Florystki

Gdy myślę sobie o twórczości Alicji Sinickiej, to niemal natychmiast mam przed oczami konkretny rodzaj dreszczowca. Domestic noir, bo o nim mowa, to odmiana thrillera psychologicznego i jest przeznaczony dla osób, które lubią strach, mają ochotę na poszukiwanie prawdy i koniecznie chcą dotrzeć do bardzo, ale to bardzo nietypowego zakończenia. Bardziej szczegółowe zasady wspomnianego gatunku mówią o tym, że powieści z cyklu kryminalnych zwykle osadza w konkretnym miejscu, np. domu, główne postaci to zwykle kobiety, w dodatku bardzo źle traktowane. Co więcej, wszystkie negatywne wydarzenia z cyklu domestic noir podpowiada bohaterom ich własna, często chora wyobraźnia- mam tu na myśli nie tylko przemoc fizyczną, ale przede wszystkich psychiczną, napędzaną strachem i dreszczami. Musimy też wiedzieć, że w tego typu powieściach zawsze muszą występować skrajne emocje- jeśli jest miłości, to także i przemoc, strach, śmierć. Zakładam zatem, że nie każdy polubi tak mocną literaturę. W najlepszej sytuacji są więc osoby o zmiennym usposobieniu, a ja sama do nich należę. Niekiedy sięgam właśnie po jakiś dreszczowiec i liczę na końcowe zaskoczenie, kiedy indziej chcę się pośmiać, płakać i porównywać zachowania bohaterów do życia statystycznego Kowalskiego. Jeśli zaś chodzi o „Florystki”, to autorka nie zawiodła mnie w żadnym aspekcie. Cieszę się, że sięgnęłam po najnowszą powieść i innym także radzę to uczynić.

Fikcyjna kwiaciarnia CHLORIS znajduje się w Oławie, a jej posiadaczką jest jedna z głównych bohaterek powieści, niejaka Helena Bordo. Kobieta zawsze interesowała się kwiatami, ma talent do układania bukietów i niecodziennych kompozycji okolicznościowych, dzięki czemu klientów jej nie brakuje. Są to pojedyncze osoby, jak i duże firmy. Kobieta nie działa jednak sama- kwiaciarnię prowadzi wraz z Sonią, swoją przyjaciółką. Kobiety poznały się w bardzo, ale to bardzo nietypowych i drastycznych okolicznościach. Nie chcę jednak zdradzać szczegółów, bo mają one niebagatelny wpływ na całą książkę.

Pewnego dnia dzieje się coś dziwnego- Sonia odkrywa w kwiaciarni ślady krwi. Co takiego się wydarzyło? Mąż Heleny, Dorian, dołącza do prowadzonego śledztwa. Dzięki temu wiadomo, że Helena wyjechała w góry, a docelowo udała się na jeden z najbezpieczniejszych szlaków górskich. Orla Perć nie jest drogą przeznaczoną dla kogoś niedoświadczonego, a tam kontakt z Heleną się urywa… Co się z nią stało? Zginęła? Kto za to odpowiada? Dlaczego zachowała się tak nieodpowiedzialnie i do tego wyjechała tak spontanicznie? Warto odszukać odpowiedzi na wszystkie pytania, nie będzie to stracony czas.

Sonia jako oddana przyjaciółka Heleny nie zostawia wszystkiego policji i sama koniecznie chce dowiedzieć się, jakie problemy mogła mieć właścicielka kwiaciarni. Na domiar złego, Sonia otrzymuje bardzo niepokojące wiadomości i zaczyna bać się o samą siebie… Kluczem do całej sprawy okazuje się być niepozorny zeszyt, czyli pamiętnik kobiety. Dziś jest to wręcz archaiczna rzecz, ale często bywa tak, że spisujemy najbardziej mroczne elementy swojego życia. Gdzie Sonia znajdzie pamiętnik? Czego się dowie z najbardziej sekretnych zapisków? Jaka była jej relacja z Dorianem, wszak dziś nie przypomina ona sielanki, a już na pewno nie ma nic wspólnego ze słowami przysięgi małżeńskiej. Mogłabym te pytania mnożyć i mnożyć, ale celowo nie wymieniam nawet wszystkich bohaterów występujących w powieści. Akcja jest bardzo rozbudowana, rozwija się szybko i zachowuje wszystkie niezbędne elementy domestic noir. Czego chcieć więcej?

Byłam bardzo zadowolona, że udało mi się wypożyczyć najnowszą powieść Alicji Sinickiej. Zawsze chętnie śledzę jej twórczość i zwykle oceniam jej tytuły bardzo wysoko. Stanie się tak i tym razem, ponieważ autorka przemyślała dobrze każdy wątek, nie pisała niczego na siłę. Kwiaty znajdujące się w kwiaciarni CHLORIS to tylko otoczka do bardzo mrocznej i zagmatwanej przeszłości Heleny. Dużo tu intryg, kłamstw, układów i podszeptów sumienia. Książkę jak najbardziej polecam, a sama czekam na skonfrontowanie się z „Uśpioną” jestem przekonana, że będzie to coś równie wciągającego. Brawo, brawo i jeszcze raz brawo!

Kolejna wciągająca książka pani Alicji, którą czyta się fantastycznie. Wciąga, intryguje i przeraża. Tytułowe florystki to Helena Bardo i Sonia. Pracują razem w kwiaciarni Heleny- Chloris. Pewnego dnia Sonia zastaje zdemolowaną kwiaciarnię i ślady krwi, która okazuje się być krwią właścicielki.

Sonia czuje się w moralnym obowiązku odnaleźć przyjaciółkę. Przełomem w drodze do rozwiązania zagadki okazuje się pamiętnik florystki który prowadziła za radą terapeutki. Z każdą stroną robi się coraz ciekawiej tym bardziej kiedy dziewczyna odkrywa, że sprawa dotyczy również jej.

Czy ciężar kłamstw, tajemnic i niewypowiedzianych grzechów będzie do uniesienia przez bliskich florystki czy zniszczy wszystko i wszystkich na swojej drodze?

Zachęcam Was do lektury, ponieważ ciekawa fabuła i przystępny język autorki konsekwentnie nie zawiodły mnie. Za plus uważam nawiązanie do " Uśpionej" i kolejny raz osadzenie miejsca akcji w Oławie.

"Zawsze jest jakiś powód, żeby czynić zło. Uwierz mi, najgorsi mordercy opowiedzą ci dokładnie, dlaczego zabili, co czuli, gdy chowali ciała w lasach, pod gałęziami. To nie znaczy, że są usprawiedliwieni."

Pewnego dnia Sonia przychodząc do pracy w kwiaciarni Chloris zauważa, niepokojące znaki, że jej szefowej Helenie mogło się coś stać. Przestraszona kobieta po konsultacji z Dorianem, mężem Heleny i wezwaniu policji stwierdza że kobieta zaginęła. Co potwierdza później także opuszczony samochód zostawiony na parkingu w drodze do Doliny Pięciu Stawów. Sonia próbuje na własną rękę odszukać Heleny, przecież to jej najlepsza przyjaciółka, a wydaje się, że nikomu nie może ufać. Nawet mąż zaginionej wydaje się podejrzany. Czy uda się odnaleźć Helenę? Jakie tajemnice skrywała kobieta?

Przez tę książkę się wręcz płynie. Odkrywamy po troszeczku całą historię. Na pewno można powiedzieć, że jedyną osobą którą się lubi od początku jest Sonia, główna bohaterka. To bardzo silna i odważna osoba, która zawsze wie jak się zachować w danej sytuacji. Warto mieć takie osoby przy sobie. Inne postacie również są bardzo dobrze ukazane. Mam wrażenie, że oprócz Soni wszystkich podejrzewałam o to, że przyczynili się do zniknięcia Heleny.

Jednak jedno jest pewne, nie takiego zakończenia się spodziewałam. Było to całkowicie odświeżające. Bo dostałam coś zaskakującego, nietypowego a na dodatek bardzo dobrego.

Autorka świetnie wprowadza w historie i zawsze chętnie sięgnę po jej kolejne dzieła. Bo zawsze się miło zaskakuję.

Thriller, który pochłoniesz w zawrotnym tempie! Nie chciałam odłożyć książki ani na moment.

„Florystki” są wciągającą lekturą, pełną tajemnic i zwrotów akcji. Często byłam zaskakiwana nowymi tropami i odkrywanymi sekretami. Poznawanie historii z dwóch perspektyw - Soni, przyjaciółki Heleny i Doriana, męża zaginionej, sprawiło, że mogłam dokładniej poznać wszelkie zawiłości. Atmosfera jest mroczna i duszna. Lektura jest nieoczywista, wraz z każdym kolejnym rozdziałem robiło się coraz ciekawej. Przeszłość bohaterów potrafi zamącić w głowie czytelnika i o to właśnie chodzi! Akcja jest dynamiczna, język niezwykle obrazowy, a zakończenie zaskakujące.

Polecam „Florystki” dla czytelników poszukujących intrygującego thrillera psychologicznego. Fabuła jest skrupulatnie wykreowana, dzięki czemu lektura jest czystą przyjemnością! Jeśli uwielbiacie wciągające pozycje, których zakończenie wbija w fotel, to zachęcam was do sięgnięcia po „Florystki”.

Alicja Sinicka tworzy thrillery, które trzymają w napięciu, do tego gdy zaczynam czytać, nie mam ochoty odłożyć książki, dopóki nie skończę.

Otrzymałam od wydawnictwa książkę z piękną okładką, w środku jeszcze znajdował się kwiat białej kalii, tajemniczo, intrygująco. Usiadłam do lektury i przepadałam. Helena Bardo ma wszystko, wspaniały dom, przystojnego męża, własną kwiaciarnię którą prowadzi z przyjaciółką Sonią. Pewnego dnia Helena znika, a Sonia znajduje na podłodze w kwiaciarni ślady krwi. Nikt nie ma pojęcia co się wydarzyło, jakie tajemnice skrywała Helena, czy faktycznie była uczciwa wobec swojej przyjaciółki? A może życie Sonii jest zagrożone? Jaką rolę w tym wszystkim pełnił mąż Heleny?

Historia pełna niedopowiedzeń, sekretów. Mroczny klimat dodaje tej opowieści smaku. Sonia myśli, że tak dobrze zna swoją przyjaciółkę, a tak naprawdę nie wie o niej nic. Kiedy prawda wychodzi na jaw, nic już nie będzie takie samo.

Polecam, tym bardziej, że to najlepsza książka Alicji, nie oceniam, że poprzednie są słabe, widać po prostu jak autorka wkłada pracę w swój rozwój. Ja już czekam na kolejną książkę.

Z kryminałami mam tak, że staram się ograniczać ilość książek, filmów, czy seriali z tego gatunku. Jaki jest tego powód? Mam wrażenie, że takich tytułów z każdym rokiem jest coraz więcej. Wiele z nich popada w dobrze znane mi schematy, tym samym nie sprawiając mi przyjemności. Często wręcz mnie nudzą i odpychają swoją nieprzewidywalnością. Na szczęście, niedawno trafiłem na pozycję, która sprostała moim wysokim wymaganiom. Jest oryginalna, zaskakująca i bardzo wciągająca. Chodzi o najnowszą powieść autorstwa Alicji Sinickiej, pt. Florystki.

Punktem wyjścia fabuły jest zaginięcie Heleny Bardo. Właścicielka znanej, popularnej i wziętej kwiaciarni Chloris nagle zniknęła. Pozostała po niej jedynie plama krwi, przewrócony flakon z kwiatami i leżące na podłodze w lokalu, w którym pracuje nożyce. Nie wiemy co się stało. Nie wiemy, czy żyje, czy może przed kimś uciekła. Możemy się jedynie domyślać, co zresztą następnie robimy przez większą część powieści Florystki.

Jak zatem widzicie, książka zaczyna się w sposób dosyć prosty i znany z wielu historii. Jednakże, tym co odróżnia nowość wydawnictwa W.A.B. od innych tytułów z tego gatunku jest sposób prowadzenia narracji, genialnie budowane napięcia i odpowiednio zbalansowane odkrywanie kolejnych tropów i sekretów przed czytelnikiem. Te trzy elementy zostały przez autorkę dopracowane wręcz do perfekcji, co czyni lekturę niezwykle wciągającą.

Kto i dlaczego?

Co tyczy się narracji. Historia jest opowiadana przez dwójkę bohaterów. Mamy zatem dwie perspektywy. Pierwsza, ta która zajmuje większość treści książki, została przedstawiona z punktu widzenia Sonii. Sonia jest współpracowniczką Heleny i jej najlepszą przyjaciółką. A przynajmniej tak jej się wydawało. W trakcie kolejnych rozdziałów przekonuje się bowiem, że tak naprawdę niczego nie wiedziała o osobie, na której bardzo, ale to bardzo jej zależy.

Druga perspektywa dotyczy z kolei męża Heleny, o jakże irytującym i według mnie po prosty głupim i niepasującym tu imieniu Dorian. I tak oto część rozdziałów i historii opowiadana jest z punktu widzenia przyjaciółki, a część z punktu widzenia męża. Jak się z czasem dowiadujemy, taki zabieg wcale nie jest przypadkowy. Najważniejsi bohaterowie, podobnie jak Helena, skrywają bowiem własne sekrety. Czasem mogą nawet o tym nie wiedzieć, ale tak jest.

Po prostu perfekcyjny kryminał

Historia została doskonale zbudowana przez panią Sinicką. Florystki spokojnie przeprowadzają nas przez kolejne rozdziały pełnej tajemnic fabuły. Od momentu gdy wciągnęły mnie już pierwsze strony książki, nie mogłem oderwać się od niej aż do samego końca. Dlaczego? Bo chciałem wiedzieć co wydarzy się dalej! Czy pojawią się jacyś podejrzani. Czy Helena z kimś się skontaktuje. Przede wszystkim chciałem jednak zrozumieć dokładnie jak te wszystkie elementy układanki są ze sobą powiązane. Świetnie zbudowana antycypacja. Po prostu świetnie.

No właśnie. Sekrety. To mogłaby być kolejna książka, przedstawiająca śledztwo policji. Moglibyśmy wcześnie odkryć jakiś trop, który później w nieoczekiwany sposób powróciłby w finale. Na szczęście autorka obrała inną drogę. Bohaterowie robią bowiem coś niedorzecznego, co często widzi się w filmach, czyli na własną rękę próbują się czegoś dowiedzieć. No bo po co od razu wszystko mówić policji, prawda? Tak dochodzimy do trzeciego elementu narracji, czyli treści pamiętnika zaginionej.

Podsumowanie

Florystki wciągająca na całego. Muszę podkreślić to jeszcze raz, gdyż dawno żadnej książki nie czytało mi się aż tak łatwo, szybko i przyjemnie. Często w przypadku kryminałów na dość wczesnym etapie rozwoju fabuły udaje mi się odgadnąć jakiś ważny dla historii fakt, ale tym razem było inaczej. Gdy myślałem, że mniej więcej wiem już co autorka wymyśliła, po kilku rozdziałach okazało się, że zupełnie nie miałem racji. I ten fakt sprawił mi niezwykłą przyjemność. Na koniec mogę tylko dodać, że żałuję iż jest to pierwsza powieść Alicji Sinickiej, z którą mam do czynienia (na koncie ma ich bowiem kilkanaście), gdyż pod wieloma względami jest to najlepszy kryminał jaki miałem okazję przeczytać.

Pewnego dnia Sonia, pracownica i przyjaciółka Heleny Bardo znajduje ślady krwi w kwiaciarni. Natomiast Helena znika w tajemniczych okolicznościach. Sonia robi wszystko, by odnaleźć zaginioną przyjaciółkę. Nie spodziewa się jakie odkryje mroczne sekrety przyjaciółki.

Co stało się z Heleną?

Co odkryje Sonia?

"Florystki" to genialny i wciągający thriller psychologiczny. Autorka stworzyła świetną fabułę. Mistrzowsko skonstruowana zagadka kryminalna. Sekrety rodzinne, tajemnice z przeszłości, kłamstwa, traumy, intryga. Realnie wykreowani bohaterowie. Śledziłam ich losy z ogromną ciekawością. Autorka powoli odkrywa tajemnice bohaterów, aby poukładać ze sobą puzzle tej układanki. Czuć napiętą atmosferę i nie wiadomo komu ufać. Podejrzanych jest wielu. Autorka podrzuca tropy i manipuluje czytelnikiem tak, że do samego końca nie wiadomo jak zakończy się ta historia. Byłam też zaskoczona i dostałam mnóstwo emocji. Lekkie pióro autorki sprawia, że książkę czyta się szybko i z przyjemnością.

Jeśli lubicie książki pełne tajemnic i z motywem zaginięcia to ta trafi w Wasze gusta czytelnicze.

Czeka Was fascynujące śledztwo.

Ja bawiłam się znakomicie.

Jestem zachwycona i już czekam na kolejne książki autorki. Każdą biorę w ciemno!

Gorąco polecam!

Alicja Sinicka to autorka kilku książek, w których łączy thriller psychologiczny z nurtu domestic noir z wątkami romansowymi. Dla mnie „Florystyki” były trzecim spotkaniem z jej piórem, ale pierwszym które sprostało moim oczekiwaniom, przede wszystkim dlatego, że ten wątek romansowy pozostał na drugim planie. Na pierwszym jest przyjaźń pomiędzy dwoma kobietami – jedna z nich lata temu wzięła młodszą pod swoje skrzydła, nauczyła fachu florystki, a teraz zniknęła. Ta młodsza zatem czuje się w obowiązku odkryć co stało się z jej przyjaciółką. Szybko okazuje się, że ta skrywała w sobie dużo mroczniejsze tajemnice, niż można by się spodziewać… Całość przedstawiona jest w narracji pierwszoosobowej przez młodszą przyjaciółkę i męża zaginionej, który swoją drogą przez całą lekturę zachowuje się trochę podejrzanie… Czy mógł mieć swój udział w zaginięciu? Przez sposób narracji czytelnik całkiem dobrze poznaje emocje i myśli postaci. Akcja toczy się przyjemnym rytmem, zaskoczenia i cliffhangery są częste, a uczucie niewiadomej i puzzli, które ciężko ze sobą połączyć, sprawiają, że historia jest zajmująca i utrzymuje ciekawość czytelnika na stałym poziomie. Kwiaciarnia, Oława i góry są miłym dodatkiem do fabuły, która sprawdza się jako lekka i niezobowiązująca rozrywka. Dobra na oderwanie myśli!

Zawsze zaczyna się od plusów książki, a ja chciałam wpierw dodać jeden mały minus, który wciąż chodził mi po głowie. Jest nim brak cech charakterystycznych postaci i jednolitość wypowiedzi każdego z bohaterów. Gdyby nie nagłówki na początku rozdziałów nie bardzo bym wiedziała kto co tutaj mówi. To był taki jeden ciąg tych samych emocji, tych samych wypowiedzi, tylko innej płci. Jednak pomijając ten fakt, książka podobała mi się bardzo. W momencie, kiedy wiemy już, że Helena zaginęła, to podejrzanym staje się dla nas każdy. Autorka tak zagrała postaciami, że w pierwszej kolejności nie wiem dlaczego, ale podejrzewałam, że to jej przyjaciółka była odpowiedzialna za jej zaginięcie. Niby bardzo się tym wszystkim przejmowała, badała dziwne miejsca, obserwowała zachowania innych, szukała odpowiedzi, a jednak coś mi w niej nie grało. Długo też nie wiedziałam gdzie ona była w czasie, kiedy tamta zaginęła. Drugim podejrzanym był jej mąż, gdyż wiemy, że ich małżeństwo nie było udane. Wielokrotnie zamykał szczelnie okna, by sąsiedzi nie słyszeli ich awantur. Ale nie mówi z jakich powodów one były. Później podkreśla, że Helena dużo piła, więc to ona mogła te awantury powodować. Jednak jej przyjaciółka z którą prowadzi kwiaciarnię nie wyczuwała od niej alkoholu. Czyżby zatem on kłamał? W ogóle jego zachowanie bywa dwojakie. Raz bardzo przejmuje się jej zaginięciem, innym razem chyba bardziej boi się jej powrotu. Ma sporo sekretów, gdyż Helena wysłała do niego karteczkę, którą Sonia w tajemnicy przeczytała. Ona sama dostała wiadomość telefoniczną, lecz nie można ustalić tożsamości właściciela numeru, gdyż on dawno nie żyje. Wciąż nie wiadomo zatem kto wysłał wiadomość i po co? Mamy podkreślone, że mąż Heleny coś wie, on sam myśli o tym, że nie wszystko wyjawia, tylko mnie samej długo zajęło, by cokolwiek się tutaj domyśleć. Te wszystkie pytania sprawiają, że książka bardzo wciąga. Plusem są też krótkie rozdziały, napięta atmosfera, brak zastoju w historii i dobry styl pisarski. Nie wiem tylko dlaczego tylko w tej książce pisarki bohaterzy byli jednolici. Ale i tak ją polecam!

Sonia pracuje w kwiaciarni ze swoją przyjaciółką Heleną, której uratowała kiedyś życie. Od tego czasu stały się sobie bliskie. Kiedy kobieta odkrywa w poniedziałkowy poranek ślady krwi, boi się najgorszego. Niedługo potem samochód zaginionej odnajduje się w górach, a ona nie wróciła ze szlaku.

Sonia jedzie z mężem Heleny na miejsce. Wynajmują pokój w schronisku i czekają na wieści. Dorian zachowuje się dziwnie, a ona zaczyna go podejrzewać. Ewidentnie mężczyzna nie mówi jej wszystkiego, ale ona też nie pozostaje mu dłużna.

Tajemniczy sms, wandale na posesji i pogróżki. Zaczyna robić się niebezpiecznie. Komu można zaufać? Gdyby odnalazł się pamiętnik, w którym Helena wszystko notowała?

Sonia coraz więcej dowiaduje się o życiu przyjaciółki. Okazuje się, że kompletnie jej nie zna. Teraz równie dobrze mogłaby uwierzyć w to, że uciekła, została zamordowana, jak i sama ze sobą skończyła. Im bardziej drąży, tym więcej niewiadomych i pytań się przed nią pojawia, a niebezpieczeństwo także nie daje o sobie zapomnieć.

Co się stało z Heleną? Dlaczego ta sprawa dotyczy także Sonii?

Poznajcie świetnie skonstruowany thriller psychologiczny. Autorka po mistrzowsku uknuła intrygę, wodząc czytelnika za nos. Tu niepewność i lęk czekają na każdym kroku, mnożąc wątpliwości, zamiast przybliżać do rozwiązania. Bohaterowie są wykreowani bardzo ciekawie, a fabuła intryguje już od pierwszych stron. Postać Heleny jest niezwykle złożona, a każdy wydaje się być podejrzany, włącznie z samą zaginioną.

Dajcie się wciągnąć w sam środek emocjonalnego wiru, nie zawiedziecie się.

Historia utkana z sieci kłamstw, nasączona obsesjami i ukrytymi głęboko sekretami. Skrywa tajemnice, które podczas lektury powodują napięcie i nieustanne podejrzenia rzucane w kierunku każdej z postaci. A wszystko to na fundamencie życia, wydawać by się mogło z pozoru niewinnej kobiety z zawodu florystyki.

Alicja Sinicka angażuje czytelnika i prowadzi go po bezkresnych ścieżkach wydeptanych przez kłamstwa, które z każdym kolejnym rokiem są brzemieniem trudniejszym do udźwignięcia. Poprzetykane fakty z przeszłości mieszają się tutaj z teraźniejszością powodując intensywne emocje, a także nieodpartą potrzebę jak najszybszego rozwikłania zagadki, której stajemy się oponentami. Każdy kolejny rozdział wybrzmiewa następnymi niewiadomymi, zakleszczając coraz mocniej myśli wokół tej historii. Nieco mroczna aura panująca wokół zaginięcia zaczyna nabierać jeszcze ciemniejszych barw w momencie prezentowanych w kolejnych rozdziałach fragmentów pamiętnika zaginionej. A kreacja zła zestawiona z wonią kwiatów rozchodzącą się po kwiaciarni powoduje ciarki na skórze…

To historia, która pazurami wczepia się głęboko w serce tworząc niezwykle przejmujący obraz pogmatwanych wydarzeń mających miejsce w przeszłości. To w końcu niewiadoma, która w finalnej części nie tylko zaskakuje ale też ekscytuje…

Zdecydowanie polecam. Dajcie się omotać tym kłamstwom, by finalnie przecierać oczy ze zdziwienia…

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki, bardzo lubię historie jakie tworzy Alicja. Wiem, że są one gwarancją świetnie spędzonego czasu. Do sięgnięcia po thriller psychologiczny "Florystki" zachęcił mnie intrygujący opis oraz przyciągającą wzrok okładka. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki, prosty i przyjemny, co sprawia, że książkę czyta się naprawdę ekspresowo, ja pochłonęłam ją w jeden poranek i nie odłożyłam jej póki nie poznałam zakończenia! Fabuła została w bardzo interesujący, wręcz intrygujący sposób nakreślona, przemyślana i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie świetnie wykreowani. To postaci, które tak jak my popełniają błędy, postępują pod wpływem emocji, chwili dlatego tak łatwo się z nimi utożsamić w wielu kwestiach, podzielając podobne troski i dylematy moralne. Historia została przedstawiona z perspektywy Heleny, Soni - przyjaciółki zaginionej oraz Doriana - męża Heleny, co pozwoliło mi lepiej ich poznać, dowiedzieć się co czują, myślą, z czym się borykają, a tym samym mogłam lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. O ile losy Soni i Doriana śledzimy na bieżąco, to historię Heleny poznajemy przy pomocy jej pamiętnika odnalezionego przez Sonię. Muszę przyznać, że z ogromnym zainteresowaniem i zaangażowaniem czytałam każde zdanie zawarte w pamiętniku, tak naprawdę ciężko było przewidzieć co dostaniemy na kolejnych jego stronach... To co tam czytamy wstrząsa, szokuje i porusza - szczególnie tyczy się to Soni, która jak się okazuje nie znała tak dobrze swojej przyjaciółki. W tej powieści dosłownie roi się od kłamstw i tajemnic, co tylko dodatkowo potęguje chęć dalszego czytania! Autorka porusza tutaj wiele ważnych, życiowych i ponadczasowych tematów, z którymi z pewnością boryka się dzisiejsze społeczeństwo i które wywołują wiele skrajnych emocji. Autorka w bardzo umiejętny sposób buduje napięcie, wodzi Czytelnika za nos i świetnie rysuje portrety psychologiczne postaci, skłaniając tym samym do głębszych przemyśleń. Pisarka na przykładzie swoich bohaterów pokazuje jak duże konsekwencje i jak ogromny wpływ na życie wielu ludzi może mieć jedno wydarzenie, jeden błąd popełniony w przeszłości. Muszę jeszcze wspomnieć, że podobała mi się tutaj wzmianka dotycząca głównej bohaterki książki "Uśpiona" (która swoją drogą również polecam). "Florystyki" to wciągający i emocjonujący thriller, który z pewnością zaskoczy nie jednego Czytelnika. Ja świetnie spędziłam czas z tą książką i czekam na kolejne powieści spod pióra autorki! Polecam!

Twórczość Alicji Sinickiej to dla mnie twórczość bezpieczna. Nie boję się, że się zawiodę. Wszystkie jej książki znam. Jedne bardziej mnie zachwyciły, drugie mniej, ale jedno, co jest stałe w jej stylu, to klimat jaki tworzy na kartach swoich powieści.

Jaki on jest niepokojący, mroczny. Czytam i czuję niepohamowane uczucie, by mu się poddać. I to właśnie robię. Czytam "Florystki". Poddaje się i przemierzam zakamarki ludzkiego umysłu. Ludzkie emocje sobie pochłaniam. Badam, odczuwam, porównuję. Zastanawiam się ile jest mnie w tej gamie odczuć. Ile byłabym w stanie tych emocji znieść.

Przyjaciółki dwie. Florystki. Przyjaźń jest im pisana. Choć swoje korzenie ma w konsekwencji tragicznego wyboru jednej z nich. Choć czy to naprawdę jest przyjaźń? Myślisz, że kogoś znasz. Wiesz o nim wszystko. Nagle na salony wkracza prawda i odsłania swoje karty. Osoba, która była Ci bliska, zupełnie obcą się staje. Zaginięcie Heleny takie właśnie karty odkrywa przed Sonią, która zaciekle próbuje ją odnaleźć.

Białe kalie. Symbol czystości i niewinności. Ukochane kwiaty Heleny. Jednak nie taka Helena idealna, jak te piękne kwiaty. Otwarcie jej pamiętnika wypuszcza na zewnątrz duchy przeszłości. Duchy, które o krzywdzie opowiadają. Krzywdzie nastolatki zakochanej i pogubionej. Wykorzystanej. Ale też zemsty pragnącej. Ta zemsta i jedna tragiczna w skutkach decyzja przez nią podjęta, już zawsze będą jej na duszy ciążyć. Życie jednak domaga się prawdy. A ta szokującą się okaże. Bolesną. Ale, co najważniejsze, wybaczenia godną.

Helena – właścicielka dobrze prosperującej kwiaciarni, znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Jej pracownica Sonia, która niegdyś uratowała ją z wypadku, stara się ją odnaleźć za wszelką cenę. Kiedy dowiaduje się kolejnych rzeczy, okazuje się, że w ogóle nie znała osoby, którą uważała za najbliższą przyjaciółkę. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że bohaterka nie może nikomu już ufać, nawet mężowi Heleny, którego znała od lat.

Książki Alicji Sinickiej mają niepowtarzalny klimat i uważam, że jest to jedna z najlepszych polskich pisarek z gatunku thrillera psychologicznego. Niewątpliwie odczuwam dumę, że mamy wśród swoich rodzimych autorów tak zdolną i poczytną autorkę. Przeczytałam wszystkie jej książki i jestem pewna, że po kolejne również sięgnę. Uważam, że „Florystki” nie są jej najlepszym dziełem, ale i tak warto po nie sięgnąć.

To, co podoba mi się najbardziej w tej książce, to tajemniczy klimat. Mamy tu ślady szamotaniny i krwi w kwiaciarni, poszlaki prowadząc do tego, iż Helena weszła na szlak górski i już z niego nie zeszła, tajemniczego mężczyznę z przeszłości, który miał na nią ogromny wpływ, męża, który również skrywa swoje sekrety, a pośród tego wszystkiego jest Sonia, która jest mocno powiązana ze sprawą, choć nie ma o tym pojęcia.

Narracja jest dwuosobowa, na przemiennie poznajemy myśli Doriana – męża Heleny oraz Sonii. Autorka długo pozostawia czytelników w niepewności, ale daje nam za to zaskakujące zakończenie, którego zupełnie się nie spodziewałam. Nawet najbardziej zagorzały miłośnik thrillerów będzie miał problem, by wpaść na właściwy trop. O to w tym jednak wszystkim chodzi, prawda? Lubimy być zaskakiwani przez autorów. Lubimy kiedy finał jest nieprzewidywalny.

Co do samych bohaterów, to nie mamy ich tu zbyt wiele. Prócz trzech głównych postaci: Heleny, Sonii i Doriana, poznajemy również Łukasza – który pracuje w policji i jest byłym partnerem Sonii, jej patologiczną rodzinę w postaci matki, ojczyma i przyrodniego brata, którzy są całkowicie zawładnięci przez alkohol oraz Sylwię, która pracowała w kwiaciarni. Tyle bohaterów jednak w zupełności wystarcza, by zbudować wciągającą powieść.

Komu spodoba się ta książka? Niewątpliwie fanom Alicji Sinickiej, ale również tym, którzy zaczytują się w thrillerach psychologicznych. Każda z książek autorki, opisuje inną historię, więc możecie sięgać po nie w dowolnej kolejności. Ciekawe jest również to, że pisarka w swoich dziełach, zawsze nawiązuje do bohaterów z poprzednich powieści. Tym razem na przykład znajdujemy wzmiankę o Weronice z „Uśpionej”.

W powieści poznajemy głównie dwie kobiety. Helenę, która jest właścicielką kwiaciarni, uzdolnioną florystką, która raczej nie ma na co narzekać w życiu. Drugą bohaterką jest Sonia, która pracuje u Heleny i jest jej przyjaciółką. Sprawy niestety komplikują się, gdy otwierając lokal, pracownica znajduje zakrwawione nożyce. Dodatkowo okazuje się, że właścicielka znika bez śladu. Sonia wraz z mężem zaginionej powiadamia policję i sami też angażują się w poszukiwania. Ślady nie są jednoznaczne, a żeby tego było mało, osoby zaangażowane w śledztwo zaczynają otrzymywać dziwne i niepokojące wiadomości. Co stało się z Heleną? Kto utrudnia odnalezienie kobiety? Co odkryje policja? Jakie tajemnice od lat były skrywane? Co z tym wszystkim mają wspólnego białe kalie?

Po książki Alicji Sinickiej sięgam z wielką chęcią. To jedna z tych autorek, przy których mogę być pewna, że nudy tu nie spotkam, będę przeżywać wszystko jak na szpilkach i przez zakończenie będę zbierać szczękę z podłogi. I tym razem się nie zawiodłam! Była to dla mnie uczta i delektowałam się każdą stroną, chociaż fabuła raczej do takich nie należy i jest dość przerażająca.

Fabuła od początku jest zawiła i pełna tajemnic. Autorka dawkuje czytelnikowi informacje i cały czas pozostawia nas w napięciu i niewiedzy. Razem z bohaterami zastanawiamy się, co tak naprawdę się wydarzyło, jakie tajemnice skrywała zaginiona i gdzie ona jest. Trudno przewidzieć rozwiązania niektórych kwestii, chociaż nie będę kłamać kilka udało mi się rozwikłać przed bohaterami. Jednak nie były to najważniejsze zagadki i nie popsuło mi to odbioru książki.

Jeżeli chodzi o bohaterów to zostali dobrze wykreowani. Sonia jako główna postać była interesująca i nie była głupia. Na szczęście należała do tych bohaterek myślących i pomysłowych. Momentami była impulsywna, jednak przez to, co przeżyła można zrozumieć jej narwanie i chęć rozwikłania zagadki. Nie dawała się omamić i potrafiła zachować racjonalizm. Dorian, mąż Heleny był dość złożoną postacią. Nie chce za wiele o nim zdradzać, bo nie chce psuć Wam zabawy z poznawania go, ale jego postępowanie ma drugie dno. Jakoś na początku nie wzbudzał mojej sympatii, chociaż nie zrobił nic, co mogłoby popsuć o nim moją opinię. To było interesujące przeżycie i ciekawiło mnie, jak to się potoczy dalej. Zaś poznawanie Heleny to jest mieszanka wybuchowa. Dawno nie poznałam tak złożonej postaci, niesztampowej i niestabilnej. Jednak więcej nie zdradzam, akurat o niej trzeba sobie samemu wyrobić opinię.

Co do stylu to nie mam zastrzeżeń. Autorka trzyma poziom poprzednich powieści. Wciągnęłam się od pierwszych stron, nie chciałam przerywać lektury, a gdy już musiałam, to cały czas miałam ją w głowie. Chociaż czytając ją, jednocześnie na audiobooku słuchałam "Dom po drugiej stronie jeziora" i tutaj mam pewne przemyślenia. Mogąc je ze sobą zestawić, dostrzegam w nich kilka podobieństw. Chociaż to może być raczej dobre połączenie "jeśli podobała Ci się jedna, to druga także powinna się spodobać". Mamy podobieństwa związane z tym, że w obydwóch zaginęły małżonki, mężowie zachowują się dziwnie, przyjaciółka próbuje dotrzeć prawdy i znaleźć zaginioną. Nie polecam zaczynać ich w jednym czasie, bo można się pogubić się i pomylić wątki.

Podsumowując cieszę się, że dostałam przyjemność zapoznania się z tym tytułem i to jeszcze przedpremierowo. Choć tematyka niebezpieczna i niepokojąca to bawiłam się świetnie i zdecydowanie będę polecać powieści autorki. To kawał dobrej literatury, który nieraz zaskakuje, a zakończenia są logiczne i potem myśląc o niej dochodzimy do wniosku, że mieliśmy podrzucane poszlaki, które zignorowaliśmy, zapomnieliśmy lub nie uważaliśmy za istotne. To jest sztuka i nie każdy autor to umie. Dlatego mam ogromną nadzieję, że ten tytuł Was zainteresuje i też włączycie się w poszukiwania Heleny!

Bardzo gorąco zachęcam do lektury "Florystki". Przekonajcie się dlaczego na okładce jest biała kalia.

"Florystki" to bardzo wciągający thriller, z zaskakującym zakończeniem. Pierwszoosobowa narracja sprawia, że książkę dobrze się czyta, historia wciąga od pierwszego rozdziału. Poznajemy Helenę, florystkę, właścicielkę kwiaciarni, która pewnego dnia znika bez śladu.

"Krew na ostrzu nożyc, smugi na podłodze, przewrócony flakon. Nie da się już dłużej dyskutować z rzeczywistością."

Policja prowadzi śledztwo w sprawie zaginięcia Heleny. Kto jest za to odpowiedzialny? Jej przyjaciółka Sonia i współpracownica dostaje tajemniczy sms, mówiący że sprawa też jej dotyczy. Wkrótce Sonia znajduje w kwiaciarni pamiętnik Heleny. To co tam przeczytała wzbudza w niej niedowierzenie. Jaka była prawdziwa twarz Heleny? Jakie miała sekrety? Będziecie zaskoczeni!