Mindhunter. Podróż w ciemność

Dosyć długo zeszło mi z czytaniem "Mindhuntera". Przede wszystkim dlatego, że opisuje mnóstwo ciężkich przypadków, ale też dlatego, że jest trochę "przegadana". Niektóre rozdziały mi się ciągnęły, inne przerażały. Niezależnie od tego uważam, że każdy powinien przeczytać tą książkę! Włosy jeżyły mi się na głowie czytając. Bo te opisane przypadki to fakty! A Autor obrazowo opisuje, co dzieje się w głowie sprawcy.

Wielki plus za rozdział o pedofilach - zawiera wskazówki, jak ochronić dzieci, na co zwracać uwagę.

Chociaż nie pochłonęłam tej książki, chociaż czytałam ją na raty, to i tak polecam ją wszystkim.

"Zgon nastąpił w wyniku licznych tępych urazów głowy, nacisku na szyję oraz wepchnięcia w krocze 52 centymetrów ostro zakończonej gałęzi o długości 79 cm i średnicy 3,8 cm, przez brzuch do prawej części klatki piersiowej, co spowodowało rozerwanie narządów w jamie brzusznej oraz klatce piersiowej i wywołało krwotok wewnętrzny".

Mindhunter. Podróż w ciemność to podróż do piekła, które płonie w chorym umyśle mordercy. Podróż która wstrząsa, ściska za serce, powoduje, że człowiek zaczyna gotować się sam w sobie i ma ochotę wybuchnąć z bezradności.

Autor spędził wiele czasu na rozmowach z najgorszymi popaprańcami jacy chodzili w ostatnich latach po świecie. Z bestiami, seryjnym zabójcami, gwałcicielami, którzy w niewyobrażalny i nieludzki sposób potraktowali swoje ofiary, którzy zrobili to nie z przymusu ale dlatego że lubią to robić i chcą to robić żeby odczuwać chorą satysfakcję.

Wielu z nich dostało wyrok śmierci, inni odsiadują dożywocie (zdarza się że wielokrotne jak Anthony, który został skazany na 487 lat więzienia). Autor widział takie rzeczy, które nikt z nas przy zdrowych zmysłach nie chciał by nigdy w życiu zobaczyć.

John Douglas jako profiler odtwarza w swoim umyśle przebieg zajścia między dwoma głównymi aktorami dramatu: ofiarą i napastnikiem. Wnika w chory umysł przestępców ukazując nam zarazem perspektywę nie tylko zwyrodnialca ale także ofiary i najbliższej rodziny zamordowanej.

"Wchodzenie w umysł sprawcy zawsze było bolesnym, obrzydliwym doświadczeniem, ale musiałem to robić, jeśli miałem zobaczyć zbrodnię oczyma przestępcy".

To mocna książka, która nie tylko ukazuje brutalny świat morderców ale przede wszystkim pokazuje nam w jaki sposób możemy chociaż w małym stopniu uchronić siebie i nasze dzieci przed atakami psychopatów. Na co zwracać uwagę i jak wychowywać dzieci żeby same mogły odpowiednio zareagować w niebezpiecznych i podejrzanych sytuacjach.

Chyba większość z Was, jeśli nie oglądała to chociażby słyszała o serialu „Mindhunter”. Mnie on wciągnął bez reszty, dlatego też, gdy zobaczyłam zapowiedź najnowszej książki Johna E. Daglasa i Marka Olshakera nie miałam najmniejszej wątpliwości, że musi ona trafić w moje ręce. „Mindhunter. Podróż w ciemność” to opowieść lub relacja, osób biorących czynny udział w śledztwach, pokazująca jak profilowanie jest w stanie przybliżyć organa ścigania do znalezienia sprawcy zbrodni. Autorzy przytoczyli w swej książce szereg spraw z pierwszych stron amerykańskich gazet. Zawiera również wiele cennych porad jak uniknąć bycia ofiarą. Są dobrze opisane zasady bezpieczeństwa, które powinny znać również Twoje dzieci. Wiem, że żyjemy w Polsce, a nie w wielkiej Ameryce jednak i u nas wiele się dzieje, a świat nie jest wolny od ludzi o różnych patologicznych skłonnościach. Warto zapoznać się z przedstawionymi zasadami by być trudniejszym celem.

Każdy kto czytał pierwszą część opowieści Johna E. Douglasa „Mindhunter” sięgnie na pewno po tę książkę. Niemniej mimo że autor prezentuje i tutaj swoje doświadczenia w profilowaniu szczególnie groźnych zbrodniarzy, ta książka jest jednak zupełnie inna. Nie gorsza, nie lepsza – po prostu inna. Podzielona jakby na dwie części. Pierwsza skupia się na zbrodniach dokonywanych na dzieciach. To trudna lektura, ale i pouczająca, bo Douglas podaje szereg wskazówek, jak chronić maluchy przed potencjalnym zagrożeniem ze strony obcych. Tę część podsumowuje nawet rozdziałem poświęconym poradom, co na danym etapie życia dziecka powinno umieć i wiedzieć, aby zapewnić sobie względne bezpieczeństwo. Część drugą rozpoczyna dłuższa historia morderstwa Suzanne Collins. Opis samej zbrodni dostajemy na wstępie książki. Tutaj, na kilkudziesięciu stronach poznajemy życie ofiary i jej rodziny, a potem niełatwą i długą walkę krewnych o ukaranie i skazanie mordercy. W tej historii najbardziej uderza coś, co według mnie stanowi główną myśl tej książki: srogi system amerykański ma też swoje wady, a gdyby wyeliminować niektóre z nich, można by uratować wiele ludzkich istnień. I o takich właśnie przypadkach są kolejne historie szczególnie okrutnych zbrodni. Na koniec tak jak w pierwszej części Douglas snuje rozważania o resocjalizacji i problemie kary śmierci, po raz kolejny opowiadając się za korzystaniem z tego ostatniego środka. Po takiej lekturze, jest to bardzo przekonywujące twierdzenie.

Czytałam pierwszą część „Mindhuntera”, oglądałam też serial, dlatego z wielkim zaciekawieniem sięgnęłam po kolejna część tej trudnej do określenia literatury. „Podróż w ciemność” jest moim zdaniem mroczniejsza od pierwszej części. Szczegółowo opisywane zbrodnie pokazują ogrom bestialstwa morderców, nasuwają też refleksję – jak daleko jest zdolny posunąć się człowiek w torturowaniu drugiego człowieka-. Odpowiedź na to pytanie (po przeczytaniu książki) niestety jest tylko jedna – morderca nie ma żadnych granic. Książka też (w odróżnieniu od pierwszej) dość mocno skupia się na ofiarach przestępstw, ich emocjach, uczuciach.

W książce dużo miejsca poświęcono opisowi pracy profilera ze szczególnym skupieniem się na tym, kto takim profilerem zostać może. Autor opisał też dość dobrze system sądownictwa, wymiaru sprawiedliwości w Ameryce (co akurat dla mnie było bardzo ciekawe, gdyż różni się on od naszego). Fragmentem, który wzbudził moje największe zainteresowanie (jako matki 2 dzieci) była część opisująca, jak uchronić dzieci przed zwyrodniałymi napastnikami, a jeśli dziecko zostało skrzywdzone – jak pomóc dziecku poradzić sobie z cierpieniem. Dużym atutem książki jest też historia Sue Blue.

Co do minusów – niestety, podobnie jak w pierwszej części, niektóre momenty są dość chaotycznie napisane, po kilkudziesięciu ciekawych, wbijających w fotel stronach następuje kolejnych kilka, które po prostu chce się przebrnąć. W zasadzie to chyba jedyny minus. Pozycja niewątpliwie warta uwagi, bogate źródło wiedzy na temat tego, co motywuje sprawców przestępstw do działania.

Choć minął prawie rok, to do dziś bardzo dobrze pamiętam poprzednią książkę duetu Douglas/Olshaker. To właśnie ten typ literatury, otwierający przede mną wrota kryminalistyki będzie moim celem do końca życia. To po ten gatunek będę sięgać w pierwszej kolejności. I nie, nie planuję żadnych zbrodni. Uwielbiam odkrywać wszelkie motywy, sposoby tak popełniania przestępstw, jak i ich wykrywania. Każdy ma swojego konika. Ja mam właśnie takiego. Nie jest dziki, ale pozwalam mu czasami na popuszczenie cugli i wycieczkę w inny świat.

Nie wiem, kto z Was interesuje się tego typu tematyką, ale tak dla informacji: w samej tylko powojennej Polsce żyło około 30 seryjnych morderców. To nie jest mało, ale jak się okazuje dużo też nie. I to przeraża, bo powinniśmy wziąć poprawkę na to, że nigdy nie ujawni i nie złapie się wszystkich. A to oznacza, że jest gorzej, niż myślimy.

Ponieważ ja od dawna już szukam wszelkich dostępnych informacji na te i podobne tematy, to chyba nic nie jest mi obce. Ale z czasem widzę, że ilość zbrodni, jak i ich okrucieństwo rośnie. Człowiekowi już nie starcza zabicie dla zabicia. Woli tortury. Czy w tym wypadku taką istotę można nadal nazywać człowiekiem?

Obawiam się, że bez tego specyficznego zawodu, jakim jest profilowanie, zbyt duża część zbrodni byłaby nierozwiązana, a sprawcy nadal byliby wśród nas. Gdzieś kiedyś mignął mi tekst, że idiotów na świecie jest mało, ale są tak umiejętnie rozmieszczeni, że spotykamy ich na każdym kroku. Co, gdyby ich wymienić na morderców?

John i Mark tym razem skupiają się na trzech aspektach. Pierwszy, który jest też pewnego rodzaju wprowadzeniem, to kto nadaje się do zostania profilerem. Drugi to system karny Stanów Zjednoczonych. Trzecia to coś jak poradnik dla rodziców, których dziecko padnie ofiarą zwyrodnialca. Jest też coś, co przeplata się przez całą książkę. Jest to biografia Sue Blue. Można dowiedzieć się wiele o jej życiu, ale też śmierci. To ten wątek powoduje, że książka nie jest typową pozycją dotyczącą kryminalistyki i kryminologi.

W porównaniu do pierwszej części można by tu zarzucić trochę chaosu i powtórzeń. Nie powiem, że tego nie ma. Zauważycie, że wiele osób zwraca na to uwagę. Jednak wartość informacyjna tej pozycji jest tak ogromna, że osobiście te błędy mi nie przeszkadzają. Cieszę się, że dostałam to, na co czekałam. Jeśli panowie napiszą coś jeszcze, to ja sięgnę po to na pewno. Czy zrobisz to Ty, to już Twoja decyzja. Ja polecam

Kolejna książka autorów „Mindhuntera”. Jest napisana nieco inaczej niż pierwsza . Autorzy, podobnie jak w poprzedniej książce, wchodzą w umysł morderców, lecz tym razem pokazują szerzej perspektywę ofiary. Dokładnie opisują całe życie dziewczyny, której została bestialsko odebrana szansa na dorosłość, a także życie jej bliskich i ich heroiczną walkę o sprawiedliwość dla ofiar przestępstw. Duża część książki odnosi się do ukazania, że cały system prawny skupia się na przestępcach i przysługujących im prawach, racjonalizowaniu ich zachowań, podejmowaniu prób resocjalizacji, podczas gdy ofiarom i ich rodzinom nierzadko odmawia się podstawowego prawa do poczucia bezpieczeństwa i świadomości, że ktoś odpowie za ich krzywdę.

Podniesiony został temat możliwości resocjalizacji groźnych przestępców.

Duża część książki odnosi się do przestępstw wobec dzieci, jest to straszna lektura, jednak autorzy stworzyli zbiór wskazówek i rad, w jaki sposób zminimalizować ryzyko, że dziecko padnie ofiarą zwyrodnialców.

Ta książka na pewno nie jest łatwa, zbliża czytelnika do umysłu mordercy, łamie serce opisami krzywd, jakie wyrządzono ofiarom.

Ale jest wyjątkowa, uświadamia i otwiera oczy na wiele kwestii, jednocześnie szokuje brutalnością i budzi podziw dla solidnej pracy wykonanej przez profilerów.

Książka „Mindhunter. Podróż w ciemność” to zlepek różnych gatunków. Mamy tu jakby poradnik dla rodziców, mamy literaturę faktu oraz część biograficzną jednej z ofiar. I choć każda z tych części jest w mniejszym lub większym stopniu interesująca, ich połączenie (a właściwie jego brak) nie stworzyło jak dla mnie spójnej całości.

O ile pierwszą książkę Johna E. Douglasa czytałam z rosnącym zainteresowaniem, tak tutaj bardzo często chciałam zakończyć lekturę i o niej zapomnieć.

Poradnik dla rodziców przez kilkadziesiąt stron mówił właściwie ciągle o tym samym. Tak, jakby autor musiał kilkukrotnie powtarzać, by mało inteligentny czytelnik mógł go zrozumieć. Takie samo wrażenie odniosłam czytając o systemie karnym w Stanach Zjednoczonych. Jedynym naprawdę wciągającym wątkiem jest biografia Sue Blue. Czytając o jej życiu i śmierci nie mogłam się oderwać. Momentami zapominałam, że czytam książkę o profilowaniu, a nie jakiś świetnie napisany kryminał.