Szum

„W zbrodniach głównymi bohaterami są najczęściej emocje; to one wiodą zarówno morderców, jak i ofiary”.

Najpierw zaszeleściło, teraz zaszumiało..

I znów Alicja Grabska, charyzmatyczna, rasowa dziennikarka z niebywałą intuicją, kobieta, którą naznaczyła przeszłość na zawsze zmieniając koleje jej losu i Oskar Korda, konkretny i skuteczny glina z krwi i kości ozdobiony bliznami nie tylko na ciele, ale i duszy – chcąc nie chcąc stają się teamem.

Przed nimi niełatwy pojedynek z czającym się wokół Trójmiasta złem, „niepozornym, bezdusznym, rozciągliwym jak guma”. Złem, które „oblepia, brudzi, przywiera” i pochłania wszystko wokół. Tworzy mleczny, matowy, zmącony obraz bez ram..

Gdy miastem wstrząsa zaginięcie nastolatki, córki prominentnego polityka – sprawa od razu zostaje potraktowana priorytetowo. A gdy wszystko zaczyna wskazywać, że dziewczyna znalazła się w niebezpieczeństwie, a sprawa zaczyna niepokojąco przypominać podobne zaginięcia innych dziewczyn – nie wróży to dobrze..

Pozornie niepasujące do siebie elementy, kilka przypadków, łudząco podobnych zbiegów okoliczności – okazują się być tropami rysującymi mapę zbrodni..

„Szum” to klimatyczny i porywający thriller kryminalny. Ciekawy, zaskakujący, poruszający niezwykle ważne problemy, pokazujący schematy, definiujący ludzkie potrzeby i obnażający słabości. Autorka dotyka trudnej tematyki, zapuszcza się w bardzo delikatne rewiry psychiki młodych ludzi – surowych dla siebie samych, uwięzionych w swoim ciele, spragnionych akceptacji, podatnych na manipulację, otwartych na nowe, żadnych wrażeń, próbujących odnaleźć się w świecie pełnym noszących piękne maski potworów, którzy tylko udają ludzi.

Polecam.

Dziennikarka Alicja Grabska i policjant Oskar Korda znów w akcji.

Tym razem przyjdzie im rozwiązać zagadkę zaginięcia Liwii Dembskiej, córki ważnego polityka. Czy uda im się odnaleźć dziewczynę? Czy jest szansa, że jeszcze żyje? I co wspólnego ze śledztwem mają motyle

i zbrodnia sprzed 27 lat?

"Szum", drugi tom z serii Granice ryzyka, okazał się doskonałym, wielowymiarowym kryminałem. Kolejny raz utwierdziłam się w przekonaniu, że autorka ma dar opowiadania historii w taki sposób, by czytelnik czuł, widział, słyszał. Dźwięki, obrazy, opisy, to wszystko tworzy specyficzny klimat. Małgorzata Oliwia Sobczak w książce ukazuje mroczny pierwiastek ludzkiej natury. Sięga do emocji, często trudnego okresu dojrzewania, wiążącego się z pojęciem akceptacji, młodzieńczego zauroczenia, eksperymentowania. Autorka stworzyła ciekawe portrety psychologiczne bohaterów, poruszyła dające do myślenia i ważne wątki społeczno-obyczajowe, dodała też odrobinę erotyki. Ta książka budzi emocje, wciąga bez reszty i zaskakuje.

W Sopocie znika Liwia, nastoletnia córka prominentnego polityka. Nikt nie wie, co się stało, po dziewczynie nie ma śladu. Detektyw Oskar Korda wraz z dziennikarką Alicją Grabską prowadzą w tej sprawie dochodzenie. Wpadają na zaskakujące tropy i znajdują powiązania z podobnymi sprawami, które wstrząsnęły Trójmiastem niemal ćwierć wieku temu. Czy odkryją prawdę i zobaczą związek zaginięcia dziewczyny z motylem Attacus atlas? Ale w myśl tezy, że „Nie ma przecież zbrodni doskonałych, są jedynie niedoskonali śledczy. Każdą zagadkę da się rozwikłać”, Oskar i Alicja wznoszą się na wyżyny sztuki śledczej i po nitce dochodzą do kłębka.

Autorka wzięła na tapet motyw zaginięć wśród młodzieży i połączyła ten temat z problemami okresu dorastania, dojrzewania, poszukiwania własnej tożsamości, seksualności, samoakceptacji i postrzeganiu własnego ciała.

„To tylko ciało, w którym się chowam”.

Mamy tu chyba wszystkie problemy, jakie trapią współczesną młodzież: niezrozumienie i brak troski i uwagi ze strony dorosłych, kompleksy związane z własnym wyglądem, hejt, niebinarność, panseksualność, samookaleczenia i wreszcie szukanie wsparcia u tych, którzy pod płaszczem troski, uwielbienia i idealizowania w duchu body positive, nie niosą realnej pomocy, a jedynie dopuszczają się wobec nich okrutnych manipulacji, co w konsekwencji prowadzi do zbrodni.

„Bo to oczami innych zazwyczaj na siebie patrzymy. To jest nasz filtr, przez który oglądamy świat. Dlatego lubimy przeglądać się w oczach tych, dla których jesteśmy bez skaz”.

Autorka napisała w Podziękowaniach, że inspirowała się zaginięciem Iwony Wieczorek i w tym nie byłoby nic złego, wszak pisarze często tak robią, że wzorują fabułę na podstawie prawdziwych zdarzeń, ale co innego jest się zainspirować, a co innego co piątą stronę przywoływać casus Iwony Wieczorek. Generalnie wszystko to z zegarmistrzowską regularnością można również przeczytać na Onecie bo serwis co jakiś czas odświeża tę sprawę. Tak, zaginięcie kogoś to życiowa tragedia, a niewiedza, co się stało z daną osobą to chyba jeden z gorszych dramatów, ale mój wewnętrzny sprzeciw budzi nagłaśnianie tego konkretnego zaginięcia, a milczenia o innych. Jest to potworną niesprawiedliwością wobec innych osób zaginionych, których spraw nikt nigdy nie odgrzeje, a akta trafią do archiwum i przykryją się kurzem niepamięci.

Ogromnie podobał mi się motyw związany z motylami Attacus altas. Autorka w niesamowity, interesujący sposób wplotła to zagadnienie w historię zaginięć nastolatek.

Stworzenie postaci Janiny Hinc, ekolożki sądowej, również uważam za świetne posunięcie, jednak ta drugoplanowa bohaterka pojawia się trochę jak królik z kapelusza, akuratnie, jak na zawołanie, zjawia się w Trójmieście i spieszy śledczym z pomocą, co jak na mało rozpowszechnioną w Polsce specjalizację zakrawa niemal na cud (ok, licentia poetica i, jak to pani Małgosia często powtarza, historia ponad wszystko!). Tutaj pani Małgorzata mnóstwo uwagi i szczegółowości poświęciła zagadnieniom z tego zakresu, co w moim odczuciu spowolniło fabułę i sprawiło, że te fragmenty były nudne. Zamiast opisywania procedur, sposobów wyodrębniania materiału, itp., wolałabym meritum, czyli to, co Janka z tego pyłku wyczytała i dokąd to śledczych zaprowadziło. Mimo wszystko muszę jednak przyznać, że autorka, w stosunku do poprzednich powieści, mocno zredukowała dłużyzny w postaci opisów, co dla mnie, osoby lubiącej konkret i „samo gęste”, jest super posunięciem.

Początkowo miałam mieszane uczucia co do tej powieści. Nie mogłam złapać rytmu i wczuć się w historię. Prawdziwe zaciekawienie i nieodkładalność pojawiły się gdzieś w połowie, w momencie, gdy zaczęłam typować sprawców, co przy wybuchowym i niespodziewanym zakończeniu mogę sobie jedynie między bajki włożyć. Zaskok totalny.

Podoba mi się także kierunek w jakim zmierza relacja Oskara i Alicji (za którą jakoś nie przepadam), autorka w ładny, subtelny, lecz wyrazisty sposób opisuje kłębiące się między nimi emocje.

Reasumując: lubię książki pani Sobczak, sposób prowadzenia fabuły, ich spójność i logiczność oraz zawsze bardzo przemyślaną budowę powieści. Wiem, że autorka zawsze robi dogłębny reaserch i to widać w treści, nie ma tu przypadkowości, lania wody, niewiarygodnych posunięć, czy innych, wzbudzających śmieszność sytuacji. Jest totalna życiowość i realizm zdarzeń opowiedziane w taki sposób, że zawsze mam wrażenie, że poszczególne elementy historii padają we właściwym momencie.

Niestety, na koniec łyżka dziegciu: korekta, a raczej jej niedokładność. Zastanawiam się, dlaczego tak poważne wydawnictwo jak W.A.B., będące częścią dużej grupy wydawniczej, pozwala sobie na takie niedoskonałości. Powtórzenia, błędy stylistyczne, opuszczone wyrazy, czasem nie do końca zrozumiała konstrukcja zdania, literówki, itp. Bardzo to przeszkadza i rzuca się w oczy w trakcie lektury...

I jeszcze nie do końca jestem przekonana co do wykorzystywania własnej, kolejnej powieści do zareklamowania wcześniejszych. Taka forma autopromocji, w moim odczuciu, nie wypada najlepiej…

Tak czy tak, powieść polecam i czekam na kolejną spod pióra pani Małgosi.

Pamiętam jak czytałam "Szelest" czyli pierwszy tom cyklu i pamiętam, że wtedy ta książka nie porwała mnie tak, jak oczekiwałam. Dlatego też, z obawami zabrałam się za czytanie "Szumu", jednak okazały się całkowicie bezpodstawne.

Powieść spodobała mi się od pierwszych stron. Akcja toczącą się na dwóch płaszczyznach czasowych, to coś, co bardzo lubię w książkach i coś co daje nam taki głębszy ogląd sytuacji. I tak było tym razem. Tajemnicze zabójstwo z przeszłości, równie zagadkowe porwanie parę lat później, aż do zaginięcia córki polityka w aktualnym czasie. Pozornie nic nie łączy tych spraw, ale specyfika tych wydarzeń, nie daje spokoju Oskarowi Kordzie.

Fabuła jest świetnie przemyślana, a pomysł doprowadzony do zakończenia, które może zaskoczyć. Mnogość wątków sprawia, że ciężko się oderwać od czytania, a autorka oprócz świetnej sprawy kryminalnej, porusza też ważny temat akceptacji siebie. Problem z którym boryka się większość nastolatków.

Jeśli mam porównywać, to drugi tom wypadł o wiele lepiej niż pierwszy, bardziej mi się podobał. Tym razem obeszło się bez zagmatwanej historii życia detektywa i dziennikarki, która może i zajmująca, mnie nie przypadła do gustu. Kryminał i bogate tło społeczne obroniły się same. Polecam.

Mam coś dla fanów mrocznych klimatów!

Akcja powieści pt. "Szum" @malgorzataoliwiasobczak rozgrywa się w listopadzie 1992 roku w Trójmieście, gdzie ginie młoda dziewczyna. Adrianna Milewska została zamordowana w niewyjaśnionych okolicznościach. Dwadzieścia siedem lat później miastem wstrząsa informacja o zaginięciu córki polityka, Liwii Dembskiej.

Czy te oba zdarzenia coś łączy?

Czy Liwia żyje?

Śledztwem zajmują się dziennikarka Alicja Grabska i detektyw Oskar Korda.

Czy rozwiążą te dwie zagadki kryminalne i złapią mordercę?

Na te pytania szukajcie odpowiedzi w tej książce.

"Szum" to idealna książka dla poszukiwaczy mrocznych thrillerów. Morderstwa, zagadki, tajemnice, sekrety, skomplikowane śledztwo, zbrodnia z przeszłości, trudne relacje, samotność, walka z akceptacją własnego ciała, misternie skonstruowana intryga, manipulacje, ciekawie wykreowani psychologicznie bohaterowie bohaterowie oraz niesamowicie mroczny klimat. Autorka wymyśliła genialną i wciągającą fabułę. Oprócz świetnego wątku kryminalnego autorka porusza ważny temat jakim jest dojrzewanie i problem nastolatek z akceptacją własnego ciała. Dzięki tej historii przekonacie się jak łatwo można zmanipulować młode dziewczyny, które są zakompleksione i czują się samotne. Szukają zrozumienia i bliskości w sieci, a tymczasem nigdy nie wiadomo, kto znajduje się po drugiej stronie i jakie ma zamiary.

Nie mogłam oderwać się od tej książki i ani przez chwilę nie nudziłam się.

Do samego końca nie wiedziałam, kto okaże się sprawcą, bo autorka umiejętnie wodziła mnie za nos podsuwając wciąż nowych podejrzanych.

Jeśli nie czytaliście "Szelestu" to nie przeszkodzi Wam w poznaniu tej historii.

Szykujcie się na prawdziwy rollercoaster emocjonalny i moc wrażeń.

Gwarantuję Wam, że będziecie bawić się znakomicie i nie odłożycie tej książki dopóki nie odkryjecie prawdy.

Jestem zachwycona i czekam z niecierpliwością na kolejny tom.

Rewelacja!

Gorąco polecam!

To tylko ciało, w którym się chowam

Listopad 1992 roku, Trójmiasto. Flirtująca przez CB-radio młoda dziewczyna, Adrianna Milewska, zostaje zamordowana w niejasnych okolicznościach. Dwadzieścia siedem lat później miastem wstrząsa zaginiecie kolejnej nastolatki – Liwii Dembskiej, córki prominentnego polityka. Czy te zdarzenia coś łączy? Na tropie zagadkowych spraw po raz kolejny bezkompromisowa dziennikarka Alicja Grabska i charyzmatyczny detektyw Oskar Korda.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, nie miałam wcześniej okazji czytać żadnej jej książki, chociaż o nich słyszałam. Do sięgnięcia po "Szum" z pewnością zachęciła mnie przyciągającą oko i klimatyczna okładka. "Szum" jest drugim tomem cyklu #graniceryzyka i kontynuacją książki "Szelest", gdzie również prym wiodą - dziennikarka Alicja Grabska i detektyw Oskar Korda. Język jakim posługuje się autorka, sprawia, że książkę czyta się z przyjemnością i bardzo sprawnie, nie ukrywam, że od pierwszych stron mocno wciągnęłam się w śledztwo, ale i życie prywatne głównych postaci. Fabuła książki została świetnie nakreślona, dopracowana i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie jakiś wykreowała autorka wyraziści, autentyczni, borykający się z różnymi problemami.

Lubię czytać o właśnie takich ludziach, ponieważ dużo łatwiej się z nimi utożsamić. Oboje od początku zaskarbili sobie moją sympatię i byłam szalenie ciekawa jak potoczą się ich losy, zarówno w sferze zawodowej jak i prywatnej. Historia została przedstawiona na dwóch płaszczyznach czasowych: przeszłości i teraźniejszości, które idealnie się ze sobą zazębiają, tworząc spójną całość. Zagadka kryminalna przedstwiona w powieści "Szum" nadała bardzo mrocznego i tajemniczego klimatu, temat zaginięć nastolatek myślę, że jest wciąż "na czasie" i wywołuje w ludziach naprawdę wiele emocji, szczerze mówiąc nie sposób było przewidzieć niektórych kwestii i tego jak potoczy się akcja, autorka naprawdę świetnie przyciąga uwagę i trzyma w napięciu do ostatnich stron. Naprawdę miło spędziłam czas z tą historią i jej bohaterami, chętnie sięgnę po inne książki autorki. Polecam! Moja ocena 8/10.

"Szum" to drugi tom nowej serii Granice Ryzyka pióra Małgorzaty Oliwii Sobczak. Mimo to książkę spokojnie można czytać jako osobną powieść, tym bardziej, że od "Szelestu" dosyć mocno się różni. Jego fabuła rozgrywa się w dwóch planach czasowych - w 2019 i 1992 roku i jest przedstawiona z punktu widzenia kilku różnych postaci, choć przede wszystkim skupia się na środowisku nastolatków. Jednymi z bohaterek są nastoletnie dziewczyny, które mają problem z akceptacją własnego ciała, co aktualnie jest dużym problemem w naszym realnym świecie. Autorka bardzo rzetelnie i szeroko ten problem przedstawia, uświadamiając czytelnikowi do czego ten brak samoakceptacji może prowadzić, szczególnie w świecie, w którym część życia toczy się online. Intryga kryminalna opiera się na sprawie zaginięcia, a częste zmiany czasu i naprzemienna narracja sprawiają, że od książki ciężko się oderwać. Pisana jest nowoczesnym swobodnym stylem, który napakowany jest dźwiękowo - nie tylko sporo jest to wyrazów dźwiękonaśladowczych, ale i fragmentów piosenek czy wspomnianych zespołów muzycznych, przez co z całej książki można by utworzyć całkiem konkretną playlistę. "Szum" to naprawdę ciekawy, zajmujący kryminał, który zwraca uwagę na problemy z jakimi przychodzi nam i naszym dzieciom borykać się w tym skomplikowanym, utechnologizowanym świecie. Polecam tym, którzy nie boją się wprowadzenia nowoczesności i swobody w gatunek kryminału :)

Książki Małgorzaty Oliwii Sobczak mają w sobie "to coś". Coś mrocznego, coś intrygującego, coś wciągającego, coś, co sprawia, że jej książki bardzo chce się czytać. Tak też było tym razem.

"Szum" to drugi tom cyklu "Granice ryzyka". Niektórzy bohaterowie są znani z pierwszego tomu. Jednak zbrodnie pojawiające się w "Szumie" to już zupełnie nowa historia. Wątki związane z dwójką głównych postaci nie są tu może najważniejsze, ale polecam zacząć czytać od "Szelestu", żeby poznać ich dogłębniej. Jeśli chodzi o fabułę w tej części, to czuć tu ogrom pracy włożony w przygotowanie książki. Moim zdaniem całość jest dobrze przemyślana i dopracowana. Tu przeszłość przeplata się z teraźniejszością, a śledczy mają niełatwą sprawę do rozwikłania. Niektórych rzeczy zaczęłam się domyślać w trakcie czytania, ale żadnego z moich przypuszczeń nie mogłam być pewna aż do ostatniej strony.

Autorka wymyśliła coś nowego, wciągającego i zagadkowego. Bardzo dobrze mi się czytało tę książkę i jestem bardzo ciekawa, co teraz wymyśli autorka i czym nas zaskoczy.