Ezotero. Córka wiatru

"Następuje czas w życiu człowieka, kiedy musi stanąć twarzą w twarz ze swoim dotychczasowym postępowaniem. Kiedy nie ma muzyki pomagającej zagłuszyć własne myśli i odpłynąć w świat marzeń... ani wymówek, że trzeba zająć się czymś innym."

Zaskakująca i intrygująca powieść, z przyjemnością się w nią zagłębiamy. Napisana z lekkością, interesującym przenikaniem się wątków, ciekawą mieszanką elementów powieści obyczajowej, kryminalnej i fantasy. Romantyczna nuta dodaje uroku fabule, próby wyjaśnienia morderstwa podsycają napięcie, a motywy ezoteryczne, spirytualistyczne, wróżby, mandale i nuty legend, oplatają opowiadaną historię współtworząc jej magiczny klimat. Autorka ze swobodą, w dynamicznym tempie, oprowadza nas po wykreowanym świecie, zapewniając nie tylko ciekawą rozrywkę czytelniczą, ale również nakłaniając do przemyśleń i refleksji na temat roli przeznaczenia, determinantów przyszłości, naszego miejsca na świecie, oczekiwań wobec siebie, siły ludzkich uczuć i złożoności relacji z najbliższymi. Świetny pomysł i oryginalne przedstawienie opowiadanej historii, bazujące na znanych już literackich motywach, jednak ze świeżym spojrzeniem i przekonaniem do stworzonej rzeczywistości, jej uczestników i odczuwalnych przez nich emocji.

Życie głównej bohaterki, Latte, wiąże się z nieodkrytymi sekretami i tajemnicami z przeszłości, mnóstwem niedomówień, przypuszczeń i pozostających bez odpowiedzi istotnych pytań. Młoda kobieta doskonale wyczuwa nietypowość zdarzeń i zbiegów okoliczności towarzyszących jej codziennemu życiu, jednak nie potrafi jej do końca zinterpretować i zdefiniować. Również relacje z ludźmi wydają się być podszyte jakby drugim znaczeniem, dodatkowym wymiarem, czymś niewytłumaczalnym, lecz mocno przyciągającym. To niejednoznaczna postać, wypełniona sprzecznościami, sprawiająca wrażenie zagubienia w otaczającym ją świecie, a jednocześnie wykazująca się silną osobowością i wolą walki. Chętnie śledziłam intrygujące przygody Latte i jej przyjaciół, żałuję tylko, że autorka nie rozbudowała bardziej drugiej części opowieści, tak aby intensywniej, dłużej i z większą szczegółowością móc ją przeżywać. Zachwyciłam się zakończeniem powieści, nie takiego obrotu spraw spodziewałam się, cudowna niespodzianka dla czytelnika. Z zainteresowaniem sięgnę po "Ezotero. Moje przeznaczenie", które nawiązuje wątkami do opisywanej debiutanckiej powieści.

bookendorfina.blogspot.com

Jak jednym słowem mogę nazwać tą książkę? Hmm, chyba nie mogę. Mam wrażenie, że ta powieść jest dosłownie o wszystkim. Fabuła była rozdzielona na wiele wątków, ale muszę przyznać, że to nie zaburzyło zbytnio rytmu całego Ezotero. Wręcz przeciwnie, akcja była ciekawsza i większość rzeczy zdecydowanie - nieprzewidywalna.

Muszę nadmienić kilka sugestii na temat głównej bohaterki, Latte. Samo jej imię sprawiło, że miałam ochotę się śmiać. Dodatkowo jej przyjaciel mówił na nią Cappuccino, co było komiczne. Na początku książki nie rozumiałam zbytnio co się dzieje, jednak szybko załapałam klimat. Latte przez te kilka/kilkanaście lat zmieniła się diametralnie. Nie piszę tutaj o zamianie takiej zwykłej, bo każdy człowiek się zmienia i bohaterowie w książkach też. Mówię o totalnej metamorfozie w jej charakterze, coś w podobieństwie Julii z serii 'Dotyk Julii.'

Inni bohaterowie też były to osoby, które dało się polubić. Miałam swoich faworytów jeśli chodzi o miłość damsko-męską, ale niestety nie wyszło i byłam bardzo zawiedziona. Nie umiem tej książki jednoznacznie przypisać do konkretnej kategorii. Według mnie jest to powieść typowo obyczajowa z wątkami fantasy, kryminału i romansu. Wszystkie te kategorie pełnią ważną rolę w tej powieści i każda jakąś jedną konkretną i ważną funkcję.

Co mnie totalnie zaskoczyło? Przebieg akcji i zakończenie książki. To drugie było po prostu jednym, wielkim, największym szokiem. Nie przeszło mi to nawet przez myśl. Cała fabuła i świat który stworzyła pani Tomczyszyn nie jest przewidywalny. A ja nawet nie wiem jak mam przekazać wam to co czuję odnośnie końcówki książki. Chyba jestem trochę rozbita.

Ogółem całość mi się spodobała, jednak mam pewne wątpliwości odnośnie szybkiego tempa fabuły. Książkę czytało mi się bardzo szybko, ponieważ skończyłam ją w dwa wieczory. Jest ona bardzo interesującą pozycją do zapoznania się, chociaż przeczuwam, że nie każdemu może się spodobać. Według mnie warto ją przeczytać jeśli macie ochotę na lekką (i nieprzewidywalną!) książkę, którą się szybko przeczyta, ponieważ czcionka jest idealna i całość bardzo wygodnie mi się czytało. Muszę też wspomnieć o okładce - robi wrażenie.

skrytaksiazka.blogspot.com

"Ezotero. Córka wiatru" to debiut literacki Agnieszki Tomczyszyn. Tak się składa, że nie stawiam wyłącznie na sprawdzonych autorów, uważam, że każdemu należy dać szansę, a Pani Agnieszka swoją szansę wykorzystała jak należy. Jej pióro jest lekkie, świetnie się "wchłania" :).

"Córka wiatru" to historia młodej kobiety, Latte, wychowanej wyłącznie przez matkę. Odseparowaną, w miarę możliwości, od prawdy ją otaczającej. Latte dziecko zagubione w trudnym świecie matki i córki. Matki chcącej obronić ją przed złem tego świata. Córki próbującej wyłamać się z ram, jakie postawiła matka. Latte wchodząca w dorosłe życie z bagażem wiecznie błądzących wokół niej tajemnic. Musi je poznać, by jej życie nabrało sensu. Przyjaciele dodają jej siły, miłość nadaje życiu smak. Poznawane życie staje się magiczne, wręcz ezoteryczne, za sprawą ... O tym przeczytajcie sami, niech Wam wystarczy zapewnienie, że to książka z wątkiem kryminalnym (zagadki niewyjaśnionej od wielu lat), z pogranicza fantastyki i magii. Mimo, że nie zawsze kolorowo, to jednak optymistyczna. Powieść, w której przyjaźń jest jednym z najważniejszych elementów naszego życia.

Usiądźcie w bujanym fotelu, przed kominkiem, w ciepłych kapciach, otwórzcie "Ezotero. Córka wiatru" na stronie siódmej i przeczytajcie :) tę klimatyczną powieść. Znajdziecie się w świecie Latte, nieco skomplikowanym, ale opierającym się na podstawowych wartościach, ważnych dla każdego z nas.

Dziękuję Wydawnictwu MG za udostępnienie mi książki.

Latte nigdy nie zastanawiała się nad przyszłością. Wydawało jej się, że przeszłość kryje wystarczająco wiele tajemnic. W poszukiwaniu miłości, przyjaźni i prawdy o swojej matce i sobie natrafiała wciąż na pytania bez odpowiedzi. Czy człowiek ma wpływ na swoją przyszłość?

Czy mogąc poznać losy bliskich osób, bohaterka zrobi to bez mrugnięcia okiem? Czy mistyka jest nierozerwalnym elementem nowoczesnego świata? Ta wciągająca historia z pogranicza kryminału, fantasy i powieści obyczajowej przeniesie czytelników w ezoteryczny świat matki i córki, które łączy wszystko, a jeszcze więcej dzieli i każe zastanowić się nad tym, czy świat faktycznie jest taki, jakim go widzimy? A może rozwiązanie tajemnicy znajduje się tam, gdzie najmniej się tego spodziewamy…

Na początku, książki nie chciałam przeczytać. Słyszałam o niej pierwszy raz na jakimś innym blogu i była to ocena negatywna, zniechęciłam się. Jednak w międzyczasie natknęłam się na kilka osób, którym powieść się podobała. Jeszcze raz przemyślałam wybór i zdecydowałam się na przeczytanie jej. Czy podobała mi się? Przekonajcie się sami!

Pierwsze na co zwróciłam uwagę to okładka. Uważam, że jest ładna. Pierwsze skojarzenia związane z tym, co przedstawione na okładce to: ciepła noc, łąka, patrzy na gwiazdy, być może spadające. Po zapoznaniu się z książkę, obaliłam swoje myśli. Przekonałam się, że chodzi o coś zupełnie innego. Mogę stwierdzić, że okładka po części nawiązuje do treści.

Tyle o okładce, przejdźmy do treści.

Latte - główna bohaterka, miała taki charakter, że po części pasowałaby do mnie. Potrafiła postawić na swoim, pokłócić się za mamą, zrobić coś wbrew jej woli. Nie przeszkadzało mi to, miałam obraz tego z boku, mogłam wczuć się w rodzica i doznać tego, co czuje własnie taka osoba w tej sytuacji.

Mama Latte, chciała dla córki jak najlepiej, Chciała ją ochronić przed złymi ludźmi, chciała jej zapewnić bezpieczeństwo, które jest najważniejsze. Bądźmy szczerzy, mnie takie zachowanie trochę denerwowało. Za dużo tych pieszczot, a nastoletnia osoba, mogłaby decydować sama za siebie, bo w przyszłości będzie miała problem z samodzielnością.

Teoretycznie, jeśli chodzi o bohaterów, jakoś ich znosiłam, zbyt mocno mnie nie irytowali, wkurzali itp.

Lekki język pani Agnieszki umilił czytanie książki. Jak raz przysiadłam do niej, to nie mogłam się od niej oderwać. Raz zabrałam tą powieść do szkoły, aby poczytać na lekcji. Zadzwonił dzwonek, lekcja się zaczęła, wyciągnęłam książkę i zaczęłam czytać. Czytałam, czytałam i czytałam, kiedy rozbrzmiał się dzwonek na przerwę. Z niechęcią zamknęłam książkę, bo czułam niedosyt, że akurat w takim momencie musiałam przerwać lekturę.

Najlepsza też jest metoda "jeszcze jeden rozdział". Następnego dnia szkoła, a ja nie mogę zasnąć, więc biorę książkę i czytam. Myślę sobie "jeszcze jeden rozdział" i idę spać, bo do szkoły nie wstanę. A gdzie tam, musiałam skończyć książkę, aby pójść spać.

Podsumowując, jest to powieść lekka i łatwa do zrozumienia, przyjemnie się ją czyta. Książkę z całego serca Wam polecam. Moim zdaniem porusza problemy współczesnej młodzieży i też młodych dorosłych. Niedługo wychodzi druga część tej książki "Ezotero. Moje przeznaczenie", z chęcią po nią sięgnę, aby poznać dalsze losy bohaterów. Polecam!

Czytaliście już "Ezotero. Córka Wiatru"? Macie zamiar zapoznać się z tą powieścią? Co o niej sądzicie? Zapraszam do dyskusji w komentarzu!

MOJA OCENA: 8/10

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu MG.