Opis od wydawcy
Czy to przypadek, czy ktoś o tym rozstrzygnął?
Dwóch ludzi spotyka się w tokijskim parku na ławce. Obaj niemieszczący się w schematach. Stopniowo opowiadają sobie nawzajem swoje losy i ostrożnie powracają do życia. Milena Michiko Flašar potrzebuje zaledwie kilku starannie dobranych słów by ożywić swoich bohaterów, zaledwie kilku scen, by przedstawić ich przeznaczenia.
Młody człowiek wychodzi ze swojego pokoju, w którym się zamknął i od dłuższego czasu pozostawał w nim zamknięty. Teraz porusza się po omacku w świecie, z którego się wyobcował. Ławka w parku staje się jednak początkiem czegoś innego – jego nowym schronieniem i domem. To tam otwiera oczy, zaczyna mówić i dzieli się swoimi często traumatycznymi wspomnieniami z pierwszy raz spotkanym człowiekiem.
Drugi mężczyzna jest o wiele starszy. Jest pracownikiem biurowym, jakich tysiące. Ten z kolei opowiada, w ciągu dni i tygodni, dramatyczne wydarzenia z życia pełnego strachu i bezsilności, nadziei i szczęścia. Obydwaj są outsiderami niewytrzymującymi presji i oczekiwań społecznych współczesnej cywilizacji. Stają się aktywni dopiero w wycofaniu się i odmowie. Nadzieję odnajdują w więzi, jaka zaczyna ich łączyć. Odkrywając, że czułość można zawinąć w jedzenie, smutek – ukryć w śmiechu, a przyjaźnie są możliwe, przygotowują się wewnętrznie na ostateczne pożegnanie i na nowy początek.
Milena Michiko Flašar zamienia parkową ławkę w teatralną scenę, która jest miejscem emocjonujących wydarzeń i nagłych zwrotów akcji. Ławka znajduje się w Japonii, ale równie dobrze mogłaby się znajdować w dowolnym, innym miejscu świata zachodniego. Scena, na której dzieje się akcja, jest zatem uniwersalna.
Ta powieść przedstawia strach przed wszystkim, co nie mieści się w normie, możliwość bliskości – a także anarchiczną siłę wycofania się i odmowy. Jednocześnie pokazuje, jaka siła mieści się w ludzkich relacjach i przez to napełnia otuchą.