Polszczyzna na co dzień

Książka dotyczy wszelkich aspektów profesjonalnego przygotowania różnych typów publikacji do wydania drukiem lub elektronicznie – począwszy od poziomu typograficznego (rodzaje pisma, wyróżnienia typograficzne), przez elementy językowe i pozajęzykowe (nazwy własne, jednostki miar i wag, zapis liczb), po elementy makrostruktury różnych typów publikacji (części składowe gazety i artykułu prasowego, części składowe książki). Przeznaczona jest dla autorów publikacji, pracowników instytucji związanych z procesem wydawniczo-poligraficznym (redaktorów merytorycznych i technicznych, korektorów, operatorów DTP, typografów, poligrafów, grafików itd.), studentów specjalizacji wydawniczo-redaktorskich na wydziałach polonistyki, bibliologii i dziennikarstwa oraz słu...

Książka zawiera ćwiczenia z kultury języka polskiego i ich rozwiązania. Omawia najbardziej typowe i najczęstsze błędy językowe popełniane przez Polaków. Jest wykładnią normy językowej – wszystkie zamieszczone w niej rozstrzygnięcia normatywne są zgodne z przyjętymi w Wielkim słowniku poprawnej polszczyzny PWN pod redakcją profesora Andrzeja Markowskiego. To książka dla wszystkich, którzy pragną rozwijać praktyczną umiejętność posługiwania się językiem ojczystym i pogłębiać wiedzę o nim. Oto w zespole dydaktycznym kultury języka warszawskiej polonistyki powstało pod kierunkiem dr Katarzyny Kłosińskiej dzieło, które trzeba uznać za imponujący praktyczny aneks do wielkiego słownika poprawnej polszczyzny. Praktyczny, a zarazem imponujący erudycyjn...

To coś więcej niż zwykły poradnik Książka obejmuje swym zakresem najistotniejsze zjawiska leksykalno-gramatyczne współczesnej polszczyzny, a ponadto naświetla je z perspektywy historycznojęzykowej oraz odsłania mechanizmy ogólnojęzykowe, generujące określone problemy poprawnościowe. Z pewnością będzie ona nie tylko pełnić funkcję jednego z najważniejszych poradników językowych ostatnich lat, ale stanie się też źródłem wiedzy o międzyludzkiej komunikacji, służącym zarazem pogłębianiu świadomości językowej użytkowników polszczyzny. Epistemologia nazywa takie procesy poznawcze przejściem od wiedzy jasnej do wiedzy wyraźnej, czyli od wiedzy życiowej, doświadczanej codziennie, do wiedzy teoretycznej, unaukowionej. Tym się różni kultura języka jak...

Podręcznik łączący wiedzę z zakresu językoznawstwa i tekstologii z praktycznymi wskazówkami, jak pisać teksty różnych gatunków, ze zwróceniem szczególnej uwagi na teksty naukowe i popularnonaukowe. Głównym celem książki jest zoperatywizowanie wiedzy językoznawczej, tak aby stała się podstawą warsztatu pracy studenta, przyszłego dziennikarza, nauczyciela czy pracownika działu marketingu. Autorka podporządkowała wykład kolejnym etapom pracy nad tekstem. Rozpoczyna od uwag na temat przygotowania koncepcji wypowiedzi. Następnie uczy, jak ważyć słowa, dobierać je tak, aby wyrażały dokładnie to, co chcemy powiedzieć oraz pasowały do określonej formy komunikatu. Dalej przechodzi do poziomu zdań. Opisuje zasady ich prawidłowego budowania i łączenia w więks...

Słownik interpunkcyjny języka polskiego z zasadami przestankowania PWN W nowym, zaktualizowanym wydaniu publikacji trudne zagadnienia przestankowania przedstawiono w postaci słownika (podobnie jak w słownikach ortograficznych). Jest to pierwsza w Polsce próba takiego ujęcia interpunkcji. Ponieważ jednak funkcje znaków interpunkcyjnych są inne niż funkcje pisowni, inne też jest opracowanie poszczególnych haseł i ich zestaw. Słownik zawiera około 600 wyrazów i wyrażeń. Są to: przede wszystkim spójniki, zaimki oraz inne słowa łączące zdania i składniki wypowiedzeń, wykrzykniki oraz wyrazy dźwiękonaśladowcze, najważniejsze znaki nieliterowe, różne inne wyrażenia i zwroty. Pierwsza część książki zawiera wiadomości ogólne: najważniejsze przepisy z zakre...

„O wyższości kartofla nad ziemniakiem, o tym, kim są milenialsi ze Zbawixa, i jak to w końcu jest z tymi psycholożkami. O kryzysie wołacza, odwrocie celownika i innych językowych rozkminach. Przede wszystkim zaś o stanie współczesnej polszczyzny i o tym, jak Profesor to wszystko ogarnia”. Profesor Jan Miodek, ulubiony językoznawca pokoleń Polek i Polaków, od lat niestrudzenie uczy, że poprawna polszczyzna jest dla każdego. W felietonach, zebranych w tomie Polszczyzna. 200 felietonów o języku, z właściwymi sobie lekkością i erudycją prowadzi czytelniczki i czytelników po meandrach języka polskiego.

- wyrazy sprawiające najwięcej kłopotów mówiącym i piszącym po polsku, z objaśnieniami dotyczącymi ich poprawnego użycia - liczne przykłady literackie i prasowe, pokazujące, że błędy zdarzają się nawet mistrzom pióra i że niektóre krytykowane wyrażenia są już tak częste, iż właściwie przestały być błędami - hasła problemowe przekazujące ogólne informacje, np. akcent, apostrof, hiperpoprawność, metafory, norma językowa, zapożyczenia.

– No, co tam? – Smartphone czy smartfon? – Profilu czy profila? – Teść czy świekier? – Ministra czy ministerka? – W środę czy we środę? – Na potrzeby czy dla potrzeb? – Zgłośnić, pogłośnić, pogłośnić? Zbiór felietonów poświęconych trudnym albo kłopotliwym zagadnieniom współczesnej polszczyzny. Ich dobór wynika z wieloletnich obserwacji zachowań językowych Polaków – autorka jest pracownikiem poradni językowej Instytutu Polonistyki i Kulturoznawstwa Uniwersytetu Szczecińskiego. Od lat prowadzi również rubrykę poświęconą poprawności językowej w „Kurierze Szczecińskim”. W każdym z felietonów autorka zwięźle, a zarazem ciekawie i wnikliwie portretuje wybrany problem językowy, zgłoszony przez internautę lub czytelnika. Staranny...

Dobra książka to nie tylko treść, lecz także nienaganna forma, na którą wpływ ma mnóstwo elementów: skład tekstu powinien być wykonany w sposób staranny oraz poprawny pod względem zarówno technicznym, jak i językowym, kompozycja graficzna książki powinna łączyć w sobie estetykę i funkcjonalność. Robert Chwałowski przedstawia zbiór zasad, które mogą pomóc wydawcy, redaktorowi technicznemu, grafikowi czy operatorowi DTP w stworzeniu książki dobrej właśnie pod względem formy. Dotychczas trzeba było poszukiwać tych zasad w rozmaitych publikacjach normalizacyjnych, w słownikach i wydawnictwach poprawnościowych, w zdezaktualizowanych podręcznikach z zakresu poligrafii czy redakcji technicznej, a także w poradnikach autorów zagranicznych, często nieuwzgl�...

Słownik obejmuje około 5 000 haseł, w większości rzeczowników, i wymienia ich typowe połączenia z innymi wyrazami (w sumie 70 000 połączeń). Uwzględnione w słowniku związki wyrazowe są zrozumiałe dla odbiorców, ale dla nadawców mogą być nieoczywiste i często są przedmiotem wątpliwości, a nawet błędów. Słownik odpowiada na takie pytania, jak: co robi parlament? (powołuje kogoś, przyjmuje uchwałę, uchwala coś, zatwierdza), co można zrobić z paszportem? (dostać, otrzymać, uzyskać, wyrobić sobie) oraz jaka może być pamięć? (dobra, doskonała, fenomenalna, fotograficzna, nadzwyczajna, niezwykła, świetna, znakomita albo krótka, słaba, zawodna).

Bogaty zestaw ćwiczeń z zakresu stylistyki i zagadnień pokrewnych: zawiera ponad 250 różnorodnych ćwiczeń opatrzonych komentarzami, pomaga kształcić sprawność językową, ułatwia rozumienie tekstów użytkowych i artystycznych, umożliwia utrwalenie wiedzy teoretycznej, wykorzystuje ciekawy materiał językowy m.in. utwory literackie, teksty reklamowe oraz wypowiedzi gwarowe i środowiskowe. Książkę polecamy studentom filologii i dziennikarstwa, maturzystom, nauczycielom polonistom oraz lektorom języka polskiego, a także osobom zawodowo zajmującym się pisaniem i redagowaniem tekstów.

Jak pisać i redagować to drugie wydanie tego tytułu, zaktualizowane i poszerzone o nowe przykłady treści wzorów użytkowych. Poradnik składa się z dwóch części. Pierwsza z nich pt. Poradnik redaktora. Zasady opracowania edytorsko-typograficznego tekstów w języku polskim to kompendium wiedzy z zakresu edytorstwa i typografii. Jak piszą autorzy w jej wstępie: Warunkiem tworzenia poprawnych publikacji jest wszakże nabycie stosownej wiedzy z zakresu edytorstwa i typografii, która to wiedza była do niedawna domeną środowisk profesjonalnie związanych z branżą wydawniczo-poligraficzną ? redaktorów merytorycznych i technicznych, korektorów, łamaczy tekstu, grafików itd. Wiedzę tę przybliża niniejsze opracowanie, które stanowi swego rodzaju kodyfikację norm wydawnic...

Autor omawia słowniki z założenia nieobiektywne, niesłużące celom informacyjnym ani dokumentacyjnym, lecz czystej zabawie, refleksji lub perswazji. Utwory takie - określane tu jako antysłowniki - są przeznaczone do lektury, a nie do szukania informacji, w ich ocenie mniej liczy się wierność w opisie faktów niż pomysłowość, oryginalny styl, walory estetyczne. W niektórych przeważa humor i satyra, w innych - elementy perswazyjne lub refleksyjne. Jedne są narzędziem krytyki lub walki, inne służą tylko rozrywce i zabawie. Dzięki tym cechom antysłowniki zbliżają się do utworów literackich i publicystycznych. Charakteryzując antysłowniki, autor porusza także wiele kwestii związanych ze zwykłymi słownikami, w których te „anty-” przeglądają się jak w krz...

- wyrazy sprawiające najwięcej kłopotów mówiącym i piszącym po polsku, z objaśnieniami dotyczącymi ich poprawnego użycia - liczne przykłady literackie i prasowe, pokazujące, że błędy zdarzają się nawet mistrzom pióra i że niektóre krytykowane wyrażenia są już tak częste, iż właściwie przestały być błędami - hasła problemowe przekazujące ogólne informacje, np. akcent, apostrof, hiperpoprawność, metafory, norma językowa, zapożyczenia.

Słownik obejmuje około 5 000 haseł, w większości rzeczowników, i wymienia ich typowe połączenia z innymi wyrazami (w sumie 70 000 połączeń). Uwzględnione w słowniku związki wyrazowe są zrozumiałe dla odbiorców, ale dla nadawców mogą być nieoczywiste i często są przedmiotem wątpliwości, a nawet błędów. Słownik odpowiada na takie pytania, jak: co robi parlament? (powołuje kogoś, przyjmuje uchwałę, uchwala coś, zatwierdza), co można zrobić z paszportem? (dostać, otrzymać, uzyskać, wyrobić sobie) oraz jaka może być pamięć? (dobra, doskonała, fenomenalna, fotograficzna, nadzwyczajna, niezwykła, świetna, znakomita albo krótka, słaba, zawodna).

Pierwszy od wielu lat uniwersytecki podręcznik fleksji polskiej: • nowoczesny, zwięzły, przystępnie napisany, • całościowo ujęte zagadnienia odmiany wyrazów, szyku i wyrażania określoności, • wyodrębnione zagadnienia do samodzielnych poszukiwań, • ćwiczenia z kluczem, • autentyczne przykłady z Korpusu Języka Polskiego PWN.

Bąbelku, dziabągu, misiaczku, ptysiu... Cieszę się, że jest w nas tyle czułych słówek i że się nimi w tej potrzebnej książeczce zajmiemy i, mam nadzieję, nacieszymy. Nieczułym zaś słówkom mówimy „nie”. Może byłoby lepiej na świecie, gdybyśmy wszyscy byli misiaczkami? Ale, ale! „Misiaczku” do szefa lub policjanta? – ze wstępu Katarzyny Miller. Słownik po raz pierwszy zbiera i prezentuje polskie afektonimy, czyli intymne przezwiska funkcjonujące pomiędzy kochankami, małżonkami i osobami pozostającymi w bliskich relacjach. Podstawą słownika była ankieta, jaką na prośbę Wydawnictwa Naukowego PWN, przeprowadziły w maju 2009 roku wśród internautów portale Onet.pl i Sympatia.pl, pytając, jak Polacy zwracają się do siebie, gdy chcą sobie okazać...

Jedyny tego rodzaju słownik w Polsce i jeden z nielicznych na świecie. Obejmuje około 800 wykrzykników onomatopeicznych - czyli wyrazów typu bęc, bzz, cha-cha, kuku, łubudu, mach, trach, tup, wiu - zilustrowanych ponad 1000 przykładów ze wskazaniem źródła. Ponadto zawiera 3 indeksy, które ułatwiają dobór onomatopei do naśladowanego dźwięku lub ruchu oraz do założonego rymu (co przyda się autorom wierszy dla dzieci). Walory edukacyjne książki powiększa kilkanaście całostronicowych artykułów, które ukazują rolę dźwiękonaśladownictwa i symboli dźwiękowej w funkcjonowaniu języka. Książka zainteresuje wychowawców przedszkoli i nauczycieli szkół podstawowych, autorów wierszy dla dzieci, tłumaczy, scrabblistów, semiotyków, teoretyków literatury, his...

Autor omawia słowniki z założenia nieobiektywne, niesłużące celom informacyjnym ani dokumentacyjnym, lecz czystej zabawie, refleksji lub perswazji. Utwory takie ? określane tu jako antysłowniki ? są przeznaczone do lektury, a nie do szukania informacji, w ich ocenie mniej liczy się wierność w opisie faktów niż pomysłowość, oryginalny styl, walory estetyczne. W niektórych przeważa humor i satyra, w innych ? elementy perswazyjne lub refleksyjne. Jedne są narzędziem krytyki lub walki, inne służą tylko rozrywce i zabawie. Dzięki tym cechom antysłowniki zbliżają się do utworów literackich i publicystycznych. Charakteryzując antysłowniki, autor porusza także wiele kwestii związanych ze zwykłymi słownikami, w których te ?anty-? przeglądają się jak w krzywym...