Music for Films, CD

Lista utworów: 1. Main Titles (3:42) 2. Blush Response (5:47) 3. Wait For Me (5:27) 4. Rachel's Song (4:46) 5. Love Theme (4:56) 6. One More Kiss, Dear (3:58) 7. Blade Runner Blues (8:53) 8. Memories Of Green (5:05) 9. Tales Of The Future (4:46) 10. Damask Rose (2:32) 11. Blade Runner (End Titles) (4:40) 12. Tears In Rain (3:00)

Soundtrack do filmu animowanego Sing. Materiał powstawał pod okiem producenckiego dream teamu w składzie - Ryan Tedder - na co dzień wokalista OneRepublic współpracujący też z Adele, Beyoncé i U2, a także Benny Blanco odpowiedzalny wcześniej m.in. za brzmienie Rihanny, Eda Sheerana i Katy Perry. Dodatkowo w produkcję materiału zaangażowany został Harvey Mason, Jr. "Dla producenta to spełnienie marzeń. "Całe moje dotychczasowe doświadczenie zdobyte przy tworzeniu hitowych płyt pop i R&B wykorzystałem przy produkcji tych piosenek. Jestem bardzo dumny z finalnego efektu" - wspomina Harvey Mason, Jr. "Sing" to niezwykła animowana komedia muzyczna twórców "Minionków" i "Sekretnego życia zwierzaków domowych". Spis utworów 1. Faith - Stevie Wonder 2. Gimme Some Lovin - The Spencer Davis Group 3. The Way I Feel Inside - Taron Egerton 4. Let's Face The Music And Dance - Seth MacFarlane 5. I Don't Wanna - Scarlett Johansson 6. Venus - Reese Witherspoon 7. Auditions - SING Cast 8. Bamboleo - Gypsy Kings 9. Hallelujah - Tori Kelly 10. Under Pressure - Queen & David Bowie 11. Shake It Off - Nick Kroll & Reese Witherspoon 12. I'm Still Standing - Taron Egerton 13. Set It All Free - Scarlett Johansson 14. My Way - Seth MacFarlane 15. Don't You Worry ?Bout A Thing - Tori Kelly 16. Golden Slumbers/Carry The Weight - Jennifer Hudson

To pierwszy nagrany dla Warp album Briana Eno - Człowieka Legendy, który jako kompozytor, pionier ambientu i minimalizmu w muzyce rozrywkowej oraz producent wywarł ogromny wpływ na współczesny rock, pop i muzykę taneczną. Bez Briana Eno nie byłoby Roxy Music, nie byłoby elektronicznej "berlińskiej" trylogii Davida Bowiego ("Low", "Heroes", "Lodger"), nie byłoby brzemiennego w skutki zwrotu w twórczości Talking Heads, nie byłoby sukcesu "The Joshua Tree" i "Achtung Baby" U2, no i nie byłoby jeszcze kilku innych rzeczy. "Small Craft On A Milk Sea" nie odwołuje się jednak do innowacyjnej, producenckiej działalności artysty, lecz do jego kariery solowej. Owszem, o wiele trudniejszej i wymagającej, w której odnaleźć można po równo wpływy minimalizmu spod znaku Johna Cage`a, Terry`ego Rileya i LaMonte Younga czy pianistyki Harolda Budda, jak i własny, autorski pociąg do eksperymentów w zakresie kreacji muzycznych pejzaży, eksplorowania plastyki dźwięków oraz poszukiwania korelacji między

Jak mówi sam Brian Eno, 'Reflection' to ostatnia część długiej serii, którą w 1975 roku zapoczątkował płytą 'Discreet Music'. "To jest muzyka, którą kiedyś nazwałem ambient. Nie jestem pewny, czy do końca rozumiem, co ten termin dziś oznacza, ale używam go nadal, by odróżnić tę muzykę od utworów, które mają określony rytm i są ograniczone czasowo. Jej rodowód stanowią też płyty `Thursday Afternoon`, `Neroli` (której podtytuł brzmi `Thinking Music IV`) i `LUX`. Robiłem dużo zamyślonej muzyki, ale większość zachowywałem dla siebie. Teraz, zobaczyłem, że ludzie korzystają z moich wczesnych płyt w sposób, w jaki ja z nich korzystałem - jako prowokujące do myślenia - więc poczułem się bardziej zobowiązany, aby je opublikować. Ludzie wydają się zadowoleni z tego, że stanowi tło dla ich rozmów. Kiedy robiłem taką muzykę, większość czasu spędzałem na jej słuchaniu - czasami przez kilka dni - obserwując jak wpływa na różne sytuacje, w jaki nastrój mnie wprawia.

„The Ship” to pierwszy solowy album mistrza ambientu od czasu ukazania się nominowanej do nagrody Grammy płyty „LUX” z 2012 roku. Oryginalnie pomyślany, jako eksperyment z trójwymiarowym dźwiękiem, „The Ship” jest bardziej muzyczną powieścią niż konwencjonalnym albumem. Lista utworów: 1. The Ship Fickle Sun 2.1. Fickle Sun 2.2. The Hour Is Thin 2.3. I'm Set Free

Oryginalnie wydany w 1992 roku album Nerve Net był powrotem Briana Eno do bardziej rockowych brzmień. Na tej reedycji, w formie dodatku, dostajemy materiał z albumu My Squelchy Life z 1991 roku, płyty, z wydania której Eno zrezygnował tuż przed wydaniem, przez co stała się jednym z najbardziej tajemniczych i pożądanych wydawnictw artysty. Tym samym jest to pierwsze komercyjne oficjalne wydanie My Squelchy Life. Każdy album wydany w nowej serii reedycji, został wydany w ekskluzywnym digipacku, wzbogaconym szesnastostronicową książeczką, zawierającą zdjęcia, obrazy i opis przygotowany przez samego Eno. Tracklista: STRONA A: A1.Fractal Zoom A2.Wire Shock A3.What Actually Happened? STRONA B: B1.Pierre In Mist B2My Squelchy Life B3.Juju Space Jazz B4.The Roil, The Choke STRONA C: C1.Ali Click C2.Distributed Being C3.Web STRONA D: D1.Web (Lascaux Mix) D2.Decentre

The Shutov Assembly z 1992 roku był odą do rosyjskiego artysty i przyjaciela Eno, Sergeia Shutova, który malował do prac Eno, jednak ich kontakt był utrudniony ze względu na realia Związku Radzieckiego. Eno, gromadząc na kasecie niewydany wcześniej materiał, który chciał ofiarować Shutovi, przekształcił go w spójną całość. Nowa edycja przynosi siedem dodatkowych, niewydanych wcześniej nagrań pochodzących z tego samego okresu. Każdy album wydany w nowej serii reedycji, został wydany w ekskluzywnym digipacku, wzbogaconym szesnastostronicową książeczką, zawierającą zdjęcia, obrazy i opis przygotowany przez samego Eno. Tracklista: STRONA A: 1.Triennale 2.Alhondiga 3.Markgraph STRONA B: 1.Lanzarote 2.Francisco 3.Cavallino STRONA C: 1.Riverside 2.Innocenti 3.Stedelijk STRONA D: D.Ikebukuro

Współpraca pomiędzy dwoma niezwykle cenionymi i wpływowymi, brytyjskimi muzykami elektronicznymi trwa. Brian Eno i Karl Hyde postanowili przygotować drugi wspólny album, zatytułowany High Life. Kilka tygodni od wydania entuzjastycznie przyjętego debiutanckiego albumu Someday World, podczas których zagrali niesamowity koncert w programie Later . With Jools Holland, wystąpili na żywo w ramach Maida Vale Session i przygotowali specjalną aplikację na iOS, obaj panowie zabrali się za tworzenie i nagrywanie High Life. Sesje nagraniowe miały miejsce w kwietniu 2014 roku, a wszystko, co znalazło się na płycie High Life powstało już po ukończeniu albumu Someday World. Źródłem inspiracji był minimalizm muzyki takich kompozytorów jak: Steve Reich, czy Philip Glass oraz polirytmiczna muzyka Fela Kuti, a także własna, indywidualna twórczość Briana Eno i Karla Hyde`a. Powstał album, przynoszący czterdzieści pięć minut muzyki, na którą składa się sześć rozbudowanych kompozycji.

Someday World to tytuł wspólnego albumu Briana Eno i znanego z formacji Underworld Karla Hyde. Na płycie znalazło się dziewięć utworów skomponowanych i zaśpiewanych razem przez obu artystów, których wspomaga wyjątkowe grono muzyków: perkusista Coldplay Will Champion, Tessa Angus, Nell Catchpole, Marianna Champion, Kasia Daszykowska, Don E., Darla Eno, Fred Gibson, Georgie Gibson, John Reynolds, Chris Vatalaro, a także dawny kolega Eno z Roxy Music, saksofonista Andy Mackay. Za produkcję płyty - oprócz oczywiście samego Eno - odpowiada dwudziestoletni Fred Gibson. Jest to pierwszy album Briana Eno od ukazania się płyty Lux w 2012 roku, a także pierwszy owoc współpracy od Drums Between The Bells, płyty którą w 2011 roku wydał z poetą Rickiem Hollandem. Dla Hyde jest to drugi po Edgeland (2013) album nagrany bez Underworld.

W 1985 roku Brian Eno wydał album zatytułowany Thursday Afternoon. Była to godzinna ścieżka dźwiękowa do filmu, zwracającego uwagę dzięki dwóm technologiom. Pierwsza polegała na tym, że film powstał z myślą o oglądaniu go na telewizorze ustawionym bokiem. Poza tym, ponieważ Thursday Afternoon trwało 61 minut, było promowane jako pierwsze wydawnictwo, które powstało z myślą o płycie kompaktowej. Zanim pojawiły się płyty CD, takie dzieła musiały być podzielone na dwie strony. Od czasu Thursday Afternoon Eno zdał sobie sprawę, że może tworzyć swoje klasycznie ambientowe dzieła w jednym godzinnym kawałku. To było bardzo ważne. Thursday Afternoon wydawało się dryfować w miejscu. To była muzyka, która nie koniecznie "grała", a raczej "egzystowała". Jej struktura przywodziła na myśl wietrzne kuranty, garść indywidualnie przyjaznych elementów - kilka nut fortepianu, kilka delikatnych dźwięków syntezatora - kołatających się w przestrzeni, pozornie bez żadnego porządku. Pierwsze prawdziwie ambi

W 1985 roku Brian Eno wydał album zatytułowany Thursday Afternoon. Była to godzinna ścieżka dźwiękowa do filmu, zwracającego uwagę dzięki dwóm technologiom. Pierwsza polegała na tym, że film powstał z myślą o oglądaniu go na telewizorze ustawionym bokiem. Poza tym, ponieważ Thursday Afternoon trwało 61 minut, było promowane jako pierwsze wydawnictwo, które powstało z myślą o płycie kompaktowej. Zanim pojawiły się płyty CD, takie dzieła musiały być podzielone na dwie strony. Od czasu Thursday Afternoon Eno zdał sobie sprawę, że może tworzyć swoje klasycznie ambientowe dzieła w jednym godzinnym kawałku. To było bardzo ważne. Thursday Afternoon wydawało się dryfować w miejscu. To była muzyka, która nie koniecznie "grała", a raczej "egzystowała". Jej struktura przywodziła na myśl wietrzne kuranty, garść indywidualnie przyjaznych elementów - kilka nut fortepianu, kilka delikatnych dźwięków syntezatora - kołatających się w przestrzeni, pozornie bez żadnego porządku. Pierwsze prawdziwie am

Efekt tej współpracy trafnie opisał Sunday Times: Wiersze nie są śpiewane, ale jednak te kawałki są niezaprzeczalnie piosenkopodobne. Po pierwsze dlatego, że muzyka jest nie tylko podkładem, ale często przybiera na sile, chwilami nieoczekiwanie wysuwa się wręcz na pierwszy plan. Po drugie słyszymy znaczenie słów w sposób, w jaki normalnie odbieramy teksty piosenek. Tak więc ta twórczość potrafi intrygować dzięki niesamowitym soundscapeom Eno i recytacją wierszą Hollanda (Not A Story). Bywa też hipnotyczna (Panic Of Looking), zrytmizowana (If These Footsteps), choć także potrafi być bardzo melodyjna (In The Future).

Zafascynowany w równym stopniu pulsacją wielkomiejskiego życia, jak i nauką i kosmosem Holland - poeta ceniony choć niszowy - zetknął się z Brianem Eno pod koniec lat 90. Ponad dziesięć lat później doszło do współpracy obu artystów, w której recytowane przez dziewięć "głosów" (w tym Hollanda) wiersze rzucone zostały na skomponowane i nagrane przez Eno muzyczne tło. Tematyka wierszy determinuje stylistykę muzyki, w której odnaleźć można echa minimalizmu z czasów współpracy Eno z minimalistycznym pianistą Haroldem Buddem, ambientu z okresu kolaboracji z Robertem Frippem, industrialnego rocka, kraftwerkowskiego krautrocka, a nawet hip hopu. Twarde, perkusyjne brzmienia kontrastują z kosmicznymi, elektronicznymi pejzażami, momenty liryczne, przestrzenne zderzają się z klaustrofobicznymi, agresywnymi beatami, zaś dynamiczne jazzrockowe klimaty kolidują z nawiązującą do stylistyki downtempo onirycznością. "Drums Between The Bells" po raz kolejny ukazuje nadzwyczajną precyzję, z jaką En