Ja, anielica

„Ja, anielica” to nieco gorsza siostra „Ja, diablicy”. Powieść ta cierpi na klątwę drugiego tomu i oceniam go niestety najsłabiej z całego cyklu. Fabuła jest nieco mniej porywająca, ale braki w jej zakresie nadrabiają ciekawi bohaterowie. Ci są uroczy i zabawni, choć znowu – z pewnymi irytującymi przywarami, na które trudno przymknąć oko. Co więcej, styl Miszczuk nieco się poprawił, ale wciąż pozostawia wiele do życzenia (czy ktoś może policzyć, ile razy pada zwrot „przystojny diabeł” w tej książce?). Wierzę jednak, że ta kwestia z każdym kolejnym tomem będzie się poprawiać. Gdybym jednak miała to podsumować jednym zdaniem, obawiam się, że książka nie zapadnie mi w pamięć. Aczkolwiek jeżeli byliście zadowoleni z pierwszego tomu, to i po kontynuację warto sięgnąć!