Nierozłączne

Nierozłączne to książka, która mną wstrząsnęła, sponiewierała, rozwaliła na kawałki. Łzy lały się ciurkiem. Simone de Beauvoir otwiera oczy, zmusza do refleksji, zostawiając czytelnika z wieloma pytaniami w głowie. Niezwykle mądra, niezwykle wartościowa. Po skończeniu ?Nierozłączne? mam wyrwę w sercu.

Jesteśmy nierozłączne.

Jeśli nie wiecie, kim była Simone d Beauvoir, wstęp Margaret Atwood i wprowadzenie Sylvie le bon de Beauvoir przybliżają nam sylwetkę niezwykle inspirującej feministki, działaczki społecznej, twardej, walecznej, może wydawać się nawet oziębła i niezwyciężona. Nierozłączne to opowieść o wielkiej przyjaźni z Zazą, a może nawet zalążku miłości, który został zduszony przez ?ciasny gorset dobrego wychowania? i czasów. Historia oparta na faktach wybrzmiewa w naszej głowie jak opowieść najdroższej przyjaciółki. Ta ostrzega nas przed zatraceniem się w tym, co powinniśmy, a tym, czego pragniemy. W końcu wmawiano dziewczynkom, że tylko bycie grzeczną i pobożną sprawi, że Bóg wyzwoli Francję. Ileż ciężarku na barkach dziewięciolatki! A to dopiero początek? W końcu, kim jest kobieta? Czym jest miłość, wolność? Niedoścignionym marzeniem.

?Jeśli mam w oczach łzy dziś wieczorem, to czy dlatego, że ty umarłaś, czy dlatego że ja żyję? Powinnam ci zadedykować tę opowieść, ale wiem, że już nigdzie cię nie ma i że mówię tu do ciebie dzięki literackiej sztuczce. Zresztą nie jest to tak naprawdę twoja historia, lecz jedynie historia nami inspirowana. Nie byłaś Andrée, nie jestem tą Sylvie, która mówi w moim imieniu?.

Bądź dla mnie najważniejsza.

Nierozłączne to hołd wyjątkowej relacji, która zakończyła się zbyt wcześnie. Zaza umiera, nagle przestaje istnieć, zostawiając Simone ze złamanym sercem. Jako czytelnicy poznajemy ją jako dziewczynkę, która jest ciekawa świata, nie boi się go odkrywać, dopóki nie zderza się ze ścianą oczekiwań. Znacie to, prawda: dziewczyna musi być grzeczna. To nie są czasy na miłość, na szaleństwo, na walkę o swoje prawa. Nie mieści mi się w głowie, że nie dzieli nas tak duża różnica wieku, aby świat diametralnie się zmienił. Dla każdej feministki, kobiety, która zna swoją wartość, Nierozłączne są wręcz bolesną lekturą, pokazującą, ile zostało zrobione i ile jeszcze pracy trzeba wykonać. W czytelniku z każdą kolejną stroną zaczyna się pojawiać bunt, krzyczy, błaga narratora, aby pozwolił na miłość, żeby czasy były inne, żeby dziewczynki były szczęśliwe. Och, ile niesprawiedliwości jest w świecie Nierozłącznych.

?Wypowiadałyśmy banały tak jak dorośli, ale nagle zrozumiałam, ku swojemu zdumieniu i radości, że pustka w moim sercu, gorzki smak moich dni miały tylko jedną przyczynę: nieobecność Andrée. Życie bez niej nie było już życiem. Panna de Villneneauve zajęła miejsce na swojej katedrze, a ja powtarzałam sobie: ? Bez Andrée nie ma już dla mnie życia ??. Moja radość obróciła się w niepokój: ale co by się ze mną stało, gdybym umarła??

Żyj.

Rozpacz i smutek dotykają czytelnika bezszelestnie. Nawet nie zauważyłam, kiedy zaczęłam płakać. To najpiękniejsza historia o miłości, macierzyństwie, które ma swoje blaski i cienie, wpajaniu dzieciom wartości, walki o lepsze jutro, poszukiwani siebie, a co gorsze: dostosowaniu się do społeczeństwa, aby zostać zaakceptowanym. Stracenie swojego własnego ?ja? dla czytelnika z naszych czasów wydaje się większą zbrodnią niż kochanie bez pamięci osobę tę samej płci czy mężczyznę, z którym popełniłoby się mezalians. Do bólu prawdziwa, piękna, wartościowa, wyjątkowa. Ta książka rozerwie Twoje serce na pół.

Przyjaźń taka prawdziwa jest najcenniejszym darem od losu. Nie można jej zobaczyć, dotknąć, gdyż ta relacja tkwi głęboko w sercach i tylko poprzez czyny ją zobaczymy. Przyjaciel staje się szczególnie ważną osobą, bez której nie wyobrażamy sobie życia. Z ufnością powierzamy mu radości, smutki, rozterki a także oczekujemy wsparcia i rady.

Taka właśnie relacja połączyła dwie dziewięcioletnie dziewczynki, gdy do klasy Sylvie dołączyła Andrée. Nowa uczennica okazała się niezwykle inteligentna, tryskająca energią, która zarażała wszystkich wkoło swym dobrym humorem. Polubiła Sylvie i mimo zakazów obie zaczęły spędzać ze sobą jak najwięcej czasu.

Upływający czas nie osłabił łączącej ich więzi, a nawet pogłębił ją. Jednak w latach dwudziestych światopogląd elit zdecydowanie różnił się od tego, jaki panuje obecnie. Zakazy rodziny, bezwzględna kuratela i ograniczona swoboda zaczęły doprowadzać, że młoda już kobieta zamiast rozkwitnąć, powoli gasła i zapadała się w sobie, doprowadzając do strasznej tragedii.

Wiecie co, niby niecałe dwieście stron lektury, a doprowadziły mnie do totalnej rozsypki emocjonalnej. Pochłaniałam kolejne stronice nie mogąc uwierzyć, że młode dziewczęta, a później kobiety były niczym bezwolne marionetki, które bez prawa głosu i sprzeciwu, musiały robić to co im kazano. Decydowano o wszystkich aspektach życia, nie dbając o ich potrzeby, pragnienia i marzenia. Na szczęście ten skostniały świat odszedł w zapomnienie, ale ile zabrał po drodze ofiar, tego się pewnie nigdy nie dowiemy.

Autorka poruszyła mnie nie tylko treścią, ale także tym jak przedstawiła historię najprawdziwszą, niezmyśloną i bez ubarwień. Nawet nie zauważyłam kiedy łzy same zaczęły płynąc mi po twarzy, dopiero zamglony wzrok i trudność w czytaniu liter dały otrzeźwienie otępiałemu umysłowi.

Może nie jest to idealnie napisana przez panią Simone książka, z małymi wpadkami, ale poruszone tematy, to jak opisuje ona swą przyjaźń i uczucia jakie jej towarzyszyły, sprawiają, że wszystko schodzi na dalszy plan.

Zaletą tej pozycji są fotografie bohaterek i listy, którymi obie wymieniały się między sobą. Możemy z nich wychwycić ich ogromne przywiązanie.

Uważam lekturę za bardzo wartościową i godną polecenia jej wam. Naprawdę czasem dobrze poznać takie historie, gdyż wtedy dopiero docenić możemy to, w jakich czasach żyjemy. Zamiast ciągłych narzekań, cieszmy się, iż możemy o sobie decydować, wybierać partnera życiowego, mówić co myślimy i być takim jakim zapragniemy.

Przeczytajcie koniecznie.

Jako dziewczynka, a później nastolatka zaczytywałam się w przygodach Ani z Zielonego Wzgórza i Pollyanny. Spodziewałam się, że Nierozłączne autorstwa Simone de Beauvior będą książką podobnego typu. Nic bardziej mylnego. W "Nierozłącznych" poznajemy piękną, acz trudną historię relacji dwóch dziewczynek Sylvie i Andree. Poznały się jako dziewięciolatki. Różniło je w zasadzie wszystko - począwszy od statusu społecznego, który ówcześnie był niebywale istotny, przez temperament na charakterach kończąc. Nie przeszkodziło im to z dnia na dzień umacniać swojej znajomości, która z czasem zacieśniła się i przerodziła w przyjaźń. Przyjaźń piękną, ale nieszczęśliwą. Przyjaźń mimo wszystko i wbrew wszystkiemu. Niestety została ona brutalnie przerwana przez okoliczności, które w konsekwencji doprowadziły do śmierci jednej z przyjaciółek. "Nierozłączne" są opowieścią o pięknej relacji, ale nie tylko. Książka ta ukazuje jak łatwo jest podciąć skrzydła młodej, ambitnej inteligentnej osoby wymuszając na niej życie zgodne z oczekiwaniami rodziny, społeczeństwa, religii. Książka wydana została ponad 50 lat po tym, jak została napisana. Mam wrażenie, że mimo upływu lat mamy jeszcze wiele do zrobienia w zakresie wolności jednostki. Nadal jako ogół próbujemy ograniczać prawa ludzi tylko ze względu na ich płeć, status społeczny, pochodzenie, rasę, kolor skóry, orientację seksualną etc. Książka poruszyła mną do głębi. Wywołała wiele emocji, sprzeciwu i refleksji. Polecam.

Dotychczas niepublikowana powieść francuskiej pisarki Simone de Beauvoir ujrzała światło dzienne. Jest to autentyczna historia, którą autorka spisała w 1954 roku.

"Nierozłączne" to historia przyjaźni, która kształtowała się w trudnych czasach, gdy kobiety nie miały prawa głosu w wielu istotnych kwestiach. Ich niezależność w wielu dziedzinach życia była dla nich barierą, której nie sposób było przezwyciężyć.

Lecz to, czym mogły się cieszyć, co mogły pielęgnować z należytą starannością to ich przyjaźń. W niej mogły się zatracać, dzielić swoimi pasjami, odkrywać światy dotychczas nieznane, fascynować się nauką, rozmowami. Ta przyjaźń kształtowała się na przełomie lat, burząc wszelkie konwenanse, które były im narzucane, dając możliwość decydowania o sobie.

Dwie różne osobowości, które świetnie się wypełniały, pomimo braku przychylności ze strony dorosłych, stanowiły nierozłączny duet.

Ta historia porusza, przepełniona jest bezgranicznym oddaniem. Całości dopełniają zdjęcia i listy.

„Czy muszę spędzić życie na walce z ludźmi, których kocham?”

Simone de Beauvoir (ur. 9 stycznia 1908 r., zm. 14 kwietnia 1986 r.) ? to jedna z najbardziej znanych francuskich pisarek. Filozofka i feministka, działaczka i niezależna myślicielka. A przy tym słynna skandalistka. Niejednokrotnie szokowała opinię publiczną śmiałymi i niezależnymi poglądami, jak również stylem życia.

Jej życiorys i twórczość to fascynująca podróż pełna kontrowersji, spektakularnych skandali, filozoficznych zamachów, trafnych życiowych spostrzeżeń oraz bólu istnienia.

„Nierozłączne” to do tej pory niepublikowana powieść Simone de Beauvoir. Napisała ją w 1954 r., 25 lat po nagłej śmierci swojej najbliższej przyjaciółki. Autorka pozostawiła tekst bez tytułu i nigdy go nie opublikowała.

Ponad pół wieku od jej powstania, nieznana nowela ujrzała jednak światło dzienne.

Fabuła książki ma zatem swoje źródło w osobistych doświadczeniach samej autorki. Historia ta zainspirowana została wielka przyjaźnią Simone de Beauvoir i Elizabeth Lacoin (zwanej Zazą), przyjaźnią intensywną, wielowymiarową i niestety brutalnie przerwaną, na zawsze..

Sylvie Lapage (alter ego Simone de Beauvoir) oraz Andrée Gallard (alter ego Zaby) poznają jako małe dziewczynki w szkole.

Sylvie jest panienką z dobrego domu, jedną z najlepszych uczennic, kochającą literaturę, „skrępowaną ciasnym gorsetem dobrego wychowania” i respektującą zasady chrześcijańskiej moralności burżujką.

Andrée okazuje się być „jedyna w swoim rodzaju”, nieprzeciętnie utalentowaną, zabawną, żywiołową i wyjątkową osobą, która ma własne zdanie na każdy temat i wyraźnie odstaje nie tylko od koleżanek, ale również od obrazu przykładnej panienki z dobrego domu.

Dziewczynki szybko odnajdują wspólny język i mimo sprzeciwu nauczycielek i matki Andrée stają się nierozłączne.

Z biegiem lat blask Andrée gaśnie... jej chęć wyrwania się z konwenansów swoich czasów blednie. Młoda kobieta stara się dostosować do pokładanych w niej oczekiwań, wyrzec się siebie, swoich marzeń i pragnień, wręcz o sobie zapomnieć w imię rodzinnych tradycji, zasad społecznych, religijności. Doprowadza to jej ciało, umysł i duszę do ruiny.. A wszystko to na oczach bezradnej przyjaciółki, która ni jak nie potrafi jej pomóc, choć nieustannie próbuje..

Na uwagę zasługuje piękny wstęp do książki napisany przez Sylvie Le Bon de Beauvoir, profesorkę filozofii i „duchową córkę” Simone, który przybliża postać samej autorki i jej przyjaciółki. Wprowadzeniem opatrzyła Margaret Atwood.

„Nierozłączne” to nowela z ponadczasowym przesłaniem. Choć smutna, pełna goryczy i bólu, to zawierająca jasny i klarowny przekaz dotyczący istoty życia na własnych zasadach i zgodnie ze sobą, wagi posiadania swoich poglądów i pasji, bezzasadności narzucania komuś własnych oczekiwań, obarczania presją, co stanowi w istocie przemoc. Zawierająca nadal tak ważny głos o tolerancji, akceptacji i empatii.

To literatura piękna wysokich lotów.

Polecam.

„Jeśli mam w oczach łzy dziś wieczorem, to czy dlatego, że ty umarłaś, czy dlatego, że ja żyję?”

Są takie przyjaźnie, gdzie przywiązanie i fascynacja znajduje się jakby krok od miłości, choć nigdy nie wychodzą poza ramy przyzwoitości. Gdzie dwie osoby zawsze są obok siebie, ale nie zawsze doceniają swojej obecności, a choć dobrze się znają, to niewiele wiedzą na swój temat. Relacja Sylvie oraz Andree zaczyna się, gdy dziewczynki mają około dziewięciu lat i trwa przez całą ich młodość, a przyjaźń, jaka ich łączy, opiera się na ciągłej obecności i nie wyjawianiu targających nimi uczuć. Jedna nie potrafi zdradzić drugiej jak ważna jest dla niej, a szczere rozmowy niekoniecznie cokolwiek zmieniają. Ich życia jednak toczą się wspólnie, co bywa frustrujące, ale ma w sobie piękno.

I choć ich przyjaźń znajduje się w centrum tej minipowieści, to jej ogromnym atutem jest nakreślenie sytuacji kobiet w Francji pierwszej połowy dwudziestego wieku. Kajdany konwenansów zmuszają je do szukania męża i to takiego, którego zaakceptują rodzice, a o samorealizacji mogą zapomnieć. Wciąż nie wywalczyły praw wyborczych i wciąż żyły dla rodziny, nie dla siebie. Jednostki, które potrafiły być pewne siebie i wyróżniały się upartością, należały do rzadkości, a gdy już się pojawiały, to społeczeństwo (czy to nauczycielki, czy rodzice) próbowało je stłamsić. Wiele musiały, niewiele mogły i nic nie zapowiadało zmian.

Simone de Beauvoir to pionierka feminizmu drugiej fali i już od pewnego czasu dochodziły do mnie słuchy o jej twórczości, ale zupełnie nie spodziewałam się po „Nierozłącznych” takiej wrażliwości. Tyle miłości zmieszanej z bólem. Tyle starannie odmalowanych portretów. Miłe było to zaskoczenie, a wszystko uderzyło we mnie mocniej dzięki świadomości, że losy Sylvie i Andree bazują na relacji autorki i jej przyjaciółki Zazy. Może akurat ta nowela nie zostanie we mnie na długo (choć kto wie?), ale czas spędzony podczas jej lektury był przyjemnie bolesny i nawet się cieszę, że poświęciłam jej fragment mojego życia.

przekł. Regina Gromacka

Psst, we Wprowadzeniu Margaret Atwood zdradza swój stosunek do tekstów Simone de Beauvoir i wręcz broni „Nierozłącznych” przed oceną Sartre'a, prawdopodobnie przez którego nowela ta długo nie mogła doczekać się swojej premiery. I choć czyta się to przyjemnie, to na większą uwagę zasługuje Wstęp Sylvie Le Bon De Beauvoir, która w pięknych słowach wyjaśnia okoliczności powstania utworu.

Książkę skierowałabym do osób po przejściach, którzy utracili kogoś bliskiego, swoją tak zwaną drugą połówkę. Historia się tyczy dwóch dziewczynek, które mocno się ze sobą związały. W sumie jedna z nich nie wyobrażała sobie życia bez drugiej. Co ciekawe, każda z nich była inna, miały odmienne temperamenty i nawet zainteresowania odbiegały od siebie. Jedna z nich bardzo dobrze się uczyła, a druga po roku nieobecności bardzo chciała wszystko nadgonić. Jej pewność siebie czasem raniła tą drugą, jednak z biegiem czasu dostrzegała błędy w swoim zachowaniu. Wtedy ją przepraszała, a ta druga wszystko jej wybaczała. Można by powiedzieć, że się od siebie uzależniły.

Wraz z biegnącym czasem ich rodzice niekoniecznie chcą być się ze sobą spotykały. Różnią ich normy społeczne, każda z rodzin żyje innymi przekonaniami. Z biegiem lat jedna z nich zaczyna się zmieniać. Dzieje się coś niedobrego, a druga nie potrafi mieć na to wpływu. W końcu zawsze była tą bardziej delikatną, więc jak poradzić sobie z kimś, kto zawsze chodził swoimi ścieżkami? Do przewidzenia było, że wydarzy się tragedia. Nie sądziłam tylko, że w ten sposób zostanie ukazana.

Dalszą historię pozostawię tym, których książka zainteresuje. Warto po nią sięgnąć choćby z powodu poznania tej pięknej historii. Napisana jest z nieukrywaną delikatnością, choć autorka nie pozwala nam się długo nią dręczyć. Tutaj wszystko ma swoje miejsce i czas, a sama pozycja nie jest długa. Początkowo mamy dłuższe wprowadzenie do historii, jednak pozwala nam dokładniej zobrazować późniejszą historię. To dawniejsze czasy, jeszcze przedwojenne, więc i przekonania ludzkie były zupełnie inne. Ludzie pobierali się pod presją, nie było miejsca na uczucia. A gdy takowe się nawet pojawiały, to rodzina spychała je na boczny tor. Własne zdanie się dla nich nie liczyło, to rodzic sprawował władzę nad dzieckiem i on decydował z kim na się wiązać.

Dość smutna historia, która w przypływie nostalgii będzie na długo zapamiętana:-)