Historia Adeli

Luty. W sam środek zimowej pluchy do Wrocławia z dwiema walizkami przybywa Adela Henert. 34 letnia wdowa z pokaźnej długości warkoczem, która po bolesnej stracie opuszcza włoską Sperlongę, limonkowe morze, swoją księgarnio- kawiarnię Giro Tondo oraz piękne wspomnienia i postanawia wrócić do rodzinnego miasta. W planach ma tylko zrobić ,,jedną dobrą rzecz", dlatego pierwszym miejscem, które odwiedza we Wrocławiu jest salon fryzjerski, w którym oddaje swój warkocz na rzecz fundacji Rak'n'Roll. Postanawia zacząć wszystko od nowa i znajduje pracę w kawiarni literackiej Becky Sharp. Skłócona i nie utrzymująca kontaktu z rodzicami kobieta nie ma się gdzie podziać, wynajmuje więc kąt w starej, poniemieckiej kamienicy na ulicy Kasprowicza. Tam poznaje wykładowcę polonistyki Daniela Raczyńskiego, który na zawsze odmienia jej los. Od tego momentu towarzyszą nam nie tylko sekrety Adeli, ale także ciotki Daniela, Stefanii Raczyńskiej, której tajemnice odkrywamy przy pomocy literackiej korespondencji i pękniętej filiżanki. Kto jest autorem listów zagadkowej treści adresowanych do Stefanii? Z jakiego powodu Adela nie chce wyjawić prawdy o tym, co wydarzyło się we Włoszech? I dlaczego co raz, to kolejne dobre uczynki nie są w stanie zmniejszyć jej poczucia winy?

Ludzką rzeczą jest popełniać błędy. Wyciągamy z nich wnioski i staramy się drugi raz ich nie powtórzyć. Mamy jednak tendencję do przypisywania sobie błędów, których nie popełniliśmy. I odczuwać po nich ogromne wyrzuty sumienia...

„Historia Adeli” to pierwsza książka w dorobku Magdaleny Knedler, którą było mi dane przeczytać. Już teraz mogę stwierdzić, że na pewno nie ostatnia! Jednym słowem - zakochałam się w tej książce! Z wielu powodów stała mi się ona bardzo bliska. Nie tylko dlatego, że sama oddałam swoje warkocze na peruki dla podopiecznych fundacji Rak'n'roll. Dlatego, że wszechobecna jest w niej kultura, czyli coś, czym oddycham na co dzień. Adela poleca nam dobre filmy i słuch jazzu, Daniel tańczy do Georga Michaela, a korespondencja Stefanii zawiera fragmenty z arcydzieł światowej literatury. Muzyka obecna jest w każdym rozdziale tej powieści. „Historia Adeli” to także ukryty przewodnik po kulturalnej mapie Wrocławia. Miasta, które po lekturze książki na pewno będziecie chcieli odwiedzić!

Bardzo podoba mi się styl, w którym książka została napisana. Czyta się ją szybko, z wciąż narastającym zainteresowaniem. Narracja jest pierwszoosobowa, patrzymy więc na świat przedstawiony z perspektywy głównej bohaterki. Bohaterki, która jest największą zaletą tejże pozycji. Została bowiem wykreowana bardzo ciekawie i spójnie. Sama konstrukcja powieści też jest bardzo przemyślana. Fabuła miarowo dąży do momentu kulminacyjnego na końcu, a każdy wątek dzieje się wtedy, kiedy powinien. Wiele razy myślałam, że domyślam się, jaki sekret ukrywa Adela, ale zawsze orientowałam się w ostateczności, że wprowadzono mnie w błąd!

„Historia Adeli” to godna polecenia, wciągająca powieść z którą warto się zapoznać. Zaintryguje, wzruszy, czasem zasmuci. Wzbudzi refleksję, że często sami obwiniamy się o coś, czemu nie mogliśmy zaradzić. Ale gwarantuję Wam, że nawet jeżeli historia nie porwie, to nie będzie Wam łatwo ją odłożyć. Bo obok tej książki nie da się przejść obojętnie. Czytelnik prędzej czy później uświadamia sobie, że „Historia Adeli” jest też po części jego historią...

Nie miałem wcześniej do czynienia z Magdaleną Kendler i rzadko sięgam po tego typu literaturę, chociaż obiecałem sobie, że będę to robił częściej. Jest to wzruszająca opowieść o odkupieniu i jest w niej coś kojącego.

Nasza główna bohaterka Adela mieszkała przez lata we Włoszech, ale postanowiła przeprowadzić się do Wrocławia i tam spróbować ułożyć życie i wybielić swoje sumienie. Co ją do tego skłoniło ? Śmierć męża. Co za nią stoi i dlaczego nasza bohaterka nosi w sobie poczucie winy, tego wam nie zdradzę. Adela ścina swój warkocz i oddaje włosy dla fundacji, oddaje też ciuchy i krew - ogólnie stara sie być takim dobry samarytaninem i przysłużyć sie społeczeństwu. Chce zrobić jedną dobrą rzecz dzięki której poczuje sie lepiej, pogodzi ze stratą i zacznie żyć na nowo.

Styl pisania Magdaleny Kendler ma w sobie jakąś magie, czyta sie bardzo przyjemnie, a same postacie są bardzo sympatycznie i ciekawe. Do tego dochodzi fajny wątek, który jest lekko detektywistyczny. Opowiada o dziwnych listach i pękniętej filiżance, która należała do ciotki współlokatora Adeli, Daniela. Razem chcą zgłębić tą historie, ponieważ Daniel w ten sposób może poznać bardziej osobę, która go wychowała, a Adela jest po prostu zaciekawiona tym, co sie za tym kryje.

Z upływem stron poznajemy bohaterkę, to czym się kierowała w życiu, do czego ją to doprowadziło, i czy tego żałuje. Widzimy jak odbudowuje relacje i tworzy nowe i zaczynamy jej kibicować na nowej drodze życia, bo ciężko nie pałać do niej sympatią.

Z całej książki i z wątków pobocznych można wyciągnąć ciekawe wnioski, a do tego historia zmusi nas do wielu refleksji. Mi osobiście czytało się bardzo przyjemnie. Cała powieść pokazuje to, że po ciężkiej stracie można ułożyć sobie życie, oswoić smutek i żyć będąc szczęśliwym.

Zamknij jeden rozdział i otwórz nowy.

Przyjemne, ciepłe i optymistyczne obyczajowe zaczytanie, wzbogacone detektywistycznymi nutami. Sympatycznie zanurzać się w powieści, spoglądać na scenariusze losów, w których nie brakuje przeplatających się słodkich i gorzkich tonów. I poruszające przesłanie, tak bardzo pasujące do grudniowego świątecznego nastroju, ale obowiązujące we wszystkich porach roku, dotyczące czynienia dobra, które po jakimś czasie wraca do ofiarodawcy ze zdwojoną mocą, choć nie zawsze z kierunku, z którego spodziewałby się je dostrzec. Ale to również uzdrowicielski wymiar pomocy, przysługi, uprzejmości i serdecznych gestów, przynoszący ulgę i ukojenie, zabarwiający przyjaznymi i słonecznymi kolorami myśli, wygrywający delikatną melodię pocieszenia i pokrzepienia, dzięki której wygasają żal, poczucie winy i wyrzuty sumienia.

Adela Henert, trzydziestoczterolatka, po śmierci męża sprzedaje ukochaną księgarnio-kawiarnię, opuszcza południowe włoskie miasteczko i udaje się do Wrocławia, aby tam próbować poradzić sobie z tragedią. Przepełnia ją pragnienie, aby dobrymi uczynkami rozpocząć nowy etap w życiu, nadać mu jeszcze głębszy wymiar i wyrazistszy sens. Z pomocą drobnych uśmiechów losu i sprzyjających okoliczności zaczyna goić bolesne rany duszy. Wyczekuje odmiany przeznaczenia przybierającego kurs ku zrozumieniu i szczęściu. Autorka prowadzi nas także wątkiem rodzinnej tajemnicy, którą interesująco stopniowo roszyfrowuje się. Odkrywamy obrazy złożonych ludzkich relacji i poznajemy siłę niezapomnianych uczuć. A spoiwem wszystkiego stają się nawiązania do sztuki, muzyki, kina i literatury. Powieść prowadzona niespiesznie, zgodnie z dojrzewaniem głównej bohaterki do rozliczeń z przeszłością, ale nie brakuje w niej intrygujących akcentów. Podoba mi się osadzenie fabuły w polskich realiach, a jedynie sugestywnymi portretami nawiązywanie do włoskich klimatów. Różnorodność gatunkowa, w której swobodnie porusza się Magdalena Knedler, powoduje, że każda książka autorki jest dla czytelnika niespodzianką w podwójnym wymiarze. Do moich poprzednich przygód czytelniczych należą książki "Winda", "Nic oprócz strachu" "Nic oprócz milczenia" i "Dziewczyna z daleka".

bookendorfina.pl

Adela w wieku dwudziestukilku lat wraz z Pawłem wyjechała do Włoch, aby tam rozpocząć nowe życie. Wydawało by się, że w słonecznej Sperlondze wiedli wymarzone życie. Uroczy domek na skale, z którego rozciągał się widok na morze koloru limonki oraz kawiarnio-księgarnia, którą kobieta prowadziła od lat to rozdział zamknięty w jej życiu. Po śmierci męża Adela sprzedaje swoją posiadłość i wraca do rodzinnego Wrocławia, gdzie musi zacząć wszystko od zera, ale ma plan by zrobić choć jedną dobrą rzecz.

W tej powieści występuje narracja pierwszoosobowa, dzięki czemu lepiej odczuwamy emocje głównej bohaterki. Akcja książki opiewa 10 miesięcy i jest to czas, kiedy Adela boryka się z wieloma problemami. Powrót po 10 latach w rodzinne strony i zaczynanie życia w wieku trzydziestu czterech lat na nowo, a także zmaganie się z traumatycznym przeżyciem nie jest czymś łatwym. Kobieta zmaga się z ogromnymi wyrzutami sumienia oraz bólem po stracie najbliższej jej osoby, a także ze swoimi demonami przeszłości, które zostawiła we Wrocławiu, kiedy decydowała się na wyjazd.

Na szczęście wokół kobiety znajdują się osoby, na których wsparcie może liczyć i to one pomagają jej przebrnąć przez trudy codzienności. Daniel Raczyński, od którego wynajmuje piętro domu, „Sybilla Trelawney”, czyli jej szefa, a także Władysław Kraszewski, czyli antykwariusz to świetnie wykreowane postaci. Autorka się postarała o to, aby wiele wniosły do powieści, ale przede wszystkim o to, że są bardzo realne. To ogromna zaleta tej książki – wykreowanie takich pozornie zwyczajnych postaci, nieprzerysowanych, które możemy spotkać na ulicy.

Magdalena Knedler w „Historii Adeli” stworzyła niesamowity klimat, którym jakby przenosiła nas do innej epoki, co mi się bardzo spodobało. Listy z przeszłości, wizyty w antykwariacie, mnóstwo jazzu, odwołań do klasyki literatury oraz starszych filmów. Takie rzeczy sprawiają, że warto się zatrzymać i zastanowić nad pewnymi sprawami, a przede wszystkim dla mnie to dodało pewnego uroku całej historii.

Ta książka to wspaniała opowieść o przeżywaniu żałoby i radzeniu sobie z nią, o poczuciu winy i czynieniu dobra w ramach zadość uczynienia, a także o poszukiwaniu szczęścia i próbie naprawienia tego, co kiedyś utraciliśmy. Niesie ważne przesłanie, a przeplatających się kilka wątków sprawia, że nie można się od niej oderwać dopóki nie pozna się zakończenia.

Adela powraca z Włoch do Polski, ponieważ chce zmienić swoje życie. Ostatnie miesiące przepełnione bólem sprawiły, że kobieta postanowiła wrócić do swojego rodzinnego miasta. Jej serce rozrywa ból, którego nie może stłumić. Dusi w sobie emocje, ukrywa co tak naprawdę wydarzyło się we Włoszech. Pozbawiona kontaktu z rodzicami wynajmuje mieszkanie u lekko zakręconego, lecz pozytywnie nastawionego do życia Daniela. Mężczyzna odziedziczył dom po ciotce, która go wychowała. Podczas sprzątania odnajdują tajemnicze listy, które są początkiem poszukiwań informacji na temat zmarłej kobiety i jej przeszłości. Chwilowe zajęcie, nowa praca i przyjaciel u boku chociaż na chwilę pomagają Adeli zapomnieć o duchach przeszłości. Ciągle przemawia przez nią potrzeba pomagania innym- jakby miało to być jakimś zadośćuczynieniem. Nie skupia się na sobie, ważne dla niej jest dobro innych. Dlatego za wszelką cenę chce pomóc Danielowi w poznaniu przeszłości ciotki, a im bardziej zagłębiają się w tą sprawę, tym bardziej zaplątane się to wydaje. Niestety Adela musi w końcu odciąć się od przeszłości i od poczucia winy, a to nie jest proste zadanie. Pomimo tego, że w jej życiu pojawiły się nowe osoby, a ona sama zaczęła nowe życie, to jednak przeszłość ciągle do niej wraca. Zakłóca spokój, zakłóca nowe uczucia. Przez ten czas w jej życiu wydarzyło się wiele... Niestety oprócz dwóch walizek, warkocza i pewnego planu, razem z Adelą do Polski przyjechało także gnębiące ją poczucie winy. Czy kobieta w końcu odetnie się od przeszłości i zacznie patrzeć w przyszłość z podniesioną głową?

"Historia Adeli" to piękna i poruszającą powieść, w której skrywa się cierpienie. Momentami lekko zakręcona, ale podnosząca na duchu i dająca nadzieję. Wydawać by się mogło, że to niczym nie wyróżniająca się obyczajówka. Jednak takie myślenie to wielki błąd. Ta książka ze zwyczajnością nie ma nic wspólnego. Może nie ma tu akcji niczym z thrillera, która sprawia, że po plecach przechodzi nam dreszcz. Nie ma wielkich uniesień i deklaracji rodem z najwybitniejszego romansu. Akcja tej powieści jest spokojna, co nie znaczy, że nie jest wciągająca. Bo wciąga od pierwszej strony i zachwyca do ostatniej kropki. I właśnie w tym spokoju, ukryty jest sekret wspaniałości tej książki. Historia przepełniona bólem i poruszającą, co nie znaczy, że autorka zrobiła z niej smutny obraz, przepełniony rozpaczą. Świetnie został wpleciony tu humor i lekki sarkazm. Bohaterka często nie przebiera w słowach i mówi, co myśli. Dlatego też uważam, że tytułowej Adeli nie da się nie polubić od pierwszego rozdziału, nie poczuć do niej sympatii i nie zjednoczyć się z nią w jej cierpieniu. Jest dobrym przykładem tego, że zawsze trzeba potrafić podnieść się i iść dalej, niezależnie od tego ile czasu potrzebujemy, by dać radę wstać. A cała ta powieść, no cóż. Sama w sobie jest czymś wspaniałym, pokrzepiającym, manifestem wobec tego, byśmy potrafili zerwać z przeszłością i zrozumieli, że ona nie ma nam nic do powiedzenia. Bo czasami tak jest, że trzeba po prostu zaakceptować to co się wydarzyło, niezależnie od tego ile wymaga to od nas pracy. Rozliczyć się z przeszłością, ze swoim sumieniem i iść do przodu. Iść i żyć tak, jakbyśmy zaczęli życie od nowa.

„(…) można powiedzieć, że ta filiżanka uosabiała jej życie. Pęknięte na pół. Przed i po. Dwa idealne, regularne odłamki, którym nie można zarzucić nic ponad to, że nie stanowią całości. I które dzieli jedno zdarzenie.” – fragment powieści.

Mówią, że coś nas nie zabije, to nas wzmocni. Tak mówią… Ale jak wzmacniać ma człowieka coś, co doprowadza do rozpadu świata, w którym dotąd żył? Jeśli wzmocnienie ma polegać na wypracowaniu mechanizmów radzenia sobie z wszechogarniającym smutkiem i poczuciem winy, to ja za taki proceder dziękuję i wolę uznać, że człowiek ma w sobie raczej siłę przystosowania się do danej sytuacji, ale niekoniecznie do łatwego pogodzenia się z nią.

Trzydziestoczteroletnia Adela Henert – główna bohaterka obyczajowej powieści Magdaleny Knedler pt. „Historia Adeli” – wyznaje według mnie podobną życiową filozofię i stara się zaadaptować do nowych warunków po utracie w tragicznych okolicznościach ukochanego małżonka. Wydarzenie to stanowi wyrwę w jej życiu, które jawi się niczym pęknięta na pół filiżanka, o której mowa jest w cytowanym na początku niniejszej recenzji fragmencie powieści. Adela z pełną premedytacją porzuca słoneczne, włoskie wybrzeże i zimową porą wraca do rodzinnego Wrocławia, w którym nikt na nią czeka, ponieważ kiedy lata temu postanowiła podążać własną ścieżką, jej wybór okazał się nieakceptowalny dla jej rodziców. Kobieta rozpoczyna kolejny rozdział swojego życia, który można by zatytułować „po stracie”, od wynajmu mieszkania oraz podjęcia pracy. Obie te aktywności wprowadzają do jej otoczenia nowe osoby, które już niedługo okażą się dla niej kluczowe.

Nie chcę zbyt wiele mówić o fabule oraz kompozycji „Historii Adeli”, bo o ich kunszcie musicie przekonać się sami, natomiast gwarantuję wam, że tym razem autorka przedstawia zawoalowaną, romantyczno-tragiczną historię relacji międzyludzkich, pełną metafor, trafnych cytatów niemalże na każdej stronie i środków wyrazu, od których puchnie serce – puchnie ze szczęścia, że jego właściciel lub właścicielka może czytać te jakże mądre słowa! Wydarzenia przeszłe krzyżują się w idealnych proporcjach z teraźniejszymi, ukazując jednoznacznie siłę konsekwencji wynikających z raz podjętych pod wpływem uporu czy rozgoryczenia decyzji.

Nić opowieści tkanej przez Knedler jest subtelna niczym pajęcza sieć, skrząca się w promieniach słonecznych po deszczowym poranku. Jedna z czytelniczek bardzo trafnie określiła jej styl jako elegancki i ja się pod tym epitetem absolutnie podpisuję, ponieważ kunszt słowa tej wrocławskiej pisarki wprowadza literaturę popularną i jakby nie było rozrywkową, na nowy poziom.

Co więcej, w prozie Knedler każdorazowo znaleźć można hołd oddany olimpijskim muzom, znanym z greckiej mitologii. Nie inaczej jest w „Historii Adeli”, w której znaczącą rolę odgrywa:

- muzyka - Polihymnia powinna czuć się ukontentowana jazzowymi brzmieniami, nadającymi powieści niepowtarzalnego charakteru,

- taniec - Terpsychora zapewne doceni talent taneczny Daniela Raczyńskiego, którym to zarazi niepostrzeżenie główną bohaterkę,

- film - rola dziesiątej, bezimiennej muzy jest w tej książce nie do przecenienia,

- literatura - Kalliope pod rękę z Erato z pewnością zaaprobowałyby wprowadzone w fabule wątki korespondencji miłosnej, wymienianej przez parę drugoplanowych bohaterów pod postacią stron z różnorodnych dzieł. Znalazło się w tej książce również miejsce dla sztuki, jaką jest malarstwo, co bezapelacyjnie dopełnia walorów edukacyjnych, płynących w nienachalny i bardzo przekonujący sposób z tego tytułu, łączącego w sobie nuty rozrywki i erudycyjnej przygody.

Mając za sobą lekturę niemal wszystkich książek, które wyszły „spod pióra” Magdaleny Knedler, z pełnym przekonaniem uznaję „Historię Adeli” za najlepszą powieść w jej dorobku, a już na pewno za najlepszą polską książkę roku 2017.

www.facebook.com/domiczyta