Kocia kawiarnia

,, Zaakceptuj siebie taką, jaka jesteś, a nie będziesz potrzebowała aprobaty ze strony innych".

,, Znacznie lepiej zająć się tym, co robisz, nawet jeżeli to tylko spanie, niż martwić się rzeczami, które być może nigdy się nie wydarzą".

Oj tak mało jest cudownych książek z duszą, gdzie bohaterzy zmagają się ze swoimi słabościami. Rozpoczynając tą lekturę nie spodziewałam się, że odczuję tyle rodzajów szczęścia. Rozdziały są krótkie i każdy z nich przedstawia początek i koniec pewnego etapu. Czytamy o bohaterce, której oszczędności się kończą i dokładnie czujemy ten smutek z tego powodu. Wiemy dlaczego w poprzedniej pracy jej się nie układało, dlatego tym bardziej rozumiemy jej lęk. Jej humorek nieco upada na myśl o tym, że prawdopodobnie niedługo nie będzie miała gdzie się podziać. Wielką nadzieją na wyjście z problemu okazuje się propozycja pracy. Podobało mi się, że miała tutaj kogoś bliskiego, kto pomyślał o niej, kiedy była w potrzebie. Jednak choćby i praca była lekka, to my wiemy jak wiele kosztuje ją strachu i stresu. Nie spodziewała się, że będzie pracowała w miejscu, gdzie prawie wszędzie widuje koty. Jej pracodawczyni doceniła jej dobre serce, choć zwróciła jej uwagę na fakt, skąd bierze się jej lęk przed kotami. Kolejną miłą rzeczą było to, że pomagała jej się przemóc pokonać jej lęk, choć nigdy nie powiedziała jej tego wprost. Nie jestem pewna, ale istnieje szansa, że wiedziała o jej problemach finansowych, bądź zwyczajnie pisarka dobrała jej tu dobrą duszyczkę. Podobno ktoś z góry stawia na naszej drodze Anioły, tylko my ich nie dostrzegamy. Można nawet powiedzieć, że z pomocą przyszły jej same kotki, które nauczyły jej wiele rzeczy. Dwie ważne sprawy zostawiłam wam w cytatach. Wracając do pracy naszej postaci, musi ona zachęcić kupujących do adopcji kociaków. Obie wiedzą, że potrafią być niesforne i niezwykle bystre. Czy jednak uda im się kogoś oczarować? Nasza bohaterka niekiedy podkreśla swój już nie młody wiek, jednak czy istnieje szansa, by wśród swojego strachu odnalazła miłość? Czy możliwe jest, by nie tylko kotki wymagały tutaj opieki? Naprawdę nie spodziewałam się, że ta książka tak mi się spodoba. Jest przepełniona ciepłem , pokazuje walkę ze swoimi słabościami i daje nadzieję na szczęście. Nie ma ograniczenia wiekowego dla którego ma ono istnieć. Każdy zasługuje na radość, pracę, do której pójdzie się z przyjemnością i uczucie, że jest się komuś potrzebnym.

O kotach mogę czytać, pisać, mówić… koty to od dwóch lat mój świat i przyznam szczerze, czuję się w nim rewelacyjnie!

Zobaczywszy „Kocią kawiarnię” moje serce fiknęło koziołka i wiedziałam, że nie mogę przejść obojętnie obok tej pozycji, niczym mruczek koło miski pełnej przysmaków.

Mieliście kiedyś okazję odwiedzić kocią kawiarnię? Ja tak. Mieszkałam wtedy jeszcze w Gdańsku. Pamiętam… zdziwiłam się, że trzeba zdezynfekować ręce i przed wejściem usłyszeć kilka zasad panujących w środku ale szybko dotarło do mnie, że hej, przecież to logiczne! A wręcz potrzebne!

To był miły wypad na kawę. I tak samo będę wspominać historię opisaną w tej książce.

Jeśli zastanawiacie się, czy to poradnik, to odpowiem: i tak i nie. Bo jest to powieść, która niesie ukojenie, ale przypomina nam, czym jest życie. Ma mnóstwo mądrości i kociego przesłania. Czy można być jak kot? Czy te mądre zwierzęta mogą nas czegoś nauczyć?

Oczywiście, że tak. Każde zwierze może, a jeśli tylko macie któreś w swoim otoczeniu, to doskonale to wiecie ;).

Główną bohaterką jest Nagore, która… boi się kotów. Niemniej jednak postawiona pod ścianą podejmuje się oferowanej i bardzo dobrze płatnej pracy.

Jak zmieni się jej życie? Bo bądźmy szczerzy. Zmieni się.

Książka jest tak urocza i tak przyjemnie napisana, że czytanie jej było dla mnie jak ciepły, puchaty kocyk, którym otulacie się w jesienne dni. No albo jak mój Drizzt, który leży mi na kolanach nawet podczas pisania tej recenzji <3.

Przeczytajcie. Dajcie w prezencie kociarzom i tym co kotów nie lubią. Piękna historia, po którą naprawdę warto sięgnąć.

P.S ta okładka!! Jest nietypowo wykonana co mega sobie cenię ;). W dotyku jej faktura jest lekko szorstka. Nie wiem jak to odpowiednio określić, ale zdecydowanie jest super ;).

Jeśli jesteś na życiowym zakręcie i nie wiesz, co zrobić, aby być w końcu szczęśliwym, to Kocia Kawiarnia jest dla Ciebie. Każdy z nas ma takie momenty, gdy jest mu ciężko. Każdy ma swoje demony, z którymi walczy. Czasem potrzebujemy wysłuchania albo leżenia pod kocem. Ale są chwile, w których to książka Cię otuli.

I to będzie właśnie Kocia Kawiarnia.

„- Co to jest ikigai? – zapytała zaciekawiona Nagmore.

– To japońskie słowo na określenie czegoś, co dodaje ci skrzydeł i sprawia, że codziennie rano masz ochotę wstawać z łóżka, że chce ci się żyć…”

Choć to filozoficzna opowieść, nie chciałabym, aby skupiała się na kryzysie wieku średniego, na słynnej granicy „40”, w którą wkroczyła bohaterka. Ta książka nie jest zależna od wieku, a od doświadczenia i momentu życiowego. „Nie potrzebujesz siedmiu żyć. Możesz być szczęśliwym w tym”. Nagore nie ma pracy, nie ma celu, nie ma perspektyw. Miała być w końcu „ta dorosła”, która utrzyma się bez pomocy rodziców. Jak wielu z nas nie potrafi zdefiniować, czym jest dla niej szczęście. Bo czy Ty potrafisz odpowiedzieć: czym jest dla Ciebie szczęście? W wyniku pewnych okoliczności dostaje prace w kociej kawiarni. Jest tylko jedno „ale”: nienawidzi tych zwierząt. Kocie serenady przerywają jej drogocenny sen, a co dopiero mówić o odnalezieniu wspólnego języka… Jednak okazuje się, że od kotów można nauczyć się wiele i wspólnie zdefiniować:

Czym jest dla nas szczęście.

„Czuła, że wpadła w egzystencjalną czarną dziurę, która nieubłaganie wciąga ją coraz głębiej.”

Zakochałam się w powolnym klimacie upalnej Barcelony, gdzie kawa ma wyjątkowy smak w akompaniamencie mruczenia i odgłosów leniwego przeciągania się. Cudownie jest obserwować, jak zmienia się podejście głównej bohaterki, jak dojrzewa, odkrywa siebie i walczy o każdy następny dzień. Ta opowieść ma dawać nadzieję na: szczęście, miłość, przyjaźń, odnalezienie własnej drogi. Ma niesamowity azjatycki klimat, takiej mądrości w słowie, a jednocześnie oszczędności w ładunku emocjonalnym. Każdy fragment jest tu ważny, każdy kot ma swoją funkcję. Kojarzy mi się to z opowieściami, które skrywają w sobie morał. W tej króciutkiej historii skrywa się wiele cytatów, mądrości, a każdy z nas może wziąć coś dla siebie.

Kocia kawiarnia to miejsce odkryć.

„Koty udzieliły mi ważnej lekcji – powiedziała Yumi na zakończenie prezentacji. – Zaakceptuj siebie taką, jaka jesteś, a nie będziesz potrzebowała aprobaty ze strony innych.”

Warto dawkować sobie historie, może nawet wybrać się samodzielnie do takiego miejsca i zobaczyć na własne oczy, z czym zmagała się główna bohaterka. Zwolnić. Zastanowić się, co Tobie daje szczęście. Może wcale nie lubisz swojej pracy? A może potrzebujesz coś zmienić w swoim życiu? Podczas poznawania historii Nagore sam sobie zadasz pytanie: co daje mi szczęście? Czy jestem szczęśliwy? Co mogę zmienić, aby było MI lepiej? Kocia kawiarnia namawia do zdrowego egoizmu, do podróży w głąb siebie. Ta książka jest świetna na prezent, zwłaszcza dla osób wrażliwych, które potrzebują zwolnić i docenić to, co mają tu i teraz. Od Kociej kawiarni uśmiech sam pojawia się na twarzy, a w serduszku jest jakby cieplej… A to przepiękne wydanie! Ta cudowna wyklejka! Sprawdźcie sami!

„Dobra książka, gorąca herbata i kot na kolanach… Czego więcej potrzeba do szczęścia?”

Nagore to czterdziestoletnia kobieta, która niedawno rozstała się z partnerem, straciła pracę, a także pomysł na siebie. Postanawia przeprowadzić się do Barcelony, by tam zacząć nowe życie. W związku z brakiem oszczędności i perspektyw zawodowych, przyjmuje ofertę pracy w kociej kawiarni, mimo że tak naprawdę nie znosi kotów. Wkrótce okazuje się jednak, że te urocze, mądre stworzenia mogą dać kobiecie kilka ważnych życiowych lekcji.

,,Kocia kawiarnia" to książka, podczas czytania której czułam się bardzo zrelaksowana. Autorka przeniosła mnie do niezwykłej, urokliwej kawiarenki w słonecznej Barcelonie i przyznaję, że świetnie się tam bawiłam.

To powieść krótka i prosta, ale też piękna w swoim przekazie, a jej fabuła jest nieskomplikowana i przyjemna w odbiorze.

Bardzo podobał mi się pomysł osadzenia akcji w kociej kawiarni. Każdy z jej mieszkańców miał bowiem do przekazania coś bardzo ważnego.

Wątek romantyczny był uroczy, choć nie zaangażowałam się w niego jakoś szczególnie. Chciałbym bliżej przyjrzeć się rozwojowi relacji Nagore i jej nowego wybranka.

Podsumowując, jest to pozycja obowiązkowa dla wielbicieli kotów, kawy i Barcelony

Nagore po raz kolejny znajduje się na życiowym zakręcie. Nie ma oszczędności, pomysłu na siebie, a jej ostatni związek właśnie się rozpadł. W akcie desperacji przyjmuje pracę w kociej kawiarni w Barcelonie, choć nie znosi kotów i kociarzy!

Czy wśród puchatych futer i głośnych miauków odnajdzie wreszcie szczęście?

To, co na początku ją przeraża, w miarę upływu czasu staje się przemieniającym doświadczeniem. Od każdego z siedmiu mieszkańców kawiarni Nagore dostaje wyjątkową lekcję. Może nawet dzięki nim wreszcie się zakocha (o zgrozo, w kociarzu!)?

Czasem zdarzają się cuda, zwłaszcza jeśli w pobliżu jest kot!

"Kocia kawiarnia" jest debiutancką powieścią autorki, a jak już wiecie lubię i często sięgam po debiuty, dlatego też nie mogłam przejść obojętnie obok tego tytułu, dodatkowo do sięgnięcia po tą książkę zachęcił mnie ciekawy opis i wszechobecne tam koty. Jeśli chodzi o mój stosunek do tych zwierząt, to przyznaję się bez bicia, że wcześniej nie przepadałam za kotami, jednak kiedy zauważyłam, że mój autystyczny synek Janek bardzo lubi obcować z kotami nie było innego wyjścia jak przygarnąć malucha, teraz po ponad roku od tamtego momentu mamy już dwa koty! Ale wracając do książki...'

Styl i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki, prosty i przyjemny, co sorawia, że książkę czyta się z zaciekawieniem i bardzo sprawnie, ze względu na swoją objętość "Kocia kawiarnia" jest idealną lekturą na jeden wieczór. Fabuła książki jest ciekawie nakreślona, dobrze poprowadzona i bardzo przewidywalna, ale wcale a wcale nie odbiera to radości z czytania. Bohaterowie tej powieści zostali ciekawie wykreowani, ale moim zdaniem w szczególności na uznanie zasługuje prezentacja siedmiu kotów, z których każdy jest inny, ma swoje określone zachowania, zwyczaje. Naprawdę miło było obserwować razem z główną bohaterką te zwierzęta, to właśnie one pomogły Nagore wyciągnąć pewne wnioski dotyczące jej życia. "Kocia kawiarnia" to urocza, niezobowiązująca i pełna ciepła opowieść o odnajdywaniu siebie, swojego miejsca na ziemi, miłości i kotach rzecz jasna, idealna dla miłośników "sierściuchów" i nie tylko. Polecam! Moja ocena 8/10.

To lektura niczym welurowy fotel. Z tych miękkich, w które się zapadasz wieczorem i nagle dostrzegasz, że czas spać. Ale że już? A tak jest, kiedy rozpływasz się w lekkości i przyjemności, więc nie spodziewajcie się tu ciężkich głazów, literackości hard level i egzystencjalnych analiz, choć weźmiecie coś dla siebie. Za to spodziewajcie się kotów wiele i sporo filiżanek kawy, ale też jeszcze więcej!

Gdy o nieoczywistej porze dostajesz wiadomość sms z banku, wiesz, że to nie zwiastuje dobrego, bo raczej nikt nie chce ci uroczyście przekazać, że zasoby Twojego konta nagle się rozmnożyły (a szkoda). Czterdzieste urodziny nieubłaganie się zbliżają, a ty jakoś tak nijako. I te łkające pod domem koty - mistrzowie zakłócania snu. Wiem z autopsji, bo kiedyś pomyliłam je z płaczącymi dziećmi. Przejęły mnie, bardzo. Musiałam sprawdzić.

Nagore miała zielone oczy i czuła jakby ktoś spuścił z niej powietrze. Bezlistne drzewo w czasie burzy, tak, to najlepiej oddawało chwiejną konstrukcję jej istnienia. Bez pracy, a przecież już powinna statecznie reprezentować swój wiek (choć kto tak powiedział?). Z noszonymi w sobie mikroobrazami na kapslach - zapowiedziami nadciągającej londyńskiej zdrady. Bez perspektyw, którymi mogłaby epatować na lewo i prawo (niektórzy tak mają). Aż zjawiła się ona - Japonka Yumi z marzeniem stworzenia kociej kawiarni w Barcelonie (tak, tak, miau!!). Aż zjawiły się się one. Zwitki, ogonki, puszyste futerka i wąsy w kawie. Szukające domu - bliskości, która daje bezpieczeństwo. Nie wszystko było gładkie jak tafla lodu. Prawdę mówiąc, zaczęło się jak po grudzie. Na szczęście przebrnąć się udało, bo czasem trzeba się wysilić, żeby nie ugrzęznąć w zastanej rzeczywistości.

Historia o tym, że szare dżinsy i stare wygodne buty nie wykluczają tego, że idzie nowe. Że czasem trzeba zadowolić się kubkiem kakao jako imitacją urlopu. A wszystkie katastrofy, "ja już nigdy" i "ja już zawsze" nie oznaczają prawdziwego końca. Mogą być tylko sygnałami alarmowymi - impulsem do zmian. I to pytanie, w wierszach i między nimi, czy jest w Tobie wola życia? Na to każdy musi odpowiedzieć sobie sam. Pocieszające jest to, że nawet odpowiedź negatywna może zmienić kierunek. Jak wiatr.

Koty, szczególnie wyjątkowa siódemka o charakterystycznych osobowościach, jak choćby rudy Likier, Smokey ulatująca niczym dym czy Shere Khan miłośnik (denerwowania) psów, stają się tu nienachalnymi nauczycielami. To przez ich życiowe lekcje, podane prosto i bez intelektualnych zawiłości, tu wędrujemy. Bo my - ludzie "tak bardzo przywykliśmy do działania, że oduczyliśmy się bycia", a koty nam przypominają jak to się robi. To one wybierają człowieka, nie odwrotnie. Dzięki nim, główna bohaterka zaczyna rozumieć, że drzemka ma zbawienne działanie, warto być elastycznym, ale tylko sobą, a brak ciekawości to umieranie. Dzięki nim odkrywa siebie. Krok po kroku. A może nie tylko siebie?

Pojawia się też mały domek z ogrodem niczym dżungla, a w nim uroczy staruszek, z ogromną miłością do epistolografii i jego motto. "Dobra książka, gorąca herbata i kot na kolanach...Czego więcej potrzeba(...)?"

Bo czy naprawdę czegoś?

Ten motyw wprowadził więcej głębi do minimalizmu tej lektury. Ujął. Skupił moje myśli na tym, co liczy się naprawdę i jak drobne gesty mogą zmieniać bieg wydarzeń. Banał? Niech będzie, biorę go ze sobą, szczególnie w tę jesienną zadumę.

Prostolinijna to opowieść z niezawiłym, oczywistym językiem. Ciepła, przytulna, urocza - jak maleńkie kocie kłębuszki i pyszczki, które będzie okazja zobaczyć. Do tego ten hiszpański powiew, który ma się z tyłu głowy. Taka, gdy chce się przestać myśleć zbyt wiele i dać odpocząć umysłowi. Gdy ma się dość trudnego, a chce się znaleźć lekkie, choć nie puste. Gdy jest się kociarzem lub nawet nie lubi się kocich miauków. Sami zobaczycie ? Mniejszy format książki i struktura okładki, zachęcają. Najpierw do wrzucenia do torebki, bo się zmieści, potem do wzięcia w dłonie, bo ma wdzięk.

Na koniec zapamiętajcie, "sort" po katalońsku znaczy "szczęście", a "ikigai" po japońsku "cel życia". I obu, nieważne w jakim języku, poszukiwać warto. Bo możemy mieć siedem żyć, ale co z tego jeżeli nie przeżyjemy ani jednego?

Żyjmy bardziej. Na ile możemy. Nie więcej.

___________

"Proszę,

użycz mi pogody ducha,

abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić,

odwagi, abym zmieniał to, co mogę zmienić

i mądrości, abym odróżniał

jedno od drugiego" (fragment książki) www.zyj-bardziej.pl

Czy mamy tutaj kociarzy? Jeśli lubicie miauczące, puszyste kuleczki, to ,,Kocia kawiarnia" koniecznie musi się znaleźć w waszych biblioteczkach! Książka jest uroczą, klimatyczną przygodą pełną puchatych futerek. Lekturę czyta się błyskawicznie, a czas z nią spędzony jest niezwykle przyjemny!

,,Kocia kawiarnia" jest uroczą, zabawną i pouczającą historią. Książka jest idealnym rozwiązaniem, kiedy chcecie odpocząć po ciężkim dniu. Świetnie napisana, wciągająca i rozczulająca opowieść jest cudownym ,,poprawiaczem" humoru.

Polecam ,,Kocią kawiarnie" dla miłośników kotków. Historia oczarowuje czytelnika nie tylko swoją słodkością, ale również ciekawostkami o miauczących futrzakach. Powieść rozweseli czytelnika oraz sprowadzi na niego błogi spokój. Warto zwrócić szczególną uwagę na rady siedmiu kotów, które mają w sobie niezwykłą mądrość. Dodatkowo, lektura jest wykonana z największą starannością. Zarówno okładka, jak i wklejka rozczulą czytelnika!

„Zabija nas raczej brak ciekawości. Ktoś, kto zrezygnuje z wyobraźni, kto nie liczy już na to, że wydarzy się coś nowego, kto nie wychodzi poza swoją sferę komfortu, zaczyna umierać”.

Trzeba przyznać, że coś ma w sobie ten cytat. Gdyby nie ciekawość, wiele rzeczy by nas ominęło i stalibyśmy w miejscu.

„Kocia kawiarnia” to przesympatyczna, pełna humoru historia, o tym, że nie trzeba być kotem, który ma siedem żyć by być szczęśliwym. Wystarczy nam to jedno, które mamy. Przykładem tego jest Nagore, która ma prawie 40 lat, nie ma pracy, pieniędzy, chłopaka. Ma za to długi i koty za oknem, które nie pozwalają jej spać. Bohaterka boi się również tych zwierząt. Jeden z kotów w dzieciństwie podrapał jej twarz i od tamtej pory serdecznie ich nienawidzi i omija szerokim łukiem. Los jednak zakpił z niej. Pewnego dnia dzwoni do Nagore jej koleżanka z wiadomością, że znalazła jej pracę u Japonki, która przeprowadza się do Barcelony, gdzie chce otworzyć kawiarnię. Jest jeden problem. Nie jest to zwykłe miejsce, gdzie podaje się kawę i ciastko. Znajdują się tam również koty. Yumi, szefowa chce by zachęcić klientów do adopcji kotów oraz do przygarniania nowych.

Czy Nagore przezwyciężyła strach przed kotami? Czy nauczyła się rozpoznawać sygnały wysyłane przez kocie ogony, oczy i uszy? Kim jest Marc? Czy znalazła również miłość?

Książka jest niewielkich gabarytów. Czyta się ją bardzo szybko, ale nie tylko ze względu na ilość stron, ale również ze względu na lekkie pióro autorki, oraz spora dawkę humoru. Historia opisana przez Annę Solyom jest ciepłą historią, przez którą płynie się. Nie znajdziemy tutaj rozbudowanej fabuły czy zwrotów akcji, ale nie jest to minus tej książki. Wręcz przeciwnie. Czasami szuka się czegoś lekkiego i na jeden wieczór i „Kocia kawiarnia” właśnie jest taką książką. Historia Nagore daje również nadzieję, że po każdej burzy wyjdzie w końcu słońce.

Polecam miłośnikom kotów, Barcelony i „kawy z wąsami”.

Nagore po raz kolejny znajduje się na życiowym zakręcie i w akcie desperacji przyjmuje pracę w kociej kawiarni, chociaż nie lubi ani kotów, ani kociarzy.

To, co na początku ją przeraża, z biegiem czasu staje się wspaniałym doświadczeniem. Od każdego z siedmiu mieszkańców kawiarni Nagore dostaje wyjątkową lekcję.

Czy wśród puchatych futer odnajdzie wreszcie szczęście?

Nie jestem kociarą, ale gdy tylko zobaczyłam opis tej książki, bardzo chciałam ją przeczytać. Byłam ciekawa jakich lekcji mogą udzielić człowiekowi te poniekąd dzikie zwierzęta. I moja ciekawość została zaspokojona.

Ba, z kilkoma radami nie tylko się zgadzam, ale postanowiłam wziąć je sobie głęboko do serca. Jak tę, żeby zaakceptować siebie. Taką, jaką jestem. Panią nieidealną.

Żeby w wielu sytuacjach zachować spokój, co będzie dla mnie trudne, bo należę do tych impulsywnych, co najpierw robią, a potem myślą.

Ale ,przede wszystkim, bym nie marnowała czasu i energii udając emocje, których nie czuję.

Z wiekiem coraz bardziej zdaję sobie sprawę jak wiele rzeczy robiłam wbrew sobie i wyszłam na tym ,,jak Zabłocki na mydle". No ale cóż...

Czasu nie cofnę, siedmiu żyć też nie dostanę, więc postaram się wykorzystać to, które mam najlepiej jak się da.

A co do książki.

Jeśli szukacie lekkiej historii, może trochę infantylnej, ale z pewnością takiej, która da Wam uśmiech na twarzy i spokój, to zapraszam do czytania.

Na wstępie powiem, że nie spodziewałam się tego, co dostałam, ale dostałam doprawdy niezłą mieszankę wszystkiego co kocham, do tego udaną mieszankę!

Krótko i rzeczowo! Co tam znajdziemy?

Koty! O różnorodnych charakterach, ale wszystkie równie urocze! A w zasadzie kocią kawiarnię, stąd tyle czworonożnych przyjaciół. Podobało mi się częste podkreślanie jak powinno się zachowywać w takim miejscu - autorka wplotła nam do tej lekkiej historii również kocią edukację!

Barcelonę! Akcja dzieje się właśnie tam, kocham to miasto, więc każda wzmianka tamtejszych miejsc wywoływała u mnie radość, ale i tęsknotę...

Akcenty japońskie! To było dla mnie zaskoczenie! Właścicielka kawiarni jest Japonką i często przewijają się jakieś japońskie wzmianki, jak np. fragment o filmach Miyazakiego. A konkretnie o Podniebnej poczcie Kiki (ze względu na kota, który tam występuje).

No dobra, a teraz nieco szerzej...

Barcelona jest miastem marzeń, w tej książce jednak niespełnionych, Nagore to czterdziestolatka, której życie całkowicie się posypało i musi zaczynać od zera w nowym miejscu, a czy w takim wieku może na nią czekać szczęśliwe zakończenie, czy już tylko znośne, o ile jakiekolwiek?

Dziewczyna przeprowadza się do Barcelony by stanąć na nogi, jednak nic nie idzie zgodnie z planem, nie może znaleźć pracy, a na domiar złego w nocy nie może nawet spokojnie pospać ze względu na kocie koncerty. Straciła wiarę, że spotka ją coś dobrego, jednak jej przyjaciółka załatwia jej pracę tymczasową! W kociej kawiarni! Tylko jest jeden problem, Nagore nie lubi kotów, wręcz się ich boi. Jednak czy ma wybór? Dziewczyna podejmuje się pracy, która w krótkim czasie jeszcze bardziej wywróci jej życie do góry nogami, a to wszystko za sprawą bezdomnych mruczków.

Tak, cytując okładkę jest to książka dla miłośników kotów, kawy, Barcelony, ale również dla miłośników Japonii! Co może nie być takie oczywiste!

Nie tak dawno temu rozmawiałam z pewną osobą na temat tego jak bardzo lubię prostotę w wielu japońskich opowieściach. Te historie są dla mnie pokrzepiające i magiczne, a właśnie są zwięzłe, proste i łatwe w odbiorze. Dla niektórych to za mało do zachwytu, z kolei mnie właśnie takie historie często urzekają, chwytają za serce.

W każdym razie. Ta książka nie jest japońska, a mam wrażenie jakby była! To właśnie ten typ opowieści, aż jestem w stanie założyć, że autorka musi mieć jakiś związek z japońską, kocią literaturą (może czytała i lubi?). Ta historia od razu skojarzyła mi się z tymi pokroju The cat who saved books oraz Before the coffee gets cold. Proste, pokrzepiające, wzruszające, mało wymagające. Dla jednych to plus, dla innych minusów.

Lecz jeśli tak jak ja lubicie takie ciepłe, proste historie rodem z Japonii to ta książka będzie niespodziewanym strzałem w dziesiątkę! KONIECZNIE TO CZYTAJCIE!

To jedna z tych historii, którą najchętniej sprezentowałabym wszystkim czytelnikom! A już zwłaszcza tym potrzebującym pokrzepienia i odbudowania wiary w siebie, nie jest wypełniona mądrościami, ale znajdziemy w niej nadzieję na lepsze jutro niezależnie na jakim etapie swojego życia się znajdujemy, ponieważ ono nie kończy się po przekroczeniu progu wiekowego. Zawsze się liczymy i musimy walczyć o własne pragnienia, nawet wtedy, a zwłaszcza wtedy, kiedy nie idą w parze z cudzą wizją naszego życia. Sporo w niej takich zalążków mocniejszych wątków, autorka po prostu ich nie rozwija, a pozostawia w tle do naszej interpretacji.

W tej książce podobały mi się także wszelkie kocie wstawki - jak się zachowywać wobec kotów, co może oznaczać ich zachowanie, jak i to jakie krótkie nauki dawały głównej bohaterce, a i ostatecznie podsumowanie tego wszystkiego na zakończenie przygody.

Dla niektórych może być to książka naiwna, dla mnie była lekka i przyjazna. Lektura na jeden wieczór. Z całego serca polecam!

WARTO! Ode mnie 7.5/10

Czy jesteś miłośnikami Barcelony, kawy i kotów? Lubicie czuć się dobrze, czytając książki? Czy uwielbiacie powieści, które poprawiają humor? To dobrze trafiliście. "Kocia kawiarnia" to bardzo ciekawa historia, w której "główną" rolę odgrywają koty, no dobra ludzie też. Jesteście ciekawi tej książki?

Nasza główna bohaterka stoi nad przepaścią swojego życia. Ma 40 lat i właśnie rozstała się ze swoim partnerem. Nie ma pracy. Czuje się nikomu niepotrzebna. Widzi marne perspektywy na swoją przyszłość. W akcie desperacji podejmuje ekstremalną pracę w pewnej kawiarni. Nie byłoby nic w tym dziwnego, gdyby nie jej paniczny strach przed kotami i kociarzami. Po prostu ich nienawidzi. Czy zmieni zdanie, gdy pozna pewną grupkę kotów w swoim nowym miejscu pracy? Czy któryś z nich skradnie jej serce i odmieni na zawsze jej życie? Czy wierzycie, że koty przynoszą szczęście i rzucają uroki? Z tego, co ja wiem, to koty potrafią wykryć choroby.

Biorąc do ręki "Kocią kawiarnię" nie byłam świadoma, że otrzymam tak ciepłą historię, która przyczyni się do mojego śmiechu i łez. Wczułam się w losy naszej bohaterki. Powieść należy do tych nieodkładanych i "must have". Idealna opowieść na długie i chłodne jesienne wieczory. Cudownie poprawia humor. "Kocia kawiarnia" to idealna obyczajówka.

Wielkie brawa dla Anny Sólym. Podoba mi się jej styl pisania. Stworzyła wyjątkową i przewrotną historię. Ta powieść została przetłumaczona na 8 języków. Nie dziwię się temu.

Jeżeli macie ochotę przeczytać lekką historię bez zbrodni w tle, to serdecznie zapraszam do przeczytania "Kociej Kawiarni".

Z całego serca polecam tę powieść, mommy_and_books.