Kazania Sejmowe

Kazania sejmowe ks. Piotra Skargi są klasyką polskiej publicystyki. Autor – kaznodzieja z czasów Zygmunta III Wazy – żywo zainteresowany sytuacją polityczną Rzeczypospolitej wygłaszał swoje kazania na posiedzeniach parlamentu. Skomponowane jako przemyślany cykl utworów dają wiarygodny obraz stanu kraju, problemów, z którymi się borykano, zagrożeń oraz ukazują przemyślany program polityczny ks. Skargi. Kompozycja Kazań nawiązuje do klasycznych oracji – znajdziemy w nich wzorcowe przykłady argumentacji, polemiki, wysuwania wniosków i podsumowań. Bogactwo językowe idzie w parze z mnogością poruszanych przez Skargę problemów. Lektura niezwykle ważna dla każdego Polaka.

Dokąd - W mroku nie skryjesz się Alleluja w nas Boski plan Prowadź mnie Panie Płacze dziś dzień Jesteśmy gospel-rockową grupą muzyczną wyrażającą chwałę Panu i radość z grania konkretnej, gitarowej muzyki

„Książka Romana Konika druzgoce kłamliwą czarną legendę świętej Inkwizycji, stworzoną przez libertynów i jakobinów doby Oświecenia, a później usilnie podtrzymywaną przez lewicowe salony Zachodu. Dzięki tej książce Polacy mogą poznać prawdę o świętym Oficjum. Za co autorowi należą się podziękowania” – Waldemar Łysiak.

Każda kolejna epoka stawiała przed Kościołem nowe wyzwania. Autor opisuje, jak reagował ogół katolików, a także papiestwo i w ogóle hierarchowie, na nowe prądy filozoficzne, doktryny, ideologie, na nowe style życia, mody i trendy w sztuce. Równolegle do rozważań słownych, toczy się w tej książce historyczna opowieść za pomocą obrazów. Jest tu ponad 600 (!) ilustracji opatrzonych obszernymi podpisami-komentarzami, które dopowiadają to, czego samo słowo wyrazić nie potrafiło. Wśród tych znakomitych świadectw minionych dziejów są dzieła najwybitniejszych twórców architektury, malarstwa czy rzeźby, takich jak Michał Anioł, Peter Rubens, Rembrandt albo Wit Stwosz. Rozdział XII autorstwa polskiego historyka Kościoła, ks. prof. Jacka Urbana (Papieska Akademia Teologiczna w Krakowie) to znakomite uzupełnienie rozważań szwajcarskiego dominikanina, podkreślające wkład polskiego katolicyzmu do spuścizny Kościoła powszechnego.

Kopie skrzydlatych jeźdźców dosięgną cię, zanim zdążysz zrobić im jakąkolwiek krzywdę. Jeśli przetrwasz pierwszą szarżę, Polacy zaatakują ponownie. Nie obronisz się, nawet jeśli masz piętnastokrotną przewagę. A jeśli jest was stu na jednego husarza? Nie atakuj. Przegrasz. Najskuteczniejsza jazda w dziejach świata powstała na naszej ziemi. Przez 300 lat broniła Rzeczpospolitej. Stanowiła jej kluczową siłę ofensywną i decydowała o jej najwspanialszych zwycięstwach. Na polach bitew wzbudzała strach i podziw. Choć zwykle mierzyła się z kilkukrotnie liczniejszym przeciwnikiem, niewielu potrafiło stawić jej czoła. Jaka naprawdę była polska husaria? W czym tkwił fenomen jej zabójczej skuteczności? Jak wyglądali husarze? Jak walczyli i co robili, gdy przeciwnika nie było w pobliżu? Czemu ich czas bezpowrotnie minął? Husaria obrosła legendami, jednak jej prawdziwa historia jest dużo bardziej niezwykła.

Publikacja ta to jedna z najsłynniejszych antyutopii w literaturze XX wieku. Przedstawiona w powieści Huxleya wizja przyszłego społeczeństwa, które osiągnęło stan całkowitego zorganizowania i zrealizowało ideał powszechnej szczęśliwości, jest wizją przerażającą. W roku 2541 (czyli w 632 roku nowej „ery Forda”) obywatele Republiki świata powstają w rezultacie sztucznego zapłodnienia i klonowania. Od niemowlęcia poddawani są wszechstronnemu psychologicznemu i biologicznemu warunkowaniu – po to, by w wieku dojrzałym stać się cząstkami kastowej społeczności, złożonej z pozbawionych wyższych uczuć ludzkich automatów. Czy ten „wspaniały świat”, w którym dominują seks, prymitywne rozrywki, narkotyk soma, jest tylko zrodzoną w wyobraźni pisarza fantasmagorią?

Kiedy rok temu redaktor naczelna „Zakazanej Historii” i ulubiona publicystka „Warszawskiej Gazety” Aldona Zaorska, opublikowała tytułowy artykuł w wyżej wymienionym czasopiśmie pt. Poznaj ich prawdziwe nazwiska, był to najlepiej sprzedany numer „Zakazanej Historii”. Teraz ukaże się książka pod tym samym tytułem. Autorka z właściwą sobie swadą opisuje osoby i powody, dla których po wojnie tak wielu ludzi zaczęło posługiwać się nowymi, przybranymi nazwiskami oraz co chcieli ukryć, zmieniając je i jaki mieli wpływ na naszą powojenną historię.

Wielki brat patrzy – to właśnie napisy tej treści, w antyutopii Orwella krzyczące z plakatów rozlepionych po całym Londynie, natchnęły twórców telewizyjnego show „Big Brother”. Czyżby wraz z upadkiem komunizmu wielka, oskarżycielska powieść straciła swoją rację bytu, stając się zaledwie inspiracją programu rozrywkowego? Nie. Bo ukazuje świat, który zawsze może powrócić. Świat pustych sklepów, permanentnej wojny, jednej wiary. Klaustrofobiczny świat Wielkiego Brata, w którym każda sekunda ludzkiego życia znajduje się pod kontrolą, a dominującym uczuciem jest strach. Świat, w którym ludzie czują się bezradni i samotni, miłość uchodzi za zbrodnię, a takie pojęcie jak „wolność” i „sprawiedliwość” nie istnieją. Na świecie są miejsca, gdzie ten stan wciąż trwa. I zawsze znajdą się „cudotwórcy” gotowi obiecywać stworzenie nowego ładu, który od wizji Orwella dzieli tylko krok. Niestety, piekło wybrukowane jest dobrymi chęciami...

To nie była wojna jak inne. Od samego początku nie miała polegać na walce z polską armią, ale głównie na masowym terrorze ludności cywilnej. Pierwsze bomby w Wieluniu nie spadły na żaden obiekt militarny, ale na prywatne domy, szpital, kościoły. Niemcy w latach 1939-1945 wymordowali, najczęściej bestialsko, ponad 6milionów obywateli II Rzeczypospolitej. Naszych rodziców i dziadków, wujków i ciotki wywozili masowo na roboty przymusowe w głąb Rzeszy; była to praca niewolnicza. Terroryzowali i poniżali Polaków, więzili, torturowali i zabijali ich w obozach koncentracyjnych, a także w gestapowskich kazamatach. Zniszczyli setki polskich miast i tysiące wsi, które nie były żadnymi celami wojskowymi. Zrabowali i wywieźli do Rzeszy nasze skarby narodowe, dzieła sztuki, aktywa bankowe, zakłady przemysłowe, wyposażenia kościołów i domów prywatnych. Grabili wszystko, co się dało. Uprowadzili do Rzeszy w celu zniemczenia 200 tysięcy polskich dzieci. Wiele bezcennych polskich zabytków, skarbów kultury, największe archiwa i biblioteki spalili celowo, nie w wyniku żołnierskich walk. Te niemieckie zbrodnie nigdy nie zostały odpowiednio ukarane, a tylko nielicznych sprawców dosięgła ręka sprawiedliwości. O tym opowiada ta rozliczeniowa książka. Autorzy nie kończą jednak narracji na II wojnie światowej. Opisują też dzisiejsze relacje polsko-niemieckie, które są zakłamane i to głównie z winy naszego sąsiada zza Odry, choć nie bez udziału funkcjonującego w Polsce obozu zdrady. Prezydent Niemiec Frank-Walter Steinmeier 1września 2019 r. powiedział: „Proszę o wybaczenie historycznej winy Niemiec, biorę na siebie za to pełną odpowiedzialność”. I zaraz dodał: „Chcemy zachować ducha pojednania, zachować drogę wspólnego rozwoju i iść nią dalej”. Polacy są wdzięczni za te słowa, ale odpowiedzialność nie może kończyć się na słowach. Niemcy są od wielu lat wyjątkowo bogatym krajem, a stały się takie głównie dzięki grabieżom dokonanym podczas II wojny światowej na terenie całej Europy, a w Polsce w szczególności. Życia ludzkiego nie da się zwrócić, ale sprawiedliwość nakazuje w pełni zadośćuczynić przynajmniej za zagrabione lub zdewastowane mienie – tego nie zrobiono do dziś. W ostatnich trzech dziesięcioleciach polityka Republiki Federalnej Niemiec wobec wolnej już Polski była tyleż bezwzględna, co cyniczna. Prezydent prosi, co prawda, o wybaczenie, ale niemieckie mass media od dawna szydzą z Polaków, zakłamują prawdę o wojnie, relatywizują winę albo w ogóle zwalają ją na ofiary swej agresji. Książka prof. Wojciecha Polaka i dr hab. Sylwii Galij-Skarbińskiej Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie jest dramatyczną, miejscami aż wstrząsającą, panoramą trudnych relacji polsko-niemieckich po 1939 r. – aż do dziś. Na końcu znajdziemy rozważania na temat perspektyw naszych sąsiedzkich relacji, które powinniśmy ułożyć na zasadach partnerskich. W tym jednak celu konieczne są rozmowy i rokowania w sprawach gospodarczych, politycznych i kulturalnych, w tym także kwestii reparacji wojennych, szerzenia w Niemczech nastrojów antypolskich, zabierania przez organy państwa niemieckiego dzieci polskim rodzicom, dyskryminacji polskich firm i przedsiębiorstw, sytuacji ludności polskiej za Odrą, w tym nieustannej odmowy nadania jej statusu mniejszości narodowej. Punktem wyjścia do uczciwego dialogu musi być jednak stan realny, a nie zakłamana iluzja. Ten punkt wyjścia znajdziemy właśnie w tej książce.

Poszukiwanie skarbu to świetna zabawa! Lilly, Albert i Magnus to paczka przyjaciół, którzy miewają niesamowite przygody. Za pomocą magicznego tunelu młodzi odkrywcy cofną się w czasie do… starożytności! Potem przeniosą się do XIX wieku, aby pomóc słynnemu archeologowi, Heinrichowi Schliemannowi, w poszukiwaniu skarbu antycznej Troi. Jakie przygody spotkają ich po drodze? I czy uda się im znaleźć zaginiony skarb?

Generał Rozwadowski padł ofiarą „bitwy o prawdę”. Zarówno przed wojną, jak i obecnie większość historyków uznaje, że to Piłsudski jest ojcem zwycięstwa, tak samo uważa ogół Polaków. Rozwadowski nigdy nie chciał pozbawiać Piłsudskiego wawrzynu zwycięzcy, ale jednocześnie uważał, że to zwycięstwo było rezultatem wysiłków całego narodu, całej armii i generalicji. Sprzeciwił się dopiero wtedy, kiedy Piłsudski ogłosił, że wygrał sam. W tej walce o prawdę nie miał większych szans, bo przeciwko niemu zastosowano brutalną siłę i potwarz. Tylko niewielu wiedziało, jak wielka była jego rola w warszawskim zwycięstwie.

Współczesny poganin może więc w dowolny sposób interpretować starożytne tezy, komponować własną wiarę z elementów dowolnie wybranych z najróżniejszych tradycji, a nawet stwarzać swoją religię od początku w sobie tylko wiadomy sposób i według własnych reguł. Rozróżnienia doktrynalne czy etyczne nie są istotne. Łączy je obcość, a nawet wrogość wobec chrześcijaństwa. Obecnie na nowo rozpaliła się debata nad znaczeniem pogaństwa i szamanizmu, zwłaszcza po słynnym tzw. Synodzie Amazońskim. Bałwochwalstwo i synkretyzm religijny zdają się napierać na bramy Kościoła

Kazania sejmowe polskiego jezuity Piotra Skargi, kaznodziei króla Zygmunta III Wazy, zostały po raz pierwszy wydane w 1597 roku i należą do kanonu polskiej literatury politycznej. Zbiór ośmiu kazań jest wnikliwą analizą sytuacji I Rzeczypospolitej. Autor wypunktowuje trawiące Polskę choroby i płynące z nich zagrożenia. Prorocza zapowiedź upadku państwa jest uzupełniona programem jego przebudowy i szukania drogi naprawy kraju. Skarga opowiada się za wzmocnieniem władzy królewskiej, ograniczeniem bezkarnej i prowadzącej do anarchii samowoli szlacheckiej, zmniejszeniem roli sejmu, przeciwstawieniem się uciskowi chłopów i zadbaniem o większą sprawiedliwość społeczną, przywróceniem jedności religijnej w Polsce oraz zagwarantowaniem prymatu kościoła katolickiego, a także postuluje inne reformy często skierowane przeciwko ideom reformacyjnym. Kazania sejmowe Skargi, pomimo że nigdy nie zostały wygłoszone z ambony kościelnej i nie należą w ścisłym tego słowa znaczeniu do literatury religijnej, stały się wzorem dla późniejszego kaznodziejstwa polskiego. Dzieło to odznacza się sugestywną retoryką, kunsztem słowa i wielką żarliwością patriotyczną, a zawarte w nim wizje upadku Polski stały się podstawą wizerunku Skargi – natchnionego proroka.

Wśród książek na temat sakramentu pokuty ta wyróżnia się nie tylko tym, że napisał ją ks. Piotr Skarga - wielki kaznodzieja i teolog. Wydana w 1600 r. przypomina współczesnym, jak wielkie znaczenie ma pokuta w życiu katolika oraz zawiera tak często dziś zapominane prawdy na temat grzechu, kary i konieczności zadośćuczynienia. Jest to doskonały poradnik odpowiadający na pytanie: jak się dobrze spowiadać?