Poczet cesarzy rzymskich

Książka w niezwykle ciekawy i barwny sposób przedstawia losy wszystkich żon cesarzy od Augusta do Teodozjusza Wielkiego, czyli od powstania cesarstwa do roku 395, kiedy nastąpił podział imperium na wschodnie i zachodnie. Jak zwykle profesor Krawczuk wzbogaca fakty historyczne licznymi anegdotami i ciekawostkami z życia i obyczajowości starożytnych.

Napisana charakterystycznym, epickim stylem profesora Aleksandra Krawczuka historia 24 władców Cesarstwa Wschodniego (począwszy od Arkadiusza aż po czasy Justyniana II), ukazuje nie tylko sylwetki samych cesarzy, ale również niezwykle barwne stosunki polityczne, społeczne i obyczajowe tego okresu. Wielkie wyprawy i zderzenia kultur, dyplomacja, wojna i dworskie rozrywki – wszystko profesor Krawczuk przedstawił wiernie, nie stroniąc od subtelnych analogii wobec współczesności.

Uzupełnione wydanie książki zawiera życiorysy wszystkich władców, zarówno panujących nad całością ziem egipskich, jak i tych uznawanych na części terytorium. Zgodnie z powszechnie przyjętą tradycją galerię faraonów otwiera portret Menesa, a zamyka sylwetka Kleopatry VII, uważanej za ostatnią władczynię egipską w pełnym tego słowa znaczeniu. Książka przygotowana w sposób naukowy, na podstawie źródeł starożytnych i najnowszych badań archeologicznych, jest jednocześnie lekturą dla każdego, kto interesuje się historią. Z prezentowanych biogramów, napisanych barwnie, tonem opowieści, wyłaniają się pasjonujące dzieje Egiptu, jego sztuki i kultury materialnej, a także obraz życia codziennego.

Nowa edycja cieszącej się dużą poczytnością (kilka wydań, przekłady na języki obce) książki profesora Aleksandra Krawczuka o owianym złą sławą cesarzu Neronie oraz o Imperium Rzymskim za jego panowania. Publikacja łączy walory napisanej przystępnym stylem opowieści oraz popularnonaukowej biografii, wiernie wykorzystującej źródłowy materiał historyczny – wszystkie pojawiające się w niej postaci naprawdę istniały, wszystkie opisywane wydarzenia rzeczywiście miały miejsce. Nero Claudius Caesar Augustus Germanicus, znany powszechnie jako Neron, żył w latach 37–68 n.e., a od roku 54 aż do samobójczej śmierci władał największą potęgą starożytności – Imperium Rzymskim, rozciągającym się wtedy od ziem dzisiejszej Anglii i Portugalii po Syrię i Egipt. Jak doszło do objęcia panowania przez siedemnastoletniego młodzieńca? Jak wielki wpływ na jego wychowanie i rządy miał jego nauczyciel i doradca, „niemoralny moralista”, wybitny filozof Seneka? W jakich okolicznościach i dlaczego wybuchły wówczas bunty przeciwko rzymskiej hegemonii w odległych prowincjach Imperium – w Brytanii i w Judei? Czy Neron rzeczywiście kazał zamordować własną matkę i podpalić Rzym? Był zwyrodniałym mordercą, czy cynicznym politykiem? Błaznem na tronie, czy całkiem dobrym poetą i aktorem? Uważny czytelnik książki profesora Aleksandra Krawczuka będzie miał możliwość udzielenia sobie odpowiedzi na te i wiele innych pytań dotyczących życia i czasów jednego z najbardziej znanych władców starożytnego Rzymu. Fragment publikacji: „Było już południe, kiedy nagle otwarła się główna brama pałacu. Wyszedł z niej Neron w towarzystwie prefekta pretorianów, Afraniusza Burrusa. Stanęli na stopniach. Przed nimi, na dziedzińcu, ustawiła się w zwartym szyku kohorta pełniąca straż w tym dniu. Burrus przemówił krótko: – Cesarz zmarł przed chwilą. Pozdrawiamy jako następcę jego ukochanego syna, imperatora Nerona Klaudiusza Druzusa Germanika Cezara! Żołnierze odpowiedzieli gromkim okrzykiem: – Salve imperator! Jeśli nawet któryś z nich pomyślał w tej chwili o Brytanniku, to z pewnością nie odważyłby się głośno zapytać. A zresztą, czemuż to miałby panować Brytannik, a nie Neron – adoptowany przez cesarza, starszy, tak dobrze już znany ludowi? Neron i Burrus wsiedli do lektyki. Zaniesiono ich do koszar pretorianów. Tu Neron przemówił sam do tysięcy żołnierzy; podobno jednak mowę tę napisał mu Seneka. Przekazał pretorianom żałobną wieść o śmierci ojca; zapewnił, że będzie starał się godnie go naśladować; przyrzekł wypłacenie jednorazowego, wysokiego dodatku do żołdu. I znowu rozległo się potężne: – Salve imperator! Prosto z koszar Neron przybył na salę posiedzeń senatu. Tu już wiedziano o wszystkim. Dopiero co okrzyknięty imperator odczytał przed dostojnym zgromadzeniem mowę; i tej prawdziwym autorem był Seneka. Natychmiast po jej wysłuchaniu rozpoczął się wyścig służalczości; każdy bowiem z obecnych chciał pierwszy zaskarbić sobie łaski nowego władcy. Otrzymał on tytuł Augustus oraz wszystkie godności i uprawnienia, jakie piastowali poprzedni cesarze. Postanowiono, że jego przemówienie zostanie wyryte na srebrnych tabliczkach; każdy konsul, obejmując swój urząd, odczytywać je będzie w senacie. Wszystkie wnioski senatorowie przyjmowali burzliwymi oklaskami i uchwalali jednomyślnie, przez aklamację. Cesarz godził się na owe zaszczyty z ujmującą skromnością i tylko ze względu na dobro Rzeczypospolitej. Zaoponował w jednym wypadku: nie przyjął tytułu Ojciec Ojczyzny. – Jestem jeszcze za młody – powiedział niepocieszonemu wnioskodawcy. Senat nie zapomniał też o synowskim bólu Nerona. Na tymże posiedzeniu Klaudiusz został zaliczony w poczet bóstw nieśmiertelnych. Poprzednio dostąpił ubóstwienia tylko August, twórca cesarstwa, założyciel dynastii. Odtąd więc Klaudiusz oficjalnie zwał się Divus – Boski, jego zaś syn Neron Divi filius – Syn Boskiego. Uchwalono też, że pogrzeb Klaudiusza odbędzie się na koszt państwa. Na Palatyn wrócił Neron dopiero późnym wieczorem. Oficer kohorty strażniczej zameldował się z prośbą o wydanie posterunkom hasła na noc. – Oto hasło – rzekł cesarz: – Najlepsza matka. Oficjalne zawiadomienia o śmierci i ubóstwieniu Klaudiusza oraz o objęciu rządów przez nowego władcę poszły z Rzymu do wszystkich miast i prowincji, do władz i urzędników, do krain od Brytanii i Mauretanii po Eufrat i Morze Czarne. Na podstawie tych zawiadomień we wszystkich większych miejscowościach olbrzymiego Imperium ogłaszano odpowiednie odezwy do ludności. Jeden z urzędników w jakimś egipskim miasteczku męczył się mocno nad właściwym ułożeniem tekstu proklamacji w języku greckim; wnosił poprawki, kreślił, nie umiał znaleźć zręcznych sformułowań. Los chciał, że spośród tysięcy podobnych odezw w całym cesarstwie zachował się właśnie tylko ten tekst! Oto jego treść: Klaudiusz, bóg objawiony, odszedł do swoich przodków, którym go zawdzięczamy. Imperatorem został obwołany Neron Cezar, oczekiwany i upragniony Bóg Opiekuńczy całego świata, źródło wszelkich dóbr. Dlatego wszyscy powinni przystroić się w wieńce i z wdzięcznością złożyć ofiary bóstwom. We wszystkich obozach wojskowych odbyły się uroczyste ceremonie zaprzysiężenia na wierność nowemu cesarzowi, najwyższemu wodzowi sił zbrojnych państwa”.

Niezwykła podróż w czasy starożytnych Hellenów W tej fascynującej opowieści o starożytnej Grecji Thomas R. Martin ponownie tchnął życie w grecką cywilizację. W barwny sposób opisuje jej dzieje, zaczynając od początków w epoce kamiennej, poprzez czasy wojen perskich i imperium ateńskiego, aż po podboje Aleksandra Wielkiego. Skupiając się na rozwoju greckiego państwa-miasta oraz kulturze Aten i Sparty w ich Złotym Wieku, autor umiejętnie łączy historię polityczno-militarną, przemiany społeczne i kulturowe, tworząc panoramę świata Hellenów. Książka zawiera solidną dawkę wiedzy na temat starożytnych Greków, wzbogaconą ciekawymi fotografiami i mapami. Starożytna Grecja. Od prehistorii do czasów hellenistycznych to książka dla wszystkich, którzy chcą się dowiedzieć, jak i dlaczego starożytni Grecy stali się protoplastami cywilizacji europejskiej.

Imperium Rzymskie to kompendium wiedzy o starożytnym Rzymie, począwszy od zarania jego dziejów po pierwszych cesarzy (dynastię julijsko-klaudyjską). Książka poświęcona jest głównie historii politycznej. Wyłania się z niej obraz Rzymianina-zdobywcy poszerzającego terytorium swego państwa do rozmiarów imperium bezwzględnymi metodami. Droga rozwoju oznaczała, niestety, zagładę wielu istnień ludzkich na podbijanych terytoriach, zniewolenie oraz wyzysk pozostałych przy życiu. Wieloma krwawymi zgłoskami pisana jest również historia wewnętrzna, nacechowana wojnami domowymi, walkami o pozycję społeczną oraz o prawa obywatelskie. Oprócz tych niewątpliwych cieni są też i blaski kształtującego się Imperium. Zmysł organizacyjny Rzymian, ich upodobanie do tworzenia prawa, przyswajanie dorobku naukowego i kulturalnego Greków, możliwość posługiwania się w całym Imperium zaledwie dwoma językami (łacińskim i greckim), jedną monetą, i wreszcie pokój w obrębie granic, tzw. Pax Romana ? a przez to swobodne i w miarę bezpieczne przemieszczanie się ludzi, towarów oraz idei ? stworzyło z czasem fundament pod coś, co dzisiaj zwiemy ?europejskością? w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Zenon Gołaszewski ? historyk, tłumacz i pisarz ? stara się w sposób przystępny poprowadzić Czytelnika przez meandry tej historii, w czym wspomagają go liczne odwoływania się do pisarzy starożytnych. Książka wzbogacona jest wieloma mapkami, ilustracjami oraz indeksami osób i nazw geograficznych.

Artystki burzą stary świat. Nieznane historie polskich malarek w legendarnej dzielnicy Paryża. W Warszawie i Krakowie nie tylko zabraniano im portretowania nagich modeli, ale nawet malowania obrazów historycznych. Ówcześni artyści – z Matejką na czele – uważali, że malarstwo jest wbrew naturze kobiety. Najodważniejsze wsiadały więc w pociąg do Paryża, by tam uczyć się, rozwijać i spełniać marzenia o karierze. W dzielnicy Montparnasse, stolicy artystycznego świata, żyło blisko dwieście Polek-artystek. Malowały, ale i kochały, przeżywały życiowe dramaty i uniesienia, nierzadko przymierając głodem. Ciężko pracowały, nie godząc się na wykluczenie ze świata sztuki. Anna Bilińska-Bohdanowicz, jako pierwsza polska malarka cieszyła się międzynarodową karierą; Alicja Halicka, ukrywająca swą twórczość przed mężem, znanym malarzem, stała się cenioną kobietą-kubistką; obrazy Meli Muter, przyjaciółki Władysława Reymonta i R.M Rilkego, ulubionej portrecistki paryskich elit międzywojnia, zmarłej w nędzy i zapomnieniu, dziś poszukiwanie są przez muzea i kolekcjonerów na całym świecie. Żyły wreszcie jak chciały. Maria Dulębianka, propagatorka równouprawnienia kobiet, została partnerka życiową Marii Konopnickiej. Aniela Pająkówna utrzymywała ojca jej córki, Stanisława Przybyszewskiego, niewiernego kochanka. Irena Reno, bezpruderyjna, umiejąca cieszyć się życiem, nie bała się żyć w trójkącie z dwoma mężczyznami. Sylwia Zientek dotarła do unikalnych, często nigdy niepublikowanych materiałów, na których oparła tę napisaną z pasją i miłością książkę. Jej tłem są niezwykle burzliwe czasy: od zaborów, przez trudy wojny 1914-1918, szaleństwo lat 20., niepokój lat 30., tragedię II wojny światowej.

Znakomita, bogato ilustrowana historia starożytnego Egiptu napisana przez wybitnego znawcę tematu Toby'ego Wilkinsona. W tej znakomitej, bogato ilustrowanej historii starożytnego Egiptu wybitny znawca tematu Toby Wilkinson opowiada o jednej z największych i najbardziej długowiecznych cywilizacji, zdejmując złote maski z twarzy władców, życie zwykłych ludzi zaś odtwarzając na podstawie papirusów wydobytych z piasków pustyni. Choć na przestrzeni trzech tysięcy lat znaleźć można wszystkie elementy epickiej powieści – olśniewające dwory, intrygi dynastyczne, mroczne skrytobójstwa i heroiczne bitwy – prawda historyczna okazuje się jeszcze bardziej intrygująca. Dzieje tego pierwszego państwa narodowego to nie tylko budowa piramid, Kamień z Rosetty, religia, z której całymi garściami czerpało chrześcijaństwo – to przede wszystkim ciągłe próby zjednoczenia niejednorodnego kraju. Łącząc gawędziarski rozmach z dogłębną znajomością hieroglifów oraz ikonografii władzy, uwzględniając przy tym najnowsze wyniki badań (lub z nimi polemizując), autor odsłania ukrytą pod pozorami niezmiennej monarchii nachalną propagandę, bezpardonowe rozgrywki polityczne, ale także wyjątkowe osiągnięcia architektoniczne i kulturowe. Na tym wątku osnuwa losy nie tylko wielkich – potężnej tajemniczej Hatszepsut, zjawiskowej Nefertiti bądź religijnego rewolucjonisty Echnatona – ale też równie autentycznych: dworskiego skryby, z chłopa urzędnika albo dowódcy faraońskiej armii..

Przedstawiam Państwu pierwszą pozycję zcyklu pt. „Krwawy Nil. Wojny Faraonów” prezentujący najciekawsze działania zbrojne wdolinie Nilu oraz prowadzone przez władców egipskich na terenie Syropalestyny, począwszy od starożytności aż po wiek XIX. Czytelnika może dziwić taki rozrzut czasowy, jednak wszystkie te konflikty łączy kilka aspektów. Przede wszystkim rzeka Nil, która pozostawała niezmienna przez te wszystkie epoki. Zmieniali się tylko ludzie zamieszkujący jej brzegi. Ponadto na szersze omówienie zasługują niezwykle ciekawe przebiegi kampanii wojennych, jak inietuzinkowość, oryginalność postaci wodzów biorących wnich udział. Działania zbrojne wDolinie Nilu czy na terenie Syropalestyny są mało znane polskiemu czytelnikowi, dlatego tym bardziej należy je przedstawić odbiorcom tego typu książek. Niektóre wojny toczone wdolinie Nilu były niezwykle krwawe, stąd tytuł serii „Krwawy Nil”. Miasto Memfis, którego nazwa pojawia się wtytule niniejszej książki, było stolicą starożytnego Egiptu już wokresie Starego Państwa, czyli wIII tys. p.n.e. Zostało założone przez faraona Menesa (Narmera) iznajdowało się na lewym brzegu rzeki niedaleko kompleksu piramid wSakkara. WVIII w. p.n.e. było wdalszym ciągu metropolią Egiptu, może omniejszym znaczeniu niż dawniej, ale posiadało niezwykle ważne strategiczne położenie, przez co było mocno obwarowane. Znajdował się wnim duży port rzeczny zcumującymi wnim licznymi jednostkami pływającymi różnej wielkości. WMemfis między innymi mieściły się magazyny broni iżywności. Można śmiało powiedzieć, że kto dzierżył wswoim ręku Memfis, ten mógł sprawować kontrolę zarówno nad Górnym, jak iDolnym Egiptem. Bez zajęcia tej fortecy było to niemożliwe...

Dramatyczna historia cesarstwa rzymskiego: kolosa, który padł pod naporem barbarzyńców. Dlaczego imperium rzymskie upadło? Od czasów Zmierzchu Cesarstwa Rzymskiego Edwarda Gibbona odpowiedzi na to pytanie pojawiało się wiele. W 1984 pewien niemiecki uczony obliczył, że wskazano ponad dwieście przyczyn: od impotencji spowodowanej przez systematyczne zatruwanie ołowiem do rabunkowej gospodarki leśnej, od nadmiernie rozrośniętej biurokracji do zamiłowania do zbyt gorących kąpieli, od emancypacji kobiet po podagrę. Nic dziwnego, że wielu historyków znużonych nie kończącymi się kontrowersjami przychyla się do lansowanej w ostatnich dziesięcioleciach przeciwnej teorii: upadku właściwie nie było. Rzymska Europa nie legła w gruzach, lecz uległa ewolucyjnemu przekształceniu. Według Petera Heathera – brytyjskiego historyka i wykładowcy Worcester College w Oksfordzie – rzymski kolos w IV wieku był potężny jak dawniej i bynajmniej nie chwiał się na glinianych nogach.

Historia wojen Greków z Persami spisana w V w. p.n.e. przez Herodota, greckiego historyka z Halikarnasu w Azji Mniejszej. Dzieło Herodota wyróżnia bogactwo informacji etnograficznych i geograficznych zebranych podczas licznych podróży autora. Zawiera również początki krytyki historycznej i przekonanie o istnieniu w świecie ładu moralnego. Herodota uważa się za ojca europejskiej historiografii, a Dzieje za pierwszą próbę dziennikarskiego spojrzenia na świat i ludzi. Klasyczna i obowiązkowa lektura każdego, kto interesuje się historią.

Nowa edycja cieszącej się dużą poczytnością (kilka wydań, przekłady na języki obce) książki profesora Aleksandra Krawczuka o owianym złą sławą cesarzu Neronie oraz o Imperium Rzymskim za jego panowania. Publikacja łączy walory napisanej przystępnym stylem opowieści oraz popularnonaukowej biografii, wiernie wykorzystującej źródłowy materiał historyczny – wszystkie pojawiające się w niej postaci naprawdę istniały, wszystkie opisywane wydarzenia rzeczywiście miały miejsce. Nero Claudius Caesar Augustus Germanicus, znany powszechnie jako Neron, żył w latach 37–68 n.e., a od roku 54 aż do samobójczej śmierci władał największą potęgą starożytności – Imperium Rzymskim, rozciągającym się wtedy od ziem dzisiejszej Anglii i Portugalii po Syrię i Egipt. Jak doszło do objęcia panowania przez siedemnastoletniego młodzieńca? Jak wielki wpływ na jego wychowanie i rządy miał jego nauczyciel i doradca, „niemoralny moralista”, wybitny filozof Seneka? W jakich okolicznościach i dlaczego wybuchły wówczas bunty przeciwko rzymskiej hegemonii w odległych prowincjach Imperium – w Brytanii i w Judei? Czy Neron rzeczywiście kazał zamordować własną matkę i podpalić Rzym? Był zwyrodniałym mordercą, czy cynicznym politykiem? Błaznem na tronie, czy całkiem dobrym poetą i aktorem? Uważny czytelnik książki profesora Aleksandra Krawczuka będzie miał możliwość udzielenia sobie odpowiedzi na te i wiele innych pytań dotyczących życia i czasów jednego z najbardziej znanych władców starożytnego Rzymu. Fragment publikacji: „Było już południe, kiedy nagle otwarła się główna brama pałacu. Wyszedł z niej Neron w towarzystwie prefekta pretorianów, Afraniusza Burrusa. Stanęli na stopniach. Przed nimi, na dziedzińcu, ustawiła się w zwartym szyku kohorta pełniąca straż w tym dniu. Burrus przemówił krótko: – Cesarz zmarł przed chwilą. Pozdrawiamy jako następcę jego ukochanego syna, imperatora Nerona Klaudiusza Druzusa Germanika Cezara! Żołnierze odpowiedzieli gromkim okrzykiem: – Salve imperator! Jeśli nawet któryś z nich pomyślał w tej chwili o Brytanniku, to z pewnością nie odważyłby się głośno zapytać. A zresztą, czemuż to miałby panować Brytannik, a nie Neron – adoptowany przez cesarza, starszy, tak dobrze już znany ludowi? Neron i Burrus wsiedli do lektyki. Zaniesiono ich do koszar pretorianów. Tu Neron przemówił sam do tysięcy żołnierzy; podobno jednak mowę tę napisał mu Seneka. Przekazał pretorianom żałobną wieść o śmierci ojca; zapewnił, że będzie starał się godnie go naśladować; przyrzekł wypłacenie jednorazowego, wysokiego dodatku do żołdu. I znowu rozległo się potężne: – Salve imperator! Prosto z koszar Neron przybył na salę posiedzeń senatu. Tu już wiedziano o wszystkim. Dopiero co okrzyknięty imperator odczytał przed dostojnym zgromadzeniem mowę; i tej prawdziwym autorem był Seneka. Natychmiast po jej wysłuchaniu rozpoczął się wyścig służalczości; każdy bowiem z obecnych chciał pierwszy zaskarbić sobie łaski nowego władcy. Otrzymał on tytuł Augustus oraz wszystkie godności i uprawnienia, jakie piastowali poprzedni cesarze. Postanowiono, że jego przemówienie zostanie wyryte na srebrnych tabliczkach; każdy konsul, obejmując swój urząd, odczytywać je będzie w senacie. Wszystkie wnioski senatorowie przyjmowali burzliwymi oklaskami i uchwalali jednomyślnie, przez aklamację. Cesarz godził się na owe zaszczyty z ujmującą skromnością i tylko ze względu na dobro Rzeczypospolitej. Zaoponował w jednym wypadku: nie przyjął tytułu Ojciec Ojczyzny. – Jestem jeszcze za młody – powiedział niepocieszonemu wnioskodawcy. Senat nie zapomniał też o synowskim bólu Nerona. Na tymże posiedzeniu Klaudiusz został zaliczony w poczet bóstw nieśmiertelnych. Poprzednio dostąpił ubóstwienia tylko August, twórca cesarstwa, założyciel dynastii. Odtąd więc Klaudiusz oficjalnie zwał się Divus – Boski, jego zaś syn Neron Divi filius – Syn Boskiego. Uchwalono też, że pogrzeb Klaudiusza odbędzie się na koszt państwa. Na Palatyn wrócił Neron dopiero późnym wieczorem. Oficer kohorty strażniczej zameldował się z prośbą o wydanie posterunkom hasła na noc. – Oto hasło – rzekł cesarz: – Najlepsza matka. Oficjalne zawiadomienia o śmierci i ubóstwieniu Klaudiusza oraz o objęciu rządów przez nowego władcę poszły z Rzymu do wszystkich miast i prowincji, do władz i urzędników, do krain od Brytanii i Mauretanii po Eufrat i Morze Czarne. Na podstawie tych zawiadomień we wszystkich większych miejscowościach olbrzymiego Imperium ogłaszano odpowiednie odezwy do ludności. Jeden z urzędników w jakimś egipskim miasteczku męczył się mocno nad właściwym ułożeniem tekstu proklamacji w języku greckim; wnosił poprawki, kreślił, nie umiał znaleźć zręcznych sformułowań. Los chciał, że spośród tysięcy podobnych odezw w całym cesarstwie zachował się właśnie tylko ten tekst! Oto jego treść: Klaudiusz, bóg objawiony, odszedł do swoich przodków, którym go zawdzięczamy. Imperatorem został obwołany Neron Cezar, oczekiwany i upragniony Bóg Opiekuńczy całego świata, źródło wszelkich dóbr. Dlatego wszyscy powinni przystroić się w wieńce i z wdzięcznością złożyć ofiary bóstwom. We wszystkich obozach wojskowych odbyły się uroczyste ceremonie zaprzysiężenia na wierność nowemu cesarzowi, najwyższemu wodzowi sił zbrojnych państwa”.

Książka w niezwykle ciekawy i barwny sposób przedstawia losy wszystkich żon cesarzy od Augusta do Teodozjusza Wielkiego, czyli od powstania cesarstwa do roku 395, kiedy nastąpił podział imperium na wschodnie i zachodnie. Jak zwykle profesor Krawczuk wzbogaca fakty historyczne licznymi anegdotami i ciekawostkami z życia i obyczajowości starożytnych.