Księgi biblijne

Nowe (2021), uzupełnione wydanie Wierszy wszystkich Czesława Miłosza pozwala prześledzić ewolucję twórczą poety. Przede wszystkim jednak daje możliwość podziwiania wielości gatunków i tonacji, nastrojów i stylów. Takim bogactwem nie obdarzył literatury polskiej nikt poza Miłoszem: to wiersze religijne obok utworów przesyconych zmysłowością i opiewających urodę świata, ocalane od zapomnienia portrety ludzi obok traktatów poetyckich i teologicznych, piosenki i elegijne medytacje obok haiku i zapisów olśnień. W pięknej i mądrej poezji Miłosza rozczytywać się będą pokolenia. „Teraz, jak nigdy przedtem, widzimy, że jest równy najlepszym w XX wieku. Jest ich trzech albo czterech – poza Miłoszem to Eliot, Kawafis, Mandelsztam. Pisali w bardzo złych czasach, ale potrafili skondensować tragiczne doświadczenia swojej epoki aż do niewidzialnego punktu, w którym rodzi się nadzieja.” – Tomas Venclova "Dzień taki szczęśliwy. Mgła opadła wcześnie, pracowałem w ogrodzie. Kolibry przystawały nad kwiatem kaprifolium. Nie było na ziemi rzeczy, którą chciałbym mieć. Nie znałem nikogo, komu warto byłoby zazdrościć. Co przydarzyło się złego, zapomniałem. Nie wstydziłem się myśleć, że byłem, kim jestem. Nie czułem w ciele żadnego bólu. Prostując się, widziałem niebieskie morze i żagle." Czesław Miłosz, „Dar”

Czesław Miłosz składa hołd genialnemu myślicielowi początku XX wieku, pisarzowi, filozofowi, pełnemu pasji publicyście, krytykowi „Polski zdziecinniałej”. Esej apologiczny o Stanisławie Brzozowskim  – zamiast wieńca na florenckim cmentarzu – to rozliczenie Noblisty z własną biografią intelektualną, z własnymi inspiracjami, ale i z własnym dramatem politycznego emigranta odsądzanego od czci i wiary. To także szkic tragicznego losu autora Płomieni: jego „sprawy” i oskarżenia o agenturę, niezrozumienia przez współczesnych i obojętności następców. Człowiek wśród skorpionów to wreszcie pasjonujący wykład idei twórcy Legendy Młodej Polski, osadzony w kontekstach XX wieku – i sąd nad polską inteligencją, która nie zdołała dotrzymać kroku tej „jednoosobowej armii, prowadzącej działania na wszystkich frontach”.

1. Czym się różni piekło od piekieł? 2. Dlaczego Bóg jest okrutny w Starym Testamencie? 3. Dlaczego potrzeba aż dwóch opisów stworzenia świata? Czy nie wystarczyłby jeden? 4. Po co Pan Bóg w siódmym dniu odpoczywał? Przecież Bóg jest wszechpotężny, a więc nie potrzebuje odpoczynku… 5. Dlaczego cyfra 666 oznacza szatana? 6. Dawid miał kilka żon i ok. 600 nałożnic. Dziś nie wolno mieć nawet kochanki, a wtedy wolno było mieć kilka setek nałożnic? Dlaczego Bóg nie piętnuje tej sytuacji u Dawida? 7. Dlaczego wśród apostołów nie było żadnej kobiety? 8. Dlaczego nie ma św. Dawida, św. Mojżesza, św. Adama i św. Ewy….? Dlaczego wielkich ludzi Starego Testamentu nie możemy w Kościele nazywać świętymi?

Wyjątkowe zaproszenie za kulisy własnej twórczości i opowieść o współczesnym świecie – pierwsza książka Olgi Tokarczuk po otrzymaniu Literackiej Nagrody Nobla. Laboratorium powstających tekstów, książek, bohaterów. Proces żmudnych, ale i fascynujących poszukiwań. Eksplozje wyobraźni. Podążanie za logiką rodzącej się fabuły i za wewnętrznym światem bohaterów, odkrywanie ich motywacji, światopoglądów. Odsłanianie pasjonujących historii, ale też opowieść o lekturach i osobistych doświadczeniach. Wytrwałe dążenie do tego, by rozumieć nieskończone zróżnicowanie i skomplikowanie świata. Dwanaście wyselekcjonowanych, najważniejszych esejów i wykładów, dzięki którym możemy zajrzeć za kulisy twórczości Olgi Tokarczuk. Teksty kluczowe i premierowe. W tym szeroko komentowana mowa noblowska. „Wprowadzona przez Olgę Tokarczuk kategoria «czułości» i koncepcja «czułego narratora» to rewolucyjne idee, które mają wszelkie dane, by sporo namieszać nam w głowach, odwracając – ku dobremu – tradycyjne wektory naszych postaw i dyspozycji działaniowych: czyż czułość nie jest sprzyjaniem temu, co dobre dla bycia (w skali jednostkowej, ale i planetarnej)?” – Ryszard Nycz.

Chronologicznie rzecz biorąc, Ezechiel to trzeci wielki prorok z grupy tak zwanych newiim achronim, proroków późniejszych. O pokolenie młodszy od Jeremiasza, z kapłańskiego rodu, wedle niektórych był krewnym tego proroka, a może wręcz jego synem. Swoją misję rozpoczął zaraz na początku szóstego wieku. Ezechiel żył i prorokował w czasach duchowego zamętu i dziejowych katastrof, klęski królestwa Judy, umocnienia Egiptu i ograniczenia wpływów Fenicji. Nade wszystko widział rosnącą potęgę Babilonu pod berłem Nabuchodonozora. Ten to władca miał w dużym stopniu odmienić rozkład sił na Bliskim Wschodzie.Jak dowiadujemy się z jego księgi, spisywanej skrupulatnie przez ponad dwa dziesięciolecia, na wygnaniu w Babilonii Ezechiel znalazł się wraz z całym dworem obalonego króla judzkiego Jojachina. Wielokrotnie miewał tam widzenia mistyczne, w dziejach hebrajskich proroków niemające sobie równych. Przełożone na materiał literacki, czynią go jednym z najoryginalniejszych i zarazem najbardziej niepokojących autorów Biblii. Powielane i twórczo przekształcane, wpłynęły na wyobraźnię pisarzy, mistyków i teozofów, trafiły też - przede wszystkim za sprawą ikonografii chrześcijańskiej - do skarbnicy klasycznych już dzisiaj idei i obrazów, jakimi posługuje się zachodnia cywilizacja.

W `Listach starego diabła do młodego` piekielna ekscelencja, podsekretarz stanu w piekle, wymienia urzędowe listy ze swoim podwładnym, bratankiem, młodszym diabłem, który ma okazać swoje zdolności w służbie kusicielskiej. Za tym humorem, dowcipem, elegancją, za tą dociekliwością i przewrotnością kryją się ważne przesłania i pytania. Najważniejsze z nich to pytanie o rolę i miejsce zła w świecie stworzonym przez Boga.

Miłosz. Biografia autorstwa Andrzeja Franaszka to nie tylko barwny portret jednego z największych twórców XX wieku - to zarazem kawał historii tego stulecia, z jego okrutnymi paroksyzmami: wojnami, rewolucjami, totalitaryzmami, powstaniami, dyktaturami, zrywami niepodległościowymi. Wszystkich tych wydarzeń - a także kluczowego dla tej epoki losu wygnańca - żyjący blisko sto lat poeta doświadczył na własnej skórze; ale też wnikliwie opisał w dziełach zdumiewających skalą artystycznej różnorodności. Andrzej Franaszek zbierał materiały do tej biografii przez przeszło dziesięć lat - w Polsce i na Litwie, we Francji i w Ameryce. Dotarł do wszystkich, którzy mogli o Miłoszu powiedzieć coś istotnego, spenetrował archiwa w Beinecke Library i Maisons-Laffitte, prześledził obfitą korespondencję poety. Fantastycznie operuje zebranym materiałem, nie przytłaczając czytelnika nadmiarem wiadomości, a raczej budując portret bohatera swej opowieści lekkimi pociągnięciami pióra. Nie pomija bolesnych i trudnych tematów, drażliwych spraw osobistych, dramatycznych decyzji i wyborów. Pokazuje je z kulturą i empatią, pomagając nam poznać tajemnice fascynującego losu wielkiego człowieka. Czytając dzieło Andrzeja Franaszka, nabieramy nadziei, że uda się przeniknąć fenomen talentu i meandry osobowości Miłosza, zrozumieć, co ukształtowało jego umysłowość, wyobraźnię, wrażliwość poetycką.

Piesek przydrożny to dzieło w dorobku Czesława Miłosza wyjątkowe. Realizuje sformułowany przez poetę postulat „poszukiwania formy bardziej pojemnej”: na tom składają się wiersze, medytacje, wspomnienia, obrazki i aforyzmy, zapisy epifanii i minitraktaty teologiczne, rozważania na temat własnego życia i twórczości. Piesek… intryguje osobistym tonem, bogactwem myśli i wątków, łączy intelektualną przenikliwość z czułością, zaskakującą szczerość z dystansem i autoironią. Ta wspaniała, nieoczekiwanie młodzieńcza summa Starego Mistrza uhonorowana została w roku 1998 Nagrodą Nike.

Wznowienie wydanej tuż po II wojnie światowej książki Mój Lwów Józefa Wittlina otwiera serię Wrocław | Lwów Wydawnictwa Warstwy. Mój Lwów Wittlin napisał w 1946 roku, najprawdopodobniej na zamówienie Kazimierza Wierzyńskiego, który w tamtym czasie wspólnie z Janem Lechoniem redagował ukazujący się w Stanach Zjednoczonych emigracyjny „Tygodnik Polski”. Była to pierwsza publikacja autora wydana na emigracji, która stanowiła zamknięcie ważnego etapu w jego życiu. Skamandryta (choć nie współtwórca tej formacji), pisząc tę gawędę, jak sam określał Mój Lwów, godził się z perspektywą spędzenia reszty życia na uchodźstwie. Wspomnieniowy powrót do miasta dzieciństwa i młodości był zarazem rozliczeniem z przeszłością, jak i zamknięciem ważnego etapu w jego życiu. Wittlin nie urodził się we Lwowie, ale jak pisał, czuł się w pełni lwowianinem, co więcej, to właśnie przez pryzmat swojej lwowskości był wielokrotnie definiowany. Miasto opuścił na rzecz Łodzi, później Warszawy, gdy miał niespełna 26 lat, ale regularnie tam wracał. I właśnie tamten Lwów, jeszcze poniekąd austriacki, poznajemy za sprawą wspomnień autora Soli ziemi. Wittlin wraca do swojego dzieciństwa, przybliża nam sprawy z pozoru błahe, skupia się na detalach (przejażdżkach tramwajem, finezyjnych elewacjach aptek czy historiach kryminalnych), ale dzięki temu potrafi odtworzyć niezwykły koloryt i charakter tamtego świata. Gdy barwnym językiem kreśli portret lwowskiego kołtuna („Na ogół lwowski kołtun – to poczciwy gbur, niewybredny łyk, bohater sztuk Gabrieli Zapolskiej. Przy tym patriota, przeważnie lokalny, z odcieniem tromtadracji. W patetycznych momentach bywał kołtun skłonny do wielkich ofiar – z cudzego życia i mienia”), nie można mieć wątpliwości, że choć lwowskie obrazy zachowane w pamięci Wittlina mogą być nieco wyidealizowane, upiększone, to autor przez blisko ćwierć wieku dołożył starań, by je zachować, ocalić. Lwów żył w nim, choć on sam bywał już w mieście coraz rzadziej. Do książki dołączono posłowie Tymona Terleckiego, które pierwotnie opublikowane zostało w 1976 roku w poświęconym Wittlinowi numerze „Wiadomości”. Trudno o drugą osobę, która lepiej niż Terlecki rozumiałaby lwowskość Wittlina, która lepiej umiałaby ją wytłumaczyć, nakreślić jej przyczyny, a także późniejsze skutki rzutujące na twórczość i życie pisarza. Seria Wrocław | Lwów: Wrocław i Lwów dzieli 596 kilometrów. Gdyby jednak zmierzyć ów dystans punktami symbolicznymi – jak pomnik Aleksandra Fredry, Ossolineum czy Panorama Racławicka – to można by mówić o największej bliskości: przez całe dekady lwowskie korzenie wielu wrocławian były oczywistą i pielęgnowaną wartością. Dziś, kiedy odchodzą ostatni urodzeni we Lwowie Polacy, a do metropolii nad Odrą przybywają urodzeni we Lwowie Ukraińcy, temat wspólnego miasta staje się ważny jako współczesna płaszczyzna dialogu, do którego skłania odziedziczona albo zaszczepiona miłość do Leopolis. Seria, którą oddajemy do rąk Czytelnikom, wyrasta z przypuszczenia, że wśród wielu pytań, jakich nie zdążyliśmy zadać dziadkom i rodzicom, znajduje się również pytanie o Lwów. Opiekę redaktorską nad serią sprawować będą: Jan Choroszy, Katarzyna Kotyńska i Andrij Pawłyszyn. W serii ukażą się także m.in.: Wysoki Zamek Stanisława Lema czy Saga lwowska Petra Jacenki (tłum. Iwona Boruszkowska).

Jako jedna z najmłodszych dyrektorek kliniki Planned Parenthood w USA Abby Johnson była współodpowiedzialna za przeprowadzenie przeszło 22 000 aborcji. Była rzeczniczką sprawy, w którą głęboko wierzyła. Tak było do dnia, kiedy ujrzała coś, co odmieniło ją na zawsze. „Nieplanowane” opowiada o najbardziej kontrowersyjnym i polaryzującym społeczeństwo temacie naszych czasów i pokazuje kulisy branży aborcyjnej w USA. To najważniejszy film w tym sporze światopoglądowym, także dlatego, że pokazuje dramatyczną przemianę kobiety, która od wewnątrz tworzyła Planned Parenthood. Wobec jej historii nikt nie pozostanie obojętny, bez względu na to, po której stronie barykady się znajduje. Film DVD: • reżyseria Cary Solomon, Chuck Konzelman, • czas trwania: 110 min, • napisy polskie, lektor polski, język oryginalny angielski.

Trzecia część Rozmów zagranicznych z Czesławem Miłoszem i zarazem piąty wolumen rozmów z Noblistą dostarcza kolejnej porcji cennych komentarzy poety do spraw nurtujących go przez lata. Na tle cieszących się znacznym posłuchem wśród zachodnich intelektualistów opinii Miłosza szczególnie interesująco, miejscami wręcz proroczo, prezentują się refleksje dotyczące przemian politycznych i kulturowych zachodzących w Polsce i Europie Środkowej pod koniec XX wieku. Upadek komunizmu i burzliwy proces ponownego zrastania się regionu z zachodnim kręgiem cywilizacyjnym był źródłem licznych nadziei, lecz także budził u poety coraz większy niepokój, a nawet gorycz.

Sławomir Mrożek i Gustaw Herling-Grudziński. Dwóch wybitnych pisarzy, dwóch intelektualistów, których historia skazała na emigrację. O czym pisali do siebie w listach? Korespondencja z lat 1959-1998 to niesamowity dokument, który pozwala lepiej zrozumieć los obu twórców i ich dzieł. Listy są szczere, czasem zabawne, innym razem pełne żalu. Powoli z opisywanych zdarzeń literackich, kulturalnych i politycznych wysnuwa się obraz nie tylko gigantów literatury, ale także ludzi sobie bliskich, wrażliwych, którzy w zmaganiu z gorzką rzeczywistością często sięgają po oręż ironii. „Spotkanie dwóch samotności? Nie, mimo wszystko nie byłoby to słuszne określenie, wszak jeśli nie Lidia Croce, żona Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, to drugoplanowymi bohaterkami tej korespondencji są Maria Obremba oraz Susana Osorio – dwie żony Sławomira Mrożka. A także przynajmniej paru artystów i intelektualistów: Chiaromonte, Gombrowicz, Tarn… Powiedzmy zatem: spotkanie dwóch milczeń, pamiętając, że Mrożek i Herling należą do najtrudniejszych do przeniknienia, zamurowanych w sobie polskich pisarzy. A przecież w tym zbiorze listów – obejmującym blisko czterdzieści lat znajomości, a wkrótce także, jak się wydaje, przyjaźni – samo- wsobność, milczenie zostają przekroczone. Coś musiało obu tych milczących odludków ku sobie przyciągać, bo z czasem na miejscu «pana» pojawią się «Gustaw» i «Sławek», a w listach odnajdziemy też dowody wzajemnej troskliwości”. – Andrzej Franaszek Mój Drogi, jadę jutro do Rzymu, będę tam plus minus do 20 listopada. Może przyjedziecie? Nie widzieliśmy się już wieki, czas najwyższy pogadać! Co u Was? Tutaj deszcz, smutek i pustka. Niet komu ruki pożat’, niet komu mordy pobit’, niet komu prawdy skazat’. Zupełnie jak w ojczyźnie… Ściskam mocno, serdeczności dla Mary. Gustaw. (Neapol, 11 listopada 1966) Ale mnie się już śmiertelnie nie chce i już pewnie nigdy nie zechce. Weźmy się więc do tych świąt i spędźmy je, kiedy już nie da się inaczej. Okropnie nie lubię świąt przymusowych, narzuconych z zewnątrz. A jeżeli ja akurat wcale nie czuję się wtedy odświętnie, to co? I odwrotnie, jeżeli się czuję bardzo odświętnie w najzwyklejszą środę albo poniedziałek, sto razy bardziej świątecznie niż w niedzielę, to co? Pytanie oczywiście retoryczne. Twój Sł. (Chiavari, 16 grudnia 1966)

Pięćdziesiąt lat korespondencji Czesława Miłosza i Tadeusza Różewicza. Czesław Miłosz i Tadeusz Różewicz. Nie ma polskiej literatury bez tych dwóch poetów. Różni w patrzeniu na świat i w stylu, w jaki ubierali go w słowa. Różni w codzienności; nawet w sposobie, w jaki się uśmiechali. Po lekturze listów, które między sobą wymieniali, dowiadujemy się, jak wiele ich łączyło. Braterstwo poezji to jubileuszowy tom korespondencji wybitnych polskich twórców. Zawiera nieznaną korespondencję z lat 1947–2003 oraz wybór wierszy, esejów, rozmów, zapisków intymnych i innych utworów, w których obaj poeci wypowiadali się o sobie nawzajem, w tym także teksty dotąd niepublikowane. Wiele z tych materiałów rzuca całkowicie nowe światło na utrwalony w powszechnej świadomości obraz ich relacji. To nowe spojrzenie przełamuje monopol odczytań eksponujących zazwyczaj antagonizmy. Dzięki temu jesteśmy w stanie o wiele głębiej wniknąć w istotę ich „przyjaznych sporów”. Miłosz podziwiał Różewicza za „życie niemożliwe”, dziękował mu za chwilę rozmowy, która okazała się dla niego „jednym z najlepszych przeżyć w kraju”. Z kolei autor Niepokoju odwdzięczał się Mistrzowi „braterskim uściskiem”, zawsze z dozą onieśmielenia. Ich korespondencyjny dialog oraz inne formy literackiej rozmowy to fascynujący, wieloaktowy dramat dwóch niezwykłych aktorów, którzy nie muszą przed sobą niczego udawać. Braterstwo poezji. Korespondencja, wiersze i inne dialogi 1947–2013 to wyjątkowy wspólny projekt Wydawnictwa Literackiego i Wydawnictwa Warstwy w 110 rocznicę urodzin Czesława Miłosza i w Roku Tadeusza Różewicza w 100 rocznicę urodzin. Materiały składające się na książkę zebrał i opracował Emil Pasierski, całość wstępem opatrzył Andrzej Franaszek.

Nowe (2021), uzupełnione wydanie Wierszy wszystkich Czesława Miłosza pozwala prześledzić ewolucję twórczą poety. Przede wszystkim jednak daje możliwość podziwiania wielości gatunków i tonacji, nastrojów i stylów. Takim bogactwem nie obdarzył literatury polskiej nikt poza Miłoszem: to wiersze religijne obok utworów przesyconych zmysłowością i opiewających urodę świata, ocalane od zapomnienia portrety ludzi obok traktatów poetyckich i teologicznych, piosenki i elegijne medytacje obok haiku i zapisów olśnień. W pięknej i mądrej poezji Miłosza rozczytywać się będą pokolenia. „Teraz, jak nigdy przedtem, widzimy, że jest równy najlepszym w XX wieku. Jest ich trzech albo czterech – poza Miłoszem to Eliot, Kawafis, Mandelsztam. Pisali w bardzo złych czasach, ale potrafili skondensować tragiczne doświadczenia swojej epoki aż do niewidzialnego punktu, w którym rodzi się nadzieja.” – Tomas Venclova "Dzień taki szczęśliwy. Mgła opadła wcześnie, pracowałem w ogrodzie. Kolibry przystawały nad kwiatem kaprifolium. Nie było na ziemi rzeczy, którą chciałbym mieć. Nie znałem nikogo, komu warto byłoby zazdrościć. Co przydarzyło się złego, zapomniałem. Nie wstydziłem się myśleć, że byłem, kim jestem. Nie czułem w ciele żadnego bólu. Prostując się, widziałem niebieskie morze i żagle." Czesław Miłosz, „Dar”

Niezwykle rzetelny i przejrzyście zaprezentowany przez Emila Pasierskiego spis przytłaczającej większości tekstów poświęconych Czesławowi Miłoszowi i jego dziełom. Bibliografia przedmiotowa to pierwszy zakrojony na tak szeroką skalę spis niemal wszystkich tekstów, jakie poświęcono życiu i twórczości Czesława Miłosza. Podzielona na przejrzyste działy, książka ta stanowi bezcenne kompendium dla profesjonalnych czytelników dzieł polskiego noblisty – badaczy, biografów, wykładowców i studentów filologii polskiej. Tym ostatnim pomoże ona w odnalezieniu wszystkich istotnych opracowań niezbędnych do przygotowania prac rocznych, licencjackich, magisterskich i doktorskich. Jest to zatem pozycja, której nie może zabraknąć w żadnej bibliotece uniwersyteckiej. Choć przygotowana głównie z myślą o „zawodowcach”, Bibliografia może też zaciekawić część zwyczajnych czytelników, dając im wgląd w ogrom wpływów, jakie działalność artystyczna Czesława Miłosza wywarła na kulturze – zarówno polskiej, jak i światowej. Bibliografia... zamyka cykl pism rozproszonych Czesława Miłosza publikowanych w Wydawnictwie Literackim w serii „Dzieł zebranych” noblisty: 1. W cieniu totalitaryzmów. Publicystyka rozproszona z lat 1945-1951 oraz teksty z okresu II wojny światowej (2018) 2. Wygnanie i powroty. Publicystyka rozproszona z lat 1951-2004. Część 1 i 2 (2019) 3. Z archiwum. Wybór publicystyki z lat 1945-2004 (2020) 4. Bibliografia przedmiotowa 1932-2020 (2020). „Jest to dzieło wprost niezwykle imponujące, świadectwo pracy tego rodzaju, jaką zwykło się określać mianem benedyktyńskiej. Tysiące poświęconych Miłoszowi publikacji zostało przez Pasierskiego nie tylko odnotowane, ale także podane w uporządkowany i przejrzysty sposób. Godna uznania jest również decyzja, by obok publikacji książkowych i prasowych uwzględnić także ślady recepcji zawarte w opublikowanych listach i zapisach dziennikowych. W ten sposób powstało dzieło, które z pewnością będzie podstawowym punktem odniesienia dla badaczy dzieła Miłosza, pozwalające choćby autorom prac magisterskich na ustalenie niezbędnej do uwzględnienia bibliografii” – dr hab. Andrzej Franaszek. „Nie ulega dla mnie wątpliwości, że Bibliografia, która stanowi zwieńczenie wielkiego projektu wydawniczego pod kierunkiem prof. Aleksandra Fiuta, będzie nieocenionym kompendium wiedzy dla wszystkich badaczy twórczości Czesława Miłosza, czytelników poety – zarówno tych profesjonalnych, jak i zawodowych uczestników życia literackiego, wreszcie czytelników noblisty” – prof. Marek Zales.

Imponujący zbiór tekstów z lat 1951-2004 tworzy plastyczne i ruchome tło dla życiowych perypetii oraz umysłowych przygód Czesława Miłosza – od decyzji pozostania na emigracji, do jego śmierci. Zbiór obejmuje różne okresy w biografii poety: lata 1951-1960 spędzone we Francji, w kręgu „Kultury” paryskiej (część 1) oraz lata 1960-2004 (część 2) przeżyte najpierw w Stanach Zjednoczonych, na uniwersytecie w Berkeley, a następnie, po 1989 roku, w Krakowie, który Miłosz kilkakrotnie odwiedzał, by się w nim, od 1993 roku, na stałe osiedlić. W pierwszym okresie autor Ocalenia próbował zachować równowagę pomiędzy wykonywaniem motywowanych politycznie zadań, które zlecał mu Jerzy Giedroyc, a suwerennym głosem poety. W drugim, szczególnie po otrzymaniu nagrody Nobla w 1980, wypowiadał się swobodnie na różne tematy: pisał nie tylko o literaturze, ale także m.in. o erozji wyobraźni religijnej, kulturze masowej, uchodźctwie, feminizmie, ekologii. Teksty układają się w rozpisany na wiele gatunków opis perypetii dwudziestowiecznego Środkowoeuropejczyka w jego konfrontacjach z kulturą oraz cywilizacją zarówno zachodnioeuropejską, jak i amerykańską, a także, po 1989 roku, wielorakich reakcji polskiego poety na polityczno-społeczne przeobrażenia dokonujące się w III Rzeczypospolitej i na świecie. Całość układa się w rodzaj przypowieści o losach wygnańca, który po dziesiątkach lat przeżytych na obczyźnie, wskutek zdumiewających obrotów losu, nieoczekiwanie mógł wrócić do kraju. Tom zawiera eseje, artykuły, szkice, recenzje literackie i teatralne, artykuły okolicznościowe, reportaże, polemiki, listy otwarte, przemówienia i portrety. Publikowane głównie w „Kulturze” paryskiej, a po 1989 roku w czasopismach krajowych i zagranicznych. Większość z nich była dotąd nieznana.

Imponujący zbiór tekstów z lat 1951-2004 tworzy plastyczne i ruchome tło dla życiowych perypetii oraz umysłowych przygód Czesława Miłosza – od decyzji pozostania na emigracji, do jego śmierci. Zbiór obejmuje różne okresy w biografii poety: lata 1951-1960 spędzone we Francji, w kręgu „Kultury” paryskiej (część 1) oraz lata 1960-2004 (część 2) przeżyte najpierw w Stanach Zjednoczonych, na uniwersytecie w Berkeley, a następnie, po 1989 roku, w Krakowie, który Miłosz kilkakrotnie odwiedzał, by się w nim, od 1993 roku, na stałe osiedlić. W pierwszym okresie autor Ocalenia próbował zachować równowagę pomiędzy wykonywaniem motywowanych politycznie zadań, które zlecał mu Jerzy Giedroyc, a suwerennym głosem poety. W drugim, szczególnie po otrzymaniu nagrody Nobla w 1980, wypowiadał się swobodnie na różne tematy: pisał nie tylko o literaturze, ale także m.in. o erozji wyobraźni religijnej, kulturze masowej, uchodźctwie, feminizmie, ekologii. Teksty układają się w rozpisany na wiele gatunków opis perypetii dwudziestowiecznego Środkowoeuropejczyka w jego konfrontacjach z kulturą oraz cywilizacją zarówno zachodnioeuropejską, jak i amerykańską, a także, po 1989 roku, wielorakich reakcji polskiego poety na polityczno-społeczne przeobrażenia dokonujące się w III Rzeczypospolitej i na świecie. Całość układa się w rodzaj przypowieści o losach wygnańca, który po dziesiątkach lat przeżytych na obczyźnie, wskutek zdumiewających obrotów losu, nieoczekiwanie mógł wrócić do kraju. Tom zawiera eseje, artykuły, szkice, recenzje literackie i teatralne, artykuły okolicznościowe, reportaże, polemiki, listy otwarte, przemówienia i portrety. Publikowane głównie w „Kulturze” paryskiej, a po 1989 roku w czasopismach krajowych i zagranicznych. Większość z nich była dotąd nieznana.

New and Collected Poems: 1931-2001 celebrates seven decades of Czeslaw Milosz's exceptional career. Widely regarded as one of the greatest poets of our time, Milosz is a master of probing inquiry and graceful expression. His poetry is infused with a tireless spirit and penetrating insight into fundamental human dilemmas and the staggering yet simple truth that "to exist on the earth is beyond any power to name."

Miłosz wobec faszyzmu i komunizmu. Pierwsze wydanie rozproszonych tekstów z okresu wojny i lat powojennych. Zgromadzone w tym tomie teksty dają się czytać zarówno jako wielogatunkowy i wielobarwny opis pełnej paroksyzmów dwudziestowiecznej historii, jak i relacja z nieraz bolesnych i tragicznych doświadczeń oraz wewnętrznych rozterek autora. Kreślą przy tym społeczno-polityczny pejzaż Polski i Stanów Zjednoczonych za prezydentury Harry’ego S. Trumana. Miłosz, w latach 1945-1951 urzędnik ambasady i konsulatu Polski Ludowej w Nowym Jorku, a następnie w Waszyngtonie, toczył w swym pisarstwie swoistą grę z cenzurą reżimu stalinowskiego, stereotypami na temat Ameryki pokutującymi w Polsce, zmagał się z niewiedzą oraz obojętnością znacznej części społeczeństwa amerykańskiego oraz amerykańskiej Polonii wobec konfrontacji ludności Europy Środkowej z dwiema formami totalitaryzmu. Tom zawiera artykuły, szkice, eseje, listy otwarte, odpowiedzi na ankiety i recenzje, a także dramat pt. Prolog, które Czesław Miłosz napisał w latach 1945-1951 oraz w okresie drugiej wojny światowej. Wiele z tych tekstów było dotychczas rozproszonych w trudno dostępnych polskich oraz obcojęzycznych czasopismach i będą dla czytelnika niemałą niespodzianką.