Na wieczne potępienie

Pełnia- urokliwe miasteczko, do którego chce się wracać.

Mieliśmy okazję poznać je gorącym latem i kolorową jesienią. Teraz nadszedł czas na zimową odsłonę tego miejsca.

W III tomie, "Na wieczne potępienie", Pełnia wita nas piękną malowniczą zimą i... zagadkowym morderstwem.

Nad jeziorem zostaje znalezione ciało młodej kobiety. Jednak już na pierwszy rzut oka Gniewosz i Sokół wiedzą, iż mają do czynienia z czymś "wyjątkowym". Skąd taki wniosek? No przecież Wam nie zdradzę.

Zamiast przygotowywać się do świąt, Śledczy wpadają w wir prowadzonego śledztwa, a to niestety komplikuje się jeszcze bardziej, gdy ginie kolejna kobieta.

Wszystko wskazuje na to, że w Pełni i jej okolicach "szaleje Dusiciel znad jeziora". Czyżby Policjanci mieli do czynienia z "seryjnym świrem"?

Niestety to nie wszystko z czym przyjdzie się im mierzyć.

Do Gniewosz wpływa zgłoszenie o rzekomym molestowaniu dziewcząt w miejscowym liceum. Policjantka będzie dwoić się i troić by rozwiązać obie sprawy i spokojnie spędzić święta z rodziną.

Czy jej się to uda? Czy może los szykuje dla niej jeszcze jakieś niespodzianki?

Od pierwszego spotkania z Moniką Gniewosz uwielbiam klimat tej serii. Małe miasteczko, niby cisza, spokój, sielanka, a tu bach... kolejna tajemnicza sprawa do rozwiązania. Tajemnicza i wcale nie tak oczywista. Znowu jesteśmy wodzeni przez Autorkę za nos. I może nie jest to coś, co dostarczy nam stan przedzawałowy, jednak jest tak dobrze napisane, a sama zagadka świetnie poprowadzona, że czyta się to z wielką przyjemnością.

Poza tym Autorka potrafi stworzyć niebanalne postacie i samego zabójcę, którzy dostarczają nie lada wrażeń. Weźmy na przykład albo ślepo i obsesyjnie nakręconego fana porcelany, albo "nawiedzonego" świętoszka...

Powrót do tej serii to kolejne spotkanie z ulubionymi bohaterami, a i poznajemy nowych mieszkańców miasteczka, którzy mają swoje za uszami. Odkrywamy ich sekrety i grzeszki, a także obnażamy maski, które noszą na co dzień, a za którymi ukrywają swoją prawdziwą twarz, tą dla nikogo niedostępną.

Autorka w całej tej historii wplata również ważny społeczny problem jakim jest eutanazja i molestowanie- z całą okazałością milczenia na ten temat, braku zaufania czy wiary, krytyki, wytykania palcami.

Ja lubię pióro Autorki i tą obyczajową wersję świetnego kryminału, który serwuje swoim czytelnikom. Jestem zdania, że nie zawsze musi być krwawo, by wyszło na prawdę dobrze, a tutaj wyszło super.

Ja polecam, a teraz czekam, być może na wiosenną odsłonę Pełni.

Pakujcie walizki i sami wybierzcie się w podróż do tego malowniczego zakątka.

"Na wieczne potępienie" Małgorzaty Rogali to trzeci tom cyklu kryminalnego Pełnia Tajemnic, jednak można po niego sięgnąć bez znajomości tomów poprzednich - każdy to osobna zagadka kryminalna, więc bez problemów można połapać się o co w fabule chodzi, choć ja, ze względu na dobrą warstwę obyczajową przedstawiającą życie głównej bohaterki, policjantki Moniki polecam sięgnąć po wszystkie trzy (poprzednie to "Milcząc jak grób" i "Za cenę śmierci"). Fabuła tego tomu rozpoczyna się pewnego listopadowego wieczoru, jednak to w grudniu toczy się większa część akcji. Pełnia przygotowuje się do świąt Bożego Narodzenia, wszystko pokrywa gruba warstwa śniegu, co nadaje lekturze uroku. Ten zderza się tu z grozą popełnianych morderstw - ginie lokalna nauczycielka, a jej śmierć może być powiązana albo z morderstwem w pociągu miesiąc wcześniej, albo z oskarżeniem trenera tańca o molestowanie uczennic. I tak w książce poruszane są ciekawe, acz trudne tematy społeczne - wspomniany problem molestowania, ale i fanatyzm religijny, a także eutanazja. Historia mimo to toczy się przyjemnym tempem, intryga zbudowana jest na zasadzie klasycznej - tu liczy się śledztwo i dedukcja, zbrodnia pozostaje poza planem, ale poprowadzona jest tak sprawnie, tropy są podrzucane w odpowiednich momentach, że czytelnik cały czas jest żywo lekturą zainteresowany. Do tego część fabuły przedstawiona jest z perspektywy mordercy, więc czytelnik może dokładnie przyjrzeć się jego tokowi myślenia, motywom i przeszłości, która wpłynęła na to kim się stał. Książka, mimo że jest to kryminał, jest naprawdę przyjemna, bardzo relaksująca. Serdecznie polecam! A ja już czekam na tom kolejny :)

„Ludzie pozbawiali innych życia kierowani zazdrością, chęcią zysku, pragnieniem zemsty, a także z powodu urażonej dumy lub zawodu w miłości. Napędzani silnymi emocjami”.

„Na wieczne potępienie”, to mój kolejny niesamowity pobyt w Pełni. Nie miałam najmniejszych wątpliwości, że ten czas spędzony z bohaterami książki , nie będzie czasem straconym. Pani Małgosia to dla mnie niekwestionowana mistrzyni polskich kryminałów bez rozlewu krwi i opisów brutalnych morderstw. Seria ”Pełnia tajemnic” z każdym kolejnym tomem podoba mi się coraz bardziej. Wydaje mi się, że ta część jest najlepsza ze wszystkich przeczytanych przeze mnie do tej pory i nie wiem, czy faktycznie tak jest, czy to wrażenie spowodował fakt, że tak bardzo polubiłam głównych bohaterów, a w Pełni czuję się, jak u siebie.

Tym razem powieść zaczyna się trochę jak u Agaty Christie. Jest pociąg, którym podróżuje kilkoro mieszkańców Pełni, a podróż mija im w spokojnej atmosferze, bo każde z nich rozmyśla o nadciągających świętach. Zanim dotrą do domu, ten spokój zostanie zburzony przez popełnione w pociągu morderstwo. Pociąg, co prawda nie ugrzęźnie w śniegu, ani nie podróżuje nim detektyw Poirot, ale za to tuż obok ktoś dopuścił się zbrodni, która wstrząśnie pasażerami.

Monika Gniewosz poddaje się świątecznej atmosferze panującej w miasteczku. Wraz z córką planuje obchodzić tegoroczne święta w swoim nowo kupionym domu. Ma także nadzieję, że dołączy do nich mama. Niestety ten piękny świąteczny nastrój zakłóca znalezienie zwłok kobiety nad miejscowym jeziorem, a dodatkowo na jaw wypływa sprawa molestowania uczennic liceum. Monika rzuca się w wir śledztwa. Zanim jednak uda się jej cokolwiek ustalić, wkrótce zostaje odnalezione ciało kolejnej kobiety.

Ponownie autorka zachwyciła mnie swoją historią, a styl jej pisania sprawił, że ta powieść jest jak zawsze wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju. Rozpoznałabym ten styl pisania zawsze i wszędzie. „Na wieczne potępienie” napisane jest poprawną polszczyzną i z wielką dbałością o szczegóły. Wspaniale autorka przeplata życie prywatne Moniki z prowadzonym śledztwem. Dodatkowo całość ubarwia butny komisarz Iwańczuk z komendy w Grudziądzu, któremu powierzono śledztwo, a ten nie omieszkuje okazywać swojej wyższości nad lokalną policją. Odsuwa Monikę i Adama od śledztwa i całkowicie przejmuje, lecz gdy pojawi się kolejna ofiara, to para śledczych zaczyna prowadzić nieformalne śledztwo na własną rękę.

Znakomicie skrojona jak zawsze u Pani Małgosi intryga kryminalna. Jest paru podejrzanych i każdy z nich mógł mieć motyw. Kilku z nich przecież jechało wtedy tym feralnym pociągiem.

„Na wieczne potępienie” to nie tylko zwykły kryminał, ale świetnie skonstruowana i zgrabnie napisana powieść poruszająca wiele problemów dotyczących codziennego życia. Lekkość języka i niesamowita dbałość o jego poprawność sprawiają, że książkę czyta się błyskawicznie i z ogromną przyjemnością, której nie popsuł mi nawet fakt, że zadufany w sobie komisarz Iwańczuk nieoczekiwanie zmienił swoje zdanie i nastawienie do pary śledczych z Pełni.

Nie wiem, jak Pani Małgosi, to robi, że udaje się osiągnąć w swoich powieściach atmosferę spokoju, pomimo że tuż za rogiem czai się opętany manią wymierzania sprawiedliwości morderca. Może, dlatego, że złu przeciwstawia zawsze dobro i to ono na końcu zwycięża. Zachwyca wspaniałą kreacją wszystkich bohaterów, zarówno tych pierwszoplanowych, jak i tych, którzy pojawiają się tylko na chwilę, bo zawsze mają oni ogromne znaczenie dla fabuły. Monika i jej policyjny partner są normalnymi ludźmi angażującymi się w śledztwo, lecz oprócz tego mają swoje normalne życie prywatne. Nie pierwszy raz Małgorzata Rogala udowadnia, że jest świetnym obserwatorem tego, co dzieje się dookoła i te obserwacje potrafi przenieść do swoich powieści. Pewnie, dlatego Pełnia wydaje mi się takim swojskim miejscem, do którego chętnie wracam za każdym razem.

Bardzo podobało mi się też przedstawienie problemu społecznego, który jest wszystkim doskonale znany. Molestowanie uczennic w szkole, gdzie dziewczyny się wstydzą i wolą ukrywać przed innymi, to, co je spotkało. Nauczyciel natomiast, nie widzi problemu w tym, że czasem „pomaca” sobie młode dziewczyny, bo gdyby nawet coś próbowały powiedzieć, to, kto im uwierzy, skoro on jest znanym artystą, dzięki któremu szkoła stała się sławna w całym kraju. Przeraża też niefrasobliwe podejście wicedyrektorki, osoby, która powinna stanąć po stronie uczennic, a ona podaje ich doniesienia w wątpliwość.

Połączenie zbrodni z bożonarodzeniowymi klimatem mogłoby się wydawać dość karkołomne, lecz autorka znakomicie poradziła sobie z tym tematem. Miała wszystko doskonale zaplanowane i ten plan konsekwentnie realizowała od początku do końca. Każdy z podejrzanych mógł być sprawcą, by na końcu miało się okazać, że jest nim ten najmniej podejrzany. Tak prowadziła fabułę, że wydawało mi się, że to ja łączę fakty, a jednocześnie, pozwoliła sobie mnie zaskoczyć, chociaż jakiś cień swoich podejrzeń miałam.

Ta część serii jest najbardziej mroczna, chociaż autorka swoim zwyczajem nie epatuje brutalnością i przemocą. Pomimo że morderstwa są tym razem makabryczne, to Małgorzata Rogala oszczędziła czytelnikowi brutalnych opisów, a skupiła się głównie na śledztwie, gdzie znajomość środowiska, umiejętność zadawania właściwych pytań, zdolność logicznego łączenia faktów, a przede wszystkim intuicja są najważniejsze. I jak zwykle po mistrzowsku wplotła wątki prywatne bohaterów między śledztwo. Zachwyciło mnie, jak zawsze, tak zwane "lekkie pióro" autorki i wspaniały balans pomiędzy warstwą kryminalną a obyczajową. Autorka starała się nakreślić portret psychologiczny sprawcy, zanurzyła się w jego umyśle, ale chociaż fragmenty pisane z jego perspektywy były intrygujące, to miałam lekki niedosyt, wydawało mi się, że trochę było zbyt mało opisów jego emocji.

Ta część, a także cała seria skradła moje serce i mam nadzieję, że jeszcze wielokrotnie będę mogła odwiedzić Pełnię i spotkać się z bohaterami powieści. Zwłaszcza z Moniką, bo bardzo chciałabym, aby ta poraniona przez życie kobieta, doświadczyła w końcu spokoju i zaznała szczęścia.

„Miał rację, nieczystość ciągała jak niespodziewanie napotkane bagno. Człowiek stał w nim po kostki i myślał, że jest bezpieczny, tymczasem nie wiadomo kiedy wpadał w nie po kolana, uda i pas. A później po szyję. I tonął, pragnąc wciąż więcej doznań.”

W ostatnim czasie ciężko trafić na książkę, której fabuła zamknęłaby się w jednym tomie. Panuje swoista moda na serie i ja nie mam nic przeciwko niej. Lubię powracać do już poznanych bohaterów i towarzyszyć im w kolejnych przygodach, mimo że z reguły te początkowe części są najlepsze. Akurat w przypadku cyklu "Pełnia tajemnic" jest zupełnie inaczej.

Po pierwszym tomie wahałam się, czy w ogóle sięgać po kolejne, ale cieszę się, że nie porzuciłam tej serii, bo idzie w naprawdę dobrym kierunku i jest coraz ciekawsza. Klimat małego miasteczka zaczyna być wyczuwalny, może dlatego że główna bohaterka nie jest tam już obca i orientuje się już lepiej w sieci miejscowych powiązań. Ja darzę Monikę Gniewosz większą sympatią, nabiera w moich oczach charakteru.

"Na wieczne potępienie" to fascynujący kryminał z serią morderstw i zimowym, wręcz bożonarodzeniowym klimatem. Takie połączenie było dla mnie piorunujące, dodatkowo każdy z podejrzanych wydawał się w jakiś sposób pasować na sprawcę, a najmniej oczywiście ten, który faktycznie nim był.

Zaczynam chyba w końcu czuć styl, jakim posługuje się Małgorzata Rogala. W ostatnim czasie doceniam takie pięknie pisane kryminały, podobają mi się też nawiązania do sztuki, zwłaszcza że w tym tomie chodziło o bardziej o malarstwo niż porcelanę, a ono jest bliższe mojemu sercu. Przede wszystkim jednak wciąż zwracam uwagę na intrygę kryminalną, a w tej książce była ona naprawdę brawurowa.

To dość oczywiste, że im więcej zbrodni, tym teoretycznie ciekawiej, ale sztuką jest poprowadzenie fabuły tak, by czytelnik miał poczucie, że sam łączy fakty, a jednocześnie, żeby nie zabrakło na końcu elementu zaskoczenia. Małgorzacie Rogali naprawdę się to udało przy utrzymaniu dość spokojnej narracji i akcji, która wcale nie pędziła jak szalona. Stworzeni przez nią policjanci są ludźmi i mają swoje prywatne życie, daleko im do tych filmowych śledczych, którzy mają w gabinecie kilka koszul na zmianę, ci z Pełni wracają po pracy do domu, śpią w swoich łóżkach i nie mają obsesji na punkcie prowadzonej sprawy, choć nie można im odmówić zaangażowania.

"Na wieczne potępienie" to kryminał, który idealnie sprawdzi się w najbliższym czasie. Można go czytać pod kocem z kubkiem herbaty w dłoni, a autorka zadba o to, by czytelnik poczuł świąteczną atmosferę okraszoną tym, co fani mocnych wrażeń lubią najbardziej.

Moje 9/10.

Akcja tej części rozgrywa się w okresie przedświątecznym gdy świat wokół otulony jest białym puchem. Atmosferę małomiasteczkowego spokoju burzy informacja o odnalezionych nad jeziorem zwłokach kobiety. Jakby tego było mało na światło dzienne wypływa również sprawa molestowania uczennic przez trenera prowadzącego kurs tańca hip hopowego w liceum. Niestety to nie wszystko.. wkrótce zostaje odnalezione kolejne ciało.. a gdy jeszcze połączyć to z morderstwem w pociągu.. z tej układanki zaczyna wyłaniać się schemat działania, tworząc przerażający obraz jaki zrodził się w umyśle zabójcy..

Autorka po raz kolejny zaprasza nas do "miasteczka zbrodni". Miejsce z pozoru ciche i spokojne, w którym Monika z córką wreszcie odnalazły swoje miejsce na ziemi , jak się okazuje, zaskakuje wciąż pełnią tajemnic skrywanych w głębinach ludzkiego umysłu..

Ciekawa, mroczna fabuła, dreszczyk emocji, postacie, których nie da się nie lubić a z którymi czuję się już zaprzyjaźniona, to wszystko składa się na doskonały kryminał. Czytałam zachłannie od pierwszych stron i nie chciałam przestać dopóki się nie dowiem. A najlepsze jest to, że tak jak w poprzedniej części, nie potrafiłam odgadnąć kto jest mordercą. Dzięki czemu napięcie trzymało mnie do samego końca.

Polecam wam bardzo całą serię "Pełnia tajemnic".

Okres przedświąteczny w niewielkiej miejscowości Pełnia, to nie tylko czas radosnych przygotowań pachnących cynamonem, pomarańczą i czekoladą, ale również strachu. Morderstwa kobiet upozowanych nago w zimowej przybrzeżnej scenerii budzą ogromne obawy i pytania o motyw i osobę sprawcy. A w tak małej społeczności zarówno fakty, jak i plotki niosą się lotem błyskawicy.

Trzecia już część cyklu kryminalnego Małgorzaty Rogali z podkomisarz Moniką Gniewosz osadzona w małomiasteczkowych realiach odsłania zaściankowość jej mieszkańców. Bo choć pobudki fanatyka religijnego, dopatrującego się nadrzędnej misji do usprawiedliwienia swych najniższych popędów przerażają, to prawdziwą zgrozę budzi fakt zamiatania pod dywan wieloletniego molestowania uczestniczek zajęć tanecznych. Wstyd i świadomość, że nikt nie uwierzy w zderzeniu ze sławą i osiągnięciami trenera pozwalają mu latami wykorzystywać swoją pozycję.

Zastanowiłam się przez chwilę czy nie zdradziłam zbyt dużo powyższym stwierdzeniem, jednak te informacje otrzymujemy już na początku powieści, co mimo wszystko nie pomaga w odkryciu sprawcy. Autorka zarówno czytelnikowi, jak i prowadzącym śledztwo nie ułatwia zadania wprowadzając w intrygę kilku podejrzanych.

Czy Monice Gniewosz i jej policyjnemu partnerowi uda się przełamać barierę milczenia? Czy mimo odsunięcia od sprawy seryjnego mordercy wygrają wyścig z czasem i uchronią życie kolejnej kobiety?

Atmosfera powieści Małgorzaty Rogali, mimo zbrodni i poruszania trudnych tematów społecznych i obyczajowych, tchnie zawsze spokojem i optymizmem. Jej opowieści działają na mnie kojąco. Czy dlatego, że złu wypełniającemu ludzką duszę przeciwstawiają dobro, które w ostatecznym rozrachunku przeważa? Z pewnością tak, ale również dzięki kreacji bohaterów, budzących naturalną sympatię, którym po przeżytych traumach życzymy odnalezienia wewnętrznej harmonii i szczęścia. Życie jednak pisze różne scenariusze, a autorka, mimo że tworzy fikcję literacką, z empatią potrafi przenieść je na karty powieści.

Cykl z Moniką Gniewosz mogę już nazwać moim ulubionym na równi z tym o Agacie Górskiej i Sławku Tomczyku i liczę, że będę mogła wracać do Pełni jeszcze wielokrotnie ściskając kciuki nie tylko za pozytywne rozwiązanie kolejnych kryminalnych spraw, ale przede wszystkim za ułożenie życia osobistego bohaterki, o które ma odwagę walczyć.

„Śnieg przykryje ślady zbrodni, ale nie zasłoni nieczystości duszy”.

„Na wieczne potępienie”, czyli trzeci już tom cyklu „Pełnia tajemnic”!

Wracamy więc do Pełni, gdzie właśnie trwa zimowy okres przedświąteczny. Małe miasteczko ukryte w środku lasu nad pięknym jeziorem nieopodal Grudziądza – zawiało, zamiotło i zasypało puszystym śniegiem. Licho jednak nie śpi i ma się dobrze..

Ktoś ma plan i święte przekonanie, że za sprawą jego działania już wkrótce dokona się ocalenie i oczyszczenie z grzechu. A pierwszy punkt w tym planie znajduje swoje wypełnienie w pociągu, którym wraca do domu kilkoro mieszkańców Pełni. To tu, w niewyjaśnionych okolicznościach zostaje zamordowana jedna z pasażerek..

Tymczasem podkomisarz Monika Gniewosz i jej córka skupiają się na zapuszczeniu korzeni w Pełni. Przed nimi pierwsze święta w nowym, własnym domu. Ale gdy nad jeziorem zostają znalezione zwłoki młodej kobiety, policjanta wie, że to kolejne w jej karierze „elektryzujące” zdarzenie w Pełni, które stanie się treścią jej służbowych i prywatnych myśli. Tym bardziej, że zabójca dopiero się rozkręca..

Śledczy poruszają się niemal po omacku. Jest co prawda kilka tropów, jest kilku podejrzanych, ale jak wiadomo najlepszy argument, to konkret, a tu konkretów brak. Do czasu..

Podkomisarz Monika Gniewosz w pogoni za mordercą będzie musiała zdać się na przypadek, przeczucie, przeznaczenie.. a przy okazji po raz kolejny będzie zmuszona stawić czoła przeszłości i zawalczyć o spokój swojej rodziny.

„Na wieczne potępienie” to kolejna kryminalna przygoda od Mistrzyni Kryminału. Dostajemy wątek główny – intrygującą historię kryminalną oraz wątki obyczajowe rozpoczęte w pierwszym z tomów serii. Akcja toczy się w swoim tempie i nie ma tu miejsca na nudę.

Ta książka to znakomity, lekki kryminał, w sam raz na jesienny relax pod kocykiem.

Z ogromną ciekawością i niecierpliwością będę wypatrywać kolejnego tomu z serii „Pełnia tajemnic”.

Polecam.

Z reguły uwielbiam, kiedy dużo się dzieje w powieści kryminalnej, jednak czasami potrzebuję też nieco spokoju, dla równowagi. Wtedy sięgam bez zastanowienia po książki pani Małgorzaty Rogali. Jej osoba to dla mnie pewnik, że biorąc do ręki historię, którą stworzyła, otrzymam intrygującą, lecz jednocześnie spokojnie poprowadzoną zagadkę kryminalną okraszoną kameralnym klimatem. Tak było i tym razem.

„ Na wieczne potępienie ” to już trzeci tom z cyklu „ Pełnia tajemnic ”. Kolejny raz Pełnia oczarowuje swoim klimatycznym pejzażem małomiasteczkowości. Od tej położonej w sąsiedztwie jeziora, otoczonej lasem miejscowości, bije senność, a jednocześnie aura tajemniczości spowita atmosferą świątecznych przygotowań.

Zaszywając się pod ciepłym kocem, z kubkiem rozgrzewającej herbaty w ręku, czytając książkę pani Małgorzaty, jeszcze intensywniej zdało się odczuć ten klimat.

Tę beztroską harmonię burzy fakt morderstw dokonywanych na młodych kobietach. Morderca nosi w sobie poczucie, że zabijając je, oczyszcza świat z grzesznic, wymierza im karę i oczyszcza z grzechu nieczystości. Dokonuje czegoś ważnego. Bo jak mówi fragment z Księgi Mądrości Syracha, a który przytacza Autorka, „ To przez kobietę grzech się pojawił, to za jej sprawą wszyscy umieramy ”. Co tkwi w umyśle zabójcy? Czy rezolutna podkomisarz Gniewosz zdoła zatrzymać sprawcę, zanim dokona kolejnego zabójstwa?

Polecam tę opowieść tym, którzy chcą sięgnąć po lekki kryminał z dodatkiem wątków obyczajowych, w którym nie zabraknie również spojrzenia na bohaterów z psychologicznego punktu widzenia. Warsztat pisarski pani Małgorzaty niezmiennie budzi mój podziw.