Nigdy cię nie zapomnę

Gdy fala zachwytów nad Sagą Dobrzyńskich płynęła przez bookstagram wiedziałam, że chcę to przeczytać. I wtedy w moje ręce trafiła ostatnia część. Jak to ja, czytam nie po kolei jednak nie przeszkadzało mi to w odbiorze.

A co przeszkadzało? Nie będzie to moja ulubiona książka autorki, ale bierze się to z moich osobistych preferencji. Temat mafii, gangsterów i całej tej mrocznej otoczki mnie nie bawi, a że autorka wykorzystała ten motyw, no cóż, mnie nie przypadł do gustu. Miałam też problem z wczytaniem się, początek dłużył mi się, jednak z każdą stroną było coraz lepiej. I jak to u Gabrieli Gargaś fabuła zawiera całą paletę uczuć, począwszy od tych pozytywnych, ale nie stroni od tych negatywnych. Postacie są realne, zmagają się z prawdziwymi trudnościami i sami tworzą, najczęściej swoją postawą, więcej problemów. Jak to w życiu, akcja rodzi reakcję, a jeśli chodzi o zdradę i relacje rodzinne, jest to największy kaliber.

Gabrysia Gargaś pisze książki, o których bardzo trudno opowiadać. 

Przynajmniej mnie.

To książki, które nie potrzebują słów. One są słowem, emocją, wdechem i wydechem, łzą smutku i mimiczną zmarszczką powstającą na skutek błądzącego na twarzy uśmiechu. No więc o czym tu jeszcze pisać?

A jednak oczekujecie ode mnie opinii, dlatego spróbuję, dosyć  nieporadnie, opowiedzieć, dlaczego absolutnie obowiązkowo powinnyście przeczytać nie tylko "Nigdy cię nie zapomnę", ale i całą Sagę Dobrzyńskich.

Pozwólcie, że nie będę streszczała fabuły, bo z łatwością znajdziecie ją na okładce. Opowiem o emocjach towarzyszących mi podczas lektury.

Saga o rodzie Dobrzyńskich to obyczajowy majstersztyk. To powieści zachwycające, porywające, dopracowane niemal w najdrobniejszym szczególe. To pozycje, w których historia kształtuje współczesne pokolenia, a więc takie, które upodobałam sobie najbardziej. Znalazłam w nich wszystko, co najlepsze w tym gatunku.

Zdradę. Miłość. Zaufanie. Porzucenie. Zemstę. Nadzieję. Nienawiść. Niepewność.

Samo życie. I AŻ życie.

Nie zliczę chwil bezbrzeżnego smutku i euforycznych momentów, których, jako czytelnik, byłam świadkiem i które przeżywałam wraz z bohaterami. Wszystkie te emocje, zawirowania podane zostały w sposób niezwykle prawdziwy i po prostu życiowy, dzięki czemu uwierzyłam w nie i poczułam się niemal naocznym ich świadkiem. Tak pisze Gabrysia. Oto przepis na murowany bestseller.

I ta przepiękna polszczyzna, która cechuje powieści autorki...

Wspaniała seria i obowiązkowa lektura.

A "Nigdy cię nie zapomnę" to wymarzone zwieńczenie cyklu. I mój absolutnie ulubiony tom.

Nie ma sensu niczego więcej dodawać.

Proszę, przeczytajcie.