Muzeum, chciał pokazać, że działa, bomby i czołgi to niewinne zabawki, gdyż uważał, że śmierć jest jedynie złudzeniem wywołanym przez strach. Nawet nie przypuszczał, że to jego Muzeum stanie się triumfem śmierci.
Stanie się Muzeum nienawiści.
Autor w swej książce opisuje szczegółowo poszczególne sale w Muzeum militarnym, i tak np. w jednej jest karabin maszynowy, naboje, w innej łuk ze strzałami, haubica i pociski, jeszcze w innej dżip, niemiecki i amerykański. W ostatniej zaś sali wybuchł pożar i oprócz notatników i kalendarza nie zostało nic. Kartki spadają na ziemię, pokrytą sadzą.
Wiatr wyrywa płomieniom kilka kartek i sprawia, że lecą ku morzu, toną w wodzie.
Są to białe kartki z liczbami i nazwiskami skremowanych, niewinnych ludzi, które wyrzucone są do morza jak nieczystości, a co ogłasza sędzia na rozprawie sądowej?
Tragiczne losy zagazowanych ludzi splatają się z fikcją, tak aby jeszcze dobitniej autor mógł oddać klimat jaki panuje w Muzeum oraz aby pobudzić wyobraźnię czytelnika, a tym samym sprawić, że po tę książkę sięga się chętnie.
Na koniec za autorem chcę przywołać zdanie skierowane do nieznanego przechodnia mijającego grób kolekcjonera - prośbę o oddanie mu swojego miecza, aby ten już nigdy nikogo nie ugodził.
Zachęcam bardzo do czytania.
Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl
Triest, 1963 rok. W tajemniczych okolicznościach ginie w pożarze kolekcjoner militariów, który na ich zbieranie poświęcił całe swoje życie. Armaty, czołgi, łodzie podwodne, różnego rodzaju broń mają dokumentować grozę wojny i wskazywać na konieczność pokoju. Eksponaty mają zostać umieszczone w Muzeum Wojny, którego projekt opracowuje Luisa Brooks. Czytając zebrane dokumenty i zajmując się eksponatami kobieta zaczyna coraz bardziej utożsamiać się z kolekcjonerem, który spłonął. Grzebiąc w jego papierach czuje się, jakby przerzucała popioły spalonego ciała, które tylko prowadzący śledztwo potrafili odróżnić od popiołu trumny, w której spał z hełmem na głowie i w masce samuraja na twarzy. Z magazynu zginęły cenne notatniki zawierające drażliwe materiały. Kolekcjoner zapisał w nich słowa wyryte na ścianach cel i kibli przez więźniów mających zginąć w nazistowskim piecu krematoryjnym Risiery, jedynym we Włoszech. Ściany z napisami w czasie pokoju zamalowano białą farbą. Kolekcjoner zdążył odczytać i skopiować te napisy oraz nazwiska wysoko postawionych kolaborantów. Czy komuś w Trieście zależało na zniszczeniu tych dowodów? Naziści w Risiery ,,wysłali na śmierć kilka tysięcy osób, pośród powszechnego milczenia, jakie trwało także po wojnie." Czyżby było za wcześnie na ujawnienie drażliwych informacji? Czy zbrodniarze zdążyli już umyć ręce brunatne od krwi?
Inspiracją dla autora do stworzenia głównego bohatera powieści był profesor Diego de Henriquez, wybitny triesteńczyk, który poświęcił całe swoje życie zbieraniu broni i sprzętu wojennego mającego posłużyć do założenia Muzeum Wojny. W tajemniczych okolicznościach zginął w pożarze magazynu, gdzie spał wśród eksponatów. Claudio Magris zaczerpnął motyw do książki z rzeczywistości, ale przerobił ją i stworzył fikcję literacką. W powieści stopniowo odkrywał koleje życia bezimiennego kolekcjonera i rodziny Luisy.
Autor na przykładzie losów rodziny Luisy Brooks, która była córką Żydówki i czarnoskórego amerykańskiego żołnierza ukazał prześladowania, życie uchodźców i historię ludzkiego cierpienia. Luisa pamiętała z dzieciństwa, że jej matka nigdy nie chciała pojechać z nią nad morze, ale jako dziecko nie zdawała sobie sprawy, że nad ,,triesteńskim morzem unosił się i rozpraszał cuchnący dym spalonych ciał dochodzący od strony miasta." Jej matka to wiedziała i chciała ochronić swoją córkę przed bolesną wiedzą.
Claudio Magris w tej powieści dobitnie wskazuje na konieczność wyeliminowania wojny, która przynosi tylko cierpienie i śmierć. Wojna to nie dziecinna zabawa lalkami i plastikowymi żołnierzykami. Nie da się na powrót przyczepić oderwanej głowy, przykleić nogi, czy przyszyć guzika zamiast oka... Należy wykorzenić w ludziach radość płynącą z niszczenia i zabijania. Życie też porównuje do wojny, walki o lepszy byt. Krytykuje wojnę płci, fałszywą miłość, bezlitosne spory rodzinne o majątek po zmarłym, a także procesy cywilne, gdy ,,dzieci pozbawiają majątku rodziców, brat pozwala umrzeć z głodu drugiemu bratu, pozbawiając go marnego kawałka chleba, małżonkowie ubezwłasnowolniają się nawzajem i wysyłają do szpitala psychiatrycznego z powodu trzypokojowego mieszkania, krewni nienawidzą się i dręczą..." Zło jest obecne w życiu bez względu na epokę historyczną, nie ma końca przemocy, a ludzie, którzy za ścianą milczenia ukrywają zbrodniarzy są też winni.
,,Postępowanie umorzone" to zwarty, wielowątkowy tekst, pełen odniesień historycznych, kulturowych i filozoficznych, które układają się w swoistą mozaikę przetykaną zdaniami w języku hiszpańskim, angielskim, francuskim, a także zwrotami łacińskimi. Choć powieść jest pokaźna, to czyta się bardzo dobrze dzięki krótkim rozdziałom. Autor rozbudza ciekawość czytelnika, ale nie podaje wszystkiego na tacy, trzeba wielu rzeczy domyślać się, odczytywać symbole i znaczenia, myśleć i szukać dodatkowych informacji. Proza tego włoskiego pisarza charakteryzuje się pięknym, erudycyjnym językiem i głębokimi filozoficznymi przemyśleniami. Polecam ją ambitnym czytelnikom, którzy docenią kunszt autora:)
http://magiawkazdymdniu.blogspot.com/
Triest, 1963 rok. W tajemniczych okolicznościach ginie w pożarze kolekcjoner militariów, który na ich zbieranie poświęcił całe swoje życie. Armaty, czołgi, łodzie podwodne, różnego rodzaju broń mają dokumentować grozę wojny i wskazywać na konieczność pokoju. Eksponaty mają zostać umieszczone w Muzeum Wojny, którego projekt opracowuje Luisa Brooks. Czytając zebrane dokumenty i zajmując się eksponatami kobieta zaczyna coraz bardziej utożsamiać się z kolekcjonerem, który spłonął. Grzebiąc w jego papierach czuje się, jakby przerzucała popioły spalonego ciała, które tylko prowadzący śledztwo potrafili odróżnić od popiołu trumny, w której spał z hełmem na głowie i w masce samuraja na twarzy. Z magazynu zginęły cenne notatniki zawierające drażliwe materiały. Kolekcjoner zapisał w nich słowa wyryte na ścianach cel i kibli przez więźniów mających zginąć w nazistowskim piecu krematoryjnym Risiery, jedynym we Włoszech. Ściany z napisami w czasie pokoju zamalowano białą farbą. Kolekcjoner zdążył odczytać i skopiować te napisy oraz nazwiska wysoko postawionych kolaborantów. Czy komuś w Trieście zależało na zniszczeniu tych dowodów? Naziści w Risiery ,,wysłali na śmierć kilka tysięcy osób, pośród powszechnego milczenia, jakie trwało także po wojnie." Czyżby było za wcześnie na ujawnienie drażliwych informacji? Czy zbrodniarze zdążyli już umyć ręce brunatne od krwi?
Inspiracją dla autora do stworzenia głównego bohatera powieści był profesor Diego de Henriquez, wybitny triesteńczyk, który poświęcił całe swoje życie zbieraniu broni i sprzętu wojennego mającego posłużyć do założenia Muzeum Wojny. W tajemniczych okolicznościach zginął w pożarze magazynu, gdzie spał wśród eksponatów. Claudio Magris zaczerpnął motyw do książki z rzeczywistości, ale przerobił ją i stworzył fikcję literacką. W powieści stopniowo odkrywał koleje życia bezimiennego kolekcjonera i rodziny Luisy.
Autor na przykładzie losów rodziny Luisy Brooks, która była córką Żydówki i czarnoskórego amerykańskiego żołnierza ukazał prześladowania, życie uchodźców i historię ludzkiego cierpienia. Luisa pamiętała z dzieciństwa, że jej matka nigdy nie chciała pojechać z nią nad morze, ale jako dziecko nie zdawała sobie sprawy, że nad ,,triesteńskim morzem unosił się i rozpraszał cuchnący dym spalonych ciał dochodzący od strony miasta." Jej matka to wiedziała i chciała ochronić swoją córkę przed bolesną wiedzą.
Claudio Magris w tej powieści dobitnie wskazuje na konieczność wyeliminowania wojny, która przynosi tylko cierpienie i śmierć. Wojna to nie dziecinna zabawa lalkami i plastikowymi żołnierzykami. Nie da się na powrót przyczepić oderwanej głowy, przykleić nogi, czy przyszyć guzika zamiast oka... Należy wykorzenić w ludziach radość płynącą z niszczenia i zabijania. Życie też porównuje do wojny, walki o lepszy byt. Krytykuje wojnę płci, fałszywą miłość, bezlitosne spory rodzinne o majątek po zmarłym, a także procesy cywilne, gdy ,,dzieci pozbawiają majątku rodziców, brat pozwala umrzeć z głodu drugiemu bratu, pozbawiając go marnego kawałka chleba, małżonkowie ubezwłasnowolniają się nawzajem i wysyłają do szpitala psychiatrycznego z powodu trzypokojowego mieszkania, krewni nienawidzą się i dręczą..." Zło jest obecne w życiu bez względu na epokę historyczną, nie ma końca przemocy, a ludzie, którzy za ścianą milczenia ukrywają zbrodniarzy są też winni.
,,Postępowanie umorzone" to zwarty, wielowątkowy tekst, pełen odniesień historycznych, kulturowych i filozoficznych, które układają się w swoistą mozaikę przetykaną zdaniami w języku hiszpańskim, angielskim, francuskim, a także zwrotami łacińskimi. Choć powieść jest pokaźna, to czyta się bardzo dobrze dzięki krótkim rozdziałom. Autor rozbudza ciekawość czytelnika, ale nie podaje wszystkiego na tacy, trzeba wielu rzeczy domyślać się, odczytywać symbole i znaczenia, myśleć i szukać dodatkowych informacji. Proza tego włoskiego pisarza charakteryzuje się pięknym, erudycyjnym językiem i głębokimi filozoficznymi przemyśleniami. Polecam ją ambitnym czytelnikom, którzy docenią kunszt autora:)
http://magiawkazdymdniu.blogspot.com/
W bogatej twórczości Claudio Magrisa istnieje nurt prozy pozornie tylko pomniejszej, krótkich opowiadań-monologów (Głosy) lub niewielkich, jednowątkowych powieści (Inne morze), w których, w mistrzowskim skrócie, pojawiają się wszystkie motywy jego książek: morze, Triest, kontynentalna ucieczka przed spontanicznością w świat sztywnych reguł, pokusa nihilizmu i wielkie tak mówione życiu. Po latach powraca on do tego nurtu w pięciu opowiadaniach zebranych w tomie Zakrzywiony czas w Krems. Ich przewodnimi tematami są Triest, czas i starość. Spieszę od razu uspokoić czytelników, że nie otrzymają przygnębiającego obrazu słabnącego ciała ani depresyjno-melancholijnej refleksji nad przemijaniem. Przeciwnie, w bohaterach-narratorach kryje się jakaś zadziwiając...
Świat w migawkach. Nowa książka jednego z mistrzów europejskiej literatury Nasza współczesność, jej wady i cnoty pod piórem włoskiego mistrza z Triestu. Przez 17 lat, od 1999 roku po 2016 Claudio Magris, wybitny prozaik, eseista, krytyk literacki i tłumacz, dokumentował codzienność, tworząc krótkie zapiski – migawki – odnośnie małych i dużych wydarzeń z życia publicznego i prywatnego, polityki, sztuki, podróży, własnych przeżyć, sposobów mówienia, ekspresji i zachowania. Z tych błyskotliwych tekstów, porównywalnych do najlepszych felietonów Umberta Eco, wyłania się mała komedia ludzka, fresk naszych nerwic i tików kreślony bez moralizowania, czasem z czułością, a czasem z ironią.
Teksty zebrane w książce O demokracji, pamięci i Europie Środkowej, w większości niepublikowane wcześniej po polsku, obejmują półwiecze eseistyki Claudia Magrisa. Znajdziemy w nich najważniejsze dla włoskiego pisarza zagadnienia pytania o zasadę tworzenia i funkcjonowania prawa, o znaczenie laickości, rozważania o bolesnych zadaniach pamięci, o tożsamości i pograniczu. Oczywiście nie mogło również zabraknąć habsburskiego mitu.Świat opisywany i obserwowany przez autora to świat w kryzysie jednostki, podmiotu, państwa. Eseje czytane dzisiaj stają się zatem głosem w dyskusji o współczesności wyważonym, otwartym na dialog, pozbawionym nostalgii a także próbą poszukiwania wspólnych wartości, wyrastającą z tęsknoty, ale pozbawioną złudnej nadziei.Z cha...
Człowiek pragnie czegoś większego. Odczuwa głód wielkiej miłości, nieskończonego ukojenia, głód Boga. Jeśli nie zostanie on zaspokojony, człowiek na dłuższą metę nie może żyć, bo nie znajduje odpowiedzi na to, co najbardziej istotne. Nieznane oblicze Benedykta XVI Joseph Ratzinger już jako prefekt Kongregacji ds. Nauki Wiary przez wiele lat głosił kazania dla parafian Pentling, niewielkiej miejscowości w jego rodzinnej Bawarii. Możemy w nich odnaleźć wszystkie najważniejsze tematy teologii przyszłego papieża osadzone w konkrecie życia codziennego. Widzimy księdza Ratzingera, który w niemal intymnej atmosferze mówi o tym, czym są wolność, kościelna wspólnota i jak zaspokajać w sobie głód Boga. Jednego z najwybitniejszych teologów przełomu tysiącle...
Opowieść inspirowana faktami o księdzu i filozofie, który dowiaduje się, że nie jest tym, kim jest. Próbuje odkryć swoją prawdziwą tożsamość, ale we współczesnym świecie, w którym trzeba jasno określić swoje pochodzenie, wiarę czy narodowość, zaczyna coraz bardziej odczuwać swoją inność i obcość, a próby scalenia swojej osobności w spójną całość raz po raz narażają go na nieoczekiwane sytuacje i przygody, które od tragizmu chroni śmiech i tocząca się wartko, niemalże burleskowa akcja.
Poemat, przeznaczony na scenę, który czyta się jak powieść. Tekst wizjonerski, wyzwolony z wszelkich ram gatunkowych, brawurowy taniec języka i wyobraźni. Odkrywczy formalnie, odważny politycznie i światopoglądowo, być może najodważniejszy utwór literacki ostatnich lat. Słowem: Odlot. Odlot Nasz Narodowy, wnikliwie nam się przyglądający, nie oszczędzający nikogo i niczego. Od czasów Dziadów i Wesela nie było tak mocnej lektury. *** „Odlot Zenona Fajfera jest poematem dramatycznym wracającym w samo oko cyklonu, do momentu katastrofy, który nie następuje, ale trwa w paradoksie teatralnej metafory. Dzięki połączonym siłom współczesnej poezji i dramaturgii nieoglądającej się na istniejący teatr, zainscenizowane na kartach książki przedstawienie nie repr...
Nawet wśród ludzi wierzących szerzy się poczucie, które mają zapewne pasażerowie tonącego statku: wierzący pytają siebie, czy wiara chrześcijańska ma jeszcze przyszłość i czy w wyniku duchowego rozwoju nie stała się już przestarzała. Wnikliwa diagnoza współczesnej kondycji wiary Gwałtowny postęp cywilizacyjny przyćmił wartość wiary, która dziś wydaje się już niepotrzebna. Wyrafinowana technika pozwala pokonywać coraz trudniejsze przeszkody. Zanurzony w teraźniejszości człowiek czuje się pewny siebie. Joseph Ratzinger w pięciu wykładach radiowych z lat 1969–1970 postawił pytanie o miejsce wiary i Kościoła we współczesnym świecie. W swoich przenikliwych rozmyślaniach – nadal aktualnych mimo upływu pięćdziesięciu lat – kreśli obraz przy...
"Relacja między wiarą a polityką jest jednym z wielkich tematów będących zawsze w centrum uwagi Josepha Ratzingera - Benedykta XVI i przenika całą jego drogę intelektualną oraz ludzką. Bezpośrednie doświadczenie totalitaryzmu nazistowskiego prowadzi go już jako młodego naukowca do refleksji nad granicami posłuszeństwa państwu na rzecz wolności posłuszeństwa Bogu: "Państwo - pisze w tym znaczeniu w jednym z przedstawianych tekstów - nie stanowi całości ludzkiej egzystencji i nie obejmuje całości ludzkiej nadziei. Człowiek i jego nadzieja wychodzą poza strukturę państwa i poza zakres politycznej działalności. Dotyczy to nie tylko państwa, którym jest Babilon, ale każdego państwa." - Papież Franciszek
Harold Bloom, słynny amerykański literaturoznawca z Uniwersytetu Yale (autor m.in. Zachodniego kanonu i Księgi J), dzieli się w tym tomie swoimi doświadczeniami czytelniczymi W zamierzeniu książka ma pomagać w „udanej”, „dobrej” lekturze przywołaniem sporej grupy klasycznych dzieł, głównie z XIX i XX wieku: opowiadań, poezji, powieści i sztuk różnych autorów europejskich i amerykańskich od Szekspira po Toni Morrison. Bloom pokazuje, czego poszukiwać w poszczególnych utworach, „po co” je czytać. Nie jest to systematyczny wykład teorii ani historii literatury, lecz raczej relacja z osobistego odbioru tych dzieł, pewnego „kanonu”, do którego autor niniejszej książki ciągle powraca od dziesiątek lat. Jego idea czytania preferuje bowiem wymiar na ws...
Godziny włoskie to godziny błogosławione, spędzone na odkrywaniu Włoch, ich klimatu, krajobrazów, scen rodzajowych. Tytuł książki kojarzy się również z „godzinkami” i rzeczywiście Henry James odmawia coś w rodzaju modlitwy do tego kraju. Na tom składają się szkice pisane na przestrzeni czterdziestu lat. W tym czasie zmieniły się nie tylko Włochy, ale zmienił się także autor tych wyjątkowych zapisków. Jako młodzieniec galopował po Kampanii, a później zmęczony zamawiał butelkę domowego wina. Trzydzieści lat później, ociężały, w sile wieku, taki, jakim go znamy z płótna Sargenta, oglądał te same okolice przez szybę automobilu i zamiast wina wolał pić herbatę. Pisał: „Przychodząca z wiekiem cierpkość – która wysusza w nas tak wiele ucz...
Zakładki indeksujące z nadrukiem jednorożców. Idealnie nadają się do zaznaczania notatek w książkach i zeszytach.
Historia habsburskiego mitu jest historią kultury przeżywającej ze szczególną intensywnością kryzys i epokową transformację całej cywilizacji, z pewnością nie tylko austriackiej, która w imię miłości do porządku odkrywa chaos świata. „Mit habsburski jest przede wszystkim historią owej miłości do porządku i zatrzymuje się, być może z przesadną dyskrecją, na progu odkrycia chaosu. (...) Usiłowałem uchwycić mit, czyli sposoby i formy, za pomocą których dana cywilizacja próbuje sprowadzić wielorakość rzeczywistego świata do jedności, chaos do porządku, fragmentaryczną przypadkowość egzystencji do esencji, historyczno-polityczne sprzeczności do harmonii zdolnej połączyć je, jeśli nie rozstrzygnąć. Miałem przede wszystkim zamiar opisać morfo...
W bogatej twórczości Claudio Magrisa istnieje nurt prozy pozornie tylko pomniejszej, krótkich opowiadań-monologów (Głosy) lub niewielkich, jednowątkowych powieści (Inne morze), w których, w mistrzowskim skrócie, pojawiają się wszystkie motywy jego książek: morze, Triest, kontynentalna ucieczka przed spontanicznością w świat sztywnych reguł, pokusa nihilizmu i wielkie tak mówione życiu. Po latach powraca on do tego nurtu w pięciu opowiadaniach zebranych w tomie Zakrzywiony czas w Krems. Ich przewodnimi tematami są Triest, czas i starość. Spieszę od razu uspokoić czytelników, że nie otrzymają przygnębiającego obrazu słabnącego ciała ani depresyjno-melancholijnej refleksji nad przemijaniem. Przeciwnie, w bohaterach-narratorach kryje się jakaś zadziwiając...
Teksty zebrane w książce O demokracji, pamięci i Europie Środkowej, w większości niepublikowane wcześniej po polsku, obejmują półwiecze eseistyki Claudia Magrisa. Znajdziemy w nich najważniejsze dla włoskiego pisarza zagadnienia pytania o zasadę tworzenia i funkcjonowania prawa, o znaczenie laickości, rozważania o bolesnych zadaniach pamięci, o tożsamości i pograniczu. Oczywiście nie mogło również zabraknąć habsburskiego mitu.Świat opisywany i obserwowany przez autora to świat w kryzysie jednostki, podmiotu, państwa. Eseje czytane dzisiaj stają się zatem głosem w dyskusji o współczesności wyważonym, otwartym na dialog, pozbawionym nostalgii a także próbą poszukiwania wspólnych wartości, wyrastającą z tęsknoty, ale pozbawioną złudnej nadziei.Z cha...
Świat w migawkach. Nowa książka jednego z mistrzów europejskiej literatury Nasza współczesność, jej wady i cnoty pod piórem włoskiego mistrza z Triestu. Przez 17 lat, od 1999 roku po 2016 Claudio Magris, wybitny prozaik, eseista, krytyk literacki i tłumacz, dokumentował codzienność, tworząc krótkie zapiski – migawki – odnośnie małych i dużych wydarzeń z życia publicznego i prywatnego, polityki, sztuki, podróży, własnych przeżyć, sposobów mówienia, ekspresji i zachowania. Z tych błyskotliwych tekstów, porównywalnych do najlepszych felietonów Umberta Eco, wyłania się mała komedia ludzka, fresk naszych nerwic i tików kreślony bez moralizowania, czasem z czułością, a czasem z ironią.
Claudio Magris, urodzony w 1939 roku w Trieście, jest pisarzem i profesorem literatury niemieckiej na UNITS w swoim rodzinnym mieście. Jego bogatą twórczość przełożono na niemal wszystkie języki świata. Magris jest laureatem ponad dwudziestu nagród literackich, m.in. Nagrody im. Herdera, Erasmus Prize czy Nagrody Pokojowej Księgarzy Niemieckich, a w 2009 roku w Sejnach uhonorowany został tytułem Człowieka Pogranicza. Po polsku ukazało się kilkanaście jego książek, m.in. Dunaj, Mikrokosmosy, Inne morze, Podróż bez końca, a także kilkadziesiąt esejów w periodykach literackich. Jest stałym współpracownikiem kwartalnika „Zeszyty Literackie”. „Określa się mnie różnie, w zależności od kraju. W Austrii jestem zatwardziałym postępowcem, który nazbyt kryt...
Bonito
O nas
Kontakt
Punkty odbioru
Dla dostawców
Polityka prywatności
Ustawienia plików cookie
Załóż konto
Sprzedaż hurtowa
Bonito na Allegro
Powiadomienie
