Jeden i liczba mnoga O materializmie historycznym i metafizyce unitarnej Leszka Nowaka

Emil Cioran (1911-1995), należy do najwybitniejszych i najbardziej kontrowersyjnych filozofów XX wieku. Swoim trudnym połączeniem pesymizmu (życie nie ma sensu, zakończenie go byłoby najlepszym wyjściem) z pragnieniem życia fascynował kolejne pokolenia. Brewiarz powstał w latach 1941-1944. Jest to ostatnia książka napisana przez autora po rumuńsku i pierwsza stworzona we Francji, w tym czasie bowiem Cioran emigrował już z Rumunii, gdzie się urodził i gdzie powstało po rumuńsku pięć jego innych książek. Po Brewiarzu wypowiadał się już tylko języku francuskim. Polski czytelnik (tak samo zresztą jak czytelnicy z innych krajów) znał Brewiarz w przekładzie z francuskiego. Na dodatek była to tylko część pierwotnego manuskryptu. Niniejsze wydanie jest tłumacze...

Przełożyła Krystyna Krzemieniowa [...] Skandal. Co to jest? Nie jest to świadomie poszukiwana przez surrealistów sensacja salonowa, ani dzika orgia w salach akademii. Tego rodzaju przyjemności można odczuwać wprawdzie i dziś, ale nie daje się już tak łatwo im ujść: dzisiejsi rozpustnicy muszą postępować bardziej po spartańsku, jeśli chcą tak gwałcić rozum, żeby i na potem coś pozostało... Seria: Terminus, tom 41

Imię greckiej poetki Bilitis to już wielka legenda. W kulturze starożytnej? W erotyce? W literaturze kobiecej? W każdej z nich. Uroku zaś i sensacji dodaje fakt, że ta starożytność powstała niemalże w naszych czasach, a ten światowy symbol kobiecej erotyki stworzył mężczyzna! Grecka kurtyzana Bilitis ukazuje się w trzech kolejnych wcieleniach: najpierw jako młodziutka pasterka, przeżywająca swe pierwsze doświadczenia miłosne z chłopakiem. Potem już w wielkim świecie, kiedy ogromna miłość na wyspie Lesbos, tyleż zmysłowa co głęboko i subtelnie uczuciowa, wiąże ją z drugą piękną dziewczyną. I wreszcie w zawodzie kurtyzany, bez niedopowiedzeń, ale też i bez cienia wulgarności, kiedy może ją kupić każdy mężczyzna. Wszystko to powołał do życia �...

Otoczenie książki stanowią obecnie różnorodne przekazy medialne, z którymi wchodzi ona w relacje, tworząc siatki wielowymiarowych powiązań, funkcjonujących de facto jako odrębne, złożone, wielomedialne teksty kultury. Procesy lektury przebiegają w kontekście różnych środków przekazu i kanałów komunikowania, które nigdy wcześniej w takim stopniu nie wpływały na samo funkcjonowanie i sposób użytkowania książki, a w konsekwencji na transformację mentalności czytelników. Jaki jest status książki w zmediatyzowanej kulturze konsumpcyjnej? Czy przestała być dominującym nośnikiem informacji oraz podstawową formą spędzania czasu wolnego? A może stale zajmuje znaczące miejsce podlegając rozmaitym wpływom nowoczesnych przekaźników i technologii, sama w s...

Autor książki w ośmiu zawartych w Pragnieniu Królestwa artykułach wykazuje, że Cieszkowski i Bierdiajew reprezentowali dwa istotnie różne oblicza mesjanizmu – podczas gdy dla pierwszego z nich charakterystyczny był mesjanizm, który stawia sobie doczesne cele i jest pełen wiary w możliwość ich zrealizowania, to cele, które wyznacza Bierdiajew, transcendują rzeczywistość doczesną i w tym znaczeniu jego mesjanizm ma charakter eschatologiczny, wyczekuje końca i patrzy na historię z perspektywy jej transcendentnego kresu, nie zaś – wewnątrz światowego spełnienia. Autor równocześnie wyraża przekonanie, że nie można żadnego z tych istotnie różnych stanowisk wyłączyć z tradycji mesjanistycznej, i dlatego mesjanizm da się scharakteryzować być może jedynie...

Sentymentalny powrót do czasów dzieciństwa i młodości Józefa Hena. Proza wysokiej próby, kronika trudnego czasu. „Historia się toczy i miele swoimi żarnami, określa, czasami bardzo tragicznie, losy ludzi; oni tam w niej są, żyją, trwają – jeśli mają szczęście – i, co najważniejsze, potem o tym opowiadają. Hen, dzięki swojej wrażliwości i utalentowaniu, w jakimś sensie do tej roli był powołany, ale też przygotowywał się do niej, ćwicząc pióro i wyostrzając obserwację. Przechodzenie z dzieciństwa w młodzieńczość, dorastanie jest tu pokazane w wielu wymiarach i poprzez doświadczenia o bardzo różnych, tak to nazwijmy, rozmiarach”. - „Polityka” „There can never again be a memoir of the lost Jewish world of interwar Warsaw to compare to thi...

Autor bardzo trafnie i poprawnie odczytał w tekstach Tomasza z Akwinu koncepcję intuicji intelektualnej tak w porządku poznania potocznego, jak też poznania teoretycznego. W książce spotykamy bogate nagromadzenie starannie dobranych tekstów na temat intuicji intelektualnej i jej funkcji w poznawaniu metafizykalnym. Dobrze została też uzasadniona teza głosząca, że rozumienie intuicji intelektualnej jako narzędzia poznawczego jest w tej koncepcji filozofii ściśle powiązane z rozumieniem bytu oraz rozumieniem samego człowieka. Autor bardzo słusznie zwrócił uwagę na kluczową rolę intuicji intelektualnej w budowie metafizyki, zwłaszcza w dochodzeniu do pierwszych zasad metafizykalnych, jak również w dochodzeniu do tez opisujących strukturę i przyczynowanie bytu.

„Każda osoba doświadcza, postrzega i interpretuje świat zgodnie ze swoim przeważającym poziomem świadomości. Przeszkody, które wydają się trudne czy nawet niemożliwe do pokonania na niższych poziomach wiadomości, omija się całkiem łatwo na wyższych”. Autor opisuje szczegółowo siedemnaście poziomów świadomości, omawiając dynamikę ego każdego z nich oraz pułapki i pokusy, które należy przekroczyć na drodze osobistego rozwoju. Przekraczanie poziomów świadomości powraca do badań przejawów ego oraz jego wrodzonych ograniczeń, jest źródłem szczegółowych wyjaśnień oraz instrukcji podpowiadających, jak te ograniczenia przekroczyć. W książce wyłonione zostają jasne zasady wspierające duchową ewolucję. W miarę przekraczania naszych barier staj...

W 1981 roku zmarł jeden z najbardziej niezwykłych nauczycieli duchowych naszych czasów, a może nawet całej ludzkości - Śri Nisargadatta Maharaj. W tej książce Robert Powell próbuje z dostępnych informacji wydobyć istotę nauk Maharaja i przedstawić jej rezultat w kategoriach, które są łatwo zrozumiałe i nie wymagają żadnej specjalistycznej wiedzy religijnej czy filozoficznej.

To, co niezwykłe, ma pomagać w celebrowaniu tego, co zwykłe. Rzut oka w stronę nieskończoności ma pomagać w patrzeniu na to, co skończone (...). Zadumanie się nad śmiercią ma pomagać w cieszeniu się życiem. Fragment wprowadzenia.

Ale w XXI wieku historia się nie skończyła, tak jak to obwieściło wielu proroków, historia bowiem zaczyna się ponownie. Istnieje pokusa pokonania demokratycznych mechanizmów i ich obejścia drogą szybkich manewrów stosujących przemoc w nieprzewidywalnej formie. W morzu globalizacji pływają organizacje finansowe, przemysłowe i po­lityczne o charakterze międzynarodowym, których ge­nealogie i koligacje stają się nieuchwytne. Zaczyna panować kosmopolityzm na niespotykaną skalę, opisywany dotąd w powieściach science fiction (…) W tych warunkach zamach stanu, przewrót polityczny, pod­stęp, wrogie przejęcie muszą nabrać nowego znaczenia. Zauważa się niebywały wzrost „pożytecznych idiotów”, „towarzyszy drogi”, którzy za pieniądze udowadniają każdą...

Korespondencja Marii i Tymoteusza Karpowiczów z Andrzejem Falkiewiczem i Krystyną Miłobędzką jest świadectwem trwającej ponad trzydzieści lat przyjaźni. Rozmowa twórców, których łączyły lektury, wrażliwość estetyczna oraz codzienne troski, daje wgląd w prywatną i literacką relację pomiędzy jej uczestnikami, a także obrazuje późnonowoczesną rzeczywistość po obu stronach Atlantyku. „Więc będziemy musieli zdać się na korespondencję. Otwartą. Antyliteracką” – pisał Karpowicz. Listy te – pełne emocji, zaskakująco szczere, anty- i arcyliterackie zarazem – odsłaniają warsztat pisarski jednych z najciekawszych twórców polskich XX wieku oraz ukazują ewolucję ich poglądów na literaturę, sztukę i filozofię.

Eksperymentalna powieść Andrzeja Falkiewicza, jednego z najoryginalniejszych krytyków literackich i myślicieli, wydana została po raz pierwszy w 1998 roku. Proza ambiwalentna, trudna do przyporządkowania gatunkowego, nazywana zbeletryzowanym, „ufikcyjnionym” esejem, traktatem metafizycznym, powieścią w listach, czy też wpisującym się w tradycję (neo)awangardy utworem autotematycznym. Ledwie mrok to opowieść młodej, początkującej aktorki, która ulega wypadkowi i dla której pobyt w szpitalu i rehabilitacja stają się przede wszystkim doświadczeniem wywłaszczenia z własnego ciała. Po powrocie do domu, niejako buntując się wobec poczucia utraty, powołuje się na rzekome zalecenie lekarskie i nakazuje obłożyć gipsem nogi, by przez następne miesiące odgrywa�...

świetliste - `liryczna baśń ze złoceniami`, jak określił swój utwór sam Autor - to jedno z ostatnich dzieł Andrzeja Falkiewicza, ukończone w 2009 roku. Jest to powieść-poemat o `świecie odwróconym`, o jego nieskończenie bogatej feerii barw, kształtów i uczuć, których nie przeczuwamy, a których pełnia zaczyna odsłaniać się dopiero, gdy gaśnie zmysł wzroku.