Furiat

Alex Troy stracił żonę, która była w ciąży.  Po tragedii, jaka go spotkała odciął się od najbliższych mu osób. Jedyne co mu towarzyszy to emocje takie jak bezsilność, złość, ból i zemsta. Otacza go mrok. 

Nagle na jego drodze staje beztroska i roztrzepana dziewczyna, Sunday Rainbow, która ciągle wpada w tarapaty.

Oboje pochodzą z dwóch różnych światów, a jednak Sunday jest dla niego światłem, które rozświetla jego mrok. 

Jeśli jesteście ciekawi jak rozwinie się ich relacja to koniecznie sięgnijcie po tę książkę. 

Autorka stworzyła bardzo fajną i ciekawą fabułę. Rewelacyjnie wykreowani bohaterowie.  Autorka potrafi wzruszyć i rozbawić czytelnika. Na dodatek dostaniecie tutaj mnóstwo emocji. 

Ta historia zachwyca i równocześnie pokazuje jak radzić sobie z traumami, które nas spotkały, bo jak wiadomo po każdej burzy wychodzi słońce.

Świetna książka z przekazem, że powinniśmy cieszyć się  i doceniać każdą chwilę, bo nic nie trwa wiecznie.

Jestem pozytywnie zaskoczona treścią tej książki.  Autorka ma lekkie pióro  i stworzyła piękną i niebanalną historię o dwóch różnych osobowościach, które całkiem inaczej patrzą na świat.  On furiat i mężczyzna z przeszłością, ona zwariowana i beztroska.  Czytałam tę książkę z ogromnym zainteresowaniem i nie mogłam doczekać się, co z tego wyniknie. Oderwać nie mogłam się od tej książki. 

Przeczytajcie! Będziecie świetnie bawić się przy tej lekturze.

Polecam!

Opis książki intryguje, lecz pokaźna ilość stron zarówno w wersji papierowej jak i e-book trochę mnie przerażała. Jednak jak zaczęłam czytać, nie było opcji, aby oderwać się od niej i bez reszty oddałam się przyjemności przeczytania tej pozycji.

Axel stracił wszystko na czym najbardziej mu zleżało. Żona w ciąży zginęła a on nie potrafi ponownie zaznać szczęścia. Otacza go tylko mrok i towarzysząca wszędzie furia. Napady złości i agresji, odcięcie od znajomych to wszystko sprawiło, że jest samotnikiem, który nie szuka przyjaciół a życie, które dotychczas prowadził zostawił daleko za sobą. Gdy w jego otoczeniu pojawia się Sunday – jego świat wywraca się do góry nogami.

Nie jest to moje pierwsze spotkanie z autorką. Już wcześniej jej pióro bardzo przypadło mi do gustu. Rozdziały napisane są z perspektywy bohaterów więc możemy wkraść się w ich postrzeganie każdej sytuacji, poznać ich uczucia, które autorka opisuje doskonale. Ta pozycja wzbudza wiele emocji: żal, smutek, ale i podziw oraz morze współczucia, a nawet taką chęć przytulenia głównego bohatera. Dzięki lekturze zaznałam również prawdziwego Słońca i nabawiłam się dodatkowych zmarszczek mimicznych od śmiechu, ale przede wszystkim poczułam, że nie warto się poddawać. Akcja zaskakuje, z każdym rozdziałem nabiera tempa i nie zwalnia do samego końca. Nie zabrakło wątku sensacyjnego, który napędza lekko akcje, a rollercoaster emocji sprawił, że miałam wrażenie, że wpadałam ze skrajności w skrajność, od napadów śmiechu poprzez ocieranie łez, do zgrzytania zębami z nerwów... Choć do furii Axela wiele mi brakowało.

Autorka po raz kolejny nie zawiodła i wykreowała fantastyczne postacie, tak skrajnie różne, że aż trudno uwierzyć, że cokolwiek może je połączyć. Pokochałam główną bohaterkę za jej nieporadność, niegasnący entuzjazm, otwartość – no tak pozytywnie „postrzelonej” postaci jeszcze nie spotkałam. Co do Axel'a – on i jego przyjaciele: Furia, Gniew, Żal i Ból, ta ekipa jest nie do opisania. Mężczyzna jest pogrążony w wyrzutach sumienia, rozpaczy. Czy Sunday pomoże mu znaleźć promyk światła w otaczającej go ciemności?

„Furiat” mnie pochłonął, a być może było to Tornado Sunday? Aby poczuć to wszystko - musicie sięgnąć po tę pozycję. Polecam!

Dzięki wydawnictwu Waspos miałam szansę poznać kolejną autorkę, która za pomocą czarodziejskiego pióra przedstawiła w swej książce historię tak niezwykłą i zaskakującą, że nawet kilka dni po zakończeniu lektury wracam do niej w myślach. Pani Kalicka wstrząsnęła mną dogłębnie, poruszyła moje serce i sprawiła, że emocje jakie przeżywałam były niezwykle intensywne. Nie spodziewałam się zupełnie tego co zaserwowała nam tu pisarka i będzie mi dosyć trudno dosadnie wyrazić swe odczucia.

Axela Troya nie cieszy zupełnie nic. Po stracie żony pozostał mu tylko ból, wściekłość, niemoc i chęć zemsty. Od środka rozsadza go furia i agresja, którą wyładowuje na czym się da.

Wszystko zmienia się, gdy życie stawia mu na drodze wesołą, roztrzepaną kwiaciarkę Sunday, która niczym słońce emanuje dobrą energią i beztroską. Głównego bohatera drażni i irytuje ta dziewczyna, lecz po pewnym czasie...

No właśnie co się dzieje? Czy Axel podąży za światłem, który może uleczyć jego zbolałą duszę i rozpędzić mroki, które go szczelnie otoczyły? Czy tak skrajne dwa przeciwieństwa mogą przebywać blisko siebie i się nie pozabijać?

Wydawać by się mogło, że ta pozycja jest przepełniona smutkiem, wielką rozpaczą i bezsilnością. Jeśli tak pomyśleliście to nie pomyliliście się. Jednak tak jest tylko na początku. Czytając to co spotkało tego mężczyznę płakałam wraz z nim i przeżywałam to co on. Później przeżyłam szok, bo wszystko obróciło się o 180 stopni i zasypana zostałam ogromną dawką humoru, aż wybuchałam od czasu do czasu głośnymi salwami śmiechu.

Tego naprawdę nie sposób przewidzieć, ale po mistrzowsku wykreowane postacie, zarówno te pierwszoplanowe jak i drugorzędne, zachwyciły mnie totalnie. Są tak różnorodne, charakterne, o silnych osobowościach i ciętych językach, że nie sposób utrzymać powagi przez długi czas.

Nie można się nudzić, gdy dziadkowie głównych bohaterów wiodą prym, powodując całą lawinę przezabawnych sytuacji. Dodatkowo Sun jest chodzącą katastrofą, co nie raz doprowadzi do problematycznych zdarzeń.

Nie wiem jak opisać tą niezwykłą mieszankę jaka czeka na czytelnika na łamach kart powieści. Akcja jest dynamiczna, obfituje w całą lawinę niespodziewanych zwrotów, dialogi są genialne, obfitujące w celne i ostre jak brzytwa riposty, a fabuła jest treściwa, spójna bez zbędnych opisów.

Jestem szczęśliwa, że dane mi było spędzić tak przyjemnie te kilka godzin na czytaniu. Lektura naprawdę wciąga i zmusza do refleksji. Nie zastanawiajcie się tylko ochoczo sięgajcie po „Furiata” i dajcie się ponieść historii. Mam przeczucie, że będziecie zadowoleni. Ja ze swej strony gorąco polecam!

Rozpoczynając przygodę z tą książką myślałam, że cała będzie przesiąknięta klimatem mroku i złymi emocjami. Jakże wielkie było moje zaskoczenie, kiedy autorka dopuściła do głosu również inne uczucia. Z taką książką jeszcze się nie spotkałam. To było jak... orzeźwiająca bryza w upalny dzień. Aga Kalicka stworzyła powieść inną niż większość, jakie możecie spotkać. Niebanalność historii, jej bohaterowie, zaskakująca akcja oraz leki styl sprawiają, że chce się pozostać z tą książką jak najdłużej.

Świat Furiata porwał mnie od pierwszej chwili i nie puścił do samego finału. Historia Axela okazała się być z jednej strony bolesna, a z drugiej nie pozbawiona humoru. Autorce doskonale udało się wyważyć te dwie emocje. Wraz z bohaterami odczuwałam ich strach, ból, złość, nienawiść, żal, bezradność, ale i radość. Poznałam też co to moc miłości i przyjaźni, lojalność, oddanie, bezinteresowna pomoc.

Bohaterowie zostali świetnie wykreowani - zarówno ci pierwszego, jak i drugiego planu. Ukazano ich wady i zalety oraz to, co przeszli. Axel i Sunday stanowią swoje przeciwieństwo. Chłopak nie dopuszczał do siebie innych uczuć aniżeli furii. Ciągłe obwinianie się i poczucie winy sprawiło, że dążył do autodestrukcji. Z kolei Sunday po prostu nie sposób nie polubić. To kolorowa i szczera dziewczyna, która swoją osobą wprowadza promyk światła. Co się stanie, gdy drogi MROKU i RADOŚCI się przetną?

Historia pokazuje jak głęboko skrywane uczucia oraz przeszłość potrafią mieć na nas wpływ, jak potrafią nas wyniszczać. Dlatego tak ważna jest pomoc i wsparcie bliskich osób.

"Furiat" to pełna emocji i humoru powieść o poczuciu winy, chęci zemsty, ale i nadziei i wierze na lepszą przyszłość. Czy Axel wyjdzie z mroku i otworzy się na świat? Sprawdźcie, warto! Ja przepadłam!

Zastanawialiście się kiedyś, jak silne może być poczucie winy? Jak to jest codziennie budzić się i zasypiać w towarzystwie ogromnej złości i żalu? A dodatkowo głęboko wierzyć, że to, co spotkało ukochaną osobę, jest tylko i wyłącznie naszą winą?

Axel Troy to mężczyzna po bardzo traumatycznych przeżyciach, których doznał zaledwie rok wcześniej. Nie umiejąc, a przede wszystkim nie chcąc pogodzić się ze stratą ukochanej żony, pogrąża się w swoim osobistym cierpieniu, bólu i ogromnym żalu do samego siebie. Z dnia na dzień coraz bardziej otacza się murem, przez który nikt nie może się przebić i osuwa się w mrok. Jedynym uczuciem, które Axel wita jak prawdziwego przyjaciela jest FURIA, która stała się dla niego jedynym napędem do egzystencji. Troy stworzył jedyne i niepowtarzalne miejsce w mieście ? klub, który stanowi odzwierciedlenie jego duszy i przyciąga tak samo zdesperowanych i zniechęconych do życia osób, jak on sam. W jego czeluściach zakazane są wszelkie objawy ?szczęścia?, każdy musi być tak samo zdołowany, jak pozostali, każdy ma zatracać się w ciemności i beznadziejności. Pewnego dnia naprzeciwko tego osobliwego przybytku wyrasta kolorowa kwiaciarnia niczym tęczowy motyl, a jej właścicielką jest Sunday Rainbow, która z całą pewnością nie jest taką zwykłą i przeciętną dziewczyną, jakby się mogło wydawać. Czy wybuchowy Axel zaakceptuje takie barwne towarzystwo? Czy Sun dostrzeże coś w bezkresnym mroku otaczającym Troya? Co wyniknie z ich znajomości?

"Furiat" to książka, która od pierwszej strony wprowadza czytelnika w swoisty mroczny klimat. Przepełnią ją ogromny ból i bezradność, dobiega z niej cichutkie wołanie o pomoc, ale znajdziemy w niej również oddanie, lojalność, bezinteresowną pomoc i... humor oraz świetny dowcip. Ta historia jest zdecydowanie inna, tak dobrze widzicie, inna i to należy wyraźnie podkreślić. Jeszcze czegoś takiego nie czytałam, w jednej chwili płaczę jak bóbr, by zaraz śmiać się do rozpuku. Dwie absolutnie różne osobowości, każde z nich przeżyło różne doświadczenia i na pierwszy rzut oka nie ma szans, aby chociaż się polubili. Doskonale rozumiałam, dlaczego Axel z uporem maniaka dążył do autodestrukcji, dlaczego dopuszczał do siebie tylko furię. Każdy na swój sposób próbuje radzić sobie z bólem. Muszę przyznać, że były momenty, gdzie nie do końca mi pasowało jego zachowanie, ale najlepsze jest to, że wcale nie musiało. Za to postać Sunday, to już zupełnie coś innego. To urocza chodząca k-a-t-a-s-t-r-o-f-a, której nie da się nie lubić. I wiecie co? Nic Wam więcej na jej temat nie zdradzę, będziecie mieć prawdziwą niespodziankę, jak ją poznacie bliżej.

Muszę przyznać, że nie umiałam i nie chciałam przestać czytać tej książki. Autorka fenomenalnie wykreowała pierwszoplanowych i drugoplanowych (zwłaszcza dziadków) bohaterów i ich życie. Ukazując ich wszystkich, nie jako chodzące ideały, ale jako ludzi zranionych i doświadczonych przez los, w ten czy inny sposób. Pani Aga pokazała jak głęboko skrywane uczucia, potrafią działać destrukcyjnie na nas samych. Jak przeszłość i zazdrość może nas wyniszczać od środka, ale to także opowieść o nadziei, radości i wierze, że po każdej burzy kiedyś znów wzejdzie słońce. Nie pozostaje mi nic innego jak zachęcić Was do poznania tej historii.