Dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić

Miała tylko 3lata kiedy trafiła do obozu koncentracyjnego. Mała dziewczynka wyrwana od matki, od rodziny, skazana na życie w miejscu gdzie królowała śmierć. Poddawana eksperymentom, nieludzko traktowana. A to jej opowieść o sile przetrwania.

Ta książka to wzruszające świadectwo Lidii Maksymowicz, która przeżyła piekło Auschwitz. Nie sposób wyobrazić sobie pobyt takiego małego dziecka w takim miejscu. A to prawdziwa historia kobiety, która to piekło przeżyła i teraz dzieli się swoimi przeżyciami w tej publikacji.

Nie ma może tu dużo opisów codziennego życia, ponieważ autorka była za mała by pamiętać niektóre aspekty, jednak i tak jej wspomnienia chwytają za serce I wywołując ogrom emocji. To książka, która powinna być przestrogą i manifestem życia.

Nie jest to książka łatwa czy przyjemna, ale ma nam pokazać o czym ciągle musimy pamiętać.

Są książki których czytanie boli.

Ta bolała mnie.

Zastanawiam się ile potrafi zapominać mały człowiek?

Okazuje się, że wiele.

Wspomnienia dziecka, które przeżyło piekło obozu zagłady, gdyż umiało milczeć, było odporne fizycznie, miało szczęście (?).

Wszystko to złożyło się na przetrwanie mrocznych dni.

Została córką dwóch matek, dwóch światów.

W głowie miałam kadry z filmu "Zapamiętaj imię swoje", kto nie oglądał, polecam.

Trudna tematycznie, emocjonalna. Wzruszająca.

Naładowana smutkiem i przesłaniem o dobru.

Świadectwo pamięci i zmienności losu.

"Ja nikogo nie nienawidzę. To uczucie, które niszczy. Niczego nie tworzy, a światu potrzebne jest tworzenie, nie niszczenie."

Oszczędna w słowach, przemyślana.

Trafiła w moje serce.

Otoczyła cierpieniem uczucia matki tracącej i oglądającej ból dziecka.

Długo będę się po książce "zbierała."

Dzisiaj o książce, która już od samego początku wywoływała we mnie pewien dysonans - bardzo chciałam ją przeczytać i jednocześnie niesamowicie się jej obawiałam. Przede wszystkim bałam się ogromu emocji ukrytych na jej kartach, które jawią się jako potworne wspomnienia… Wspomnienia dziecka, które przeszło przez Auschwitz...

Historia opisana na kartach książki przytłacza i przywołuje obrazy, które każda z siedmiu tysięcy osób wyzwolonych z Auschwitz chciałaby zapomnieć. Dziewczynka, która trafiła do samego centrum piekła, na której dokonywano eksperymentów, którą rozdzielono z matką i której wytatuowano numer 70072, opowiada o utraconym dzieciństwie. Odtwarza obrazy walki toczonej codziennie w murach obozu, opisuje niesprawiedliwość, ból i tęsknotę… Wszystko to oczami dziecka, które mimo wszechobecnej śmierci – przeżyło…

Ta publikacja to relacja z najmroczniejszego sprawdzianu z człowieczeństwa… Z okresu, który wymazałaby z pamięci, ale o którym mówi po to, by dać świadectwo i by zobrazować symbol zwycięstwa…

Czytajmy, przekazujmy informację o takich książkach, tak, aby historia nigdy już nie zatoczyła koła…